2018.12.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-3.4012.575.2018.2.ISK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.575.2018.2.ISK
z 14 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2018 r. (data wpływu 4 października 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 listopada 2018 r. (data wpływu 21 listopada 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 10 października 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.575.2018.1.ISK (doręczone Stronie w dniu 14 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

zastosowania procedury VAT-marża dla usług organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży (pytanie nr 1) - jest prawidłowe;

prawa do skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 31b ustawy o VAT dla nieodpłatnej realizacji zadań statutowych (pytanie nr 2) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony pismem z dnia 19 listopada 2018 r. (data wpływu 21 listopada 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 10 października 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.575.2018.1.ISK (skutecznie doręczonym w dniu 14 listopada 2018 r.), dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania procedury VAT-marża dla usług organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży oraz prawa do skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 31b ustawy o VAT dla nieodpłatnej realizacji zadań statutowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Fundacja jest osobą prawną. Celem Fundacji jest w szczególności:

Prowadzenie działalności wydawniczej, edukacyjnej, promocyjnej dotyczącej jubileuszu 150-lecia Kół Gospodyń Wiejskich,
Propagowanie idei zrzeszania się rolników w Kółkach Rolniczych i Kołach Gospodyń Wiejskich,
Organizacja i promocja obchodów jubileuszowych Kół Gospodyń Wiejskich,
Upowszechnianie tematów związanych ze wsią i rolnictwem wśród społeczeństwa polskiego,
Wspomaganie rozwoju organizacji lokalnych i promowanie integracji społecznej,
Promocja polskiej kultury, tradycji i dziedzictwa narodowego.

Fundacja realizuje swoje cele poprzez m.in:

Organizowanie i finansowanie pokazów, wystaw, konferencji i seminariów, targów, konkursów,
Promowanie patriotycznych i historycznych zasług mieszkańców wsi dla Państwa Polskiego,
Organizowanie i finansowanie prac naukowych i naukowo badawczych związanych ze 150-letnią historią działalności kół gospodyń wiejskich.

Działalność statutową Fundacja prowadzi nieodpłatnie.

Ponadto Fundacja prowadzi działalność gospodarczą w zakresie :

działalność organizatorów turystyki, pośredników i agentów turystycznych - PKD 79.12.Z.

Dochód z działalności Fundacji w całości przeznaczony jest na działalność statutową. Dochody Fundacji pochodzą w szczególności z darowizn, subwencji, dotacji, dochodów z działalności gospodarczej, dochodów ze zbiórek i imprez publicznych.

W ramach prowadzonej działalności w zakresie organizacji turystyki Fundacja organizuje letnie turnusy wypoczynkowe dla dzieci i młodzieży urodzonych od 1 stycznia 2002 roku. Wypoczynek jest skierowany do dzieci i młodzieży, których co najmniej jedno z rodziców lub opiekunów prawnych jest ubezpieczone w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego lub pobiera rentę bądź emeryturę z KRUS.

Fundacja na mocy zawartego porozumienia z Funduszem Składkowym Ubezpieczenia Społecznego Rolników otrzymuje dofinansowanie do wypoczynku w wysokości 750,00 zł na jednego uczestnika. Koszt pobytu jednego uczestnika to 11 dni/10 dób/i nie może być niższy niż 937,50 zł.

Zgodnie z zawartym porozumieniem dofinansowanie może być przeznaczone wyłącznie na organizację wypoczynku, którą obejmuje:

zakwaterowanie w budynkach ośrodków wypoczynkowych, domach wczasowych, pensjonatach z węzłem sanitarnym, wydzielonym pomieszczeniem zbiorowego wyżywienia,
całodzienne wyżywienie - pięć posiłków dziennie,
transport dzieci,
ubezpieczenie kadry pedagogicznej, ubezpieczenie uczestników wypoczynku,
opiekę nad uczestnikami wypoczynku i wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną i całodobową opiekę lekarską oraz pielęgniarską,
promocję zdrowia i profilaktykę zdrowotną, w tym zajęcia sportowe, opłaty za instruktorów, ratowników, bilety wstępu,
promocję zdrowia i profilaktykę zdrowotną polegającą na zorganizowaniu wycieczek turystyczno- krajoznawczych z poznawaniem zabytków danego regionu.

Fundacja przy organizacji wypoczynku jest zobligowana przez Fundusz Składkowy do przestrzegania Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży z dnia 30 marca 2016 r. (Dz. U. z 2016 poz. 452 z późn. zm.) lub aktu prawnego wydanego w jego miejsce, jak również do zamieszczania we wszystkich materiałach podawanych do publicznej wiadomości związanych z realizacją wypoczynku następującej informacji „Wypoczynek letni w formie kolonii w 2018 r. w ramach programu promocji zdrowia i profilaktyki zdrowotnej został dofinansowany ze środków Funduszu Składkowego Ubezpieczenia Społecznego Rolników w kwocie 750,00 zł na każdego uczestnika.”

Pozostałą część odpłatności za wypoczynek ponoszą rodzice bądź opiekunowie.

W ocenie Fundacji organizacja wyżej wymienionego wypoczynku nie stanowi usługi opieki. Fundacja korzystała ze zwolnienia wynikającego z art. 113 ust. 1. Po przekroczeniu ww. limitu Fundacja zamierza złożyć zgłoszenie rejestracyjne VAT -R.

W uzupełnieniu wniosku Strona wskazała, że Fundacja organizując wypoczynek letni i zimowy na rzecz nabywcy czyli rodziców dzieci, które korzystać będą z turnusów kolonijnych i zimowisk, działać będzie w imieniu własnym i na własny rachunek.

Fundacja dokonuje zakupu towarów i usług dla bezpośredniej korzyści uczestników wypoczynku od innych podmiotów:

usługi noclegów i wyżywienia uczestników świadczą odpłatnie ośrodki kolonijne, wczasowe, pensjonaty, domy wypoczynkowe itp.

usługi opiekuńczo-wychowawcze świadczą zatrudnieni na umowy-zlecenia nauczyciele lub studenci posiadający ukończone specjalistyczne kursy;

usługi rekreacyjno-sportowe świadczą np. zatrudnieni instruktorzy narciarstwa lub ratownicy wodni;

usługi przewodnickie i zwiedzanie obiektów historycznych świadczą odpłatnie przewodnicy turystyki, muzea itp. obiekty;

usługi rozrywkowe np. bilety do kina, na koncerty, do parku rozrywki świadczą odpłatnie tego typu placówki;

usługi przewozowe np. dojazd na turnusy i przewozy na wycieczki turystyczno-krajoznawcze świadczą odpłatnie firmy transportu autokarowego i …;

usługi ubezpieczenia od NNW i OC świadczy odpłatnie wybrany przez Fundację ubezpieczyciel.

Wnioskodawca nie świadczy na rzecz uczestnika wypoczynku (dzieci i młodzieży) żadnych usług własnych. Fundacja zajmuje się organizacją wypoczynku.

Świadczone przez Fundację usługi opieki nad dziećmi i młodzieżą wchodzą w skład organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży i są wykonywane na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty, Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 1457, 1560, 1669). Do przestrzegania wyżej wymienionych zasad wynikających z przepisów o systemie oświaty Fundacja jest zobowiązana „Porozumieniem” zawartym z Funduszem Składowym Ubezpieczenia Społecznego Rolników od którego otrzymuje dofinansowanie wypoczynku.

Dochody Fundacji zgodnie ze statutem nie pochodzą ze składek członków, a z darowizn, spadków, zapisów, subwencji i dotacji, dochodów z majątku nieruchomego i ruchomego, dochodów z działalności gospodarczej, dochodów ze zbiórek i imprez publicznych.

Wyżej wymienione dochody Fundacja wykorzystuje na cele statutowe:

organizuje pokazy, wystawy, targi, konferencje, szkolenia, seminaria oraz konkursy,

promuje patriotyczne i historyczne zasługi mieszkańców wsi,

wydaje broszury informacyjne na tematy związane ze wsią, rolnictwem,

propaguje ideę zrzeszenia się rolników w Kółkach Rolniczych i Kołach Gospodyń Wiejskich, nieodpłatnie na rzecz Kół Gospodyń Wiejskich, członków Kółek Rolniczych oraz innych uczestników „imprez”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Fundacji, że w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku w momencie przekroczenia obrotu uprawniającego do zwolnienia, Fundacja będzie korzystała z opodatkowania podatkiem VAT, o którym mowa w art. 119 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.) dla usług organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży?
Czy prawidłowe jest stanowisko Fundacji, że w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku realizacja nieodpłatnie zadań statutowych będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 31 b ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy: Fundacja organizuje między innymi obozy i kolonie dla dzieci i młodzieży w czasie wolnym od zajęć szkolnych w formie częściowo odpłatnej. Część odpłatności ponoszona jest ze środków pochodzących z dofinansowania otrzymywanego z Funduszu Składkowego Ubezpieczenia Społecznego Rolników, a pozostała część pochodzi z wpłat rodziców bądź opiekunów. Obozy i kolonie odbywają się w obiektach wynajmowanych przez Fundację. Poza zakwaterowaniem organizator zapewnia transport, wyżywienie, ubezpieczenie, a także część rekreacyjną, sportową (promowanie profilaktyki zdrowotnej). Fundacja jest odpowiedzialna za sprawy bytowe i wychowawcze uczestników, w tym celu zatrudnia odpowiedni personel zgodnie zaleceniami władz oświatowych. Każdy z planowanych obozów, kolonii zgłasza kuratorowi zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej w sprawie wypoczynku dzieci i młodzieży z 30 marca 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 452 z późn. zm.).

W ocenie Fundacji przedstawiona organizacja wypoczynku dla dzieci i młodzieży nie stanowi usługi w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą wykonywanymi w formach i na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty. Stąd też nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust.1 pkt 24 lit. a u.p.t.u. Zdaniem Fundacji organizacja wypoczynku jest usługą turystyczną, ponieważ organizator kompleksowo zaspokaja potrzeby wypoczynkowe poprzez organizację przejazdu noclegu, wyżywienia, opieki, ubezpieczenia. Otrzymane dofinansowanie stanowi dopłatę do ceny uczestnika, a tym samym wchodzi do podstawy opodatkowania podatkiem VAT.

Do opodatkowania ww. usługi zdaniem Fundacji mają zastosowanie przepisy art. 119 u.p.t.u. tj. podstawą opodatkowania dla usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o Kwotę podatku należnego. Marżę stanowi stosownie do art. 119 ust. 2 ustawy o VAT różnica między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi łącznie z dofinansowaniem, a ceną nabycia towarów i usług przez Fundację od innych podatników dla bezpośredniej korzyści dzieci i młodzieży korzystającej z wypoczynku.

Fundacja organizuje nieodpłatnie:

pokazy, wystawy związane z kulturą i tradycją wiejską,
prowadzi działania promocyjnie i organizacyjne dotyczące jubileuszu 150-lecia Kół Gospodyń Wiejskich,
promuje na spotkaniach ideę zrzeszania się rolników w Kołach Gospodyń Wiejskich i Kółkach Rolniczych,
promuje patriotyczne i historyczne zasługi mieszkańców wsi dla Państwa Polskiego.

Otrzymane dotacje, darowizny, z których (m. in realizowane są zadania statutowe) mają charakter ogólny.

W ocenie Fundacji realizowane nieodpłatnie zadania statutowe korzystające ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43. ust. 1 pkt 31 b jako realizowane w zakresie interesu zbiorowego swoich członków, wykonywane na rzecz członków w zamian za składki, których wysokość i zasady ustalania wynikają ze statutu. Fundacja przy realizacji zadań nie jest nastawiona na zysk.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

prawidłowe w zakresie zastosowania procedury VAT-marża dla usług organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży, oraz

nieprawidłowe w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 31b ustawy o VAT dla nieodpłatnej realizacji zadań statutowych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Co do zasady, podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki ustawodawca przewidział szczególne procedury, które dotyczą m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W świetle art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

W myśl art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

(uchylony);
działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
(uchylony).

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie wykonywanych czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych wg szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy.

W przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 – na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy – podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Wskazać należy, że ustawa nie zawiera definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC z późn. zm.). Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J. Altkorn „Marketing w turystyce”, Warszawa 2002 r., s. 99).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Z powyższego wynika, że zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Biorąc pod uwagę przedstawione rozważania, stwierdzić należy, że procedura opodatkowania określona w art. 119 jest procedurą szczególną, przewidującą uregulowania specyficzne dla działalności turystycznej i stanowiące odstępstwo od ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT.

Podkreślenia wymaga fakt, że cytowane przepisy art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług są zbieżne z przepisami Dyrektywy. I tak, zgodnie z art. 306 Dyrektywy, państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników.

Z brzmienia powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że dotyczy on świadczeń nabywanych od innych podatników.

Jak już wyżej wskazano, transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 Dyrektywy przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty (art. 307 Dyrektywy).

Pojedyncza usługa podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim, w którym biuro podróży ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy usługi.

Z kolei, na mocy art. 308 Dyrektywy, w odniesieniu do pojedynczej usługi świadczonej przez biuro podróży, za podstawę opodatkowania i cenę z wyłączeniem VAT w rozumieniu art. 226 pkt 8 uznaje się marżę biura podróży, czyli różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem VAT, do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty.

W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie C-557/11 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Polska). W pkt 19 tego wyroku Trybunał wskazał, że „głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad dyrektywy o podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich (zob. podobnie wyrok z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Madgett i Baldwin, Rec. s. I 6229, pkt 33). Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności (zob. wyrok z dnia 12 listopada 1992 r. w sprawie C-163/91 Van Ginkel, Rec. s. I 5723, pkt 14)”.

W cytowanym wyroku TSUE podkreślił, że Trybunał już w przeszłości orzekł, że szczególna procedura opodatkowania biur podróży znajduje zastosowanie wyłącznie do świadczeń nabywanych od podmiotów trzecich. Ta sama linia rozumowania doprowadziła Trybunał do orzeczenia, że procedura ta nie dotyczy usług przewozu świadczonych bez pośredników, które podlegają przepisom ogólnym mającym zastosowanie do przedsiębiorstw transportowych (wyrok z dnia 27 października 1992 r. w sprawie C-74/91 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. s. I 5437, pkt 26). Trybunał wywiódł stąd, że w sytuacji gdy podmiot gospodarczy podlegający przepisom o szczególnej procedurze opodatkowania biur podróży świadczy za cenę ryczałtową usługi złożone w części z jego własnych usług, a w części ze świadczeń innych podatników, procedura szczególna znajduje zastosowanie tylko do świadczeń podmiotów trzecich (zob. podobnie ww. wyrok w sprawach połączonych Madgett i Baldwin, pkt 47).

W tym też kontekście należy rozpatrywać pojęcie „pojedynczej usługi” zawarte w art. 307 i 308 Dyrektywy. Pojęcie to obejmuje tylko świadczenia nabywane od innych podatników. Natomiast zasada dotycząca pojedynczej usługi znajduje zastosowanie w ramach ogólnych zasad opodatkowania podatkiem VAT i nie wpływa na interpretację tego pojęcia w ramach szczególnej procedury opodatkowania biur podróży. Nie ma przy tym znaczenia, że własne usługi są niezbędne do świadczenia uczestnikom całościowych usług turystycznych przez biuro podróży. Niezależnie bowiem od tego, czy usługi te są niezbędne do świadczenia całościowej usługi turystycznej, nie można ich uznać za element „pojedynczej usługi” w rozumieniu art. 307 i 308 Dyrektywy, ani w konsekwencji traktować ich z punktu widzenia opodatkowania w taki sam sposób.

W wyroku w sprawie C-557/11 Trybunał wskazał także, iż „własne usługi przewozu stanowiące element składowy usługi turystycznej świadczonej podróżnym przez biuro podróży za cenę ryczałtową, opodatkowanej zgodnie ze wskazanymi przepisami, podlegają ogólnym zasadom opodatkowania podatkiem VAT, w szczególności w odniesieniu do stawki podatku, a nie szczególnej procedurze opodatkowania transakcji dokonywanych przez biura podróży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną, która realizuje swoje cele poprzez m.in: Organizowanie i finansowanie pokazów, wystaw, konferencji i seminariów, targów, konkursów; Promowanie patriotycznych i historycznych zasług mieszkańców wsi dla Państwa Polskiego; Organizowanie i finansowanie prac naukowych i naukowo badawczych związanych ze 150-letnią historią działalności kół gospodyń wiejskich.

Działalność statutową Fundacja prowadzi nieodpłatnie. Ponadto Fundacja prowadzi działalność gospodarczą w zakresie: działalność organizatorów turystyki, pośredników i agentów turystycznych - PKD 79.12.Z.

Dochód z działalności Fundacji w całości przeznaczony jest na działalność statutową.

Fundacja na mocy zawartego porozumienia z Funduszem Składkowym Ubezpieczenia Społecznego Rolników otrzymuje dofinansowanie do wypoczynku, natomiast pozostałą część odpłatności za wypoczynek ponoszą rodzice bądź opiekunowie.

Fundacja organizując wypoczynek letni i zimowy na rzecz nabywcy czyli rodziców dzieci, które korzystać będą z turnusów kolonijnych i zimowisk, działać będzie w imieniu własnym i na własny rachunek.

Fundacja dokonuje zakupu towarów i usług dla bezpośredniej korzyści uczestników wypoczynku od innych podmiotów:

usługi noclegów i wyżywienia uczestników świadczą odpłatnie ośrodki kolonijne, wczasowe, pensjonaty, domy wypoczynkowe itp.

usługi opiekuńczo-wychowawcze świadczą zatrudnieni na umowy- zlecenia nauczyciele lub studenci posiadający ukończone specjalistyczne kursy;

usługi rekreacyjno-sportowe świadczą np. zatrudnieni instruktorzy narciarstwa lub ratownicy wodni;

usługi przewodnickie i zwiedzanie obiektów historycznych świadczą odpłatnie przewodnicy turystyki, muzea itp. obiekty;

usługi rozrywkowe np. bilety do kina, na koncerty, do parku rozrywki świadczą odpłatnie tego typu placówki;

usługi przewozowe np. dojazd na turnusy i przewozy na wycieczki turystyczno-krajoznawcze świadczą odpłatnie firmy transportu autokarowego i …;

usługi ubezpieczenia od NNW i OC świadczy odpłatnie wybrany przez Fundację ubezpieczyciel.

Wnioskodawca nie świadczy na rzecz uczestnika wypoczynku (dzieci i młodzieży) żadnych usług własnych. Fundacja zajmuje się organizacją wypoczynku.

Świadczone przez Fundację usługi opieki nad dziećmi i młodzieżą wchodzą w skład organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży i są wykonywane na zasadach określonych w przepisach o systemie oświaty. Prawo oświatowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 1457, 1560, 1669). Do przestrzegania wyżej wymienionych zasad wynikających z przepisów o systemie oświaty Fundacja jest zobowiązana „Porozumieniem” zawartym z Funduszem Składowym Ubezpieczenia Społecznego Rolników od którego otrzymuje dofinansowanie wypoczynku.

Ad 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą korzystania z opodatkowania podatkiem VAT na zasadach przewidzianych w art. 119 ust. 1 ustawy (po przekroczeniu obrotu uprawniającego do zwolnienia) dla usług organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży.

Biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa i orzecznictwo w przedmiotowym zakresie, wskazać należy, iż jak wskazano w powołanym art. 119 ust. 2 ustawy o VAT, przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

W odniesieniu do powyższego zauważyć należy, że w zakresie usług organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy czyli rodziców dzieci, które korzystać będą z turnusów kolonijnych i zimowisk we własnym imieniu i na własny rachunek. Ponadto Wnioskodawca dokonuje zakupu towarów i usług dla bezpośredniej korzyści uczestników wypoczynku od innych podatników. Wnioskodawca nabywa w szczególności - zakwaterowanie, wyżywienie i przewóz.

Wymienione wyżej towary i usługi nabywane od innych podatników są ściśle związane z usługą organizowania wypoczynku letniego i zimowego w postaci turnusów kolonijnych i zimowisk. Usługi te są niezbędne do wykonania usługi podstawowej jaką jest organizacja wypoczynku dla dzieci i młodzieży. Czynności wymienione w opisie sprawy stanowią usługę kompleksową w zakresie organizowania wypoczynku letniego i zimowego, w ramach których zapewniane jest zakwaterowanie, wyżywienie i przewóz itp.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, w odniesieniu do organizowanych przez Wnioskodawcę usług wypoczynku letniego i zimowego w postaci turnusów kolonijnych i zimowisk dla dzieci i młodzieży należy zauważyć, że zawierają one wszelkie cechy charakterystyczne dla usług turystycznych, dla których ustawa o podatku od towarów i usług określa szczególny sposób opodatkowania przewidziany w art. 119 ustawy o VAT.

Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W związku z powyższym dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania Wnioskodawca powinien odrębnie (na podstawie różnych przepisów ustawy) ustalić podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że podstawą opodatkowania jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku (w przypadku towarów i usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty), przy zastosowaniu art. 119 ustawy. Natomiast dla usług własnych (świadczeń w ramach usługi turystycznej wykonywanych we własnym zakresie) ustala się odrębnie podstawę opodatkowania stosując przepisy art. 29a ustawy.

Tym samym w przedmiotowej sprawie organizacja wypoczynków, w ramach których uczestnikom zostanie zapewnione zakwaterowanie, wyżywienie, opieka na dziećmi i młodzieżą, usługi rekreacyjno-sportowe, usługi rozrywkowe, przewóz, oraz ubezpieczenie – jest świadczeniem złożonym, składającym się według Wnioskodawcy w całości z towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści uczestników od innych podmiotów, co w konsekwencji stanowi usługi turystyki. W związku z tym, że Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi organizowania wypoczynku letniego i zimowego w postaci turnusów kolonijnych i zimowisk dla dzieci i młodzieży składają się jedynie z usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników wypoczynku, zastosowanie znajdzie art. 119 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem przedmiotowe usługi turystyczne należy opodatkować według szczególnej procedury określonej w art. 119 ust. 1 ustawy na zasadzie marży przy zastosowaniu stawki wynikającej z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy w wysokości 23%.

Reasumując, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w takiej sytuacji tj. gdy wszystkie towary i usługi wchodzące w skład usługi organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży będą usługami obcymi, to Wnioskodawca będzie miał prawo do opodatkowania całej usługi turystycznej (po przekroczeniu przez Wnioskodawcę obrotu uprawniającego do zwolnienia) na zasadach, o których mowa w art. 119 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do korzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 31b ustawy dla nieodpłatnej realizacji zadań statutowych.

Wskazać w tym miejscu należy, że w myśl art. 43 ust. 1 pkt 31 ustawy, zwalnia się od podatku usługi oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną, realizowane przez:

kościoły i związki wyznaniowe, o których mowa w przepisach o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej oraz w przepisach o stosunku Państwa do kościołów i innych związków wyznaniowych,
organizacje powołane do realizacji celów o charakterze politycznym, związkowym, patriotycznym, filozoficznym, filantropijnym lub obywatelskim

- w zakresie interesu zbiorowego swoich członków, wykonywane na rzecz ich członków w zamian za składki, których wysokość i zasady ustalania wynikają z przepisów statutowych tych podmiotów, pod warunkiem że podmioty te nie są nastawione na osiąganie zysków, jeżeli zwolnienie nie spowoduje naruszenia warunków konkurencji.

Zgodnie z art. 43 ust. 18 ww. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Z powołanych wyżej regulacji prawnych wynika, że zwolnieniu od podatku VAT podlegają usługi realizowane przez organizacje realizujące określone cele, w zakresie interesu zbiorowego swoich członków, wykonywane na rzecz ich członków w zamian za składki, których wysokość i zasady ustalania wynikają z przepisów statutowych tych podmiotów, pod warunkiem że podmioty te nie są nastawione na osiąganie zysków i jeżeli zwolnienie nie spowoduje naruszenia warunków konkurencji. Cytowany przepis art. 43 ust. 1 pkt 31 lit. b ustawy o VAT formułuje warunki, od których zależy zwolnienie:

zwolnienie dotyczy organizacji, które nie są nastawione na osiąganie zysku z tytułu prowadzonej działalności;
są organizacjami o określonym charakterze i rodzaju – organizacje realizujące cele polityczne, związkowe, patriotyczne, filozoficzne, filantropijne i obywatelskie;
wykonywane są w zakresie interesu zbiorowego swoich członków, wykonywane na rzecz ich członków w zamian za składki,

Wskazać w tym miejscu należy, iż w celu ustalenia prawa do korzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 31b ustawy dla nieodpłatnej realizacji zadań statutowych, w pierwszej kolejności należy zbadać, czy Wnioskodawca w przedmiotowym przypadku będzie działała w charakterze podatnika podatku VAT.

Należy podkreślić, że działalność gospodarcza, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, nie musi, co do zasady, być prowadzona w celu uzyskania zysku. W ramach działalności gospodarczej podatnik VAT może dążyć do osiągnięcia celów inne niż zarobkowe. Tym samym, podatnikami VAT mogą być również podmioty typu non profit, realizujące np. zadania charytatywne, przy czym opodatkowaniu mogą podlegać jedynie takie czynności wykonywane przez tych podatników, działających w tym charakterze, które są realizowane pod tytułem odpłatnym. Bez znaczenia także dla bycia podatnikiem VAT jest efekt prowadzonej działalności, w szczególności, czy jest to działalność dochodowa, czy też przynosząca straty.

Z powyżej cytowanych przepisów wynika zatem, że zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług determinowany jest przez dwa czynniki:

przedmiotowy – opodatkowaniu podlega wyłącznie dostawa towarów i świadczenie usług oraz

podmiotowy – dostawa i świadczenie usług muszą być dokonane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Należy wskazać, że działalność Fundacji uregulowana jest w ustawie z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (Dz. U. z 2018 r. poz. 723).

Zgodnie z art. 1 ustawy o fundacjach, Fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

Wskazać należy w tym miejscu, że definicja działalności gospodarczej wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter autonomiczny i powinna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów regulujących działalność fundacji. Ponadto wskazać należy, że definicja zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy stanowi wprost jakiego rodzaju czynności należy uznać za działalność gospodarczą, stąd też należy dokonać jej wykładni literalnej.

Działalność gospodarcza, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, nie musi być – co do zasady – prowadzona w celu uzyskania zysku. W ramach działalności gospodarczej podatnik VAT może dążyć do osiągnięcia celów inne niż zarobkowe. Tym samym, podatnikami VAT mogą być również podmioty typu non profit, realizujące np. zadania charytatywne, przy czym opodatkowaniu mogą podlegać jedynie takie czynności wykonywane przez tych podatników, działających w tym charakterze, które są realizowane pod tytułem odpłatnym. Bez znaczenia także dla bycia podatnikiem VAT jest efekt prowadzonej działalności, w szczególności, czy jest to działalność dochodowa, czy też przynosząca straty.

Ponadto należy wskazać, że realizacja zadań fundacji, poza przypadkami prowadzenia przez nią działalności gospodarczej związanej z jej celami statutowymi (czynności odpłatne), ma z reguły charakter usługowy – nieodpłatny. Przy czym, należy zauważyć, że jego statutowe czynności podlegają opodatkowaniu, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jedynie wówczas, gdy są one realizowane za odpłatnością (odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług), natomiast, gdy są wykonywane nieodpłatnie – nie podlegają podatkowi od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, iż prowadzi działalność statutową. W ramach prowadzonej działalności statutowej organizuje pokazy, wystawy, targi, konferencje, szkolenia, seminaria oraz konkursy; promuje patriotyczne i historyczne zasługi mieszkańców wsi; wydaje broszury informacyjne na tematy związane ze wsią, rolnictwem; propaguje ideę zrzeszenia się rolników w Kółkach Rolniczych i Kołach Gospodyń Wiejskich, nieodpłatnie na rzecz Kół Gospodyń Wiejskich, członków Kółek Rolniczych oraz innych uczestników „imprez”. Działalność statutową Fundacja prowadzi nieodpłatnie.

Zatem z uwagi na opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w zakresie, w jakim Fundacja wykonuje nieodpłatnie czynności w ramach działalności statutowej – to w takim zakresie nie wykonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji nieodpłatna działalność statutowa Fundacji nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca w tym zakresie nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a Jego działalność w tym zakresie nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, skoro Wnioskodawca realizując nieodpłatnie zadania statutowe nie będzie z tego tytułu działał w charakterze podatnika podatku VAT, to bezzasadnym staje się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia dla nieodpłatnej realizacji zadań statutowych na podstawie. art. 43 ust. 1 pkt 31 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin