Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.203.2018.2.MK
z 20 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 sierpnia 2018 r. (data wpływu 7 września 2018 r.) uzupełnionego pismem z 1 października (data wpływu 5 października 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia z akcyzy energii elektrycznej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia z akcyzy energii elektrycznej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 1 października (data wpływu 5 października 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 21 września 2018 r. znak 0111-KDIB3-3.4013.203.2018.1.MK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wykonywanie odlewów metalowych.

Zakład Produkcyjny dzieli się na kilka Oddziałów i na każdym z nich kształtuje się kolejna faza wytwarzania odlewu.

Poszczególne fazy wytwarzania (produkcji) odlewu powstają na poniższych oddziałach:

• Oddział Modelarni,
• Oddział Formierni,
• Oddział Elektrostalowni,
• Oddział Oczyszczalni,
• Oddział Obróbki Mechanicznej.
  
  

Proces wytworzenia odlewu rozpoczyna się na Oddziale Modelami.

Na Oddziale Modelarni wykonuje się oprzyrządowa nie modelowe (modele i rdzennice) oraz remonty oprzyrządowania modelowego. Tworzywem do wykonywania oprzyrządowania na Oddziale Modelarni jest drewno i żywica epoksydowa. Głównymi maszynami wykorzystywanymi tutaj są: pilarki, tokarki, frezarki, szlifierki i podnośniki łańcuchowe. Wszystkie te urządzenia zasilane są energią elektryczną.

Kolejnym etapem jest Oddział Formierni, gdzie przygotowuje się formy do zalania ciekłym metalem. Proces sporządzania mas formierskich przebiega w mieszarkach. Masy klasyczne sporządzane są w mieszarkach pobocznicowych, natomiast masy furanowe w mieszarko-nasypywarkach. W mieszarkach do mas klasycznych dodatki dozowane są wagowo. Po uzyskaniu wymaganych właściwości następuje opróżnianie mieszarek i transport masy na stanowisko formowania. Transport mas odbywa się za pomocą szeregu przenośników taśmowych zasilanych energią elektryczną. W procesie furanowym mieszarko-nasypywarka sama dozuje określone porcje składników chemicznych do przepływającego piasku. Wypadająca z rynny mieszarko-nasypywarki masa jest gotowa do zasypywania form. Transport piasku do mieszarko-nasypywarek odbywa się w sposób pneumatyczny, a energia ta powstaje w sprężarkach powietrza zasilanych energią elektryczną z sieci. Masy rdzeniowe (alkdilowe i fenolowe) sporządzane są w mieszarce „wstęgowej” zasilanej energią elektryczną. Masy furanowe sporządza się na mieszarko-nasypywarkach zasilanych również energią elektryczną.

Oddzielną grupą są rdzenie wykonywane z piasku otaczanego żywicą w procesie gorącej rdzennicy (hot-box). Formowanie odbywa się w masach klasycznych, w dwóch gniazdach formierskich. Formowanie z mas furanowych wykonuje się w trzech gniazdach. Sporządzone formy odlewnicze składane są przy pomocy suwnic zasilanych energią elektryczną. Następnie formy zalewa się ciekłym metalem. Po zalaniu form ciekłym metalem następuje proces krzepnięcia i stygnięcia metalu w formach. Na tym etapie występują kadź odlewnicza, forma(y) odlewnicze i rdzenie działające, jak krystalizatory - czyli przebiega w nich proces metalurgiczny tzw. Krzepnięcie i stygnięcie odlewu. Elementami odtwarzającymi elementy odlewu są rdzenie wykonywane na Wydziale Rdzeniami i umieszczane w formie na wydziale formowni. Stanowią integralną część formy odlewniczej, podobnie jak materiał formy biorą udział w procesie metalurgicznym - mają bezpośredni kontakt z ciekłym stopem odlewniczym i wpływają na krystalizację odlewu, a co za tym idzie na właściwości mechaniczne i użytkowe gotowego wyrobu. W wyniku stopniowego chłodzenia i krzepnięcia, a potem stygnięcia metalu w formie zachodzi zmiana stanu skupienia staliwa lub żeliwa z ciekłego na stały i kształtuje się struktura krystaliczna stopu.

Do czynników decydujących o przebiegu krystalizacji stopu należą jego właściwości fizykochemiczne w stanie ciekłym:

• lepkość,
• napięcie powierzchniowe lub fazowe,
• obecność zgrupowanych atomów i wtrąceń niemetalicznych.

[Czesław Podrzucki - Żeliwo. Struktura. Właściwości. Zastosowanie. Tom I str. 34-38. Wydawnictwo Śląsk 1991 r.].

Dlatego też proces stygnięcia i krzepnięcia metalu w formie jest metalurgicznym procesem determinującym właściwości mechaniczne uzyskane w zakrzepniętym odlewie. Dodatkowo szybkość krzepnięcia (krystalizacji) metalu w formie zależna jest od właściwości tworzywa formy (szybkości odprowadzania ciepła).

Sporządzanie mas formierskich i rdzeniowych, a następnie form piaskowych o odpowiednich właściwościach termofizycznych (rodzaj osnowy piaskowej (kwarc, chromit, oliwin), spoiwo: bentonit, żywica, utwardzacz, pokrycia przewodzące lub izolujące - pozwalają kierować szybkością chłodzenia metalu w formie i są częścią procesu metalurgicznego etap krystalizacji. Podobnie, jak obróbka cieplna na wydziale oczyszczalni [Jan Lech Lewandowski - Tworzywa na formy i rdzenie - Skrypt AGH 1987].

Po wystudzeniu następuje proces wybijania odlewów na kratach wstrząsowych. W zależności od czasu stygnięcia zakrzepłego odlewu w formie - etap ten pozwala oddziaływać na dalszą strukturę odlewu. Niektóre odlewy wybija się jeszcze gorące w temperaturze czerwonego żaru ok. 700°C, aby przyspieszyć szybkość stygnięcia w stanie stałym i uzyskać wyższą twardość odlewów, a niektóre wybija się dopiero po np. 7 dniach, aby uzyskać, jak najmniejsze naprężenia w odlewie - które to mogłyby spowodować pęknięcia odlewów.

Jako etap procesu metalurgicznego zachodzącego na wydziale Formowni przebiegającego w formie i po wybiciu z formy należy zawsze zaliczać proces zachodzący na granicy faz: ciekły stop odlewniczy - forma odlewnicza. W obszarze metal - forma zachodzi wiele zjawisk fizykochemicznych, od których zależy jakość odlewu [Kazimierz Retel - Określenie pracy adhezji ciekłych stopów żelaza do masy formierskiej. Praca Doktorska Wydział Odlewnictwa AGH Kraków 1999.) Szereg występujących wad odlewniczych wynika z reakcji fizykochemicznych na granicy metal-forma. Zależnie od kąta zwilżania formy odlewniczej przez ciekły stop żelaza, napięcia powierzchniowego stopu i temperatury na granicy faz - mogą występować wady typu: przypalenie, wżarcie, penetracja, które mogą być przyczyną zabrakowania odlewu.

Masa odpadowa transportowana jest przenośnikami taśmowymi do stacji przerobu mas, gdzie po odpowiednim przygotowaniu ponownie wykorzystywana jest w procesie formowania. Odlewy przekazywane są do Oddziału Oczyszczalni. Prace transportowe wykonywane są przy pomocy suwnic elektrycznych.

Formy zalewa się ciekłym metalem wytwarzanym w procesie wytapiania na Wydziale Elektrostalowni. Oddział Elektrostalowni wyposażony jest w 2 piece łukowe oraz 2 piece indukcyjne.

W piecach łukowych występują następujące rodzaje procesów:

• wytapianie staliwa z pełnym świeżeniem,
• wytapianie staliwa z procesem odzyskowym,
• wytapianie staliwa sposobem mieszanym.
  
  

Wytop składa się z następujących etapów:

• przygotowanie wsadu metalowego i jego załadunek do koszy wsadowych,
• „sadzenie pieca złomem”,
• roztapianie wsadu,
• świeżenie roztopionego metalu,
• wykańczanie wytopu,
• spust do kadzi odlewniczej,
• naprawa pospustowa.
  
  

W piecu indukcyjnym występuje następuje proces odzyskowy. Etapami procesu są:

• przygotowanie wsadu metalowego i jego załadunek do pojemników wsadowych,
• ładowanie pieca wsadem,
• roztapianie wsadu,
• wykańczanie roztopionego metalu,
• spust metalu do kadzi rozlewniczych (lejniczych),
• naprawa pospustowa pieca.
  
  

Naprawę pospustową trzonu pieca łukowego, ścian bocznych, filarków itp. prowadzi się zawsze zaraz po spuście, gdy piec jest jeszcze gorący. W procesie zasadowym (HM) stosuje się specjalną masę magnezytowo-chromitową, która pod wpływem temperatury spieka się chroniąc wyłożenie pieca. Jednocześnie podczas wytopu masa ta reaguje częściowo z metalem, a produkty reakcji przechodzą do żużla metalurgicznego, tworząc zasadowy jego charakter PH około 8÷10. Podstawowe reakcje fizykochemiczne w piecu łukowym zachodzą pomiędzy żużlem zasadowym, a metalem - odfosforowanie, usuwanie tlenu, wodoru i azotu. Ponadto zachodzą reakcje redukcji tlenków i reakcje utleniania. Dlatego ważny jest udział poszczególnych składników żużla, w tym tych które są wprowadzane podczas naprawy pospustowej [Gabriel Kniaginin - staliwo. Odlewnictwo i Metalurgia str. 108. Wydawnictwo Śląsk 1972 r.].

Dobrze naprawiony piec gwarantuje odpowiedni przebieg procesu metalurgicznego - podczas roztapiania wsadu i rafinacji metalu w piecu.

Transport ciekłego metalu do Oddziałów Formierni odbywa się w kadziach lejniczych, prace transportowe wykonywane są przy pomocy suwnic napędzanych energią elektryczną.

Następnie zalewa się uprzednio przygotowane formy ciekłym metalem z podwieszonych pod suwnicami kadzi lejniczych.

Wybite z form i częściowo oczyszczone odlewy wraz z układami wlewowymi i nadlewami, stanowiącymi integralną część surowego odlewu transportowane są do Oddziału Oczyszczalni, gdzie podlegają oczyszczeniu z pozostałości piasku formierskiego, a następnie podlegają śrutowaniu w oczyszczarkach śrutowych. Po oczyszczeniu odlewów, następuje proces usuwania układów doprowadzających i zasilaczy poprzez: „upalanie” palnikami acetylenowo tlenowymi, plazmowymi, poprzez odbijanie lub obróbkę mechaniczną. Po oddzielenie układów wlewowych i zasilających (nadlewów) Odlewy podlegają zabiegom obróbki cieplnej: wyżarzanie zmiękczające, normalizowanie, hartowanie, odpuszczanie itp. Celem poprawy struktury wewnętrznej i nadaniu im odpowiednich własności mechanicznych. Po uzyskaniu odpowiednich własności mechanicznych odlewy podlegają wykańczaniu poprzez szlifowanie szlifierkami stacjonarnymi, wahadłowymi lub ręcznymi. Po wykonaniu odlewu zgodnie z zamówieniem Klienta odlewy są pakowane, wysyłane do klientów lub przekazane do dalszego przetwarzania w Spółce.

Proces wykańczania powierzchni odlewów jest również zaliczany do procesu metalurgicznego, podobnie jak proces obróbki cieplnej. Odlew powinien mieć gładka powierzchnię. Chropowatość i nierówność powierzchni działają jak karby, zatem gładkość powierzchni odlewu wywiera duży wpływ na właściwości mechaniczne, co objawia się szczególnie przy próbach zmęczeniowych. Znany jest również wpływ gładkości powierzchni na jego odporność korozyjną, czy też łatwością nanoszenia powłok lub farb antykorozyjnych. Ponieważ odlewy po ich wybiciu z formy nie zawsze mają gładką powierzchnię, muszą być starannie oczyszczone tak w stanie surowym, jak i po obróbce cieplnej, gdyż zgorzelina także działa ujemnie na właściwości odlewu. Nierówność powierzchni, ostre kąty są miejscami koncentracji naprężeń, które mogą przewyższać 10÷15 razy naprężenia średnie [Gabriel Kniaginin - Staliwo. Odlewnictwo I Metalurgia str. 328. Wydawnictwo Śląsk 1972 r.].

Zatem obróbka powierzchniowa: śrutowanie i szlifowanie ma na celu to samo co termiczna obróbka – odprężania. Należy zatem zaliczyć ją także do procesu metalurgicznego.

Przetwarzanie odlanych elementów odbywa się na Oddziale Obróbki Mechanicznej, gdzie następuje proces obróbki skrawaniem odlewów surowych i ewentualnie montaż wyrobów np. armatura, części zespolone z odlewów. Wykorzystuje się tu różnego rodzaju wielkości i mocy urządzenia obróbcze, jak: Tokarki, Frezarki, „Dłutownice”, Kalibrownice, Szlifierki itp. Urządzenia. Wszystkie one zasilane są silnikami elektrycznymi. Podobnie proces obróbki mechanicznej (wiórowej) ma na celu usunięcie warstwy odlewu, w której znajdują się zanieczyszczenia - wtrącenia niemetaliczne, żużle, wady gazowe, które nie mogą zostać w odlewie, gdyż spowodowałyby jego uszkodzenie. Tak zwane naddatki technologiczne są usuwane podczas obróbki wiórowej. Tym samym zmieniają się właściwości wytrzymałościowe i użytkowe odlewu. Zwiększa się wytrzymałość odlewu, a zmniejsza jego twardość i plastyczność. Jednocześnie obrobiony mechanicznie odlew pozbawiony zostaje naprężeń wewnętrznych. Wiele obrobionych mechanicznie odlewów wraca ponownie do obróbki cieplnej celem podwyższenia właściwości mechanicznych zmienionych podczas obróbki wiórowej. Dodatkowo tylko obrobiony mechanicznie odlew może zostać poddany badaniom nieniszczącym: penetrantami, ultradźwiękami i RTG. W wyznaczonych przez odbiorcę miejscach badań określa się parametry jakościowe, które są ostateczną oceną jakości odlewu. Tylko dobrze obrobiony odlew (ze względu na gładkość powierzchni) umożliwia także makroskopową ocenę powierzchni i ewentualne badania mikroskopowe struktury odlewów. Obróbka mechaniczna jest końcowym etapem procesu metalurgicznego wytwarzania odlewów w Spółce.

Zakład wyposażony jest w sieć sprężonego powietrza zasilanego sprężarkami śrubowymi zasilanymi energią elektryczną.

Sprężone powietrze wykorzystywane jest w pracach transportowych, przesyle materiałów do napędu niektórych urządzeń mechanicznych, które biorą udział w procesie produkcyjnym wytwarzania produktu. Prace transportowe wykonywane są przy pomocy suwnic zasilanych energią elektryczną.

Ponadto należy wskazać, że Spółka zamierza zostać podatnikiem podatku akcyzowego od energii elektrycznej i będzie przekazywała oświadczenia, o których mowa w art. 30 ust. 7b ustawy o podatku akcyzowym.

Spółka w tym celu uzyska koncesję na obrót energią elektryczną.

W uzupełnieniu wniosku Spółka doprecyzowała:

Roztapianie wsadu metalowego polega na procesie jego podgrzania do temperatury topienia: zakres temperaturowy procesu 20÷1330 stopni Celsjusza. Energię potrzebną do roztopienia nadają trzy elektrody grafitowe zainstalowane w piecu łukowym. Elektrody są podłączone przewodami prądowymi z transformatorami mocy odpowiednio 4 i 6 MW (4000 kW i 6000 kW). Po roztopieniu moc jest stopniowo ograniczana do ok. 2,5÷4,5 megawatów i podgrzewanie metalu do temperatury rzędu 1500÷1520 stopni.

Kolejnym etapem jest świeżenie metalu przy włączonych elektrodach poprzez wdmuchiwanie pod ciśnieniem (lanca tlenowa) czystego technicznie tlenu. Tlen podawany jest ze stacji tlenowej zasilanej energią elektryczną (sprężarki). Kontrola procesu sterowana i kontrolowana jest elektronicznie za pomocą szafki sterowniczej zasilanej energią elektryczną.

Wykończenie wytopu polega na dodaniu do pieca dodatków stopowych (chrom, molibden wanad, krzem, etc.) na lustro ciekłego metalu w piecu. Następnie przegrzewa się metal energią elektryczną do wymaganej temperatury spustu, przeważnie ok. 1550-1650 stopni.

Wylewanie ciekłego metalu z pieca do kadzi lejniczych polega na przechyleniu pieca przy wykorzystaniu siłowników hydraulicznych napędzanych energią elektryczną.

Zalewanie pieca polega na wypełnieniu form odlewniczych metalem z kadzi. Kadź podwieszona jest na suwnicy zasilanej energią elektryczną.

Obróbka cieplna odlewów odbywa się w piecach żarzalniczych (temperatura procesu od 550 do 1150 stopni). Dwa piece ogrzewane są energią elektryczną, pozostałe 14 gazem.

Sterowanie czujnikami i innym systemami pomiarowymi odbywa się za pomocą szaf sterowniczych zasilanych energią elektryczną. Zasuw i wysuw trzonów pieca odbywa się przy pomocy energii elektrycznej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy działalność Wnioskodawcy polegająca na produkcji łączników oraz odlewów, przy zastosowaniu procesów produkcyjnych, które zostały przedstawione powyżej będzie mogła zostać uznana za spełniającą cechy procesów metalurgicznych, a tym samym, czy wykorzystywana przez Spółkę w przedstawionych procesach energia elektryczna będzie korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, po uprzednim udzieleniu przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki koncesji na obrót energią elektryczną, a następnie uzyskaniu statusu podatnika akcyzy od energii elektrycznej wykorzystywanej w przedstawionym opisie procesu produkcyjnego - będzie on w tym zakresie uprawniony do korzystania ze zwolnienia z akcyzy przewidzianego w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym dla energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach metalurgicznych.

Wnioskodawca będzie także, od dnia uzyskania statusu podatnika akcyzy od energii elektrycznej wykorzystanej w opisanym we wniosku procesie produkcyjnym, przekazywał do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykorzysta energię elektryczną w opisanym we wniosku procesie produkcyjnym, oświadczenia o ilości wykorzystanej energii i sposobie jej wykorzystania, które będą zawierać:

1. nazwę i adres siedziby podmiotu wykorzystującego energię elektryczną oraz jego numer identyfikacji podatkowej (NIP);
2. ilość wykorzystanej energii elektrycznej;
3. sposób wykorzystania energii elektrycznej;
4. datę i miejsce sporządzenia oświadczenia oraz czytelny podpis osoby składającej oświadczenie.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przeprowadzany przez niego proces produkcyjny opisany powyżej stanowi proces metalurgiczny, o którym mowa w przedmiotowych przepisach. W konsekwencji, wykorzystanie przez Spółkę energii elektrycznej w procesach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego korzysta ze zwolnienia z podatku akcyzowego, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym.

Zarówno dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (dalej: Dyrektywa Energetyczna), jak i ustawa o podatku akcyzowym nie zawierają bezpośredniej definicji procesu metalurgicznego i nie odwołują się także w powyższym zakresie wprost do innych aktów prawnych. Ustalenie zaś zakresu znaczeniowego tego pojęcia ma istotne znaczenie dla oceny, czy wykorzystanie energii elektrycznej w danym procesie przemysłowym będzie korzystało ze zwolnienia z akcyzy. Brak definicji legalnych „procesów metalurgicznych” w Dyrektywie Energetycznej oznacza, że państwa członkowskie realizując wyłączenie z zakresu zastosowania Dyrektywy w swoich porządkach prawnych, muszą dokonać implementacji przede wszystkim w oparciu o Dyrektywę oraz mieć wzgląd na rolę tej Dyrektywy w systemie prawa unijnego. W tym świetle należy przede wszystkim zauważyć, że cele Dyrektywy w odniesieniu do wyłączenia z zakresu jej zastosowania, tj. w istocie wyłączenia spod opodatkowania akcyzą energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach metalurgicznych powinny być interpretowane w zgodzie z Preambułą Dyrektywy, zawierającą cele i motywy.

Zgodnie z motywem 22 Preambuły energia elektryczna powinna być traktowana, jak produkty energetyczne, które powinny zasadniczo stanowić przedmiot ram wspólnotowych gdy są wykorzystywane jako paliwa do ogrzewania. W tym zakresie zgodnie z naturą i logiką systemu podatkowego z zakresu tych ram wyłączone jest wykorzystanie produktów energetycznych podwójnego zastosowania. Analiza motywu 22 Preambuły wskazuje więc, że produkty mające podwójne zastosowanie realizują cel Dyrektywy, gdy są wyłączone z opodatkowania. Doprecyzowane zostało przy tym wyraźnie w treści przepisów (art. 2 pkt 4 lit. b), że za takie podwójne zastosowanie uważane są w szczególności procesy metalurgiczne.

Prawodawca unijny zdaje sobie sprawę ze specyficznych uwarunkowań przemysłu metalurgicznego, który z istoty swojej działalności poddany jest szczególnej konkurencji w wymiarze globalnym a jednocześnie jest kluczowy z punktu widzenia polityki poszczególnych państw. Z tego właśnie względu prawodawca zastosował podejście, zgodnie z którym akcyza, wg Dyrektywy Energetycznej, nie jest w ogóle wymagana. W tym kontekście prawodawca uwzględnił znaczenie nośników energii w hutnictwie, których opodatkowanie negatywnie oddziaływałoby na zdolność europejskiego przemysłu metalurgicznego do rywalizacji z hutnictwem spoza Europy, gdzie nośniki są znacznie łatwiej dostępne i przez to tańsze.

Tym samym za zgodne z celem Dyrektywy Energetycznej i całego prawodawstwa unijnego należy uznać wprowadzenie wyłączenia akcyzowego w odniesieniu do procesów metalurgicznych, które rozumiane być musi jako uwzględnienie szczególnej roli przemysłu metalurgicznego z punktu widzenia najbardziej elementarnych interesów i polityki Unii Europejskiej. Takie ujęcie wymusza w efekcie, stosując wykładnię prowspólnotową zgodną z celami Dyrektywy interpretowanie „procesu metalurgicznego” jako całości procesów zachodzących w procesie metalurgicznym ukierunkowanych na wytworzenie produktów tego przemysłu. Poparcie dla powyższych konkluzji odnajdujemy także w zasadach wykładni językowej.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego (http://sjp.pl/metalurgia) metalurgia to:

1. nauka o otrzymywaniu metali i nadawaniu im pożądanych własności;
2. dział przemysłu zajmujący się produkcją metali i wyrobów metalowych; przemysł metalowy.
   
   

Zgodnie z definicją zawartą w publikacji „Technologia ogólna: podstawy technologii mechanicznej” pod red Aleksandra Góreckiego - procesy metalurgiczne są to procesy otrzymania surówki w podwyższonych temperaturach najczęściej w wyniku redukcji tlenków. Za procesy metalurgiczne uważa się procesy polegające na rafinacji oraz przetwarzaniu metali i ich stopów m.in. przy użyciu prądu elektrycznego.

Z punktu, widzenia wykładni językowej procesami metalurgicznymi są więc procesy produkcji wyrobów metalowych w tym wlewków, blachy i otrzymywanych z niej prefabrykatów i konstrukcji. Na podstawie przedstawionych definicji „proces metalurgiczny” należałoby rozumieć jako całość czynności, niezbędnych w procesach związanych z produkcją metali i wyrobów metalowych zwłaszcza, że w celu uzyskania właściwych parametrów wyrobu końcowego niezbędne jest przeprowadzenie przemian fazowych i struktury stali w stanie stałym. W definicji proces metalurgiczny zawierają się również czynności i procesy obsługi stalowni walcowni i walcarek wykańczających.

Z tej perspektywy procesy produkcyjne zachodzące w Spółce, a które są przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku, jako że są związane z produkcją wyrobów metalowych, stanowią „proces metalurgiczny”.

Opisana w niniejszym wniosku działalność Spółki polegająca na produkcji odlewów w przedstawionym szczegółowo procesie spełnia warunki procesu metalurgicznego. Z punktu widzenia dyscypliny naukowej metalurgia obejmuje dwie zasadnicze grupy zagadnień: wytwarzanie stali w ciągu procesów mających na celu otrzymanie jej w formie ciała stałego oraz przetwarzanie zakrzepłej stali w celu nadania jej odpowiednich własności oraz kształtu. Wytapianie metalu oraz jego obróbka jest elementem przetwarzania stali i mieści się w tej definicji.

Natomiast proces produkcyjny to uporządkowany zestaw celowych działań wykonywanych w toku produkcji począwszy od pobrania materiału wejściowego z magazynu, aż do zdania gotowego wyrobu włącznie. Proces produkcyjny zawsze dotyczy określonego wyrobu. Zatem przenosząc powyższe definicje na grunt pojęć używanych przez prawodawcę dodać należy, że zjawiska te: wytapianie, cięcie, nagrzewanie, walcowanie, znakowanie oraz obróbka cieplna zawsze prowadzą do wytworzenia wyrobu gotowego.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku akcyzowym nie definiują pojęcia „procesy metalurgiczne”, nie odwołują się także w powyższym zakresie wprost do innych aktów prawnych. Zasadnym jest jednak w tym zakresie odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, tj. do wyjaśnień zawartych w Polskiej Klasyfikacji Działalności według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. Nr 251, poz. 1885) czy też do kodów Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Powyższa Klasyfikacja PKD została opracowana na podstawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2, wprowadzonej rozporządzeniem (WE) Nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 i zmieniającym rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia WE w sprawie określonych dziedzin statystycznych (dziennik Urzędowy UE L 393/1 z dnia 30 grudnia 2006).

Zgodnie z wyjaśnieniami do ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r., zawartymi w Dziale 24, produkcja metali obejmuje:

• wytapianie i/lub oczyszczanie metali żelaznych i nieżelaznych z rudy, surówki lub złomu przy zastosowaniu procesów elektrometalurgicznych i innych technik metalurgicznych,
• wytwarzanie stopów i nadstopów metali poprzez dodanie pierwiastków chemicznych do czystych metali. Wyrób powstały w wyniku wytapiania i oczyszczania, występujący zazwyczaj w formie wlewków, jest poddany operacji walcowania, ciągnienia i wytłaczania w celu otrzymania arkuszy, blach, taśm, prętów, drutów lub rur, tub i profili drążonych, a w formie ciekłej, przeznaczony jest do produkcji odlewów i części z metalu.
  
  

W skład powyższego wchodzi m.in.:

1. produkcja surówki, żelazostopów, żeliwa i stali oraz wyrobów hutniczych;
2. produkcja rur, przewodów, kształtowników zamkniętych i łączników, ze stali;
3. produkcja pozostałych wyrobów ze stali poddanej wstępnej obróbce;
4. produkcja prętów ciągnionych na zimno;
5. produkcja wyrobów płaskich walcowanych na zimno;
6. produkcja wyrobów formowanych na zimno;
7. produkcja drutu.
   
   

Tym samym zakres czynności, które zgodnie z Klasyfikacją PKD wchodzą w skład produkcji metali, a tym samym do „procesów metalurgicznych” jest bardzo rozległy.

Warto również wskazać na stanowisko wyrażone w komentarzu do ustawy o podatku akcyzowym: „(...) W ustawie akcyzowej nie wskazano, co należy rozumieć przez zużycie w procesie. Każdy z tych procesów można podzielić na kilka typów. Istnieje proces sensu stricto, tzn. proces główny, jak np. wytworzenie wapna, oraz wiele procesów wspomagających, pobocznych wobec procesu głównego.

(...) Wykładnia literalna art. 30 ust. 7a u.p.a. prowadzi do wniosku, że zwolnione będzie także zużycie energii elektrycznej w procesach pobocznych, o ile proces ten będzie związany z procesem głównym w taki sposób, że nie będzie możliwe jego prawidłowe przeprowadzenie bez wykorzystania energii elektrycznej w procesach towarzyszących. Taki sposób interpretacji zakresu sformułowania "zużywane w procesach" zostało zaakceptowane przez sądy administracyjne (...). Sposób sformułowania zwolnienia wskazuje, że ma ono charakter przedmiotowy, a brak określeń doprecyzowujących prowadzi do wniosku, że zwolnione jest zarówno zużycie energii elektrycznej służące bezpośrednio procesom wskazanym w przepisie, jak i zużycie tylko pośrednio związane z danym procesem, aczkolwiek niezbędne do jego przeprowadzenia. (...)" [Szymon Parulski, Akcyza. Komentarz, 2016].

Mając powyższe na uwadze, opisany proces produkcji pozwala uznać, że całość tych czynności niezbędnych i związanych z prowadzonym przez Wnioskodawcę procesem wykonywania odlewów mieści się w pojęciu procesu metalurgicznego, o którym mowa w ustawie o podatku akcyzowym, objętego zwolnieniem w oparciu o art. art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym.

Na poparcie stanowiska Wnioskodawcy, warto zwrócić uwagę na treść orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 marca 2017 r. sygn. III SA/Gl 1589/16 w którym czytamy: „W świetle powyższych definicji można przyjąć, że procesem metalurgicznym można nazwać całokształt czynności (działań) z zakresu przetwarzania, oczyszczania i obróbki rud metalu (nadto surówki lub złomu), w wyniku których wytwarzany jest metal; to także wytwarzanie stopów i nadstopów metali poprzez dodanie pierwiastków chemicznych do czystych metali. Powyższe definicje i wyjaśnienia nie kładą nacisku na określony rodzaj lub etap obróbki lecz na oddziaływanie umożliwiające uzyskanie przede wszystkim z rud - metali bądź ich stopów. Za proces metalurgiczny należy wiec uznać szeroko rozumiany całokształt czynności niezbędnych i koniecznych do produkcji metali szczególnie, że według przytoczonych definicji metalurgii, zalicza się do niej: wstępną obróbkę rudy, rozdrabnianie i wzbogacanie (m.in. grawitacyjne, ogniowe, magnetyczne lub przez flotację) oraz spiekanie miałkich rud (aglomeracja), właściwy proces prowadzący do otrzymania metalu zwany procesem hutniczym oraz rafinacje metalu. (...) W tym stanie rzeczy - wbrew stanowisku organu - opisane we wniosku czynności przygotowania surowca, który ma być następnie poddany dalszym etapom procesu metalurgicznego, stanowi element tego procesu. Bez dokonania tych czynności nie jest bowiem możliwe dalsze prowadzenie procesu, tj. kierowania surowca do dalszych etapów produkcji metalu. Elementem niezbędnym zaistnienia procesu metalurgicznego jest posiadanie materiałów metalonośnych, z których poprzez zastosowanie odpowiednich procesów uzyskiwane są metale i ich stopy. Innymi słowy, nie można wyłączyć z zakresu pojęcia procesu metalurgicznego czynności nierozerwalnie wpisanych w proces produkcji metalu.”

Ponadto rozważając zakres zwolnienia uregulowanego w art. 30 ust 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, należy mieć na względzie stanowisko wyrażone w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. I SA/Wr 852/16, w którym Sąd wskazał: „Oceniając charakter przedmiotowego zwolnienia Sąd stwierdza, że jakkolwiek słusznie podniósł organ, że wszelkiego rodzaju zwolnienia nie mogą być interpretowane rozszerzająco to jednak interpretacja takich zwolnień powinna uwzględniać cel, jaki realizują, stąd musi być dokonywana w taki sposób, by nie uniemożliwić osiągnięcia celu tego zwolnienia (tak TS w wyroku z 14 czerwca 2007 w sprawie Werner Hader przeciwko Finanzamt Wilmersdorf C-445/05 pkt 18, wyrok z 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd. wyrok z 19 listopada 2009 r. w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV przeciwko Staatssecretaris van Financien C- 461/08 pkt 25. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu za słusznością stanowiska skarżącej spółki przemawiają założenia i cele Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U UE.L2003.283.51) (dalej "Dyrektywa Energetyczna"). Cele Dyrektywy w odniesieniu do wyłączenia z zakresu jej zastosowania, tj. wyłączenia spod opodatkowania akcyzą produktów energetycznych (w tym energii elektrycznej) zużywanych w procesach metalurgicznych powinny być interpretowane w zgodzie z Preambułą Dyrektywy. Zgodnie z motywem 22 Preambuły: "Produkty energetyczne powinny zasadniczo stanowić przedmiot ram wspólnotowych, gdy są wykorzystywane jako paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowe. W tym zakresie, zgodnie z naturą i logiką systemu podatkowego, z zakresu tych ram wyłączone jest wykorzystywanie produktów energetycznych podwójnego zastosowania i wykorzystywanie produktów energetycznych nie jako paliw, a także procesy mineralogiczne." Analiza motywu 22 Preambuły wskazuje, że produkty uważane za mające podwójne zastosowanie realizują cel dyrektywy, gdy są wyłączone z opodatkowania. Doprecyzowane zostało przy tym wyraźnie w treści przepisów (art. 2 pkt 4 lit. b), że za takie podwójne zastosowanie uważane są w szczególności procesy metalurgiczne. W ten sposób prawodawca unijny próbuje zaakcentować specyficzne uwarunkowania przemysłu metalurgicznego, któryż istoty swej działalności poddany jest szczególnej konkurencji w wymiarze globalnym, a jednocześnie jest kluczowy z punktu widzenia polityki bezpieczeństwa poszczególnych państw. Z tego właśnie względu prawodawca zastosował podejście, zgodnie z którym akcyza, według Dyrektywy Energetycznej, nie jest w ogóle wymagana. W tym kontekście prawodawca uwzględnił znaczenie nośników energii w hutnictwie, których opodatkowanie negatywnie oddziaływałoby na zdolność europejskiego przemysłu metalurgicznego do rywalizacji z hutnictwem spoza Europy, gdzie nośniki energii są znacznie łatwiej dostępne i tańsze. Stąd też polski ustawodawca wprowadził do ustawy o podatku akcyzowym pojęcie "proces metalurgiczny" bez jego ograniczania definicją, która mogłaby być wobec uwarunkowań technologicznych zbyt wąska, a przez to ograniczająca istotę zwolnienia z art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r.

Orzekający w sprawie Sąd, że w pełni podziela pogląd Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, wyrażony w wyroku z dnia 22 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 163/15, gdzie stwierdzono, że brak jest racjonalnych wskazówek, by proces metalurgiczny w świetle ogólnych zapisów Dyrektywy energetycznej mówiącej o procesach metalurgicznych, dzielić i uprzywilejowywać w wybranych zakresach (wyłącznie do metalurgu ekstrakcyjnej realizowanej w hutach), skoro jednym, wspólnym celem tych procesów wydaje się być uzyskanie łącznie ich produktów, tworzących konkurencyjny europejski rynek produktów gotowych (np. produkcji samochodów, czy innych wyrobów). Sąd ten stwierdził też, że nie ma uzasadnienia wąska, w istocie wyłącznie językowa, wykładnia przepisów dokonana przez organ w zaskarżonej interpretacji. Szczególnie przepisy dotyczące regulacji pozostających w znacznej mierze zharmonizowanych, postrzegane muszą być przez pryzmat celów, które realizują na rzecz wspólnego europejskiego rynku, którego częścią jest rynek polski.

W konsekwencji należało przyjąć, że błędne jest stanowisko organu, że tylko energia elektryczna wykorzystana do wykonywanych czynności począwszy od pobrania wsadu do uzyskania produktów końcowych tj. miedzi w postaci katod, wlewków, walcówki/drutu miedzianego oraz pozostałych produkowanych przez wnioskodawcę metali nieżelaznych i szlachetnych podlega zwolnieniu z podatku akcyzowego na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy.”

Podsumowując należy wskazać, że proces metalurgiczny wytwarzania odlewów staliwnych i żeliwnych w Spółce, jak każdy inny proces metalurgiczny, czy technologiczny składa się z wielu etapów pośrednich. Zadaniem realizowanego procesu metalurgicznego jest uzyskanie jak najbardziej zgodnego z wymaganiami odbiorcy elementu odlewanego i wykończonego. Tym samym przeprowadzenie procesu głównego bez użycia procesów pobocznych uniemożliwia osiągnięcie produktu końcowego o pożądanych właściwościach. Powyższe jednoznacznie wskazuje, że całość procesu przedstawionego w opisie zdarzenia przyszłego składa się na proces metalurgiczny, w stosunku do którego przysługuje zwolnienie z akcyzy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1114 ze zm.) zwanej dalej „ustawą” – ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, wyrobami akcyzowymi są wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W poz. 33 załącznika nr 1 wymieniono energię elektryczną o kodzie CN 2716 00 00.

Na podstawie art. 9 ust. 1 i 2 ustawy w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
3. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
4. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
5. import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
6. zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
   
   

Za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem lub dystrybucją oraz energii elektrycznej pobranej nielegalnie.

Obrót energią elektryczną i jej zużycie w ww. okolicznościach podlega zatem z zasady opodatkowaniu akcyzą.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje:

1. z dniem nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. z momentem wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu, w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na terytorium kraju;
3. z dniem zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6;
4. z dniem powstania długu celnego, w przypadku importu energii elektrycznej przez nabywcę końcowego.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (…).

Zgodnie z art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy zwalnia się od akcyzy energię elektryczną wykorzystywaną w procesach metalurgicznych.

W myśl art. 30 ust. 7b ustawy, warunkiem zwolnienia, o którym mowa w ust. 7a, jest:

1. wykorzystywanie energii elektrycznej przez podmiot będący podatnikiem akcyzy od tej energii;
2. przekazywanie przez podmiot wykorzystujący energię elektryczną do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podmiot wykorzystał energię elektryczną, oświadczenia o ilości wykorzystanej energii i sposobie jej wykorzystania.
   
   

Stosownie do art. 30 ust. 7c ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 7b pkt 2, powinno zawierać:

1. nazwę i adres siedziby podmiotu wykorzystującego energię elektryczną oraz jego numer identyfikacji podatkowej (NIP);
2. ilość wykorzystanej energii elektrycznej;
3. sposób wykorzystania energii elektrycznej;
4. datę i miejsce sporządzenia oświadczenia oraz czytelny podpis osoby składającej oświadczenie.
   
   

Powyższe przepisy stanowią implementacje przepisów Dyrektywy Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. WE L Nr 283, s. 51 z późn. zm.; Dz. U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, s. 405). Wskazana regulacja określa zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym produktów energetycznych i energii elektrycznej. Pozostawiając poszczególnym państwom margines swobody, dyrektywa energetyczna ustala zakres wyrobów opodatkowanych, minimalne stawki podatku, zwolnienia od podatku oraz mechanizmy jego pobierania. Poszczególne państwa Unii Europejskiej, w tym Polska, (zgodnie z zasadą lojalności) zobligowane zostały do opodatkowania określonych zastosowań ww. wyrobów. Przy czym istotne jest to, że zasadą nadrzędną jest opodatkowanie tych produktów, przy wyraźnie ograniczonej możliwości stosowania zwolnień.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 dyrektywy, energia elektryczna, węgiel kamienny, węgiel brunatny, koks oraz gaz ziemny stanowią „produkty energetyczne” podlegające tej regulacji. Stosownie natomiast do art. 2 ust. 4 lit. b cyt. Dyrektywy 2003/96/WE, dyrektywa nie ma zastosowania do następującego wykorzystania produktów energetycznych i energii elektrycznej:

• produktów energetycznych wykorzystywanych do celów innych niż paliwo silnikowe lub paliwa do ogrzewania,
• podwójnego zastosowania produktów energetycznych
• Produkt energetyczny ma podwójne zastosowanie w przypadku gdy jest wykorzystywany zarówno jako paliwo do ogrzewania oraz w celach innych niż jako paliwo silnikowe i paliwo do ogrzewania. Wykorzystywanie produktów energetycznych do redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych uważa się za podwójne zastosowanie,
• energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo do celów redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych,
• energii elektrycznej, w przypadku gdy stanowi ona ponad 50 % kosztu produktu. "Koszt produktu" oznacza sumę wszystkich nabytych towarów i usług oraz koszty personelu i amortyzację środków trwałych na poziomie zakładu, którego definicję przedstawiono w art. 11. Te koszty są obliczane średnio w odniesieniu do jednostki. "Koszt energii elektrycznej" oznacza rzeczywistą wartość nabycia energii elektrycznej lub koszt wyprodukowania energii elektrycznej, jeśli jest ona pozyskiwana w zakładzie,
• procesów mineralogicznych
• "Procesy mineralogiczne" oznaczają procesy sklasyfikowane w nomenklaturze NACE pod kodem DI 26 "produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych" w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3037/90 z dnia 9 października 1990 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej.
  
  

Wyłączenia te nie oznaczają jednak, że ww. produkty energetyczne (wyroby energetyczne określone w art. 86 ustawy o podatku akcyzowym) i energia elektryczna podlega obowiązkowemu zwolnieniu z opodatkowania.

Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem sądowym wszelkiego rodzaju przywileje podatkowe są w swojej istocie odstępstwem od jednej z głównych zasad podatkowych, a mianowicie zasady sprawiedliwości podatkowej, przejawiającej się w powszechności opodatkowania oraz równości podatkowej. Zatem rzeczą zupełnie wyjątkową jest sytuacja, w której pewna grupa podmiotów korzysta z uprawnień, których nie posiada większość. Z powyższego wynika, że wszelkiego rodzaju uprzywilejowanie w systemie prawa podatkowego jako wyjątek, odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) nie może być oderwane od zasad wykładni gramatycznej i odbywać się według wykładni rozszerzającej. Zasadą jest bowiem, jak to sformułowano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r. (III RN 22/97 - OSNAPU 1998 nr 5 poz. 142), ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe. (por. również wyrok: NSA sygn. akt I GSK 1866/14, TSUE C-169/00 oraz C-150/99).

W tym miejscu wskazać należy również, że w dotychczasowym orzecznictwie podatkowym Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego wydaje się być utrwalone stanowisko, że przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego, próbach odkodowywania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową, polegająca na ustaleniu treści normy prawnej na podstawie możliwego sensu słów, za pomocą których sformułowano dany przepis. Podkreślić jednak należy, że proces ten nie może jednak ograniczać się jedynie do semantycznych czy syntaktycznych reguł języka. Konieczne jest zatem także odwołanie się do tego, co prawodawca przez dane słowa chce osiągnąć.

Przypomniał o tym Naczelny Sąd Administracyjny w szczególności w uchwale składu pięciu sędziów z dnia 24 czerwca 1996 r. sygn. FPK 6/96 (ONSA 1996, z. 3, poz. 106), powołując się na pogląd wyrażony przez Ryszarda Mastalskiego. Podkreśla on, że nazwy przejęte przez prawo podatkowe z innych gałęzi prawa nie mogą oznaczać tych samych pojęć, służą bowiem do budowania określonych pojęć właśnie w prawie podatkowym i stanowią wraz z innymi cechami ustaw podatkowych część składową nowych kompleksów pojęć, uzyskując cechy swoiste, niezbędne do założonych przez normodawcę celów opodatkowania. Prawo podatkowe bowiem, aby mogło wypełniać swoje zadania, może być wiązane tylko własnymi pojęciami. Dokonując wykładni językowej prawa podatkowego, która powinna być uściślana i rozwijana w kontekście wykładni systemowej i funkcjonalnej, należy przede wszystkim szukać „podatkowego” rozumienia pojęć używanych przez ustawodawcę i zważać na to, czy przyjęcie innego, na przykład cywilnoprawnego punktu widzenia nie prowadzi do uchylania się danego podmiotu od opodatkowania albo też do zmniejszenia jego obciążeń podatkowych (R. Mastalski: Interpretacja prawa podatkowego, źródła prawa podatkowego i jego wykładnia, Wrocław 1989, s. 98-100) – por. uchwała składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 1999 r. sygn. FPK 1/99.

Wskazać należy, że zarówno ustawa o podatku akcyzowym jak i przepisy wspólnotowe nie zawierają definicji procesów metalurgicznych. Z tego tez względu zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia w literaturze.

Zgodnie z definicją zawartą w publikacji „Technologia ogólna: podstawy technologii mechanicznych” pod red. Aleksandra Góreckiego – procesy metalurgiczne są to procesy otrzymywania surówki w podwyższonych temperaturach, najczęściej w wyniku redukcji tlenków. Za procesy metalurgiczne uważa się procesy polegające na otrzymywaniu, rafinacji oraz przetwarzaniu metali i ich stopów m.in. przy użyciu prądu elektrycznego.

Właściwy proces metalurgiczny to proces otrzymywania surówki w podwyższonych temperaturach, najczęściej w wyniku redukcji tlenków – „Podstawy technologii maszyn” J. Zawora, Warszawa 2001.

Metalurgia to szereg powiązanych ze sobą procesów technologicznych mających na celu otrzymanie technicznie czystego produktu z surowców, którymi najczęściej są rudy wytapianych metali - „Podstawy metalurgii i odlewnictwa” Chudzikiewicz R., Briks W. Warszawa: PWN 1977.

Metalurgia - dziedzina nauki i techniki zajmująca się procesami otrzymywania metali i stopów z rud, ich rafinacją oraz obróbką - encyklopedia PWN. Ta sama encyklopedia definiuje właściwy proces prowadzący do otrzymania metalu zwany procesem hutniczym.

Tym samym metalurgia definiowana jako dziedzina nauki i techniki znaczeniowo jest dużo szerszym pojęciem aniżeli proces metalurgiczny, który obejmuje jedynie pewien wycinek technologii produkcji metali, zwykle otrzymywanie metali i ich stopów w wyniku wytapiania a następnie odlewania.

Odwołać się również należy w tym miejscu do znaczenia pojęcia produkcja i proces.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego, produkcja to zorganizowana działalność mająca na celu wytwarzanie jakichś towarów, usług lub dóbr kultury; też: to, co zostało wytworzone (http://sjp.pwn.pl/slowniki/produkcja).

Natomiast proces jest to ciąg następujących po sobie zmian powiązanych przyczynowo i stanowiących kolejne etapy rozwoju czegoś lub celowego działania. Zgodnie z Małym Słownikiem języka polskiego wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1993 r. str. 708 „proces to przykładowo” przebieg regularnie następujących po sobie zjawisk, pozostających między sobą w związku przyczynowym; kolejno następujące po sobie zmiany fizykochemiczne: p. technologiczny, p. fermentacyjny, p. zapalny, p. gnilny.

Zauważyć należy, że pojęcie procesu ma węższy zakres niż produkcja, która może składać się z samego procesu lecz może być też efektem kilku procesów lub też kompilacją procesów oraz czynności nie stanowiących procesu jak i też w ramach produkcji może nie zachodzić żaden proces.

Zgodnie zaś z definicjami zaczerpniętymi z Leksykonu Naukowo Technicznego Wydawnictwa Naukowo-Technicznego WNT, Warszawa 1984 „proces produkcji” oznacza zespół czynności przetwarzania surowców, materiałów i półwyrobów w wyroby; proces produkcyjny zawsze dotyczy określonego wyrobu i przebiega w określonych w komórkach produkcyjnych; podstawową częścią procesu produkcji jest proces technologiczny; ponadto w jego skład wchodzą procesy pomocnicze (magazynowanie; transport, kontrola itd.)”. Ten sam leksykon podaje również definicję procesu technologicznego, zgodnie z którą jest to podstawowa część procesu produkcyjnego, podczas której następuje zmiana kształtu przedmiotu i jego własności fizycznych, chemicznych i innych.

Również zakres czynności, które zgodnie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz.U. Nr 251, poz. 1885) wchodzą w skład Produkcji metali (Dział 24) - odpowiednik unijnej klasyfikacji NACE DJ27, jest bardzo rozległy i zawiera zarówno czynności stanowiące procesy metalurgiczne jak i szereg innych czynności niestanowiących procesów metalurgicznych.

Albowiem zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w ww. rozporządzeniu w sprawie PKD wykonywana działalność, w tym rodzaj przeważającej działalności, jest kodowana według Polskiej Klasyfikacji Działalności na poziomie podklasy. Rodzaj przeważającej działalności dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, których celem jest osiąganie zysku, oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą ustala się na podstawie procentowego udziału poszczególnych rodzajów działalności w ogólnej wartości przychodów ze sprzedaży. Jeżeli nie jest możliwe zastosowanie tego miernika, działalność przeważającą ustala się na podstawie udziału pracujących, wykonujących poszczególne rodzaje działalności, w ogólnej liczbie pracujących. Upraszczając, przedsiębiorca musi samodzielnie określić i zdecydować, który rodzaj wykonywanej w firmie działalności będzie dominujący.

Dopasowanie kodów PKD do działalności danej firmy zależy od zakresu i zasięgu jej działania. Działalność może bowiem polegać na prostym procesie, ale może również dotyczyć całego szeregu „pod-procesów”, gdzie każdy z nich jest wymieniony w różnych podklasach, klasach, grupach, działach, a nawet sekcjach klasyfikacji. Jeżeli działalność danej firmy, np. produkcja, jest zorganizowana jako zintegrowany szereg elementarnych działalności, całość jest traktowana jako jedna działalność.

W celu zaklasyfikowania jednostki do danego poziomu (grupowania) klasyfikacji PKD, niezbędne jest określenie jej działalności przeważającej, o której była mowa wcześniej. Działalnością drugorzędną jest każdy inny rodzaj działalności podmiotu, której efektem końcowym są wyroby lub usługi wykonywane dla strony trzeciej. Działalności przeważająca i drugorzędne są zazwyczaj wykonywane przy wsparciu pewnej liczby działalności pomocniczych, takich jak np. księgowość, magazynowanie, zaopatrzenie. Tak więc działalności pomocnicze to te, które są wykonywane wyłącznie po to, by wesprzeć działalność przeważającą lub drugorzędną firmy poprzez dostarczanie wyrobów lub usług wyłącznie na jej potrzeby.

Zatem klasyfikację działalności dokonuje się w pozycji odpowiadającej przeważającej działalności danego podmiotu. Natomiast na przeważającą działalność mogą składać się różne działalności z różnych dziedzin, które gdyby występowały samodzielnie byłyby zaklasyfikowane do odrębnych klasyfikacji zgodnie z ich cechami. Nie można zatem stwierdzić, że w ramach określonej działalności np. klasyfikowanej do kodu PKD 24, wszystkie wykonywane w ramach tej statystycznej klasyfikacji czynności stanowić będą procesy metalurgiczne. Ponadto gdyby zamiarem racjonalnego ustawodawcy było odwołanie się do tych kodów z pewnością takie odwołanie by uczynił, jak na przykład ma to miejsce w przypadku zwolnienia określonego w art. 31d ustawy.

Podkreślić należy, że wprowadzając od 1 stycznia 2016 r. zwolnienie od podatku akcyzowego dla energii elektrycznej wykorzystywanej m.in. w procesach metalurgicznych, ustawodawca wprowadził narzędzie wsparcia dla danego sektora gospodarki. Wsparcie takie jednak nie może prowadzić do dyskryminacji innych podmiotów powszechnie opodatkowanych akcyzą od zużycia energii elektrycznej gdyż celem ustawodawcy było objęcie zwolnieniem ściśle określonych procesów, a nie określonych przedsiębiorstw co wynika wprost z art. 2 ust. 4 lit. b dyrektywy 2003/96/WE.

W kontekście powyższego wskazać należy że wykładni art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy energetycznej dokonał 7 września 2017 r. TSUE w wyroku w sprawie C-465/15.

Trybunał wskazał w tym orzeczeniu, że art. 2 ust. 4 lit. b dyrektywy 2003/96/WE powinien być interpretowany w świetle motywu 22 tej dyrektywy, który stanowi, że produkty energetyczne powinny zasadniczo stanowić przedmiot ram wspólnotowych, gdy są wykorzystywane jako paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowe. Z motywu tego wynika również, że z naturą i logiką systemu podatkowego związane jest to, że z zakresu zastosowania tych ram wyłączone są w szczególności produkty energetyczne podwójnego zastosowania oraz że energia elektryczna wykorzystywana w ten sam sposób powinna być traktowana w analogiczny sposób.

Z powodu zamienności produktów energetycznych i energii elektrycznej prawodawca unijny opowiedział się za analogicznym traktowaniem tych produktów w celu określenia zakresu zastosowania dyrektywy 2003/96/WE, a tym samym w celu ich opodatkowania zgodnie z tą dyrektywą. Ustalenie w taki sposób jej materialnego zakresu zastosowania pozwala bowiem na ustalenie minimalnych poziomów opodatkowania na skalę Unii Europejskiej w sposób łączny zarówno dla produktów energetycznych, jak i dla energii elektrycznej i ostatecznie ma na celu osiągnięcie podwójnego celu zamierzonego przez wspomnianą dyrektywę w motywach 2–6, 7, 11 i 12, to znaczy z jednej strony zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego w sektorze energii elektrycznej, a z drugiej strony wspierania celów polityki ochrony środowiska.

Z powyższych względów w ocenie Trybunału wykładnia pojęcia „energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo do celów redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych”, przewidzianego w art. 2 ust. 4 lit. b tiret trzecie dyrektywy 2003/96/WE, która to wykładnia byłaby szersza od tej zastrzeżonej dla pojęcia „produktów energetycznych [wykorzystywanych] do celów redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych” w rozumieniu tiret drugie tego przepisu, skutkowałaby zerwaniem zamierzonego przez prawodawcę unijnego analogicznego traktowania produktów energetycznych i energii elektrycznej wykorzystywanych w ten sam sposób w celu określenia zakresu zastosowania tej dyrektywy.

Wykładnia taka skutkowałaby bowiem wyłączeniem energii elektrycznej z opodatkowania ustalonego przez dyrektywę 2003/96 ze szkodą dla produktu energetycznego wykorzystywanego w ten sam sposób, który z kolei podlegałby opodatkowaniu zgodnie z tą dyrektywą. Z uwagi na zamienność produktów energetycznych i energii elektrycznej taka wykładnia skutkowałaby korzystniejszym traktowaniem stosowania energii elektrycznej ze szkodą dla produktów energetycznych, co ostatecznie byłoby sprzeczne z podwójnym celem zamierzonym przez dyrektywę 2003/96/WE.

Wobec powyższych argumentów TSUE [badając zakres zwolnienia (wyłączenia) energii elektrycznej wykorzystywanej do napędu dmuchawy niezbędnej do wtłoczenia powietrza do celów redukcji chemicznej w wielkim piecu] stwierdził: „(…) jeżeliby przyjąć, że dmuchawa działałaby nie dzięki energii elektrycznej, lecz raczej dzięki produktowi energetycznemu, takiemu jak olej napędowy, to jednak olej ten nie należałby do pojęcia produktu energetycznego o „podwójnym zastosowaniu” w rozumieniu art. 2 ust. 4 lit. b tiret drugie zdanie pierwsze dyrektywy 2003/96, umożliwiającego mu korzystanie z wyłączenia z zakresu zastosowania tej dyrektywy, ponieważ wykorzystywanie danego produktu energetycznego służyłoby jedynie wytwarzaniu siły napędowej, co odpowiadałoby zatem wykorzystaniu jako paliwo. W ten sposób z powodów, o których mowa w pkt 26–28 niniejszego wyroku, tiret trzecie tego przepisu nie może być interpretowane w ten sposób, iż wyklucza ono z zakresu zastosowania wspomnianej dyrektywy energię elektryczną wykorzystywaną w tych samych celach co taki produkt energetyczny, bez zerwania z zamierzonym przez prawodawcę Unii analogicznym traktowaniem produktów energetycznych i energii elektrycznej w celu określenia zakresu zastosowania dyrektywy 2003/96.”

Wobec powyższego w świetle art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy energetycznej wyłączeniu z zakresu dyrektywy nie będzie podlegać energia elektryczna która zostanie wykorzystana do wytwarzania siły napędowej urządzeń wykorzystywanych w procesach o których mowa ww. przepisie tj. m.in. w procesach metalurgicznych. W takim bowiem przypadku energia elektryczna (podobnie jak np. olej, czy wyroby gazowe) są wykorzystywane jako paliwo do napędu, które co do zasady podlega opodatkowaniu.

Mając zatem na uwadze wskazane wyżej definicje, dokonując ich syntezy, biorąc pod uwagę zasadę ścisłej interpretacji przepisów wprowadzających przywileje podatkowe oraz w szczególności orzeczenie TSUE w sprawie C-465/15, stwierdzić należy, że zwolnieniu z akcyzy na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy podlega energia elektryczna (po spełnieniu pozostałych warunków formalnych przewidzianych przepisami ustawy), która jest bezpośrednio zużyta w procesie metalurgicznym rozumianym jako ciąg przemian fizykochemicznych metali na skutek termicznej i/lub chemicznej obróbki, która w praktyce wiąże się m.in. z wytopieniem metali lub też ich przetopieniem w piecach.

W związku z powyższym, co do zasady zwolnieniu podlegać będzie energia elektryczna wykorzystana jedynie w ww. zakresie natomiast zwolnieniu nie będzie podlegać energia elektryczna służąca napędzaniu (wprawianiu w ruch) urządzeń wykorzystywanych w tym procesie metalurgicznym, a także innych urządzeń nie uczestniczących bezpośrednio w tym procesie, nawet jeśli zasilanie tych urządzeń jest konieczne aby ten proces mógł się odbyć.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że Organ nie podziela stanowiska Wnioskodawcy iż pod pojęciem procesów metalurgicznych w rozumieniu art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy należy rozumieć całość procesów zachodzących w przemyśle metalurgicznym ukierunkowanych na wytworzenie produktów tego przemysłu. Ustawodawca nie odwołuje się bowiem ani do „metalurgii” jako szerokiej dziedziny nauki i techniki ani też do produkcji metali, o której mowa w dziale 24 PKD.

Analizując zakres zwolnienia w świetle wyroku C-465/15 należy odróżnić wykorzystanie energii elektrycznej stricte do procesu metalurgicznego od wykorzystania energii elektrycznej do napędu urządzeń wykorzystywanych w tym procesie, a także innych czynności w trakcie których następuje również zużycie energii elektrycznej.

Organ nie znajduje uzasadnionych podstaw aby całą opisaną we wniosku działalność Wnioskodawcy w zakresie produkcji odlewów zwalniać z opodatkowania w oparciu o art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy w sytuacji gdy zwolnienie to jest zwolnieniem przedmiotowym, a proces metalurgiczny sprowadza się do pewnej przemiany fizykochemicznej metali na skutek termicznej i/lub chemicznej obróbki. Takie podejście w ocenie Organu byłoby nieuprawnionym rozszerzaniem zwolnienia.

Wprowadzając zwolnienie od podatku akcyzowego dla energii elektrycznej wykorzystywanej m.in. w procesach metalurgicznych ustawodawca wprowadził narzędzie wsparcia dla danego sektora gospodarki. Wsparcie takie nie może jednak prowadzić do dyskryminacji innych podmiotów powszechnie opodatkowanych akcyzą od zużycia energii elektrycznej. Celem zwolnienia z akcyzy o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy jest wsparcie dla danego podmiotu w ściśle określonym zakresie. W art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy jest mowa wyłącznie o pewnym ściśle określonym wycinku produkcji, w którym dochodzi do przemiany fizykochemicznej metali na skutek termicznej i/lub chemicznej obróbki. Energia elektryczna ma przyczyniać się w sposób bezpośredni do przeprowadzenia tej konkretnej czynności wyodrębnionej przez ustawodawcę z całego łańcucha produkcyjnego.

W sytuacji gdy na produkcję metali jako działalności kompleksowej o której jest mowa m.in. w rozporządzeniu w sprawie PKD, składają się różne czynności i procesy z różnych dziedzin, które warunkują uzyskanie tego metalu, nie ma dostatecznego uzasadnienia, by językowe znaczenie pojęcia "procesy metalurgiczne" w rozumieniu ustawy podatkowej wprowadzającej przywilej podatkowy, rozszerzać na inne jeszcze pojęcia mające swoje odrębne i czytelne znacznie (jak m.in. przygotowanie rdzeni, masy formierskiej, transport form, naprawa pospustowa pieca, kontrola jakości czy też obróbka mechaniczna) podczas gdy proces metalurgiczny sprowadza się do pewnej przemiany fizykochemicznej metalu (por. prawomocny wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 września 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2477/10).

Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że zwolnieniu z akcyzy będzie podlegać energia elektryczna wykorzystana do wytapiania (roztapiania wsadu) - w piecach łukowych i indukcyjnych, zasilania elektrod pieca na etapie świeżenia, przegrzewania na etapie wykańczania wytopu i zasilania dwóch pieców elektrycznych do wyżarzania, normalizowania, hartowania, odpuszczania oraz zasilania urządzeń odpowiedzialnych bezpośrednio za sterowanie i kontrolowanie ww. procesów obróbki termicznej (szafki sterownicze, w tym również sterujących pracą pieców gazowych). W tym bowiem zakresie zużycie energii elektrycznej następuje w procesie metalurgicznym o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy w związku z art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy energetycznej tj. do termicznej obroki metali.

W pozostałym natomiast zakresie opisane we wniosku czynności i procesy zdaniem Organu nie można zaliczyć do procesów metalurgicznych o których mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy w związku z art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy energetycznej

Wynika to z faktu, że energia elektryczna, która miałaby podlegać zwolnieniu posłuży jako „paliwo napędowe” – do napędu urządzeń i maszyn (m.in. urządzeń transportowych, urządzeń do wybija elementów z form, urządzeń do oczyszczania i obroki mechanicznej, zasilania sprężarek, siłowników hydraulicznych do wylewania ciekłego metalu, suwnicy z powieszoną kadzią do zalewania form) – co w świetle wskazanego wyżej wyroku C-465/15 wyklucza możliwość zwolnienia z podatku akcyzowego.

W przypadku przygotowania modeli, rdzeni, przygotowania form, masy formierskiej i formowania energia elektryczna wykorzystywana jest również do napędu urządzeń a ponadto czynności te następują przed właściwym procesem metalurgicznym. Bez dokonania tych czynności nie jest możliwe zainicjowanie procesu metalurgicznego, którego produktem jest metal w formie odlewu. Jednakże czynności te można wykonywać niezależnie od procesu metalurgicznego, nawet w innym zakładzie. Zaznaczyć należy, że gdyby rdzenie i formy były wytwarzana przez inny podmiot, który następnie dokonywałby ich sprzedaży Wnioskodawcy bezdyskusyjne byłoby, że skoro wyroby te nie są wyrobami metalowymi, to ich wytworzenie nie stanowi procesu metalurgicznego.

Równocześnie takie czynności jak naprawa pospustowa pieca, badania wykonanych odlewów czy też pakowanie i wysyłka gotowych odlewów nie mogą zostać zaliczone do procesu metalurgicznego bowiem nie mają ani bezpośredniego związku z obróbką termiczną lub chemiczną metalu lub jego stopów ani też nie są dokonywane stricte podczas procesu metalurgicznego o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy.

Fakt, że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia procesy metalurgiczne nie oznacza automatycznie, że jego zamiarem było objecie szerokiego spektrum czynności zachodzących w ramach działalności podmiotów wytwarzających metale czy też wyroby z metali. Zamiarem ustawodawcy było objęcie zwolnieniem najbardziej energochłonnych procesów technologicznych (procesów metalurgicznych) będącym częścią całego procesu produkcyjnego wykonywanego przez dany podmiot co też wynika wprost z art. 2 ust. 4 lit. b dyrektywy 2003/96/WE.

Natomiast nie można całej działalności danego podmiotu traktować kompleksowo, a przywileju podatkowego traktować jak narzędzia do zmniejszania kosztów jego działalności. Energia elektryczna ma przyczyniać się w sposób bezpośredni do przeprowadzenia tej konkretnej czynności wyodrębnionej przez ustawodawcę z całego łańcucha produkcyjnego. Gdyby zamiarem racjonalnego ustawodawcy było objęcie zwolnieniem zużycia energii elektrycznej przez zakład jako taki, taka norma prawna zostałaby ustanowiona.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że nie wszystkie opisane w zdarzeniu przyszłym procesy produkcyjne odlewów metalowych są procesami metalurgicznymi w rozumieniu art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, które po spełnieniu pozostałych warunków uprawniać będą Spółkę do korzystania ze zwolnienia od akcyzy dla energii elektrycznej. Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych w stanowisku Wnioskodawcy wyroków, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością przedstawionego stanowiska podkreślić należy, że kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Nadto podkreślić należy, że wskazane orzeczenia zapadły przed orzeczeniem TSUE z 7 września 2017 r. w sprawie C-465/15, a w świetle którego dokonano przedmiotowej interpretacji w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy w zw. z art. 2 ust. 4 lit. b dyrektywy energetycznej.

Równocześnie jak zauważa NSA w orzeczeniu z 31 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 2211/15 istnienie orzecznictwa sądów administracyjnych nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia. Rzeczą organu i w konsekwencji sądu kontrolującego zaskarżone interpretacje indywidualne jest ocena, czy i na ile określone orzeczenia sądów administracyjnych są przydatne w konkretnej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja została wydana w oparciu o zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.