Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.355.2018.2.AGR
z 21 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2018 r. (data wpływu 5 września 2018 r.), uzupełnionym w dniach 5 i 15 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości opodatkowania przedmiotowych dochodów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe,
• kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości opodatkowania przedmiotowych dochodów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej oraz kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 22 października 2018 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.355.2018.1.AGR, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 22 października 2018 r., skutecznie doręczono w dniu 5 listopada 2018 r., natomiast w dniu 15 listopada 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 9 listopada 2018 r.). Wpłaty dokonano w dniu 5 listopada 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzn. jest polskim rezydentem podatkowym). Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest ponadto podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca od 2014 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży wyrobów medycznych. Wnioskodawca rozszerzył zakres prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej między innymi o emisję waluty elektronicznej tzw. „kryptowaluty”. Wnioskodawca w tym celu poczynił szereg wydatków w tym zwłaszcza na zakup nowoczesnego sprzętu o dużej mocy obliczeniowej do tzw. „wydobywania” wirtualnych walut oraz podpisał stosowną umowę z podmiotem profesjonalnym zajmującym się obsługą systemu operacyjnego niezbędnego do wydobywania kryptowalut.

Wnioskodawca zgodnie z komunikatem Głównego Urzędu Statystycznego zakwalifikował prowadzoną przez siebie działalność w niniejszym zakresie jako oznaczoną kodem PKD 64.19.Z „pozostałe pośrednictwo pieniężne”.

Wnioskodawca zamierza dokonywać w przyszłości sprzedaży (w części lub w całości) wydobywanych kryptowalut, tj. przenosić określoną ilość i rodzaj kryptowalut na nabywcę za określoną cenę wyrażoną i płaconą przez nabywcę w jednostkach pieniężnych.

Realizowany przez Wnioskodawcę proces wydobywania wirtualnej waluty jest procesem ciągłym. Również sprzedaż kryptowaluty, według założenia i zamiaru Wnioskodawcy, będzie miała charakter stały i ciągły.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przez system operacyjny wskazany w pytaniu nr 2 wniosku (dalej System Operacyjny) rozumie nowoczesny sprzęt techniczny o dużej mocy obliczeniowej, który stanowi własność Wnioskodawcy – został przez niego zakupiony. Tak rozumiany przez Wnioskodawcę System Operacyjny nie zawiera jakichkolwiek programów komputerowych lub wartości niematerialnych i prawnych – obejmuje on wyłącznie sprzęt techniczny niezbędny do „wydobywania” kryptowalut. Wszelkie systemy operacyjne sensu stricte oraz inne programy komputerowe dostarczane są przez profesjonalny podmiot trzeci (dalej zwany Operatorem) zajmujący się obsługą Systemu Operacyjnego, z którym to podmiotem Podatnik podpisał stosowną umowę. Zgodnie z umową zawartą z Operatorem, Wnioskodawca zlecił Operatorowi, a Operator zobowiązał się m.in. do obsługi Systemu Operacyjnego, a w ramach niniejszej obsługi, do instalacji odpowiedniego, legalnego oprogramowania oraz akcesoriów (XXX lub innych), stanowiących własność intelektualną Operatora, umożliwiających obliczanie odpowiednich algorytmów w blockchain będącego podstawą do uzyskania tokenów. Wnioskodawca nie nabywał tych systemów oraz programów komputerowych od Operatora. Miesięczna opłata za kompleksową obsługę Systemu Operacyjnego obejmuje całość wynagrodzenia przysługującego Operatorowi z tytułu świadczonej usługi, w tym i koszty wykorzystywania systemów operacyjnych oraz programów komputerowych do świadczonej usługi, jako że zgodnie z umową, Operator pokrywa wszelkie koszty związane z bieżącą obsługą Systemu Operacyjnego w tym zwłaszcza koszty oprogramowania. Wreszcie należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z postanowieniami Umowy, w przypadku jej wygaśnięcia, Operator jest zobowiązany do zwrotu Systemu Operacyjnego po uprzednim usunięciu wszelkich programów komputerowych, do których prawa przysługują Operatorowi.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wskazuje, iż:

1. System Operacyjny, przez który Wnioskodawca rozumie nowoczesny sprzęt o dużej mocy obliczeniowej, został przez Wnioskodawcę nabyty;
2. System Operacyjny będący własnością Podatnika nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej, jak również egzemplarza programu komputerowego bez przeniesienia praw autorskich;
3. Wartość nabycia Systemu Operacyjnego, którego właścicielem jest Wnioskodawca, to kwota netto 125.000 zł.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychody uzyskane w przyszłości z tytułu sprzedaży wydobytych uprzednio przez Wnioskodawcę kryptowalut należy zakwalifikować jako przychody ze źródła prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, o którym to źródle mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3) u.p.d.o.f.?
2. Czy wskazane w treści wniosku koszty związane z wydobywaniem i sprzedażą kryptowalut, w postaci kosztów stworzenia systemu operacyjnego do wydobywania kryptowalut oraz obsługi systemu przez firmę zewnętrzną stanowią dla Wnioskodawcy koszty ze źródła prowadzonej działalności gospodarczej i mogą zostać rozliczone w aktualnych okresach rozliczeniowych pomimo braku uzyskania przychodu ze sprzedaży kryptowalut w chwili obecnej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody uzyskane w przyszłości z tytułu sprzedaży wydobytych uprzednio przez Wnioskodawcę kryptowalut należy zakwalifikować jako przychody ze źródła prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, o którym to źródle mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3) u.p.d.o.f.

Wskazane w treści wniosku koszty związane z wydobywaniem i sprzedażą kryptowalut, w postaci kosztów stworzenia systemu operacyjnego do wydobywania kryptowalut oraz obsługi systemu przez firmę zewnętrzną stanowią dla Wnioskodawcy koszty ze źródła prowadzonej działalności gospodarczej i mogą zostać rozliczone w aktualnych okresach rozliczeniowych pomimo braku uzyskania przychodu ze sprzedaży kryptowalut w chwili obecnej.

Przepisy u.p.d.o.f. wyraźnie rozróżniają źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Zgodnie zatem z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3) wskazanej ustawy, źródłami przychodów jest zwłaszcza pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosowanie natomiast do art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., pojęcie pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza działalność zarobkową:

• wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
• polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
• polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 tej ustawy.

W myśl natomiast art. 5b ust. 1 tej ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

• odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
• są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego te czynności,
• wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
  
  

Z tak skonstruowanej definicji działalności gospodarczej wynika, że w sytuacji, gdy działalność spełnia warunki wskazane w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., a jednocześnie nie spełnia warunków określonych w art. 5b tej ustawy, to przychody osiągane z tego tytułu stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

1. jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu;
2. wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter;
3. prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
   
   

W związku z powyższym, aby określoną działalność uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi ona mieć charakter zarobkowy. Działalność jest zarobkowa wtedy, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby działalność gospodarcza wykonywana była w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Na pojęcie „zorganizowanie” w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy składa się zespół celowych, uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym, realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury, mieszczących się zarówno w tzw. fazie przygotowawczej, związanej z uruchomieniem określonych działalności, jak i w fazie realizacji.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Przez powtarzalność rozumie się ponadto cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości opodatkowania przedmiotowych dochodów w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe,
• kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Aby działalność mogła być traktowana jako działalność gospodarcza, musi spełniać przesłanki wskazane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że musi być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

W przepisie art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych została zawarta definicja pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie z jego treścią, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną handlową, usługową ,
2. polegającą na poszukiwaniu rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl natomiast art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.
   
   

Z tak skonstruowanej definicji wynika, że w sytuacji, gdy działalność spełnia warunki wskazane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy, a nie spełnia warunków określonych w art. 5b ustawy, to przychody osiągane z tego tytułu stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przychody z działalności gospodarczej zostały zdefiniowane w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należą do nich wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca od 2014 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży wyrobów medycznych. Wnioskodawca rozszerzył zakres prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej między innymi o emisję waluty elektronicznej tzw. „kryptowaluty”. Wnioskodawca w tym celu poczynił szereg wydatków w tym zwłaszcza na zakup nowoczesnego sprzętu o dużej mocy obliczeniowej do tzw. „wydobywania” wirtualnych walut oraz podpisał stosowną umowę z podmiotem profesjonalnym zajmującym się obsługą systemu operacyjnego niezbędnego do wydobywania kryptowalut.

Wnioskodawca zgodnie z komunikatem Głównego Urzędu Statystycznego zakwalifikował prowadzoną przez siebie działalność w niniejszym zakresie jako oznaczoną kodem PKD 64.19.Z „pozostałe pośrednictwo pieniężne”. Wnioskodawca zamierza dokonywać w przyszłości sprzedaży (w części lub w całości) wydobywanych kryptowalut, tj. przenosić określoną ilość i rodzaj kryptowalut na nabywcę za określoną cenę wyrażoną i płaconą przez nabywcę w jednostkach pieniężnych. Realizowany przez Wnioskodawcę proces wydobywania wirtualnej waluty jest procesem ciągłym. Również sprzedaż kryptowaluty, według założenia i zamiaru Wnioskodawcy, będzie miała charakter stały i ciągły.

Skoro zatem – co wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, Wnioskodawca opisane we wniosku czynności będzie wykonywał w warunkach spełniających definicję pozarolniczej działalności gospodarczej oraz w ramach zarejestrowanej pozarolniczej działalności gospodarczej, to przychody osiągane z tych czynności będą stanowić przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W odniesieniu do pytania drugiego przedstawionego we wniosku należy stwierdzić, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Stosownie do treści art. 22 ust. 5c cyt. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 6 powoływanej ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Z kolei, art. 22 ust. 6b cyt. ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, tj. prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

W przedmiotowym wniosku Zainteresowany wskazał, że System Operacyjny to nowoczesny sprzęt techniczny o dużej mocy obliczeniowej, który został przez Wnioskodawcę zakupiony, a koszt nabycia to kwota 125.000 zł netto. Nie stanowi on wartości niematerialnej i prawnej, jak również egzemplarza programu komputerowego bez przeniesienia praw autorskich.

Wszelkie systemy operacyjne oraz inne programy komputerowe dostarczane są przez profesjonalny podmiot trzeci (dalej zwany Operatorem) zajmujący się obsługą Systemu Operacyjnego. Wnioskodawca nie nabywał tych systemów oraz programów komputerowych od Operatora. Miesięczna opłata za kompleksową obsługę Systemu Operacyjnego obejmuje całość wynagrodzenia przysługującego Operatorowi z tytułu świadczonej usługi, w tym i koszty wykorzystywania systemów operacyjnych oraz programów komputerowych do świadczonej usługi, jako że zgodnie z umową, Operator pokrywa wszelkie koszty związane z bieżącą obsługą Systemu Operacyjnego w tym zwłaszcza koszty oprogramowania.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zakupiony sprzęt techniczny (System Operacyjny) o wartości przekraczającej 10.000 zł podlega amortyzacji. W takim przypadku kosztami uzyskania przychodów rozliczanymi w poszczególnych okresach rozliczeniowych mogą być odpisy amortyzacyjne, naliczane zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć miesięczne opłaty za kompleksową obsługę Systemu Operacyjnego przez firmę zewnętrzną.

Wyżej wskazane kwoty stanowią koszty uzyskania przychodów niezależnie od faktycznie uzyskanego przychodu bądź ich braku w okresach rozliczeniowych.

Końcowo zaznaczyć należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Tak więc, jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie będzie zgodny ze zdarzeniem, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Wskazać ponadto należy, że interpretacja podatkowa to odpowiedź na konkretne pytanie dotyczące podatków, dlatego wywołuje ona wyłącznie skutki w sferze podatkowej, a nie żadnej innej. Zgodnie z przepisami organ podatkowy jest przy tym związany treścią wniosku; nie ma uprawnień ani nawet możliwości badania prawdziwości faktów czy stwierdzeń, podawanych przez Wnioskodawcę. Formułując odpowiedź organ podatkowy polega więc wyłącznie na tym, co pisał podatnik we wniosku i nie sprawdza legalnych aspektów działalności Wnioskodawcy. Uzyskanie interpretacji podatkowej nie rozstrzyga więc o legalności danej działalności.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.