Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.507.2018.2.GG
z 10 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2018 r. (data wpływu 26 września 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2018 r. (data wpływu 19 października 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej obowiązków płatnika podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności wypłacanym przez sąd mediatorom sądowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania należności wypłacanym przez sąd mediatorom sądowym.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 4 października 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.507.2018.2.GG (doręczonym w dniu 8 października 2018 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 19 października 2018 r. wpłynęło do tutejszego Organu uzupełnienie wniosku z dnia 12 października 2018 r. (data nadania 15 października 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca – Sąd Okręgowy w R zleca przeprowadzenie mediacji w ramach postępowań prowadzonych przed tym Sądem i dokonuje wypłat wynagrodzenia mediatorom przeprowadzającym te mediacje. Wysokość wynagrodzenia za przeprowadzenie mediacji na zlecenie Sądu jest określona w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym (dalej: rozporządzenie). Jednocześnie zgodnie z § 3 rozporządzenia, poza wynagrodzeniem mediatorowi przysługuje również zwrot poniesionych przez niego wydatków. I tak, zwrotowi podlegają udokumentowane i niezbędne wydatki mediatora poniesione w związku z przeprowadzaniem mediacji na pokrycie kosztów:

1. przejazdów – w wysokości i na warunkach określonych w przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej i samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju;
2. wynajmu pomieszczenia niezbędnego do przeprowadzenia posiedzenia mediacyjnego w wysokości nieprzekraczającej 70 zł za jedno posiedzenie,
3. korespondencji w wysokości nieprzekraczającej 30 zł.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

W jaki sposób powinien zostać ustalony przychód mediatorów z uwzględnieniem powyższych zasad wypłaty wynagrodzenia i zwrotu poniesionych wydatków, od którego Wnioskodawca winien ustalić dochód oraz pobrać i odprowadzić należną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 powołanej ustawy, ustawodawca wymienił źródła przychodów, w tym pkt 2 wyszczególniono działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej lub samorządowej sąd lub prokurator na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej lub samorządowej, z wyjątkiem przychodów o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu (…).

Natomiast, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1, 4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się wysokości kosztów faktycznie poniesionych (art. 22 ust. 10 ustawy).

Wnioskodawca uważa, że w przypadku mediacji wykonywanych na zlecenie Sądu przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi wynagrodzenie otrzymywane na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym oraz kwoty otrzymywane z tytułu zwrotu poniesionych wydatków, o których mowa w § 3 rozporządzenia, z wyłączeniem kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej i samorządowej w jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju do wysokości określonej w odrębnych przepisach w ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

W zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszty te winny zostać określone ryczałtowo, stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź w wysokości kosztów faktycznie poniesionych – zgodnie z art. 22 ust. 10 ww. ustawy, w takim wypadku zastosowanie miałaby zasada wskazana wyżej, zgodnie z którą podatnik może udowodnić poniesienie wyższych kosztów uzyskania przychodu i takie wyższe koszty zastosować do ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu.

W takim też zakresie Wnioskodawca działając jako płatnik ustala dochód, nalicza i odprowadza zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), co do zasady, dotyczą opodatkowania wszelkich dochodów osób fizycznych. Zgodnie bowiem z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 tej ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 2 – działalność wykonywana osobiście,
  

• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza;
  

• pkt 9 – inne źródła.
  
  

Katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, określony został w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Aby określony przychód mógł być uznany za przychód z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinny zostać spełnione przesłanki określone w tym przepisie, tj. przychód winien wystąpić w związku z wykonywaniem czynności:

1. zleconych na podstawie właściwych przepisów,
2. zleconych przez jeden z następujących podmiotów:
   • organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej albo
     
   • sąd, albo
   • prokuratora.
   
   

Mając na uwadze przepis art. 98(1) § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 1360, z póżn. zm.) należy stwierdzić, że do niezbędnych kosztów procesu zalicza się koszty mediacji prowadzonej na skutek skierowania przez sąd.

W myśl art. 183⁽⁵⁾ Kodeksu postępowania cywilnego, mediator ma prawo do wynagrodzenia i zwrotu wydatków związanych z przeprowadzeniem mediacji, chyba że wyraził zgodę na prowadzenie mediacji bez wynagrodzenia. Wynagrodzenie i zwrot wydatków obciążają strony.

W rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 921, z późn. zm.), ustawodawca określił wysokość wynagrodzenia mediatora, w tym stałego mediatora, za prowadzenie postępowania mediacyjnego w sprawach cywilnych wszczętego na podstawie skierowania sądu i wydatki mediatora podlegające zwrotowi.

Zgodnie z § 2 pkt 1 i pkt 2 ww. rozporządzenia, w sprawach o prawa majątkowe wynagrodzenie mediatora wynosi 1% wartości przedmiotu sporu, jednak nie mniej niż 150 złotych i nie więcej niż 2 000 złotych za całość postępowania mediacyjnego. W sprawach o prawa majątkowe, w których wartości przedmiotu sporu nie da się ustalić, oraz w sprawach o prawa niemajątkowe wynagrodzenie mediatora za prowadzenie postępowania mediacyjnego wynosi za pierwsze posiedzenie 150 złotych, a za każde kolejne – 100 złotych, łącznie nie więcej niż 450 złotych.

Natomiast, stosownie do § 3 ww. rozporządzenia, zwrotowi podlegają udokumentowane i niezbędne wydatki mediatora poniesione w związku z przeprowadzeniem mediacji na pokrycie kosztów:

1. przejazdów – w wysokości i na warunkach określonych w przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej;
2. wynajmu pomieszczenia niezbędnego do przeprowadzenia posiedzenia mediacyjnego, w wysokości nieprzekraczającej 70 złotych za jedno posiedzenie;
3. korespondencji, w wysokości nieprzekraczającej 30 złotych.
   
   

W razie nieprzystąpienia stron do mediacji, mediatorowi przysługuje zwrot poniesionych wydatków w wysokości nieprzekraczającej 70 złotych (§ 4 ww. rozporządzenia).

Z powyżej powołanych przepisów bezspornie wynika, że mediatorowi w sprawach cywilnych oprócz wynagrodzenia wypłacane są także kwoty tytułem zwrotu poniesionych przez niego wydatków w związku z przeprowadzonym postępowaniem mediacyjnym. Powyższe należności, tj. zarówno wynagrodzenie, jak i zwrot wydatków stanowią w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć należy, że pojęcie „przychodu” zdefiniowane w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma szerszy zakres niż „wynagrodzenie”. Do przychodów mediatora zalicza się nie tylko kwotę otrzymanego wynagrodzenia z tytułu przeprowadzonego na zlecenie sądu postępowania mediacyjnego, ale również wartość zwróconych, a wcześniej poniesionych – w związku z tym postępowaniem – wydatków. Gdyby nie postępowanie mediacyjne i poniesione z tego tytułu koszty mediator nie otrzymałby bowiem tych świadczeń. Stąd też ich wartość jest przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy uregulowane w katalogu zwolnień ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają co do zasady przyzwolenia na nieopodatkowanie należności przekazanych tytułem zwrotu poniesionych przez mediatora kosztów niezbędnych do przeprowadzenia mediacji.

Niemniej należy mieć na uwadze, że w przypadku, gdy zwrot dotyczy należności związanych z podróżą, to zastosowanie będzie miał art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

–do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powołany przepis odnosi się zarówno do pracowników (lit.a), jak i osób niebędących pracownikami (lit.b). W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszystkich podróży osób niebędących pracownikami.

Stosownie do postanowień art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jako, że zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy odnosi się także do osób niebędących pracownikami, ma zastosowanie do zwróconych mediatorom kosztów przejazdu w związku z odbytą podróżą w ramach prowadzonego na zalecenie sądu postępowania mediacyjnego, o ile wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania o ich wartość. Ewentualna nadwyżka zwracanych tytułem podróży świadczeń (kosztów przejazdu) ponad określony limit stanowi przychód podlegający opodatkowaniu.

Zwrot kosztów za czas podróży odbytej przez mediatorów w związku z prowadzonym postępowaniem mediacyjnym będzie objęty zwolnieniem od podatku, do wysokości określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, o ile spełnia kryteria określone w cytowanym wyżej art. 21 ust. 13 ww. ustawy. W przeciwnym przypadku zwrot tych kosztów będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zwrot wydatków na pokrycie kosztów korespondencji oraz wynajmu pomieszczenia niezbędnego do przeprowadzenia posiedzenia mediacyjnego – z uwagi na niewymienienie w katalogu zwolnień w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych uregulowań dotyczących przedmiotowych wydatków – jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenia chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Należy zatem stwierdzić, że koszty podatkowe z działalności wykonywanej osobiście określone zostały co do zasady w wysokości 20% uzyskanego przychodu (oblicza się je od przychodu pomniejszonego o składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe). Taką też kwotę kosztów ma obowiązek zastosować płatnik przy obliczeniu zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaconego świadczenia.

Jeśli jednak podatnik udowodni, że rzeczywiste koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające zastosowania normy procentowej, to może odliczyć je w wysokości faktycznie poniesionej. Koszty te muszą być jednak poniesione w celu uzyskania przychodu. Zatem, zaliczenie faktycznie poniesionych wydatków (tj. zapłaconych w roku podatkowym) do kosztów uzyskania przychodów, związanych z realizacją przez podatnika m.in. umowy zlecenia, musi być oparte na związku przyczynowo-skutkowym pomiędzy ich poniesieniem a osiągniętymi przychodami; w tym zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zleca przeprowadzenie mediacji w ramach postępowań prowadzonych przed Sądem i dokonuje wypłat wynagrodzenia mediatorom przeprowadzającym te mediacje. Wysokość wynagrodzenia za przeprowadzenie mediacji na zlecenie Sądu jest określone w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie wysokości wynagrodzenia i podlegających zwrotowi wydatków mediatora w postępowaniu cywilnym. Jednocześnie zgodnie z § 3 rozporządzenia poza wynagrodzeniem mediatorowi przysługuje również zwrot poniesionych przez niego wydatków. I tak, zwrotowi podlegają udokumentowane i niezbędne wydatki mediatora poniesione w związku z przeprowadzaniem mediacji na pokrycie kosztów przejazdów – w wysokości i na warunkach określonych w przepisach dotyczących wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej i samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, wynajmu pomieszczenia niezbędnego do przeprowadzenia posiedzenia mediacyjnego w wysokości nieprzekraczającej 70 zł za jedno posiedzenie, korespondencji w wysokości nieprzekraczającej 30 zł.

Przenosząc cytowane uprzednio przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na grunt opisanego we wniosku stanu faktycznego wskazać należy, że mediatorzy świadcząc usługi mediacyjne na zlecenie Sądu uzyskują z tego tytułu oprócz wynagrodzenia określonego w ww. rozporządzeniu również zwrot kosztów poniesionych niezbędnych wydatków, jak: koszty przejazdów, wynajmu pomieszczeń, korespondencji, który to zwrot stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten wystąpi bowiem w związku z wykonywaniem czynności zleconych przez Sąd na podstawie właściwych przepisów.

Skoro wydatki mediatora sądowego związane z prowadzeniem mediacji są poniesione w celu osiągnięcia przychodu z tytułu prowadzonego na zlecenie Sądu postępowania mediacyjnego, to przy obliczaniu wysokości zaliczki na podatek dochodowy z powyższego tytułu należy uwzględnić poniesione wydatki jako koszty uzyskania tego przychodu.

Organ podatkowy podziela przy tym stanowisko Wnioskodawcy, że koszty uzyskania przychodu z tego tytułu winny zostać określone ryczałtowo stosownie do treści art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź w wysokości kosztów faktycznie poniesionych – zgodnie z art. 22 ust. 10 ustawy.

Zakwalifikowanie przychodów z usług mediacyjnych do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powoduje, że na płatniku dokonującym wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 42 ust. 1 zd. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. (art. 42 ust. 1a zd. 1 ww. ustawy).

Reasumując, przychody uzyskane przez mediatorów sądowych z tytułu: wynagrodzenia za świadczone usługi mediacyjne, zwrotu kosztów korespondencji, zwrotu wynajmu pomieszczenia niezbędnego do przeprowadzenia posiedzenia mediacyjnego oraz zwrotu kosztów podróży w wysokości stanowiącej nadwyżkę ponad limit określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, stanowią przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca jako płatnik, po pomniejszeniu o koszty uzyskania przychodów, zobowiązany jest do pobrania i odprowadzenia należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w .. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.