Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.481.2018.1.AK
z 26 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2018 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia, sfinansowanego z otrzymanej dotacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia, sfinansowanego z otrzymanej dotacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 18 grudnia 2017 r. Świadczy usługi programistyczne w zakresie tworzenia stron i aplikacji internetowych, zajmuje się systemami przetwarzającymi dane osobowe, serwisuje sprzęt komputerowy i instaluje sieci komputerowe. Rozlicza się na zasadach ogólnych i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W dniu 28 listopada 2017 r. otrzymał jednorazową pomoc finansową w kwocie 19 766 zł na podjęcie działalności gospodarczej w ramach projektu „Aktywizacja osób młodych pozostających bez pracy w X i powiecie x (III)” na lata 2014-2020 z Urzędu Pracy. Po rozpoczęciu działalności tj. po 18 grudnia 2017 r., za ww. dotację zakupił: laptop, projektor, drukarkę, meble, wyposażenie, materiały biurowe, narzędzia serwisowe, oprogramowanie komputerowe, komponenty elektroniczne - każdy z nich nie przekroczył 3 500 zł, więc stały się wyposażeniem, nie są to środki trwałe. Za wszystkie te materiały Wnioskodawca zapłacił z pieniędzy Urzędu Pracy. Jedynie koszt dostawy został pokryty z Jego własnych pieniędzy. Służą Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej. Dotacja jest pomocą de minimis, którą otrzymał na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065. późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na zakup ww. materiałów Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w swojej działalności gospodarczej, mimo że nie zapłacił za nie, tylko Urząd Pracy dał środki i nie są to środki trwałe, lecz wyposażenie?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup laptopa, drukarki, projektora, mebli, wyposażenia, materiałów biurowych, narzędzi serwisowych, oprogramowania komputerowego i komponentów elektronicznych, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. Wnioskodawca otrzymał dotację na rozpoczęcie działalności gospodarczej z Urzędu Pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymana dotacja nie jest przychodem, ale jest kosztem podatkowym, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli to nie są środki trwałe, a nie są, jest to tylko wyposażenie, to mimo że Wnioskodawca nie zapłacił za to wyposażenie z własnych pieniędzy tylko z otrzymanych z Urzędu Pracy, może zaliczyć je w koszty podatkowe w ramach działalności gospodarczej. Wyżej wymienione zakupy służą Jego działalności i dzięki nim uzyskuje przychody z prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy – jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265, ze zm.).

Natomiast stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

W myśl art. 46 ust. 6 pkt 1 i 2 ww. ustawy: minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia m. in.:

• szczegółowe warunki i tryb dokonywania refundacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a oraz ust. 1a (pkt 1),
• szczegółowe warunki i tryb przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (pkt 2) (...).

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że od 18 grudnia 2017 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą – usługi programistyczne. Rozlicza się na zasadach ogólnych i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W dniu 28 listopada 2017 r. otrzymał jednorazową pomoc finansową w kwocie 19 766 zł na podjęcie działalności gospodarczej w ramach projektu „Aktywizacja osób młodych pozostających bez pracy w X i powiecie x (III)” na lata 2014-2020 z Urzędu Pracy. Po rozpoczęciu działalności tj. po 18 grudnia 2017 r., za ww. dotację zakupił: laptop, projektor, drukarkę, meble, wyposażenie, materiały biurowe, narzędzia serwisowe, oprogramowanie komputerowe, komponenty elektroniczne - każdy z nich nie przekroczył 3 500 zł, więc stały się wyposażeniem, nie są to środki trwałe. Za wszystkie te materiały Wnioskodawca zapłacił z pieniędzy Urzędu Pracy. Jedynie koszt dostawy został pokryty z Jego własnych pieniędzy. Służą Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej. Dotacja jest pomocą de minimis, którą otrzymał na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065. późn. zm.).

Mając na uwadze powyższe regulacje i przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że wydatki na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a więc stanowiące wyposażenie, poniesione ze środków uzyskanych z Funduszu Pracy, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, Wnioskodawca słusznie uznał, że wydatki poniesione przez Niego na zakup wyposażenia, niestanowiącego środków trwałych, o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 10 000 zł netto, sfinansowanego z przyznanej jednorazowej dotacji z Urzędu Pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w momencie poniesienia wydatków. Jak wskazano wyżej, warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Reasumując – otrzymana dotacja z urzędu pracy jest zwolniona z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie wydatki pokryte z ww. dofinansowania, poniesione na zakup składników majątku niestanowiących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.