Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.318.2018.2.TW
z 19 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2018 r. (data wpływu 11 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 23 października 2018 r. (data wpływu 31 października 2018 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości – budynku mieszkalnego. Nie jest on związany z działalnością gospodarczą – rozlicza najem na warunkach ogólnych. Do tej pory dokonywał amortyzacji od lokali mieszkalnych na zasadzie art. 22g ust. 10 ustawy o PIT.

W ramach rozliczenia dochodu z najmu Wnioskodawca w kosztach ujmował koszty związane z remontami i ulepszeniami.

Wnioskodawca planuje uzyskać decyzję o zmianie sposobu użytkowania części lokali mieszkalnych na użytkowe. Celem ustalenia ich wartości początkowej dla całego budynku, tj. lokali mieszkalnych i użytkowych – dla celów amortyzacji zastosować art. 22g ust. ustawy. Budynek nabył kilkanaście lat temu w drodze aktu notarialnego. Nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Lokale użytkowe oraz mieszkalne Wnioskodawca ma zamiar wprowadzić do ewidencji środków trwałych i amortyzować metodą liniową od wartości poszczególnych lokali użytkowych oraz mieszkalnych. Wartość początkowa – ustalona według cen rynkowych przez biegłego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do ustalenia wartości początkowej środka trwałego, wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych w drodze wyceny dokonanej przez biegłego?

Zdaniem Wnioskodawcy stan faktyczny zdarzenia przyszłego pozwala na zastosowanie art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do ustalenia wartości początkowej dla lokali użytkowych i mieszkalnych w drodze wyceny wartości początkowej dokonanej przez biegłego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości – budynku mieszkalnego, niezwiązanego z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca najem rozlicza na warunkach ogólnych. Amortyzacji lokali mieszkalnych Wnioskodawca dokonuje na zasadzie art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ramach rozliczenia dochodów z najmu Wnioskodawca rozlicza koszty związane z remontami i ulepszeniami. Wnioskodawca planuje uzyskać decyzję o zmianie sposobu użytkowania części lokali mieszkalnych na użytkowe. Jednocześnie Wnioskodawca wprowadzi te lokale do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Celem ustalenia ich wartości początkowej dla całego budynku, tj. lokali mieszkalnych i użytkowych dla celów amortyzacji Wnioskodawca zamierza zastosować art. 22g ust. 9 powołanej ustawy.

Należy zauważyć, że na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych właściciele budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych, jeśli podejmą decyzję o ich amortyzowaniu, mają możliwość wyboru sposobu ustalania ich wartości początkowej, tj. zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie zasadami określonymi w przepisach art. 22g ust. 1 ww. ustawy albo według zasady szczególnej, w sposób „uproszczony” uregulowanej przepisami art. 22g ust. 10 tej ustawy.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia;

• 1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
  

2. w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia;
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.
   
   

Przepisy w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 8 ww. ustawy: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 omawianej ustawy: jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia lub wytworzenia. Przy czym – możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie. Niemożliwość ustalenia wartości początkowej zgodnie z ww. generalną zasadą powinna przy tym mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie środka trwałego i jego przystosowanie do używania wydatków.

Natomiast zgodnie z treścią art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Stosownie natomiast do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przy czym – nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 (art. 22n ust. 3 ww. ustawy).

Jednocześnie w myśl art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy: jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Należy wskazać, że cytowany w zdaniu poprzednim przepis, nakazujący powiększenie wartości początkowej środka trwałego o sumę wydatków na jego ulepszenie, odnosi się do wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1, 3-9 i 11-15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie wymienia natomiast art. 22g ust. 10 tej ustawy. Zatem w sytuacji, gdy podatnik amortyzuje środek trwały zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wówczas wszelkie ulepszenia tego środka trwałego (ale także remonty) zalicza bezpośrednio w koszty podatkowe.

Wątpliwość Wnioskodawcy w niniejszej sprawie budzi możliwość ustalenia wartości początkowej lokali mieszkalnych i użytkowych w drodze wyceny dokonanej przez biegłego, ponieważ po zmianie użytkowania jego zamiarem jest wprowadzenie wszystkich lokali po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Odnosząc się do powyższego, należy wskazać, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ – jak wskazał Wnioskodawca – budynek mieszkalny był wynajmowany, najem rozliczany był na zasadach ogólnych, a odpisy amortyzacyjne dokonywane na podstawie art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto budynek mieszkalny został nabyty na podstawie aktu notarialnego, a koszty związane z remontami i ulepszeniami Wnioskodawca ujmował w kosztach podatkowych. Tym samym nie mamy w niniejszej sprawie do czynienia z wytworzeniem/nabyciem nowych środków trwałych. Wszystkie te lokale istniały już wcześniej i zostały przez Wnioskodawcę nabyte, stąd Wnioskodawca jest zobowiązany ustalić wartość początkową na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli wg ceny nabycia.

Z wniosku nie wynika, że w sprawie zaszły szczególne okoliczności uzasadniające możliwość zastosowania art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że Wnioskodawca dokonując odpisów amortyzacyjnych powinien uwzględnić uprzednio dokonane odpisy amortyzacyjne, które ustalono w sposób uproszczony.

Reasumując – Wnioskodawca nie ma prawa do ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.