2018.11.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.486.2018.1.MK
z 27 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 14 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania podatkiem VAT obciążenia Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe;
prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej zakup ekspertyzy (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, Spółka Akcyjna, dalej przywoływany jako Spółka, jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. (tj.: Dz. U. z 2018 r., poz. 755, ze zm.), a podstawowym przedmiotem prowadzonej przez nią działalności gospodarczej jest dystrybucja energii elektrycznej. Ponadto, Spółka realizuje inne zadania wynikające z przepisów przywołanej wyżej ustawy oraz wydanych do niej rozporządzeń, jak również z zawartych umów. Działalność, o której mowa wyżej, jest opodatkowana podatkiem VAT.

Na podstawie art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego, przedsiębiorstwo energetyczne – tutaj: Spółka - zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania i przyłączania, w pierwszej kolejności, instalacji odnawialnego źródła energii, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. (...).

Procedura przyłączenia do sieci dystrybucyjnej ubiegającego się o przyłączenie do sieci źródła wytwórczego, zgodnie z dalszymi przepisami art. 7 Prawa energetycznego obejmuje (w skrócie):

złożenie wniosku,
zapłatę w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku zaliczki na poczet opłaty za przyłączenie do sieci wyliczonej zgodnie z przepisami prawa,
wydanie przez Spółkę warunków przyłączenia i przygotowanie projektu umowy o przyłączenie,
zawarcie umowy o przyłączenie,
zawarcie umowy dystrybucji i umowy sprzedaży energii elektrycznej na potrzeby własne, jak i wprowadzania energii elektrycznej do sieci ze źródła.

W zaistniałym stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, realizując obowiązki wynikające z art. 7 Prawa energetycznego, Spółka:

przyjęła wniosek o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej od Podmiotu Przyłączanego,
otrzymała od Podmiotu Przyłączanego zaliczkę w wysokości 15.000 zł,
udokumentowała otrzymaną zaliczkę fakturą i rozliczyła związany z nią należny podatek VAT wg stawki 23% (netto 12.195,12 zł plus VAT 23% 2.804,88 zł),
wydała warunki przyłączenia do sieci dla Podmiotu Przyłączanego.

W następnej kolejności zawarła z Podmiotem Przyłączanym Umowę z dnia 1 lipca 2016 r. o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej obiektu elektrowni fotowoltaicznej (dalej: „Umowa”). Na jej podstawie Spółka zobowiązała się za wynagrodzeniem wykonać przyłączenie do sieci dystrybucyjnej wewnętrznej instalacji źródła wytwórczego należącego do Podmiotu Przyłączanego.

Umowa określa m.in.:

terminy przyłączenia (10 grudnia 2017 r.),
termin dostarczenia po raz pierwszy do sieci energii elektrycznej wytworzonej w instalacji (10 stycznia 2018 r.),
wzajemne obowiązki stron,
kwotę wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu wykonania usługi,
zasady rozwiązania umowy.

W odniesieniu do ostatniego z ww. punktów, Umowa przewiduje możliwość jej wcześniejszego rozwiązania przez każdą ze stron z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie Podmiotu Przyłączanego, Spółka ma prawo obciążyć Podmiot Przyłączany kosztami poniesionymi w związku z realizacją Umowy.

Zakup ekspertyzy nastąpił w związku z planowanym przyłączeniem, przy czym był powodowany potrzebami własnymi Spółki w tym zakresie. Podmiot Przyłączany nie korzystał z tej ekspertyzy.

Następnie, przed zrealizowaniem Umowy, Podmiot Przyłączany zrezygnował z przyłączenia i tym samym Umowa nie została wykonana z przyczyn leżących po stronie Podmiotu Przyłączanego. Na tę okoliczność strony zawarły Porozumienie z dnia 5 lutego 2018 r., mocą którego Umowa została rozwiązana za zgodnym porozumieniem stron. Jednocześnie w Porozumieniu uregulowano kwestie wzajemnych rozliczeń z tytułu zaliczki wynoszącej brutto 15.000 zł oraz poniesionych przez Spółkę kosztów ekspertyzy o wartości brutto 7.380 zł.

W tym zakresie postanowiono, iż Spółka zwróci Podmiotowi Przyłączanemu na wskazany przez niego rachunek bankowy zaliczkę w kwocie brutto 7.620 zł (tj. w wysokości różnicy pomiędzy kwotą otrzymanej zaliczki brutto, a kwotą brutto poniesionych kosztów, zaś pozostałą część zaliczki (7.380 zł) zatrzyma tytułem poniesionych kosztów na realizację inwestycji.

Względem powyższego Spółka powzięła wątpliwości, co do skutków w zakresie podatku VAT wynikających z rozliczeń związanych z rozwiązaniem Umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w stanie faktycznym czynność polegająca na obciążeniu Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy podlega opodatkowaniu VAT?
Czy w związku z niewykonaniem przyłączenia i rozwiązaniem Umowy Spółka traci prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup ekspertyzy?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Obciążenie Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy nie podlega opodatkowaniu VAT.

Ad. 2.

W związku z niewykonaniem przyłączenia i rozwiązaniem Umowy, Spółka nie traci prawa do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup ekspertyzy.

Uzasadnienie do pytania nr 1:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarami są zaś rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Świadczeniem usług z kolei – o czym stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Tak szeroka definicja zakresu opodatkowania jest gwarancją zachowania powszechności opodatkowania i pozwala objąć nim każdą czynność zrealizowaną w warunkach w ustawie określonych, odpowiednio jako dostawę towarów albo świadczenie usług.

Podkreślenia przy tym wymaga to, iż w świetle przywołanych przepisów opodatkowanie VAT dotyczy czynności mających charakter transakcji realizowanych za wynagrodzeniem. Opodatkowaniu nie podlegają zatem pieniądze, lecz czynności, za które stanowią one zapłatę.

Ustalenie, czy konkretna czynność podlega opodatkowaniu wymaga każdorazowo analizy pod kątem spełniania w stosunku do tej czynność określonych w ustawie przesłanek, właściwych dla dostawy towarów albo świadczenia usług.

W odniesieniu do przedmiotowego obciążenia Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy, następstwem tej czynności niewątpliwie nie jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, należy ją zatem skonfrontować z definicją świadczenia usług.

Jak wynika z cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, przedmiotem usługi w rozumieniu tej ustawy może być każde świadczenie, z wyłączeniem jedynie dostawy towarów. Aby jednak mówić o opodatkowanym świadczeniu usług, zgodnie z rozumieniem przyjętym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), konieczne jest łącznie spełnienie następujących warunków:

świadczenie musi być wykonywane w oparciu o stosunek prawny łączący strony,
musi istnieć bezpośredni związek między świadczoną usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem,
świadczenie będące przedmiotem usługi musi być możliwe do zidentyfikowania,
świadczenie powinno być wykonane na rzecz skonkretyzowanego beneficjenta, który w związku z jego otrzymaniem uzyska wymierną (choćby subiektywną) korzyść,
czynność musi mieć charakter wzajemny.

Z orzecznictwa TSUE wynika zatem, że świadczenie usług za wynagrodzeniem będące czynnością opodatkowaną VAT, ma miejsce jedynie wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, przejawiający się tym, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną (możliwą do określenia) usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego (stanowisko takie zostało wyrażone m.in. w orzeczeniach: C-102/86 Apple and Pear Development Council, C-16/93 Tolsma, C-174/00 Kennemer Golf, C-210/04 FCE, C-277/05 Societe thermale).

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. I FSK 689/13, „(...) nie każde przesunięcie, czy rozliczenie określonych wartości ekonomicznych pomiędzy dwoma podmiotami może zostać uznane za odpłatne świadczenie usług, jeśli nie stanowi dostawy towarów. Na gruncie podatku VAT o usługach za wynagrodzeniem można mówić wtedy, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i odpłatnością za nie. Związek ów musi mieć charakter bezpośredni oraz na tyle wyraźny, aby można było stwierdzić, że zapłata (wynagrodzenie) następuje za te właśnie, konkretne świadczenie drugiej strony”.

Podstawową przesłanką uznania danej czynności za opodatkowaną VAT jest więc istnienie wzajemnych świadczeń między stronami, wynikających ze stosunku prawnego.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego, w którym Spółka obciąża Podmiot Przyłączany kosztami ekspertyzy nabytej przez nią dla własnych potrzeb wykonania przyszłej usługi, która ostatecznie nie nastąpiła, powyższe przesłanki nie zostaną spełnione. Nie ulega bowiem wątpliwościom fakt, że z tytułu uregulowania żądanej przez Spółkę kwoty, Podmiotowi Przyłączanemu nie należy się i nie otrzyma on (ani nikt inny) od Spółki żadnego innego świadczenia. Spółka z kolei nie jest zobowiązana w zamian za tę płatność jakiekolwiek świadczenie wykonywać.

Stosunek prawny w ramach, którego następuje obciążenie nie spełnia jeszcze jednej istotnej przesłanki umożliwiającej uznanie go za świadczenie usług. A mianowicie nie istnieje bezpośrednia i zindywidualizowana korzyść po stronie Podmiotu Przyłączanego i tym samym płatność nie pozostaje w bezpośrednim związku z jakąkolwiek czynnością, która mogłaby być opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W okolicznościach sprawy nie sposób wskazać na czym miałoby polegać świadczenie usługi przez Spółkę w zamian za otrzymaną kwotę, a w konsekwencji uznać, że doszło do wykonania czynności opodatkowanej.

Mamy tutaj do czynienia z jednostronnym świadczeniem pieniężnym na rzecz Spółki, któremu nie odpowiada wzajemne świadczenie Spółki. Z tytułu otrzymania pieniędzy nie ciąży na niej drugostronny obowiązek wykonania jakiegokolwiek świadczenia na rzecz innego podmiotu. Obciążenie Podmiotu Przyłączanego w tym przypadku stanowi płatność o charakterze rekompensaty, a nie wynagrodzenia.

W takich okolicznościach z tytułu obciążenia Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy, po stronie Spółki nie może powstać obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług, jest to bowiem czynność, która opodatkowaniu tym podatkiem nie podlega.

Uzasadnienie do pytania 2.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług wykorzystywanych na potrzeby czynności opodatkowanych VAT.

Przywołany przepis wyraża naczelną zasadę podatku VAT, którą jest neutralność tego podatku dla podatnika.

Kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Jednakże nie każda otrzymana faktura może stanowić podstawę do odliczenia VAT naliczonego. Stosownie do brzmienia art. 88 ust. 3a ustawy o VAT, do odliczenia kwot wykazanego w nich podatku nie uprawniają bowiem faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Na mocy art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT, prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, tj. z tytułu krajowych nabyć towarów i usług, powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do tych towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, nie wcześniej niż okres, w którym podatnik otrzymał fakturę. Prawo to może zostać zrealizowane w okresie, w którym powstało, albo w jednym z dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy o VAT).

W świetle przywołanych przepisów, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi, który:

faktycznie nabył (otrzymał) towary lub usługi,
transakcja, w ramach której nastąpił zakup stanowiła czynność opodatkowaną VAT i powstał w stosunku do niej obowiązek podatkowy,
nabyte towary lub usługi są przeznaczone na cele działalności opodatkowanej tego podatnika,
dysponuje fakturą potwierdzającą zrealizowanie zakupu,
nie zachodzą przesłanki wyłączające prawo do odliczenia podatku.

Prawo do odliczenia powstaje w okresie, w którym ww. przesłanki zostaną spełnione i podlega realizacji bez względu na to, czy nabyte towary lub usługi, z którymi podatek naliczony jest związany, zostały zużyte (skonsumowane), czy też nie.

W okolicznościach sprawy spełnione zostały wszystkie przesłanki do odliczenia podatku naliczonego. Usługa została faktycznie wykonana na rzecz Spółki w ramach czynności opodatkowanej, z przeznaczeniem do jej działalności opodatkowanej, Spółka dysponuje fakturą dokumentującą zakup usługi, oraz równocześnie nie zachodzą okoliczności wyłączające prawo do odliczenia.

W kwestii przeznaczenia ekspertyzy, nie sposób negować, że zakup ten nastąpił niewątpliwie na potrzeby wykonania czynności opodatkowanych VAT. Spółka bowiem w związku z otrzymaniem wniosku o przyłączenie i wszczęciem stosownej procedury, nabyła ekspertyzę w zakresie wpływu przyłączenia źródła wytwórczego na jej system elektroenergetyczny. Usługa ta została wykorzystana dla potrzeb oceny skutków i podjęcia decyzji w kwestii przyłączenia źródła wytwórczego, określenia warunków przyłączenia oraz doprowadzenia do zawarcia Umowy, czyli w celu wykonania czynności dających prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Podkreślić przy tym należy, że przedmiotowa sieć jest wykorzystywana dla potrzeb świadczenia przez Spółkę opodatkowanych VAT usług dystrybucji energii elektrycznej, jak również to, iż ekspertyza dotyczyła funkcjonowania i użytkowania tej sieci.

Z tej perspektywy nabycie ekspertyzy należy uznać za zakup usługi związanej ogólnie z użytkowaniem sieci i świadczeniem przy jej użyciu usług dystrybucji, a w konsekwencji również uprawniającej do odliczenia związanego z nią podatku VAT.

Na taką ocenę bez wpływu pozostaje ta okoliczność, że ostatecznie, z przyczyn leżących po stronie Podmiotu Przyłączanego i niezależnych od woli Spółki, nie doszło do przyłączenia źródła wytwórczego, a Umowa została rozwiązana. Fakt, że nie zrealizowano czynności objętej wnioskiem inicjującym procedurę, w związku z którą ekspertyza została zamówiona, nie zmienia kwalifikacji zakupu na gruncie ustawy o VAT.

Zakup przedmiotowej usługi wynikał bowiem z potrzeb prowadzonej przez Spółkę działalności opodatkowanej i została ona nabyta oraz wykorzystana w celu uprawniającym do odliczenia podatku, tj. z bezpośrednim zamiarem wykonywania czynności opodatkowanych.

Istotność intencji – zamiaru – wykonania czynności opodatkowanej jako podstawowej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie TSUE. Przykładowo w wyroku z dnia 29 lutego 1996 r, w sprawie C-110/94, Trybunał potwierdził, że w przypadku, gdy spółka zadeklarowała zamiar podjęcia działalności gospodarczej prowadzącej do powstania czynności podlegających podatkowi VAT, wykonywanie czynności przygotowawczych - jak miało to miejsce w przypadku analizy rentowności planowanej działalności - „może być uznane za działalność gospodarczą zgodną z dyrektywą, również wtedy, gdy owa analiza ma na celu zbadanie, w jakim stopniu planowana działalność jest rentowna”. Wedle stanowiska Trybunału Sprawiedliwości, podatek VAT uiszczony w związku z analizą rentowności powinien być możliwy do odzyskania przez podatnika „nawet wówczas, gdy w późniejszym czasie, wobec wyników owej analizy, postanowiono nie przechodzić do fazy operatywnej i zlikwidować spółkę, w związku z czym przewidziana działalność gospodarcza nie doprowadziła do powstania czynności opodatkowanych”.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż nabyła i zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu ekspertyzy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

nieprawidłowe w zakresie opodatkowania podatkiem VAT obciążenia Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1);
prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej zakup ekspertyzy (pytanie oznaczone we wniosku nr 2).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści powyższego przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymaną zapłatą, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko w przepisie art. 8 ust. 1 ustawy. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jako Spółka, jest czynnym podatnikiem VAT. Spółka jest przedsiębiorstwem energetycznym. W zaistniałym stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej realizując obowiązki wynikające z art. 7 Prawa energetycznego, Spółka:

przyjęła wniosek o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej od Podmiotu Przyłączanego,
otrzymała od Podmiotu Przyłączanego zaliczkę w wysokości 15.000 zł,
udokumentowała otrzymaną zaliczkę fakturą i rozliczyła związany z nią należny podatek VAT wg stawki 23% (netto 12.195,12 zł plus VAT 23% 2.804,88 zł),
wydała warunki przyłączenia do sieci dla Podmiotu Przyłączanego.

W następnej kolejności zawarła z Podmiotem Przyłączanym Umowę z dnia 1 lipca 2016 r. o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej obiektu elektrowni fotowoltaicznej (Umowa). Na jej podstawie Spółka zobowiązała się za wynagrodzeniem wykonać przyłączenie do sieci dystrybucyjnej wewnętrznej instalacji źródła wytwórczego należącego do Podmiotu Przyłączanego.

Umowa określa m.in.:

terminy przyłączenia (10 grudnia 2017 r.),
termin dostarczenia po raz pierwszy do sieci energii elektrycznej wytworzonej w instalacji (10 stycznia 2018 r.),
wzajemne obowiązki stron,
kwotę wynagrodzenia należnego Spółce z tytułu wykonania usługi,
zasady rozwiązania umowy.

W związku z otrzymaniem wniosku i planowanym przyłączeniem do sieci dystrybucyjnej obiektu elektrowni fotowoltaicznej, Spółka nabyła w marcu 2016 r. usługę opracowania ekspertyzy w zakresie wpływu przyłączanego obiektu na system elektroenergetyczny. Dla udokumentowania dokonanego zakupu Spółka otrzymała od usługodawcy fakturę (na kwotę 6.000 zł plus 23%VAT = 7.380 zł). Z tej racji, iż zakup był dedykowany wykonywaniu czynności opodatkowanych, Spółka odliczyła związany z nim naliczony podatek VAT. Zakup ekspertyzy nastąpił w związku z planowanym przyłączeniem, przy czym był powodowany potrzebami własnymi Spółki w tym zakresie. Podmiot Przyłączany nie korzystał z tej ekspertyzy. Następnie, przed zrealizowaniem Umowy, Podmiot Przyłączany zrezygnował z przyłączenia i tym samym Umowa nie została wykonana z przyczyn leżących po stronie Podmiotu Przyłączanego. Na tę okoliczność strony zawarły Porozumienie z dnia 5 lutego 2018 r., mocą którego Umowa została rozwiązana za zgodnym porozumieniem stron. Jednocześnie w Porozumieniu uregulowano kwestie wzajemnych rozliczeń z tytułu zaliczki wynoszącej brutto 15.000 zł oraz poniesionych przez Spółkę kosztów ekspertyzy o wartości brutto 7.380 zł. W tym zakresie postanowiono, iż Spółka zwróci Podmiotowi Przyłączanemu na wskazany przez niego rachunek bankowy zaliczkę w kwocie brutto 7.620 zł (tj. w wysokości różnicy pomiędzy kwotą otrzymanej zaliczki brutto, a kwotą brutto poniesionych kosztów, zaś pozostałą część zaliczki (7.380 zł) zatrzyma tytułem poniesionych kosztów na realizację inwestycji.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii, czy w stanie faktycznym czynność polegająca na obciążeniu Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy podlega opodatkowaniu VAT.

Należy zauważyć, że odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w świetle uregulowań zawartych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – zwanej dalej k.c., jest ono zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty.

Na mocy art. 361 § 1 i § 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak wynika z powyższych regulacji k.c., istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika.

Jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.).

Należy również zauważyć, że w myśl art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Ponadto stosownie do art. 494 § 1 k.c., strona, która odstępuje od umowy wzajemnej, obowiązana jest zwrócić drugiej stronie wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy, a druga strona obowiązana jest to przyjąć. Strona, która odstępuje od umowy, może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również na zasadach ogólnych naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania.

Podobnie kary umowne, stosowane na podstawie art. 483 § 1 k.c., nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną).

Zgodnie z tym przepisem można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Należy dodać, że kwestię kary umownej rozważał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 lipca 2012 r., sygn. akt III CZP 39/12. Sens wyrażonego w niej stanowiska Sądu sprowadza się do tego, że kara umowna, stanowiąca surogat odszkodowania za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, musi wiązać się z powstałą szkodą, a samo odstąpienie od umowy, obowiązku zapłaty odszkodowania, choćby w postaci kary umownej, nie rodzi. Podobnie można stwierdzić, że sam fakt wcześniejszego rozwiązania umowy za porozumieniem stron nie daje podstaw do twierdzenia o wystąpieniu szkody. Zaś określenie, że jest to odszkodowanie „w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy” także szkody tej nie określa.

Ogólne zasady dotyczące m.in. obowiązków przedsiębiorstwa energetycznego i podmiotów ubiegających się o przyłączenie do sieci oraz przyłączania tych podmiotów do sieci energetycznej określają przepisy ustawy z dnia z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 755, z późn. zm.).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania i przyłączania, w pierwszej kolejności, instalacji odnawialnego źródła energii, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne odmówi zawarcia umowy o przyłączenie do sieci lub przyłączenia w pierwszej kolejności instalacji odnawialnego źródła energii, jest obowiązane niezwłocznie pisemnie powiadomić o odmowie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany podmiot, podając przyczyny odmowy.

Według ust. 2 powyższego artykułu, umowa o przyłączenie do sieci powinna zawierać co najmniej postanowienia określające: termin realizacji przyłączenia, wysokość opłaty za przyłączenie, miejsce rozgraniczenia własności sieci przedsiębiorstwa energetycznego i instalacji podmiotu przyłączanego, zakres robót niezbędnych przy realizacji przyłączenia, wymagania dotyczące lokalizacji układu pomiarowo-rozliczeniowego i jego parametrów, harmonogram przyłączenia, warunki udostępnienia przedsiębiorstwu energetycznemu nieruchomości należącej do podmiotu przyłączanego w celu budowy lub rozbudowy sieci niezbędnej do realizacji przyłączenia, przewidywany termin zawarcia umowy, na podstawie której nastąpi dostarczanie paliw gazowych lub energii, ilości paliw gazowych lub energii przewidzianych do odbioru, moc przyłączeniową, odpowiedzialność stron za niedotrzymanie warunków umowy, a w szczególności za opóźnienie terminu realizacji prac w stosunku do ustalonego w umowie, oraz okres obowiązywania umowy i warunki jej rozwiązania.

Stosownie do ust. 5 powyższego artykułu, przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane zapewnić realizację i finansowanie budowy i rozbudowy sieci, w tym na potrzeby przyłączania podmiotów ubiegających się o przyłączenie, na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 1–4, 7 i 8 i art. 46 oraz w założeniach lub planach, o których mowa w art. 19 i 20.

Analiza okoliczności przedstawionych we wniosku w świetle przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że koszty poniesione przez Spółkę na realizację przyłącza do sieci, którymi obciążyła Podmiot Przyłączany w przypadku, gdy Podmiot ten zrezygnował z przyłączenia, nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę. Stosownie do zapisów Umowy Wnioskodawca ma prawo obciążyć Podmiot Przyłączany kosztami poniesionymi w związku z realizacją Umowy, a więc kosztami zamówionej ekspertyzy. Ponadto zgodnie z postanowieniami Porozumienia, mocą którego Umowa została rozwiązana za zgodnym porozumieniem stron, Spółka zwróciła Podmiotowi Przyłączanemu zaliczkę w kwocie brutto 7.620 zł, (tj. w wysokości różnicy pomiędzy kwotą otrzymanej zaliczki brutto, a kwotą brutto poniesionych kosztów), zaś pozostałą część zaliczki (7.380 zł) zatrzymała tytułem poniesionych kosztów na realizację inwestycji. Zatem za wykonane czynności Spółka uzyskała wynagrodzenie, które w okolicznościach niniejszej sprawy – zgodnie z porozumieniem – ustalono jako równowartość poniesionych kosztów, czyli zamówionej ekspertyzy. Nie ma znaczenia, że Podmiot Przyłączany nie wykorzystał wyników powstałej ekspertyzy. Czynności wykonane przez Spółkę w związku z zawarciem umowy o przyłączenie stanowią więc odrębne świadczenie, niezależne od tego czy Podmiot Przyłączany korzystał z przyłącza, czy nie.

Nieprawidłowe byłoby zatem uznanie, że zwrot kosztów poniesionych w sytuacji niewykonania Umowy (w przypadku rezygnacji przez Podmiot Przyłączany z przyłączenia) nie stanowi wynagrodzenia za podjęte czynności, a w sytuacji wykonania całości świadczenia – należy je uznać za wynagrodzenie.

Jednocześnie w świetle powyższego należy stwierdzić, że zwrot kosztów, który Spółka otrzymała – zgodnie z zapisami Umowy oraz Porozumienia – w przypadku rezygnacji z przyłącza przez Podmiot Przyłączany, nie stanowi rekompensaty za szkodę, gdyż de facto Spółka żadnej szkody nie ponosi. Niewykonanie przyłącza energetycznego w związku z rezygnacją z przyłączenia podjętą przez Podmiot Przyłączany, nie powoduje bowiem ani żadnego uszczerbku w majątku Spółki, ani nie przyczynia się do powstania strat w dotychczas uzyskiwanych przychodach. Spółka poniosła co prawda koszty, jednak nie można tego uznać za szkodę, którą Podmiot Przyłączany winien zrekompensować odszkodowaniem. Są to koszty związane z wykonaniem pewnych czynności w ramach Umowy o przyłączenie do sieci dystrybucyjnej obiektu elektrowni fotowoltaicznej, tj. z częściowym wykonaniem usługi.

Uwzględniając powyższe wnioski należy stwierdzić, że otrzymany od Podmiotu Przyłączanego zwrot kosztów ekspertyzy poniesionych przez Spółkę przed zawarciem Porozumienia z dnia 5 lutego 2018 r., stanowi wynagrodzenie za czynności wykonane przez Spółkę do momentu rozwiązania umowy za zgodnym porozumieniem stron i tym samym świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Z powyższych przepisów wynika również, że faktury są dokumentem sformalizowanym i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

Podkreślić należy, że dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę (art. 41 ust. 13 ustawy).

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ponieważ świadczona przez Wnioskodawcę ww. usługa nie mieści się w katalogu zwolnień od podatku od towarów i usług wymienionych w ustawie o podatku od towarów i usług, nie jest również objęta preferencyjną stawką podatku od towarów i usług, zatem winna być opodatkowana stawką podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy w związku z niewykonaniem przyłączenia i rozwiązaniem Umowy, Spółka traci prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup ekspertyzy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Stwierdzić należy, że każde nabycie towarów i usług, przeznaczonych do przyszłego wykorzystania ich do czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej bez względu na to jakie faktycznie będą efekty tej działalności, należy uznać w momencie jego dokonania za związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Zatem, jeśli towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, są (mają być) wykorzystywane w całości do prowadzenia działalności opodatkowanej, wówczas podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył w marcu 2016 r. usługę opracowania ekspertyzy w zakresie wpływu przyłączanego obiektu na system elektroenergetyczny. Dla udokumentowania dokonanego zakupu Spółka otrzymała od usługodawcy fakturę. Z tej racji, iż zakup był dedykowany wykonywaniu czynności opodatkowanych, Spółka odliczyła związany z nim naliczony podatek VAT. Zakup ekspertyzy nastąpił w związku z planowanym przyłączeniem, przy czym był powodowany potrzebami własnymi Spółki w tym zakresie. Następnie, przed zrealizowaniem Umowy, Podmiot Przyłączany zrezygnował z przyłączenia i tym samym Umowa nie została wykonana z przyczyn leżących po stronie Podmiotu Przyłączanego. Jednocześnie jak wykazano powyżej, w okolicznościach niniejszej sprawy, otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot kosztów ekspertyzy, stanowi wynagrodzenie za czynności wykonane przez Spółkę do momentu rozwiązania umowy za zgodnym porozumieniem stron i w konsekwencji stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Tym samym nie zachodzą przesłanki do pozbawienia Wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku VAT z tego tytułu.

Podsumowując:

W okolicznościach niniejszej sprawy czynność polegająca na obciążeniu Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy wypełnia definicję usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W związku z niewykonaniem przyłączenia i rozwiązaniem Umowy z przyczyn niezależnych do Wnioskodawcy, Spółka nie utraciła prawa do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup ekspertyzy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej opodatkowania podatkiem VAT obciążenia Podmiotu Przyłączanego kosztami ekspertyzy należało ocenić jako nieprawidłowe, natomiast w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej zakup ekspertyzy, za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin