Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.629.2018.2.AT
z 19 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2018 r. (data wpływu 19 września 2018 r.), uzupełnionym w dniu 6 listopada 2018 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności ustanowienia z mocy prawa prawa użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa oraz podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 6 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności ustanowienia z mocy prawa prawa użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa oraz podstawy opodatkowania.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie art. 23 ust. 1-5 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 404 ze zm.), w związku z art. 71 ust. 1, art. 72 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018, poz. 121 ze zm.) oraz art. 104 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.), Wojewoda … decyzją z dnia … sierpnia 2018 r. stwierdził nabycie z mocy prawa z dniem … sierpnia 2017 r. przez …. z siedzibą w …, prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz ustalił wysokość pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego i wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego. Kwoty ww. opłat zostały ustalone w złotych bez określenia czy ich wysokość jest „netto” czy „brutto”. Mając na uwadze, że za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę roczną i opłaty roczne (art. 71 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami), a opłaty rocznej nie pobiera sią za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego (art. 71 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami), a także to, że użytkowanie wieczyste nabyte zostało w 2017 r., orzeczono, że pierwszą opłatę należy uiścić w terminie 14 dni od dnia, kiedy decyzja stanie się ostateczna a opłatę roczną za rok 2018 należy uiścić z góry za cały rok. Ponadto kolejne opłaty roczne należy wnosić w terminie do 31 marca każdego roku kalendarzowego z góry za cały rok .

Ustalone decyzją Wojewody … opłaty zostały wniesione na k-to Starostwa Powiatowego w ….

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z jej przepisów oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest Starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, w tym przypadku Starosta ….

Dnia … sierpnia 2017 r. nastąpiło nabycie z mocy prawa przez … z siedzibą w … prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej Skarbu Państwa, położonej w gminie (…) Powiatu …, w drodze decyzji Wojewody ….

Pomiędzy Powiatem … a … przed dniem … sierpnia 2017 r. nie istniał jakikolwiek stosunek cywilnoprawny bądź administracyjnoprawny, którego przedmiotem jest nieruchomość w odniesieniu do której wydano wskazaną we wniosku decyzję Wojewody ….

Zgodnie z art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121 za zm.), za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Decyzją Wojewody … została ustalona wysokość pierwszej opłaty i opłaty rocznej za rok 2018, którą należało uiścić z góry za cały rok.

W związku z powyższym ww. opłaty należało wnieść na rachunek bankowy Starostwa Powiatowego właściwy dla środków stanowiących dochody Skarbu Państwa.

Ustalone opłaty zostały wniesione.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu do wniosku, postawiono ostatecznie następujące pytania:

1. Czy Powiat … powinien opodatkować podatkiem VAT czynności ustanowienia z mocy prawa prawa użytkowania wieczystego (ustanowione po 1 maja 2004 r.) nieruchomości Skarbu Państwa, w drodze decyzji Wojewody … a co za tym idzie opodatkowania:
   
   
   
   1. pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości,
      
   2. opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości?
      
      
      
2. Jaką metodę naliczenia podatku VAT od ww. opłat należy zastosować (opłaty zostały wniesione na r-k bankowy Starostwa …, właściwy dla środków stanowiących dochody Skarbu Państwa)?
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym ostatecznie w uzupełnieniu do wniosku, czynności ustanowienia z mocy prawa prawa użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa w drodze decyzji Wojewody … winny być opodatkowane podatkiem VAT a co za tym idzie pierwsza opłata z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości i opłata roczna z tego tytułu, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 23%.

Powiat uważa, że ustalone w decyzji Wojewody kwoty opłat, tj. pierwsza opłata od użytkowania wieczystego nieruchomości i opłata roczna, zostały ustalone w wysokości brutto (bez uwzględniania podatku VAT), to w momencie uznania, iż czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT należy uznać, że kwoty te zawierają podatek od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:
(…);

6) oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7) zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2).

Stosownie do ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Stosownie do treści art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi (art. 19a ust. 3 ustawy).

Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 (art. 19a ust. 4).

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2–5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przez sprzedaż – stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 232 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1104, z późn. zm.), grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.

Paragraf 2 ww. artykułu stanowi, że w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

W myśl natomiast art. 238 Kodeksu cywilnego, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Według art. 71 ust. 1 tej ustawy, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste (art. 71 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 72 ust. 3 pkt 4 wskazanej ustawy, wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową - 1% ceny.

Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego (art. 71 ust. 4 ww. ustawy).

Jak wynika z powołanych przepisów oddanie w użytkowanie wieczyste jest czynnością odpłatną. Ustawodawca przewidział w tym zakresie, dwa rodzaje odpłatności, tj. pierwszą opłatę oraz opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

Z cytowanych przepisów należy wywnioskować, że w przypadku użytkowania wieczystego właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada zatem we władaniu rzecz cudzą. Jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. Wykonanie więc tego świadczenia w całości następuje z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.

Na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycjach w zakresie sieci przesyłowych (Dz. U. z 2018 r., poz. 404, z późn. zm.), inwestor nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych, określonych w art. 8 ust. 1 pkt 7, oraz prawo własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach.

Nabycie prawa użytkowania wieczystego, prawa własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach stwierdza wojewoda w drodze decyzji (art. 23 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 23 ust. 3 tej ustawy, opłaty z tytułu ustanowienia użytkowania wieczystego są naliczane i nakładane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

W decyzji, o której mowa w ust. 2, ustala się warunki użytkowania wieczystego, z zachowaniem zasad określonych w art. 62 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami i w art. 236 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459, 933 i 1132) oraz kwotę należną za nabycie prawa własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach – art. 23 ust. 4 omawianej ustawy.

Według art. 23 ust. 5 ww. ustawy, stroną postępowania w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2, jest wyłącznie inwestor. Przepisu art. 31 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego nie stosuje się.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w świetle przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że pierwsza opłata oraz opłaty roczne ustalone przez Wojewodę z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa przekazanej na rzecz podmiotu …. w użytkowanie wieczyste z mocy prawa – na podstawie wydanej przez Wojewodę decyzji w oparciu o art. 23 ust. 1-5 ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych w zw. z art. 71 ust. 1, art. 72 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz art. 104 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego – nie będą stanowiły, po stronie Powiatu, czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. W tym konkretnym bowiem przypadku, Powiat nie wykonał czynności, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem pierwsza opłata i opłaty roczne, które zostaną ustalone przez Wojewodę, nie będą wiązały się z czynnością ustanowienia przez Powiat użytkowania wieczystego gruntów. Powyższe oznacza, że po stronie Powiatu nie powstał obowiązek naliczenia podatku VAT od ustalonych i uiszczonych na konto Starostwa Powiatowego opłat.

Z powyższych względów stanowisko Powiatu uznano za nieprawidłowe.

Należy jednak zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do kwestii podlegania opodatkowaniu czynności ustanowienia użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, a jedynie do kwestii, której dotyczyło zadane we wniosku pytanie, tj. obowiązków podatkowych Powiatu.

Jednocześnie wskazuje się, że niniejsza interpretacja nie wywołuje żadnych skutków prawnopodatkowych po stronie Województwa.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.