Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.519.2018.2.ISK
z 22 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2018 r. (data wpływu 17 września 2018 r.) uzupełnionym w dniu 14 listopada 2018 r. (data wpływu 20 listopada 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 7 listopada 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.519.2018.1.ISK (doręczone Stronie w dniu 13 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku dla usług najmu, dzierżawy lub użytkowania lokalu mieszkalnego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 14 listopada 2018 r. (data wpływu 20 listopada 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 7 listopada 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.519.2018.1.ISK (skutecznie doręczonym w dniu 13 listopada 2018 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku dla usług najmu, dzierżawy lub użytkowania lokalu mieszkalnego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca) jest spółką kapitałową prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą w oparciu o wpis do rejestru przedsiębiorców KRS. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatków od towarów i usług.

Wnioskodawca jest właścicielem kilku nieruchomości o charakterze mieszkalnym (znajdujących się w budynkach wielorodzinnych).

Wnioskodawca rozważa zawarcie z inną spółką (spółką osobową lub spółką kapitałową) umowy:

1. najmu lub
   
2. odpłatnego użytkowania lub
   
3. dzierżawy nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym.
   
   
   

Jak wskazano wyżej najemcą, użytkownikiem lub dzierżawcą będzie przedsiębiorca (podatnik VAT czynny), który to przedsiębiorca będzie następnie lokal lub lokale mieszkalne podnajmował osobom fizycznym na cele mieszkaniowe.

Dodatkowo w umowie pomiędzy Wnioskodawcą a przedsiębiorcą zawarty będzie zapis, że przedsiębiorca ten będzie uprawniony do podnajmu lokalu wyłącznie na cele mieszkaniowe, nie będzie natomiast uprawniony do zmiany charakteru lokali na inny, tj. niemieszkalny.

W uzupełnieniu wniosku Strona wskazała, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę będą klasyfikowane pod symbolem PKWiU 68.20.11.0 (Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi) Polskiej Klasyfikacji Towarów i Usług (PKWiU) z 2008 r. Usługi Wynajmu będą dokumentowane przez Wnioskodawcę fakturą VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy najem (ewentualnie oddanie w dzierżawę lub użytkowanie) lokalu mieszkalnego (lokali mieszkalnych) na rzecz przedsiębiorcy (podatnika VAT), który to przedsiębiorca będzie ten lokal mieszkalny podnajmował osobom fizycznym na cele mieszkaniowe będzie korzystał ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT ?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja między Wnioskodawcą, a innym przedsiębiorcą mająca źródło w umowie najmu, odpłatnego użytkowania nieruchomości lub dzierżawy nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221) o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Ww. przepis wskazuje, że skorzystanie ze zwolnienia jest możliwe po spełnieniu trzech warunków tj.:

1. świadczenie usługi na własny rachunek,
2. charakter mieszkaniowy nieruchomości,
   
3. mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
   
   

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z treścią Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 marca 2016 r. (sygn. I SA/Kr 2368/16) „usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Możliwość skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług wystąpi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący - najemca - podnajemca. (...)”

Wobec powyższego brak bezpośredniego stosunku prawnego pomiędzy wynajmującym a osobą fizyczną wykorzystującą lokal do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych nie stanowi przeszkody wyłączającej zwolnienie.

Opisany wyżej stan faktyczny odpowiada również przedstawionemu w interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2016 r. (ITPP1/4512-94/16/BK). Sprawa dotyczyła spółdzielni mieszkaniowej, która zamierzała wynająć lokale mieszkalne osobie prawnej (spółce). Natomiast spółka planowała podnająć te lokale na cele mieszkaniowe. W celu realizacji powyższych założeń rzeczone podmioty zobowiązały się do sporządzenia stosownych umów zarówno pomiędzy spółdzielnią, a spółką (umowa najmu), jak i pomiędzy spółką a podnajmującym, z zaznaczeniem, że przedmiot umowy, tj. lokal mieszkalny może być przeznaczony tylko i wyłącznie na cele mieszkalne. Wnioskodawca wystąpił z następującym pytaniem: „Czy w zaistniałej sytuacji spółdzielnia - wynajmując spółce lokale mieszkalne z prawem do dalszego podnajmowania na cele mieszkalne - korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług (...)?”.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynajmowanie przez spółdzielnię lokali mieszkalnych spółce, która następnie podnajmuje te lokale mieszkalne na cele mieszkaniowe, spełnia przesłanki do zwolnienia Spółdzielni od podatku VAT, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług ponieważ: usługa jest świadczona na własny rachunek, nieruchomość ma charakter mieszkalny, spełniony jest cel mieszkaniowy najmu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów podzielił stanowisko Wnioskodawcy i stwierdził, że w analogicznym stanie faktycznym zwolnienie od podatku od towarów i usług znajduje zastosowanie.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższe rozważania zachowają aktualność nie tylko w odniesieniu do umowy najmu czy dzierżawy, ale także w przypadku usługi odpłatnego użytkowania nieruchomości. Na podstawie bowiem wszystkich umów kontrahent Wnioskodawcy uzyska prawo do używania rzeczy i pobierania jej pożytków.

Usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług w sytuacji łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczona na własny rachunek usługa wynajmu/dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe.

Zastosowanie zwolnienia jest uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu od podatku VAT nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy.

Przy czym, przepis ten nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Wobec powyższego w ocenie podatnika będzie on więc mógł skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści będzie zawierała między innymi postanowienia, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący - najemca - podnajemca. Należy wskazać, że celem zachowania stawki istotna jest tożsamość usługi pomiędzy wynajmującym, a najemcą i pomiędzy najemcą, a podnajmującym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne lub zwolnienia od podatku, przy czym wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku lub zwolnienia od podatku, może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu lub dzierżawy nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
  

• charakter mieszkalny nieruchomości,
  

• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z poźn. zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z kolei, zgodnie z art. 693 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższych przepisów zarówno najem jak i dzierżawa są umowami dwustronnie obowiązującymi i wzajemnymi. Oddanie rzeczy innej osobie do używania na podstawie umowy najmu lub dzierżawy związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy/dzierżawcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę/dzierżawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu/dzierżawy wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu/dzierżawy mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Wskazać zatem należy, że wykonując cywilną umowę najmu/dzierżawy, wynajmujący/wydzierżawiający świadczy na rzecz najemcy/dzierżawcy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy. W wykonaniu umowy najmu/dzierżawy wynajmujący/wydzierżawiający dokonuje bowiem na rzecz najemcy/dzierżawcy świadczeń niebędących dostawą towarów. Majątek (np. nieruchomość) pozostanie jego własnością i wynajmowany będzie za odpłatnością (czynsz). W konsekwencji najem/dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy zauważyć, że dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług znaczenie ma rzeczywisty charakter danej czynności a nie jej nazwa zastosowana w umowie zawartej pomiędzy stronami transakcji.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatków od towarów i usług jest właścicielem kilku nieruchomości o charakterze mieszkalnym (znajdujących się w budynkach wielorodzinnych).

Wnioskodawca rozważa zawarcie z innym przedsiębiorcą będącym podatnikiem VAT czynnym umowy najmu lub odpłatnego użytkowania lub dzierżawy nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym, który to przedsiębiorca będzie następnie lokal lub lokale mieszkalne podnajmował osobom fizycznym na cele mieszkaniowe.

Dodatkowo w umowie pomiędzy Wnioskodawcą a przedsiębiorcą zawarty będzie zapis, że przedsiębiorca ten będzie uprawniony do podnajmu lokalu wyłącznie na cele mieszkaniowe, nie będzie natomiast uprawniony do zmiany charakteru lokali na inny, tj. niemieszkalny.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę będą klasyfikowane pod symbolem PKWiU 68.20.11.0 - Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT dla usług najmu, ewentualnie oddania w dzierżawę lub użytkowanie lokalu/lokali mieszkalnych na rzecz przedsiębiorcy, który to będzie ten lokal mieszkalny podnajmował osobom fizycznym na cele mieszkaniowe.

Wskazać w tym miejscu należy, że zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy objęte są usługi mające cechy najmu i dzierżawy nieruchomości mieszkalnych, a zatem również świadczenie usług o podobnym do najmu lub dzierżawy charakterze (np. oddanie nieruchomości w odpłatne użytkowanie) pod warunkiem jednak wypełnienia wskazanych wyżej przesłanek obiektywnych, tj. świadczenie usługi odbywa się na własny rachunek, nieruchomość ma charakter mieszkalny, a celem realizowanego świadczenia jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych.

Tym samym mając powyższe na uwadze w niniejszych okoliczności należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca będzie świadczył usługi wynajmu, dzierżawy lub ewentualnie będzie oddawał w odpłatne użytkowanie lokale mieszkalne na rzecz przedsiębiorcy z wyłącznym przeznaczeniem dalszego podnajmu tych lokali na cele mieszkaniowe, to zostaną spełnione wyżej opisane przesłanki wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tak więc świadczenie przez Wnioskodawcę usług najmu, ewentualnie oddania w dzierżawę lub użytkowania lokalu/lokali mieszkalnych na rzecz przedsiębiorcy, który to będzie ten lokal mieszkalny podnajmował osobom fizycznym na cele mieszkaniowe będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.