Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.735.2018.2.KT
z 11 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2018 r. (data wpływu 10 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 listopada 2018 r. (data wpływu 20 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dodatkowych kosztów poniesionych w celu zrealizowania usługi przerobu jako element kompleksowej usługi przerobu oraz ustalenia miejsca świadczenia ww. usługi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dodatkowych kosztów poniesionych w celu zrealizowania usługi przerobu jako element kompleksowej usługi przerobu oraz ustalenia miejsca świadczenia ww. usługi. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 listopada 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest również podatnikiem zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Spółka jest firmą działającą w branży produkcji odzieży, prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług przerobu z powierzonego materiału. Usługobiorcami są firmy z Francji i Niemiec posiadające właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla Usługobiorcy. Materiały i dodatki w całości dostarcza Usługobiorca i przez cały proces produkcji stanowią one jego własność. Czasami Spółka wykorzystuje swoje dodatki, które są niezbędne w procesie produkcji, są zgodne z zaleceniami Usługobiorcy a dostarczenie ich przez Usługobiorcę opóźniłoby proces produkcji. Stanowią one nie więcej niż 50% wszystkich materiałów. Usługa przerobu obejmuje czynności: wydruk i wykroje szablonów papierowych, na podstawie szablonów papierowych wykrój poszczególnych elementów wyrobu, szycie, prasowanie, pakowanie wg zaleceń Usługobiorcy, przekazanie do magazynu i wysyłkę. Czasami, na prośbę Usługobiorcy, uszyty wyrób, przed jego wykończeniem i wszyciem podszewki, jest przesyłany do pralni celem sprawdzenia kurczliwości tkaniny. Odbiór gotowych wyrobów następuje transportem zapewnionym przez Usługobiorcę i na jego koszt. Czasami kurierem wysyłana jest odszyta jedna sztuka wyrobu celem jej oceny i akceptacji rozpoczęcia produkcji. Wtedy faktura z firmy kurierskiej wystawiana jest na Spółkę. Za dołożone dodatki, usługi pralni, transport kurierem, nadgodziny wypłacone pracownikom za pilne prace Usługobiorca chce płacić na podstawie oddzielnej faktury.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że:

1. Wszyscy usługobiorcy, o których mowa we wniosku, są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
2. Usługobiorcy z Francji posiadają siedzibę działalności gospodarczej we Francji natomiast usługobiorca z Niemiec posiada siedzibę działalności w Niemczech.
3. Usługi, o których mowa w opisie sprawy, są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy:
   • usługobiorcy z Francji – miejsce siedziby we Francji
   • usługobiorca z Niemiec – miejsce siedziby w Niemczech.
4. Z usługobiorcami z Francji i Niemiec zostały zawarte umowy na wykonanie usługi przerobu na ich rzecz.
   
5. W ramach zawartej umowy dotyczącej przerobu Wnioskodawca zobowiązany jest do uszycia gotowego wyrobu wg szablonu i wzoru otrzymanego od klienta.
   
6. Usługa przerobu obejmuje czynności wydruk i wykroje papierowych szablonów na podstawie wzorów otrzymanych od usługodawcy, na podstawie szablonów papierowych wykrój poszczególnych elementów wyrobu, szycie, prasowanie, pakowanie wg zaleceń usługobiorcy, przekazanie do magazynu i wysyłkę.
   
7. Wszystkie materiały i dodatki Wnioskodawca otrzymuje od swoich kontrahentów. Czasami, jeśli okaże się, że brakuje np. nici do zakończenia szycia danego wzoru, a dosłanie ich z Francji czy Niemiec zajęłoby dużo czasu po uzgodnieniu telefonicznie lub mailowo z kontrahentem, Wnioskodawca może dokupić te nici w Polsce. Oczywiście muszą mieć parametry zgodne z wymaganiami kontrahenta.
   
8. W odpowiedzi na pytanie „jakie dokładnie dodatkowe koszty, objęte zakresem postawionego we wniosku pytania, ponosi Wnioskodawca w celu zrealizowania usługi przerobu?” Zainteresowany wskazał, że dodatkowe koszty, które czasami są ponoszone aby usługa przerobu została zrealizowana: zakup brakujących dodatków, np. nici, wieszaków, wysłanie, na prośbę klienta uszytego wyrobu do pralni celem sprawdzenia kurczliwości tkaniny. Na te dodatkowe koszty klient chce oddzielną fakturę.
   
9. Głównym celem wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności jest uszycie gotowego wyrobu, kontrahent oczekuje, że wyrób ten będzie spełniał wysokie parametry jakościowe (np. spasowanie kraty, proste szwy, poobcinane wystające nici) oraz że zostaną dotrzymane wszystkie terminy z szyciem i wysyłką gotowych wyrobów.
   
10. Usługobiorcy uważają, że wszystkie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę powinny być traktowane jako jedno świadczenie w ramach usługi przerobu.
    
11. Wynagrodzenie (cena) za wykonane przez Wnioskodawcę czynności kalkulowane są na podstawie wynagrodzeń i narzutów od tych wynagrodzeń oraz uzgodnień z klientem po obejrzeniu modelu i ocenie jego pracochłonności.
    
12. Wynagrodzenie za wykonane czynności nie obejmuje wartości zużytych do produkcji materiałów i dodatków, ponieważ te są cały czas własnością usługodawcy.
    
13. Brakujące dodatki dokupione przez Wnioskodawcę oraz inne dodatkowe koszty są fakturowane na oddzielnej fakturze, ponieważ klienci nie chcą, aby doliczać te koszty do wartości usługi.
    
14. Na fakturze dla kontrahenta ujmowane są poszczególne wyroby, np.: – płaszcz model cena w euro, ilość sztuk, wartość w euro – żakiet model cena w euro, ilość sztuk wartość w euro. Na każdy wyrób i model jest ustalana oddzielna cena, ilości sztuk w poszczególnych modelach też są różne, wg zlecenia klienta.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wykazane dodatkowe koszty, które Spółka musi ponieść, aby usługa została zrealizowana terminowo i prawidłowo, są traktowane jako usługa kompleksowa i w związku z tym mogą być opodatkowane w kraju Usługobiorcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, dodatkowe koszty poniesione przez Spółkę w procesie produkcji stanowią usługę kompleksową i stanowią całość usługi przerobu, w związku z tym powinny być opodatkowane w kraju Usługobiorcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W świetle art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a

Z kolei na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy, przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W świetle art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 28b ust. 3 ustawy, w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Zatem z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, w rozumieniu art. 28a ustawy, dla których ustawodawca nie przewidział szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykła miejsce pobytu.

W analizowanej sprawie ustalenia wymaga, czy w okolicznościach opisanych we wniosku można mówić o jednym świadczeniu złożonym, tj. o świadczeniu kompleksowej usługi przerobu, na którą składają się inne świadczenia pomocnicze, niebędące celem samym w sobie, lecz środkiem do pełnego zrealizowania usługi podstawowej. Podkreślić należy, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedna lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Natomiast aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczena nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

W orzeczeniu wydanym w sprawie C-349/96 (Card Protection Plan Ltd) TSUE, odnosząc się do art. 2(1) VI Dyrektywy, uznał, że z przepisu tego wynika, po pierwsze, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne, po drugie zaś, że świadczenie składające się z jednolitej usługi (z ekonomicznego punktu widzenia) nie powinno być w sztuczny sposób dzielone, gdyż to mogłoby spowodować naruszenie całego systemu opodatkowania. Ponadto, Trybunał podkreślił, że: „świadczenie jednolitej usługi ma miejsce w szczególności w przypadkach, gdy jeden lub więcej elementów może być uznany za tworzący świadczenie (usługę) główne podczas, gdy jeden lub więcej elementów mogą być uznane za świadczenia (usługi) dodatkowe, do których stosuje się te same konsekwencje podatkowe, jak w przypadku świadczenia (usługi) głównego. Usługa musi być uznana za dodatkową w stosunku do usługi głównej, jeżeli nie stanowi dla nabywcy celu samego w sobie, ale środek do lepszego wykorzystania dostarczonej usługi głównej”.

Jednym z istotniejszych orzeczeń przytaczanych przez szereg komentatorów, jak i sam TSUE w późniejszych orzeczeniach, jest sprawa z 27 października 2005 r. C-41/04 (Levob Verzekeringen). W wyroku tym TSUE zawarł kilka cennych uwag pozwalających na zidentyfikowanie usług złożonych. By określić, czy mamy do czynienia z tzw. usługą kompleksową należy – wg TSUE – w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności celem określenia, czy podatnik dostarcza konsumentowi, rozumianemu jako przeciętny konsument, kilka odrębnych świadczeń głównych, czy też jedno świadczenie (por. przez analogię ww. wyrok w sprawie CPP, pkt 29) (pkt 20 orzeczenia Levob).

W konsekwencji, w świetle omawianego wyroku TSUE należy przyjąć, że nie ma charakteru kompleksowego taki zestaw świadczeń, których połączenie miałoby charakter działania sztucznego. W tym kontekście, za świadczenia odrębne należy więc uznać świadczenia wykonywane przez jednego świadczącego na rzecz jednego nabywcy, które nawet jeżeli są w pewien sposób powiązane, mogą być traktowane rozłącznie, a traktowanie to nie wpłynie na charakter żadnego z nich ani też nie sprawi, że wartość świadczeń z punktu widzenia nabywcy będzie inna, niż gdyby świadczenia te były uznane za świadczenie złożone.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką działającą w branży produkcji odzieży i prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług przerobu z powierzonego materiału. Usługobiorcami są firmy z Francji oraz Niemiec. Usługobiorcy z Francji oraz Niemiec są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy oraz posiadają siedzibę działalności gospodarczej odpowiednio we Francji oraz w Niemczech. Usługi, o których mowa w opisie sprawy, są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy tj. odpowiednio w we Francji oraz w Niemczech. Z usługobiorcami z Francji i Niemiec zostały zawarte umowy na wykonanie usługi przerobu na ich rzecz. W ramach zawartej umowy dotyczącej przerobu Wnioskodawca zobowiązany jest do uszycia gotowego wyrobu wg szablonu i wzoru otrzymanego od klienta. Usługa przerobu obejmuje czynności wydruk i wykroje papierowych szablonów na podstawie wzorów otrzymanych od kontrahenta, na podstawie szablonów papierowych wykrój poszczególnych elementów wyrobu, szycie, prasowanie, pakowanie wg zaleceń usługobiorcy, przekazanie do magazynu i wysyłkę. Wszystkie materiały i dodatki Wnioskodawca otrzymuje od swoich kontrahentów. Czasami, jeśli okaże się, że brakuje np. nici do zakończenia szycia danego wzoru, a dosłanie ich z Francji czy Niemiec zajęłoby dużo czasu po uzgodnieniu telefonicznie lub mailowo w kontrahentem, Wnioskodawca dokupuje te nici w Polsce. Oczywiście muszą mieć parametry zgodne z wymaganiami kontrahenta. Głównym celem wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności jest uszycie gotowego wyrobu, kontrahent oczekuje, ze wyrób ten będzie spełniał wysokie parametry jakościowe (np. spasowanie kraty, proste szwy, poobcinane wystające nici) oraz że zostaną dotrzymane wszystkie terminy z szyciem i wysyłką gotowych wyrobów. Wynagrodzenie za wykonane czynności nie obejmuje wartości zużytych do produkcji materiałów i dodatków, ponieważ te są cały czas własnością usługodawcy. Brakujące dodatki dokupione przez Wnioskodawcę oraz inne dodatkowe koszty są fakturowane na oddzielnej fakturze, ponieważ klienci nie chcą, aby doliczać te koszty do wartości usługi. Spółka wykorzystuje swoje dodatki, które są niezbędne w procesie produkcji i są zgodne z zaleceniami Usługobiorcy a dostarczenie ich przez Usługobiorcę opóźniłoby proces produkcji. Stanowią one nie więcej niż 50% wszystkich materiałów. Na fakturze dla kontrahenta ujmowane są poszczególne wyroby, np.: – płaszcz model cena w euro, ilość sztuk, wartość w euro – żakiet model cena w euro, ilość sztuk wartość w euro. Na każdy wyrób i model jest ustalana oddzielna cena, ilości sztuk w poszczególnych modelach tez są różne, wg zlecenia klienta.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, składającym się z różnych czynności pomocniczych towarzyszących czynności głównej, której charakter determinuje miejsce świadczenia a zarazem opodatkowania całego świadczenia złożonego. W niniejszej sprawie czynnością główną jest usługa przerobu, a pozostałe wymienione czynności, objęte zakresem pytania (zakup brakujących dodatków, np. nici, wieszaków, wysłanie na prośbę klienta uszytego wyrobu przed jego wykończeniem i wszyciem podszewki do pralni celem sprawdzenia kurczliwości tkaniny) stanowią czynności pomocnicze, które podlegają tym samym zasadom opodatkowania jak świadczenie główne.

W związku z powyższym, miejsce świadczenia wykonywanej przez Wnioskodawcę ww. kompleksowej usługi przerobu na rzecz Usługobiorców ustalane jest zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, tj. w miejscu, w którym Usługobiorcy posiadają siedzibę działalności gospodarczej. Jak wynika z opisu sprawy, Usługobiorcy posiadają siedzibę oraz stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Francji oraz Niemiec. W konsekwencji, miejsce świadczenia i opodatkowania przedmiotowej usługi przerobu znajduje się na terytorium Francji i Niemiec, a zatem ww. usługa nie podlega/nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
  

• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Ponadto wskazać należy, iż wydana interpretacja dotyczy wymienionych we wniosku usług. Natomiast zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej przedmiotem interpretacji nie mogą być zdarzenia nieokreślone, nienazwane. Zatem tut. Organ nie dokonywał oceny w zakresie opodatkowania usług stanowiących katalog otwarty zawierający się w określeniu podanym we wniosku „np.”.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.