Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.417.2018.1.TR
z 23 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2018 r. (data wpływu 6 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu 7 września 1999 roku zawarła umowę deweloperską (w zwykłej formie pisemnej), w której spółka deweloperska zobowiązała się wybudować budynek mieszkalny wielorodzinny wraz z infrastrukturą towarzyszącą i zagospodarowaniem terenu, następnie przekazać oznaczony nowo powstały lokal mieszkalny i przenieść na nią prawo własności wraz z udziałem we własności gruntu (grunt nie znajdował się w użytkowaniu wieczystym, jego właścicielem była spółka deweloperska) – za określoną w umowie cenę sprzedaży.

Wnioskodawczyni zapłaciła cenę sprzedaży w latach 1999-2000 i mieszkanie po wybudowaniu zostało jej w 2000 roku wydane do zamieszkania, jednak do przeniesienia prawa własności nie doszło.

W roku 2003 Wnioskodawczyni zawarła kolejną dotyczącą przedmiotowego lokalu umowę z deweloperem – w formie aktu notarialnego (zatytułowaną „umowa przedwstępna”), w której ten potwierdził zapłatę całej ceny sprzedaży, okoliczność wydania lokalu Wnioskodawczyni w 2000 roku oraz oświadczył, że lokal posiada niezbędne odbiory zgodnie z prawem budowlanym zobowiązując się do przeniesienia prawa własności wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej w późniejszym terminie.

Ostatecznie deweloper również i z tej umowy się nie wywiązał, ogłoszono jego upadłość, a nabywcy zawiązali stowarzyszenie w celu uregulowania stanu prawnego nieruchomości.

Lokal Wnioskodawczyni nabyła dopiero w dniu 2 grudnia 2016 roku po przeszło 15 latach od zapłaty ceny sprzedaży od stowarzyszenia – następców prawnych dewelopera.

We wrześniu 2018 roku Wnioskodawczyni mieszkanie to sprzedała za cenę 335 tysięcy złotych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie prawa własności lokalu przed upływem 5-ciu lat od daty jego nabycia równoznaczne jest z powstaniem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 pkt a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy zapłata ceny sprzedaży, jego wybudowanie i przekazanie do zamieszkania nastąpiło w roku 2000?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanym stanie faktycznym przychód nie powstał. W przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 pkt a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano na dwie niezależne od siebie przesłanki warunkujące wyłączenie zbycia nieruchomości ze źródeł przychodu, tj. zbycie i wybudowanie.

Lokal został wybudowany i przekazany nabywcom do zamieszkania w 2000 roku, zatem początek biegu okresu pięcioletniego, wyrażonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy powinien być liczony od momentu wybudowania i przekazania lokalu do zamieszkania.

Przepisy prawa podatkowego nie normują pojęcia „wybudowanie”, brak też w nich odesłań do definicji zawartych w innych ustawach. Zgodnie natomiast z przyjętym orzecznictwem sądów administracyjnych budynek zostaje wybudowany w momencie, gdy nadaje się do zamieszkania i jest to miarodajna data rozpoczęcia biegu 5-letniego terminu warunkującego powstanie przychodu (por. uzasadnienie wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 24 lipca 2006 roku. sygn. akt I SA/Bd 490/06).

Przyjmując powyższe rozumienie pojęcia „wybudowanie” stwierdzić należy, iż lokal stanowiący część budynku został wybudowany i wydany Wnioskodawczyni do zamieszkania w 2000 roku. w tym roku została w nim zameldowana.

W momencie wybudowania lokalu Wnioskodawczyni nie była jeszcze jego właścicielką, ale okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla określenia początku biegu terminu, ponieważ norma prawna zawarta w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-d) nie uzależnia go od posiadania tytułu własności wybudowanej nieruchomości. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, np. uzasadniając wyrok z dnia 20 września 1996 r. (sygn. akt SA/Gd 1766/95) NSA stwierdził: „pięcioletni termin w przypadku wprowadzenia do obrotu obiektów stanowiących odrębną nieruchomość w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego w sytuacji. kiedy wybudowanie tych obiektów nastąpiło przed uzyskaniem do nich prawa własności przez podatnika rozpocznie bieg z końcem roku kalendarzowego, w którym nastąpiło wybudowanie tych obiektów”.

W analizowanym przepisie mowa m.in. o przychodzie ze zbycia części nieruchomości w terminie do 5 lat od momentu jej nabycia lub wybudowania. W myśl prawa budowlanego nie jest możliwe zbudowanie pojedynczego lokalu, a w świetle art. 46 kodeksu cywilnego, który ma w tej sytuacji zastosowanie, część budynku może być przedmiotem własności tylko wówczas, gdy stanowi lokal samodzielny (art. 46 k.c. w zw. z art. 2 ust. 1 u.w.l. a contrario).

Do czasu wyodrębnienia lokal stanowi część nieruchomości będącej przedmiotem przedsięwzięcia deweloperskiego. Podkreślić przy tym należy, że grunt na którym budynek wzniesiono stanowił własność dewelopera, a zatem był do momentu przeniesienia prawa własności na inne niż dotychczasowy właściciel podmioty jego część składową.

Ponadto, zauważyć należy, że w orzecznictwie NSA przyjmuje się, że „ustawodawca stanowiąc o wydatkach na budowę lokalu, stanowił o wydatkach ponoszonych przez podatnika jako nabywcę z umowy deweloperskiej”. Wydatki na budowę lokalu przed jego wyodrębnieniem podlegają zatem zwolnieniu, mimo że lokal ten stanowi jeszcze własność dewelopera a nie przyszłego nabywcy. Umowa deweloperska „zawiera w sobie elementy umowy o roboty budowlane, skoro dewelopera obciąża obowiązek wykonania przedsięwzięcia deweloperskiego. Można zatem stwierdzić, że w ramach umowy z konkretnym nabywcą deweloper zobowiązuje się wobec niego do wybudowania dla niego konkretnego lokalu mieszkalnego w konkretnym budynku, na własnym gruncie, a po uzyskaniu wymaganych prawem zezwoleń na użytkowanie tego budynku, zobowiązuje się ustanowić na rzecz nabywcy odrębne prawo własności tego lokalu”. (por. uzasadnienie wyroków NSA z dni: 7 lutego 2018 roku, sygn. akt: II FSK 3510/17 oraz 16 lutego 2018 roku, sygn. akt: II FSK 413/16).

W konsekwencji powyższego, przyjąć należy, iż odpłatne zbycie lokalu mieszkalnego w sytuacji przedstawionej w stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wybudowanie lokalu nastąpiło bowiem w 2010 roku, a jego sprzedaż w roku 2018.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią przywołanego przez Wnioskodawczynię art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-d) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

− jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, kwota uzyskana z tego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zaznaczyć przy tym należy, że rozpatrywać pod tym kątem należy konkretną sytuację danego podatnika oraz to w jaki sposób wszedł w posiadanie prawa własności nieruchomości, a mianowicie czy objęta zbyciem nieruchomość została przez podatnika nabyta czy wybudowana.

W przypadku sprzedaży nabytych przez podatnika: nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości – podobnie jak praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy – decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment i forma ich nabycia.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że we wrześniu 2018 roku Wnioskodawczyni sprzedała lokal mieszkalny, który nabyła w dniu 2 grudnia 2016 roku, po przeszło 15 latach od zapłaty ceny sprzedaży, od następców prawnych dewelopera. Wnioskodawczyni w dniu 7 września 1999 roku zawarła umowę deweloperską (w zwykłej formie pisemnej), w której spółka deweloperska zobowiązała się wybudować budynek mieszkalny wielorodzinny wraz z infrastrukturą towarzyszącą i zagospodarowaniem terenu, następnie przekazać oznaczony nowopowstały lokal mieszkalny i przenieść na nią prawo własności wraz z udziałem we własności gruntu (grunt nie znajdował się w użytkowaniu wieczystym, jego właścicielem była spółka deweloperska) – za określoną w umowie cenę sprzedaży. Wnioskodawczyni zapłaciła cenę sprzedaży w latach 1999-2000 i mieszkanie po wybudowaniu zostało jej w 2000 roku wydane do zamieszkania, jednak do przeniesienia prawa własności nie doszło.

Jak wskazała zatem Wnioskodawczyni, na gruncie rozpatrywanej sprawy sprzedała lokal mieszkalny, który nie został przez nią wybudowany, ale nabyty od następców prawnych dewelopera w dniu 2 grudnia 2016 r. Tym samym, na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do Wnioskodawczyni nie można wiązać skutków podatkowych zbycia rzeczonego lokalu z datą jego wybudowania, ale skutki te należy wiązać właśnie z datą jego nabycia przez Wnioskodawczynię.

Pojęcie „nabycie” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, co nie oznacza, że może być rozumiane inaczej niż jako uzyskanie własności, np. lokalu mieszkalnego. Należy zatem odwołać się do przepisów prawa cywilnego, które stanowią, że „nabycie” obejmuje każde uzyskanie własności.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Natomiast w myśl art. 158 Kodeksu cywilnego, umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości, zobowiązanie powinno być w akcie wymienione.

Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1468), umowa deweloperska to umowa, na podstawie której deweloper zobowiązuje się do ustanowienia lub przeniesienia na nabywcę po zakończeniu przedsięwzięcia deweloperskiego prawa, o którym mowa w art. 1, a nabywca zobowiązuje się do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz dewelopera na poczet ceny nabycia tego prawa. Na podstawie zaś art. 1 tejże ustawy, ustawa reguluje zasady ochrony praw nabywcy, wobec którego deweloper zobowiązuje się do ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności tego lokalu na nabywcę, albo do przeniesienia na nabywcę własności nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym lub użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej i własności domu jednorodzinnego na niej posadowionego stanowiącego odrębną nieruchomość.

Z treści powyższych przepisów wynika zatem jednoznacznie, że przeniesienie własności nieruchomości następuje z chwilą zawarcia w formie aktu notarialnego ostatecznej umowy sprzedaży tej nieruchomości. Zarówno zawarcie umowy deweloperskiej, jak też dokonanie, stosownie do tej umowy, wpłat na poczet ceny, bez wątpienia mogą prowadzić do nabycia własności nieruchomości lub praw, ale nie są z nim równoważne. Moment przeniesienia własności nieruchomości został określony w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego, a art. 158 Kodeksu określa wyraźnie formę tej czynności prawnej. Z kolei umowa deweloperska nie jest umową przenoszącą własność nieruchomości. Jest niejako przyrzeczeniem do przeniesienia na nabywcę po zakończeniu przedsięwzięcia deweloperskiego prawa własności do lokalu, co nastąpi dopiero w momencie zawarcia np. umowy sprzedaży przenoszącej własność nieruchomości. Treścią umowy deweloperskiej jest zatem jedynie zobowiązanie się stron do ustanowienia na rzecz nabywcy, po zakończeniu przedsięwzięcia deweloperskiego, odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności tego lokalu na nabywcę, lecz tej własności sama umowa deweloperska nie przenosi.

W rezultacie, brak zawartej w formie aktu notarialnego umowy przeniesienia własności (np. sprzedaży) ma oczywisty skutek w postaci braku nabycia własności tej nieruchomości (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. III SA/Wa 845/07, Lex nr 328143). Umowa przedwstępna nie musi zostać bowiem wykonana i może zdarzyć się sytuacja, że nigdy nie dojdzie do nabycia nieruchomości w niej opisanej.

W tejże kwestii (nabycia) podobnie wypowiadały się już sądy administracyjne, przy okazji regulacji art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czego przykładem mogą być nw. wyroki:

• NSA z 21 października 2016 r. sygn. akt. II FSK 2840/14;
• NSA z 6 sierpnia 2013 r. sygn. akt II FSK 2418/11;
• NSA z 28 września 2016 r. sygn. akt II FSK 2320/14;
• WSA w Gdańsku z 7 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 1549/16;
• WSA w Gliwicach z 22 września 2014 r. sygn. akt I SA/Gl 1740/13.
  
  

Podobne stanowisko zajmował Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach wydawanych w poprzednim stanie prawnym, na gruncie regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czego przykładem mogą być wyroki:

• z 18 listopada 2015 r., sygn. akt II FSK 2440/13;
• z 12 września 2017 r., sygn. akt. II FSK 2281/15.
  
  

Warto również zwrócić uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 10 października 2017 r. sygn. akt I SA/Po 482/17, w którym wskazuje się, że: „(…) użyte w przytoczonej powyżej regulacji sformułowanie „wydatkowanej na nabycie” prowadzi do wniosku, iż wolny od podatku jest przychód wydatkowany na nabycie nieruchomości skutkujące przeniesieniem własności. Umowa przedwstępna ma charakter organizatorski, na jej podstawie strony zobowiązują się do zawarcia w przyszłości umowy przyrzeczonej, na podstawie której ma dojść do przeniesienia własności. Umowa przedwstępna nie powoduje przeniesienia własności. Dopiero umowa definitywna realizuje zamierzony przez strony cel gospodarczy. A zatem, do realizacji zwolnienia podatkowego na cele mieszkaniowe niewątpliwie konieczne jest realne nabycie nieruchomości, a nie tylko zobowiązanie się do jej nabycia”.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wskazać, że na gruncie przywołanych przepisów prawa poza wątpliwościami natury pozostaje, że Wnioskodawczyni nabyła sprzedany we wrześniu 2018 r. lokal mieszkalny nabyła w dniu 2 grudnia 2016 r. Fakt wcześniejszej zapłaty deweloperowi ustalonej przez niego ceny nie skutkował przeniesieniem prawa własności lokalu mieszkalnego, gdyż nie był tożsamy z umową sprzedaży, której skutkiem jest przeniesienie własności na nabywcę.

Wobec powyższego, pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla przedmiotowego lokalu mieszkalnego należy liczyć od końca roku 2016, a zatem upłynąłby dopiero z dniem 31 grudnia 2021 r. – do czego jednak nie doszło, ponieważ tenże lokal został sprzedany przez Zainteresowaną wcześniej.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że przedmiotowa sprzedaż stanowi dla Zainteresowanej źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ została dokonana przed upływem pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

• dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
• dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
  
  

W myśl bowiem art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8. Natomiast na podstawie art. 45 ust. 1a pkt 3 tejże ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e (PIT-39).

W terminie określonym w ust. 1 (tj. do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym), z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić należny podatek wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 3 (art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy).

Stosownie do ust. 2 artykułu 30e ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy tym, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując: co do zasady, dochód osiągnięty przez Zainteresowaną z ww. sprzedaży podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym, na zasadach wynikających z art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.