Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.473.2018.2.IF
z 12 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2018 r. (data wpływu 14 września 2018 r.) uzupełniony w dniu 21 listopada 2018 r. (data wpływu 22 listopada 2018 r.), na wezwanie tut. Organu z dnia 14 listopada 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych w okresie zawieszenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Od dnia 02 czerwca 2017 r. Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie pozostałej sprzedaży detalicznej prowadzonej poza siecią sklepową straganami i targowiskami.
Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT oraz VAT UE od 3 lipca 2017. We wrześniu 2017 r. Wnioskodawca nabył towary (art. spożywcze oraz urządzenia do ich dystrybucji) w ramach WNT od kontrahenta z innego kraju UE celem dalszej sprzedaży i dystrybucji na terytorium Polski.

Niestety z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy okazało się, że części z zakupionych produktów Wnioskodawca nie będzie w stanie wprowadzić do obrotu, aby były one zgodne z obowiązującymi normami.

W wyniku powyższego jak i ciągłych nieporozumień wynikających ze współpracy ze sprzedawcą towar został zareklamowany z prośbą o dokonanie jego zwrotu w całości. W związku z wydłużającymi się negocjacjami w sprawie odesłania towaru jak i pokrycia kosztów transportu oraz brakiem sprzedaży Wnioskodawca zdecydował się na zawieszenie działalności na czas nieokreślony z dniem 1 lutego 2018 r. na podstawie art. 14a ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia Wnioskodawca ponosi wydatki wynikające z umów zawartych przed zawieszeniem działalności - wynajem magazynu dla potrzeb składowania towaru. Ponadto są to koszty związane z obsługą księgową oraz wydatki takie jak zakup licencji oprogramowania antywirusowego, domeny firmowej, serwera dla poczty firmowej bądź też obsługa prawna. Ponoszenie tych kosztów jest niezbędne aby utrzymać firmę w gotowości do ponownego wznowienia działalności jak i zakończenia działań mających na celu zwrot zakupionych produktów od kontrahenta z UE. Ww. wydatki stwierdzone fakturami VAT Wnioskodawca ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w wartości netto, ale nie składa deklaracji VAT-7 stosownie do art. 99 ust. 7a ustawy o VAT.

Wnioskodawca również wystąpił o zwrot podatku naliczonego na podstawie art. 87 ust. 5a ustawy o VAT za okres kiedy działalność była aktywna.

Wnioskodawca zamierza utrzymywać swoją działalność jako zawieszoną aż do momentu kiedy zostanie rozwiązana sytuacja ze zwrotem towaru, tym samym w dalszym ciągu będzie ponosił koszty niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów ujmując je w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie faktur zakupu. Po okresie zawieszenia Wnioskodawca zakłada wznowienie działalności opodatkowanej podatkiem VAT, z tym, że działalność ta byłaby wykonywana w ramach innego PKD.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 14 listopada 2018 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.473.2018.1.IF, Wnioskodawca wskazał, że wydatki ponoszone w trakcie zawieszenia są to wydatki wynikające z umów zawartych przed zawieszeniem działalności: wynajem magazynu dla potrzeb składowania towaru oraz koszty usług księgowych.

Ponadto są to koszty ponoszone w trakcie zawieszenia a nie wynikające z umów podpisanych przed zawieszeniem działalności takie jak: związane z obsługą księgową (zmiana biura rachunkowego w okresie zawieszenia oraz zakup licencji oprogramowania do prowadzenia KPIR w związku z podjęciem decyzji o jej samodzielnym prowadzeniu), zakup licencji oprogramowania antywirusowego dla komputera wykorzystywanego w działalności gospodarczej w celu zabezpieczenia znajdujących się na nim danych, domeny firmowej oraz serwera dla poczty firmowej bądź też obsługa prawna dotycząca opinii umów zawartych przed zawieszeniem działalności oraz obecnej sytuacji związanej ze zwrotem towaru. Ponoszenie tych kosztów jest niezbędne aby utrzymać firmę w gotowości do ponownego wznowienia działalności jak i zakończenia działań mających na celu zwrot zakupionych produktów od kontrahenta z UE. Ww. wydatki stwierdzone fakturami VAT Wnioskodawca ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w wartości netto.

Wnioskodawca zamierza utrzymywać swoją działalność jako zawieszoną, aż do momentu kiedy zostanie rozwiązana sytuacja ze zwrotem towaru, tym samym w dalszym ciągu będzie ponosił koszty niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów ujmując je w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie faktur zakupu.

Ponadto, Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku przeformułował pytanie oraz przedstawił własne stanowisko.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy ww. wydatki poniesione w okresie zawieszenia działalności gospodarczej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu oraz czy prawidłowe będzie ich wykazanie w rocznym zeznaniu podatkowym jako strata w momencie kiedy łączna ich suma przewyższy przychody osiągnięte w tym samym roku podatkowym?
2. Czy po wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w całym okresie zawieszenia działalności gospodarczej oraz ewentualnego zwrotu różnicy podatku VAT?
3. W jaki sposób w takim przypadku powinna być złożona deklaracja VAT-7 aby uwzględniała wydatki poniesione za cały okres zawieszenia działalności gospodarczej?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania 1, tj. w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpowiedź w zakresie pozostałych pytań zostanie udzielona w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w okresie zawieszenia działalności do praw i obowiązków Wnioskodawcy należy m.in wykonanie wszelkich czynności, które zabezpieczają lub zachowują źródło przychodów.

Kontynuacja wynajmu magazynu na podstawie umowy zawartej przed zawieszeniem działalności gospodarczej jest konieczna z uwagi na fakt, że zakupiony towar w dalszym ciągu jest w posiadaniu Wnioskodawcy. Ponadto fakt zwieszenia działalności nie zwalnia Wnioskodawcy z obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W okresie zawieszenia przedsiębiorca nie może wykonywać czynności związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej, jednak może wykonywać szereg innych czynności, które mogą wymagają zewidencjonowania w KPiR np. ponoszenie wydatków stałych oraz wydatków niezbędnych do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów.

Utrzymywanie konta mailowego oraz serwera jest niezbędne do prowadzenia korespondencji z biurem rachunkowym oraz kontrahentami, z którymi są podpisane umowy oraz w celu zwrotu zareklamowanego towaru. Ponadto służy to utrzymaniu firmy w gotowości.

Biorąc, pod uwagę powyższe, Wnioskodawca uważa, iż należy uznać, że ponoszone koszty mają związek z działalnością gospodarczą oraz gwarantują bezpieczne funkcjonowanie tego źródła w przyszłości. Tym samym ww. wydatki poniesione/ponoszone w okresie zawieszenia działalności mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu oraz trzeba je uwzględnić w rocznym zeznaniu podatkowym, składanym za rok podatkowy, w którym je poniesiono.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest, więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Dokonując oceny charakteru poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Wobec powyższego, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia, nawet, jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 u.p.d.o.f. nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Pogląd przeciwny zgodnie, z którym do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f.) jest zbyt daleko idący i abstrahuje od wskazanego w art. 22 ust. 1 ustawy celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną - czynnym podatnikiem VAT oraz VAT UE - prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie pozostałej sprzedaży detalicznej prowadzonej poza siecią sklepową straganami i targowiskami.

Wnioskodawca zdecydował się na zawieszenie działalności na czas nieokreślony z dniem 1 lutego 2018 r. na podstawie art. 14a ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia Wnioskodawca ponosi wydatki wynikające z umów zawartych przed zawieszeniem działalności - wynajem magazynu dla potrzeb składowania towaru oraz inne wydatki, które nie wynikają z umów podpisanych przed zawieszeniem działalności takie jak: koszty związane z obsługą księgową (zmiana biura rachunkowego w okresie zawieszenia oraz zakup licencji oprogramowania do prowadzenia KPIR w związku z podjęciem decyzji o jej samodzielnym prowadzeniu), zakup licencji oprogramowania antywirusowego dla komputera wykorzystywanego w działalności gospodarczej w celu zabezpieczenia znajdujących się na nim danych, domeny firmowej oraz serwera dla poczty firmowej bądź też obsługa prawna dotycząca opinii umów zawartych przed zawieszeniem działalności oraz obecnej sytuacji związanej ze zwrotem towaru.

Ww. wydatki stwierdzone fakturami VAT Wnioskodawca ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w wartości netto.

Wnioskodawca zamierza utrzymywać swoją działalność jako zawieszoną aż do momentu kiedy zostanie rozwiązana sytuacja ze zwrotem towaru, tym samym w dalszym ciągu będzie ponosił koszty niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów ujmując je w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie faktur zakupu. Po okresie zawieszenia Wnioskodawca zakłada wznowienie działalności opodatkowanej podatkiem VAT, z tym, że działalność ta byłaby wykonywana w ramach innego PKD.

Wnioskodawca zaznaczył, że ponoszenie ww. kosztów jest niezbędne aby utrzymać firmę w gotowości do ponownego wznowienia działalności jak i zakończenia działań mających na celu zwrot zakupionych produktów od kontrahenta z UE.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na zasadach określonych w niniejszej ustawie, z uwzględnieniem przepisów dotyczących ubezpieczeń społecznych.

W myśl art. 25 ust. 1 ww. ustawy w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zgodnie ust. 2 tegoż artykułu przedsiębiorca:

1. może wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym rozwiązywania zawartych wcześniej umów;
2. może przyjmować należności i jest obowiązany regulować zobowiązania, powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
3. może zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;
4. ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych, postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością gospodarczą wykonywaną przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
5. wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;
6. może osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;
7. może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej i w tym czasie nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z tej działalności. Może jednak wykonywać czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przyjmować należności lub regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności lub wynikające z umów zobowiązujących podatnika do ich poniesienia podpisanych przed zawieszeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 44 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik osiągający przychody z działalności gospodarczej, który na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, jest zwolniony, w zakresie tej działalności, z obowiązków wynikających z ust. 1 pkt 1, ust. 3, 3f, 3g, 6 i 6b za okres objęty zawieszeniem.

Podkreślić w tym miejscu należy, że powyższy przepis nie zwalnia podatnika z obowiązku prowadzenia w sposób prawidłowy stosownej ewidencji księgowej i ujmowania w niej tych zdarzeń gospodarczych, które tenże podatnik ma prawo dokonywać w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.

Rozważając natomiast kwestię momentu ujęcia w kosztach podatkowych ww. wydatków, należy wskazać na treść art. 22 ust. 4 ww. ustawy, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Przepis ten ustanawia ogólną regułę, w myśl której koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów mogą zaliczać wydatki do kosztów uzyskania przychodów w roku ich poniesienia, bez względu na to, kiedy zostały uzyskane przychody, z którymi te koszty są bezpośrednio związane.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów stosownie do art. 22 ust. 6b ww. ustawy w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć przy tym należy, iż definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych.

Przyjmując za Wnioskodawcą, że poniesienie ww. wydatków jest niezbędne aby utrzymać firmę w gotowości do ponownego wznowienia działalności jak i zakończenia działań mających na celu zwrot zakupionych produktów od kontrahenta, wskazać należy, że wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz można je uwzględnić w rocznym zeznaniu podatkowym.

W związku ze zwolnieniem z obowiązku uiszczania zaliczek w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej wynikającym z art. 44 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozliczenie powyższych kosztów nastąpi w zeznaniu rocznym.

W tym miejscu Organ wskazuje, że stratę tworzy różnica roczna między kosztami uzyskania przychodów a przychodami. Dopiero w przypadku, gdy koszty uzyskania przychodu przekraczają w danym roku sumę przychodów, podatnik wykazuje w deklaracji podatkowej stratę podatkową.

Zatem, ww. wydatki jako same w sobie nie stanowią straty podatkowej.

Zauważyć należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania, że poniesione w okresie zwieszenia działalności gospodarczej wydatki maja wpływ na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Zaznacza się jednak, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest badanie i ustalanie, czy poszczególne wydatki ponoszone przez podatnika spełniają warunki uznania ich za koszty uzyskania przychodów zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Konieczna jest bowiem analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, a to stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wydając interpretacje indywidualne Organ opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie o przedstawiony przez podatnika w wniosku opis sprawy i przyjmuje argumenty podnoszone przez niego bez ich weryfikowania. Nie można jednak wykluczyć, że właściwy organ podatkowy prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące go do odmiennych wniosków niż zawarte w niniejszej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.