Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.557.2018.2.AR
z 11 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2018 r. (data wpływu 9 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 23 listopada) oraz pismem z dnia 30 listopada 2018 r. (data wpływu 30 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w pełnej wysokości wynikającego z faktur dokumentujących zakupy związane z przebudową placu handlowego oraz z faktur dokumentujących bieżące utrzymanie obiektu po zakończeniu inwestycji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w pełnej wysokości wynikającego z faktur dokumentujących zakupy związane z przebudową placu handlowego oraz z faktur dokumentujących bieżące utrzymanie obiektu po zakończeniu inwestycji. Wniosek uzupełniono w dniu 23 listopada 2018 r. o pismo stanowiące pełnomocnictwo szczególne oraz pismem z dnia 30 listopada 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz zaświadczenie o wyborze Prezydenta Miasta.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina X (dalej: „Gmina” lub „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym ze swoimi jednostkami budżetowymi i zakładami budżetowymi od dnia 1 stycznia 2017 r. scentralizowane rozliczenie z tytułu podatku VAT.

Gmina realizuje zadania własne wynikające z ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (dalej: ustawa o samorządzie) (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, ze zm.), w szczególności zadania własne obejmujące sprawy targowisk i hal targowych, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie, w celu wykonywania zadań własnych, gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami.

W związku z powyższym, w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania oraz właściwej organizacji pracy, Gmina na podstawie umowy wykonawczej, powierzyła (…) Gospodarce Komunalnej Sp. z o.o. (dalej: „(…)GK Sp. z o.o.” lub „Spółka”) – jednoosobowa Spółka Miejska, wykonująca zadania z zakresu użyteczności publicznej – administrowanie i prowadzenie targowiska miejskiego „(…)”. Powierzchnia całkowita targowiska ujęta jest w ewidencji środków trwałych Gminy Miejskiej.

(…)GK Sp. z o.o. nie została objęta centralizacją. Powierzone zadania, mające charakter usług publicznych świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, zostały określone szczegółowo w umowie wykonawczej. Administrowanie i prowadzenie targowiska miejskiego, obejmuje między innymi przyjmowanie wszelkich opłat z terenu targowiska na podstawie obowiązujących Zarządzeń Prezydenta Miasta określających stawki czynszu dzierżawnego i innych opłat.

Opłaty za dzierżawę miejsc pod punkty handlowe, na podstawie umów cywilnoprawnych (stanowiące czynności opodatkowane) dokumentowane są fakturami i są ujmowane w rejestrach sprzedaży Gminy oraz deklaracji VAT-7. Również Gmina odprowadza podatek należny.

Spółka, za wykonanie przedmiotu umowy, otrzymuje na podstawie wystawionej na Gminę faktury, wynagrodzenie, wypłacane miesięcznie ryczałtowo w wysokości 1/12 kwoty wynikającej z podpisanej kalkulacji.

Na terenie targowiska, na podstawie Uchwały w sprawie wprowadzenia opłaty targowej, określenia jej wysokości oraz zasad poboru, pobierana jest, przez inkasenta, opłata targowa, w imieniu i na rzecz Gminy i stanowi jej dochód w wysokości 20% osiągniętych wpływów. Inkasent opłaty targowej został określony w Uchwale Rady Miejskiej i na jej podstawie Gmina zawarła umowę-zlecenie z inkasentem.

Inkasent dokonuje poboru opłaty targowej na blokach opłaty targowej dostarczonych odpłatnie (czynność opodatkowana) przez Gminę. Faktury dotyczące sprzedaży bloków opłaty targowej Gmina ujmuje w swoich rejestrach sprzedaży i odprowadza podatek należny. Za pobór opłaty targowej inkasent otrzymuje miesięczne wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 80% wpływów osiągniętych z inkasa opłaty targowej, wypłacane na podstawie wystawionej faktury.

Na terenie targowiska prowadzona jest sprzedaż artykułów przemysłowych, rolno-spożywczych, sadzonek ogrodniczych i kwiatów z punktów handlowych, straganów, ławek i miejsc samochodowych.

W celu poprawienia estetycznego wizerunku miasta oraz warunków prowadzenia lokalnej przedsiębiorczości, Gmina planuje przeprowadzenie inwestycji pod nazwą „Przebudowa placu handlowego” (dalej: „Inwestycja”, „Zadanie” lub „Projekt”) dofinansowaną ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020.

Zakres rzeczowy robót ujęty we wniosku o dofinansowanie obejmuje roboty branży drogowej, budowlanej, sanitarnej oraz elektrycznej, tj.:

1. Branża drogowa w całości na powierzchni etapu II i III (… zł):
   • roboty przygotowawcze,
   • roboty ziemne,
   • odwodnienie powierzchniowe nawierzchni,
   • schody terenowe i zieleńce.
2. Branża budowlana – budowa zadaszeń i straganów (… zł):
   • budowa zadaszenia ciągów pieszych w całości na etapie II w ilości 14 segmentów oraz w całości na etapie III w ilości 16 segmentów,
   • budowa straganów w całości na etapie II, pas zabudowy nr 11 w ilości 14 szt. oraz pas zabudowy nr 12 w ilości 14 szt.,
   • punkt czerpalny wody w ilości 2 sztuk,
   • mała architektura – kosze na śmieci w ilości 5 szt.
3. Branża sanitarna – wykonanie instalacji podziemnej w całości na powierzchni etapu II i III (… zł):
   • instalacja wodociągowa podlicznikowa podziemna,
   • wykonanie instalacji kanalizacji podziemnej,
   • wykonanie instalacji odwodnienia terenu.
4. Branża elektryczna – instalacje elektryczne w całości na powierzchni etapu II i III (… zł)
   • przebudowa zasilania pawilonów handlowych,
   • instalacja oświetlenia terenu placu,
   • oświetlenie ciągów komunikacyjnych.

Planowana wartość robót objęta dofinansowaniem: (…) zł.

Zakres rzeczowy robót planowany wyłącznie ze środków własnych Gminy (poza projektem UE):

1. Branża budowlana – budowa pawilonów handlowych w ilości 28 szt. na etapie II (… zł).
2. Branża budowlana (… zł):
   • budowa straganów na etapie III w ilości 25 sztuk,
   • budowa pawilonów handlowych na etapie III w ilości 31 sztuk.
3. Remont i budowa ogrodzenia obejmującego ogrodzenia systemowe, stalowe z podmurówką betonową. Ogrodzenie obejmuje dwie bramy dwuskrzydłowe z obustronnymi furtkami (… zł).
   
   

Planowana wartość robót realizowana ze środków własnych (…) zł.

Dodatkowo Gmina w całości sfinansuje koszty o szacunkowej wartości (…) zł związane z:

• nadzorem inwestorskim,
• nadzorem autorskim,
• promocją – tablicami informacyjnymi.
  
  

Planowany termin zakończenia projektu to rok 2020.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 listopada 2018 r. o poniższe informacje będące doprecyzowaniem opisu sprawy:

1. Towary i usługi nabywane w trakcie realizacji inwestycji pn. „Przebudowa placu handlowego”, jak i po jej zakończeniu, będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do celów prowadzonej działalności gospodarczej (dzierżawa terenu), w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) zwanej ustawą. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 kwietnia 2018 r. I SA/Po 87/18 „Pobór opłaty targowej od podmiotów prowadzących sprzedaż na targowisku, niezależnie od uiszczania przez nie ww. opłat, nie stanowi wykorzystywania przez gminę targowiska na cele inne niż działalność gospodarcza w rozumieniu art. 86 ust. 2a u.p.t.u.”.
   Nie będą wykorzystywane do czynności zwolnionych.
2. Wnioskodawca nie będzie w stanie określić, w jakiej części podatek naliczony od nabytych towarów i usług – w związku z realizacją ww. inwestycji oraz bieżącym utrzymaniem obiektu – będzie związany z wykonywaniem czynności opodatkowanych, a w jakiej z czynnościami pozostającymi poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług (opłata targowa).
3. Oprócz opłaty targowej nie przewiduje się poboru tzw. opłaty rezerwacyjnej w zamian za udostępnienie handlującym stanowisk targowych.
4. Towary i usługi nabywane w trakcie realizacji ww. inwestycji będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych (dzierżawa), jak i do czynności poza zakresem opodatkowania (opłata targowa).
   
   

Ponadto Gmina wskazała, iż pobór opłaty targowej nie jest związany z czynnością opodatkowaną (tj. z opłatą za dzierżawę w zamian za udostępnienie miejsca), a z prowadzeniem handlu na terenie targowiska. Opłatę targową są zobowiązani uiszczać wszyscy handlowcy, którzy prowadzą działalność na targowisku (bez względu na to czy opłacają dzierżawę). Ma ona charakter należności publicznoprawnej i stanowi dochód publiczny.

Uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r, sygn. akt I FPS 9/10, potwierdza, iż nawet gdyby przyjąć, że pobór opłaty targowej jest związany z prowadzeniem przez nią targowiska, to fakt ten nie będzie miał wpływu na wysokość odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na utrzymanie targowiska.

W powyższej uchwale stwierdza się również, iż TSUE ukształtował linię interpretacyjną w kwestii zaliczania czynności nieobjętych VAT do proporcjonalnego rozliczania podatku należnego. Zgodnie z tym orzecznictwem, czynności pozostające poza zakresem VAT nie podlegają uwzględnieniu w mianowniku współczynnika proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, o którym to rozliczeniu mowa w przepisie art. 174 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.

Jak wskazano we wniosku, wielokrotnie problematyka pełnego odliczania podatku naliczonego z tytułu wydatków na budowę czy przebudowę targowisk gminnych (miejskich), jak i z tytułu wydatków na bieżące ich utrzymywanie w kontekście odpłatnego udostępniania takich miejsc oraz pobierania z tego tytułu opłat, niezależnie od pobieranej opłaty targowej, była przedmiotem w zasadzie jednolitego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyroki: z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt I FSK 1136/14; z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 2032/14; z dnia 22 grudnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1370/15 i sygn. akt I FSK 1437/15; z dnia 29 sierpnia 2017 r., sygn. akt I FSK 1148/15; z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 1737/15; z dnia 30 stycznia 2018 r., sygn. akt I FSK 110/16 i sygn. akt I FSK 349/16, z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. akt I FSK 1902/14; z dnia 8 lutego 2018 r., sygn. akt I FSK 391/16, z dnia 23 lutego 2018 r., sygn. akt I FSK 2113/15.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Gmina będzie miała prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w fakturach związanych z realizacją zadania pn. „Przebudowa placu handlowego”?
2. Czy Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (po zakończeniu inwestycji) wynikającego z faktur za bieżące utrzymanie obiektu?
3. Jeśli takie prawo będzie przysługiwało, to czy w pełnej wysokości?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno przy realizacji Projektu, jak i po jego zakończeniu, tj. z faktur dokumentujących bieżące utrzymanie obiektu, Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupowych, w pełnej wysokości.

Ustawodawca w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, ze zm.) zwanej dalej ustawą, przedstawił podstawowe zasady odliczenia podatku naliczonego.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

• nabycia towarów i usług,
• dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Natomiast w ustawie o samorządzie gminnym zostały określone zadania związane z wykonywaniem władztwa publicznego.

Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów, a do zadań własnych gminy między innymi należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty, w szczególności zadania własne obejmują sprawy:

1)ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej (art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1).

Pobór opłaty targowej wynika z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1445, t.j. z dnia 27 lipca 2018 r.), w myśl którego Rada Gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Mając na uwadze powyższe zapisy, Gmina uważa, że pomimo poboru opłaty targowej, na terenie targowiska wykonywane są jedynie czynności opodatkowane (dzierżawa miejsc pod punkty handlowe). Ponieważ przy poborze opłaty targowej Gmina działa w charakterze organu władzy publicznej i nie może być traktowana jako podatnik.

Przedstawione stanowisko Gminy znajduje poparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (prawomocny wyrok I FSK 2113/15 z dnia 23 lutego 2018 r.), który wskazuje, iż wielokrotnie NSA wypowiadał się w kwestii spornego zagadnienia stwierdzając, „(...) że obowiązek ponoszenia opłaty targowej przez podmioty prowadzące sprzedaż w miejscu wskazanym przez gminę jako targowisko nie stanowi wykorzystywania przez gminę targowiska na cele inne niż prowadzenie działalności gospodarczej w ujęciu art. 86 ust. 7b u.p.t.u. Gmina wykorzystuje targowisko jedynie na cele prowadzonej działalności gospodarczej (wynajem lub udostępnienie miejsca handlowego za opłatę rezerwacyjną na podstawie umów cywilnoprawnych), a opłata targowa obciąża korzystające z powierzchni targowej podmioty, z tyt. realizowanej tam sprzedaży (por. np. wyroki NSA o sygn. akt: I FSK 208/15 z dnia 9 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 379/14 z dnia 2 września 2014 r., sygn. akt I FSK 1279/14 z dnia 30 grudnia 2015 r., sygn. akt I FSK 696/14 z dnia 23 lipca 2015 r., sygn. akt I FSK 208/15 z dnia 6 września 2016 r.) (...)”.

W wyroku I FSK 2113/15 z dnia 23 lutego 2018 r., NSA stwierdza, iż należy zgodzić się „(…) że Gmina ma pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wydatki inwestycyjne związane z budową targowiska”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższego wynika że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”.

Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
   
   

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
   
   

Według art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu (art. 86 ust. 2e ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Zgodnie z art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

Na podstawie art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

W myśl art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.
   
   

Przy ustalaniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku (art. 90 ust. 9a ustawy).

Zgodnie z art. 90 ust. 10 ustawy – w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

1. przekroczyła 98% oraz kwota podatku naliczonego niepodlegająca odliczeniu, wynikająca z zastosowania tej proporcji, w skali roku, była mniejsza niż 500 zł – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 100%;
2. nie przekroczyła 2% – podatnik ma prawo uznać, że proporcja ta wynosi 0%.
   
   

Ponadto, zgodnie z art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Na podstawie powyższej delegacji, zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem. Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W ww. rozporządzeniu zostali wskazani podatnicy, do których przepisy w nim zawarte się odnoszą. Są to m.in. jednostki samorządu terytorialnego.

W tym miejscu należy wskazać, że w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji (art. 86 ust. 2h ustawy).

Powołany wyżej przepis art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga, że dla stwierdzenia, czy działalność lub transakcje stanowią „cele inne niż związane z działalnością gospodarczą” znaczenie ma, czy mieszczą się one w przedmiocie działalności danej jednostki.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy. Mieszczą się tutaj również działania, czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy, czy nieodpłatna działalność statutowa). W celach działalności gospodarczej mieścić się będą również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej („towarzyszące” tej działalności), niezależnie od tego czy ostatecznie bezpośrednio generują opodatkowanie VAT. Przykładowo: otrzymanie odszkodowań umownych, czy odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności od kontrahentów lub też otrzymanie dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze niemających bezpośredniego wpływu na cenę dostarczanych przez podatnika towarów lub usług przez niego świadczonych lecz wykorzystywanych w całości do wykonywania działalności gospodarczej objętej podatkiem VAT.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 r., s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W oparciu o art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.), gmina wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym – zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 cyt. ustawy). Jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, ustawy określają, które zadania własne gminy mają charakter obowiązkowy. W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym ze swoimi jednostkami budżetowymi i zakładami budżetowymi od dnia 1 stycznia 2017 r. scentralizowane rozliczenie z tytułu podatku VAT.

Gmina realizuje zadania własne wynikające z ustawy o samorządzie gminnym, w szczególności zadania własne obejmujące sprawy targowisk i hal targowych, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie, w celu wykonywania zadań własnych, gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami.

W związku z powyższym, w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania oraz właściwej organizacji pracy, Gmina na podstawie umowy wykonawczej, powierzyła (…)GK Sp. z o.o. administrowanie i prowadzenie targowiska miejskiego. Powierzchnia całkowita targowiska ujęta jest w ewidencji środków trwałych Gminy Miejskiej.

Spółka nie została objęta centralizacją. Powierzone zadania, mające charakter usług publicznych świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, zostały określone szczegółowo w umowie wykonawczej. Administrowanie i prowadzenie targowiska miejskiego, obejmuje między innymi przyjmowanie wszelkich opłat z terenu targowiska na podstawie obowiązujących Zarządzeń Prezydenta Miasta określających stawki czynszu dzierżawnego i innych opłat.

Opłaty za dzierżawę miejsc pod punkty handlowe, na podstawie umów cywilnoprawnych (stanowiące czynności opodatkowane) dokumentowane są fakturami, i są ujmowane w rejestrach sprzedaży Gminy oraz deklaracji VAT-7. Również Gmina odprowadza podatek należny.

Spółka, za wykonanie przedmiotu umowy, otrzymuje wynagrodzenie na podstawie wystawionej na Gminę faktury.

Na terenie targowiska, pobierana jest, przez inkasenta, opłata targowa, w imieniu i na rzecz Gminy. Inkasent opłaty targowej został określony w Uchwale Rady Miejskiej i na jej podstawie Gmina zawarła umowę-zlecenie z inkasentem. Inkasent dokonuje poboru opłaty targowej na blokach opłaty targowej dostarczonych odpłatnie (czynność opodatkowana) przez Gminę. Faktury dotyczące sprzedaży bloków opłaty targowej Gmina ujmuje w swoich rejestrach sprzedaży i odprowadza podatek należny. Za pobór opłaty targowej inkasent otrzymuje miesięczne wynagrodzenie prowizyjne, wypłacane na podstawie wystawionej faktury.

Na terenie targowiska prowadzona jest sprzedaż artykułów przemysłowych, rolno-spożywczych, sadzonek ogrodniczych i kwiatów z punktów handlowych, straganów, ławek i miejsc samochodowych.

W celu poprawienia estetycznego wizerunku miasta oraz warunków prowadzenia lokalnej przedsiębiorczości, Gmina planuje przeprowadzenie Inwestycji dofinansowanej ze środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020.

Zakres rzeczowy robót ujęty we wniosku o dofinansowanie obejmuje roboty branży drogowej, budowlanej, sanitarnej oraz elektrycznej.

Dodatkowo Gmina w całości sfinansuje koszty związane z nadzorem inwestorskim, nadzorem autorskim oraz promocją – tablicami informacyjnymi.

Planowany termin zakończenia projektu to rok 2020.

Towary i usługi nabywane w trakcie realizacji Projektu, jak i po jego zakończeniu, będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do celów prowadzonej działalności gospodarczej (dzierżawa terenu), w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie będą wykorzystywane do czynności zwolnionych.

Wnioskodawca nie będzie w stanie określić, w jakiej części podatek naliczony od nabytych towarów i usług – w związku z realizacją ww. inwestycji oraz bieżącym utrzymaniem obiektu – będzie związany z wykonywaniem czynności opodatkowanych, a w jakiej z czynnościami pozostającymi poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług (opłata targowa).

Oprócz opłaty targowej nie przewiduje się poboru tzw. opłaty rezerwacyjnej w zamian za udostępnienie handlującym stanowisk targowych.

Towary i usługi nabywane w trakcie realizacji ww. inwestycji będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych (dzierżawa), jak i do czynności poza zakresem opodatkowania (opłata targowa).

Opłatę targową są zobowiązani uiszczać wszyscy handlowcy, którzy prowadzą działalność na targowisku (bez względu na to czy opłacają dzierżawę). Ma ona charakter należności publicznoprawnej i stanowi dochód publiczny.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Gmina ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w pełnej wysokości, wynikającego z faktur dokumentujących zakupy związane z przebudową placu handlowego oraz z faktur dokumentujących bieżące utrzymanie obiektu po zakończeniu Inwestycji.

W tym miejscu należy zauważyć, że zagadnienia dotyczące opłaty targowej reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1445, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Przepis art. 15 ust. 2b cyt. ustawy stanowi, że opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Zatem opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach, której wysokość ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo.

Biorąc pod uwagę przywołane regulacje należy wskazać, że zakres aktywności podejmowanych przez Gminę należy oceniać według kryterium celowości, ze szczególnym uwzględnieniem czy ich realizacja ma służyć zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy. Zgodnie z tą zasadą każde działanie podejmowane przez Gminę w imieniu własnym na własną odpowiedzialność i finansowane z budżetu Gminy, a dotyczące nieruchomości stanowiących mienie gminne, należy uznać za działanie publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, które jest wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadanie własne.

Przez wykonywanie zadań publicznych należy rozumieć te działania, które mają na celu korzyść ogółu. Istotne jest to, że Gmina wykonując zadania administracji publicznej może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym, właściwych władzy państwowej. Budowa targowiska odbywa się w ramach władztwa publicznego i gmina wykonując zadanie działa jako administracja publiczna i może korzystać ze środków prawnych o charakterze władczym. Gmina realizując swe ustawowe obowiązki dotyczące budowy targowiska, podejmuje najpierw uchwały przeznaczające określone tereny na ich budowę w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, a następnie pozyskuje tereny te dla takiego zamierzenia i podejmuje działania dla ich budowy. Zgodnie z ustawą o samorządzie gminnym gmina, co należy podkreślić, samodzielnie decyduje o zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty, w tym o konieczności budowy targowisk.

Wykorzystywanie targowiska (placu handlowego) również do czynności opodatkowanych (dzierżawa powierzchni handlowych), nie oznacza, że jego przebudowa nastąpi – jak wynika z treści wniosku – w ramach prowadzonej przez Gminę działalności gospodarczej. Nadal w głównej mierze jest to sfera działań publicznoprawnych, która nie ma cech działalności gospodarczej. Targowisko nie jest przebudowywane w celu czerpania dochodów z odpłatnego udostępniania (dzierżawy) powierzchni handlowych, ale w celu wykonywania zadań publicznych, tj. zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

Targowisko ma charakter miejsca ogólnodostępnego dla mieszkańców Gminy, którzy zamierzają na nim dokonywać zakupów. Z okoliczności sprawy nie wynika bowiem, że z targowiska mogą korzystać tylko ci mieszkańcy, którzy uiszczą opłaty za wstęp.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Gmina udostępniając targowisko (plac handlowy) dla mieszkańców działa jako organ władzy publicznej i nie działa jako podatnik.

Zatem, wydatki związane z przebudową targowiska (placu handlowego) będą wykorzystywane – jak wskazał Wnioskodawca – do celów związanych zarówno z działalnością gospodarczą (do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług polegających na udostępnianiu targowiska na podstawie umów dzierżawy), jak i do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą (czynności niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem – realizacji zadań własnych).

Z uwagi na treść przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że obowiązkiem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności, jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju działalności, z którym wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji.

Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, podatnikowi przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z czynnościami opodatkowanymi, brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności niepodlegających temu podatkowi.

Natomiast – w świetle powołanych przepisów art. 86 ust. 2a ustawy – w sytuacji, gdy przypisanie nabywanych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej – „sposób określenia proporcji”.

Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Oznacza to, że Wnioskodawca zobowiązany jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać prowadzonej działalności gospodarczej. Warto nadmienić, że zastosowane przez Gminę metody, czy też sposoby, na podstawie których dokona ona wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego, muszą odpowiadać wartościom faktycznym i rzeczywistym. Ciężar rzetelnego ustalenia, jaka część podatku naliczonego związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jaka część wykorzystywana jest dla potrzeb innych niż prowadzona działalność gospodarcza, spoczywa zawsze na Wnioskodawcy. Wnioskodawca będzie zatem zobowiązany do wydzielenia podatku naliczonego przy zastosowaniu współczynnika (proporcji) umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego w prawidłowej wysokości w odniesieniu do nabywanych towarów i usług, wykorzystywanych do celów mieszanych.

Z uwagi na dokonaną wyżej analizę przepisów mających w sprawie zastosowanie oraz okoliczności sprawy należy zauważyć, że w związku z przebudową targowiska (placu handlowego), obowiązkiem Wnioskodawcy jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do wykonywanych w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nie będzie miał możliwości przyporządkowania w całości do działalności gospodarczej podatku naliczonego przy zakupie towarów i usług przeznaczonych na realizację Inwestycji, tj. przebudowę placu handlowego, jak i na jego bieżące utrzymanie po zakończeniu Zadania. Ponieważ – jak wskazano we wniosku – „Wnioskodawca nie będzie w stanie określić, w jakiej części podatek naliczony od nabytych towarów i usług – w związku z realizacją ww. inwestycji oraz bieżącym utrzymaniem obiektu – będzie związany z wykonywaniem czynności opodatkowanych, a w jakiej z czynnościami pozostającymi poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług (opłata targowa)”. W związku z powyższym, Wnioskodawca winien dokonać wyliczenia kwoty podatku naliczonego przypisanego do działalności gospodarczej zgodnie z art. 86 ust. 2a oraz przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., w sprawie sposobu określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Przy czym, jak w wynika z okoliczności sprawy, przedmiotowy Projekt nie będzie wykorzystywany do czynności zwolnionych z opodatkowania, wobec tego wyliczony na podstawie ww. przepisu art. 86 ust. 2a ustawy i ww. rozporządzenia, podatek naliczony przypisany do działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT będzie podlegał odliczeniu w całości. Natomiast podatek naliczony związany z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT nie będzie podlegał odliczeniu.

Podsumowując, Gminie nie będzie przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w pełnej wysokości, wykazanego w fakturach związanych zarówno z realizacją zadania pn. „Przebudowa placu handlowego”, jak również z bieżącym utrzymaniem obiektu (po zakończeniu Inwestycji). Gmina będzie zobowiązana do stosowania przepisów o sposobie określenia proporcji o których mowa w art. 86 ust. 2a ustawy przy uwzględnieniu rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 , nr 2 i nr 3, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanego we wniosku orzeczenia NSA należy zauważyć, że sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Nie kwestionując orzecznictwa jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, powołany wyrok nie stanowi zatem podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.