Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB2/4515-1-42/15/18-S1/TR
z 20 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1760/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 21 września 2018 r.) i wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2018 r. sygn. akt II FSK 1614/16 (data wpływu 25 lipca 2018 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 9 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 6 listopada 2018 r. (data wpływu 14 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 16 czerwca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawczyni indywidualną interpretację nr ILPB2/4515-1-42/15-2/TR w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Wnioskodawczyni na interpretację przepisów prawa podatkowego z 16 czerwca 2015 r. nr ILPB2/4515-1-42/15-2/TR wniosła pismem z 2 lipca 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z 30 lipca 2015 r. nr ILPB2/4515-2-1/15-2/JWP stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 16 czerwca 2015 r. nr ILPB2/4515-1-42/15-2/TR złożył skargę z 31 sierpnia 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1760/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 16 czerwca 2015 r. nr ILPB2/4515-1-42/15-2/TR.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1760/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu złożył skargę kasacyjną z 19 kwietnia 2016 r. nr ILRP-46-102/16-2/EŚ do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z 19 czerwca 2018 r. sygn. akt II FSK 1614/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

Z uwagi na fakt, że Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu prawomocnym wyrokiem z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1760/15 orzekł, że ponownie rozpoznając sprawę organ zobowiązany będzie do odniesienia się do okoliczności wskazanych we wniosku – po ewentualnym wezwaniu strony do ich uzupełnienia, pismem z 18 października 2018 r. nr S-ILPB2/4515-1-42/15/18-S/TR Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 18 października 2018 r. (data doręczenia 30 października 2018 r.), zaś w dniu 14 listopada 2018 r. (data nadania 6 listopada 2018 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni wraz mężem i dwiema osobami fizycznymi jest współwłaścicielem nieruchomości zabudowanej o powierzchni 0,5485 ha, dla której urządzona jest księga wieczysta. Wnioskodawczyni nabyła wraz z małżonkiem udział w prawie własności, wówczas niezabudowanej, nieruchomości za środki pochodzące z majątku wspólnego do majątku wspólnego, a więc udział Wnioskodawczyni i jej męża objęty jest wspólnością majątkową małżeńską. Wnioskodawczyni wraz z mężem jest współwłaścicielem w udziale wynoszącym 1/4, kolejny ze współwłaścicieli w udziale wynoszącym 2/4, kolejny 1/4.

Po nabyciu przedmiotowego udziału w prawie własności opisanej wyżej nieruchomości wybudowany został na niej budynek mieszkalny – dom jednorodzinny. Dom ten zajmuje wyłącznie część obszaru nieruchomości.

Dom ten został wybudowany wyłącznie ze środków własnych małżonków – tj. Wnioskodawczyni i jej męża. Pozostali współwłaściciele nieruchomości (dwóch) nie poczynili żadnych nakładów na budowę domu. Wnioskodawczyni i jej mąż mają udokumentowane nakłady na materiały budowlane i wykończeniowe, które zostały wykorzystane przy budowie wskazanego domu. Posiadają faktury VAT wystawione głównie na męża Wnioskodawczyni, a opiewające na łączną kwotę około 355 000 zł. Nadto, poczynili nakłady nieudokumentowane fakturami VAT, a związane z budową przedmiotowej nieruchomości. Wnioskodawczyni podaje, że pozostali współwłaściciele nieruchomości nie kwestionują faktu poczynienia przez nią i jej małżonka nakładów na budowę opisanego powyżej domu, jak również wysokości tychże nakładów – złożą w tym przedmiocie stosowne oświadczenie.

Wnioskodawczyni zaznacza, że pomiędzy małżonkami obecnie, jak i w chwili czynienia nakładów, istnieje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Wydatkowane na budowę środki pochodziły z ich majątku wspólnego.

W chwili obecnej Wnioskodawczyni, jej mąż, a także pozostali dwaj współwłaściciele wyżej opisanej nieruchomości zamierzają dokonać nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości poprzez fizyczny podział nieruchomości gruntowej na trzy części, w ten sposób, że Wnioskodawczyni oraz jej mąż wskutek opisanej czynności staną się współwłaścicielami części ww. działki zabudowanej domem, a pozostali dwaj współwłaściciele otrzymają każdy po jednej niezabudowanej działce powstałej w wyniku fizycznego podziału ww. nieruchomości.

Wnioskodawczyni jednocześnie wskazuje, że wartość opisanego wyżej domu szacuje na kwotę 380 000 zł – uwzględniając stan i zużycie nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana doprecyzowała przedstawione zdarzenie przyszłe wskazując, że na gruncie prawa cywilnego przysługuje jej od pozostałych współwłaścicieli roszczenie o wartość nakładów poczynionych na budowę budynku mieszkalnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy poczynione przez Wnioskodawczynię i jej męża na budowę domu jednorodzinnego na nieruchomości stanowiącej współwłasność małżonków i osób trzecich nakłady udokumentowane fakturami VAT, a także nakłady, których fakt poczynienia, jak i wysokość udokumentowane są oświadczeniem Wnioskodawczyni, jej męża i pozostałych współwłaścicieli nieruchomości, podlegają uwzględnieniu przy ustaleniu podstawy opodatkowania przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nakłady poczynione przez nią i jej męża na budowę domu jednorodzinnego na nieruchomości stanowiącej współwłasność małżonków i osób trzecich podlegają uwzględnieniu przy ustalaniu podstawy opodatkowania czynności nieodpłatnego zniesienia współwłasności podatkiem od spadków i darowizn.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn (dalej u.p.s.d.) przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Opisana norma prawna winna być stosowana łącznie z art. 7 ust. 1 u.p.s.d., zgodnie z którym podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów, i ciężarów, a więc tzw. wartość czysta.

Dlatego też, zdaniem Wnioskodawczyni, przy ustaleniu podstawy opodatkowania uwzględnić należy roszczenia związane z wartością nakładów poczynionych przez Wnioskodawczynię i jej męża na budowę domu jednorodzinnego objętego współwłasnością. Wartość tychże nakładów jest równa sumie kwot wynikających z faktur VAT za materiały budowlane i wykończeniowe przeznaczone na budowę opisanego domu, a będących w posiadaniu Wnioskodawczyni i jej męża, i nakładów udokumentowanych oświadczeniem Wnioskodawczyni, jej męża oraz pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

W ocenie Wnioskodawczyni, nie tylko bowiem faktury VAT dokumentują poczynione przez nią i jej męża nakłady, ale oświadczenie wszystkich współwłaścicieli nieruchomości wskazujące na zakres i wysokość poczynionych nakładów również stanowi dokument, na podstawie którego ustalać należy tzw. wartość czystą, o której mowa wyżej. Wartość samego przedmiotu nieodpłatnego zniesienia współwłasności ustala się zaś wg cen rynkowych na dzień dokonania nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Jak podała Zainteresowana, podobne stanowisko zdają się przyjmować organy podatkowe (zob. interpretacja indywidualna IPPB2/436-230/13-2/MZ). Pogląd ten jest również prezentowany w judykaturze (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 5 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Gl 555/09).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 23 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1760/15 i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2018 r. sygn. akt II FSK 1614/16.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2018 r., poz. 644, z późn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Natomiast stosownie do art. 1 ust. 2 ww. ustawy, podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni nabyła wraz z małżonkiem udział w prawie własności, wówczas niezabudowanej, nieruchomości za środki pochodzące z majątku wspólnego do majątku wspólnego, a więc udział Wnioskodawczyni i jej męża objęty jest wspólnością majątkową małżeńską. Po nabyciu przedmiotowego udziału w prawie własności opisanej wyżej nieruchomości wybudowany został na niej budynek mieszkalny – dom jednorodzinny. Dom ten został wybudowany wyłącznie ze środków własnych małżonków – tj. Wnioskodawczyni i jej męża. Pozostali współwłaściciele nieruchomości (dwóch) nie poczynili żadnych nakładów na budowę domu. W chwili obecnej Wnioskodawczyni, jej mąż, a także pozostali dwaj współwłaściciele wyżej opisanej nieruchomości zamierzają dokonać nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości poprzez fizyczny podział nieruchomości gruntowej na trzy części, w ten sposób, że Wnioskodawczyni oraz jej mąż wskutek opisanej czynności staną się współwłaścicielami części ww. działki zabudowanej domem, a pozostali dwaj współwłaściciele otrzymają każdy po jednej niezabudowanej działce powstałej w wyniku fizycznego podziału ww. nieruchomości. W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana doprecyzowała przedstawione zdarzenie przyszłe wskazując, że na gruncie prawa cywilnego przysługuje jej od pozostałych współwłaścicieli roszczenie o wartość nakładów poczynionych na budowę budynku mieszkalnego.

Wobec tak przedstawionego zdarzenia wyjaśnić należy, że na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nieodpłatne zniesienie współwłasności. Stosownie do art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych, a zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 7 – przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności powstaje on z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Podstawa opodatkowania w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności określona została w art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z jego treścią, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć na względzie przepis art. 7 ust. 1 ustawy, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Należy podkreślić, że odliczenie długów i ciężarów od wartości nabytej rzeczy lub prawa majątkowego nie może być traktowane jako ulga lub zwolnienie podatkowe. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Ustalenie podstawy opodatkowania składa się więc z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału.

Przy tym, wyjaśnić należy, że pojęcie „długów” w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, łącznie z roszczeniami z tytułu poczynionych przez nabywcę nakładów na nabytą nieruchomość. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jej wartości. „Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową.

Wskazać jednak należy – co jest szczególnie istotne z punktu widzenia przedstawionych we wniosku okoliczności – że w przypadku zniesienia współwłasności roszczenia o wartość poczynionych nakładów (w tym przypadku kosztów wybudowania budynku), aby mogły być uznane za „długi” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn przybrać muszą postać roszczeń o ich zwrot.

Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności. W powyższym przypadku będą to ceny rynkowe na dzień zawarcia umowy dotyczącej zniesienia współwłasności.

Jak stanowi bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych – zgodnie z art. 8 ust. 3 wskazanej ustawy – określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana doprecyzowała przedstawione zdarzenie przyszłe wskazując, że na gruncie prawa cywilnego przysługuje jej od pozostałych współwłaścicieli roszczenie o wartość nakładów poczynionych na budowę budynku mieszkalnego.

Jak rozstrzygnął rozpoznający sprawę Naczelny Sąd Administracyjny: Ponieważ planowane przez skarżącą zniesienie współwłasności przez fizyczny podział nieruchomości ma być nieodpłatne, podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn stanowić będzie wartość części nieruchomości, którą skarżąca i jej mąż nabędą na wyłączną własność, przenosząca ich udział we współwłasności. Gdyby przy ustalaniu tej wartości uwzględniono zwiększenie wartości nieruchomości spowodowane nakładami, a więc wydatkami, poczynionymi na nią przez skarżącą i jej męża, podatnicy ci byliby obowiązani do uiszczenia podatku także od tej części wartości nieruchomości, która powstała w następstwie poczynionych przez nich nakładów. W takiej sytuacji podstawę opodatkowania nie stanowiłaby czysta wartość nabytej rzeczy (ponad udział we współwłasności), ale wartość powiększona kosztem majątku nabywców; innymi słowy, opodatkowana byłaby także część poniesionych przez nich nakładów. Prowadziłoby to do sprzeczności z zasadą, wyrażoną w art. 7 ust. 1 u.p.s.d. Sprzeczności tej pozwala uniknąć uznanie roszczenia o zwrot nakładów na wspólną nieruchomość za dług pomniejszający wartość nabytego prawa. Tak ustalona czysta wartość nabytego prawa odpowiada wielkości rzeczywistego przysporzenia majątkowego, które w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności uzyska skarżąca i jej mąż.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, że na gruncie przedstawionego zdarzenia przyszłego wartość roszczenia o zwrot przedmiotowych nakładów poniesionych przez Wnioskodawczynię i jej męża na przedmiotowej nieruchomości w postaci wydatków na budowę budynku mieszkalnego stanowi dług pomniejszający wartość nabytego prawa.

W rezultacie, wartość roszczenia o zwrot rzeczonych nakładów podlega uwzględnieniu przy ustalaniu czystej wartości, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.