2018.12.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.758.2018.2.MN
z 28 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2018 r. (data wpływu 16 października 2018 r.) uzupełnionym w dniu 11 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania realizowanych czynności za niepodlegające opodatkowaniu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 11 grudnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. uznania realizowanych czynności za niepodlegające opodatkowaniu.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Spółka z o.o. (dalej również: „Wnioskodawca”, „Spółka” lub „Beneficjent”) została utworzona 26 stycznia 2017 r. na podstawie uchwały Sejmiku Województwa. Województwo (dalej również: „Województwo”) posiada 100% udział w kapitale Spółki.

Spółka została utworzona w wyniku podziału innej spółki przez wydzielenie, a mianowicie X. Sp. z o.o., w której Województwo było większościowym udziałowcem. Majątek przejęty przez Spółkę oraz majątek osoby dzielonej stanowiły zorganizowaną część przedsiębiorstwa, a Spółka z dniem wydzielenia weszła we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki osoby prawnej dzielonej pozostające w związku z przydzielonymi im, w planie podziału, składnikami majątku, zgodnie z art. 93c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.).

Wnioskodawca został powołany w celu prowadzenia działalności obejmującej wspieranie i promowanie rozwoju Województwa, w tym rozwoju gospodarczego, poprzez wprowadzenie przez Spółkę na rynek regionalny instrumentów inżynierii finansowej istotnych z punktu widzenia polityki rozwoju Województwa.

Wnioskodawca jest zatem spółką celową, powołaną do realizacji zadań publicznych samorządu wojewódzkiego (wspierania i promowania rozwoju Województwa), a nie komercyjną. W związku z powyższym, wypracowany przez Spółkę zysk nie podlega podziałowi między wspólników, lecz przeznaczany jest wyłącznie na realizację jej celów.

Jednym z projektów realizowanych przez Spółkę jest inicjatywa Y. (dalej również: „Projekt”).

W dniu 21 grudnia 2010 r. Województwo zawarło z X. Sp. z o. o. umowę o finansowanie Funduszu Powierniczego Y. z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (dalej: „Umowa”), na podstawie której X. Sp. z o. o. pełnił funkcję menadżera Funduszu Powierniczego Y. w ramach inicjatywy Y. (dalej również: „Projekt”).

W wyniku opisanego powyżej podziału X. Sp. z o.o., na Spółkę przeszły prawa i obowiązki związane z pełnieniem funkcji menadżera Funduszu Powierniczego Y., natomiast X. Sp. z o.o. kontynuuje prowadzenie działalności pożyczkowej i inkubatorowej, stanowiącej rdzeń jego dotychczasowej działalności statutowej.

Działania wykonywane w ramach Umowy stanowią jedną z form realizacji Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2007-2013 (dalej: „RPO 2007-2013” lub „Program”), przyjętego Uchwałą Zarządu Województwa, zatwierdzonego decyzją Komisji Europejskiej, zmienionej decyzją Komisji Europejskiej.

Zadania, których dotyczy umowa, Program określa w ramach osi priorytetowej 5. (wzmocnienie konkurencyjności przedsiębiorstw) i działania 5.1. (rozwój instytucji otoczenia biznesu).

Instytucją Zarządzającą RPO 2007-2013 jest samorząd województwa, reprezentowany przez Zarząd Województwa.

Opisując Projekt wyjaśniono w pierwszej kolejności, że na mocy Rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r., w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 (Dz. Urz. UE L 210 z dnia 31 lipca 2006 r., s. 1, ze zm. - dalej: „Rozporządzenie EFRR”), zostały sformułowane zasady i strategie mające zastosowanie do Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.

Z kolei na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r., ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. Urz. UE L 210 z dnia 31 lipca 2006 r., s. 25, ze zm. - dalej: „Rozporządzenie 1083/2006”), przyjęto postanowienia ogólne, dotyczące m.in. zakresu finansowania i wykorzystania Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Funduszu Spójności oraz Europejskiego Funduszu Społecznego.

Jako jeden ze środków wypłacanych w ramach funduszy zdefiniowanych w Rozporządzeniu 1083/2006, Komisja Europejska i Europejski Fundusz Inwestycyjny opracowały inicjatywę Y., w celu sfinansowania wydatków na operacje obejmujące wkłady we wsparcie instrumentów inżynierii finansowej, takich jak instrumenty mikrofinansowania, instrumenty poręczeniowe, instrumenty pożyczkowe.

Reasumując powyższe, Y. to nowatorska inicjatywa uruchomiona przez Komisję Europejską i prowadzona w Województwie przez instytucję zarządzającą Programem wspólnie z menadżerem Funduszu Powierniczego Y (najpierw X. Sp. z o.o., a obecnie z Wnioskodawcą), wspierająca mikro, małe i średnie przedsiębiorstwa w Województwie w formie pożyczek i poręczeń, finansowana ze środków unijnych.

Jak wskazano powyżej, Umowa została zawarta pomiędzy Województwem a X. Sp. z o.o., jednak ze względu na sukcesję praw i obowiązków na Wnioskodawcę w dalszej części opisu stanu faktycznego dla uproszczenia pojęcie „Beneficjent” oznacza zbiorczo zarówno X. Sp. z o.o., jak i Spółkę.

Umowa określa szczegółowe zasady, tryb i warunki, na jakich dokonywane będzie przekazywanie, wykorzystanie i rozliczenie finansowania Projektu w formie bezpośredniego wkładu finansowego ze środków Programu, przeznaczonego na pokrycie wnioskowanych wydatków kwalifikowanych.

Całkowita wartość Projektu wynosi (…)zł. Wartość ta obejmuje wydatki kwalifikowane, na pokrycie których przekazywany jest bezpośredni wkład finansowy, na który składają się następujące źródła finansowania:

finansowanie ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w wysokości (…) zł, co stanowi (…)% kwoty całkowitych wydatków kwalifikowanych Projektu,
finansowanie ze środków budżetu państwa w wysokości (…) zł, co stanowi (…)% kwoty całkowitych wydatków kwalifikowanych Projektu.

Za realizację zadań powierzonych przez Województwo Beneficjentowi należy się wynagrodzenie.

Zgodnie z zawartą Umową, Beneficjent realizuje projekt zgodnie ze strategią inwestycyjną opartą m.in. na przepisach Rozporządzenia EFRR, przepisach Rozporządzenia 1083/2006 oraz RPO 2007-2013 (dalej: „Strategia”).

Umowa przewiduje, że Projekt bazuje na strukturze kaskadowej, na którą składają się:

instytucja zarządzająca RPO 2007-2013, którą jest Województwo (dalej również: „Instytucja Zarządzająca”),
Beneficjent, który pełni rolę Menadżera Funduszu Y. (dalej również: „MF”),
Pośrednicy Finansowi - pojęcie to oznacza podmioty publiczne lub prywatne, odrębne od Beneficjenta, wybrane przez Beneficjenta w drodze konkursu w celu wdrażania Instrumentów Inżynierii Finansowej (dalej również: „IIF”), tj. pożyczek i poręczeń - Pośrednicy Finansowi zawierają w tym celu z Beneficjentem tzw. umowy operacyjne II stopnia,
mikro, małych i średnich przedsiębiorstwa z terenu województwa (dalej: „MŚP”), stanowiące ostatecznych odbiorców wsparcia w formie pożyczek i poręczeń w ramach Projektu - MŚP zawierają w tym celu z Pośrednikami Finansowymi tzw. umowy operacyjne III stopnia.

Podstawowym zadaniem Instytucji Zarządzającej na podstawie Umowy jest przekazanie przez Instytucję Zarządzająca RPO Beneficjentowi ww. bezpośredniego wkładu finansowego, który Beneficjent wykorzystuje do realizacji swoich podstawowych zadań umownych, a mianowicie:

utworzenia Funduszu Powierniczego Y. i zarządzania nim,
wyboru tzw. Pośredników Finansowych,
udostępniania środków Pośrednikom Finansowym na wsparcie przez nich MŚP w sposób zwrotny Instrumentami Inżynierii Finansowej, przy założeniu, że środki pozostają własnością Województwa,
zwrotu środków w okresie wyjścia z IIF, zgodnie z § 12 Umowy, który stanowi, iż Beneficjent jest zobowiązany do zwrotu na rzecz Instytucji Zarządzającej kwoty bezpośredniego wkładu finansowego ze środków RPO 2007-2013.

Instytucja Zarządzająca w ramach Umowy odpowiada m.in. również za:

powołanie Rady Inwestycyjnej - odpowiedzialnej m.in. za zatwierdzanie na wniosek Beneficjenta umów operacyjnych II stopnia i biznes planów Pośredników Finansowych, oraz określenie jej regulaminu,
ścisłą współpracę z Beneficjentem w ramach realizacji inicjatywy Y.,
wydawanie wytycznych umożliwiających realizację inicjatywy Y. w województwie, które są wiążące dla Beneficjenta,
regularne monitorowanie, na podstawie informacji przekazanych przez Beneficjenta, postępów realizacji Projektu, wyników oraz wpływu zarówno Funduszu Powierniczego Y., jak i realizacji operacji II stopnia (wsparcia finansowego Pośredników Finansowych przez MF) i operacji III stopnia (wsparcia MŚP przez Pośredników Finansowych) na gospodarkę województwa, zgodnie z celami Projektu,
wydawanie, w razie konieczności, wiążących dla Beneficjenta zaleceń dotyczących m.in. realizacji Projektu, dalszego rozwoju działalności Funduszu Powierniczego Y. oraz dalszych działań skierowanych na optymalizację wpływu Funduszu Powierniczego Y. na gospodarkę województwa,
wypełnianie innych zadań i obowiązków należnych Instytucji Zarządzającej RPO, wynikających z przepisów prawa unijnego i krajowego w zakresie koniecznym dla prawidłowej realizacji inicjatywy, z zastrzeżeniem nienaruszania kompetencji należnych Radzie Inwestycyjnej na mocy umowy,
przyjęcie od Beneficjenta wkładu finansowego w ramach polityki wyjścia z IIF na warunkach określonych w prawie unijnym oraz Wytycznych Instytucji Zarządzającej RPO.

Z kolei Beneficjent wykonuje w ramach Umowy m.in. następujące czynności:

realizacja Strategii, w tym przyjętych w niej celów wynikających z zapisów RPO 2007-2013,
aktualizacja Strategii, zgodnie z zasadami opisanymi szczegółowo w Umowie,
wybór banku lub instytucji kredytowej dla otwarcia rachunku bankowego Funduszu Powierniczego Y.,
zarządzanie środkami z Funduszu Powierniczego Y. zaangażowanymi w operacje II i III stopnia oraz zarządzanie wolnymi środkami Funduszu Powierniczego Y., poprzez ich lokowanie w papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa, NBP lub przez nich gwarantowane i inne instrumenty określone w wytycznych Instytucji Zarządzającej,
przygotowanie warunków konkursowych, przeprowadzanie konkursów oraz wybór Pośredników Finansowych, którzy otrzymują wsparcie z Funduszu Powierniczego Y. (w ramach operacji II stopnia),
negocjowanie umów operacyjnych II stopnia, składanie do Rady Inwestycyjnej odpowiednich propozycji w celu zatwierdzenia oraz zawieranie umów operacyjnych II stopnia z Pośrednikami Finansowymi, zgodnie z warunkami konkursowymi i obowiązującymi przepisami prawa,
aktualizacja biznes planów Pośredników Finansowych oraz składanie odpowiednich propozycji odnośnie ich zatwierdzenia Radzie Inwestycyjnej,
stałe monitorowanie i osiąganie wartości docelowych wskaźników RPO 2007-2013, z zastrzeżeniem możliwości zmiany tych wartości przy zmianie RPO 2007-2013 lub innych dokumentów w jego ramach,
monitorowanie wyników osiąganych przez Pośredników Finansowych i stosowanych przez nich IIF,
sprawozdawczość do Instytucji Zarządzającej o postępach operacji II i III stopnia, w zakresie gwarantującym wypełnienie przez Komitet (komitet powołany przez Instytucję Zarządzającą w związku z wykonaniem RPO 2007-2013, którego skład, zadania i uprawnienia zostały określone w art. 63 i nast. Rozporządzenia 1083/2006) wymogów art. 65 Rozporządzenia 1083/2006 oraz przez Instytucję Zarządzającą wymogów art. 60 lit. j), art. 66, 67 i 78 Rozporządzenia 1083/2006,
kontrola operacji II i III stopnia w zakresie gwarantującym wypełnienie przez Instytucję Zarządzającą wymogów art. 60 lit. a)-d) Rozporządzenia 1083/2006, wymogów ustawy o finansach publicznych, a także innych przepisów prawa obowiązujących zarówno Beneficjenta, Instytucję Zarządzającą, jak i pozostałe podmioty operacji II i III stopnia,
zbieranie niezbędnych informacji w zakresie nieprawidłowości dla umożliwienia wypełnienia przez Instytucję Zarządzającą wymogów art. 70 ust. 1 lit. b) Rozporządzenia 1083/2006, 13),
prowadzenie działań informacyjno-promocyjnych w zakresie realizacji Projektu, obejmujące:
1. przekazywanie informacji gwarantujących wypełnienie przez Instytucję Zarządzającą wymogów art. 69 Rozporządzenia 1083/2006,
2. prowadzenie działań informacyjno-promocyjnych zgodnie z wnioskiem o dofinansowanie Projektu,
3. zapewnienie pakietu informacji dla Pośredników Finansowych i MŚP zgodnie z wytycznymi ministra właściwego ds. rozwoju regionalnego oraz wytycznymi Instytucji Zarządzającej,
4. informowania Pośredników Finansowych i MŚP o zasadach wypełniania obowiązków informacyjnych w zakresie projektów finansowanych z budżetu Unii Europejskiej,
5. monitorowanie i kontrolowanie wypełniania przez Pośredników Finansowych i MŚP obowiązków informacyjnych,
zbieranie informacji niezbędnych do umożliwienia przestrzegania przez Instytucję Zarządzającą obowiązujących przepisów krajowych i unijnych dotyczących pomocy publicznej,
wypełnianie zaleceń i wykonywanie wytycznych Instytucji Zarządzającej,
przeprowadzanie kontroli wewnętrznych i kontroli rozliczeń,
przekazywanie Instytucji Zarządzającej kwartalnych informacji o pożyczkodawcach i pożyczkobiorcach ze szczególnym wskazaniem podmiotów będących beneficjentami pomocy publicznej oraz o wspartych projektach w podziale na poszczególne rodzaje horyzontalnych polityk unijnych, tj. środowisko, budowa społeczeństwa informacyjnego oraz zapewnienie równości szans i zapobiegania wykluczeniom,
udostępnianie Instytucji Zarządzającej danych niezbędnych do budowania baz danych, wykonania oraz zamawiania przez Instytucję Zarządzającą analiz w zakresie spójności RPO 2007-2013, oceny jego skutków oraz oddziaływań ekonomicznych.

Jak wskazano powyżej, jednym z zadań Spółki w ramach Umowy jest zarządzanie środkami z Funduszu Powierniczego Y.

Fundusz Powierniczy Y. stanowi wydzieloną jednostkę finansową w ramach Beneficjenta w sposób określony w art. 43 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r., w sprawie szczegółowych zasad wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (Dz. Urz. UE L 371 z dnia 27 grudnia 2006 r., s. 1, sprostowanie - Dz. Urz. UE L 45 z dnia 15 lutego 2007 r., s. 3, ze zm. - dalej: „Rozporządzenie Wdrażające”). Nie stanowi on natomiast funduszu powierniczego w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach powierniczych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1896 ze zm.).

Fundusz Powierniczy Y. został zasilony bezpośrednim wkładem finansowym przez Instytucję Zarządzającą na rachunek bankowy ustanowiony we własnym imieniu i na rzecz Instytucji Zarządzającej przez Beneficjenta w wybranym banku.

Rachunek bankowy Funduszu Powierniczego Y. przez cały okres obowiązywania Umowy był wydzielony od pozostałych zasobów Beneficjenta oraz wykorzystywany wyłącznie do celów realizacji Projektu.

W celu zarządzania środkami Funduszu Powierniczego Y., Beneficjent prowadzi wyodrębnioną ewidencję księgową dotyczącą realizacji Projektu, która umożliwia w sposób przejrzysty dokonanie identyfikacji poszczególnych operacji księgowych i bankowych prowadzonych dla wszystkich podmiotów w ramach Projektu.

Z rachunku bankowego Funduszu Powierniczego Y. mogą być dokonywane wyłącznie następujące płatności:

płatności wymagane w związku z zatwierdzonymi operacjami II i III stopnia,
płatności kosztów administracji i zarządzania Funduszem Powierniczym Y., należne Beneficjentowi w związku z realizacją projektu,
wszelkie inne płatności wyraźnie zatwierdzone na piśmie przez Instytucję Zarządzającą, przy czym dyspozycji z rachunku bankowego Funduszu Powierniczego Y. w powyższym zakresie mogą dokonywać wyłącznie upoważnieni przedstawiciele Beneficjenta.

W okresie realizacji Projektu, Beneficjent zobowiązał się do dokonania co najmniej jednokrotnego obrotu kapitałem przeznaczonym na realizację Projektu na rzecz MŚP w terminie do dnia 31 grudnia 2016 r.

Pośrednicy Finansowi byli wybierani przez MF w oparciu o kryteria wyboru zatwierdzone przez Komitet oraz zgodnie z przygotowanymi przez Beneficjenta warunkami konkursowymi RPO 2007-2013 oraz odpowiednimi przepisami krajowymi i unijnymi.

Pośrednicy finansowi otrzymują wsparcie od MF na podstawie zawartych z nim umów operacyjnych II stopnia, które wykorzystują do utworzenia IIF służącemu udzieleniu następnie wsparcia finansowego dla MŚP, z którymi zawierają oni umowy operacyjne III stopnia. Pośrednicy finansowi dla każdej operacji II stopnia opracowują ponadto biznes plan zawierający co najmniej elementy wymienione w art. 43 (4) Rozporządzenia Wdrażającego, które przedkładają Beneficjentowi, który następnie przekazuje je do zatwierdzenia Radzie Inwestycyjnej.

Głównymi produktami Projektu są pożyczki pieniężne i poręczenia kredytów. Powyższe formy wsparcia przedsiębiorstw mają za zadanie w znaczonym stopniu przyczynić się do kreowania aktywności gospodarczej MŚP oraz wzmocnienia ich działań inwestycyjnych. W założeniu produkty te udzielane są podmiotom, którym instytucje finansowe nie są w stanie finansować rozwoju lub wymagają od nich spełnienia dodatkowych, często zaporowych warunków.

Projekt został zrealizowany w okresie od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.

W okresie realizacji Projektu, na podstawie Umowy, Instytucja Zarządzająca zobowiązana była rozliczać z Beneficjentem i zwracać mu poniesione przez niego koszty administracji i zarządzania Funduszem Powierniczym Y., uznane za kwalifikowane w ramach Projektu.

Wszelkie płatności związane z kosztami administracji i zarządzania Funduszem Powierniczym Y. w okresie realizacji projektu Beneficjent zobowiązany był ponosić z rachunku bankowego Funduszu Powierniczego Y. Niekwalifikowalne (niepodlegające refundacji) koszty administracji i zarządzania Beneficjent pokrywał natomiast ze środków własnych.

Strony Umowy postanowiły, że wysokość kosztów administracji i zarządzania Funduszem Powierniczym Y. nie będzie średniorocznie przekraczać wartości 2% bezpośredniego wkładu finansowego do Projektu przyznanego przez Instytucję Zarządzającą.

Zwrot kosztów administracji i zarządzania następował na podstawie kwartalnego i rocznego rozliczenia kosztów, które Beneficjent przedkładał Instytucji Zarządzającej w terminie odpowiednio 30 dni od końca każdego kwartału kalendarzowego i do dnia 15 lutego za poprzedni rok kalendarzowy. Instytucja Zarządzająca dokonywała następnie weryfikacji otrzymanych rozliczeń kosztowych. Akceptacja danego wydatku w rozliczeniu stanowiła podstawę do zwrotu jego wartości Beneficjentowi. W przypadku braku akceptacji danego wydatku w rozliczeniu jako kwalifikowanego kosztu Projektu, Beneficjent zobowiązany byłby do zwrotu równowartości danego wydatku na rachunek bankowy Funduszu Powierniczego Y.

Zamknięcie Projektu w dniu 31 grudnia 2016 r. powoduje, że ww. czynności realizowane były jeszcze przez X . Sp. z o.o. (przed powstaniem Spółki).

Począwszy od dnia 1 stycznia 2017 r. rozpoczął się tzw. „okres wyjścia z IIF”, tj. okres od zakończenia realizacji Projektu do stwierdzenia przez Instytucję Zarządzającą prawidłowego wypełnienia przez Beneficjenta wszystkich zobowiązań określonych w Umowie.

Okres wyjścia z IIF wymaga wdrażania tzw. polityki wyjścia z IIF, która została określona w uchwale Zarządu Województwa w sprawie przyjęcia „Polityki wyjścia (…)” i stanowi załącznik do przedmiotowej uchwały.

Umowa w celu realizacji ww. polityki wyjścia z IIF przewiduje, że Beneficjent jest zobowiązany do zwrotu, na rzecz Instytucji Zarządzającej, kwoty bezpośredniego wkładu finansowego ze środków Programu:

powiększonej o wszelkie przychody osiągnięte dzięki gospodarowaniu środkami Funduszu Powierniczego Y. po jednym lub więcej obrocie kapitałem przeznaczonym na realizację Projektu, w tym w szczególności prowizje, odsetki od kapitału i inne przychody kapitałowe, jaki ten wkład wypracował w okresie od dnia zawarcia Umowy do dnia zwrotu środków na rachunek bankowy Instytucji Zarządzającej,
pomniejszonej o wartość faktycznie odprowadzanego podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu przychodów osiągniętych dzięki gospodarowaniu środkami pochodzącymi z bezpośredniego wkładu finansowego ze środków Programu w ramach realizowanego Projektu oraz wartość kwalifikowanych kosztów administracji i zarządzania Funduszem Powierniczym Y., poniesionych przez Beneficjenta w okresie realizacji Projektu i okresu wyjścia z IIF oraz kosztów związanych z postępowaniami egzekucyjnymi, w tym kosztów sądowych, oraz
pomniejszonej o utratę kapitału (maksymalny dopuszczalny poziom utraty kapitału w okresie realizacji Projektu to 10% jego wartości).

Beneficjent zobowiązał się do dokonania pierwszego zwrotu środków, najpóźniej do dnia 20 października 2017 r., w wysokości odpowiadającej kwocie środków niezaangażowanych w operacje II stopnia oraz IIF.

Termin całkowitego zwrotu środków na rachunek bankowy Instytucji Zarządzającej ustalono na dzień 31 maja 2022 r., z zastrzeżeniem, że ww. termin, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może zostać przedłużony za pisemną zgodą Instytucji Zarządzającej.

W okresie wyjścia z IIF Beneficjent zobowiązał się do następujących działań:

systematycznego monitorowania realizacji umów operacyjnych II stopnia i III stopnia oraz przekazywania Instytucji Zarządzającej informacji niezbędnych do właściwego monitorowania zwrotu środków w formie sprawozdania kwartalnego (w ujęciu kalendarzowym), zgodnie ze wzorem opracowanym przez Instytucję Zarządzającą, w terminie do 55 dni po upływie kwartału i w terminie do 55 dni od dokonania całkowitego zwrotu środków,
systematycznego monitorowania postępu zwrotu środków oraz niezwłocznego, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia uzyskania informacji o wystąpieniu nieprawidłowości lub trudności związanych z ww. zwrotem, informowania Instytucji Zarządzającej o zaistniałych okolicznościach,
przechowywania dokumentacji związanej z realizacją Projektu,
zarządzania środkami zaangażowanymi w operacje II i III stopnia oraz zarządzania wolnymi środkami Funduszu Powierniczego Y., poprzez ich lokowanie w następujące kategorie instrumentów: papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa, NBP lub przez nich gwarantowane i inne instrumenty określone w wytycznych Instytucji Zarządzającej, z zastrzeżeniem, że termin ich zapadalności pozwoli na zwrot środków po upływie kwartału,
poddania się kontroli,
przedstawiania na żądanie Instytucji Zarządzającej wszelkich dokumentów, informacji i wyjaśnień związanych z działaniami Beneficjenta dotyczącymi wyjścia z IIF, w wyznaczonym przez nią terminie,
prowadzenia wszelkich działań zmierzających do odzyskania należności i pełnego dokumentowania tych działań.

Instytucja Zarządzająca RPO rozlicza z Beneficjentem poniesione przez niego, w okresie wyjścia z IIF, koszty administracji i zarządzania funduszem powierniczym, w formie ryczałtu, w wysokości nie większej niż:

średnioroczne, w okresie od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2020 r., 2% wartości środków zaangażowanych w operacje III stopnia (do wartości środków zaangażowanych wliczana jest całkowita wartość czynnej umowy z ostatecznym odbiorcą (MŚP) bez względu na dokonane spłaty; w przypadku gdy wartość środków zaangażowanych w operacje III stopnia jest wyższa od bezpośredniego wkładu finansowego, ryczałt na koszty administracji i zarzadzania ustala się od wartości bezpośredniego wkładu finansowego),
średniorocznie, w okresie od 1 stycznia 2021 r. do zakończenia okresu wyjścia z IIF, 2% wartości obsługiwanego kapitału.

Wysokość ryczałtu na koszty administracji i zarządzania jest określana w systemie półrocznym na dzień 1 stycznia i 1 lipca każdego roku w okresie wyjścia z IIF, na dwa kolejne kwartały kalendarzowe, na podstawie dokumentacji przedstawionej przez Beneficjenta. Beneficjent pobiera środki na koszty administracji i zarządzania z dołu, po zakończeniu kwartału kalendarzowego.

Niezależnie od ryczałtu na koszty administracji i zarządzania Instytucja Zarządzająca RPO rozlicza z Beneficjentem poniesione przez niego, w okresie wyjścia z IIF, koszty związane z prowadzonymi postępowaniami egzekucyjnymi, w tym koszty sądowe.

Polityka wyjścia z IIF realizowana jest przez Spółę od dnia powstania Spółki.

W uzupełnieniu wniosku będącego odpowiedzią na wezwanie tut organu dodatkowo wskazano, co następuje.

Na pytanie:

„Z jakiej umowy (kiedy zawartej oraz pomiędzy jakimi podmiotami) wynika:

obowiązek dokonywania poszczególnych działań opisanych we wniosku w okresie wyjścia z IIF oraz
wynagrodzenie Wnioskodawcy należne od Instytucji Zarządzającej (Województwa) w okresie wyjścia z IIF, tj. wysokość ryczałtu na pokrycie kosztów administracji i zarządzania poniesionych przez Wnioskodawcę oraz wartość kosztów związanych z prowadzonymi postępowaniami egzekucyjnymi, w tym kosztów sądowych?”,

Wnioskodawca wskazał:

Wnioskodawca potwierdza, że wszystkie działania wykonywane w okresie wyjścia z IIF wynikają z umowy zawartej pomiędzy X. Sp. z o.o. a Województwem, tj. umowy opisanej szczegółowo we wniosku.

Jak wskazano już we wniosku, w wyniku podziału X. Sp. z o.o., na Wnioskodawcę przeszły prawa i obowiązki związane z pełnieniem funkcji menadżera Funduszu Powierniczego Y. W związku z powyższym, obecnie to Wnioskodawca jest stroną Umowy.

Na marginesie można odnotować, że Umowa była wielokrotnie aneksowana, jednak w dalszym ciągu stanowi ona formalnoprawną podstawę współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Województwem w ramach inicjatywy Y. Opisany we wniosku stan faktyczny zawiera aktualną treść umowy - uwzględnia wszystkie zmiany wprowadzone do niej do dnia złożenia wniosku.

Co istotne, we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej opisano już umowę o Finansowanie Funduszu Powierniczego Y z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, jaką Województwo zawarło z X. Sp. z o.o., a dla dalszego odwoływania się do niej w dalszej części wniosku wprowadzono skrót „Umowa”.

Z kolei przy opisie polityki wyjścia z IIF odwołano się do niej w sposób następujący:

„Umowa w celu realizacji ww. polityki wyjścia z IIF przewiduje, że Beneficjent jest zobowiązany do zwrotu, na rzecz Instytucji Zarządzającej, kwoty bezpośredniego wkładu finansowego ze środków Programu:

powiększonej o wszelkie przychody osiągnięte dzięki gospodarowaniu środkami Funduszu Powierniczego Y. po jednym lub więcej obrocie kapitałem przeznaczonym na realizację Projektu, w tym w szczególności prowizje, odsetki od kapitału i inne przychody kapitałowe jaki ten wkład wypracował w okresie od dnia zawarcia Umowy do dnia zwrotu środków na rachunek bankowy Instytucji Zarządzającej,
pomniejszonej o wartość faktycznie odprowadzanego podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu przychodów osiągniętych dzięki gospodarowaniu środkami pochodzącymi z bezpośredniego wkładu finansowego ze środków Programu w ramach realizowanego Projektu oraz wartość kwalifikowanych kosztów administracji i zarządzania Funduszem Powierniczym Y, poniesionych przez Beneficjenta w okresie realizacji Projektu i okresu wyjścia z IIF oraz kosztów związanych z postępowaniami egzekucyjnymi, w tym kosztów sądowych, oraz
pomniejszonej o utratę kapitału (maksymalny dopuszczalny poziom utraty kapitału w okresie realizacji Projektu to 10% jego wartości)”.

W ocenie Wnioskodawcy, z wniosku jednoznacznie zatem wynikało jaki dokument stanowi formalną podstawę wykonywanych operacji, również w zakresie polityki wyjścia z IIF.

Na pytanie:

„Kto (Województwo będące Instytucją Zarządzającą czy Wnioskodawca będący Menadżerem Funduszu Y.) jest w okresie wyjścia z IIF faktycznym dysponentem środków finansowych zgromadzonych na rachunku bankowym stanowiących wkład finansowy Funduszu Powierniczego Y.?”

Wnioskodawca wskazał, że w okresie wyjścia z IIF zgodnie z Umową od strony technicznej zarządza środkami finansowymi zgromadzonymi na rachunku bankowym Funduszu Powierniczego Y. i stanowiącymi wkład finansowy Funduszu Powierniczego Y, ponieważ wszelkie operacje płatnicze związane z wykorzystaniem środków tego rachunku bankowego wykonywane są przez Wnioskodawcę.

Pierwotna treść wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zawierała również następujący fragment wskazujący na działania Beneficjenta w zakresie tworzenia rachunku bankowego Funduszu Powierniczego Y.: „Fundusz Powierniczy Y. został zasilony bezpośrednim wkładem finansowym przez Instytucję Zarządzającą na rachunek bankowy ustanowiony we własnym imieniu i na rzecz Instytucji Zarządzającej przez Beneficjenta w wybranym banku i został wydzielony od pozostałych zasobów Beneficjenta”.

Przechodząc do polityki wyjścia z IIF podano natomiast, że zawarta umowa w celu realizacji ww. polityki przewiduje, że „Beneficjent jest zobowiązany do zwrotu, na rzecz Instytucji Zarządzającej, kwoty bezpośredniego wkładu finansowego ze środków Programu”.

Dalej stwierdzono natomiast: „Beneficjent zobowiązał się do dokonania pierwszego zwrotu środków, najpóźniej do dnia 20 października 2017 r., w wysokości odpowiadającej kwocie środków niezaangażowanych w operacje II stopnia oraz IIF. Termin całkowitego zwrotu środków na rachunek bankowy Instytucji Zarządzającej ustalono na dzień 31 maja 2022 r., z zastrzeżeniem, że ww. termin, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może zostać przedłużony za pisemną zgodą Instytucji Zarządzającej”.

Jako jedno z działań Beneficjenta wskazano ponadto: „zarządzanie środkami zaangażowanymi w operacje II i III stopnia oraz zarządzanie wolnymi środkami Funduszu Powierniczego Y., poprzez ich lokowanie w następujące kategorie instrumentów: papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa, NBP lub przez nich gwarantowane i inne instrumenty określone w wytycznych Instytucji Zarządzającej, z zastrzeżeniem, że termin ich zapadalności pozwoli na zwrot środków po upływie kwartału”.

Co koniecznie trzeba szczególnie podkreślić, Wnioskodawca nie ma prawnej możliwości dowolnego rozporządzania środkami zgromadzonymi na rachunku bankowym Funduszu Powierniczego Y., ponieważ realizując wszelkie płatności za pośrednictwem tego rachunku jest związany ściśle:

postanowieniami ww. umowy (opisanej szczegółowo we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej),
zawartymi umowami operacyjnymi,
przepisami powszechnie obowiązującego prawa krajowego i unijnego,
wytycznymi Instytucji Zarządzającej (wytyczne te, co warto podkreślić, są dla Wnioskodawcy wiążące), oraz
polityką wyjścia z IIF, która została określona w uchwale Zarządu Województwa w sprawie przyjęcia „Polityki wyjścia (…)”, a Instytucja Zarządzająca w ramach opisanych we wniosku funkcji uczestniczy aktywnie w wykonywanych przez Beneficjenta działaniach.

Dodatkowo należy powtórzyć, że Wnioskodawca nie dysponuje dowolnością w kształtowaniu relacji z Pośrednikami Finansowymi i przekazywaniu im kwot ze środków Programu, z których kreują oni następnie IIF, albowiem wszystkie umowy operacyjne II stopnia podlegają zatwierdzeniu przez Radę Inwestycyjną (powołaną przez Instytucję Zarządzającą).

Reasumując, zarówno opisana istota polityki wyjścia z IIF oraz zakres zadań Beneficjenta i Instytucji Zarządzającej jednoznacznie wskazują, jak wyglądały i wyglądają relacje stron Umowy w przedmiocie dysponowania środkami finansowymi zgromadzonymi na rachunku bankowym stanowiącymi wkład finansowy Funduszu Y. do momentu ich zwrotu Instytucji Zarządzającej.

Dodatkowo można wskazać, iż Umowa przewiduje, że jeżeli zostałoby stwierdzone (np. na podstawie sprawozdań), iż Beneficjent:

wykorzystał całość lub część bezpośredniego wkładu finansowego niezgodnie z przeznaczeniem,
wykorzystał bezpośredni wkład finansowy z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 ustawy o finansach publicznych,
pobrał całość lub część bezpośredniego wkładu finansowego nienależnie lub w nadmiernej wysokości,

zobowiązany jest on wówczas do zwrotu tych środków wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych w terminie i na rachunek wskazany przez Instytucję Zarządzającą.

Na pytanie:

„Czy wszystkie opisane we wniosku działania (czynności), które Wnioskodawca wykonuje (jest zobowiązany wykonywać), tj.:

systematyczne monitorowanie realizacji umów operacyjnych II stopnia i III stopnia oraz przekazywanie Instytucji Zarządzającej informacji niezbędnych do właściwego monitorowania zwrotu środków w formie sprawozdania kwartalnego (w ujęciu kalendarzowym), zgodnie ze wzorem opracowanym przez Instytucję Zarządzającą, w terminie do 55 dni po upływie kwartału i w terminie do 55 dni od dokonania całkowitego zwrotu środków,
systematyczne monitorowanie postępu zwrotu środków oraz niezwłoczne, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia uzyskania informacji o wystąpieniu nieprawidłowości lub trudności związanych z ww. zwrotem, informowanie Instytucji Zarządzającej o zaistniałych okolicznościach,
przechowywanie dokumentacji związanej z realizacją Projektu,
zarządzanie środkami zaangażowanymi w operacje II i III stopnia oraz zarządzanie wolnymi środkami Funduszu Powierniczego Y., poprzez ich lokowanie w następujące kategorie instrumentów: papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa, NBP lub przez nich gwarantowane i inne instrumenty określone w wytycznych Instytucji Zarządzającej, z zastrzeżeniem, że termin ich zapadalności pozwoli na zwrot środków po upływie kwartału,
poddanie się kontroli,
przedstawianie na żądanie Instytucji Zarządzającej wszelkich dokumentów, informacji i wyjaśnień związanych z działaniami Beneficjenta dotyczącymi wyjścia z IIF, w wyznaczonym przez nią terminie,
prowadzenie wszelkich działań zmierzających do odzyskania należności i pełnego dokumentowania tych działań,

mają na celu dokonanie transferów pieniężnych, których skutkiem jest pełnienie szczególnych i istotnych funkcji przelewu lub płatności i które w konsekwencji skutkują przeniesieniem środków pieniężnych i powodują zmiany prawne i finansowe?”

Wnioskodawca wskazał:

Zwrot „dokonanie transferów pieniężnych, których skutkiem jest pełnienie szczególnych i istotnych funkcji przelewu lub płatności i które w konsekwencji skutkują przeniesieniem środków pieniężnych i powodują zmiany prawne i finansowe” wynika bezpośrednio z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zapadłego na gruncie przepisu art. 135 ust. 1 lit. (d) dyrektywy 2006/112/WE, implementowanego do krajowego porządku prawnego przez art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, które to orzecznictwo zresztą zostało przywołane przez Wnioskodawcę w uzasadnieniu stanowiska.

Pełen jest zwrotów otwartych, niejasnych i nieprecyzyjnych (np. czym są „szczególne i istotne funkcje przelewu”), które stanowią prawnicze przesłanki interpretacyjne, a nie fakty obiektywne.

Poprzez takie sformułowanie pytania organ de facto domaga się od Wnioskodawcy, aby przesądził, czy realizowane w ramach Umowy świadczenia są w istocie usługami „depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych ...” w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT (z uwzględnieniem orzecznictwa TSUE), podczas gdy Wnioskodawca nie definiuje swoich świadczeń tymi kategoriami prawno-podatkowymi w ramach zawartej Umowy. To do organu należy ocena, czy szczegółowo opisane czynności są takimi właśnie usługami „prowadzenia rachunków pieniężnych, transakcji płatniczych ...” w rozumieniu przepisów prawa podatkowego.

W swoim zakresie Wnioskodawca jest w stanie wskazać, że wszystkie czynności wykonywane w ramach Umowy są niezbędne dla realizacji Projektu, którego celem i istotą jest wykreowanie IIF (pożyczek pieniężnych i poręczeń kredytów) jako form wsparcia mikro i małych przedsiębiorstw w województwie w ramach RPO 2007-2013.

Stworzenie IIF wymaga natomiast z pewnością przekazania środków finansowych Programu najpierw przez Instytucję Zarządzającą do Wnioskodawcy na rachunek bankowy Funduszu Powierniczego Y., a następnie przez Wnioskodawcę (Menadżera Funduszu Y.) do Pośredników Finansowych (odpowiedzialnych w ramach Projektu za tworzenie IIF) na podstawie umów operacyjnych II stopnia, a ostatecznie pomiędzy Pośrednikami Finansowymi a MŚP (na podstawie umów operacyjnych III stopnia). Realizacja Projektu oraz wykonanie polityki wyjścia z IIF wymagały i wymagają również zarządzania środkami zaangażowanymi w umowy operacyjne II i III stopnia, a ostatecznie do uzyskania zwrotu kwot środków Programu przekazanych Pośrednikom Finansowym i ostatecznie dokonania zwrotu wkładu finansowego ze środków Programu przez Beneficjenta do Instytucji Zarządzającej.

Celowi temu podporządkowane były wszystkie pozostałe działania podejmowane przez Beneficjenta w ramach Projektu, np. takie jak wybór Pośredników Finansowych, czy negocjowanie umów operacyjnych II stopnia, sprawozdawczość Beneficjenta do Instytucji Zarządzającej w zakresie postępów realizacji Projektu (czynność ta wpływa na wysokość realizowanych przelewów w ramach polityki), czy nawet działania o charakterze informacyjno-promocyjnym.

Podporządkowane są mu również działania Wnioskodawcy w ramach polityki wyjścia z IIF, np. systematyczne monitorowanie realizacji umów operacyjnych II stopnia i III stopnia, a także przedstawienie określonych dokumentów, informacji i wyjaśnień Instytucji Zarządzającej, gdyż od tych działań zależy planowanie realizacji polityki wyjścia z IIF i wykonywanie zwrotów wkładu finansowego ze środków Programu, aż do spłaty całości środków na rzecz Instytucji Zarządzającej.

Konieczność wykonywania tych zadań przez Beneficjenta wynika ponadto z przepisów prawa powszechnie obowiązującego (więcej informacji w tym przedmiocie przedstawiono w odpowiedzi na pytanie nr 4).

Na pytanie:

„Czy wszystkie wskazane we wniosku czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Województwa są czynnościami niezbędnymi, bez których nie doszłoby do realizowania transakcji lub wykonania usług wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług?”

Wnioskodawca wskazał, że organ nie powinien konstruować pytania poprzez bezpośrednie odniesienie się do treści art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, którą Wnioskodawca powołał jedynie we własnym stanowisku (nie zawiera jej w ogóle opis stanu faktycznego i zadane pytanie), gdyż to do organu należy ocena, czy przedstawione w opisie stanu faktycznego świadczenia realizowane przez Wnioskodawcę wypełniają hipotezę normy prawnej zawartej w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT (lub jakiejkolwiek innej normy prawnej dotyczącej zwolnienia z VAT) i tym samym stanowią np. „usługi w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych ...” w rozumieniu nadanym im przez przepis prawa podatkowego.

Powyższa uwaga odnosi się również do pytania nr 5.

W swoim zakresie Wnioskodawca wskazuje, że wszystkie opisane we wniosku czynności wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Województwa są konsekwencją określonych postanowień powszechnie obowiązującego prawa krajowego i unijnego, które regulują inicjatywę Y. i dla realizacji tego przedsięwzięcia Wnioskodawca oraz Województwo nie miały możliwości rezygnacji z jakichkolwiek działań, które zostały opisane we wniosku.

Poniżej przedstawiono akty prawne i dokumenty urzędowe, które w szczególności stanowią podstawę dla charakteru i zakresu działań stron w ramach Umowy i określają jej specyfikę:

rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r., ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. Urz. UE L 210 z dnia 31 lipca 2006 r., s. 25. ze zm.),
rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1080/2006 z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 (Dz. Urz. UE L 210 z dnia 31 lipca 2006 r., s. l, ze zm.),
rozporządzenie Komisji nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r., w sprawie szczegółowych zasad wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (Dz. Urz. UE L 371 z dnia 27 grudnia 2006 r., s. 1, sprostowanie - Dz. Urz. UE L 45 z dnia 15 lutego 2007 r., s. 3, ze zm.),
ustawa z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2016 r., poz. 383 ze zm.),
ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2016 r., poz. 486),
ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1870 ze zm.),
ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 2164 ze zm.),
ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2016 r., poz. 1988 ze zm.),
rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie warunków i trybu udzielania i rozliczania zaliczek oraz zakresu i terminów składania wniosków o płatność w ramach programów finansowych z udziałem środków europejskich (Dz. U. z 2016 r., poz. 1161),
Regionalny Program Operacyjny na lata 2007-2013 przyjęty uchwałą Zarządu Województwa, w sprawie przyjęcia Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2007-2013, zatwierdzony decyzją Komisji Europejskiej, zmienionej decyzją Komisji Europejskiej,
Szczegółowy Opis Osi Priorytetowych Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 przyjęty uchwałą Zarządu Województwa, w sprawie przyjęcia Szczegółowego Opisu Osi Priorytetowych Regionalnego Programu Operacyjnego (…),
Kontrakt Wojewódzki dla Województwa na lata 2007-2013 - porozumienie o dofinansowaniu Programu środkami pochodzącymi z budżetu państwa lub ze źródeł zagranicznych zawarte na podstawie ww. ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju w dniu 6 lutego 2008 r. pomiędzy ministrem właściwym do spraw rozwoju regionalnego a Województwem,
I Nota Komitetu Koordynującego Fundusze (COCOF) nt. inżynierii finansowej z dnia 16 lipca 2007 r.,
II Nota Komitetu Koordynującego Fundusze (COCOF) nt. inżynierii finansowej z dnia 22 grudnia 2008 r.,
III Nota Komitetu Koordynującego Fundusze (COCOF) nt. inżynierii finansowej z dnia 21 lutego 2011 r.,
IV Nota Komitetu Koordynującego Fundusze (COCOF) nt. inżynierii finansowej z dnia 14 grudnia 2011 r.,
V Nota Komitetu Koordynującego Fundusze (COCOF) nt. inżynierii finansowej z dnia 14 grudnia 2012 r.,
uchwała Zarządu Województwa w sprawie przyjęcia „Polityki wyjścia (…)”.

Na pytanie:

„Czy w związku z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami związanymi z transakcjami i usługami wskazanymi w powyższym przepisie ponosi on odpowiedzialność za specyficzne i istotne elementy tych transakcji i usług (jeśli tak, to za jakie elementy i na czym ta odpowiedzialność polega), czy też odpowiedzialność Wnioskodawcy ograniczona jest tylko do aspektów technicznych wykonania powierzonych mu zadań w ramach tych transakcji i usług?”

Wnioskodawca wskazał:

Pytanie, jak rozumie Wnioskodawca, analogicznie jak pytania nr 3 i 4, również jest bezpośrednim wynikiem też wynikających z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na gruncie przepisu art. 135 ust. 1 lit. (d) dyrektywy 2006/112/WE, implementowanego do krajowego porządku prawnego przez art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Organ dąży tu do ustalenia, czy odpowiedzialność Wnioskodawcy obejmuje istotne elementy transakcji, czy ogranicza się tylko do aspektów technicznych. Organ w wezwaniu nie zdefiniował przy tym niestety, jak rozumie pojęcie „odpowiedzialność”.

Słownik Języka Polskiego PWN definiuje to słowo dwojako, tj. jako:

obowiązek moralny lub prawny odpowiadania za swoje lub czyjeś czyny,
przyjęcie na siebie obowiązku zadbania o kogoś lub o coś.

Konstrukcja pytania sugeruje, że organ wziął pod uwagę pierwsze z tych znaczeń (faktycznie częściej stosowane nie tylko w języku potocznym, ale również w praktyce stosowania prawa w Polsce).

Tymczasem na przykładzie wyroku TSUE z dnia 28 lipca 2011 r. w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Snomi Oyj, można wskazać, że chodzi tu w praktyce o znaczenie drugie („przyjęcie na siebie obowiązku zadbania o coś”), na co wskazuje pkt 24 orzeczenia: „Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, aby móc zakwalifikować świadczone usługi jako czynności zwolnione z opodatkowania w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej dyrektywy, powinny one tworzyć odrębną całość, która - jeśli ją oceniać globalnie - w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w tym przepisie. W odniesieniu do operacji dotyczących przelewów w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej dyrektywy świadczone usługi muszą skutkować przekazaniem środków pieniężnych oraz prowadzić do zmian prawnych i finansowych. Należy dokonać rozróżnienia miedzy usługą zwolnioną w rozumieniu wspomnianej dyrektywy a dostarczaniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego, takiego jak udostępnienie bankowi systemu informatycznego. W tym celu sąd krajowy powinien w szczególności zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy względem banków, zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy czynności (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie SDC, pkt 66; wyrok z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services, Rec. s. 1-10237 pkt 25, 26)”.

Jeżeli w rozumieniu orzecznictwa TSUE kryterium rozróżniającym usługi zwolnione jako transakcje finansowe od świadczeń „fizycznych” i „technicznych” są pełnione w transakcji funkcje (np. usługą zwolnioną nie jest udostępnienie bankowi systemu informatycznego), to aby dokonać takiego rozróżnienia pod kątem odpowiedzialności podatnika należy mieć na uwadze zakres czynności, do wykonania których zobowiązał się Wnioskodawca, a nie skalę odpowiedzialności kontraktowej.

W tym zakresie Wnioskodawca opisał już zatem we wniosku jakie dokładnie czynności realizuje w ramach Umowy, m.in. wskazując na „zarządzanie środkami zaangażowanymi w operacje II i III stopnia oraz zarządzanie wolnymi środkami Funduszu Powierniczego Y., poprzez ich lokowanie w następujące kategorie instrumentów: papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa, NBP lub przez nich gwarantowane i inne instrumenty określone w wytycznych Instytucji Zarządzającej, z zastrzeżeniem, że termin ich zapadalności pozwoli na zwrot środków po upływie kwartału”, a także inne czynności realizowane w ramach polityki wyjścia z IIF.

Odpowiedź na pytanie czy ww. czynności to w rozumieniu ustawy o VAT i orzecznictwa TSUE „aspekty techniczne” czy „specyficzne i istotne elementy tych transakcji i usług” wymagałaby interpretacji przez Wnioskodawcę tych pojęć. Są to kategorie otwarte, nieprecyzyjne i ocenne, a nie obiektywnie istniejące elementy rzeczywistości. Tym samym stanowią one jedynie przesłanki wykładni analizowanego przepisu dla zastosowania zwolnienia z VAT i podlegają interpretacji organu.

Dodatkowo, poprzez takie sformułowanie pytania (w połączeniu z odwołaniem się wprost do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT), organ również w tym przypadku de facto domaga się od Wnioskodawcy, aby przesądził, czy realizowane w ramach Umowy świadczenia stanowią istotne i specyficzne elementy „depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych ...” w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, podczas gdy Wnioskodawca nie definiuje swoich świadczeń tymi kategoriami prawno-podatkowymi w ramach zawartej Umowy.

To do organu należy ocena, czy szczegółowo opisane czynności są takimi właśnie usługami „prowadzenia rachunków pieniężnych, transakcji płatniczych itd.” w rozumieniu przepisów prawa podatkowego.

W opinii Wnioskodawcy, realizowane zadania stanowią specyficzne i istotne elementy realizowanego przedsięwzięcia jako całości, a nie tylko jego „aspekty techniczne” (z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca pełni aktywną rolę w realizacji inicjatywy Y., a nie tylko dostarcza Instytucji Zarządzającej środków technicznych do jej realizacji), czego wyrazem jest uzasadnienie złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, ale ostateczna ocena tych kryteriów prawno-podatkowych należy oczywiście do organu.

W zakresie pytania nr 5, dla bezpieczeństwa procesowego, Wnioskodawca pragnie wskazać również zasady odpowiedzialności za realizację Projektu na podstawie Umowy. Zasady te mają charakter ogólny i odnoszą się do całokształtu realizowanych czynności.

Przede wszystkim, jak wskazano już powyżej, jeżeli zostałoby stwierdzone (np. na podstawie sprawozdań), że Beneficjent:

wykorzystał całość lub część bezpośredniego wkładu finansowego niezgodnie z przeznaczeniem,
wykorzystał bezpośredni wkład finansowy z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 ustawy o finansach publicznych,
pobrał całość lub część bezpośredniego wkładu finansowego nienależnie lub w nadmiernej wysokości,

zobowiązany jest do zwrotu tych środków wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych w terminie i na rachunek wskazany przez Instytucję Zarządzającą.

Beneficjent zobowiązany jest również do zwrotu wkładu finansowego ze środków Programu w przypadku nienależytego wykonywania zobowiązań wskazanych w Umowie, przy zastosowaniu szczegółowych umownych zasad kalkulacji wartości kwoty do zwrotu.

Ponadto, Wnioskodawca zobowiązał się do realizacji Projektu w pełnym zakresie i w określonym terminie, z należytą starannością przy uwzględnieniu zawodowego charakteru działalności wykonywanej przez Beneficjenta, w szczególności ponosząc koszty celowo, rzetelnie, racjonalnie i oszczędnie, z zachowaniem zasady uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i procedurami w ramach Programu oraz w sposób, który zapewni prawidłową i terminową realizację Projektu oraz osiągnięcie celów (produktów i rezultatów) zakładanych we wniosku o dofinansowanie Projektu oraz w Strategii.

Beneficjent jest, poza tym, zobowiązany do udzielania pisemnych odpowiedzi na wszelkie zapytania i wystąpienia Instytucji Zarządzającej dotyczące realizacji Umowy bezzwłocznie i do przekazywania Instytucji Zarządzającej RPO, na każde jej wezwanie informacji i wyjaśnień na temat realizacji Projektu.

Jakakolwiek odpowiedzialność Beneficjenta w związku z Umową jest wyłączona w takim zakresie, w jakim działania Beneficjenta zostały oparte na informacjach uzyskanych od Instytucji Zarządzającej, w tym, między innymi, na wszelkich informacjach określonych w Narodowych Strategicznych Ramach Odniesienia na lata 2007-2013 oraz w Programie.

Beneficjent ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich za szkody powstałe w związku z realizacją Umowy, chyba że szkoda osoby trzeciej powstała pomimo zachowania przez Beneficjenta należytej staranności.

W zakresie, w jakim Beneficjent przy realizacji Umowy zachował należytą staranność oraz realizował Strategię nie ponosi odpowiedzialności za wynik finansowy operacji I, II i III stopnia. Operacja I stopnia oznacza wsparcie Funduszu Powierniczego Y. wkładem finansowym ze środków Programu (przekazanie środków Beneficjentowi przez Instytucję Zarządzającą).

Beneficjent nie ponosi natomiast odpowiedzialności za realizację Programu zgodnie z prawem krajowym i unijnym. Odpowiedzialność tą ponosi Instytucja Zarządzająca w ramach wykonywanych zadań.

Na pytanie:

„W związku z jakimi podejmowanymi przez Wnioskodawcę czynnościami (należy je szczegółowo opisać) Wnioskodawca otrzymuje „zwrot kosztów postępowań egzekucyjnych” i czy czynności te stanowią czynności ściągania długów?”

Wnioskodawca wskazał:

Jak wskazano we wniosku, jednym z zadań Wnioskodawcy jest „zarządzanie środkami zaangażowanymi w operacje II i III stopnia oraz zarządzanie wolnymi środkami Funduszu Powierniczego Y., poprzez ich lokowanie w następujące kategorie instrumentów: papiery wartościowe emitowane przez Skarb Państwa. NBP lub przez nich gwarantowane i inne instrumenty określone w wytycznych Instytucji Zarządzającej, z zastrzeżeniem, że termin ich zapadalności pozwoli na zwrot środków po upływie kwartału”.

Środki te zostały wcześniej przekazane Pośrednikom Finansowym w celu stworzenia zwrotnych IIF - pożyczek pieniężnych i poręczeń kredytów. Wymóg zwrotu środków finansowych Programu przez Beneficjenta na rzecz Instytucji Zarządzającej w połączeniu ze zwrotnym charakterem IIF (pożyczek pieniężnych, poręczeń) powoduje, że Pośrednicy Finansowi oraz Wnioskodawca są zobowiązani zwracać otrzymane środki finansowe w ramach istniejącej w Projekcie struktury kaskadowej (Pośrednik Finansowy zwraca otrzymane środki finansowe Beneficjentowi na podstawie umowy operacyjnej II stopnia, a Beneficjent zwraca otrzymany wkład finansowy Instytucji Zarządzającej na podstawie Umowy).

W związku z realizacją Projektu, po stronie Pośredników Finansowych powstaje zatem w pewnym momencie zobowiązanie do zwrotu wartości otrzymanego wkładu Programu na rachunek bankowy Funduszu Powierniczego Y. - szczegółowe postanowienia w tym zakresie zawiera każda indywidualna umowa operacyjna II stopnia.

Jeżeli Pośrednik Finansowy nie zwróci tych środków w terminie, Beneficjent zobowiązany jest do prowadzenia działań zmierzających do ich odzyskania - w ramach postępowania sądowego lub egzekucyjnego. Realizacja takich działań wymaga poniesienia określonych kosztów sądowych i egzekucyjnych, których rodzaje i wysokości zależą od zakresu czynności i wynikają z przepisów prawa, jak również i kosztów zastępstwa procesowego oraz ewentualnie innych kosztów potencjalnie związanych z dochodzeniem roszczeń.

Koszty te rozliczane są pomiędzy Beneficjentem i Instytucją Zarządzającą na podstawie rzeczywiście poniesionych i udokumentowanych wydatków Beneficjenta. Do Instytucji Zarządzającej należy ocena zasadności poniesionych wydatków i zatwierdzenie zwrotu ich równowartości Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy czynność tę można rozpatrywać jako ściąganie długów w rozumieniu potocznym, aczkolwiek określenie, czy jest to „ściąganie długów” w rozumieniu prawa podatkowego, np. przepisu art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT należy ostatecznie do organu.

Na zakończenie, Wnioskodawca pragnie wskazać, że do dnia dzisiejszego nie wystąpił przypadek prowadzenia postępowania sądowego czy egzekucyjnego wobec Pośrednika Finansowego, dlatego ta najważniejszą częścią rozliczeń stron Umowy stanowi ryczałt za koszty administracji i zarządzania Funduszem Powierniczym Y, a w zakresie zwrotu kosztów egzekucji Wnioskodawca zainteresowany jest ustaleniem, jakie skutki podatkowe wywołałby taki zwrot, gdyby faktycznie wystąpił.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku numerem 1).

Czy wartość ryczałtu na pokrycie kosztów administracji i zarządzania rozliczanych i zwracanych Beneficjentowi w okresie wyjścia z IIF (tj. od dnia 1 stycznia 2017 r.) oraz wartość zwrotu kosztów postępowań egzekucyjnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, odnoszącym się do ww. pytania, czynności wykonywane w ramach Umowy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawca działa w ramach przedstawionego stanu faktycznego jako organ władzy publicznej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy czynności wykonywane w ramach Umowy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na okoliczność, że Wnioskodawca działa w ramach przedstawionego stanu faktycznego jako organ władzy publicznej.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca zauważa, że na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT). Jak stanowi z kolei art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje natomiast wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 cyt. ustawy).

Powyższe przepisy wyznaczają przedmiotowy oraz podmiotowy zakres opodatkowania VAT, a zatem w efekcie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług mogą podlegać, co do zasady, tylko te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wskazuje istotny wyjątek kształtujący podmiotową stronę opodatkowania podatkiem od towarów i usług, a mianowicie przesądza on, iż nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że przepis ten implementuje do krajowego porządku prawnego postanowienia art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z 11 grudnia 2006 r., s. 1 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem, krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Próbę zdefiniowania pojęcia podmiotu prawa publicznego na gruncie art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/ WE podjął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 29 października 2015 r. w sprawie C-174/14 Saudacor - Sociedade Gestora de Recursos e Equipamentos da Saude dos Acores SA przeciwko Fazenda Publica. W tej sprawie portugalska spółka akcyjna świadczyła na rzecz regionu usługi w dziedzinie planowania i zarządzania regionalną służbą zdrowia zgodnie z umowami programowymi zawartymi pomiędzy tą spółką a regionem.

W tym wyroku wskazano, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Trybunału, ocena art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE w świetle celów wspomnianej dyrektywy świadczy o tym, że dla zastosowania zasady nieopodatkowania muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie prowadzenie działalności przez podmiot publiczny, przy czym działalność ta powinna być wykonywana w charakterze organu władzy publicznej (zob. podobnie w szczególności postanowienie w sprawie C-456/07 Mihal, EU:C:2008:293, pkt 16 i przytoczone tam orzecznictwo, a także wyrok w sprawie C-79/09 Komisja vs. Niderlandy, EU:C:2010:171, pkt 79) (pkt 51).

Przepis art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE nie zawiera żadnego odesłania do prawa państw członkowskich (pkt 53). Oznacza to, że pojęcia znajdujące się w tym przepisie, w tym pojęcie „innych podmiotów prawa publicznego”, powinny otrzymać w całej Unii autonomiczną i jednolitą wykładnię (pkt 54). Ponadto należy uznać, że wyliczenie znajdujące się w tym przepisie jest wyczerpujące, a pojęcie „innych podmiotów prawa publicznego” stanowi pozostałą kategorię podmiotów należących do władzy publicznej, innych niż te, które zostały konkretnie wymienione w tym przepisie.

Trybunał podkreślił, że o ile okoliczność, iż dany podmiot posiada na podstawie właściwego prawa krajowego prerogatywy władztwa publicznego, nie ma decydującego znaczenia dla celów wspomnianej klasyfikacji, to jednak okoliczność ta stanowi w zakresie, w jakim stanowi ona istotną cechę właściwą każdemu organowi publicznemu, wskazówkę o pewnym znaczeniu dla ustalenia czy podmiot ten należy zaklasyfikować jako podmiot prawa publicznego (art. 58).

Dla zastosowania zasady nieopodatkowania podatkiem VAT przewidzianej we wspomnianym przepisie spełniony musi być ponadto drugi warunek ustanowiony przez ten przepis, a mianowicie, że zwolnione z podatku VAT są czynności wykonywane przez podmiot prawa publicznego działający w charakterze organu władzy publicznej (pkt 69). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału takimi czynnościami są czynności wykonywane przez pomioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nich na tych samych warunkach prawnych, co przez prywatne podmioty gospodarcze. Trybunał orzekł ponadto, że przedmiot lub cel takiej działalności nie ma w tym zakresie znaczenia oraz że okoliczność, iż wykonywanie czynności rozpatrywanych w sprawie głównej wiąże się ze stosowaniem prerogatyw władztwa publicznego, pozwala na ustalenie, że działalność ta podlega reżimowi prawa publicznego (zob. podobnie w szczególności wyrok w sprawie C-446/98 Fazenda Publica, EU:C:2000:691, pkt 17,19 i 22) (pkt 70).

W tym kontekście Trybunał wskazał, że zwolnienie przewidziane w art. 13 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 2006/112/WE obejmuje zasadniczo czynności wykonywane przez podmioty publiczne działające jako organy władzy publicznej, które to czynności, pomimo że mają charakter gospodarczy, są ściśle związane z wykonywaniem prerogatyw władztwa publicznego (wyrok w sprawie C-288/07 Isle of Wight Council, EU:C:2008:505, pkt 31) (pkt 71).

Z uwagi na ogół powyższych rozważań Trybunał Sprawiedliwości uznał, iż art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że działalność polegająca na świadczeniu przez spółkę na rzecz regionu usług w dziedzinie planowania i zarządzania regionalną służbą zdrowia zgodnie z umowami programowymi zawartymi pomiędzy tą spółką a rzeczonym regionem, jest objęta zasadą nieopodatkowania podatkiem VAT przewidzianą w tym przepisie, w sytuacji, gdy owa działalność stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy, jeżeli można uznać, że wspomnianą spółkę należy zaklasyfikować jako podmiot prawa publicznego oraz że wykonuje ona wspomnianą działalność jako podmiot władzy publicznej, o ile zwolnienie tej działalności nie spowoduje znaczących zakłóceń konkurencji (pkt 75).

Z przytoczonego orzeczenia wypływa wniosek, że Spółka, w której jedynym udziałowcem jest Województwo, może być zakwalifikowana w rozumieniu art. 13 dyrektywy 2006/112/WE, a w konsekwencji art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, jako podmiot prawa publicznego pomimo, iż formalnie jest spółką prawa handlowego, ponieważ zadania na gruncie Umowy wykonuje w ramach władztwa publicznego i posiada w związku z tym status organu władzy publicznej („inny podmiot prawa publicznego” z art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE). Pojęcia te należy bowiem interpretować prounijnie, z uwzględnieniem orzecznictwa Trybunału i jednolicie w ramach Unii Europejskiej, a nie jedynie poprzez odniesienie się do polskiego prawa handlowego. Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 czerwca 2017 r. (sygn. akt I FSK 1117/15) potwierdził, że spółka prawa handlowego, której jedynym właścicielem jest jednostka samorządu terytorialnego może być podmiotem prawa publicznego w rozumieniu art. 13 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE.

Należy w tym miejscu zauważyć wskazać, że czynności wykonywane przez Spółkę stanowią w istocie realizację RPO 2007-2013 i dotyczą zaspokajania zbiorowych potrzeb Województwa i społeczeństwa, poprzez udostępnianie MŚP wsparcia w formie IIF w ramach Programu.

W orzecznictwie sądowym oraz interpretacjach organów podatkowych wskazuje się wykonywanie zadań własnych przez jednostki samorządu terytorialnego stanowi działanie w charakterze organu władzy publicznej (zob. przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 462/13, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 6 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Sz 568/13).

Zadania własne Województwa w tym zakresie wynikają z ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2016 r., poz. 486 ze zm.) oraz ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2018 r., poz. 1307 - dalej, „u.z.p.p.r.”).

W oparciu o art. 2 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa, do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, samorząd województwa określa strategię rozwoju województwa, uwzględniającą w szczególności pobudzania aktywności gospodarczej oraz podnoszenia poziomu konkurencyjności i innowacyjności gospodarki województwa.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, samorząd województwa prowadzi politykę rozwoju województwa, na którą składa się szereg takich działań jak tworzenie warunków rozwoju gospodarczego oraz pozyskiwanie i łączenie środków finansowych - publicznych i prywatnych, w celu realizacji zadań z zakresu użyteczności publicznej.

Wykonywanie zadań związanych z rozwojem regionalnym na obszarze województwa należy tym samym do samorządu województwa.

Przy tym, przez politykę rozwoju rozumie się zespół wzajemnie powiązanych działań podejmowanych i realizowanych w celu zapewnienia trwałego i zrównoważonego rozwoju kraju, spójności społeczno-gospodarczej, regionalnej i przestrzennej, podnoszenia konkurencyjności gospodarki oraz tworzenia nowych miejsc pracy w skali krajowej, regionalnej lub lokalnej. Politykę rozwoju prowadzi między innymi samorząd województwa, na podstawie strategii rozwoju województwa. Podstawą prawną dla powyższych okoliczności stanowią art. 2, art. 3 pkt 2 i art. 4 ust. 1 u.z.p.p.r.

Przepis art. 41 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że zarząd województwa wykonuje zadania należące do samorządu województwa, niezastrzeżone na rzecz sejmiku województwa i wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych.

Jak stanowi art. 41 ust. 2 ww. ustawy, do zadań zarządu województwa należy w szczególności przygotowywanie projektów strategii rozwoju województwa i innych strategii rozwoju, planu zagospodarowania przestrzennego, regionalnych programów operacyjnych, programów służących realizacji umowy partnerstwa w zakresie polityki spójności oraz ich wykonywanie.

W myśl art. 25 pkt 1 u.z.p.p.r., w przypadku programu operacyjnego, za prawidłową realizację programu odpowiada instytucja zarządzająca, którą jest odpowiednio minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego lub zarząd województwa. Zarząd województwa pełni funkcję instytucji zarządzającej w stosunku do regionalnego programu operacyjnego.

Zadania instytucji zarządzającej wyszczególniono w art. 26 u.z.p.p.r., a w katalogu ustawowym mieści się m.in.:

zarządzanie środkami finansowymi przeznaczonymi na realizację programu operacyjnego, pochodzącymi z budżetu państwa, budżetu województwa lub ze źródeł zagranicznych;
dokonywanie płatności ze środków programu operacyjnego na rzecz beneficjentów;
monitorowanie postępów w realizacji, ewaluacja programu operacyjnego oraz stopnia osiągania jego celów;
prowadzenie kontroli realizacji programu operacyjnego, w tym kontroli realizacji poszczególnych dofinansowanych projektów,
zapewnienie właściwej informacji i promocji programu operacyjnego.

Reguły wyznaczenia instytucji zarządzającej oraz jej funkcje określają ponadto odpowiednio art. 59 oraz i art. 60 Rozporządzenia 1083/2006 oraz art. 13 Rozporządzenie Wdrażającego.

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, nie ma wątpliwości, że zadania wykonywane w ramach Umowy stanowią zadania publiczne, realizowane w ścisłej współpracy z Instytucją Zarządzającą, w związku z którymi Wnioskodawcy przysługują uprawnienia organu władzy publicznej, w zakresie np. wyboru Pośredników Finansowych, kontroli operacji II i III stopnia w zakresie niezbędnym do wypełnienia wymogów przepisów unijnych, czy innych działań zmierzających do realizacji Programu.

Co bardzo istotne, w oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa, w celu wykonywania własnych zadań województwo może zawierać umowy z innymi podmiotami. Poza tym, z przepisu art. 13 tej ustawy jednoznacznie wynika, że w sferze użyteczności publicznej województwo może tworzyć spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjne lub spółdzielnie, a także może przystępować do takich spółek lub spółdzielni.

Przepis art. 13a ww. ustawy stanowi ponadto, że w sferze użyteczności publicznej województwo może, w celu realizacji działań z zakresu, o którym mowa w art. 11 ust. 2 (prowadzenie polityki rozwoju województwa), utworzyć regionalny fundusz rozwoju w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością albo spółki akcyjnej.

Wykonywanie zadań publicznych poprzez Wnioskodawcę (regionalny fundusz rozwoju w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) stanowi właśnie formę dopuszczalnej ustawowo delegacji kompetencji jednostki samorządu terytorialnego. Jeżeli te same czynności nie podlegałyby opodatkowaniu, gdyby wykonywane były przez Województwo, nie mogą one podlegać opodatkowaniu również gdy realizowane są przez podmiot od Województwa zależny, któremu zadania te powierzono.

Należy też zwrócić uwagę na sposób kalkulacji zasad zwrotu Spółce wydatków poniesionych w związku z realizacją Projektu.

W okresie wyjścia z IIF zwrot kosztów administracji i zarządzania został określony na poziomie ryczałtowym - skalkulowanym w odniesieniu do obiektywnych wartości liczbowych dotyczących Projektu, co pozwala na stwierdzenie, że nie ma charakteru wynagrodzenia za świadczenie usług. Analogiczne argumenty można podać również odnośnie zwrotu kosztów prowadzonych postępowań egzekucyjnych.

W niniejszej sprawie nie występuje również ryzyko powstania zakłóceń konkurencji, o którym mowa w art. 13 dyrektywy 2006/112/WE. Mając bowiem na uwadze cel działalności Spółki, treść Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020 oraz zakres czynności świadczonych na podstawie Umowy, można wskazać jednoznacznie, że Wnioskodawca będzie realizował na rzecz Województwa usługę w ogólnym interesie gospodarczym (działanie w charakterze MF - obsługa finansowanego ze środków unijnych Projektu, którego celem nie jest osiąganie zysku lecz wsparcie MŚP województwa), a zatem która nie byłaby świadczona na rynku bez interwencji publicznej.

Usługa w charakterze MF jest bardzo specyficzna i świadczona przy ograniczeniach wynikających z prawa unijnego. Bez istnienia określonego publicznego programu pomocowego usługa tego rodzaju nie miałaby w ogóle racji bytu i nie może być ona świadczona niezależnie w obrocie gospodarczym.

Należy też zauważyć, że analizowana umowa nie jest w swojej istocie kontraktem cywilnoprawnym, który ma źródło w polskim prawie cywilnym. Nie może być ona również określona jako cywilnoprawna umowa nienazwana w związku z obowiązującą w polskim porządku prawnym zasadą swobody umów, gdyż nie może ona zostać zawarta pomiędzy dwoma podmiotami prywatnymi, gdyż funkcje Instytucji Zarządzającej może pełnić wyłącznie podmiot publiczny na co wprost wskazuje zarówno art. 25 pkt 1 u.z.p.p.r., zgodnie z którymi instytucją zarządzającą w przypadku regionalnego programu operacyjnego jest zarząd województwa.

Jak słusznie zauważył np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 7 września 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 3303/16), pojęcia „umowy cywilnoprawnej”, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie można utożsamiać z tak nazwaną tylko umową, ale należy mieć na względzie jej charakter, zwłaszcza że polski system prawny nie przewiduje konstrukcji umowy publicznoprawnej. Stosunek umowny nawet między podmiotami prawa publicznego zawsze zatem przybierze formę umowy cywilnoprawnej. Musiał to mieć na względzie ustawodawca włączając do kręgu podatników VAT organy władzy publicznej działające na podstawie umów cywilnoprawnych – nie powinno budzić wątpliwości, że chodzi tu o przypadki, gdy wykonywać one będą na podstawie tej umowy działalność gospodarczą.

Taką działalnością nie jest z całą pewnością działalność Wnioskodawcy, której celem nie jest cel zarobkowy, lecz realizacja zadań ustawowych w postaci wspierania i promowania rozwoju Województwa, którą przewiduje ustawa o samorządzie województwa. Spółka w ramach Umowy wykonuje natomiast RPO 2007-2013, poprzez kompleksowe zarządzanie Funduszem Powierniczym Y., oraz przy ścisłej współpracy z Województwem. Funkcje wykonywane w ramach Umowy, w tym stworzenie i zarządzanie Funduszem Powierniczym Y., nie mogą być zakwalifikowane jako „działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody”, nie ma tu również „czynności polegających na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych” (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). Wnioskodawca nie jest więc w związku z realizacją Umowy podatnikiem VAT.

Przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, wykładany literalnie, uzależnia podmiotowość organu w podatku VAT od charakteru stosunku prawnego, w ramach którego świadczenie jest dokonywane. Świadczenia w ramach stosunków administracyjnoprawnych (publicznoprawnych) pozostają tym samym poza sferą opodatkowania podatkiem VAT (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2017 r. sygn. akt I FSK 1147/15).

Należy mieć zatem na uwadze, że stosunek prawny łączący Województwo oraz Wnioskodawcę powstaje w dominującym stopniu w oparciu o administracyjnoprawną metodę regulacji, a strony tego stosunku nie mają pełnej swobody co do ustalania jego treści, albowiem ograniczają je przepisy powszechnie obowiązującego prawa (w tym prawa unijnego, np. Rozporządzenia 1083/2006 i Rozporządzenia Wdrażającego).

Mając na uwadze wszystkie przytoczone powyżej okoliczności, Wnioskodawca wskazuje, że nie jest w ramach analizowanych czynności podatnikiem VAT na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, a w konsekwencji czynności wykonywane w ramach Projektu nie podlegają opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez sprzedaż – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy – należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do „grona” usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług stanowią implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady. Zgodnie z ww. regulacją Dyrektywy 2006/112/WE Rady, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Powyższe przepisy wskazują, że czynność podlega opodatkowaniu, jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług posługując się sformułowaniem „organy władzy publicznej” nie definiuje tego pojęcia, tak jak i Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 Nr 78, poz. 483, z późn. zm.). W świetle art. 16 ust. 2 Konstytucji RP, samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Rozwinięcie tej regulacji zawarto w art. 163 Konstytucji RP. Zgodnie z tym przepisem, samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla innych organów władz publicznych.

Z powołanych przepisów wynika, że pojęciem tym objęte są wszelkie organy państwowe i samorządu terytorialnego.

W zakresie statusu podmiotu publicznego wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 29 października 2015 r. w sprawie C-174/14 Saudaco, w którym stwierdził „Jeżeli chodzi w szczególności o pierwszy z dwóch warunków ustanowionych w art. 13 ust. 1 wspomnianej dyrektywy, to znaczy o warunek dotyczący statusu podmiotu publicznego, to Trybunał orzekł już, że osoba, która wykonuje czynności należące do prerogatyw władztwa publicznego w sposób niezależny, nie pozostając częścią administracji publicznej, nie może zostać zaklasyfikowana jako podmiot prawa publicznego w rozumieniu tego przepisu (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 18 i przytoczone tam orzecznictwo). (…) status „podmiotu prawa publicznego” nie może wynikać jedynie z tego, że dana działalność polega na wykonywaniu czynności należących do prerogatyw władztwa publicznego (zob. podobnie w szczególności postanowienie Mihal, C-456/07, EU:C:2008:293, pkt 17 i przytoczone tam orzecznictwo)”.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2018 r., poz. 913, z późn. zm.), do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji rządowej.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, samorząd województwa wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań województwo tworzy wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne oraz może zawierać umowy z innymi podmiotami.

W świetle art. 11 ust. 1 tej ustawy, samorząd województwa określa strategię rozwoju województwa, uwzględniającą w szczególności następujące cele:

pielęgnowanie polskości oraz rozwój i kształtowanie świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej mieszkańców, a także pielęgnowanie i rozwijanie tożsamości lokalnej;
pobudzanie aktywności gospodarczej;
podnoszenie poziomu konkurencyjności i innowacyjności gospodarki województwa;
zachowanie wartości środowiska kulturowego i przyrodniczego przy uwzględnieniu potrzeb przyszłych pokoleń;
kształtowanie i utrzymanie ładu przestrzennego.

Z treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy wynika, że samorząd województwa wykonuje zadania o charakterze wojewódzkim określone ustawami (…).

Analiza przedstawionego opisu sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że przedstawiona we wniosku sytuacja w zakresie realizacji zadań określonych w zawartej przez X. Sp. z o. o. z Województwem umowie, mocą której Wnioskodawcy (podmiotowi, który powstał w wyniku podziału X. Sp. z o. o. przez wydzielenie, konsekwencją czego na Wnioskodawcę przeszły prawa i obowiązki wynikające z ww. umowy) została powierzona realizacja zadania w zakresie pełnienia funkcji menadżera Funduszu Powierniczego Y. w ramach inicjatywy Y., nosi znamiona odpłatnego świadczenia usług, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zaznaczyć, że stopień zależności Spółki od Województwa nie może automatycznie przesądzać o braku możliwości uznania wykonywanych zadań własnych Województwa powierzonych X. Sp. z o. o. i w wyniku przejęcia i kontynuacji tych zadań przez Wnioskodawcę, za podlegające, jako odpłatne świadczenie usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spółka, co prawda, wykonuje na mocy umowy czynności związane z realizacją zadań własnych samorządu województwa, do realizacji których Województwo zostało powołane, ale czynności te wykonuje jako odrębny podmiot.

Za realizację czynności w powyższym zakresie Wnioskodawca otrzymuje określone w umowie wynagrodzenie. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług otrzymane z tego tytułu świadczenie pieniężne w istocie stanowi zapłatę za świadczone przez niego usługi. Mimo, że wykonywane są czynności z katalogu zadań własnych, wymienionych w art. 2 ust. 2 ustawy o samorządzie wojewódzkim, na rzecz jednostki samorządu terytorialnego, to jednak Spółka sama nie wchodzi w skład administracji samorządowej, lecz prowadzi niezależną działalność gospodarczą. Zatem pomiędzy płatnością, którą otrzymuje Spółka od Województwa, a świadczeniem na jego rzecz, zachodzi związek bezpośredni, ponieważ płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z tych też względów, czynności świadczone na rzecz Województwa w oparciu o zawartą umowę stanowią określone w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Tym samym stanowisko odnośnie braku opodatkowania wykonywanych czynności należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że w kwestii objętej pytaniem nr 2, tj. w zakresie zwolnienia od podatku czynności, za które należna jest wartość ryczałtu na pokrycie kosztów administracji i zarządzania rozliczanych i zwracanych Beneficjentowi w okresie wyjścia z IIF (tj. od dnia 1 stycznia 2017 r.) oraz wartość zwrotu kosztów postępowań egzekucyjnych wydano postanowienie znak 0115-KDIT1-1.4012.908.2018.1.MN.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin