2018.12.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.526.2018.2.AP
z 7 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2018 r. (data wpływu 9 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2018 r. (data wpływu 5 grudnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania noty księgowej za prawidłową formę obciążenia okręgowej komisji egzaminacyjnej kosztami zakupu materiałów i surowców zakupionych dla potrzeb organizacji egzaminów kwalifikacyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania noty księgowej za prawidłową formę obciążenia okręgowej komisji egzaminacyjnej kosztami zakupu materiałów i surowców zakupionych dla potrzeb organizacji egzaminów kwalifikacyjnych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 5 grudnia 2018 r. o adres ePUAP skrzynki odbiorczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Powiat A jest czynnym podatnikiem VAT. Po centralizacji rozlicza podatek należny w imieniu swoich jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej. Wśród nich są niżej wymienione jednostki:

Zespół Szkół B (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Szkół C (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Placówek Szkolno-Wychowawczych D (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Szkół E (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Szkół F (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Szkół Rolniczych G (powiatowa jednostka budżetowa).

Zespoły Szkół (...) na zlecenie Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w H organizują część praktyczną egzaminów potwierdzających kwalifikacje w zawodach. Zleceniu przeprowadzenia egzaminów nie towarzyszy zawarcie umowy. OKE przesyła jedynie informację/zapotrzebowanie, zgodnie z którym właściwy Zespół Szkół (...) jest zobowiązany do organizacji egzaminu oraz do zakupu materiałów i surowców potrzebnych do jego przeprowadzenia. OKE oczekuje otrzymania dokumentu (faktury, refaktury lub noty księgowej), na podstawie którego zwróci Zespołowi Szkół (...) zaakceptowane koszty zakupionych do przeprowadzenia egzaminów materiałów i surowców. Do rozliczenia dołączane są kopie faktur źródłowych ze wskazaniem do jakiego zadania egzaminacyjnego zostały zakupione materiały/surowce i jak kwota podlega rozliczeniu. Faktury źródłowe wykazują różne stawki VAT (w zależności jaka stawka obowiązuje dla konkretnego produktu/surowca). Jeżeli na jednej fakturze wykazane są materiały i surowce dla kilku kwalifikacji zawodowych to na odwrotnej stronie faktury opisane jest, które materiały i w jakiej wartości zostały zakupione w celu przeprowadzenia egzaminu w poszczególnych kwalifikacjach oraz zapisane są stosowne dane do rozliczenia zgodnie z załącznikiem od OKE.

Po zakończonych egzaminach Powiat A – Zespół Szkół (...) zamierza obciążyć Okręgową Komisję Egzaminacyjną kosztami zakupu materiałów i surowców.

Okręgowa Komisja Egzaminacyjna nie jest jednostką organizacyjną Powiatu. Materiały i towary zakupione w celu przeprowadzenia egzaminu praktycznego uczniów nie są kupowane w imieniu i na rzecz ww. Komisji, lecz na jej polecenie (Komisja decyduje jakie materiały i towary będą potrzebne na egzaminie). Kosztami materiałów i towarów zakupionych na potrzeby przeprowadzenia egzaminu obciąża się Okręgową Komisję Egzaminacyjną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłową formą obciążenia Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej kosztami zakupu materiałów i surowców zakupionych dla potrzeb organizacji egzaminów kwalifikacyjnych będzie nota księgowa?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści tego artykułu wynika, że pojęcie „świadczenie usług”, ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Ww. definicja ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług, musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania, bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności, np. w zawartej umowie. Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji, może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać bowiem spełnione łącznie następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie). Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie świadczenia.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 sierpnia 2017 r. w sprawie w sprawie szczegółowych warunków i sposobu przeprowadzania egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie (Dz. U. z 2017 r., poz. 1663) egzaminy w zawodach ujętych w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 31 marca 2017 r. w sprawie podstawy programowej kształcenia w zawodach (Dz. U. z 2017 r., poz. 860 z późn. zm.), mogą być przeprowadzane w ośrodkach zatwierdzonych i posiadających upoważnienie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów za materiały i surowce potrzebne podczas organizacji egzaminów kwalifikacyjnych nie stanowi świadczenia mającego charakter usługi. Pomiędzy Okręgową Komisja Egzaminacyjną, a Powiatem nie będzie istniało świadczenie wzajemne, gdyż nie będzie istniał podmiot będący bezpośrednim beneficjentem tego zobowiązania. Zwrot kosztów będzie jedynie jednostronnym ekwiwalentem pieniężnym wynikającym z faktu zobowiązania się Komisji do zwrotu na rzecz Powiatu kosztów za materiały i surowce potrzebne podczas organizacji egzaminów zawodowych, do przeprowadzenia których zobowiązany jest Powiat za pośrednictwem swojej jednostki organizacyjnej powiatu, tj. Zespołu Szkół (...). Dodatkowo potwierdzeniem tego jest również fakt, że materiały i surowce są nabywane zgodnie z zapotrzebowaniem Komisji, do której Zespół Szkół (...) występuje o zwrot kosztów ich nabycia. W związku z powyższym pomiędzy Powiatem a Komisją nie będzie zachodziło świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie będzie podlegać opodatkowaniu ww. podatkiem.

Naszym zdaniem Powiat za pośrednictwem swoich jednostek organizacyjnych w celu udokumentowania ww. kosztów winien obciążać Okręgową Komisję Egzaminacyjną notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn.zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zapis ten jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Są to zatem wszelkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Z opisu sprawy wynika, że Powiat jest czynnym podatnikiem VAT. Po centralizacji rozlicza podatek należny w imieniu swoich jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej. Wśród nich są niżej wymienione jednostki:

Zespół Szkół B (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Szkół C (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Placówek Szkolno-Wychowawczych D (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Szkół E (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Szkół F (powiatowa jednostka budżetowa),
Zespół Szkół Rolniczych G (powiatowa jednostka budżetowa).

Zespoły Szkół (...) na zlecenie Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej organizują część praktyczną egzaminów potwierdzających kwalifikacje w zawodach. Zleceniu przeprowadzenia egzaminów nie towarzyszy zawarcie umowy. OKE przesyła jedynie informację/zapotrzebowanie, zgodnie z którym właściwy Zespół Szkół (...) jest zobowiązany do organizacji egzaminu oraz do zakupu materiałów i surowców potrzebnych do jego przeprowadzenia. OKE oczekuje otrzymania dokumentu (faktury, refaktury lub noty księgowej), na podstawie którego zwróci Zespołowi Szkół (...) zaakceptowane koszty zakupionych do przeprowadzenia egzaminów materiałów i surowców. Do rozliczenia dołączane są kopie faktur źródłowych ze wskazaniem do jakiego zadania egzaminacyjnego zostały zakupione materiały/surowce i jak kwota podlega rozliczeniu. Faktury źródłowe wykazują różne stawki VAT (w zależności jaka stawka obowiązuje dla konkretnego produktu/surowca). Jeżeli na jednej fakturze wykazane są materiały i surowce dla kilku kwalifikacji zawodowych to na odwrotnej stronie faktury opisane jest, które materiały i w jakiej wartości zostały zakupione w celu przeprowadzenia egzaminu w poszczególnych kwalifikacjach oraz zapisane są stosowne dane do rozliczenia zgodnie z załącznikiem od OKE.

Po zakończonych egzaminach Powiat – Zespół Szkół (...) zamierza obciążyć Okręgową Komisję Egzaminacyjną kosztami zakupu materiałów i surowców.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy nota księgowa jest prawidłową formę obciążenia okręgowej komisji egzaminacyjnej kosztami zakupu materiałów i surowców zakupionych dla potrzeb organizacji egzaminów kwalifikacyjnych.

Odnosząc się do opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność, czyli dostawa towarów lub świadczenie usług.

Za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy lub dostarczane towary,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Z treści art. 44zzzl ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U z 2018 r., 1457, z późn. zm.) wynika, że część praktyczną egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie oraz część pisemną tego egzaminu przeprowadzaną z wykorzystaniem elektronicznego systemu przeprowadzania egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie przeprowadza się w szkole, placówce, o której mowa w art. 2 pkt 4 ustawy – Prawo oświatowe, u pracodawcy lub w podmiocie prowadzącym kwalifikacyjny kurs zawodowy, o którym mowa w art. 117 ust. 2 ustawy - Prawo oświatowe, posiadających upoważnienie wydane przez dyrektora okręgowej komisji egzaminacyjnej.

Z kolei ust. 2 ww. przepisu stanowi, że upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, potwierdza, że szkoła, placówka, o której mowa w art. 2 pkt 4 ustawy – Prawo oświatowe, pracodawca lub podmiot prowadzący kwalifikacyjny kurs zawodowy, o którym mowa w art. 117 ust. 2 ustawy – Prawo oświatowe, posiada warunki zapewniające prawidłowy przebieg egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie (…).

Szczegółowe warunki i sposób przeprowadzania egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie określają natomiast przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 44zzzv ustawy o systemie oświaty, zawarte w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 27 kwietnia 2015 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 673, z późn. zm.) oraz z dnia 18 sierpnia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1663).

Z powyższych uregulowań wynika zatem, że do przeprowadzenia ww. egzaminu mogą zostać upoważnione różne (spośród wyżej wymienionych) podmioty, które zobowiązane są do zapewnienia odpowiednich warunków do przeprowadzenia egzaminu, a zatem w tym zakresie Wnioskodawca działa na takich samych warunkach jak inne podmioty gospodarcze.

Jak wynika z treści wniosku – OKE przesyła informację/zapotrzebowanie, zgodnie z którym właściwy Zespół Szkół (...) jest zobowiązany do organizacji egzaminu oraz do zakupu materiałów i surowców potrzebnych do jego przeprowadzenia. Jednostki są zatem zobowiązane do wykonywania różnych czynności na rzecz OKE, składających się na usługę kompleksową organizacji części praktycznej egzaminu. Świadczenie to ma charakter odpłatny, przy czym fakt, że OKE, jako zleceniodawca pokrywa wyłącznie koszty poniesione przez Wnioskodawcę na zakup materiałów potrzebnych do przeprowadzenia egzaminu nie ma znaczenia dla oceny charakteru tego świadczenia.

Jednocześnie w kwestii zastosowania zwolnienia do czynności sprawdzania wiedzy zawodowej należy zauważyć, że weryfikacja zdobytej wiedzy w postaci przeprowadzenia egzaminu nie jest kształceniem, którego istota sprowadza się do przekazania wiedzy i umiejętności poprzez nauczanie osób w nim uczestniczących, tylko weryfikacją efektów kształcenia. Taki pogląd został zawarty w wyroku NSA z dnia 16 stycznia 2015 r. sygn. akt I FSK 2103/13, w którym Sąd stwierdził, że „Egzaminowanie jest sprawdzeniem wiedzy, umiejętności uzyskanych w wyniku procesu kształcenia, jednak nauczaniem w ścisłym tego słowa znaczeniu nie jest. Nie jest także nauczaniem mającym na celu uzyskanie, uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych”. Sam egzamin nie ma charakteru kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania, lecz jest wyłącznie sprawdzeniem wiedzy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że usługi w zakresie przeprowadzenia egzaminów co do zasady nie spełniają definicji kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, a zatem nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy oraz 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. (Dz. U. z 2018r., poz. 701). Będą one opodatkowane podstawową stawką podatku VAT i winny zostać udokumentowane fakturą – zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podsumowując, mając na uwadze powołane w kontekście opisanej sprawy przepisy prawa, stwierdzić należy, że nota księgowa nie jest prawidłową formą obciążenia Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej kosztami zakupu materiałów i surowców zakupionych dla potrzeb organizacji egzaminów kwalifikacyjnych.

Zwrot kosztów dokonywany przez Okręgową Komisję Egzaminacyjną na rzecz Powiatu, obejmujących poniesione przez Powiat wydatki na zakup materiałów i surowców na potrzeby organizacji egzaminów zawodowych w jednostkach oświatowych Powiatu, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jako odpłatna usługa kompleksowa organizacji części praktycznej egzaminu, w związku z czym prawidłową formą dokumentowania obciążania tymi kosztami Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej jest – zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – faktura.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin