2018.12.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.495.2018.2.PP
z 7 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2018 r. (data wpływu 26 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 listopada 2018 r. (data wpływu 23 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 5 listopada 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.495.2018.1.PP, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 5 listopada 2018 r. (data doręczenia 20 listopada 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 20 listopada 2018 r. (data wpływu 23 listopada 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 21 listopada 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma … S.A. zawarła w dniu … lipca 2016 r. Porozumienie ze Związkami Zawodowymi dotyczące procedury zwolnień grupowych oraz zadośćuczynień w tej kwestii. W pierwotnej wersji ustalenia objęły zwolnienia do końca 2017 r., co jednak zostało przedłużone do końca 2018 r. W dniu 20 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni zawarła Porozumienie z pracodawcą dotyczące rozwiązania umowy o pracę na szczególnych warunkach. Wynagrodzenie dotyczące pkt 5 Porozumienia zostało Wnioskodawczyni wypłacone na konto w dniu 27 września 2018 r. Od tej kwoty Firma potrąciła oraz odprowadziła podatek dochodowy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 listopada 2018 r. Wnioskodawczyni wskazała, że pracodawca rozwiązał z Nią umowę o pracę w związku z konsolidacją/likwidacją oddziału, w którym pracowała. Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron nastąpiło w ramach Porozumienia/Uchwały w przedmiocie przeprowadzenia w … S.A. zwolnień grupowych, zawartych pomiędzy Firmą a Organizacjami Związkowymi z dnia 5 grudnia 2017 r.

Podstawa prawna wdrożenia Porozumienia ze Związkami Zawodowymi to art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w związku ze zmianami biznesowymi w zakresie nowych produktów i nowych kanałów sprzedaży (...) w przedmiocie przeprowadzenia w Spółce zwolnień grupowych – zapis widnieje w Porozumieniu w przedmiocie przeprowadzenia w … S.A. zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. wraz z późniejszymi zmianami.

W związku z przystąpieniem do Porozumienia Wnioskodawczyni otrzymała świadczenia pieniężne określone w liście płac nr …: wynagrodzenie zasadnicze: 3 597 zł, odprawa wg ekwiwalentu urlopowego, czyli odniesienie do pkt 4 Rozwiązania umowy o pracę: 3 597 zł x 3, odszkodowanie utrata źródła zarobkowania, czyli odniesienie do pkt 5 i 6 Rozwiązania umowy o pracę: 5 700 zł x 5 + 3 597 zł x 1,5.

Wnioskodawczyni zostało wypłacone odszkodowanie, określone w Porozumieniu w przedmiocie przeprowadzenia w … S.A. zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. Z pkt 5 Rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron wynika, że na mocy § 5 pkt 3 Porozumienia w przedmiocie przeprowadzenia w … S.A. zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. pracodawca dodatkowo wypłaci zwalnianym pracownikom odszkodowanie z tytułu utraty stałego źródła zarobkowania w zależności od stażu.

Przedmiotowe Porozumienie dotyczące zwolnień grupowych jest normatywnym źródłem Prawa pracy i określa zasady zwolnień grupowych. Wnioskodawczyni nie przystąpiła dobrowolnie do Porozumienia, którego celem była procedura zwolnień grupowych oraz wypłaty świadczenia w związku z tą procedurą. Pracodawca zaproponował dwa rozwiązania. Jednym była zmiana warunków umowy o pracę, czyli zmiana oddziału, w którym Wnioskodawczyni pracowała, natomiast drugim to podpisanie Rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron z dnia 20 czerwca 2018 r. Wysokość odszkodowania wynika z postanowień Porozumienia zbiorowego zwanego: Porozumienie w przedmiocie przeprowadzenia w … S.A. zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. wraz z późniejszymi zmianami.

Firma w ramach zmian, restrukturyzacji, dostosowania się do rynku wprowadziła procesy mające na celu redukcję zatrudnienia. Typowe zjawisko na wolnym rynku/sektorze finansowym. W związku z tym, Związki Zawodowe wynegocjowały zasady zwolnień grupowych, o których mowa w Porozumieniu w przedmiocie przeprowadzenia w … S.A. zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. wraz z późniejszymi zmianami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy pracodawca postąpił prawidłowo w zakresie doliczenia do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym pozycji 5 i 6 Rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron z dnia 20 czerwca 2018 r., czyli kwoty 33 895 zł 50 gr z listy płac?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, podatek dochodowy od kwoty z poz. 5 Porozumienia zawartego między Nią a Firmą … S.A. został niesłusznie potrącony oraz odprowadzony. Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych – art. 21 ust. 1 pkt 3 – wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów wykonawczych oraz otrzymane odszkodowania wynikają z postanowień układów zbiorowych opartych na podstawie porozumień zbiorowych. Warunki zwolnień zostały ustalone ze Związkami Zawodowymi a odszkodowanie jest zadośćuczynieniem utraconych wynagrodzeń w wyniku zwolnień.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z inicjatywy Związków Zawodowych zostało podpisane Porozumienie w przedmiocie przeprowadzenia w … S.A. zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. wraz z późniejszymi zmianami. Celowo został umieszczony zapis o odszkodowaniu, a wynikał on właśnie z tego, aby od tej kwoty nie został potrącony podatek dochodowy od osób fizycznych. Jednorazowe dodatkowe świadczenie, które jest wypłacone jako rekompensata/odszkodowanie za utratę wynagrodzenia, jest zwolnione z podatku dochodowego. Takie stanowisko zajęła m.in. Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z dnia 22 kwietnia 2016 r., Nr IPPB4/4511-262/16-4/IM. Według art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie porozumienia, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, są wolne od podatku. Zdaniem Wnioskodawczyni, Jej sytuacja wpisuje się w przeważającą linię orzeczniczą, zgodnie z którą odszkodowania wypłacane pracownikom, z którymi stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia zbiorowego korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Podsumowując, możliwość zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT zależy od łącznego spełnienia dwóch warunków: wypłata dokonywana jest jako odszkodowanie lub zadośćuczynienie oraz podstawą do wypłaty jest porozumienie w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Zdaniem Wnioskodawczyni, w Jej przypadku oba te warunki spełniono.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosowanie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że firma zawarła w dniu … lipca 2016 r. Porozumienie ze Związkami Zawodowymi dotyczące procedury zwolnień grupowych oraz zadośćuczynień w tej kwestii. W dniu 20 czerwca 2018 r. Wnioskodawczyni zawarła Porozumienie z pracodawcą dotyczące rozwiązania umowy o pracę na szczególnych warunkach. Wynagrodzenie dotyczące pkt 5 Porozumienia zostało Wnioskodawczyni wypłacone na konto w dniu 27 września 2018 r. Od tej kwoty Firma potrąciła oraz odprowadziła podatek dochodowy. Wnioskodawczyni wskazała, że pracodawca rozwiązał z Nią umowę o pracę w związku z konsolidacją/likwidacją oddziału, w którym pracowała. Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron nastąpiło w ramach Porozumienia/Uchwały w przedmiocie przeprowadzenia zwolnień grupowych, zawartych pomiędzy Firmą a Organizacjami Związkowymi z dnia 5 grudnia 2017 r.

Rozwiązanie umowy o pracę z dnia 20 czerwca 2018 r. nastąpiło za porozumieniem stron. Rozwiązanie umowy o pracę z dnia 20 czerwca 2018 r. nastąpiło na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Podstawa prawna wdrożenia Porozumienia ze Związkami Zawodowymi to art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Wnioskodawczyni zostało wypłacone odszkodowanie, określone w Porozumieniu w przedmiocie przeprowadzenia zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. Z pkt 5 Rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron wynika, że na mocy § 5 pkt 3 Porozumienia w przedmiocie przeprowadzenia zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. pracodawca dodatkowo wypłaci zwalnianym pracownikom odszkodowanie z tytułu utraty stałego źródła zarobkowania w zależności od stażu. Przedmiotowe Porozumienie dotyczące zwolnień grupowych jest normatywnym źródłem Prawa pracy i określa zasady zwolnień grupowych. Wnioskodawczyni nie przystąpiła dobrowolnie do Porozumienia, którego celem była procedura zwolnień grupowych oraz wypłaty świadczenia w związku z tą procedurą. Pracodawca zaproponował dwa rozwiązania. Jednym była zmiana warunków umowy o pracę, czyli zmiana oddziału, w którym Wnioskodawczyni pracowała, natomiast drugim to podpisanie Rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron z dnia 20 czerwca 2018 r. Wysokość odszkodowania wynika z postanowień Porozumienia zbiorowego zwanego: Porozumienie w przedmiocie przeprowadzenia zwolnień grupowych z dnia … lipca 2016 r. wraz z późniejszymi zmianami.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto, należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane zgodnie z wykładnią literalną. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
1. ustawy,
2. przepisów wykonawczych do ustawy,
3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a)-g) art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę.

Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

W świetle powyższych rozważań, jak również przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, uznać należy, że w sytuacji, gdy wypłata określonych świadczeń następuje zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy (przewidującymi wypłatę takich świadczeń) w związku z zawartym przez strony porozumieniem rozwiązującym umowę o pracę, nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy prawa, przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro wypłacone przez pracodawcę świadczenie pieniężne w związku ze skorzystaniem przez Wnioskodawczynię z rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron nie mieści się w pojęciu „odszkodowania” ani „zadośćuczynienia”, to tym samym nie może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, świadczenie to stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą jego wypłaty jest stosunek pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, pracodawca Wnioskodawczyni postąpił prawidłowo włączając wypłatę przedmiotowego świadczenia do przychodów ze stosunku pracy oraz odprowadzając z tego tytułu podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wskazać należy, że niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się wyłącznie do świadczeń pieniężnych zgodnie z przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo, tutejszy Organ zauważa, że przeanalizował powołaną przez Wnioskodawczynię we wniosku interpretację indywidualną z dnia 22 kwietnia 2016 r., Nr IPPB4/4511-262/16-4/IM. Przy czym, zauważyć należy, że ww. interpretacja indywidualna została na mocy art. 14e § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) wygaszona, w związku z jej niezgodnością z interpretacją ogólną Ministra Finansów z dnia 23 czerwca 2016 r., Nr DD3.8201.1.2016.MCA.

Zatem, powołana przez Wnioskodawczynię interpretacja indywidualna nie może stanowić podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Ponadto, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin