Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.524.2018.2.SŻ
z 19 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2018 r. (data wpływu 24 października 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 listopada 2018 r. (data wpływu 21 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 9 listopada 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.524.2018.1.SŻ, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 9 listopada 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 14 listopada 2018 r.). W dniu 21 listopada 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 19 listopada 2018 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 9 października 2006 r. …. Komisja Lekarska …. w …, w związku ze schorzeniami Wnioskodawczyni wydała orzeczenie nr …, stwierdzając całkowitą niezdolność Wnioskodawczyni do służby w Policji. Ww. komisja zaliczyła Ją do III grupy inwalidzkiej uznając, że inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą w Policji i wyznaczając termin badania kontrolnego na 2009 r. W dniu 6 listopada 2009 r. ta sama komisja lekarska wydała orzeczenie nr …, utrzymując wydane wcześniej orzeczenie i ustalając kolejny termin badania kontrolnego na listopad 2013 r. W dniu 26 listopada 2013 r. …. Komisja Lekarska …. w …, orzeczeniem nr … uznała Wnioskodawczynię za niezdolną do służby w …. i zaliczyła Ją do III grupy inwalidzkiej, w związku ze służbą. Orzeczono, że cyt.:

pkt 3 Uznano, że inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą.

pkt 8 Inwalidztwo jest trwałe a termin badania kontrolnego zbędny.

pkt 9 Ustalono następujące wskazania i przeciwskazania do pracy:

1. wskazania: poza warunkami służby,
2. przeciwskazania: w służbach mundurowych.
   
   

Powyższe orzeczenie wydano na podstawie rozpoznania u Wnioskodawczyni schorzenia powodującego inwalidztwo: zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią i zespołem bólowym, choroba wrzodowa dwunastnicy, stan po strumectomii i żylaki podudzia prawego. Okręgowa Komisja Lekarska …. w … zatwierdziła powyższe orzeczenie jako ostateczne.

W związku z powyższym w dniu 25 kwietnia 2018 r. Wnioskodawczyni zwróciła się e-mailem do KIS (zapytanie …) zadając pytanie: „czy jako inwalida III grupy może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej i odliczyć ją od zeznania podatkowego za 2017 r.?”. Tego samego dnia Wnioskodawczyni otrzymała odpowiedź …, cyt.: „jeśli podatnik posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez np. komisję lekarską …., posiada jednocześnie status osoby niepełnosprawnej uprawniający do korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej”.

W związku z różnymi interpretacjami internetowymi, w celu upewnienia się czy Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej i odliczyć ulgę z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego Jej własność, w dniu 30 sierpnia 2018 r. skontaktowała się z KIS (…) i wówczas otrzymała informację, że aby skorzystać z takiego odliczenia musi dodatkowo posiadać orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności.

Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego, który służy Jej zarówno do dojazdów do lekarzy i na zabiegi lecznicze, bowiem stan zdrowia Wnioskodawczyni ciągle się pogarsza i jest Ona pod stałą kontrolą lekarską. Pojazd służy Jej także do załatwiania zwykłych czynności życiowych. Stan zdrowia nie pozwala Wnioskodawczyni na podjęcie dodatkowej pracy zarobkowej, nie prowadzi Ona żadnej działalności gospodarczej i utrzymuje się wyłącznie z policyjnej renty inwalidzkiej przyznanej decyzją Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego ...

Wnioskodawczyni chciałaby dokonać odliczenia od podatku ulgi określonej w art. 26 ust. 7a pkt 14, tj. ulgi z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł. Wszystkie wydatki związane z używaniem samochodu Wnioskodawczyni ponosi z własnych środków finansowych. Wnioskodawczyni oświadcza, że wydatki nie zostały sfinansowane lub dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały Jej zwrócone w jakiejkolwiek innej formie. Wnioskodawczyni nigdy nie korzystała ani nie korzysta aktualnie z żadnych dotacji, pomocy finansowej bądź socjalnej. Nigdy nie korzystała z żadnej ulgi rehabilitacyjnej. Roczne dochody Wnioskodawczyni pozwalają Jej na skorzystanie z ulgi z tytułu użytkowania samochodu, a odliczenia Wnioskodawczyni chciałaby dokonać za 2017 r., składając stosowną korektę. Wydatki jakie Wnioskodawczyni ponosi w związku z użytkowaniem samochodu osobowego, stanowiącego Jej własność to: obowiązkowe ubezpieczenie, przegląd (na co posiada stosowne dokumenty) oraz paliwo, na co nie posiada faktur, ale jest w stanie je udokumentować poprzez wyciągi bankowe, gdyż paliwo opłaca przy pomocy karty bankowej. Powyższe wydatki za 2017 r. nie przekroczyły kwoty 2 280 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawczyni, jako inwalida III grupy inwalidzkiej, niepełnosprawności orzeczonej przez Okręgową Komisję …., nieposiadająca orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności może w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczyć od dochodu kwotę 2 280 zł z tytułu wydatków związanych z użytkowaniem samochodu osobowego, stanowiącego Jej własność, dla potrzeb związanych z dojazdem do lekarza, leczeniem i do codziennej egzystencji, na podstawie art. 26 ust. l pkt 6, ust. 7a pkt 14 i ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może Ona odliczyć wydatki związane z użytkowaniem samochodu, celem ułatwienia wykonywania czynności życiowych, a art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy określa tę kwotę do 2 280 zł. Art. 26 ust. 7d pkt 1 i 2 ww. ustawy potwierdza przekonanie Wnioskodawczyni o słuszności, że ma prawo do odliczenia ulgi rehabilitacyjnej związanej z użytkowaniem samochodu.

Wątpliwości Wnioskodawczyni wynikają z faktu cytowanej odpowiedzi z KIS, że powinna dodatkowo posiadać orzeczenie o stopniu niepełnosprawności uzyskane z Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności, bowiem niepełnosprawność Wnioskodawczyni została już orzeczona przez Okręgową Komisję Lekarską ….. w ….

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy, stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a);
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    
    

W kwestii odliczenia przez Wnioskodawczynię w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego wskazać należy, że na podstawie art. 1 pkt 16 lit. b) tiret drugie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie, m.in. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. poz. 2175) ustawodawca w zasadniczy sposób zmienił treść zapisów art. 26 ust. 7a pkt 14, likwidując ograniczenie dotyczące odliczenia wydatków związanych z dojazdem wyłącznie na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz rozszerzając jego stosowanie do wszystkich osób niepełnosprawnych, bez względu na posiadaną grupę inwalidzką.

Stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy zmieniającej, przepisy ustaw zmienianych w art. 1-3, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r., z tym że przepisy art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. c), ust. 7a pkt 8 i 14 oraz ust. 7c i 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a  stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy  podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego.
   
   

Natomiast, w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7f przywołanej ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Zatem, osoby zakwalifikowane na podstawie odrębnych przepisów do takiej grupy inwalidztwa, która obejmuje całkowicie niezdolnych do pracy albo pomimo nieokreślenia grupy uznane zostały za całkowicie niezdolne do pracy, mogą korzystać z ulgi rehabilitacyjnej określonej dla II grupy inwalidztwa.

Ponadto, zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 tej ustawy, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Zauważyć należy, że odliczeniu od dochodu podlegają, co do zasady wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 9 października 2006 r. …. Komisja Lekarska …. w …, w związku ze schorzeniami Wnioskodawczyni wydała orzeczenie, stwierdzając całkowitą niezdolność Wnioskodawczyni do służby w ….. Ww. komisja zaliczyła Ją do III grupy inwalidzkiej uznając, że inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą w …. i wyznaczając termin badania kontrolnego na 2009 r. W dniu 6 listopada 2009 r. ta sama komisja lekarska wydała orzeczenie, utrzymując wydane wcześniej orzeczenie i ustalając kolejny termin badania kontrolnego na listopad 2013 r. W dniu 26 listopada 2013 r. Wojewódzka Komisja Lekarska … w …, orzeczeniem nr … uznała Wnioskodawczynię za niezdolną do służby w …. i zaliczyła Ją do III grupy inwalidzkiej, w związku ze służbą. Orzeczono, że inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą, jest trwałe, a termin badania kontrolnego zbędny.

Powyższe orzeczenie wydano na podstawie rozpoznania u Wnioskodawczyni schorzenia powodującego inwalidztwo: zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią i zespołem bólowym, choroba wrzodowa dwunastnicy, stan po strumectomii i żylaki podudzia prawego. Okręgowa Komisja Lekarska …. w … zatwierdziła powyższe orzeczenie jako ostateczne.

Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego, który służy Jej zarówno do dojazdów do lekarzy i na zabiegi lecznicze, bowiem stan zdrowia Wnioskodawczyni ciągle się pogarsza i jest Ona pod stałą kontrolą lekarską. Pojazd służy Jej także do załatwiania zwykłych czynności życiowych. Stan zdrowia nie pozwala Wnioskodawczyni na podjęcie dodatkowej pracy zarobkowej, nie prowadzi Ona żadnej działalności gospodarczej i utrzymuje się wyłącznie z policyjnej renty inwalidzkiej przyznanej decyzją Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego …..

Wnioskodawczyni chciałaby dokonać odliczenia od podatku ulgi określonej w art. 26 ust. 7a pkt 14, tj. ulgi z tytułu używania samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł. Wszystkie wydatki związane z użytkowaniem samochodu Wnioskodawczyni ponosi z własnych środków finansowych. Wnioskodawczyni oświadcza, że wydatki nie zostały sfinansowane lub dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały Jej zwrócone w jakiejkolwiek innej formie. Wnioskodawczyni nigdy nie korzystała ani nie korzysta aktualnie z żadnych dotacji, pomocy finansowej bądź socjalnej. Nigdy nie korzystała z żadnej ulgi rehabilitacyjnej. Roczne dochody Wnioskodawczyni pozwalają Jej na skorzystanie z ulgi z tytułu użytkowania samochodu, a odliczenia Wnioskodawczyni chciałaby dokonać za 2017 r., składając stosowną korektę. Wydatki jakie Wnioskodawczyni ponosi w związku z użytkowaniem samochodu osobowego, stanowiącego Jej własność to: obowiązkowe ubezpieczenie, przegląd (na co posiada stosowne dokumenty) oraz paliwo, na co nie posiada faktur, ale jest w stanie je udokumentować poprzez wyciągi bankowe, gdyż paliwo opłaca przy pomocy karty bankowej. Powyższe wydatki za 2017 r. nie przekroczyły kwoty 2 280 zł.

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że obecnie obowiązują dwa rodzaje orzecznictwa  regulowane różnymi ustawami i prowadzone przez różne instytucje:

1. tzw. orzecznictwo do celów rentowych, które prowadzą - lekarze orzecznicy ZUS oraz komisje lekarskie ZUS. Szczególnymi grupami są rolnicy i ich rodziny - podlegają oni lekarzom rzeczoznawcom i komisjom lekarskim Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (KRUS), a także tzw. służby mundurowe (policjanci, żołnierze, celnicy) i ich rodziny - podlegają oni komisjom lekarskim MON lub MSWiA;
2. tzw. orzecznictwo do celów pozarentowych - prowadzone przez powiatowe lub miejskie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności.
   
   

W związku z tym, gdy podatnik posiada decyzję wymienioną w art. 26 ust. 7d pkt 2 ustawy wydaną przez uprawniony organ, w tym również przez komisję lekarską MON, MSWiA i KRUS, to spełnia warunki do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – niezależnie, od tego czy posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach.

Niemniej jednak należy zwrócić uwagę na fakt, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2018 r., poz. 132, z późn. zm.) ustala się trzy grupy inwalidztwa funkcjonariuszy całkowicie niezdolnych do służby:

1. I grupę - obejmującą całkowicie niezdolnych do pracy;
2. II grupę - obejmującą częściowo niezdolnych do pracy;
3. III grupę - obejmującą zdolnych do pracy.
   
   

Przepisy ww. ustawy, inwalidom zaliczonym do jednej z ww. grup przyznają rentę inwalidzką. Niemniej jednak z ulgi rehabilitacyjnej nie mogą skorzystać osoby, które pomimo otrzymywania renty inwalidzkiej są zdolne do pracy, tj. zaliczone do III grupy inwalidztwa w rozumieniu przepisu art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Orzeczenia komisji lekarskich  podległych MON i MSWiA oraz organów orzeczniczych KRUS wydane po 1 stycznia 1998 r. nie stanowią podstawy do zaliczenia osób, których orzeczenia te dotyczą, do osób niepełnosprawnych w rozumieniu ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Te osoby, jeśli chcą być traktowane jako osoby niepełnosprawne, powinny wystąpić z wnioskiem do powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności o ustalenie stopnia niepełnosprawności. Dotyczy to również orzeczeń stanowiących kontynuację orzeczeń wydanych przed tą datą, tj. przed 1 stycznia 1998 r. (np. orzeczenie wydane zostało w dniu 1 lipca 1997 r. na 5 lat, kolejne orzeczenie z 1 lipca 2002 r. nie podlega już przełożeniu).

Natomiast orzeczenie ustalające inwalidztwo III grupy wyłącznie z tytułu niezdolności do służby oznacza zdolność do pracy poza służbą, a zatem posiadaczy tych orzeczeń nie traktuje się jako osoby niepełnosprawne. Stanowi o tym art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, z późn. zm.) oraz art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.). Osoby legitymujące się takim orzeczeniem mogą wystąpić z wnioskiem o ustalenie stopnia niepełnosprawności do powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności.

Należy bowiem podkreślić, że zgodnie z art. 26 ust. 7d pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej umożliwia decyzja przyznająca rentę: z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, szkoleniową albo socjalną.

Zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym – jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie – wykładnia przepisów regulujących ulgi podatkowe powinna być ścisła, a nie rozszerzająca, gdyż mogłaby doprowadzić do zastosowania ulg wobec osób, które zdaniem ustawodawcy nie spełniają ustanowionych przez niego warunków. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się jednolicie, że wszelkie przepisy regulujące ulgi podatkowe, stanowiące wyjątki od ww. zasady, należy interpretować ściśle, przede wszystkim w oparciu o wykładnię językową (por. wyroki NSA: z dnia 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 649/08; z dnia 24 września 2009 r., sygn. akt II FSK 650/08; z dnia 12 sierpnia 2011 r., sygn. akt II FSK 374/10; z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1781/10). Zatem, skoro zgodnie z wykładnią językową ustawa pozwala na skorzystanie z ulgi rehabilitacyjnej osobom posiadającym decyzję o przyznaniu: renty z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, renty szkoleniowej albo renty socjalnej, nieuprawnionym jest dokonywanie wykładni rozszerzającej.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie ma prawa do odliczenia od dochodu za 2017 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z użytkowaniem samochodu osobowego, stanowiącego Jej własność w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł. Wnioskodawczyni posiada bowiem orzeczenie wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA o całkowitej niezdolności do służby w Policji, zaliczające do trzeciej grupy inwalidzkiej w związku ze służbą. Warunkiem natomiast dokonania odliczenia od dochodu ww. wydatków jest posiadanie orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach (tj. przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych; Dz. U. z 2015 r., poz. 511, z późn. zm.) lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Oznacza to, że prawo do zwolnienia podatkowego podlega szczegółowej i ostatecznej weryfikacji przez organ podatkowy w toku postępowania podatkowego. Tutejszy Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest bowiem uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku zaistniały stan faktyczny będzie się różnił od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.