2018.12.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.809.2018.1.KM
z 20 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2018 r. (data wpływu 5 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do wystawienia faktur korygujących w związku z rezygnacją z dochodzenia części należności od kontrahenta – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do wystawienia faktur korygujących w związku z rezygnacją z dochodzenia części należności od kontrahenta.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

A. Sp. z o.o. jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającym na terytorium Polski nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o CIT dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka” bądź „A.”). Spółka jest również podatnikiem VAT czynnym. Podstawowym obszarem działalności Spółki jest produkcja i sprzedaż gazów technicznych oraz usług.

P. S.A. (dalej: „Kontrahent”) jest ... producentem ... w Polsce. Do swojej działalności nabywa duże ilości gazów technicznych, w tym m.in. od A., w której posiada 21% udziałów. Kontrahent jest podatnikiem VAT czynnym.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca oraz Kontrahent zawarli w dniu 21 sierpnia 1997 r. umowę dostaw gazów technicznych, mediów i usług (dalej: „Umowa”) do Kontrahenta, która wygasła w dniu 26 maja 2017 r. i została zastąpiona nową umową. Na tej podstawie, A. produkuje gazy za pomocą urządzeń zlokalizowanych w D. i dostarcza gazy i usługi do d. zakładu produkcyjnego Kontrahenta.

Ceny opłat są kalkulowane w oparciu o określony wzór indeksacyjny, na który składają się:

Wartości stałe (ustalone przed wejściem w życie Umowy na dostawy): cena bazowa, udział procentowy indeksu, bazowe wartości indeksów oraz
Wartości zmienne (które są co miesiąc odczytywane np. z Biuletynu Statystycznego GUS i podstawiane do wzoru, aby obliczyć aktualną cenę produktu): aktualne wartości indeksów.

Analizując współpracę pomiędzy Wnioskodawcą i Kontrahentem, w ocenie Wnioskodawcy, doszło do nieprawidłowości w zakresie waloryzacji cen, skutkującej niedoszacowaniem wartości opłat należnych A. od Kontrahenta. Zdaniem A. jeden z indeksów wykorzystywany do kalkulacji ceny (wskaźnik „M₀”- Indeks Poziomu Płac w Przemyśle Chemicznym), bez dokonania stosownej korekty jest nieprawidłowy i wpływa na wartość opłat miesięcznych i opłat za dostarczane przez A. gazy techniczne do zakładu Kontrahenta w D. Sytuacja ta wynikła z faktu, iż kalkulacja ceny określona w Umowie odwołuje się do wskaźników opartych o klasyfikację działalności zgodną z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD). Klasyfikacja ta została zastąpiona w 2004 r. klasyfikacją PKD 2004, która to zmiana nie miała jednak wpływu na poziom danych prezentowanych w Biuletynie Statystycznym GUS. Następnie PKD 2004, na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności, została zastąpiona klasyfikacją PKD 2007. W wyniku wprowadzenia klasyfikacji PKD 2007, zmianie uległa definicja sektora przemysłu chemicznego, a w konsekwencji sposób kalkulacji wskaźnika M₀. Doprowadziło to do sytuacji, w której sposób kalkulacji wskaźnika bazowego (ustalonego w Umowie) jest inny niż sposób kalkulacji wskaźnika aktualnego (ustalanego na bieżąco).

Chcąc doprowadzić do zgodności kalkulacji wskaźników, Wnioskodawca skorzystał z opublikowanego w styczniu 2009 r. Biuletynu Statystycznego, w którym GUS prezentuje dodatkowo przeliczone wstecz wskaźniki za okres od listopada 2007 r. do grudnia 2008 r. według klasyfikacji PKD 2004 oraz PKD 2007. Różnice między wartościami obu wskaźników dla 14 miesięcy, dla których zostały one opublikowane równolegle przez GUS, pozwalają określić uśrednioną wartość zmiany wskaźnika M₀ spowodowaną wprowadzeniem PKD 2007. Wartość ta wynosi -7,5% w stosunku do wskaźnika opartego na PKD 2004.

W związku z powyższą zmianą, zdaniem Wnioskodawcy, opłaty wystawiane na Kontrahenta są zaniżone. Z tego względu, A. wystosował do Kontrahenta stosowne pismo z wyjaśnieniami i od miesiąca października 2015 r. rozpoczął fakturowanie według nowych zasad, w oparciu o skorygowaną wartość wskaźnika M₀. Spowodowało to podwyższenie bieżących opłat w stosunku do opłat kalkulowanych według wcześniej stosowanego wskaźnika M₀.

Na sformułowane przez A. wyjaśnienia, Kontrahent wystosował pismo z odpowiedzią, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy w zakresie stosowania skorygowanego wskaźnika M₀ za błędne. Zażądał także aby Wnioskodawca wypełniał swoje obowiązki prawne oraz ustalenia zawarte w Umowie i w dalszym ciągu obciążał Kontrahenta opłatami stosownie do sposobu kalkulacji i uwzględniając dotychczasowy wskaźnik wskazany w Umowie. Równocześnie, Kontrahent nie płacił wystawianych przez A. faktur, w części (nadwyżce) odpowiadającej różnicy pomiędzy cenami ustalonymi na podstawie stosowanego dotychczas wskaźnika a cenami obliczonymi zgodnie z nowym, skorygowanym wskaźnikiem M₀.

A. wystawiał faktury kalkulowane według skorygowanego wskaźnika w okresie od października 2015 r. do czerwca 2017 r., z najpóźniejszym terminem płatności: 30 czerwca 2017 r. Po tym okresie, strony zaczęła obowiązywać nowa umowa, w której na nowo ustalono zasady rozliczeń.

Chcąc rozliczyć żądania A. wynikające z niedopłaconych faktur, w dniu 8 marca 2018 r. zostało zawarte porozumienie (dalej: „Porozumienie”), w którym: (i) Spółki przyznały, że A. posiada podlegające egzekucji roszczenie do zapłaty należności, (ii) Kontrahent przyznaje, że należności nie zostały zapłacone, (iii) A. rezygnuje z roszczenia względem Kontrahenta z tytułu niezapłaconych należności.

W związku z dokonaniem dostaw/świadczeniem usług Wnioskodawca wykazywał przychód należny wynikający z opłat ustalonych w oparciu o skorygowaną wartość wskaźnika. Wnioskodawca nie skorzystał z przysługującego mu prawa do zastosowania ulgi na złe długi określonej w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT w części opłaty należnej zakwestionowanej przez Kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest uprawniona do obniżenia podstawy opodatkowania VAT i wystawienia faktur korygujących w związku z zawartym z Kontrahentem Porozumieniem i rezygnacją z dochodzenia części należności od Kontrahenta?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do obniżenia podstawy opodatkowania VAT i wystawienia faktur korygujących w związku z rezygnacją z dochodzenia części należności od Kontrahenta.

A. z Kontrahentem zawarli Porozumienie, w którym zrzeka się prawa do dochodzenia niezapłaconych wierzytelności. Zrzeczenie to, może być rozpatrywane w kontekście zwolnienia z długu, instytucji prawa cywilnego, opisanej w art. 508 kc. Instytucja ta polega na zrezygnowaniu przez wierzyciela ze świadczenia należnego mu od dłużnika. Mając jednakże na uwadze autonomiczny charakter prawa podatkowego, w tym przepisów o VAT, podstawą opodatkowania jest kwota należna, a zatem ta, która została efektywnie otrzymana przez A. Dodatkowo, autonomia prawa podatkowego, przemawia za stanowiskiem, że skorzystanie z cywilnoprawnej instytucji, nie powinno automatycznie determinować wykładni przepisów VAT.

Należności opisane w powyższym stanie faktycznym nie zostały efektywnie uregulowane w pełnej wysokości przez Kontrahenta. W wyniku zawartego Porozumienia nie doszło do efektywnego i pełnego zaspokojenia roszczeń A. z tytułu istniejącego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony transakcji poprzez uiszczenie należności w jakiejkolwiek formie. W związku z podpisanym Porozumieniem wynagrodzenie należne A. zostało obniżone do wysokości akceptowanej przez obie strony, które zostało wcześniej zapłacone przez Kontrahenta. Strony ostatecznie uzgodniły, że zapłatą będzie kwota w niższej wysokości, a zatem ta niższa kwota powinna zostać wykazana na fakturach.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że kwota, z zapłaty której A. zrezygnował nie powinna zwiększać podstawy opodatkowania z tytułu dokonanych transakcji.

Podstawa opodatkowania w świetle zharmonizowanego systemu VAT

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest zasadniczo wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży do nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika (z zastrzeżeniami niemającymi zasadniczo zastosowania w przedmiotowej sprawie).

Zgodnie natomiast z art. 73 Dyrektywy VAT, co do zasady podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z powyższego wynika zatem, że podstawą opodatkowania jest to, co A. faktycznie otrzymał od Kontrahenta, a zatem kwota efektywnie zapłacona. W szczególności w ocenie Wnioskodawcy nie jest możliwe uznanie, iż kwota w wyższej wysokości określona w Porozumieniu (a do zapłaty której Kontrahent nie jest zobowiązany) stanowi podstawę opodatkowania. W ocenie Wnioskodawcy nie można przenosić skutków w prawie cywilnym na skutki w podatku VAT. Należy mieć na uwadze autonomiczny charakter prawa podatkowego, w szczególności przepisów ustawy o VAT, zgodnie z którymi podstawą opodatkowania jest kwota należna, a zatem ta, która efektywnie została zapłacona i otrzymana przez podatnika (tj. A.). Podatek VAT jest podatkiem zharmonizowanym, więc przy analizie przepisów ustawy o VAT należy uwzględnić okoliczność, że Dyrektywa VAT także posługuje się w kontekście podstawy opodatkowania pojęciem zapłaty otrzymanej czy też należnej.

Należy pamiętać, że jedną z podstawowych zasad zharmonizowanego systemu podatku VAT jest także zasada ekonomicznego sensu transakcji, która ma na celu zapewnienie równości podatników. Oznacza to, że dokonywane przez podatników działających na obszarze jurysdykcji unijnej transakcje winny wywoływać zasadniczo podobne skutki w podatku VAT. Tymczasem uzależnienie skutków VAT od treści cywilnoprawnej łączącego strony stosunku może skutkować powstaniem dla podatników różnych skutków podatkowych (a w konsekwencji ekonomicznych) - system prawa cywilnego nie jest zasadniczo zharmonizowany na poziomie europejskim, a zatem jedno zdarzenie gospodarcze mogłoby skutkować różnymi konsekwencjami dla podatników z rożnych jurysdykcji w zależności od uregulowań cywilnoprawnych właściwych dla danego stosunku. W tym miejscu warto wskazać na przykład przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - z uwagi na fakt, że przeniesienie prawa własności jest instytucją zasadniczo niezharmonizowanego systemu prawa prywatnego odwołanie się wprost do tej instytucji w przepisach dotyczących podatku VAT mogłoby skutkować różnymi konsekwencjami dla podatników. Celem uniknięcia takich sytuacji, ustawodawca unijny i krajowy (transponując przepisy do polskiego porządku prawnego) odwołali się do treści ekonomicznej, co pozwala na ustalenie jednolitych skutków w podatku VAT tożsamych zdarzeń gospodarczych.

Mając na uwadze powyższe rozważania, celem określenia skutków w podatku VAT przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, należy odwołać się do treści ekonomicznej zdarzenia.

Ekonomiczna treść zdarzenia opisanego w stanie faktycznym

W ocenie Wnioskodawcy, zawarte Porozumienie nie prowadzi do uregulowania należności wynikających z faktur, gdyż jest to nieefektywna forma wygaśnięcia wierzytelności. W wyniku tej czynności, wierzyciel faktycznie nie otrzymuje zapłaty za spełnione świadczenie w wysokości, która została pierwotnie ustalona. Dlatego też należy uznać, że w wyniku zawartego Porozumienia, na gruncie ustawy o VAT nie dochodzi do dostawy towarów lub świadczenia usług w zamian za zapłatę w wysokości określonej w pierwotnej fakturze, dokumentującej tą czynność.

Wskazać należy, że w przypadku dokonania zapłaty dochodzi do uregulowania należności poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności wskutek uiszczenia należności przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela. Z kolei, w przypadku zawartego Porozumienia nie dochodzi do zaspokojenia roszczeń wierzyciela z tytułu istniejącego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony transakcji poprzez uiszczenie należności. Celem ekonomicznym Porozumienia jest w tej sytuacji rezygnacja z dochodzenia całości należności, a zatem w praktyce dochodzi do obniżenia kwoty, którą dłużnik jest obowiązany zapłacić.

Zapłata w rozumieniu przepisów ustawy o VAT

W kontekście powyższego, należy również zwrócić szczególną uwagę na definicję „zapłaty” na gruncie podatku VAT. Jak wskazywano powyżej, zgodnie z art. 29a ustawy o VAT, zapłatą jest kwota otrzymana z tytułu sprzedaży. Zapłatę stanowi zatem wszelka korzyść majątkowa, jaką podatnik uzyska lub ma uzyskać w związku z wykonaniem czynności opodatkowanej.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, kwotą wynikającą z ustaleń stron jest kwota, którą ostatecznie Kontrahent zobowiązał się uiścić na rzecz Wnioskodawcy, i którą Wnioskodawca faktycznie otrzymał. Nie sposób bowiem twierdzić, że na skutek zawartego Porozumienia, kwotą należną wierzycielowi będzie wciąż kwota wynikająca z pierwotnego zobowiązania dłużnika, której A. nie otrzymał i nie otrzyma.

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania będzie nie kwota, która wynika z pierwotnych faktur, a kwota którą A. faktycznie otrzymał i potwierdził w zawartym Porozumieniu. Należy bowiem zauważyć, że ta kwota będzie stanowić faktyczną zapłatę za wykonane przez Wnioskodawcę czynności podlegające opodatkowaniu, a jednocześnie będzie kwotą, na którą w toku ustaleń, zgodziły się obie strony transakcji.

Powyższe z kolei powoduje - zdaniem Wnioskodawcy - obowiązek dokonania korekt pierwotnie wystawionych faktur, do wysokości uzgodnionych w Porozumieniu.

Prawo do skorygowania podstawy opodatkowania VAT

Stosowanie do art. 29a ust 10 ustawy o VAT, podstawę opodatkowania obniża się m.in. o kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen. Natomiast, zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy o VAT, fakturę korygującą wystawia się m.in. gdy udzielono obniżki ceny, opustu czy w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

W niniejszej sytuacji, Spółki ostatecznie ustaliły w Porozumieniu wysokość wynagrodzenia, którą A. miał otrzymać (i faktycznie otrzymał). Zatem, aby faktury odzwierciedlały rzeczywisty przebieg transakcji oraz przedstawiały właściwe, prawidłowe i zgodne z rzeczywistością kwoty Wnioskodawca jest uprawniony do wystawienia faktur korygujących.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie przykładowo w wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacji indywidualnej z dnia 6 lutego 2017 r. (sygn. 2461-IBPP2.4512.981.2016.1.BW), zgodnie z którą: „Jak wynika z opisu sprawy w wyniku zawarcia umowy o zwolnienie z długu nastąpiło Porozumienie stron co do wynagrodzenia na wyświadczone przez Wnioskodawcę czynności (dostawę towarów, świadczenie usług). W szczególności Wnioskodawca wyraził zgodę na zmniejszenie należności, tj. sumy płatności, jakie Kontrahent zobowiązany był zapłacić za wyświadczone czynności. Obniżenie należności Wnioskodawcy w związku z zawarciem umowy o zwolnienie z długu winno być zatem uznane za obniżenie ceny lub upust, o którym stanowi ww. art. 29a ust. 10 ustawy o VAT.”

W świetle powyższych argumentów Wnioskodawca jest zdania, iż jest upoważniony do obniżenia podstawy opodatkowania i wystawienia faktur korygujących dokumentujących zapłatę w wysokości faktycznie otrzymanej od Kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174), opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumnie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 ww. ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Natomiast podstawa opodatkowania – na mocy art. 29a ust. 7 ww. ustawy, nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy, podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;
wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;
zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;
wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ww. ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1,
udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1,
dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań,
dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca, stosownie do art. 106j ust. 2 ww. ustawy, powinna zawierać:

wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
przyczynę korekty;
jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.

Natomiast, stosownie do art. 106j ust. 3 ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik udziela opustu lub obniżki ceny w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych lub świadczonych na rzecz jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca, o której mowa w ust. 2:

powinna zawierać dodatkowo wskazanie okresu, do którego odnosi się udzielany opust lub obniżka;
może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 5 i 6 oraz nazwy (rodzaju) towaru lub usługi objętych korektą.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, świadcząc sprzedaż towarów i usług na rzecz kontrahenta, wystawiał w okresie od października 2015 r. do czerwca 2017 r. faktury kalkulowane według skorygowanego wskaźnika M₀, z najpóźniejszym terminem płatności: 30 czerwca 2017 r. Po tym okresie, strony zaczęła obowiązywać nowa umowa, w której na nowo ustalono zasady rozliczeń. Kontrahent uznając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie stosowania skorygowanego wskaźnika M₀ za błędne, nie płacił wystawianych faktur, w części (nadwyżce) odpowiadającej różnicy pomiędzy cenami ustalonymi na podstawie stosowanego dotychczas wskaźnika a cenami obliczonymi zgodnie z nowym, skorygowanym wskaźnikiem M₀. W dniu 8 marca 2018 r. zostało zawarte porozumienie, w którym Strony przyznały, że Wnioskodawca posiadając podlegające egzekucji roszczenie do zapłaty należności, rezygnuje z tego roszczenia względem Kontrahenta z tytułu niezapłaconych należności.

W związku z dokonaniem dostaw/świadczeniem usług Wnioskodawca wykazywał przychód należny wynikający z opłat ustalonych w oparciu o skorygowaną wartość wskaźnika i nie skorzystał z przysługującego jej prawa do zastosowania ulgi na złe długi określonej w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT w części opłaty należnej zakwestionowanej przez Kontrahenta.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy w związku z zaistnieniem powyższych okoliczności ma prawo do wystawienia faktur korygujących.

Odnosząc się do powyższego należy na wstępie wskazać, że faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika.

Z wyżej wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Zatem, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych.

Z opisu sprawy wynika, że „chcąc rozliczyć żądania” Wnioskodawcy wynikające z „niedopłaconych faktur” doszło do zawarcia porozumienia (umowy) stron co do należności za wyświadczone przez Wnioskodawcę czynności (dostawę towarów, świadczenie usług). Spółka wykazywała przychód należny wynikający z opłat ustalonych w oparciu o skorygowaną wartość wskaźnika i nie skorzystała z przysługującego jej prawa do zastosowania ulgi na złe długi określonej w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT w części opłaty należnej zakwestionowanej przez Kontrahenta. Zatem z wniosku nie wynika, że obniżenie należności Wnioskodawcy w związku z zawarciem ww. porozumienia winno być uznane za obniżenie ceny lub upust, o którym stanowi ww. art. 29a ust. 10 ustawy o VAT.

Należy w tym miejscu wspomnieć, iż zgodnie z art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.), zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Zwolnienie z długu może dotyczyć całości lub części wierzytelności. Natomiast przez ugodę, w myśl art. 917 ww. ustawy, rozumie się sytuację, w której strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Takim ustępstwem w przedmiotowej sprawie jest rezygnacja przez Wnioskodawcę z części należności będąca rezultatem zawartego porozumienia. Sytuacji tej nie należy jednak utożsamiać ze zmniejszeniem wartości sprzedanych towarów i usług na skutek obniżenia ich ceny. Zawarte porozumienie (ugoda) dotyczy bowiem jedynie rozliczeń pomiędzy kontrahentami (rezygnacji z dochodzenia określonej części należności).

Reasumując, w świetle powyższego stwierdzić należy, że zawarcie przedmiotowego porozumienia nie stanowi przesłanki do wystawienia faktur korygujących, zmniejszających obrót Wnioskodawcy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że na ocenę stanowiska prezentowanego przez Wnioskodawcę, nie może wpłynąć przywołana we wniosku interpretacja indywidualna, gdyż dotyczy ona konkretnych okoliczności sprawy, wobec czego nie można nadać jej waloru uniwersalnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin