2018.11.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.541.2018.2.AM
z 14 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2018 r. (data wpływu 10 września 2018 r.), uzupełnionym pismem Strony z dnia 7 listopada 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 30 października 2018 r. znak sprawy 0114 KDIP1 1.4012.541.2018.1.AM (skutecznie doręczone 5 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów uprawniających do wstępu na teren parku rozrywki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów uprawniających do wstępu na teren parku rozrywki.

Niniejszy wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 7 listopada 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 30 października 2018 r. znak sprawy 0114 KDIP1 1.4012.541.2018.1.AM (skutecznie doręczone 5 listopada 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi park rozrywki. Wnioskodawczyni m.in. sprzedaje vouchery, które mają termin ważności. Nabywcami są na ogół przedsiębiorcy, którzy kupują wiele voucherów, które m.in. odsprzedają, rozdają swoim pracownikom, kontrahentom, przeznaczają na nagrody w konkursach. Z punktu widzenia Wnioskodawczyni nie jest istotne i często Wnioskodawczyni nie wnika, co nabywca zrobi z voucherem. Nabywcy płacą za vouchery albo świadczą dla Wnioskodawczyni usługę (np. reklama działalności Wnioskodawczyni) o identycznej lub podobnej wartości w związku z czym wzajemne należności są kompensowane do wysokości wierzytelności niższej. Vouchery w okresie ważności upoważniają okaziciela do wstępu na teren parku rozrywki w dniach i godzinach otwarcia parku rozrywki.

Dodatkowo w piśmie z dnia 7 listopada 2018 r. (data wpływu 7 listopada 2018 r.) Wnioskodawczyni, uzupełniła informacje zawarte we wniosku dotyczące opisu sprawy:

Na pytanie Organu: „Czy Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym?”
Wnioskodawczyni odpowiedziała: „Tak”.
Na pytanie Organu: „Czy objęte zakresem wniosku vouchery upoważniają jego nabywcę (posiadacza) do wstępu do parku rozrywki i korzystania ze wszystkich usług oferowanych przez ten park, czy voucher może upoważniać posiadacza do korzystania tylko z wybranych usług oferowanych przez park rozrywki objętych różnymi stawkami podatku VAT?”
Wnioskodawczyni odpowiedziała: „Voucher umożliwia tylko wstęp na teren parku rozrywki, a skoro jedna usługa, to także jedna stawka podatku od towarów i usług. Voucher nie upoważnia do korzystanie ze wszystkich oferowanych usług, np. gastronomicznych.”
Na pytanie Organu: „czy w momencie sprzedaży vouchera znany jest rodzaj usługi z jakiej skorzysta posiadacz?”
Wnioskodawczyni odpowiedziała: „Tak: wstęp na teren parku rozrywki.”
Na pytanie Organu: „Czy cena vouchera odzwierciedla wartość usługi do skorzystania, z której uprawniony będzie posiadacz?”
Wnioskodawczyni odpowiedziała: „Nie można jednoznacznie odpowiedzieć na tak postawione pytanie z uwagi na rozbudowany cennik biletów wstępu na teren parku rozrywki, np. bilety dla dzieci, seniorów, bilety rodzinne i grupowe, różne ceny w weekendy i dni robocze, różne ceny w ciepłe i chłodniejsze okresy roku, możliwość zmiany cennika w okresie ważności vouchera. Cena vouchera dla nabywcy może także zależeć od jego zdolności negocjacyjnych oraz ilości nabywanych voucherów, mianowicie Wnioskodawczyni jest skłonna dużą ilość voucherów sprzedać z rabatem. Jednak cena vouchera jest kalkulowana tak, aby nabywca widział sens zakupu vouchera, to jest aby nie był zbyt drogi, bo inaczej taniej kupiłby bilety w zwykłej sprzedaży, więc z ekonomicznego punktu widzenia wartość vouchera odzwierciedla wartość usługi.”
Na pytanie Organu: „Jeśli wartość vouchera będzie wyższa od ceny usługi z jakiej skorzysta jego posiadacz, to czy Wnioskodawca zwraca różnicę posiadaczowi vouchera?”
Wnioskodawczyni odpowiedziała: „Nie.”
Na pytanie Organu: „ Czy można zwrócić voucher i otrzymać zwrot jego wartości?”
Wnioskodawczyni odpowiedziała: „Nie.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W którym momencie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży voucherów w podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Obowiązek podatkowy nie powstaje z tytułu sprzedaży voucherów, ponieważ obowiązek podatkowy powstaje dopiero w momencie wyświadczenia usługi, to jest wstępu okaziciela vouchera do parku rozrywki.

Z art. 19a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że otrzymanie całości lub części zapłaty przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi w szczególności przedpłaty, zaliczki, zadatku, raty rodzi obowiązek podatkowy z chwilą otrzymania pieniędzy w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Przepis ten, jako szczególny, powinien być ściśle interpretowany co oznacza, że można go stosować jedynie do ściśle określonych zdarzeń, jakim jest otrzymanie wynagrodzenia przed wykonaniem świadczenia, które musi być określone co do przedmiotu świadczenia, terminu i warunków wykonania, stawki podatku VAT. Za taką wykładnią tego przepisu przemawia orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i sądów krajowych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2015 r., sygn. akt I FSK 231/14 sąd stwierdził co następuje: „Zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT (obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.) jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części. Wspomniany przepis stanowił implementację art. 65 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z dnia 11 grudnia 2006 r. Nr L 347, s. 1 i nast.; dyrektywy 112), zgodnie z którym w przypadku wpłaty zaliczek przed dostawą towarów lub świadczeniem usług, VAT staje się wymagalny w momencie otrzymania wpłaty i naliczany jest od wysokości otrzymanej wpłaty.

Należy pamiętać, że ww. przepis stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 63 dyrektywy 112, zgodnie z którą zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego następuje i podatek staje się wymagalny w chwili dokonania dostawy towarów lub świadczenia usługi. Z powyższego wynika, że przepis ten powinien być interpretowany ściśle (wyroki TS w sprawie: BUPA Hospitals Ltd. Goldsborough Development Ltd., EU:C:2006:122, pkt 45; Orfej Byłgarija EOOD, C-549/11, EU:C:2012:832, pkt 27. W związku z tym podatek staje się wymagalny przed dokonaniem dostawy lub świadczeniem usługi, jeżeli wszelkie okoliczności istotne dla zaistnienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego, tzn. przyszłej dostawy lub przyszłego świadczenia usług, są już znane, a zatem w szczególności w momencie dokonania wpłaty zaliczki towary i usługi powinny być precyzyjnie określone (wyroki TS w sprawie: BUPA Hospitals i Goldsborough Developments, EU:C:2006:122, pkt 48, Lebara, C-520/10, EU:C:2012:264, pkt 26). Tym samym opodatkowaniu VAT nie powinny podlegać zaliczki zapłacone za dostawy towarów i świadczenie usług, które nie zostały jeszcze określone w sposób dokładny (wyroki TS w sprawie: BUPA Hospitals i Goldsborough Developments, pkt 50; MacDonald Resorts, C 270/09, EU:C:2010:780, pkt 31; Orfej Byłgarija EOOD, C-549/11, EU:C:2012:832, pkt 28)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Interpretując zawarty w ww. artykule zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy podkreślić, że jest to czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Uznaje się przy tym, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z konstrukcji podatku VAT wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zasady dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług uregulowane zostały w art. 19a ustawy o VAT.

Według art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie więc z definicją słownikową (http://sjp.pwn.pl), zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet tej należności. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w określonym terminie. Zatem, zaliczkę oraz przedpłatę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Stosownie do powyższego, zaliczka, jak również przedpłata, jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją.

Zgodnie z powyższym, aby zapłatę na poczet przyszłej należności uznać za zaliczkę musi ona być powiązana z konkretną transakcją, co zostało potwierdzone także przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).

W wyroku z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd. i Goldsborough Developments Ltd. przeciwko Commisioners of Customs & Excise, TSUE stwierdził, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy VAT [tj. Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG)], nie mieści się przedpłata dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości niewykorzystaną przedpłatę. Należy wskazać, że art. 10 ust. 2 akapit drugi powyższej Dyrektywy stanowi, że w przypadku gdy zapłata następuje przed wykonaniem dostawy towarów lub świadczenia usług, podatek staje się wymagalny w momencie otrzymania płatności i od jej wysokości.

W powyższym wyroku TSUE podkreślił, że „(...) w przypadku dokonania płatności zaliczkowej obowiązek podatkowy w podatku VAT powstaje zanim dostawa towarów lub świadczenie usług zostaną wykonane. Aby obowiązek podatkowy powstał w takiej sytuacji, wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszła dostawa lub przyszłe świadczenie usług muszą już być znane, a zatem w szczególności, (...) w momencie dokonania takiej zapłaty, towary i usługi powinny być szczegółowo określone”.

Należy wskazać, że powyższy wyrok TSUE zachowuje swoją aktualność na gruncie obecnie obowiązującej Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.).

Na podstawie powyższego wyroku TSUE można wysnuć wniosek, że aby zapłatę na poczet przyszłych należności uznać za zaliczkę, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

zapłata musi zostać dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie powinno być określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny (określone powinny być cechy identyfikujące rodzaj towaru bądź usługi),

konkretyzacja przyszłego świadczenia powinna być wystarczająco dokładna dla określenia zasad opodatkowania świadczenia, tj. w szczególności należy móc określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania,

w momencie dokonania zaliczki strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 lipca 2009 r. (I FSK 932/08) stwierdził, że „powyższy wyrok zawierający wykładnię art. 10 ust. 2 VI Dyrektywy VAT ma istotny wpływ na wykładnię art. 19 ust. 11 ustawy o VAT. Prawidłowa interpretacja art. 19 ust. 11 ustawy o VAT powinna bowiem, w kontekście konieczności dokonywania wykładni prowspólnotowej przepisów polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, uwzględniać wykładnię dokonaną przez ETS. W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dla uznania wpłaconej kwoty, jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości”.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku VAT i prowadzi park rozrywki. Wnioskodawczyni m.in. sprzedaje vouchery, które mają termin ważności. Nabywcami są na ogół przedsiębiorcy, którzy kupują wiele voucherów, które m.in. odsprzedają, rozdają swoim pracownikom, kontrahentom, przeznaczają na nagrody w konkursach. Z punktu widzenia Wnioskodawczyni nie jest istotne i często Wnioskodawczyni nie wnika, co nabywca zrobi z voucherem. Nabywcy płacą za vouchery albo świadczą dla Wnioskodawczyni usługę (np. reklama działalności Wnioskodawczyni) o identycznej lub podobnej wartości w związku z czym wzajemne należności są kompensowane do wysokości wierzytelności niższej. Vouchery w okresie ważności upoważniają okaziciela do wstępu na teren parku rozrywki w dniach i godzinach otwarcia parku rozrywki.

Voucher umożliwia tylko wstęp na teren parku rozrywki, a skoro jedna usługa, to także jedna stawka podatku od towarów i usług. Voucher nie upoważnia do korzystanie ze wszystkich oferowanych usług, np. gastronomicznych.

W momencie sprzedaży vouchera znany jest rodzaj usługi z jakiej skorzysta posiadacz jest to wstęp na teren parku rozrywki.

Wnioskodawczyni posiada rozbudowany cennik biletów wstępu na teren parku rozrywki, np. bilety dla dzieci, seniorów, bilety rodzinne i grupowe. Cena vouchera dla nabywcy może także zależeć od jego zdolności negocjacyjnych oraz ilości nabywanych voucherów, mianowicie Wnioskodawczyni jest skłonna dużą ilość voucherów sprzedać z rabatem. Jednak cena vouchera jest kalkulowana tak, aby nabywca widział sens zakupu vouchera, to jest aby nie był zbyt drogi, bo inaczej taniej kupiłby bilety w zwykłej sprzedaży, więc z ekonomicznego punktu widzenia wartość vouchera odzwierciedla wartość usługi.

Jeśli wartość vouchera będzie wyższa od ceny usługi z jakiej skorzysta jego posiadacz, Wnioskodawczyni nie zwraca różnicy posiadaczowi vouchera. Nie można zwrócić vouchera i otrzymać zwrotu jego wartości.

Wnioskodawczyni ma wątpliwości, w którym momencie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży voucherów w podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do powyższej kwestii należy ponownie wskazać, że czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Jak wynika z opisu sprawy w momencie nabycia vouchera określony jest rodzaj usługi z jakiej skorzysta posiadacz vouchera (beneficjent tej usługi) tzn. jest to wstęp na teren parku rozrywki.

Voucher umożliwia wstęp na teren parku rozrywki, jest to jedna usługa, dla której określona jest jedna stawka podatku od towarów i usług.

Jak wskazała Wnioskodawczyni cena vouchera jest kalkulowana tak, aby nabywca widział sens zakupu vouchera, to jest aby nie był zbyt drogi, bo inaczej taniej kupiłby bilety w zwykłej sprzedaży, więc z ekonomicznego punktu widzenia wartość vouchera odzwierciedla wartość usługi.

Tym samym, w rozpatrywanej sprawie voucher stanowi dokument uprawniający jego posiadacza do nabycia skonkretyzowanej usługi tj. usługi wstępu do parku rozrywki. Znane jest zatem miejsce wykonania usługi oraz stawka opodatkowania dla tej czynności w momencie zakupu vouchera przez nabywcę. Nie można także zwrócić vouchera i otrzymać zwrotu jego wartości, nie można również otrzymać zwrotu niewykorzystanej kwoty z vouchera.

Mając na względzie powyższe okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie należność otrzymaną za sprzedaż voucherów przedstawionych w opisie sprawy należy potraktować jako zaliczkę na poczet konkretnej usługi jaką jest: wstęp na teren parku rozrywki.

W konsekwencji należy stwierdzić że Wnioskodawczyni powinna rozpoznać obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży voucherów w momencie dokonania ich sprzedaży (otrzymania należności za voucher).

Zatem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu sprzedaży voucherów jest nieprawidłowe.

Ponadto należy wskazać, że powołane przez Wnioskodawczynię orzecznictwo potwierdza rozstrzygnięcie przyjęte w przedmiotowej interpretacji.

Orzeczenia TSUE oraz tezy zaprezentowane w wyroku NSA sygn. akt I FSK 231/4 wskazane przez Wnioskodawczynię potwierdzają bowiem stanowisko, że jeżeli znane są wszystkie istotne elementy przyszłego świadczenia, zapłata zostanie dokonana na poczet konkretnej transakcji, tj. przyszłe świadczenie zostało określone co do rodzaju w sposób jednoznaczny, można określić miejsce świadczenia i stawkę opodatkowania oraz w momencie dokonania zapłaty strony nie mają intencji zmiany świadczenia w przyszłości - zapłata zaliczki będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu zawartego w opisie sprawy przedstawionym we wniosku, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin