Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.522.2018.1.AP
z 6 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2018 r. (data wpływu 12 października 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą od 1 stycznia 2014 r. działalność gospodarczą w zakresie wyceny nieruchomości i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 25 listopada 2015 r., czyli w trakcie prowadzenia działalności, Wnioskodawca zawarł umowę leasingu operacyjnego, w rozumieniu art. 23a pkt 1 i art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.; dalej: „ustawa o PIT”), samochodu osobowego - umowa zawarta na okres 36 miesięcy, wartość netto pojazdu - 63 414 zł 63 gr, wartość brutto - 78 000 zł, suma ustalonych opłat w umowie leasingu, pomniejszonych o podatek od towarów i usług, odpowiadała co najmniej wartości początkowej samochodu.

Samochód był przez Wnioskodawcę wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej i w związku z powyższym:

• Wnioskodawca odliczał 50% podatku naliczonego od rat leasingowych, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT) oraz
  

• zaliczał raty leasingowe do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

W dniu 21 maja 2016 r. Wnioskodawca miał wypadek samochodowy, który z uwagi na bardzo poważne uszkodzenie ciała (liczne złamania i zwichnięcia w obrębie rąk i nóg) uniemożliwił Mu dalsze wykonywanie pracy zawodowej.

I tak, w okresie od 21 maja 2016 r. do 18 listopada 2016 r. Wnioskodawca przebywał na zwolnieniu lekarskim, później w okresie od 19 listopada 2016 r. do 13 listopada 2017 r. miał przyznane świadczenie rehabilitacyjne, a od 14 listopada 2018 r. do 30 listopada 2018 r. przyznano Mu rentę. W tym czasie Wnioskodawca nie pracował zawodowo, gdyż nie było to możliwe ze względu na liczne zabiegi operacyjne i trwającą rehabilitację, a co za tym idzie, nie osiągał dochodów z pracy zarobkowej, jednak w dalszym ciągu uiszczał opłaty, do których był zobowiązany na podstawie umów zwartych przed wypadkiem (m.in. opłaty leasingowe).

Obecnie, mając na względzie stan zdrowia i ostrożne rokowania lekarzy, Wnioskodawca rozważa zawieszenie działalności gospodarczej ze skutkiem wstecznym od dnia 14 listopada 2018 r., kiedy to ZUS wydał decyzję o przyznaniu Wnioskodawcy renty. Taką możliwość dają przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., Nr 646, dalej: „Prawo przedsiębiorców”). Zgodnie z art. 24 ust. 2 ww. ustawy, „w przypadku przedsiębiorcy wpisanego do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej i trwa do dnia wskazanego w tym wniosku albo do dnia wskazanego we wniosku o wznowienie wykonywania działalności gospodarczej.”

Wnioskodawca planuje zawieszenie działalności gospodarczej na okres, w którym nie będzie mógł wykonywać działalności gospodarczej, tj. na okres, na jaki została i zostanie w przyszłości przyznana Mu renta z ZUS - nie dłużej niż na okres 24 miesięcy, przewidziany przez art. 23 ust. 2 Prawa przedsiębiorców. Po odzyskaniu możliwości pracy zawodowej Wnioskodawca planuje w dalszym ciągu wykorzystywać leasingowany samochód w tej działalności.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy po zawieszeniu działalności Jego sytuacja podatkowa ulegnie zmianie, a w szczególności w jaki sposób zawieszenie działalności wpłynie na możliwości odliczania podatku od towarów i usług od rat leasingowych, (w tym, na możliwość dalszego pozostawania Wnioskodawcy, jako podmiotu zarejestrowanego w rejestrze) oraz na możliwości zaliczania rat leasingowych (w tym, w części odnoszącej się do podatku od towarów i usług, który nie podlega odliczeniu) do kosztów uzyskania

1. Czy w okresie zawieszenia działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczania VAT naliczonego od opłat leasingowych?
2. Czy w okresie zawieszenia działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczania opłat leasingowych, w tym podatku od towarów i usług, który nie podlega odliczeniu, do kosztów uzyskania przychodów?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest zagadnienie zawarte w pytaniu Nr 2, dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie pytania Nr 1, dotyczącego podatku od towarów i usług, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w okresie zawieszenia działalności gospodarczej zachowa On prawo do zaliczania opłat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów na dotychczasowych zasadach. Wnioskodawca będzie miał również prawo zaliczenia do kosztów uzyskania 50% podatku naliczonego od rat leasingowych, który nie może zostać odliczony z uwagi na treść art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a po wykreśleniu Wnioskodawcy z rejestru stosowanie do art. 96 ust. 9a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty podatku naliczonego od raty leasingowej.

Stosownie do art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Zgodnie z art. 44 ust. 10 ww. ustawy, podatnik, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, który na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, jest zwolniony, w zakresie tej działalności, z obowiązków wynikających z ust. 1 pkt 1, ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b za okres objęty zawieszeniem.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 Prawa przedsiębiorców, w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jak jednak wskazuje ust. 2 ww. artykułu, przedsiębiorca może wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.

Zestawiając brzmienie przepisów obu tych ustaw należy stwierdzić, że podatnik niezatrudniający pracowników może zgłosić zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej na czas określony bądź nieokreślony. Aby podatnik był zwolniony z obowiązku zapłaty zaliczek na podatek dochodowy, w okresie zawieszenia działalności gospodarczej nie może wykonywać działalności gospodarczej (usług będących przedmiotem tejże działalności). Może jednak wykonywać czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przyjmować należności lub regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności.

Zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym wyżej przepisie, ustawodawca nie wymienia enumeratywnie, jakie konkretne wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Wskazuje jedynie, że aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, musi być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy (wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów) oraz musi być należycie udokumentowany.

Zwrot „w celu” użyty w ww. przepisie oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź też ewentualnie zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Definicja kosztów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Należy podkreślić, że o tym, co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, na którym spoczywa obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Wnioskodawca zamierza zawiesić działalność gospodarczą, a nie zlikwidować, gdyż liczy na to, że wraz z poprawą stanu zdrowia możliwy będzie powrót, przynajmniej częściowy, do aktywności zawodowej. Po ewentualnym wznowieniu prowadzenia działalności Wnioskodawca zamierza ją prowadzić również przy użyciu samochodu osobowego stanowiącego przedmiot leasingu, zatem aby móc zachować przedmiot (samochód osobowy), który służyć będzie Wnioskodawcy do prowadzenia działalności gospodarczej, koniecznym jest opłacanie rat leasingu. W świetle powyższego, opłacanie rat leasingu w okresie zawieszenia działalności gospodarczej służyć będzie zachowaniu źródła przychodów Wnioskodawcy, zasadnym zatem będzie dalsze zaliczanie rat do kosztów uzyskania przychodów.

Potwierdzają to również interpretacje indywidualne wydawane przez organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 9 maja 2014 r., Nr IBPBI/1/415-186/14/ESZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach potwierdził stanowisko wnioskodawcy w odniesieniu do możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat leasingowych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.

Należy również wskazać, że naliczony podatek od towarów i usług nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Jednakże, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) tiret drugie, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Zatem, koszt uzyskania przychodów stanowi część podatku naliczonego od raty leasingowej, która nie podlega odliczeniu.

Jednocześnie, po sześciu miesiącach zawieszenia działalności gospodarczej Wnioskodawca zostanie wykreślony z urzędu z rejestru podatników podatku od towarów i usług, a zatem nie będzie Mu przysługiwać prawo odliczenia podatku naliczonego od raty leasingowej w całości. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, w tym okresie Wnioskodawca będzie mieć prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całej kwoty podatku naliczonego od raty leasingowej.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w okresie zawieszenia działalności gospodarczej koszty poniesionych rat leasingowych, udokumentowane na podstawie wystawianych przez finansującego faktur z tytułu zawartej wcześniej umowy leasingu, będą mogły być nadal zaliczane do kosztów uzyskania przychodu. Do kosztów będzie mógł zostać również zaliczony podatek naliczony, który zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług nie będzie mógł zostać odliczony przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca jest również świadomy, że przedstawione powyżej interpretacje indywidualne nie posiadają waloru ochronnego w stosunku do Wnioskodawcy, jednak ze względu na analogię stosowanych regulacji prawa podatkowego, stanowią potwierdzenie ugruntowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych, a zatem mogą zostać potraktowane, jako wskazówka interpretacyjna na gruncie zdarzenia przyszłego przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto zauważyć należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.