INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2010r. (data wpływu do tut. organu 26 listopada 2010r.), uzupełnionym pismami z dnia 17 lutego 2011r. (data wpływu do tut. organu 18 lutego 2011r.), z dnia 21 lutego 2011r. (data wpływu do tut. organu 21 lutego 2011r.) oraz z dnia 22 lutego 2011r. (data wpływu do tut. organu 22 lutego 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu samochodu ciężarowego Volkswagen Transporter oraz zakupionego do niego paliwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2010r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismami z dnia 17 lutego 2011r. (data wpływu do tut. organu w dniu 18 lutego 2011r.), z dnia 21 lutego 2011r. (data wpływu do tut. organu 21 lutego 2011r.) oraz z dnia 22 lutego 2011r. (data wpływu do tut. organu 22 lutego 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupu samochodu ciężarowego Volkswagen Transporter oraz zakupionego do niego paliwa.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej zakupił samochód ciężarowy Volkswagen Transporter, rok prod. 2000, maksymalna masa całkowita 2575 kg. Z faktury Wnioskodawca odliczył podatek VAT, jak również z zakupionego do tego pojazdu paliwa. Wnioskodawca posiada świadectwo homologacji dla tego typu pojazdu wystawione przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 05.12.1994r. oraz zaświadczenie z dnia 10.06.2010r. od generalnego importera Volkswagena potwierdzające, że wg przepisów homologacyjnych nadwozie jest klasyfikowane do rodzaju BB-Van.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy samochód Volkswagen Transporter jest i będzie wykorzystywany wyłącznie do opodatkowanej działalności gospodarczej, samochód ten został zakupiony w 2010r. oraz posiada dopuszczalną ładowność 1060 kg.

Ponadto w piśmie z dnia 21 lutego 2011r. Wnioskodawca zmodyfikował pytanie które przytoczono poniżej

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu samochodu ciężarowego Volkswagen Transporter i od zakupionego do niego paliwa...

W piśmie z dnia 21 lutego 2011r. Wnioskodawca zmodyfikował stanowisko do pytania które przytoczono poniżej.

Zdaniem Wnioskodawcy: ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego przedmiotowego samochodu ciężarowego Volkswagen Transporter i od zakupionego do niego paliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważa, iż w pismach uzupełniających wniosek Wnioskodawca dokonał istotnych zmian zarówno w opisie stanu faktycznego, zadanego pytania, jak też we własnym stanowisku, w porównaniu do treści zawartych we wniosku o interpretację indywidualną z dnia 9 listopada 2010r.

Przyjęto zatem, że pytanie oraz własne stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w tych pismach są ostateczne i w tej wersji zostały one przywołane powyżej. Podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie odnosi się do tej właśnie wersji pytania i stanowiska własnego Wnioskodawcy.

Należy również zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010r., gdyż we wniosku z dnia 9 listopada 2010r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W art. 88 tej ustawy wskazane zostały sytuacje, w przypadku wystąpienia których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Z kolei na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) przepisy ograniczające prawo do odliczenia podatku w związku z nabywaniem:

• samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków gdy odsprzedaż lub oddanie w odpłatne użytkowanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika”,
• paliwa do samochodów zawarte były w art. 25 ust. 1 pkt 3a, który brzmiał następująco: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg”.
  
  

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia do Wspólnoty. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl, jak również wprowadzono ograniczenie dotyczące dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu samochodowego.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca stwierdził, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupił samochód ciężarowy Volkswagen Transporter o maksymalnej masie całkowitej 2575 kg oraz dopuszczalnej ładowności 1060 kg. Wnioskodawca wskazał także, iż posiada świadectwo homologacji dla tego typu pojazdu wystawione przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej oraz zaświadczenie generalnego importera Volkswagena potwierdzające, że wg przepisów homologacyjnych nadwozie jest klasyfikowane do rodzaju BB-Van. Wnioskodawca wyjaśnił również, iż przedmiotowy samochód Volkswagen Transporter jest i będzie wykorzystywany wyłącznie do opodatkowanej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca odliczył podatek VAT wynikający z faktury dokumentującej zakup ww. samochodu oraz zakup paliwa do tego pojazdu.

Przedmiotowy samochód został zakupiony w 2010r. (rok produkcji 2000).

Mając na uwadze przepisy prawa wspólnotowego i krajowego oraz powołany wyżej wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07, przy ocenie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodu ciężarowego oraz paliw silnikowych do przedmiotowego samochodu, Wnioskodawca winien kierować się przepisami podatku od towarów i usług obowiązującymi przed dniem 1 maja 2004r.

W świetle ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowego samochodu o dopuszczalnej masie całkowitej 2575 kg, jak również przy nabyciu paliwa przeznaczonego do napędu tego samochodu.

Natomiast w świetle przepisów ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004r., w odniesieniu do przedstawionej w przedmiotowym wniosku sytuacji, Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego przy nabyciu, opisanego we wniosku samochodu, jak również podatku naliczonego przy nabyciu paliwa do tego samochodu, gdyż ograniczenia wynikające z art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a tej ustawy, nie mają tu zastosowania. A jedynym ograniczeniem byłby warunek aby te nabycia związane były z opodatkowaną działalnością Wnioskodawcy.

Uwzględniając zatem przedstawiony stan faktyczny na tle przywołanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego zawartego w fakturze potwierdzającej nabycie ww. samochodu ciężarowego o dopuszczalnej ładowności 1060 kg oraz przy zakupie paliwa do napędu tego samochodu, w przypadku gdy ww. samochód ciężarowy wykorzystywany jest wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług i nie zajdą przesłanki wykluczające to prawo, określone w art. 88 ustawy o VAT.

Skoro dla typu pojazdu Volkswagen Transporter, (rok produkcji 2000), który nabył Wnioskodawca, istnieje świadectwo homologacji (Wnioskodawca twierdzi, że jest w posiadaniu takiego świadectwa) wskazujące, iż jest to samochód ciężarowy oraz o ile parametry techniczne samochodu, który został nabyty przez Wnioskodawcę, odpowiadają parametrom pojazdu, dla którego takie świadectwo zostało wydane, to Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie tego pojazdu oraz z faktur dokumentujących nabycie paliwa.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym tj. stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010r.

Należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego a także zmiany stanu prawnego.

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.