Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.444.2018.2.MR
z 20 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2018 r. (data wpływu 29 października 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 grudnia 2018 r. (data nadania 17 grudnia 2018r, data wpływu 19 grudnia 2018 r.) na wezwanie nr 0114-KDIP2-1.4010.444.2018.1.MR z dnia 13 grudnia 2018 r. (data nadania 13 grudnia 2018 r., data doręczenia 17 grudnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości rozpoznania jako koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości niematerialnych i prawnych (licencja) (Pytanie 1) – jest prawidłowe;

• potwierdzenia, iż nowo nabyte licencje stanowią wartość niematerialna i prawna, a wydatki związane z jej nabyciem powinny być zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów jako odpisy amortyzacyjne (Pytanie 2) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania jako koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości niematerialnych i prawnych (licencja), oraz potwierdzenia, iż nowo nabyte licencje stanowią wartość niematerialna i prawna, a wydatki związane z jej nabyciem powinny być zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów jako odpisy amortyzacyjne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X jest przedsiębiorstwem biotechnologicznym zajmującym się przede wszystkim produkcją i dystrybucją rekombinowanej insuliny ludzkiej.

Spółka, chcąc umocnić swoją pozycję na globalnym rynku insuliny, w 2006 r. zawarła umowę z niepowiązanym podmiotem zagranicznym (dalej: „Licencjodawca”), na mocy której nabyła prawa do używania licencji na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium (dalej: „Licencja).

Na mocy w/w umowy, Spółka nabyła od Licencjodawcy licencję wyłączną, obowiązującą na opisanych warunkach do końca 2019 roku. W ramach Licencji X nabyła prawo do nabycia przez nią w przyszłości technologii produkcji. Jednocześnie, sprzedaż przez Spółkę jej produktów na niektóre rynki wymagała zapłaty 10% należności licencyjnych na rzecz Licencjodawcy, a ponadto X miała obowiązek nabycia od Licencjodawcy enzymu do produkcji. Spółka rozpoznała Licencję dla celów podatkowych jako wartość niematerialną i prawną i rozpoczęła jej amortyzację zaliczając odpisy do kosztów uzyskania przychodów. Wynikało to z faktu, iż wydatki na nabycie Licencji realizowały wszystkie przesłanki uznania ich za koszty podatkowe, w tym w szczególności Licencja była niezbędna do generowania przychodów z działalności operacyjnej Spółki w zakresie praw nią objętych, a w konsekwencji jej zakup był bezpośrednio związany z uzyskiwanymi przychodami.

W dniu 15 maja 2018 r. Spółka powzięła uchwałę o wyrażeniu zgody na zawarcie umowy inwestycyjnej, na mocy której inwestor miał nabyć udziały w Ltd. z siedzibą w Singapurze - spółce zależnej od Wnioskodawcy (dalej: „Ltd.”). W związku z tym, iż Ltd. była również jedną ze stron umów zawieranych przez Wnioskodawcę z Licencjodawcą, jak również ze względów biznesowych i ekonomicznych, m.in. fakt, iż Licencja w powyższym kształcie miała obowiązywać do 2019 r., a Spółce zależało na zachowaniu jak najdłuższej obecności na rynkach - na których prowadzona była sprzedaż jej produktów w oparciu o przedmiot Licencji - umowa z 2006 r. została rozwiązana za porozumieniem stron na podstawie umowy z dnia 15 maja 2018 r. tzw. ang. Termination and Licence Agreement (dalej: „Umowa rozwiązująca”). Na mocy Umowy rozwiązującej, Spółka jednocześnie ustaliła z Licencjodawcą nowe warunki korzystania z licencji na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania, zbytu, sprzedaży i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium (dalej: „Nowa Licencja”). Natomiast dotychczasowa Licencja, pomimo, iż nie została w pełni zamortyzowana, została wycofana z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych z uwagi na utratę biznesowej i ekonomicznej przydatności dla Spółki.

Zakres Nowej Licencji znacząco różnił się od Licencji pierwotnej. Zmiany te polegały przede wszystkim na zmianie charakteru dotychczasowej licencji z licencji wyłącznej i terminowej na licencje niewyłączną bezterminową, zniesieniu obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę 10% należności licencyjnych z tytułu sprzedaży przez niego produktów na niektóre rynki, zniesieniu obowiązku nabycia enzymu od Licencjodawcy oraz braku zgody Licencjodawcy na przeniesienie technologii produkcji na X.

Nowa Licencja również została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych i podlega amortyzacji od jej wartości początkowej, w związku z tym, że wydatki na nabycie Nowej Licencji realizowały wszystkie przesłanki uznania ich za koszty podatkowe, w tym w szczególności Nowa Licencja była niezbędna do generowania przychodów z działalności operacyjnej Spółki w zakresie praw nią objętych, a w konsekwencji jej zakup był bezpośrednio związany z uzyskiwanymi przychodami.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do możliwości rozpoznania jako koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych (Licencji), gdy wartości te zostały wycofane z podatkowej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych z uwagi na uwarunkowania biznesowe. Ponadto, Spółka pragnie potwierdzić, iż Nowa Licencja, posiadająca inny zakres w stosunku do Licencji wycofanej z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, stanowi nową wartość niematerialną i prawną, a wydatki związane z jej nabyciem powinny być zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów jako odpisy amortyzacyjne od miesiąca następujące po miesiącu wprowadzenia jej do ewidencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, w związku z rozwiązaniem umowy licencyjnej z 2006 r. i wycofaniem Licencji z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania jako koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie wartości niematerialnych i prawnych (Licencji) w niezamortyzowanej części, tj. wartości początkowej Licencji pomniejszonej o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, Nowa Licencja regulująca na nowo warunki korzystania z licencji na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania, zbytu, sprzedaży i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium, stanowi nową wartość niematerialną i prawną, która powinna zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a wydatki związane z jej nabyciem powinny być zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów jako odpisy amortyzacyjne?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w związku z rozwiązaniem umowy licencyjnej z 2006 r. i wycofaniem Licencji z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, jest on uprawniony do rozpoznania jako koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie wartości niematerialnych i prawnych (Licencji) w niezamortyzowanej części, tj. wartości początkowej Licencji pomniejszonej o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, Nowa Licencja regulująca na nowo warunki korzystania z licencji na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania, zbytu, sprzedaży i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium, stanowi nową wartość niematerialną i prawną, która powinna zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a wydatki związane z jej nabyciem powinny być zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów jako odpisy amortyzacyjne.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm. ; dalej: CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie, bądź zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Należy przy tym zauważyć, iż definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Podsumowując powyższe przepisy oraz rozważania, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  
  

Przy czym zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, odnoszącego się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „WNiP”), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż Licencja nabyta przez Spółkę kwalifikowała się jako koszt uzyskania przychodów zgodnie z w/w przesłankami. Była one bowiem wykorzystywana w bieżącej działalności Wnioskodawcy, przez co wpływała bezpośrednio na jego przychody z działalności operacyjnej z tytułu sprzedaży produktów objętych prawami wynikającymi z Licencji. Zatem wydatki na nią były również racjonalnie i gospodarczo uzasadnione. Jednocześnie wydatki na Licencję nie zostały wyłączone z katalogu kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, nabyte od Licencjodawcy prawa do używania licencji na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania, zbytu, sprzedaży i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium, stanowiły podlegające amortyzacji WNiP (licencje), o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 5) ustawy o CIT. Jak bowiem wskazuje ten przepis, amortyzacji podlegają nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania m.in. licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Z kolei mając na uwadze treść art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, Wnioskodawca zasadnie wprowadził Licencję stanowiącą WNiP do ewidencji środków trwałych i WNiP i rozpoznawał wydatki poniesione na nią jako koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjnych.

Przechodząc do meritum niniejszego pytania, należy wskazać, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5) ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1). A contrario z interpretacji tego przepisu, wynika iż ewentualna strata w środkach trwałych, bądź WNiP (rozumiana jako niezamortyzowana część aktywa trwałego wycofywanego z ewidencji środków trwałych i WNiP), w części nie pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych (tj. niezamortyzowana część środków trwałych, bądź WNiP) może stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełnione zostaną ogólne kryteria zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, które zostały wskazane powyżej. Wprawdzie przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji pojęcia „strata”, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 5) ustawy, jednak w świetle interpretacji organów podatkowych jednoznacznie wskazuje się, iż przez „stratę” należy rozumieć również niezamortyzowaną (nieumorzoną część) wartości początkowej WNiP (tak m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 16 grudnia 2014 r., nr IPPB5/423-943/14-2/AJ). Tak rozumiana strata powstaje, jeżeli dany składnik majątkowy pierwotnie przedstawiał sobą wartość dla podatnika (i podatnik poczynił na dany przedmiot faktyczne wydatki), a następnie na skutek różnych okoliczności przestał ją posiadać. W konsekwencji, w sytuacji, w której podatnik nie rozliczył jeszcze całości poniesionego wydatku na nabycie danej WNiP w formie odpisów amortyzacyjnych, a aktywa te utracą swą przydatność dla jego działalności gospodarczej, to powstaje ubytek w majątku podatnika. Utrata możliwości korzystania z WNiP powoduje, iż poniesiony historycznie wydatek - w części jeszcze nierozliczonej dla celów podatkowych - przestaje stanowić jakąkolwiek wartość dla podatnika, a co więcej ma negatywny wpływ na jego sytuacją majątkową.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, w związku z zawarciem przez Spółkę umowy inwestycyjnej, jak również z uwagi na uwarunkowania biznesowe i ekonomiczne (w tym dotyczące chęci zwiększenia zakresu korzystania z praw objętych Licencją) zaszła konieczność zmiany zasad współpracy Wnioskodawcy z Licencjodawcą w zakresie udostępnionych mu w ramach Licencji praw, w konsekwencji czego zawarto Umowę rozwiązującą. W związku z tym, iż w wyniku zaprzestania używania Licencji do celów prowadzonej działalności gospodarczej, straciła ona dla Spółki biznesową i ekonomiczną wartość, zdecydowano o wycofaniu jej z ewidencji środków trwałych i WNiP. Przy czym do dnia wycofania Licencji, jej wartość nie została do końca zamortyzowana.

W ocenie Spółki, nie ulega wątpliwości, iż jej działanie było racjonalne i nie można twierdzić, iż wydatki poniesione przez nią na Licencje - w niezamortyzowanej części - nie spełniają ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów. Należy bowiem zauważyć, iż zastąpienie Licencji Nową Licencją było uzasadnione biznesowo, a zarazem opłacalne w sensie ekonomicznym dla Spółki (w szczególności poprzez udzielenie Spółce na podstawie Nowej Licencji bezterminowego prawa). Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, iż zmiana zasad korzystania z praw nabytych przez Spółkę, była również spowodowana przeprowadzeniem transakcji sprzedaży udziałów w spółce zależnej Wnioskodawcy z siedzibą w Singapurze.

W związku z powyższym, nie sposób twierdzić, iż Spółka wycofując Licencje z ewidencji środków trwałych i WNiP działała nieracjonalnie i bez zamiaru zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów. W świetle spełnienia w/w przesłanek, w szczególności wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, oraz prawidłowego udokumentowania wycofania WNiP z ewidencji, w ocenie Spółki powinna ona rozpoznać jako koszty uzyskania przychodów niezamortyzowaną część Licencji, bowiem wycofanie WNiP z ewidencji przed upływem okresu amortyzacji powoduje powstanie straty (w rozumieniu przepisu art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT) w wysokości niezamortyzowanej wartości początkowej WNiP.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych i organów interpretacyjnych, m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 17 września 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 2152/07) wskazał, iż „na możliwość uwzględnienia strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych jako kosztów uzyskania przychodów należy zdaniem Sądu patrzeć przez pryzmat generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 updop, tj. zasady powiązania wydatków podatnika z przychodami. W tym sensie należy postrzegać ją jako rozwiązanie umożliwiające zrekompensowanie negatywnych dla podatnika skutków zdarzeń gospodarczych zachodzących nieuchronnie i niezależnie od jego woli, w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a także negatywnych ubocznych skutków jego działań, podejmowanych, w celu osiągnięcia przychodu. Nie można zatem wykluczyć, iż pewne działania choćby skutkowały powstaniem "doraźnych strat" są elementem prowadzonej racjonalnie strategii gospodarczej i nie muszą stać w sprzeczności z działaniami w celu osiągnięcia przychodów, a w dalszej perspektywie służyć zwiększeniu zysków”.

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 14 maja 2018 r. (nr 0111- KDIB1-3.4010.104.2018.l.PC), który wskazał, iż „Wnioskodawca miał na celu poprawę jego sytuacji finansowej, redukcję i optymalizację kosztów, a tym samym poprawę jego dochodowości. Jednym z kluczowych działań podjętych przez Wnioskodawcę służącym realizacji tego zamierzenia było zaprzestanie prowadzenia projektów nieopłacalnych. W ten sposób, część WNIP oraz środków trwałych utraciło dla Wnioskodawcy przydatność gospodarczą. Zdaniem Wnioskodawcy, dalsze wykorzystywanie WNIP, bez ich likwidacji, uniemożliwiłoby poprawienie kondycji ekonomicznej jego działalności. Wobec tego należy uznać, że Wnioskodawca działał racjonalnie (jego działania mają ścisły związek z ochroną interesów gospodarczych), z zamiarem zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.”

Podobne stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaprezentował w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 19 maja 2017 r. (nr 3063-ILPB2.4510.51.2017.2.ŁM), w której stwierdził, że: „w razie rozwiązania umowy licencyjnej za porozumieniem stron i zaprzestania wykorzystywania licencji na potrzeby działalności gospodarczej z przyczyn uzasadnionych ekonomicznie, przed terminem na jaki umowa została zawarta, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości opłat licencyjnych skapitalizowanych na wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej, pomniejszonej o wartość odpisów amortyzacyjnych rozpoznanych wcześniej jako koszty uzyskania przychodów”. Analogiczne poglądy zostały przedstawione m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 23 maja 2011 r. (nr IPPB3/423-156/11-3/JG) oraz w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 19 stycznia 2011 r. (nr ITPB3/423- 602/10/PS).

Reasumując, w ocenie Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym nie powinien rodzić wątpliwości fakt, iż poniesione przez Spółkę koszty nabycia Licencji spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Spółka wykorzystywała nabyte licencję na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania, zbytu, sprzedaży i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium w swojej działalności gospodarczej poprzez wytwarzanie i sprzedaż insuliny iniekcyjnej, a z działalności tej uzyskiwała przychody podatkowe. Dodatkowo, decyzja o zaprzestaniu wykorzystywania Licencji została podjęta z przyczyn biznesowych, gdyż Spółka w związku z przystąpieniem do innej transakcji była zobowiązana do rozwiązania umowy licencyjnej obowiązującej na dotychczasowych warunkach. W ocenie Spółki nie ulega zatem wątpliwości, że wydatek poniesiony przez Spółkę na nabycie Licencji spełnia ogólne kryteria zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem także wydatki na Licencje w sytuacji wycofania jej z ewidencji środków trwałych i WNiP, gdy nie jest ona jeszcze w pełni zamortyzowana, stanowić będą stratę (w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT) we WNiP w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ta niezamortyzowana część powinna zostać rozpoznana jako koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów art. 15 ustawy o CIT i nast.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2

Jak zostało przedstawione w stanie faktycznym, Wnioskodawca nabył od Licencjodawcy (wraz z zawarciem Umowy rozwiązującej i zaprzestaniem korzystania z Licencji) Nową Licencję obejmującą prawa do używania licencji na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania, zbytu, sprzedaży i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium, której zakres znacząco różnił się od zakresu Licencji.

W ocenie Wnioskodawcy, Nowa Licencja stanowi licencję w rozumieniu przepisów art. 16b ust. 1 pkt 5) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm. ; dalej: CIT). Z uwagi na fakt, iż ustawa ta nie definiuje tego pojęcia, konieczne jest odwołanie się do rozumienia „licencji” na gruncie przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1191; dalej: „Prawo autorskie”). Zgodnie z definicją zawartą w art. 41 ust. 2 Prawa autorskiego, przez „licencję” należy rozumieć umowę przeniesienia autorskich praw majątkowych lub umowę o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2). Jak wynika z art. 67 ww. ustawy, twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania. Odnosząc powyższe do stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż Nowa Licencja spełnia powyższą definicję, bowiem dotyczy ona korzystania z praw Licencjodawcy w wyraźnie określnym zakresie.

W opinii Spółki, gdy w związku z zawarciem Umowy rozwiązującej nabyła ona Nową Licencję, która przyznała Wnioskodawcy prawa w innym, różniącym się od Licencji zakresie, to de facto Wnioskodawca nabył nową licencję obejmującą możliwość korzystania z określonych w Umowie rozwiązującej praw dotyczących rekombinowanej insuliny ludzkiej, z których Spółka korzystała do tej pory na podstawie Licencji. Zatem Nowa Licencja dotyczy wprawdzie tych samych praw, ale obejmuje uprawnienie do korzystania z nich w całkowicie innym wymiarze.

Do istotnych zmian pomiędzy Licencją a Nową Licencją należą:

• zmiana charakteru licencji z licencji wyłącznej i terminowej na licencje niewyłączną bezterminową;
  

• zniesienie obowiązku zapłaty przez Wnioskodawcę 10% należności licencyjnych z tytułu sprzedaż przez niego produktów na niektóre rynki;
  

• zniesienie obowiązku nabycia enzymu CPB od Licencjodawcy;
  

• brak zgody Licencjodawcy na przeniesienie technologii produkcji na X.
  
  
  

W szczególności należy zauważyć, iż na podstawie Nowej Licencji, Spółka otrzymała nieterminowe prawo do korzystania z praw. Na doniosłość tej okoliczności zwracają również uwagę organy podatkowe, i tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 7 kwietnia 2014 r. (nr IBPBI/2/423-1742/13/PC) stwierdził w odniesieniu do zawarcia nowej, przedłużonej licencji na ten sam film reklamowy, iż „licencja dotyczy wprawdzie tego samego filmu, ale obejmuje prawo do jego wykorzystywania przez inny okres czasu, a ponadto prawo to zostało nabyte odrębnie. Konsekwentnie, Z uwagi na to, że nabywana (ponownie) licencja spełnia warunki określone w art. art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 16d i art. 16f ust. 3 tej ustawy powinna być zaliczona do wartości niematerialnych i prawnych i Wnioskodawca powinien dokonywać od niej odpisów amortyzacyjnych.”. Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 3 października 2013 r. (nr IPPB3/423-509/13-2/MS1) potwierdził stanowisko wnioskodawcy twierdzącego w odniesieniu do nowej licencji na oprogramowanie komputerowe, iż „Organy podatkowe w wydawanych interpretacjach podatkowych wskazują najczęściej, że z nową wartością niematerialną i prawną (nową pozycją majątkową) mamy do czynienia, gdy, w wyniku takiego wdrożenia, system oferuje nowe korzyści i możliwości, których wcześniej dana wartość niematerialna i prawna nie dawała i jednocześnie, korzystanie z nowej wersji wiąże się z zawarciem nowej umowy licencyjnej”.

W ocenie Wnioskodawcy, Nowa Licencja stanowi odrębną - w stosunku do Licencji - wartość niematerialną i prawną nabytą przez Spółkę od Licencjodawcy. Wynika to z faktu, iż wydatki na nią realizują przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. Nowa Licencja wykorzystywana jest w bieżącej działalności Wnioskodawcy, przez co ma ona wpływ na jego przychody, jednocześnie wydatki na Nową Licencje nie zostały wyłączone z katalogu kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a zatem mogą zostać potraktowane jako koszty uzyskania przychodów. W szczególności nie powinno budzić wątpliwości, iż wydatki na Nową Licencję związane z licencją na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania, zbytu, sprzedaży i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium zostały poniesiony celem osiągnięcia przychodów, gdyż prawa te mają bezpośredni wpływał na ilość i jakość (a zatem także wartość) sprzedawanych przez Spółkę produktów. Nowa Licencja stanowi ponadto WNiP w rozumieniu przytoczonego powyżej art. 16b ust. 1 pkt 5) ustawy o CIT, bowiem została nabyta od innego podmiotu, nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, jej przewidywany okres używania jest dłuższym niż rok, jak również będzie wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Spełnia ona również warunek do dokonywania odpisów amortyzacyjnych o którym mowa w art. 16d i art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, a mianowicie jej wartość początkowa przekracza 10.000 zł.

Mając powyższe na uwadze, wydatki poniesione na nabycie Nowej Licencji powinny być rozliczane jako koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Nowej Licencji, z uwagi na treść art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Z kolei za wartość początkową Nowej Licencji, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych należy uznać kwotę, którą Spółka zapłaciła za jej nabycie.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż Nowa Licencji regulująca na nowo warunki korzystania z licencji na know-how oraz wszelkie prawa do produkcji, używania, zbytu, sprzedaży i dystrybucji rekombinowanej insuliny iniekcyjnej na zdefiniowanym terytorium, stanowi nową wartość niematerialną i prawną, która powinna zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, a wydatki związane z jej nabyciem powinny być zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów jako odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• możliwości rozpoznania jako koszty uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości niematerialnych i prawnych (licencja) (Pytanie 1) – jest prawidłowe;
  

• potwierdzenia, iż nowo nabyte licencje stanowią wartość niematerialna i prawna, a wydatki związane z jej nabyciem powinny być zaliczane w ciężar kosztów uzyskania przychodów jako odpisy amortyzacyjne (Pytanie 2) - jest prawidłowe
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Wskazać należy, że od dnia 1 stycznia 2018 r., art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma następujące brzmienie: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.”

Powyższe nie ma wpływu na rozstrzygnięcie zapadłe w sprawie.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych w uzasadnieniu własnego stanowiska interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że wiążą one w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisanym zdarzeniem przyszłym) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.