Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPB4/4510-1-234/15/18-S/DS
z 13 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 3 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Go 481/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 28 września 2018 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 lipca 2018 r. sygn. akt II FSK 1154/16 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2015 r. (data wpływu 5 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatkiem u źródła od należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatkiem u źródła od należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 4 września 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPB4/4510-1-234/15-2/DS, w której uznał – w zakresie obowiązku poboru podatkiem u źródła od należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej – za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 4 września 2015 r. nr ILPB4/4510-1-234/15-2/DS wniósł pismem z 17 września 2015 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 12 października 2015 r. nr ILPB4/4510-2-61/15-2/HS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 4 września 2015 r. nr ILPB4/4510-1-234/15-2/DS złożył skargę z 12 listopada 2015 r. (data wpływu 13 listopada 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z 3 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Go 481/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w całości.

Na wstępie Wojewódzki Sąd Administracyjny odniósł się do wniosku Organu o odrzucenie skargi, gdyż do skargi nie został załączony dowód o wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa. WSA wskazał, że brak formalny skargi polegający na nie przedłożeniu przez skarżącego dowodu wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, został zarządzeniem przewodniczącego wydziału z dnia 11 grudnia 2015 r. usunięty.

Ponadto Sąd pierwszej instancji ocenił, że skarga spełnia wymogi formalne, gdyż zarzuca naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności regulacji zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 1 i 3 umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. polegające na dokonaniu błędnej interpretacji pojęcia „urządzenie przemysłowe” i uznanie, że przychód z płatności dokonywanych na rzecz niemieckiej spółki komandytowej, której wspólnikami są rezydenci z Niemiec, z tytułu wynajmu sprzętu komputerowego podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce.

Zdaniem WSA w Gorzowie Wielkopolskim, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 1 i 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i dyrektyw wykładni językowej, Organ znaczenie pojęcia „urządzenie przemysłowe” ustalił w sposób zbyt szeroki, nieznajdujący potwierdzenia w pojęciach słownikowych. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że wynajmowany przez Skarżącą sprzęt komputerowy należy zaliczyć do urządzeń, jednak przy interpretacji powołanych przepisów nie można pomijać przymiotnika „przemysłowy”, a więc „dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle”.

Końcowo Wojewódzki Sąd Administracyjny Gorzowie Wielkopolskim wskazał, że wynajmowany przez Skarżącą sprzęt komputerowy nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest przeznaczony do procesu masowej produkcji.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 3 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Go 481/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający w imieniu Ministra Finansów, złożył skargę kasacyjną z 29 marca 2016 r. nr ILRP-46-82/16-2/AS do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 5 lipca 2018 r. sygn. akt II FSK 1154/16 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

Na wstępie Sąd kasacyjny wyjaśnił, że sedno sformułowanych zarzutów skargi kasacyjnej sprowadza się do oceny, czy wynajmowany przez Skarżącą sprzęt komputerowy stanowi „urządzenie przemysłowe” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 12 ust. 1 i 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a w konsekwencji, czy na Skarżącej ciąży obowiązek pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu opłat płaconych za najem sprzętu komputerowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że umowa zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku nie definiuje pojęcia „urządzenia przemysłowego”. W konsekwencji, stosownie do art. 3 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej, przy stosowaniu umowy przez Polskę, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem polskim w zakresie podatków, do których ma zastosowanie umowa polsko-niemiecka, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego polskiego ustawodawstwa podatkowego będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne. Sąd kasacyjny zauważył również, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych także nie definiuje zakresu pojęcia „urządzenia przemysłowego”. Sąd wyjaśnił, że zasada wykładni przepisów prawa podatkowego przyjmuje pierwszeństwo wykładni językowej. Usprawiedliwia to odwołanie się do języka potocznego, ponieważ regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów, dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego należy zaaprobować pogląd wyrażony w wyroku NSA z 21 lutego 2012 r. sygn. akt II FSK 1476/10, który posiłkując się słownikowymi definicjami stwierdził, że „urządzeniem przemysłowym” będzie takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie wiąże się ściśle z tą dziedziną. W konsekwencji znaczenie decydujące ma aspekt funkcjonalny konkretnego urządzenia, a więc spełnianie zadań przemysłowych. Zatem zdaniem Sądu kasacyjnego – będący przedmiotem interpretacji w rozpatrywanej sprawie sprzęt komputerowy obejmujący m.in. terminale, monitory, myszki oraz klawiatury, notebooki, serwery, drukarki oraz urządzenia wielofunkcyjne (połączenie drukarki, kserokopiarki, skanera oraz faksu) jest urządzeniem.

Niemniej jednak, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, WSA w Gorzowie Wielkopolskim trafnie uznał, że wynajmowany przez Skarżącą sprzęt komputerowy, w zakresie funkcjonalnym nie stanowi urządzenia przemysłowego, ponieważ nie jest przeznaczony do procesu produkcji. Komputer jest przeznaczony do przetwarzania i porządkowania danych, co umożliwia mu kontrolę nad innymi urządzeniami. Zastosowanie komputera jest bardzo szerokie i nie ogranicza się do przemysłu. Komputer nie spełnia zadań przemysłowych, o ile nie jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym, biorącym udział w procesie produkcji.

Tym samym – w ocenie Sądu kasacyjnego – za niezasadne należy uznać przekroczenie granicy, jaką wyznacza językowe znaczenie pojęcia „urządzenie przemysłowe” i przyjęcie, jak czyni to Organ interpretacyjny, szerokiego zakresu znaczeniowego tego pojęcia. Zdaniem NSA przyznanie szerokiego znaczenia pojęciu „urządzenia przemysłowego” może prowadzić do absurdalnych z technologicznego lub ekonomicznego punktu widzenia rezultatów. Zatem Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że przeprowadzona przez WSA w Gorzowie Wielkopolskim wykładnia prawa materialnego prowadzi do rezultatu zasługującego na aprobatę.

Końcowo Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że podziela stanowisko WSA w Gorzowie Wielkopolskim, który na podstawie art. 146 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi trafnie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W konsekwencji, ponieważ postawione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia prawa materialnego nie okazały się zasadne, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę tę oddalił. Wymaga podkreślenia, że rozstrzygane w sprawie kwestie były przedmiotem orzekania przez Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyrokach z dnia 18 maja 2017 r. sygn. akt II FSK 1180/15 oraz 18 maja 2018 r. sygn. akt II FSK 1394/16 i II FSK 1395/16, natomiast w rozpatrywanej sprawie została wykorzystana argumentacja zawarta w wyroku NSA z dnia 18 maja 2017 r. sygn. akt II FSK 1180/15.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego wniosek Strony w zakresie obowiązku poboru podatkiem u źródła od należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności xxx sp. z o.o. sp.k. (dalej „Spółka”) jest m.in. wytwarzanie produktów i kompletnych rozwiązania w zakresie technik łączeniowych dla elektroniki przemysłowej – w tym dla urządzeń domowych, technologii budowlanych, układów fotowoltaicznych, dla motoryzacji, urządzeń powszechnego użytku i systemów łączności, takich jak złączki i kable.

Komplementariuszem Spółki jest spółka xxx sp. z o.o., której udziały w Spółce wynoszą łącznie 200,00 PLN, komandytariuszem jest spółka qqq GmbH (wartość wkładu 3.919.800,00 PLN) będąca niemieckim rezydentem podatkowym. zzz GmbH & Co. KG posiada 100% udziałów spółki qqq GmbH. Spółka dokonuje płatności na rzecz swojej spółki-babki, tj. spółki zzz GmbH & Co. KG m.in. z tytułu opłat za wynajem sprzętu komputerowego na podstawie umowy zawartej dnia 5 stycznia 2015 r.

Zarówno komplementariusz, jak i wszyscy komandytariusze spółki zzz GmbH & Co. KG posiadają w Niemczech nieograniczony obowiązek podatkowy, co zostało udokumentowane certyfikatami rezydencji.

Wynajmowany sprzęt komputerowy obejmuje:

• komputery stacjonarne, w skład których wchodzą terminale, monitory, myszki oraz klawiatury,
• notebooki,
• serwery,
• drukarki oraz urządzenia wielofunkcyjne (połączenie drukarki, kserokopiarki, skanera oraz faksu),
• zewnętrzne mobile przestrzenie dyskowe.
  
  

Spółka zobowiązała się do regularnego uiszczania opłat za wynajem w terminie do 15-go dnia każdego miesiąca z dołu oraz do ponoszenia wszelkich kosztów utrzymania przedmiotu najmu, a także do pokrycia wszelkich kosztów związanych z umową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu opłat płaconych za sprzęt komputerowy?

Zdaniem Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany do pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu opłat za najem płaconych za sprzęt komputerowy, pod warunkiem że w chwili wypłaty wynagrodzenia Spółka będzie posiadać certyfikaty rezydencji komplementariusza oraz wszystkich komandytariuszy.

Zdaniem Spółki za słusznością jej stanowiska przemawia szereg opartych na przepisach prawa argumentów przedstawionych poniżej.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej „ustawa o CIT”) uzyskane na terytorium Polski przez nierezydentów przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego podlegają w Polsce podatkowi u źródła w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie art. 21 ust. 2 ustawy CIT stanowi, że powyższe regulacje stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle art. 12 ust. 1 umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90; dalej „polsko-niemiecka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”, „UPO PL-DEN”) należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą być opodatkowane w Niemczech.

Jednakże, na podstawie art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należności te mogą być opodatkowane w Polsce, jeżeli osoba do nich uprawniona ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech. Podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

Jak wskazano w art. 12 ust. 3 UPO PL-DE, przez „należności licencyjne” należy rozumieć między innymi należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego.

Powyższe przepisy UPO PL-DE znajdują zastosowanie do należności wypłacanych zarówno osobom fizycznym, jak i prawnym. Zatem, co do zasady, przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego są traktowane jak należności licencyjne i podlegają 5% podatkowi u źródła, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby odbiorcy certyfikatem rezydencji podatkowej. Należy jednak podkreślić, że opodatkowaniu podlegać będą wyłącznie należności za użytkowanie urządzenia przemysłowego.

W związku z powyższym kluczową rolę w tym zakresie odgrywać będzie zdefiniowanie takiego urządzenia.

Należy podkreślić, że właściwe przepisy podatkowe (Ordynacja podatkowa, ustawa o CIT, ustawa o PIT) nie definiują pojęcia „urządzenia przemysłowego”. W związku z powyższym w tym wypadku należy sięgnąć do definicji słownikowej. „Urządzenie” to rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności, ułatwiający pracę, np. urządzenie energetyczne, klimatyzacyjne, chłodnicze (Mały Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1997, s. 988). Z kolei, „przemysłowy” to dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały Słownik Języka Polskiego, s. 730). Natomiast, „przemysł” to produkcja materialna polegająca na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy zastosowaniu urządzeń mechanicznych, np. przemysł energetyczny, fabryczny, hutniczy, maszynowy, metalowy, okrętowy, spożywczy, włókienniczy, wojenny, ciężki, lekki (Mały Słownik Języka Polskiego, s. 730).

W związku z powyższym „urządzenie przemysłowe” to rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do produkcji materialnej polegającej na wytwarzaniu produktów w sposób masowy.

Wreszcie „komputer” to urządzenie elektroniczne automatycznie przetwarzające dane zapisane cyfrowo, służące do szybkiego wykonywania obliczeń, przechowywania, porządkowania i wyszukiwania danych oraz sterowania pracą innych urządzeń (Słownik Języka Polskiego PWN online, http://sjp.pwn.pl/slownik/2472869/komputer).

Powyższe definicje sprzętu komputerowego w kontekście definicji urządzenia przemysłowego, na tle polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przeanalizował Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 8 marca 2008 r. sygn. I SA/Wr 1857/09: „Komputer jest z istoty swojej przeznaczony do przetwarzania i porządkowania danych, co umożliwia mu kontrolę nad innymi urządzeniami. Na podstawie definicji słownikowej – ale także z doświadczenia życiowego – można stwierdzić zatem, że zastosowanie komputera jest bardzo szerokie i nie ogranicza się do przemysłu. Przeciwnie przemysł jest jedynie jedną z dziedzin, w której wykorzystywane są komputery (komputery wykorzystuje się w badaniach naukowych, przy pracach biurowych, handlu, w działalności artystycznej itp.), przy czym sam komputer nie spełnia zadań przemysłowych, o ile nie jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym, biorącym udział w procesie produkcji. Komputery będące systemami wbudowanymi i sterujące urządzeniami wykorzystywanymi w przemyśle mogą być częścią składową urządzania przemysłowego. Przy kwalifikowaniu danego urządzenia istotne jest, aby dokonywać tego w oparciu o kryterium przeznaczenia”.

I dalej: „Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem spółki, że biorąc pod uwagę wskazane definicje, najem sprzętu IT nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, gdyż pomimo iż jest to urządzenie ułatwiające pracę nie można uznać go za urządzenie przemysłowe. W opinii Sądu treść przepisu art. 12 ust. 3 umowy międzynarodowej wskazuje, że jego ratio legis było inne. Przepis bowiem wyraźnie nie uzależnia opodatkowania od rodzaju działalności podatnika lub sposobu wykorzystania wynajmowanych urządzeń, ale od ich rodzaju określonego przez wskazanie ich zasadniczego przeznaczenia”.

Spółka pragnie podkreślić, że wynajmowane przez nią komputery, serwery, notebooki oraz urządzenia peryferyjne nie stanowią urządzeń przemysłowych. Nie są bowiem urządzeniami, które służą do wytwarzania produktów w sposób materialny. Komputer co prawda jest rzeczą ułatwiającą pracę człowieka, lecz nie jest urządzeniem przemysłowym. Biorąc pod uwagę powyżej wskazane definicje, komputer służy do wykonywania obliczeń i magazynowania danych, nie zaś do produkowania.

W konsekwencji zakres zastosowania art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie obejmuje wynajmowanych komputerów. Zatem opłaty za najem płacone za sprzęt komputerowy nie kwalifikują się jako należności licencyjne, lecz jako zyski z przedsiębiorstwa i nie podlegają opodatkowaniem podatkiem u źródła w Polsce.

Spółka pragnie podkreślić, iż stanowisko, zgodnie z którym komputery nie są kwalifikowane do kategorii urządzeń przemysłowych w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zajął również Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 19 czerwca 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB3/423-405/09/12-S/DS), który stwierdził, że „Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem wynajmu jest sprzęt IT służący do wykonywania konkretnych czynności. Wnioskodawca podkreślił, iż urządzenia te są wykorzystywane w pracy biurowej oraz przy realizacji procesów serwisowych sprzętu telekomunikacyjnego. Zatem, nie ulega wątpliwości, że sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów, nie można go zaliczyć do urządzeń przemysłowych.

Wobec powyższego, wynajmowany przez Spółkę sprzęt IT nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Sprzęt ten jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie można go uznać za urządzenie przemysłowe.

Reasumując, w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot z Niemiec z tytułu wynajmu sprzętu IT, Spółka nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła”.

Także sądy administracyjne w swoich orzeczeniach przedstawiały oceny prawne, zbieżne ze stanowiskiem Spółki.

Przykładowo podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r. sygn. II FSK 1476/10 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. I SA/Bd 1112/14. W ocenie WSA „Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem Spółki, że biorąc pod uwagę wskazane definicje, najem sprzętu komputerowego nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, gdyż pomimo iż jest to urządzenie ułatwiające pracę, to nie można uznać go za urządzenie przemysłowe skoro nie jest częścią urządzenia przemysłowego. W opinii Sądu, treść przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazuje, że jego ratio legis było inne. Przepis bowiem wyraźnie nie uzależnia opodatkowania od rodzaju działalności podatnika lub sposobu wykorzystania wynajmowanych urządzeń, lecz od ich rodzaju określonego przez wskazanie zasadniczego przeznaczenia tych urządzeń. W konsekwencji przychód uzyskany z jego wydzierżawienia nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. oraz art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych u źródła w Polsce”.

Biorąc pod uwagę powyższe Spółka stoi na stanowisku, że w związku z uiszczeniem opłat za wynajem za sprzęt komputerowy do niemieckiej spółki komandytowej nie będzie w tym wypadku zobowiązana do poboru podatku dochodowego u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, ponieważ niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.