Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.594.2018.3.IG
z 7 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 10 września 2018 r. (data wpływu 19 września 2018 r.), uzupełnionym w dniu 26 listopada 2018 r. (data wpływu 29 listopada 2018 r.), w odpowiedzi na wezwanie z dnia 9 listopada 2018 r. do uzupełnienia wniosku otrzymane przez pełnomocnika Wnioskodawcy w dniu 19 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności oraz określenia podstawy opodatkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2018 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności oraz określenia podstawy opodatkowania. Wniosek został uzupełniony w dniu 26 listopada 2018 r. (data wpływu 29 listopada 2018 r.), w odpowiedzi na wezwanie z dnia 9 listopada 2018 r. do uzupełnienia wniosku otrzymane przez pełnomocnika Wnioskodawcy w dniu 19 listopada 2018 r.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  H.,
  
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  T. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.
  
  

przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

H. (dalej także jako: Przejmujący lub Wnioskodawca 1) jest spółką kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Belgii, zarejestrowaną na potrzeby podatku od wartości dodanej w Belgii oraz nieposiadającą stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

T. sp. z o.o. (dalej także jako: Finansujący lub Wnioskodawca 2) jest spółką posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polski, zarejestrowaną na potrzeby VAT w Polsce.

Wnioskodawca 2 zamierza zawrzeć umowę leasingu przedsiębiorstwa/zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: Umowa leasingu), na mocy której zostanie on leasingodawcą, leasingobiorcą zaś zostanie inna spółka kapitałowa z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: Korzystający). Zgodnie z postanowieniami zawartymi w Umowie leasingu, Korzystający będzie zobowiązany do regulowania zobowiązań wynikających z tej umowy (dalej: Wierzytelności) w sposób bezgotówkowy, dokonując przelewów na rachunek bankowy Finansującego prowadzony w banku mającym siedzibę za granicą.

Jednocześnie Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2 (dalej łącznie jako: Wnioskodawcy) rozważają zawarcie umowy, na podstawie której dojdzie do cesji wszystkich lub niektórych Wierzytelności z tytułu Umowy leasingu (dalej: Umowa cesji).

Na skutek cesji Wierzytelności, Wnioskodawca 1 będzie zobowiązany do zapłaty Wnioskodawcy 2 kwoty określonej w Umowie cesji, równej wartości rynkowej niewymagalnych na moment dokonania cesji Wierzytelności przeniesionych na Wnioskodawcę 1. Wartość rynkowa Wierzytelności na moment ich przelewu będzie niższa niż wartość nominalna Wierzytelności. Różnica będzie wynikać z faktu, że Wnioskodawca 1 przejmie na siebie ryzyko ewentualnej niewypłacalności Korzystającego oraz obowiązki administracyjne związane z egzekwowaniem płatności. Dodatkowo Wnioskodawcy uwzględnią w wycenie fakt, że cedowane wierzytelności na moment cesji nie będą jeszcze wymagalne, tj. będą to wierzytelności, których termin spłaty jeszcze nie nastąpił. Zawierając Umowę cesji Wnioskodawca 2 otrzyma do swojej dyspozycji środki pieniężne jednorazowo i odpowiednio wcześniej, niż otrzymałby zgodnie z harmonogramem płatności w Umowie leasingu.

Umowa cesji zostanie zawarta na terytorium Belgii oraz będzie stanowić, że Korzystający będzie zobowiązany do zapłaty zobowiązania pieniężnego w postaci opłat leasingowych na rzecz Przejmującego (wierzyciela) - w formie bezgotówkowej, bezpośrednio na rachunek bankowy Przejmującego prowadzony w banku mającym siedzibę za granicą. Co więcej, miejsce spełnienia świadczenia będzie oznaczone w Umowie cesji jako siedziba banku Przejmującego - banku będącego spółką prawa obcego i mającego siedzibę i zarząd za granicą.

Zawarta Umowa cesji wierzytelności z tytułu opłat leasingowych pozostanie bez wpływu na dotychczasową Umowę leasingu, w szczególności nie dojdzie do zmiany jej treści oraz zmian podmiotowych. Zmianie ulegnie jedynie podmiot, na rzecz którego Korzystający będzie dokonywał wpłat z tytułu Umowy leasingu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy cesja Wierzytelności Wnioskodawcy 2 na rzecz Wnioskodawcy 1 będzie podlegać opodatkowaniu VAT jako odpłatne świadczenie usług, a w konsekwencji to na Wnioskodawcy 2 jako usługobiorcy będzie ciążył obowiązek rozpoznania świadczonych usług jako tzw. importu usług?
   
2. Czy podstawą opodatkowania VAT usług świadczonych przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 będzie różnica pomiędzy sumą wartości nominalnych Wierzytelności, a ceną Wierzytelności określoną w Umowie cesji, ustaloną jako wartość rynkowa Wierzytelności na moment przelewu, tj. wartość dyskonta?
   
   

Stanowisko zainteresowanych:

Ad. l

Zdaniem Wnioskodawców transakcja przelewu Wierzytelności (cesji wierzytelności własnych) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. W konsekwencji to Wnioskodawca 2 (usługobiorca) jako podatnik VAT będzie obowiązany do rozpoznania przedmiotowej usługi jako tzw. importu usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z późn. zm.), dalej ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Zgodnie z art. 2 pkt 6) ustawy o VAT pod pojęciem towarów rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

W świetle powyższych przepisów należy podkreślić, iż przeniesienie wierzytelności własnych na skutek zawarcia Umowy cesji nie może zostać uznane za dostawę towarów, wierzytelność jako prawo majątkowe niewątpliwie nie spełnia bowiem przywołanej powyżej definicji towaru na gruncie ustawy o VAT. W opinii wnioskodawców transakcja w ramach której następuje przeniesienie praw do wierzytelności efektywnie oznacza, że nabywca wierzytelności realizuje na rzecz zbywcy tychże wierzytelności świadczenie polegające na uwolnieniu sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności i zwolnieniu Wnioskodawcy 2 od potencjalnych ryzyk gospodarczych związanych z potencjalnym brakiem spłaty, tym samym zaś powinna zostać uznana za świadczenie usług na gruncie przepisów ustawy o VAT na rzecz Wnioskodawcy 2.

Zgodnie z przywołanymi przepisami, za świadczenie usług należy uznać każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu.

Z treści przywołanych powyżej przepisów wynika, iż co do zasady dostawa towarów i świadczenie usług, podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT). Powszechnie przyjmuje się, że, aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Instytucja przelewu (cesji) wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: Kodeks cywilny, Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.).

Jak stanowi art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Natomiast zgodnie z art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Mając na uwadze powyższe rozważania, w opinii Wnioskodawców:

• Wnioskodawca 1 świadczy usługę polegającą na zwolnieniu Wnioskodawcy 2 od ryzyk gospodarczych związanych z potencjalnym brakiem spłaty Wierzytelności oraz uwolnieniu Wnioskodawcy 2 od ciężaru egzekwowania wierzytelności za wynagrodzeniem, które odpowiada uzgodnionemu między stronami dyskontu, tj. różnicy między wartością nominalną Wierzytelności, a ceną Wierzytelności określoną w Umowie cesji, ustaloną jako wartość rynkowa Wierzytelności na moment przelewu;
  

• świadczona przez Wnioskodawcę 1 usługa jest w ocenie Wnioskodawców zbliżona w swojej istocie do usługi faktoringu.
  
  
  

Zdaniem Wnioskodawców, przytoczone argumenty wskazują, że w ramach transakcji nabycia Wierzytelności od Wnioskodawcy 2, Wnioskodawca 1 będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy 2 odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT.

Powyższy pogląd został potwierdzony m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 maja 2013 r., sygn. IPPP2/443-342/13-2/MM, w której organ wskazał że: „(...) czynność nabycia wierzytelności niewymagalnych przez Cesjonariusza należy uznać za świadczenie usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem, bowiem w wyniku tej transakcji dochodzi do przeniesienia prawa majątkowego od wymagalnych w przyszłości wierzytelności. Pomimo, że brak jest dyskonta tj. różnicy pomiędzy ceną nabytych wierzytelności, a ich wartością nominalną, odpłatność usługi sprowadza się do dodatkowych zysków z cedowanych wierzytelności w postaci m.in. odsetek".

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 czerwca 2016 r., sygn. IPPP1/4512-302/16-6/EK, w której stwierdził on że: „odnośnie nabycia wierzytelności niewymagalnych, należy wskazać, że termin ich spłaty jeszcze nie nastąpił, dłużnik ma jeszcze czas na podjęcie stosownych działań wobec wierzyciela. W związku z czym, nie można jednoznacznie uzależnić spłaty wierzytelności niewymagalnych od kondycji finansowej dłużników. Trudno zatem w stosunku do takich wierzytelności uznać, że stanowią one wierzytelności „trudne", o których mowa w orzeczeniu TSUE. Ponadto, mimo, że jak wskazuje Wnioskodawca, nabycie wierzytelności odbywa się za jej wartość godziwą, która jest niższa niż wartość nominalna pożyczki, nie świadczy o tym, że Wnioskodawca nabywa trudną wierzytelność. Pomiędzy wartością nominalną a ceną sprzedaży istnieje różnica, jednakże nie odzwierciedla ona rzeczywistej wartości ekonomicznej tej wierzytelności w chwili sprzedaży. (...) Wobec tego nie można uznać, że w odniesieniu do wierzytelności niewymagalnych Fundusz nabywa trudne wierzytelności, o których mowa w ww. wyroku C-93/10 i w konsekwencji czynność ta będzie nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. (...) należy stwierdzić, że czynność nabycia wierzytelności niewymagalnych przez Wnioskodawcę należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę niewymagalnych wierzytelności (Wnioskodawcę) na rzecz sprzedawcy z tytułu nabycia przysługujących mu wierzytelności".

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 grudnia 2015 r., sygn. IPPP1/4512-1154/15-2/MK w której organ podatkowy w całości zaakceptował stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „nabywca wierzytelności (w analizowanym zdarzeniu przyszłym: Kontrahent) w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (a więc działając w charakterze podatnika) będzie świadczył na rzecz zbywcy (w analizowanym zdarzeniu przyszłym: Wnioskodawcy) usługę wypełniającą dyspozycję art. 8 ust. 1 ustawy VAT. Celem tej usługi będzie uwolnienie Wnioskodawcy od ryzyk gospodarczych, jakie mogą wystąpić w przyszłości, w szczególności gdy w dacie wymagalności wierzytelności nie nastąpi ich spłata oraz zapewnienie Wnioskodawcy finansowania".

Odnosząc się do wyżej wskazanych interpretacji Wnioskodawcy wskazują, iż w ich ocenie stanowisko wyrażone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie GFKL Financial Services AG z 27 października 2011 r. o sygn. C 93/10, przywołane przez jednego z podatników, nie znajdzie zastosowania do przedstawionego stanu faktycznego.

W tezach wspomnianego wyroku stwierdzono, bowiem że „[...] podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 [szóstej dyrektywy VAT] i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży".

W tym kontekście należy podkreślić, iż przywołany wyrok odnosi się tylko i wyłącznie do tzw. trudnych wierzytelności, tj. wymagalnych wierzytelności, których cena jest niższa od wartości nominalnej. W konsekwencji nie znajdzie on zastosowania do opisanego przez Wnioskodawców stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w którym Wnioskodawca 2 na mocy zawartej Umowy dokona cesji niewymagalnych Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy 1.

Odnosząc się do kwestii ustalenia miejsca świadczenia usługi, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Tym samym mając na uwadze, iż siedziba działalności gospodarczej usługobiorcy - Wnioskodawcy 2 - znajduje się na terytorium Polski, usługa świadczona przez Wnioskodawcę 1 będzie podlegała opodatkowaniu VAT w Polsce.

Jak stanowi art. 2 pkt 9 ustawy VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT. Natomiast zgodnie z przywołanym art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące nabywcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania albo pobytu na terytorium kraju.

W świetle powyższych przepisów w przypadku świadczenia usługi na terytorium Polski przez podatnika nieposiadającego siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania albo pobytu na terytorium kraju na rzecz polskiego podatnika VAT, jest on obowiązany do rozliczenia transakcji na potrzeby VAT w Polsce jako tzw. importu usług.

Jednocześnie biorąc pod uwagę charakter świadczonej usługi, Wnioskodawcy są zdania, iż miejsce jej świadczenia powinno zostać ustalone zgodnie z ogólna regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. co do zasady w miejscu siedziby usługobiorcy.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawców, przeniesienie (cesja) niewymagalnych Wierzytelności własnych przez Finansującego na rzecz Przejmującego będzie podlegać opodatkowaniu VAT jako odpłatne świadczenie usług. W konsekwencji Finansujący, jako usługobiorca będący podatnikiem VAT, będzie obowiązany rozpoznać świadczoną przez Przejmującego usługę jako tzw. import usług na terytorium kraju.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawców podstawą opodatkowania VAT usług świadczonych przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 będzie różnica między wartością nominalną Wierzytelności, a ceną Wierzytelności określoną w Umowie cesji, ustaloną jako wartość rynkowa Wierzytelności na moment przelewu tj. wartość dyskonta.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych przez podatnika.

Zdaniem Wnioskodawców podstawę opodatkowania z tytułu usług świadczonych przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 stanowi różnica pomiędzy wartością nominalną Wierzytelności, a ceną Wierzytelności określoną w Umowie cesji, ustaloną jako wartość rynkowa Wierzytelności na moment dokonania przelewu, tj. wartość dyskonta. Wartość dyskonta stanowi bowiem dla Wnioskodawcy 1 zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle powyższych wyjaśnień należy wskazać, iż zaprezentowane przez Wnioskodawców stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, przykładowo:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 maja 2013 r., sygn. IPPP2/443-342/13-2/MM, w której organ podatkowy uznał, że: „Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż w przypadku transakcji nabywania wierzytelności, za obrót dla celów VAT należy uznać różnicę pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością którą nabywca zapłacił wierzycielowi (dyskonto). Różnica ta stanowi bowiem wynagrodzenie za wykonanie usługi. Zatem w świetle wyżej cyt. art. 29 ustawy o VAT podstawą opodatkowania czynności nabycia wierzytelności, będzie kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku, czyli dyskonto tj. różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością zapłaconą za przejęcie wierzytelności, pomniejszona o wartość podatku VAT."

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 grudnia 2015 r., sygn. IPPP1/4512-1154/15-2/MK w której organ w całości potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „w przypadku usługi polegającej na nabyciu wierzytelności podstawę opodatkowania określa się w wysokości tzw. dyskonta (tj. różnicy między wartością nominalną wierzytelności a należną w zamian za nie ceną) oraz prowizji/opłat należnych cesjonariuszowi (o ile zostały przewidziane), pomniejszonych o należny VAT. Mając na uwadze, że w rozpatrywanym przypadku kwota należna Spółce od Cesjonariusza za cedowane wierzytelności będzie wyższa od ich wartości nominalnej, podstawa opodatkowania w VAT wyniesie efektywnie 0 zł.".

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawców podstawą opodatkowania VAT usług świadczonych przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 będzie różnica pomiędzy wartością nominalną Wierzytelności, a ceną Wierzytelności określoną w Umowie cesji, ustaloną jako wartość rynkowa Wierzytelności na moment dokonania przelewu, tj. wartość dyskonta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Zainteresowanych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

W zakresie objętym podatkiem od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.