Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.743.2018.1.BS
z 10 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2018 r. (data wpływu 10 października 2018 r.) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia usług najmu lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia usług najmu lokalu mieszkalnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT i rozlicza ten podatek w systemie miesięcznym. Wnioskodawca prowadzi działalność w oparciu o wpis do CEiDG. Jednym z głównych przedmiotów prowadzonej działalności jest najem lokali zarówno na cele mieszkaniowe, jak i na cele prowadzenia działalności gospodarczej (68.20.11.01 68.20.12.0 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 2008 oraz pod symbolem 68.20Z Polskiej Klasyfikacji Działalności). W zawieranych umowach jest oznaczenie na jakie cele lokal jest wynajmowany. Przy wynajmowaniu lokali na cele mieszkaniowe podatnik stosuje „zwolnioną stawkę VAT”, a przy wynajmie na cele prowadzenia działalności gospodarczej stawkę 23%.

W celu określenia prawidłowej stawki VAT podatnik, powinien sklasyfikować, pod jakim symbolem zostały one określone w Polskiej Klasyfikacji Towarów i Usług. Możemy wyróżnić następujące stawki:

• stawka podatku VAT w wysokości 23% jest stawką podstawową, stosowaną w razie braku stawki preferencyjnej albo zwolnienia (stawki zwolnionej);
• stawka podatku w wysokości 8%, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 ustawy zmienianej w art. 1, wynosi 8 %;
• stawka VAT 5%;
• zwolnione z opodatkowania.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT zwolnione z podatku VAT są usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Jeśli natomiast dany towar (lub usługa) nie są wymienione w przepisach ustawy o VAT lub aktów wykonawczych – jako podlegające obniżonej stawce VAT lub zwolnieniu z opodatkowania – to przy ich sprzedaży należy zastosować stawkę podstawową. Wynajem lokalu użytkowego na cele prowadzonej działalności gospodarczej podlega tym samym opodatkowaniu według stawki podstawowej 23%.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji lokalu mieszkalnego. Na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. 2018.716 t.j.). samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Z powyższej regulacji wynika zasadniczo, że cele mieszkaniowe mogą być realizowane tylko przez osoby fizyczne, a z drugiej strony, że lokal mieszkalny może być też przeznaczony na cele inne niż mieszkaniowe. Najemca lokalu mieszkalnego otwierając działalność gospodarczą podaje adres wynajmowanego mieszkania jako adres siedziby firmy ze względów praktycznych. W przeważającej większości jednoosobowe działalności gospodarcze za siedzibę firmy podają miejsce zamieszkania podatnika.

Jednocześnie najemca oświadcza Wnioskodawcy, że w miejscu zamieszkania nie będzie prowadził działalności gospodarczej, a adres wynajmowanego mieszkania służy tylko do celów podatkowych.

Jak wynika z treści uzasadnienia Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Warszawie z dnia 11 lutego 2016 r., sygn.. akt III SA/Wa 473/15 „(...) zwolnieniem (z art. 43 ust. 1 pkt 36) objęto jedynie wynajem lokali mieszkalnych w budynkach mieszkalnych na cele mieszkaniowe. Celem takiego uregulowania jest nieobciążanie konsumentów tych usług, czyli osób fizycznych, podatkiem od towarów i usług, czyli minimalizowanie kosztów najmu lokali mieszkalnych, obciążających najemców, wykorzystujących je na cele mieszkaniowe. Zwolnienie zatem najmu lokali mieszkalnych na podstawie interpretowanej normy ma charakter zwolnienia celowego, ukierunkowanego na ochronę – w aspekcie ekonomicznym – najemców lokali mieszkalnych faktycznie zaspokajających potrzeby mieszkaniowe poprzez tenże najem”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jeżeli najemca lokalu mieszkalnego zakładając działalność gospodarcza poda jako siedzibę swojej firmy adres wynajmowanego lokalu to nadal Wnioskodawca (wynajmujący) może zastosować stawkę VAT zwolnioną z tytułu najmu lokalu zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, może nadal stosować „stawkę VAT zwolnioną” na wynajmowane lokale mieszkalne jeśli w nich zarejestrowana jest działalność gospodarcza, gdyż cel wynajmowanego mieszkania nie uległ zmianie.

W ocenie Wnioskodawcy cel najmu mieszkania nie uległ zmianie, (pozostaje to nadal wynajem na cele mieszkaniowe), gdyż wynajmowany lokal pozostaje nadal stałym interesem życiowym osoby wynajmującej lokal mieszkalny. Wynajem lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia z VAT bez względu na to, czy najemcą jest osoba fizyczna, czy podmiot gospodarczy. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług zastosowanie zwolnienia jest uzależnione jedynie od charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz od przeznaczenia wynajmowanego lokalu (wyłącznie cel mieszkaniowy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w oparciu o art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, przy czym wszelkie preferencje dotyczące wysokości opodatkowania stanowią wyjątek od ogólnej zasady i dlatego zastosowanie niższej niż podstawowa stawka podatku, może być zrealizowane wyłącznie w granicach określonych przepisami ustawy o podatku od towarów i usług i wydanych na podstawie delegacji ustawowej aktów wykonawczych do tej ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości (lub jej części) o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Podatnik będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Ponadto należy zauważyć, że stosownie do art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Jak wynika z powyższego, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. W związku z powyższym, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje następujące grupy:

• 111 – budynki mieszkalne jednorodzinne,
• 112 – budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe,
• 113 – budynki zbiorowego zamieszkania.

Przy czym grupa 113 oraz klasa 1130 obejmuje:

• budynki zbiorowego zamieszkania, w tym domy mieszkalne dla ludzi starszych, studentów, dzieci i innych grup społecznych, np. domy opieki społecznej, hotele robotnicze, internaty i bursy szkolne, domy studenckie, domy dziecka, domy dla bezdomnych itp.;
• budynki mieszkalne na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych;
• budynki rezydencji prezydenckich i biskupich.

Wnioskodawca wskazał, że jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Jednym z głównych przedmiotów prowadzonej działalności jest najem lokali zarówno na cele mieszkaniowe, jak i na cele prowadzenia działalności gospodarczej (68.20.11.01 68.20.12.0 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług z 2008 oraz pod symbolem 68.20Z Polskiej Klasyfikacji Działalności). W zawieranych umowach Wnioskodawca oznacza, na jakie cele lokal jest wynajmowany. Przy wynajmowaniu lokali na cele mieszkaniowe Wnioskodawca stosuje „zwolnioną stawkę VAT”. Występują sytuacje, że najemca lokalu mieszkalnego otwierając działalność gospodarczą podaje adres wynajmowanego mieszkania jako adres siedziby firmy ze względów praktycznych. W przeważającej większości są to jednoosobowe działalności gospodarcze, gdzie adres wynajmowanego mieszkania służy dla celów rejestracyjnych i podatkowych. Jednocześnie najemca oświadcza Wnioskodawcy, że w miejscu zamieszkania nie będzie prowadził działalności gospodarczej.

W świetle przywołanych przepisów oraz przedstawionych okoliczności należy stwierdzić, że o ile faktycznie najemca w wynajmowanym mieszkaniu nie prowadzi działalności tj. nie wykonuje żadnych czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a adres wynajmowanego mieszkania wskazuje jedynie dla celów rejestracyjnych i podatkowych, to w tym konkretnym przypadku, usługi wynajmu lokalu mieszkalnego z przeznaczeniem wyłącznie na cele mieszkaniowe korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, z którego wynika, że przedmiotem wynajmu są lokale mieszkalne wykorzystywane przez najemcę wyłącznie na cele mieszkaniowe i przy założeniu, że rzeczywiście najemca nie będzie wykonywał w nim żadnych czynności związanych z działalnością gospodarczą. Przy czym podkreślenia wymaga, że fakt złożenia przez najemcę wyłącznie oświadczenia pozostaje bez wpływu na opodatkowanie przedmiotowej czynności. Powyższe oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.