2018.12.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.295.2018.2.MC
z 4 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2018 r. (data wpływu 13 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 25 października 2018 r. (data wpływu 6 listopada 2018 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie usług stomatologicznych, usług kosmetycznych oraz wynajmu powierzchni reklamowych. Swoje usługi Wnioskodawca będzie promować na przyczepie oraz samochodzie (mobilna reklama).

Wnioskodawca zamierza się też reklamować z głośników umieszczonych w mobilnym samochodzie, tzn. jeżdżącym samochodzie. Innowacyjnością usług Wnioskodawcy będzie dojazd do domu klienta i świadczenie usług w domu klienta. Oprócz tego Wnioskodawca będzie też świadczyć usługi w dwóch lokalach.

Wnioskodawca pomiędzy lokalami przemieszczać się będzie samochodem. Żeby przemieszczać się samochodem osobowym z przyczepą, Wnioskodawca będzie ciągle kupować paliwo.

W uzupełnieniu do powyższego opisu Wnioskodawca doprecyzował, że:

samochód osobowy i przyczepa stanowić będą składniki majątku wykorzystywane do działalności gospodarczej, spełniające warunki do uznania ich za środki trwałe;
cena przyczepy nie będzie przekraczać kwoty 10 000 zł:
1. i b) cena samochodu osobowego tańszego nie będzie przekraczać kwoty 10 000 zł, cena drugiego samochodu osobowego będzie przekraczać kwotę 10 000 zł. Wnioskodawca zamierza kupić dwa samochody osobowe.
  Samochody osobowe oraz przyczepę Wnioskodawca kupi od osoby fizycznej;
2. wartość jednego samochodu osobowego nie będzie przekraczać kwoty 10 000 zł. Wartość drugiego samochodu osobowego będzie przekraczać równowartość 15 000 zł;
3. wartość zakupu przyczepy nie będzie przekraczać równowartości 15 000 zł;
4. Wnioskodawca uiści płatność za zakupy samochodów osobowych przelewem;
5. Wnioskodawca płatność za przyczepę uiści przelewem;
6. cena nabycia tego droższego samochodu nie będzie przekraczać kwoty 20 000 euro (przeliczone na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu zakup samochodu osobowego wraz z przyczepą i comiesięczne faktury za kupioną benzynę?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zakup samochodu osobowego wraz z przyczepą oraz faktury za zakupią benzynę, ponieważ samochód osobowy wraz z przyczepą i benzyna stanowiąca jego napęd są Wnioskodawcy koniczne do prowadzenia działalności.

Albowiem:

samochód będzie oklejony reklamami (reklama mobilna działalności Wnioskodawcy),
w samochodzie będzie głośnik informujący i zachęcający do skorzystania z usług Wnioskodawcy (reklama mobilna),
na przyczepie doczepionej do samochodu Wnioskodawca będzie miała:
1. powierzchnię reklamową do wynajęcia (źródło przychodów),
2. reklamę własnej działalności (usługi kosmetyczne i stomatologiczne),
samochód osobowy jest Wnioskodawcy konieczny do świadczenia usług stomatologicznych i kosmetycznych w domu klienta (na tym polegać będzie innowacyjność i konkurencyjność firmy Wnioskodawcy),
samochód osobowy będzie Wnioskodawcy też potrzebny do przemieszczania się pomiędzy dwoma lokalami.

W tych dwóch lokalach Wnioskodawca będzie prowadzić działalność tradycyjną, tzn. stacjonarną świadczenia usług stomatologicznych i kosmetycznych.

Skoro samochód osobowy wraz z przyczepą Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, to będzie też mogła zliczyć do kosztów uzyskania przychodów paliwo. Bo bez paliwa samochód z przyczepą nie będzie jeździć.

Bez paliwa Wnioskodawca nie będzie mógł świadczyć usług w domu klienta oraz nie będzie mógł się reklamować mobilnie. Wynajem mobilnej powierzchni reklamowej będzie też przecież źródłem i sposobem działalności Wnioskodawcy. Paliwo, czyli wszystkie faktury za opłacenie napędu Wnioskodawcy samochodu osobowego Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, bowiem faktury za opłacone paliwo stanowią koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie usług stomatologicznych, usług kosmetycznych oraz wynajmu powierzchni reklamowych. Wnioskodawca zamierza zakupić 2 samochody osobowe oraz przyczepę reklamową, które będą stanowić składniki majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej. Składniki te spełnią warunki do uznania ich za środki trwałe. Cena przyczepy nie będzie przekraczać kwoty 10 000 zł, a cena pierwszego samochodu osobowego nie będzie przekraczać kwoty 10 000 zł, natomiast drugiego przekroczy wartość 15 000 zł, lecz nie przekroczy kwoty 20 000 zł euro (przeliczone na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania). Wnioskodawca zakupi samochody osobowe oraz przyczepę od osoby fizycznej. Wydatki z tytułu zakupu samochodów osobowych oraz przyczepy ureguluje za pomocą przelewu bankowego. Wnioskodawca będzie promować świadczone usługi, wykorzystując do tego celu przyczepę z reklamą oraz samochód osobowy (mobilna reklama). Dla celów reklamy Wnioskodawca zamierza użyć głośników w samochodzie. Innowacyjnością usług Wnioskodawcy będzie świadczenie usług w domu klienta. Ponadto Wnioskodawca będzie świadczyć usługi w dwóch lokalach. Wnioskodawca będzie wykorzystywać samochody osobowe na dojazd do klientów, a także do poruszania się między lokalami, w których będzie także świadczyć usługi. W tym celu Wnioskodawca będzie dokonywać zakupu paliwa.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozległe i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
musi być należycie udokumentowany.

Jednocześnie należy wskazać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych, przyczep oraz ilości tych środków transportu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku za koszt uzyskania przychodu jest ich wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W ustępie 2 art. 22p tej ustawy wskazano, że: w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:

zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

– w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Jak stanowi art. 22p ust. 3 pkt 1 omawianej ustawy: przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie natomiast do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646, z późn. zm.): dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku, oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie – Prawo przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy – Prawo przedsiębiorców: przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą.

Odnosząc się do powołanych wyżej przepisów, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do tych transakcji, których drugą stroną jest inny przedsiębiorca. Chodzi tu zatem o umowę zawieraną między przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą, a nie między przedsiębiorcą a osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, czy też między samymi osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, a więc niebędącymi przedsiębiorcami.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z niniejszej regulacji wynika, że – co do zasady – wydatki poniesione przez podatnika na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pośrednio – przez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Definicja środka trwałego – dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych – została zawarta w art. 22a ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei treść art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 tej ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Wobec tego należy wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 10 000 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania. Po pierwsze – może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych, natomiast wydatki związane z nabyciem danego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po drugie – możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku do środków trwałych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to przez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie danego składnika majątku – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym. Po trzecie – podatnicy mogą także amortyzować składniki majątkowe na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zatem należy wskazać, że w przypadku, gdy wartość początkowa składnika majątku nie przekracza 10 000 zł, a podatnik postanowił nie dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych, to tego składnika – stosownie do przepisu art. 22d ust. 2 ww. ustawy – nie ujmuje się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość:

30 000 euro – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),
20 000 euro – w przypadku pozostałych samochodów osobowych

– przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia, należy stwierdzić, że – jak wskazał Wnioskodawca – samochody osobowe oraz przyczepa spełniają definicję środków trwałych (art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem samochód osobowy o wartości przekraczającej 15 000 zł Wnioskodawca winien wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy oraz odpisy te zaliczać do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast co do wydatków na zakup samochodu osobowego oraz przyczepy o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł – za każdy z tych składników majątkowych – Wnioskodawca ma prawo wybrać jedną z trzech metod zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, tj.:

może nie zaliczać tego samochodu osobowego i przyczepy do środków trwałych, natomiast wydatki związane z ich nabyciem zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub
może zaliczyć ww. składniki majątku do środków trwałych, a następnie jednorazowo je zamortyzować w wysokości odpowiadającej wydatkom na ich nabycie w miesiącu oddania do używania tych środków trwałych albo w miesiącu następnym lub
może amortyzować samochód osobowy oraz przyczepę na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że Wnioskodawca wskazał, że zamierza kupić samochody osobowe wraz z przyczepą od osoby fizycznej (Organ w wystosowanym do Wnioskodawcy wezwaniu wskazywał na pojęcie „przedsiębiorcy”), ale dokona zapłaty przelewem. Ponadto wartość zakupu żadnego z omawianych składników majątkowych nie przekroczy równowartości 20 000 euro.

Zatem zarówno odpisy amortyzacyjne w przypadku zakupu samochodu osobowego o wartości przekraczającej 15 000 zł stanowią koszty uzyskania przychodu. Kosztem podatkowym będą także wydatki na nabycie samochodu osobowego o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł, jak i przyczepy, której wartość zakupu również nie przekroczy 10 000 zł.

Ponadto wydatki na zakup paliwa będą podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie w tej części, w której będą faktycznie służyć uzyskiwaniu przychodów z działalności, ponieważ tylko takie wydatki, które rzeczywiście będą związane z wykorzystaniem ww. samochodów osobowych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, będą spełniać warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – Wnioskodawca może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu zakup samochodów osobowych wraz z przyczepą i comiesięczne faktury za kupioną benzynę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin