Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.676.2018.2.JO
z 19 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2018 r. (data wpływu 10 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 listopada 2018 r. (data wpływu 4 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się budynek mieszkalny – jest prawidłowe;
• braku opodatkowania sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się pawilon z płyty obornickiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresach. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 listopada 2018 r. o doprecyzowanie rodzaju sprawy, opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz własnego stanowiska a także o podpis pełnomocnika pod wnioskiem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pani X (dalej: Wnioskodawca) odziedziczyła wraz z rodzeństwem nieruchomość po rodzicach, która położona jest w P. Ojciec Wnioskodawcy, Pana A, Pana B, Pani C, Pana D, Pana E – Pan F zmarł w dniu 12 sierpnia 1985 r. Spadek po nim na mocy ustawy nabyli żona i dzieci w dniu 18 czerwca 2009 r. Matka ww. osób zmarła w dniu 12 czerwca 2008 r. i spadek po niej odziedziczyły dzieci po 1/6 w dniu 29 grudnia 2011 r. Spadkobiercy posiadają uregulowaną sprawę z tytułu nabycia praw do spadku po ww. osobie.

Na nieruchomości posadowiony jest budynek mieszkalny i pawilon z płyty obornickiej nietrwale połączony z gruntem wybudowany metodą gospodarczą w latach 60-70 XX wieku. Lokal użytkowy był przedmiotem najmu m.in. osobom prowadzącym działalność gospodarczą np. w 2012 r. do 2017 r. Obecnie lokal jest nadal wynajmowany.

Aktualni właściciele nieruchomości dnia 20 lipca 2018 r. zawarli z osobami fizycznymi umowę przedwstępną sprzedaży. W trakcie czynności notariusz zwróciła Stawiającym uwagę na okoliczność, że sprawdzenia wymaga, czy umowa przyrzeczona sprzedaży nieruchomości skutkować będzie obowiązkiem odprowadzenia przez sprzedających podatku VAT z uwagi na fakt, że nieruchomość, a w zasadzie pawilon nie związany z gruntem stale, był w przeszłości i jest nadal wynajmowany osobie prowadzącej działalność gospodarczą. Zarówno strona sprzedająca, jak i kupująca dokonują transakcji bez związku z prowadzeniem działalności.

W ocenie Wnioskodawcy i pozostałych współwłaścicieli nieruchomość przy ul. (…) w (…), transakcja jej sprzedaży winna zostać opodatkowana podatkiem PCC, nie zaś podatkiem od towarów i usług. Mając powyższe na uwadze powstała potrzeba uzyskania interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie.

W piśmie z dnia 28 listopada 2018 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że wniosek o interpretację nie dotyczy PCC oraz udzielił następujących informacji na zadane przez tut. Organ pytania:

• Pytanie DKIS nr 3 pkt a.
  „Czy Wnioskodawca jest/był czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług? Jeśli odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, to z tytułu jakiej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest/był zarejestrowany jako podatnik VAT?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca prowadził kwiaciarnię i był podatnikiem podatku od towarów i usług, lecz od ok. 6 lat przebywa na emeryturze i nie jest już czynnym podatnikiem ww. podatku.
• Pytanie DKIS nr 3 pkt b.
  „Czy budynek mieszkalny i pawilon z płyty obornickiej nietrwale połączony z gruntem znajdował się na nieruchomości w momencie otrzymania spadku?”.
  Odpowiedź:
  Budynek mieszkalny i pawilon z płyty obornickiej nietrwale połączony z gruntem był posadowiony na nieruchomości w dacie uzyskania spadku.
• Pytanie DKIS nr 3 pkt c.
  „W jaki sposób Wnioskodawca wykorzystywał udział we współwłasności budynku mieszkalnego od momentu otrzymania spadku do momentu sprzedaży? Czy ww. udział we współwłasności budynku był przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze? Czy ww. udział był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawczyni wraz z mężem zamieszkiwała w budynku na nieruchomości, ale od ok. 2 lat już tam nie mieszka z uwagi na wiek i trudności w samodzielnej obsłudze pieca, który ogrzewa dom, zgromadzenia opału. Udział we współwłasności budynku nigdy nie był przedmiotem najmu, dzierżawy, czy innej umowy o podobnym charakterze. Najem osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą dotyczył tylko pawilonu z płyty. Wnioskodawca nie wykorzystywał udziału w budynku mieszkalnym na prowadzenie działalności gospodarczej.
• Pytanie DKIS nr 3 pkt d.
  „W jaki sposób Wnioskodawca zamierza wykorzystać środki finansowe uzyskane ze sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca pragnie zdeponować kwotę ze sprzedaży nieruchomości na rachunku oszczędnościowym, nie wyklucza również darowizny części ww. kwoty na rzecz córki.
• Pytanie DKIS nr 3 pkt e.
  „Czy Wnioskodawca w celu sprzedaży, poniósł/będzie ponosić jakiekolwiek nakłady związane z przygotowaniem do sprzedaży swojego udziału we współwłasności nieruchomości, np.: zamieszczenie ogłoszeń o sprzedaży, uzbrojenie itp.? Jeśli tak, to jakie to były/będą nakłady?”.
  Odpowiedź:
  Wnioskodawca nie ponosił i nie będzie ponosić nakładów na nieruchomość.
• Pytanie DKIS nr 3 pkt f.
  „Czy pawilon z płyty obornickiej – w świetle przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), zwanej dalej prawo budowalne – stanowi budynek, budowlę lub ich część? Jeśli nie jest on budynkiem i/lub budowlą, to czym jest w ramach ww. prawa budowlanego?”.
  Odpowiedź:
  Pawilon z płyty obornickiej nie jest budynkiem czy budowlą w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Wedle wiedzy Wnioskodawcy jest on obiektem/pawilonem nietrwale związanym z gruntem, który może zostać w każdej chwili usunięty.
• Pytanie DKIS nr 3 pkt g.
  „Czy znajdujący się na nieruchomości pawilon z płyty obornickiej jest trwale związany z gruntem?”.
  Odpowiedź:
  Pawilon nie jest trwale związany z gruntem.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 28 listopada 2018 r.).

Czy sprzedaż nieruchomości zabudowanej przez osobę niebędącą podatnikiem podatku VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 przedmiotowej ustawy w sytuacji, gdy pawilon nietrwale połączony z gruntem usytuowany na nieruchomości był wynajmowany osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 28 listopada 2018 r.), sprzedaż taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• braku opodatkowania sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się budynek mieszkalny – jest prawidłowe;
• braku opodatkowania sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje pawilon z płyty obornickiej – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny.

W myśl art. 195 Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną (art. 196 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu należy traktować jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Grunt spełnia bowiem definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy, jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, w którym stwierdzono, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Reguluje kwestię zawierania umów ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z poźn. zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca odziedziczył wraz z rodzeństwem nieruchomość po rodzicach, która położona jest w P. Spadek po ojcu na mocy ustawy nabyli żona i dzieci w dniu 18 czerwca 2009 r. Matka ww. osób zmarła w dniu 12 czerwca 2008 r. i spadek po niej odziedziczyły dzieci po 1/6 w dniu 29 grudnia 2011 r. Spadkobiercy posiadają uregulowaną sprawę z tytułu nabycia praw do spadku po ww. osobie. Na nieruchomości posadowiony jest budynek mieszkalny i pawilon z płyty obornickiej nietrwale połączony z gruntem wybudowany metodą gospodarczą w latach 60-70 XX wieku. Aktualni właściciele nieruchomości dnia 20 lipca 2018 r. zawarli z osobami fizycznymi umowę przedwstępną sprzedaży. Wnioskodawca prowadził kwiaciarnię i był podatnikiem podatku od towarów i usług, lecz od ok. 6 lat przebywa na emeryturze i nie jest już czynnym podatnikiem ww. podatku. Budynek mieszkalny i pawilon z płyty obornickiej nietrwale połączony z gruntem był posadowiony na nieruchomości w dacie uzyskania spadku. Wnioskodawczyni wraz z mężem zamieszkiwała w budynku na nieruchomości, ale od ok. 2 lat już tam nie mieszka z uwagi na wiek i trudności w samodzielnej obsłudze pieca, który ogrzewa dom, zgromadzenia opału. Udział we współwłasności budynku nigdy nie był przedmiotem najmu, dzierżawy, czy innej umowy o podobnym charakterze. Najem osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą dotyczył tylko pawilonu z płyty. Wnioskodawca nie wykorzystywał udziału w budynku mieszkalnym na prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca pragnie zdeponować kwotę ze sprzedaży nieruchomości na rachunku oszczędnościowym, nie wyklucza również darowizny części ww. kwoty na rzecz córki. Wnioskodawca nie ponosił i nie będzie ponosić nakładów na nieruchomość. Pawilon z płyty obornickiej nie jest budynkiem czy budowlą w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Wedle wiedzy Wnioskodawcy jest on obiektem/pawilonem nietrwale związanym z gruntem, który może zostać w każdej chwili usunięty. Pawilon nie jest trwale związany z gruntem. Lokal użytkowy był przedmiotem najmu m.in. osobom prowadzącym działalność gospodarczą np. w 2012 r. do 2017 r. Obecnie lokal jest nadal wynajmowany.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W celu rozstrzygnięcia powyższej wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy dla opisanej transakcji Wnioskodawca występuje w roli podatnika, a w konsekwencji, czy przedmiotowa dostawa nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak już wskazano pojęcie „majątku prywatnego”, nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści cyt. wyżej orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć zatem należy, iż nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z uwagi na powyższe w kontekście przedstawionego opisu sprawy oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego, a także kluczowego orzecznictwa sądowego, w tym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), prowadzi do stwierdzenia, że trudno uznać aby sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się budynek mieszkalny będzie miała miejsce w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z treści wniosku nie wynika bowiem, aby Wnioskodawca podejmował aktywne działania zmierzające do przygotowania tej części nieruchomości zabudowanej do sprzedaży, w takim zakresie w jakim podejmują je handlowcy (np.: przez nabycie z zamiarem odsprzedaży, złożone działania marketingowe, itp.). Ponadto, Wnioskodawca wraz z mężem zamieszkiwał w budynku na nieruchomości, ale od ok. 2 lat już tam nie mieszka z uwagi na wiek i trudności w samodzielnej obsłudze pieca, który ogrzewa dom, zgromadzenia opału. Udział we współwłasności budynku nigdy nie był przedmiotem najmu, dzierżawy, czy innej umowy o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie wykorzystywał udziału w budynku mieszkalnym na prowadzenie działalności gospodarczej.

W konsekwencji, sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się budynek mieszkalny nie będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym, Wnioskodawca z tego tytułu, nie będzie występować w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, czynność sprzedaży udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się budynek mieszkalny będzie mieścić się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy, do których unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Podsumowując, sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się budynek mieszkalny nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ustawy, gdyż Wnioskodawca w stosunku do tej czynności nie będzie występować w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem, w tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Natomiast, przechodząc do pozostałego posiadanego przez Wnioskodawcę udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej, na którym znajduje się pawilon z płyty obornickiej, który jak wynika z przedstawionego opisu sprawy był i jest nadal wynajmowany, to należy stwierdzić, że dostawa tej części nieruchomości będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej.

Jak to już wcześniej stwierdzono, najem stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Tym samym, sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się pawilon z płyty obornickiej, który był i jest wykorzystywany w działalności gospodarczej polegającej na najmie, będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem w analizowanej w sprawie w związku z dostawą udziału we współwłasności nieruchomości w tej części, Wnioskodawca wypełniać będzie przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy, pozwalające uznać ww. sprzedaż za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca występować będzie w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Czynność ta będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Reasumując, sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej w części, na której znajduje się pawilon z płyty obornickiej będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ustawy, gdyż Wnioskodawca w stosunku do tej czynności będzie występować w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem, w tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego, który składa wniosek o jej wydanie. Wobec powyższego, należy podkreślić, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi ochronę prawnopodatkową tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

Jednocześnie nadmienia się, że zgodnie z powołanym wyżej art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z dołączonych do niego dokumentów. W związku z tym załączone przez Wnioskodawcę do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.