Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.687.2018.1.RW
z 20 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2018 r. (data wpływu 25 września 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym, Wnioskodawca prowadzi egzekucję z majątku spółki sp. j. (dalej „Dłużnik”), w związku z czym jest płatnikiem podatku VAT z tego tytułu. W toku egzekucji komorniczej sprzedaży podlegać będzie nieruchomość należąca do Dłużnika, to jest udziału 5945/10000 w prawie własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr 1506/36, położona w obrębie ewidencyjnym 33 położona w X, objętej księgą wieczystą wraz z przynależnym garażem.

Dłużnik prowadzi zarejestrowaną działalność gospodarczą i na dzień sporządzenia wniosku jest czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług VAT.

Zgodnie z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego podjętego uchwałą z dnia 14 marca 2018 r. Rady Miasta w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru P ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa przedmiot oszacowania znajduje się na terenie oznaczonym – tereny zabudowy jednorodzinnej i wielorodzinnej niskiej intensywności, o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę jednorodzinną lub zabudowę budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi niskiej intensywności.

Dłużnik w trakcie gromadzenia informacji oświadczył do akt postępowania:

„Główną działalnością naszej Spółki jest produkcja i sprzedaż betonu towarowego. Jak wynika z Aktu Notarialnego nasza Spółka zakupiła, w celu prowadzenia działalności gospodarczej, za cenę brutto udział we własności nieruchomości utworzonej z zabudowanej działki z zastrzeżeniem, iż w ramach tego udziału we własności Spółka będzie mieć wyłączne prawo do użytkowania lokalu mieszkalnego nr 2 oraz pomieszczenia przynależnego – garażu. Cena ta obejmowała należny podatek VAT w stawce 8%. Szczegóły transakcji ujęte są w Akcie Notarialnym. Spółka wpłacała głównie w latach 2008 i 2009 zaliczki na zakup tej nieruchomości przy czym główną formą płatności była kompensata należności dokonana w 2008 r. Dostarczaliśmy bowiem beton na budowę całego Osiedla nie otrzymując należnej zapłaty. Inwestor wystawiał faktury na otrzymane zaliczki. Spółka odliczała naliczony VAT, wówczas w stawce 7%.

Z powodu braku zgody Banku, mimo zapewnień sprzedającego w Akcie Notarialnym o zwolnieniu przedmiotowej nieruchomości z wpisanej hipoteki, nasza Spółka praktycznie nie przejęła tej nieruchomości. Kilkukrotnie zwracaliśmy się do Banku o uznanie zapłaconych zaliczek na nieruchomość i podanie uczciwych warunków zwolnienia z hipoteki. Niestety bez rezultatu. Wobec olbrzymiej kwoty wpisanej w hipotece nieruchomości nie rozpoczęliśmy, mimo podjętych wstępnych działań i poniesionych kosztów, wykonywania prac budowlanych niezbędnych do uzyskania technicznych możliwości jej użytkowania. Nie chcieliśmy ponosić dalszych kosztów wiedząc, iż wobec niespełnienia niczym nieuzasadnionych żądań finansowych Banku, nieruchomość ta pozostanie nadal obciążona ogromną hipoteką. Lokal w takim stanie technicznym nie spełniał warunków użytkowych i nie mógł być formalnie oddany w użytkowanie. Pomimo tego opłacaliśmy podatek od nieruchomości.

Reasumując, lokal/garaż z w/w względów nie był wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej. Nie był też przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów”.

Informacje widniejące w operacie szacunkowym:

1. BUDYNEK mieszkalny jednorodzinny, w którym znajdują się dwa lokale mieszkalne M1 i M2 wraz z pomieszczeniami przynależnymi – garażami PG1 i PG2 w podpiwniczeniu o powierzchni użytkowej 191 m². Mieszkanie na parterze nr M1 stanowi odrębny przedmiot własności łącznie z garażem PG1. Obiekt zrealizowany na podstawie pozwolenia na budowę – decyzja Prezydenta Miasta. Budynek nie oddany do użytkowania zrealizowany w zespole sześciu domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej z garażami w podpiwniczeniu. Budynek wykonany w technologii tradycyjnej murowanej i wylewanej na mokro z dachem drewnianym. Fundamenty: ławy i stropy żelbetowe,
   Ściany piwnic i garażu: żelbetowe gr. 20 cm, ocieplone styropianem,
   Ściany zewnętrzne i wewnętrzne: cegła silikatowa na zaprawie cementowo wapiennej,
   Stropy i schody: żelbetowe wylewane na mokro,
   Dach: konstrukcja drewniana kryty dachówką ceramiczną,
   Tynki zewnętrzne: tynk mineralny,
   Tynki wewnętrzne: tynk gipsowy, gładzony, garaż cementowo-wapienne. Suche tynki, płyty gipsowo-kartonowe wykończenie stropu na poddaszu na stelażu stalowym.
   Stolarka okienna: drewniana. Drzwi zewnętrzne antywłamaniowe. Brama garażowa – segmentowa, ocieplona. Instalacje: wodno-kanalizacyjna, elektryczna. Każde mieszkanie ma posiadać oddzielny system ogrzewania. Ogrzewanie zaprojektowano jako system ogrzewania powietrznego. System docelowo ma się składać z pompy cieplnej, zasobnika ciepłej wody do ogrzania powietrza, zasobnika c.w.u. rekuperatora oraz centrali grzewczej. Pompa łącznie z centralą, zasobnikami i rekuperatorem ma znajdować się w piwnicy.
2. W budynku na pierwszej kondygnacji na parterze został wyodrębniony lokal mieszkalny nr M1. Niewyodrębniony zostaje lokal mieszkalny nr M2 z pomieszczeniem przynależnym garażem nr PG2.
   Kondygnacja: pierwsza, druga i trzecia; Lokal dwupoziomowy na drugiej i trzeciej kondygnacji z wiatrołapem z korytarzem i schodami na pierwszej kondygnacji – na parterze;
   Wejście do budynku poprzez ustanowioną służebność przechodu (za wpisami w księdze wieczystej) po działce przyległej nr 1506/35, pasem o szerokości 1,5 m biegnącym od granicy z działką nr 1506/6, wzdłuż granicy z działką nr 1506/36, o długości około 10 m do budynku posadowionego na działce nr 1506/35, na rzecz każdoczesnych współwłaścicieli nieruchomości działki nr 1506/36 o pow. 0,0379 ha, zabudowanej budynkiem mieszkalnym.
   Zgodnie z umową sprzedaży z dnia 6 czerwca 2012 r., akt notarialny Rep C sporządzony przez Notariusza:
   Powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego M2: 85,60 m²,
   Pomieszczenie przynależne garaż nr PG2: 28,53 m,
   Program użytkowy: na parterze – wiatrołap, korytarz i schody, piętro – pokój dzienny, kuchnia, garderoba, wc oraz hol i 1/2 klatki schodowej, poddasze – pokój, łazienka, garderoba, schowek oraz hol i % klatki schodowej. Układ funkcjonalny korzystny. Rzuty kondygnacji w budynku, załącznik nr 3.
   Wystawa: wschodnia, południowa i północna;
   Stan techniczny i standard wykończenia lokalu: lokal w stanie do wykończenia.
   Stan surowy zamknięty częściowo deweloperski z wewnętrznymi ścianami i suchymi tynkami na poddaszu. Drzwi zewnętrzne, brama garażowa. Wylewki, widoczne rozprowadzone instalacje (ruraż). Wystające przewody od ogrzewania podłogowego, instalacji wentylacji mechanicznej. Brak dokumentacji budowlanej dotyczącej obiektu w tym protokołów odbioru instalacji. Brak systemu ogrzewania. Dla wykonania systemu ogrzewania ustanowiono (za wpisami w księdze wieczystej) prawo wykonania i eksploatowania, na nieruchomości utworzonej z działki nr 1506/35, co najmniej dwóch odwiertów dla sondy głębinowej obsługującej pompę ciepła wraz z przyłączem do budynku posadowionego na działce nr 1506/36, w pasie o szerokości 2 m, biegnącym wzdłuż granicy z działką nr 1506/36, na odcinku od południowej ściany budynku posadowionego na działce nr 1506/36, do granicy z działką nr 1506/69, z zastrzeżeniem, że umiejscowienie tych odwiertów nie będzie kolidowało z istniejącą siecią instalacji infrastruktury i nie będzie kolidowało z wykonanymi już odwiertami.
   Na schodach z parteru na piętro położona wata szklana przez właściciela lokalu nr 1 celem „ocieplenia”.
   Zgodnie z umową sprzedaży z dnia 6 czerwca 2012 r. akt notarialny Rep C sporządzony przez Notariusza podano, że dnia 15 października 2009 r. przez Prezydenta Miasta wydane zostało zaświadczenie stwierdzające, ze lokal mieszkalny oznaczony nr M2 znajdujący się w budynku jest wydzielony w obrębie budynku trwałymi ścianami i odpowiada wymogom określonym przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, wobec czego stanowi samodzielny lokal, przy czym oryginał tego zaświadczenia zaginął. Zaświadczenie to miało być przekazane nabywcy. Brak dokumentacji obiektu.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opodatkowanie powyższej dostawy nieruchomości stawką 8% jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż będzie opodatkowana stawką VAT w wysokości 8%. Zgodnie z art. 2 pkt 14 UVAT ilekroć mowa o „pierwszym zasiedleniu – rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej;”.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a UVAT zwalnia się z podatku „10) dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata;
   
   

10a) dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów;”.
   
   

Stosownie do art. 29 ust. 5 UVAT „W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu”. W celu ustalenia stawki podatkowej dla sprzedaży działki, na której znajduje się więcej niż jedna budowla lub budynek, konieczne jest ustalenie sposobu opodatkowania każdego z obiektów na niej się znajdujących. W przypadku, gdy na działce znajdują się obiekty, w stosunku do których znajdą zastosowanie różne stawki podatku lub też jedne z nich będą opodatkowane, a drugie zwolnione z opodatkowania, konieczne jest dokonanie alokacji stawek podatku i/lub zwolnienia do całości gruntu w oparciu bądź o powierzchnię zajętą przez obiekty, bądź w oparciu o ich wartość w stosunku do wartości wszystkich obiektów znajdujących się na działce.

Zgodnie z pozyskanymi w trakcie prowadzonej egzekucji informacjami Dłużnik korzystał z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 106c ustawy faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Powołane powyżej przepisy wskazują, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji w przypadku, gdy wykonuje on czynności egzekucyjne. Komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. W przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku. Jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów, to komornik jest zobowiązany do wystawienia faktury w imieniu i na rzecz dłużnika.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Tak więc, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, zarówno grunt, jak i budynek czy budowla spełniają definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

W tym miejscu należy wskazać, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom.

Stosownie do treści art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma więc określony ułamkiem udział w tej nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę (art. 535 § 1 ww. ustawy). Z kolei art. 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec tego towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których (art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. U. UE L Nr 347 str. 1, z późn. zm.), państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości;
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Zatem należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, w przedmiotowej sprawie dostawa (w toku egzekucji komorniczej) przez Dłużnika (czynnego podatnika podatku VAT) części majątku przedsiębiorstwa w postaci udziału w prawie własności nieruchomości, stanowi odpłatną dostawę towaru, podlegającą opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że czynności, które podlegają opodatkowaniu mogą być opodatkowane według właściwej stawki podatku (podstawowej lub obniżonej) albo korzystać ze zwolnienia od podatku.

I tak, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Natomiast stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2), musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że istotne jest każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter wykonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

W przedmiotowej sprawie należy zatem ustalić moment pierwszego zasiedlenia nieruchomości będącej przedmiotem dostawy w toku egzekucji komorniczej.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W myśl art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie natomiast z art. art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit, a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem, że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że odpłatna dostawa nieruchomości (udziału w prawie własności) spełnia definicję pierwszego zasiedlenia. Dodatkowo, oprócz odpłatnej dostawy, w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie jest rozumiane szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”, w tym także wykorzystywanie budynku przez dany podmiot w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej lub wybudowanie i zamieszkanie w budynku mieszkalnym przez osobę fizyczną. Ponadto kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku (jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora) zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji (vide: pkt 41 wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16).

W przedmiotowej sprawie stwierdzić zatem należy, że do pierwszego zasiedlenia nieruchomości opisanej we wniosku doszło najpóźniej w momencie jej sprzedaży na rzecz Dłużnika. Nieruchomość ta została bowiem użyta przez Inwestora do czynności wykonywanych w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, tj. sprzedaży na rzecz Dłużnika. Zatem powyższą czynność należy uznać za dokonaną w ramach pierwszego zasiedlenia. Ponadto z wniosku nie wynika, że Dłużnik poniósł na nieruchomości nakłady na jej ulepszenie przekraczające 30% wartości początkowej.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w toku egzekucji komorniczej (udziału 5945/10000 w prawie własności nieruchomości oznaczonej jako działka nr 1506/36) będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ sprzedaż ww. nieruchomości nie odbędzie się w ramach pierwszego zasiedlenia, a od pierwszego zasiedlenia do planowanej dostawy nieruchomości upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

W konsekwencji ze zwolnienia od podatku korzystać będzie również, zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, dostawa gruntu, na którym znajduje się przedmiotowa nieruchomość.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie opodatkowana stawką VAT w wysokości 8% należy uznać za nieprawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.