Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.413.2018.1.JK2
z 30 listopada 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2018 r. (data wpływu 30 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowań lub zadośćuczynień przyznanych decyzją Komisji do spraw... nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą odszkodowań lub zadośćuczynień przyznanych decyzją Komisji do spraw...nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu. W związku z powyższym Wnioskodawca realizuje zadania należące do właściwości samorządu gminnego i powiatowego.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 944, z późn. zm.) zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:

1. ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej;
   
2. gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego;
   
3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz;
   3a) działalności w zakresie telekomunikacji;
   
4. lokalnego transportu zbiorowego;
   
5. ochrony zdrowia;
   
6. pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych;
   6a) wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej;
   
7. gminnego budownictwa mieszkaniowego;
   
8. edukacji publicznej;
   
9. kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
   
10. kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych;
    
11. targowisk i hal targowych;
    
12. zieleni gminnej i zadrzewień;
    
13. cmentarzy gminnych;
    
14. porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego;
    
15. utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych;
    
16. polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej;
    
17. wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej,
    
18. promocji gminy;
    
19. współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016 r. poz. 239);
    
20. współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw.
    
    
    

Zgodnie z art. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa, zwanej dalej „ustawą”, ustawa ta określa szczególny tryb postępowania w przedmiocie usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa oraz organ właściwy do prowadzenia postępowania.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy została utworzona Komisja do spraw... nieruchomości w., zwana dalej „Komisją”. Zadaniem Komisji jest wyjaśnianie nieprawidłowości i uchybień w działalności organów i osób prowadzących postępowania w przedmiocie wydawania decyzji dotyczących nieruchomości oraz występowanie do właściwych organów w razie stwierdzenia w toku postępowania przed Komisją istnienia okoliczności sprzyjających wydawaniu decyzji z naruszeniem prawa lub popełnianiu przestępstw bądź utrudniających ich ujawnianie (art. 3 ust. 2 ustawy). Komisja wydaje decyzje i postanowienia oraz podejmuje uchwały (art. 9 ust. 1 ustawy). Komisja przeprowadza czynności sprawdzające oraz prowadzi postępowanie rozpoznawcze i ogólne. Komisja przeprowadza z urzędu czynności sprawdzające w celu stwierdzenia, czy w związku z wydaniem decyzji istnieją podstawy do wszczęcia postępowania rozpoznawczego. Komisja może powierzyć przeprowadzenie czynności sprawdzających wyznaczonemu członkowi albo wyznaczonym członkom Komisji (art. 15 ust. 1 ustawy). Komisja w wyniku przeprowadzenia czynności sprawdzających wydaje postanowienie o wszczęciu postępowania rozpoznawczego w przypadku uprawdopodobnienia, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa (art. 15 ust. 2 ustawy). Postanowienie to zawiera co najmniej oznaczenie nieruchomości, której dotyczy postępowanie, według księgi wieczystej oraz ewidencji gruntów i budynków, oraz dane stron postępowania (art. 15 ust. 3 ustawy). Komisja wszczyna z urzędu postępowanie rozpoznawcze (art. 16 ust. 1 ustawy). O wszczęciu postępowania rozpoznawczego Komisja zawiadamia Wnioskodawcę oraz pozostałe strony postępowania. Jeżeli decyzja została wydana przez inny organ, stroną postępowania przed Komisją jest ten organ albo inny organ właściwy do rozpoznania sprawy (art. 16 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, w wyniku postępowania rozpoznawczego Komisja wydaje decyzję, w której:

1. utrzymuje w mocy decyzję albo
   
2. uchyla decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo, uchylając tę decyzję, umarza postępowanie w całości albo w części, albo,
   2a) uchyla decyzję w całości albo w części i zawiesza postępowanie w przypadku przeszkody uniemożliwiającej dalsze prowadzenie postępowania i wydanie decyzji, albo
   
3. uchyla decyzję w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi, który wydał ostateczną decyzję, jeżeli decyzja ta została wydana z naruszeniem prawa, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie, albo
   3a) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 156 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego lub w przepisach szczególnych, albo
   
4. w razie, gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne, stwierdza wydanie tej decyzji z naruszeniem prawa i wskazuje okoliczności, z powodu których nie można jej uchylić, albo
   
5. umarza postępowanie rozpoznawcze, albo
   
6. rozpoznaje wniosek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 dekretu.
   
   
   

Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy, w decyzji, o której mowa w art. 29 ust. 1, Komisja może nałożyć obowiązek zwrotu równowartości nienależnego świadczenia na osobę:

1. na rzecz której wydano decyzję;
   
2. działającą w postępowaniu o wydanie decyzji w imieniu lub na rzecz osoby, o której mowa w pkt 1, jeśli przeniesiono na nią prawo wynikające z tej decyzji lub faktycznie władała nieruchomością, której dotyczyła decyzja;
   
3. która nabyła w złej wierze własność lub prawo użytkowania wieczystego od osoby, na rzecz której wydano decyzję.
   
   

Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy, zakres zwrotu równowartości nienależnego świadczenia określa Komisja, przy czym nie ustala zakresu, wartości ani obowiązku zwrotu nakładów na rzecz osób o których mowa w ust. 1. Równowartość obejmuje wartość korzyści uzyskanych przez te osoby z powodu władania lub rozporządzenia w zamian nieruchomości lub jej części, w szczególności cenę, czynsz lub inne pożytki, według wartości przyjętej w stosunkach miejscowych lub w stosunkach danego rodzaju z dnia wydania decyzji przez Komisję, a w razie trudności albo niemożności ustalenia tej wartości - średnią wartość korzyści tego rodzaju w kwartale kalendarzowym poprzedzającym wydanie decyzji według stawek ustalanych dla celów podatkowych, jednakże nie niżej wartości uzyskanych korzyści.

Zgodnie z art. 31 ust. 3 ustawy, w zależności od okoliczności sprawy, w szczególności stopnia przyczynienia się przez osobę, o której mowa w ust. 1, do wydania decyzji, Komisja może nałożyć obowiązek zwrotu równowartości nienależnego świadczenia w wysokości niższej niż wynikająca z ust. 2.

Zgodnie z art. 31 ust. 4 ustawy, jeżeli przemawia za tym ważny interes społeczny lub uzasadniony interes obywatela, Komisja może odstąpić od nałożenia w decyzji, o której mowa w art. 29 ust. 1, obowiązku zwrotu równowartości nienależnego świadczenia, o którym mowa w ust. 1.

Zgodnie z art. 31a ust. 1 ustawy, osobę fizyczną, która dopuściła się naruszeń, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 6, polegających na istotnym lub uporczywym utrudnianiu korzystania z lokalu w nieruchomości. Komisja w drodze decyzji może ukarać administracyjną karą pieniężną w wysokości od 1000 do 1 000 000 zł.

Zgodnie z art. 31a ust. 2 ustawy, jeżeli powyższych naruszeń dopuściła się osoba działająca w imieniu lub interesie osoby prawnej, administracyjną karą pieniężną może być ukarana osoba prawna.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy, decyzja, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 2, 3a i 4, oraz ostateczna decyzja właściwego organu wydana na skutek decyzji, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 3, zawierająca odmienne rozstrzygnięcie niż uchylona decyzja, stanowią podstawę wznowienia postępowania cywilnego o zapłatę odszkodowania lub dotyczącego zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Zgodnie z art. 39 ust. 3 ustawy, uwzględniając skargę o wznowienie postępowania, sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie orzeka o zwrocie spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia. Nie wyłącza to możliwości dochodzenia w osobnym procesie naprawienia szkody poniesionej wskutek wykonania wyroku.

Zgodnie z art. 32 ustawy, dochody z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 31 ust. 1, art. 31a oraz art. 39 ust. 3, należne miastu wykorzystuje się wyłącznie na wypłatę odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w art. 33.

Zgodnie z art. 33 ustawy, osobie zajmującej lokal w nieruchomości będącej przedmiotem decyzji, której dotyczy decyzja, o której mowa w art. 29 ust. 1, przysługuje od Wnioskodawcy odszkodowanie za poniesioną szkodę lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, jeżeli wobec tej osoby zastosowano uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu groźbę bezprawną, przemoc wobec osoby lub przemoc innego rodzaju lub podwyższono czynsz albo inne opłaty za używanie lokalu w stosunku do czynszu określonego na podstawie art. 8 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610), jeżeli spowodowało to istotne pogorszenie jej sytuacji materialnej.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 33, Komisja przyznaje w drodze decyzji, na wniosek osoby, o której mowa w tym przepisie.

W Biuletynie Informacji Publicznej Komisji w zakładce „Sprawy lokatorskie” zamieszczone zostały „Informacje dla stron w zakresie dochodzenia roszczeń odszkodowawczych” oraz „Wzór wniosku o odszkodowanie lub zadośćuczynienie”. Ww. dokumenty określają warunki, jakim odpowiadać powinny wnioski o przyznanie odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w art. 33 ustawy, w szczególności:

1. dowody potwierdzające stosowanie wobec wnioskodawcy uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający korzystanie z zajmowanego lokalu groźby bezprawnej, przemocy wobec niego lub przemocy innego rodzaju, która skutkowałaby utrudnieniem (orzeczenia sądów, notatki urzędowe i inne dokumenty prokuratury, Policji i Straży Miejskiej),
   
2. dowody potwierdzające podwyższenie opłat za używanie lokalu bądź czynszu w stosunku do czynszu ustalonego przed decyzją, tj. przez gminę, zgodnie z art. 88 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610),
   
3. dowody potwierdzające istotne pogorszenie sytuacji materialnej wnioskodawcy wskutek powyższych działań;
   • wniosek winien zawierać informacje dotyczące lokalu, którego dotyczy decyzja Komisji (terminy zajmowania lokalu, okoliczności opuszczenia lub eksmisji z lokalu, podstawę prawną i tytuł zajmowania lokalu);
     
   • wniosek powinien zawierać wysokość żądanego odszkodowania lub zadośćuczynienia;
     
   • w razie dochodzenia odszkodowania konieczne jest przedstawienie dowodów uzasadniających wysokość żądanej sumy odszkodowania, tj. wykazujących rodzaj i wysokość szkody;
     
   • w przypadku dochodzenia zadośćuczynienia konieczne jest uzasadnienie zaistnienia krzywdy niemajątkowej oraz jej charakter uzasadniający przyznanie zadośćuczynienia w żądanej we wniosku wysokości.
     
     
     

Na podstawie złożonych w powyższy sposób wniosków, Komisja wydaje decyzje, w których przyznaje od Wnioskodawcy na rzecz osób fizycznych odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w art. 33 ustawy.

W uzasadnieniach decyzji przyznających odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o których mowa w art. 33 ustawy, Komisja wyjaśnia charakter przyznanego świadczenia.

Poniżej przedstawiony jest fragment uzasadnienia przykładowej decyzji Komisji przyznającej odszkodowanie, o którym mowa w art. 33 ustawy.

„Pojęcie odszkodowania jest instytucją prawa cywilnego. Zasady ustalania odszkodowania, o którym mowa w art. 33 ustawy zbudowane są według metody cywilistycznej i jako takie są pozakodeksowymi przepisami prawa cywilnego. Przepis art. 33 ustawy stanowi lex specialis w stosunku do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz.459, 933 i 1132 oraz z 2018 r. poz. 398 i 650), dalej „k.c.”, regulujących odpowiedzialność odszkodowawczą. W sytuacji, gdy powstanie obowiązku odszkodowawczego wynika z przepisów prawa administracyjnego, jak w niniejszym przypadku, w kwestiach nieuregulowanych prawem administracyjnym zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu cywilnego. [...] Wykładnia systemowa przemawia również za tym, że przepis art. 361 k.c. znajduje zastosowanie do każdej postaci odpowiedzialności odszkodowawczej - kontraktowej i deliktowej (por. Z Banaszczyk, w: Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2015, s. 1148, Nb 3; A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz, 2014, t. III, cz. 1, s. 98, Nb 3 ). Przepis ten winien być stosowany także do odpowiedzialności odszkodowawczej powstającej na podstawie innych niż kodeks cywilny ustaw (por. Kodeks cywilny art. 361 Komentarz wyd. 18 pod red. Osajda 2018 - Legalis). Artykuł 361 k.c. przewiduje, że powstanie cywilnej odpowiedzialności odszkodowawczej uzależnione jest od zaistnienia trzech przesłanek: zdarzenia, wystąpienia szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy nimi. Konstrukcja normalnego (adekwatnego) związku przyczynowego pozwala rozstrzygnąć, za jakie następstwa swojego działania lub zaniechania sprawca ponosi odpowiedzialność. Na gruncie art. 361 k.c. obojętne jest czy ma miejsce związek przyczynowy bezpośredni czy też pośredni złożony. Odpowiedzialność cywilną determinować może taki związek przyczynowy wieloczłonowy, w którym pomiędzy poszczególnymi ogniwami zachodzi zależność przyczynowa, o jakiej mowa w tym przepisie. Również każde ogniwo tego związku z osobna podlega ocenie z punktu widzenia przyczynowości (orzeczenie SN z dnia 21.06.1960 r. 1 CR 592/59 OSN 1962, nr III, poz. 84). Związek przyczynowy może występować jako normalny również w sytuacji, gdy pewne zdarzenie stworzyło warunki do powstania innych zdarzeń, z których dopiero ostatnie stało się bezpośrednią przyczyną szkody (orzeczenie SN z dnia 10.12.1952 r. C 584/52 (PiP 1953, nr 8-9, s 366) [Tak T. Wiśniewski Komentarz do Kodeksu cywilnego Zobowiązania III, cz.l, pod red. J. Gudowskiego, wyd. 1, Warszawa 2013, Lexis Nexis, s. 84]. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej ustawy, należy wskazać, że pierwotnym zdarzeniem, które doprowadziło do pośredniego skutku w postaci pobierania przez następców prawnych beneficjentów decyzji czynszu najmu w podwyższonej wysokości, było wydanie przez Prezydenta Miasta decyzji z dnia [...].

W ocenie Komisji wnioskodawcy spełnili wszystkie przesłanki wynikające z art. 33 ustawy, tj. wykazali, iż są osobami zajmującymi lokal w nieruchomości będącej przedmiotem decyzji wydanej przez Prezydenta decyzji z dnia [. . .]. Ponadto wykazali, iż w ich majątku powstała szkoda z uwagi drastyczne podniesienie wysokości czynszu najmu lokalu nr [. . .] przez nowego właściciela nieruchomości i konieczność uiszczania przez wnioskodawców czynszu w podwyższonej wysokości. Komisja uznała, że w przedmiotowej sprawie istnieje co najmniej pośredni związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy zdarzeniem wywołującym szkodę w postaci wydania przez Prezydenta decyzji i następnie podwyższenia czynszu przez następcę prawnego beneficjenta tej decyzji, a szkodą w postaci konieczności uiszczania przez wnioskodawców czynszu w podwyższonej wysokości."

Poniżej przedstawiony jest fragment uzasadnienia przykładowej decyzji przyznającej zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 33 ustawy.

„W ustawie wprowadzono zupełnie nowy, nieznany dotychczas prawu cywilnemu, zakres odpowiedzialności odszkodowawczej ex delicto o charakterze absolutnym. Odpowiedzialność odszkodowawczą o charakterze absolutnym określa się w nauce prawa cywilnego jako podlegającą najbardziej rygorystycznym zasadom. Od odpowiedzialności opartej na zasadzie ryzyka odróżnia ją brak istnienia jakichkolwiek okoliczności ekskulpacyjnych lub egzoneracyjnych. Przepis art. 33 ustawy stanowi samodzielną podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej Miasta. Zakres tej odpowiedzialności obejmuje szkody będące następstwem decyzji, polegające na utracie lub ograniczeniu możliwości korzystania z lokalu mieszkalnego, znajdującego się w nieruchomości, a obowiązek zapłaty odszkodowania przez Miasto jest niezależny od tego, kto jest sprawcą szkody. Istotą przedmiotowej odpowiedzialności jest bezwzględny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego. O szczególnym charakterze odpowiedzialności odszkodowawczej określonej w art. 33 świadczy wynikający z powołanych przepisów obowiązek przyznania zadośćuczynienia w przypadku spełnienia przesłanek w nim określonych, podczas gdy w reżimie odpowiedzialności cywilnej zadośćuczynienie przyznawane jest fakultatywnie i podlega dyskrecjonalnej ocenie sądu. [...] Przesłanki materialnoprawne odpowiedzialności określa art. 33 ustawy. Należą do nich:

1. wydanie decyzji, będącej przedmiotem rozpoznania i ostatecznego rozstrzygnięcia Komisji o jakiej mowa w art. 29 ustawy,
   
2. zajmowanie przez wnioskodawcę lokalu w nieruchomości (nieruchomości podlegającej przepisom dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów),
   
3. powstanie szkody majątkowej w postaci utraty lub ograniczenia możliwości korzystania z lokalu.
   
   

Niezależnie od ochrony w postaci odszkodowania za szkodę majątkową osobie uprawnionej w rozumieniu art. 33 ustawy przysługuje zadośćuczynienie za doznana krzywdę, jeżeli:

1. wobec tej osoby zastosowano groźbę bezprawną, przemoc wobec osoby, przemoc innego rodzaju, jeżeli działania te były uporczywe lub w inny sposób istotnie utrudniający korzystanie z nieruchomości lub jej części.
   
2. jeżeli nastąpiło bezpodstawne podwyższenie czynszu albo innych opłat za używanie lokalu w stosunku do czynszu dotychczasowego, jeżeli spowodowało to istotne pogorszenie sytuacji materialnej wnioskodawcy.
   
   

W ocenie Komisji wnioskodawczyni wykazała, iż jest osobą zajmującą lokal w nieruchomości, będącej przedmiotem ww. decyzji, której dotyczyła decyzja Komisji z dnia [...]

W ocenie Komisji wobec wnioskodawczyni stosowano uporczywie, w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu, tzw. „przemoc innego rodzaju”. W postępowaniu rozpoznawczym przed Komisją w sprawie o sygn. akt [...] udowodniono stosowanie wobec lokatorów różnych form przemocy i nacisku, polegające m in. na utrudnianiu korzystania z lokali, wykonywaniu prac remontowych w celu uniemożliwienia mieszkańcom „normalnego" zamieszkiwania oraz wypowiadanie dotychczasowych stawek czynszu i informowanie o ich nowej, rażąco wygórowanej, wysokości przez podmiot de lure do tego nieuprawniony, tj. przez podmiot, który nie wszedł w prawa i obowiązki wynajmującego. Opisane działania nowego właściciela nieruchomości stanowią „przemoc innego rodzaju” w rozumieniu art. 33 ustawy. Zachowania te były długotrwałe, uporczywe, dokuczliwie i nacechowane złą wolą. Utrudniały one w sposób istotny korzystanie z lokalu. Jak podnosi się w doktrynie, przemoc innego rodzaju oznacza przemoc wobec rzeczy (tzw. pośrednią), która nie mieści się w pojęciu przemocy wobec osoby, a której skutkiem jest utrudnione korzystanie z lokalu mieszkalnego (zob. A. Grześkowiak. Kodeks karny. C.H. Beck 2018, wyd. 5, komentarz do art. 191 k.k.).

W ocenie Komisji rozmiar krzywd i cierpień wnioskodawczyni był znaczny [. . .]. Czas, przez który trwały represje ze strony nowych właścicieli kamienicy trwał ponad [...] lat [...] Wnioskodawczyni na skutek inkryminowanych zdarzeń żyła w stanie ciągłego napięcia psychicznego. [...] W świetle powyższego, kwota [...] jest uzasadniona, bowiem naruszone zostały dobra prawne wnioskodawczyni, takie jak: nietykalność mieszkania, prawo do niezakłóconego zamieszkiwania, prawo do życia w spokoju i poszanowania życia prywatnego, szeroko rozumianej wolności od obawy, strachu oraz życia pod przymusem i presją. Komisja brała również pod uwagę czas trwania dolegliwości spowodowanych wydaniem decyzji, a także ich nasilenie oraz stopień tych dolegliwości.”

Po uostatecznieniu się decyzji Komisji przyznających odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w art. 33 ustawy, Wnioskodawca dokona wypłaty tych świadczeń.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z dokonaniem wypłaty dla osoby fizycznej odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w przepisie art. 33 ustawy, przyznanego decyzją Komisji, Wnioskodawca zobowiązany będzie wystawić w ustawowym terminie informację PIT - 8C?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z dokonaniem wypłaty dla osoby fizycznej odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w przepisie art. 33 ustawy, przyznanego decyzją Komisji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawienia informacji PIT-8C, gdyż odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w przepisie art. 33 ustawy, wolne są od podatku dochodowego na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 200, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Należy podkreślić, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej - powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze także przepis art. 84 Konstytucji RP dotyczący zasady powszechności opodatkowania, stąd każdy wyjątek od tej zasady, w tym także ulga podatkowa, nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Należy zauważyć, że każde odszkodowanie ma za zadanie wyrównanie szkody w majątku, utraconych korzyści lub szkody poczynionej na osobie (zadośćuczynienie). Odszkodowanie (zadośćuczynienie) stanowi zawsze przychód, gdyż otrzymujący je powiększa w ten sposób swój majątek. Odszkodowanie (zadośćuczynienie) w żadnym wypadku nie ma charakteru restytucyjnego, bowiem niczego nie przywraca a jedynie wynagradza stratę lub krzywdę. Warunkiem otrzymania każdego odszkodowania (zadośćuczynienia) jest zdarzenie, w wyniku którego dana osoba doznała określonego uszczerbku. Nikt nie otrzyma odszkodowania (zadośćuczynienia), jeśli wcześniej nie zaszła przesłanka powodująca możliwość ubiegania się o nie.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji odszkodowania, należy jej szukać w przepisach prawa prywatnego, w tym prawa cywilnego. W prywatnoprawnym ujęciu odszkodowanie jest świadczeniem mającym na celu naprawę wyrządzonej szkody lub jej kompensatę. Odszkodowanie może mieć formę restytucji (przywrócenie stanu poprzedniego) lub zapłaty określonej kwoty, która skompensuje poszkodowanemu poniesione straty. Szkodą jest ubytek w majątku poszkodowanego spowodowany bezprawnym działaniem lub zaniechaniem, a także z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania. Szkoda rozpatrywana jest jako uszczerbek o charakterze majątkowym, który może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy, niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista, ponadto może obejmować utratę korzyści, jakiej poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Dlatego też odszkodowanie ma przywrócić sytuację majątkową poszkodowanego do takiej, w jakiej znajdowałby się, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Funkcja odszkodowania polega na wyrównaniu, a nie na polepszeniu pozycji majątkowej poszkodowanego.

Z kolei zadośćuczynienie ma na celu kompensację krzywdy, tj. szkody niemajątkowej. Zadośćuczynienie ma zrekompensować cierpienie i ból. Określając wysokość zadośćuczynienia należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej przez poszkodowanego krzywdy, a więc przede wszystkim wstrząs psychiczny i cierpienia moralne.

Jak już wyżej wskazano, każde odszkodowanie (zadośćuczynienie) stanowi przysporzenie majątkowe, przychód podatkowy. Jednakże ustawodawca ze względów celowościowych, wprowadził w zakresie niektórych odszkodowań i zadośćuczynień zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przepisie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje się, że odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane w oparciu o wymienione tam przepisy aktów prawnych albo na podstawie wyroku lub ugody sądowej wolne są od podatku dochodowego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienia odszkodowań lub zadośćuczynień, o których mowa w przepisie art. 33 ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa jako zwolnionych z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z kolei przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

W ocenie Wnioskodawcy odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w przepisie art. 33 ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa, przyznane przez Komisję do spraw... nieruchomości w formie decyzji na podstawie art. 34 ust. 1 w związku z art. 33 ww. ustawy będą korzystały ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zasady ich ustalania i wypłat wynikają bezpośrednio z przepisów ustawy.

Odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o których mowa w przepisie art. 33 ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa przyznaje wprawdzie Komisja w drodze decyzji, ale jednocześnie przepisy ww. ustawy wskazują, jakie okoliczności należy brać pod uwagę ustalając wysokość odszkodowania lub zadośćuczynienia.

Przytoczone fragmenty uzasadnień decyzji Komisji przyznających odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o których mowa w art. 33 ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa wskazują, że Komisja ustala wysokość odszkodowania lub zadośćuczynienia biorąc pod uwagę okoliczności wskazane w ww. przepisie.

Ustalając odszkodowanie, o którym mowa w przepisie art. 33 ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa, Komisja bierze pod uwagę zwiększenie czynszu albo innych opłat za używanie lokalu w stosunku do czynszu określonego na podstawie art. 8 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610).

Ustalając zadośćuczynienie, o którym mowa w przepisie art. 33 ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa, Komisja bierze pod uwagę konieczność kompensaty poczucia krzywdy wywołanego groźbą bezprawną, przemocą wobec osoby lub przemocą innego rodzaju.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że ustawa o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa w sposób jednoznaczny określa zasady ustalania i wypłaty odszkodowań za poniesioną szkodę lub zadośćuczynień za doznaną krzywdę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 cytowanej ustawy źródłami przychodów są inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Natomiast na podstawie art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do ustalenia, czy w związku z dokonaniem wypłaty dla osoby fizycznej odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w przepisie art. 33 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa (Dz. U. z 2017 r. poz. 718, z późn. zm.), przyznanego decyzją Komisji, Wnioskodawca zobowiązany będzie wystawić w ustawowym terminie informację PIT-8C.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy ((Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z poźn. zm), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
   
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
   
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem objęte są tylko te odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g zacytowanego przepisu.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane zgodnie z wykładnią literalną. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
   
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
   
   
   1. ustawy,
      
   2. przepisów wykonawczych do ustawy,
      
   3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
   
   
3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
   
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   
   

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r., sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli, we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

Zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa (Dz. U. z 2017 r. poz. 718, z późn. zm.), osobie zajmującej lokal w nieruchomości będącej przedmiotem decyzji, której dotyczy decyzja, o której mowa w art. 29 ust. 1, przysługuje od miasta odszkodowanie za poniesioną szkodę lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, jeżeli wobec tej osoby zastosowano uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający korzystanie z lokalu groźbę bezprawną, przemoc wobec osoby lub przemoc innego rodzaju lub podwyższono czynsz albo inne opłaty za używanie lokalu w stosunku do czynszu określonego na podstawie art. 8 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610), jeżeli spowodowało to istotne pogorszenie jej sytuacji materialnej.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 33, Komisja przyznaje w drodze decyzji, na wniosek osoby, o której mowa w tym przepisie.

Stosownie do art. 38 ww. ustawy, w sprawach nieuregulowanych niniejszą ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, z wyłączeniem art. 8 § 2, art. 13, art. 25, art. 31, art. 96-96n, art. 1114-122, art. 127-144 tej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa została utworzona Komisja. Zadaniem Komisji jest wyjaśnianie nieprawidłowości i uchybień w działalności organów i osób prowadzących postępowania w przedmiocie wydawania decyzji dotyczących nieruchomości oraz występowanie do właściwych organów w razie stwierdzenia w toku postępowania przed Komisją istnienia okoliczności sprzyjających wydawaniu decyzji z naruszeniem prawa lub popełnianiu przestępstw bądź utrudniających ich ujawnianie (art. 3 ust. 2 ww. ustawy). Komisja wydaje decyzje, w których przyznaje od miasta na rzecz osób fizycznych odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w art. 33 ustawy. W uzasadnieniach decyzji przyznających odszkodowanie lub zadośćuczynienie, o których mowa w art. 33 ustawy, Komisja wyjaśnia charakter przyznanego świadczenia. Po uostatecznieniu się decyzji Komisji przyznających odszkodowania lub zadośćuczynienia, o których mowa w art. 33 ustawy, Wnioskodawca dokona wypłaty tych świadczeń.

Tak jak wcześniej wskazano, pojęcie odszkodowania jest instytucją prawa cywilnego. Zasady ustalania odszkodowania, o którym mowa w art. 33 ustawy zbudowane są według metody cywilistycznej i jako takie są pozakodeksowymi przepisami prawa cywilnego. Przepis art. 33 ustawy stanowi lex specialis w stosunku do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny regulujących odpowiedzialność odszkodowawczą. W sytuacji, gdy powstanie obowiązku odszkodowawczego wynika z przepisów prawa administracyjnego, jak w niniejszym przypadku, w kwestiach nieuregulowanych prawem administracyjnym zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu cywilnego. [...] Wykładnia systemowa przemawia również za tym, że przepis art. 361 k.c. znajduje zastosowanie do każdej postaci odpowiedzialności odszkodowawczej - kontraktowej i deliktowej (por. Z Banaszczyk, w: Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2015, s. 1148, Nb 3; A. Olejniczak, w: Kidyba, Komentarz, 2014, t. III, cz. 1, s. 98, Nb 3 ). Przepis ten winien być stosowany także do odpowiedzialności odszkodowawczej powstającej na podstawie innych niż kodeks cywilny ustaw (por. Kodeks cywilny art. 361 Komentarz wyd. 18 pod red. Osajda 2018 - Legalis).

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy, wskazać należy, że ustalając odszkodowanie, o którym mowa w przepisie art. 33 ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości, wydanych z naruszeniem prawa, Komisja bierze pod uwagę zwiększenie czynszu albo innych opłat za używanie lokalu w stosunku do czynszu określonego na podstawie art. 8 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1610). Natomiast ustalając zadośćuczynienie, o którym mowa w przepisie art. 33 ww. ustawy, Komisja bierze pod uwagę konieczność kompensaty poczucia krzywdy wywołanego groźbą bezprawną, przemocą wobec osoby lub przemocą innego rodzaju.

W świetle powołanych powyżej przepisów stwierdzić należy, że przepis art. 33 ustawy o szczególnych zasadach usuwania skutków prawnych decyzji dotyczących nieruchomości określa zasady ustalania odszkodowania i zadośćuczynienia. Tym samym, odszkodowanie lub zadośćuczynienie przyznane na podstawie art. 33 ww. ustawy korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawienia informacji PIT-8C osobom otrzymujących odszkodowanie lub zadośćuczynienie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego; w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.