2018.12.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.283.2018.2.MS
z 21 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 października 2018 r. (data wpływu – 10 października 2018 r.), uzupełnionego pismem z 9 listopada 2018 r. (data wpływu 15 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez podmiot, który w momencie ich wystawienia nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym oraz prawa do dokonania korekty nieodliczonego podatku VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez podmiot, który w momencie ich wystawienia nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym oraz prawa do dokonania korekty nieodliczonego podatku VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 9 listopada 2018 r. (data wpływu 15 listopada 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 31 października 2018 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.283.2018.1.MS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością od 2007 r. Wnioskodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju (Polski). Wnioskodawca od początku prowadzenia działalności gospodarczej jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i rozlicza VAT składając deklaracje dla podatku od towarów i usług za okresy miesięczne (VAT-7).

Wnioskodawca świadczy usługi opodatkowane VAT w Polsce (miejscem świadczenia tych usług zgodnie z przepisami ustawy VAT jest miejsce, w którym nabywcy posiadają siedzibę). Wszystkie nabywane przez Wnioskodawcę towary i usługi służą albo sprzedaży opodatkowanej albo sprzedaży niepodlegającej opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawca obniża podatek należny o podatek naliczony z faktur otrzymanych od sprzedawców; przy czym w przypadku gdy nabyte towary i/lub usługi służą czynnościom opodatkowanym - Wnioskodawca dokonuje obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy VAT, natomiast w przypadku gdy nabyte towary i/lub usługi służą wykonywaniu czynności, których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju - Wnioskodawca dokonuje obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT.

W styczniu 2018 r. Wnioskodawca nawiązał współpracę z M.P., prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, która posiada siedzibę na terytorium kraju. M.P. faktycznie świadczyła na rzecz Wnioskodawcy tzw. „usługi informatyczne”. W myśl zawartej umowy o świadczenie usług, M.P. zobowiązała się wystawiać faktury VAT z tytułu wynagrodzenia za świadczone usługi. W świetle powyższego zobowiązania, Wnioskodawca nie weryfikował, czy M.P. jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. W związku ze świadczonymi przez siebie usługami, M.P. za miesiąc styczeń, luty oraz marzec 2018 r. wystawiła faktury VAT z wykazanymi na nich kwotami VAT w stawce 23%. Na podstawie dostarczonych przez M.P. faktur VAT, Wnioskodawca odliczył VAT naliczony w miesiącu otrzymania faktury VAT, tj. w styczniu 2018 r., w lutym 2018 r. oraz marcu 2018 r.

W dniu 19 kwietnia 2018 r. Ministerstwo Finansów powiadomiło Wnioskodawcę, iż w rejestrze zakupów stwierdzono ujęcie faktury VAT wystawionej przez podmiot niebędący czynnym podatnikiem VAT na dzień wystawienia faktury VAT. Podmiotem tym była M.P. W związku z powyższym u Wnioskodawcy pojawiły się wątpliwości w zakresie prawa do odliczania VAT zawartego w fakturach wystawianych przez M.P. Wnioskodawca zwrócił się do M.P. z wnioskiem o wyjaśnienie sytuacji faktycznej. W odpowiedzi M.P. wyjaśniła, że w momencie rejestracji działalności gospodarczej w Urzędzie Miasta uzyskała informację, że przedstawiła komplet wymaganych informacji i dokumentów, z uwagi na fakt uprzedniego statusu płatnika VAT.

Jak twierdzi M.P. w Urzędzie poinformowano ją, że przy ponownej rejestracji działalności nie ma obowiązku ponownego zgłaszania się jako podatnik VAT. W związku z powyższym, pozostawała ona w przeświadczeniu, że nie jest zobowiązania do ponownego zgłoszenia. Dlatego też, M.P. złożyła deklarację VAT oraz opłaciła należny podatek w rozliczeniu kwartalnym za I pierwszy kwartał. Jak twierdzi M.P. nie otrzymała żadnej informacji o nieprawidłowości dotyczącej złożonych przez nią dokumentów od Urzędu Skarbowego. Ponadto, od dnia 26 kwietnia 2018 r. środki należne tytułem podatku VAT znajdowały się już na rachunku Urzędu Skarbowego. Dopiero po interwencji Wnioskodawcy, M.P. zwróciła się do Urzędu Skarbowego, gdzie uzyskała informację, iż nie złożyła wymaganej rejestracji VAT. W związku z powyższym, M.P. przedstawiła Wnioskodawcy potwierdzenie zarejestrowania podmiotu jako czynnego podatnika VAT z dnia 12 czerwca 2018 r.

Z uwagi na fakt i powyższe wyjaśnienia, Wnioskodawca pismem z dnia 10 lipca 2018 r. zwrócił się do Urzędu Skarbowego W. o potwierdzenie czy M.P. była czynnym podatnikiem VAT od stycznia do maja 2018 r. W odpowiedzi, Urząd przedstawił Wnioskodawcy zaświadczenie o podatniku podatku od towarów i usług z dnia 24 lipca 2018 r., w którym zaświadczył, że M.P. nie była zarejestrowana jako podatnik VAT czynny we wnioskowanym okresie, tj. od 1.2018 r. do 05.2018 r. Tak jak wskazano na wstępie począwszy od stycznia 2018 r. Wnioskodawca zaczął nabywać usługi od M.P. W okresie styczeń - marzec 2018 (tj. w okresie, kiedy M.P. nie była podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny) Wnioskodawca otrzymał od M.P. faktury (dokumentujące nabyte od M.P. usługi) z wykazanymi na nich kwotami VAT. W związku z tym, że Wnioskodawca do dnia 19 kwietnia 2018 r. nie posiadał wiedzy w zakresie statusu M.P. dla celów VAT - kwoty VAT wynikające z faktur otrzymanych w styczniu, lutym i marcu 2018 r. zostały przez Wnioskodawcę ujęte w deklaracjach VAT (odpowiednio w deklaracjach VAT-7 za styczeń, luty, marzec 2018 r.). Następnie, wskutek informacji uzyskanych z Ministerstwa Finansów, dokonano odpowiednich korekt ww. deklaracji VAT.

W uzupełnieniu wniosku 9 listopada 2018r., Wnioskodawca wskazał, że:

Kontrahent przedstawił potwierdzenie zarejestrowania z dnia 12 czerwca 2018 r. jako podatnik VAT czynny. W potwierdzeniu nie ma informacji kiedy kontrahent rozpoczął działalność gospodarczą. Zgodnie z Centralną Ewidencją i Informacją o Działalności Gospodarczej, działalność gospodarczą pod NIP ….. została wpisana do CEIDG w dniu 3 stycznia 2018 r., natomiast w dniu 4 stycznia 2018 r. widnieje wpis nadania NIP.

Z przedstawionego przez kontrahenta potwierdzenia zarejestrowania podmiotu jako podatnika VAT czynnego nie wynika jaki okres rozliczeniowy kontrahent wskazał jako pierwszy okres, w którym będzie rozliczał podatek od towarów i usług.

Wnioskodawca posiada informacje, że podatek należny wynikający z faktur VAT wystawionych przez kontrahenta za styczeń, luty i marzec 2018 r. został przez kontrahenta rozliczony w deklaracjach VAT-7 za okresy, w których powstał obowiązek podatkowy od czynności udokumentowanych tymi fakturami

Faktury wskazane we wniosku wystawione przez kontrahenta zawierają wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e ustawy o podatku VAT. Dokumentują czynności faktycznie dokonane oraz zawierają wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła faktury oraz rodzaju wykonywanych usług.

Czynności udokumentowane wskazanymi fakturami były czynnościami faktycznie wykonanymi. Po zakończeniu każdego miesiąca świadczenia usług został podpisany obustronnie protokół odbioru usług.

Czynności udokumentowane wskazanymi we wniosku fakturami były opodatkowane VAT. Stawka opodatkowania dla świadczonej na rzecz spółki Wnioskodawcy usługi to 23%.

Spółka Wnioskodawcy nabyte od kontrahenta usługi informatyczne wykorzystywała do czynności opodatkowanych.

Usługi nabyte od kontrahenta nie stanowiły nadużycia podatkowego w celu uzyskania korzyści majątkowej ani też nie miały na celu obejścia przepisów prawa.

Spółka Wnioskodawcy podejmując w styczniu 2018 r. współpracę z kontrahentem dokonała weryfikacji dotyczącej wiarygodności kontrahenta sprawdzając go w CEIDG. Nie sprawdziła go tylko w rejestrze podatników VAT czynnych.

Wnioskodawca nie posiada potwierdzonej informacji dlaczego kontrahent w okresie styczeń - marzec nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Kontrahent twierdzi, że rejestrował się zgodnie z instrukcjami Urzędu Skarbowego i nie wiedział, że brakuje jego rejestracji jako podatnika VAT-czynnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku z opisanym w sposób wyczerpujący stanem faktycznym Wnioskodawcy przysługiwało (przysługuje) prawo do odliczenia kwot VAT zawartego w fakturach otrzymanych od kontrahenta M.P., który w momencie wystawienia tych faktur był podmiotem, który nie był zarejestrowany jako podatnik VAT?

Jeśli w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia kwot VAT zawartego w fakturach otrzymanych od kontrahenta M.P., to czy prawo to może zostać zrealizowane poprzez złożenie korekt deklaracji VAT za miesiąc styczeń, luty i marzec 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy VAT). Podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami (art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT). Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy (art. 86 ust. 10 ustawy VAT). Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku kwot podatku naliczonego wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę (art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy VAT). Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego m.in. w terminie wymienionym w zdaniu poprzednim, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy VAT). Natomiast jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w powyższych terminach, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy VAT).

W art. 88 ustawy VAT ustawodawca enumeratywnie wymienił przypadki, w których nabyte towary i/lub usługi albo otrzymane przez podatnika faktury nie uprawniają podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego, zwrotu różnicy podatku lub zwrotu różnicy podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi.
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. (uchylona);
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
(uchylony);
wystawione faktury, faktury korygujące i dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
(uchylony);
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Analizując ww. enumeratywnie przypadki, w których nabyte przez podatnika towary i/lub usługi albo otrzymane przez podatnika faktury (w tym faktury korygujące i duplikaty faktur) nie uprawniają podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego, zwrotu różnicy podatku lub zwrotu różnicy podatku naliczonego, nie można wskazać regulacji, na podstawie których podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku lub zwrotu różnicy podatku naliczonego tylko z tego względu, że podmiot świadczący te usługi w momencie wystawiania tych faktur nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. O ile zatem prawa do odliczenia nie ma w przypadku faktury wystawionej przez podmiot zarejestrowany, która nie dokumentuje żadnego obrotu (co wynika także z innych przepisów, w szczególności art. 88 ust. 3a pkt 2), o tyle w przypadku faktur dokumentujących obrót rzeczywisty, choć wystawionych przez podmiot nieuprawniony, stwierdzić należy prawo do odliczenia. Warto podkreślić, że z dniem 1 lipca 2011 r. ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 134, poz. 780) został zmieniony art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a ustawy o VAT poprzez wykreślenie wyrazów „lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących”, co spowodowało, że w ustawie o VAT nie ma już przepisu, który wprost zakazywałby odliczania podatku naliczonego z faktur wystawionych przez podmiot nieuprawniony - niezarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

Warto podkreślić, że w świetle orzecznictwa TSUE podatnikowi może być odmówione prawo do odliczenia podatku w przypadku udowodnienia „(...) na podstawie obiektywnych przesłanek, że podatnik będący odbiorcą usług lub dostaw stanowiących podstawę prawa do odliczenia wiedział lub powinien był wiedzieć, że transakcje te wiążą się z przestępstwem popełnionym przez dostawcę lub inny podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu” (pkt 45 wyroku w sprawach połączonych C-80/11 i C-142/11 Mahageben kft, Peter David). Taka sytuacja nie ma miejsca w zaistniałym stanie faktycznym.

Należy również zwrócić uwagę na zasadę neutralności podatku od podatnika, która rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego, z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Zdaniem Wnioskodawcy winna ona znaleźć zastosowanie w niniejszym stanie faktycznym.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że w zaistniałym stanie faktycznym ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego lub zwrotu różnicy podatku naliczonego z faktur otrzymanych od kontrahenta M.P. który w momencie wystawienia tych faktur nie był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Jednocześnie, w związku ze złożeniem deklaracji VAT za ten czas, nieobejmujących odliczenia VAT należnego z faktur VAT wystawionych przez kontrahenta M.P., zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, zgodnie z którym jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w powyższych terminach, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. W konsekwencji powyższego, w przypadku uznania, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia kwot VAT zawartego w fakturach otrzymanych od kontrahenta M.P., prawo to powinna zostać zrealizowane poprzez złożenie korekt deklaracji VAT za miesiąc styczeń, luty i marzec 2018 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Według art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Z kolei, stosownie do art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu pięciu lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Zgodnie z tymi przepisami, z odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 10 i ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,
doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,
podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Ustawodawca dał zatem podatnikom możliwość do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług udokumentowane fakturami VAT będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz nie zaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W myśl uregulowań art. 88 ust. 3a ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. (uchylony);
transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
(uchylony);
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
(uchylony);
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, na podmioty, o których mowa w art. 15, nałożony został obowiązek złożenia naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenia rejestracyjnego, przed dniem dokonania pierwszej czynności określonej w art. 5. Z obowiązku tego zostały wyłączone jedynie podmioty zwolnione od podatku, które mogą przedmiotowe zgłoszenie złożyć, ale nie mają takiego obowiązku (art. 96 ust. 3). Jednocześnie w art. 96 ust. 4 ustawy został dokonany wyraźny podział podatników podatku od towarów i usług na „podatników VAT czynnych” oraz „podatników VAT zwolnionych”, co znajduje odzwierciedlenie w odmiennym kształtowaniu praw obowiązków tych dwóch grup podatników.

W myśl art. 96 ust. 13 ustawy, na wniosek zainteresowanego naczelnik urzędu skarbowego jest obowiązany potwierdzić, czy podatnik jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony. Zainteresowanym może być zarówno sam podatnik, jak i osoba trzecia mająca interes prawny w złożeniu wniosku.

Zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem.

Zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 106m ust. 1 ustawy, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury (art. 106m ust. 2 ustawy).

Przez integralność treści faktury – zgodnie z art. 106m ust. 3 ustawy – rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług ( art. 106m ust. 4 ustawy).

Wskazując, w przywołanym powyżej 106b ust. 1 ustawy, podmioty obowiązane do wystawienia faktur, ustawodawca posłużył się określeniem „podatnik”.

Podatnikiem natomiast, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalności gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 108 ustawy w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Tym samym w celu skutecznej realizacji prawa, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, podatnik wywodzący takie prawo winien je udokumentować fakturami spełniającymi wymogi formalne określone w art. 106e ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2007 r. będąc zarejestrowanym jako podatnik VAT czynnym i rozlicza VAT składając deklaracje dla podatku od towarów i usług za okresy miesięczne (VAT-7).

Wnioskodawca świadczy usługi opodatkowane VAT w Polsce. W styczniu 2018 r. Wnioskodawca nawiązał współpracę z M.P., prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, która posiada siedzibę na terytorium kraju. M.P. faktycznie świadczyła na rzecz Wnioskodawcy tzw. „usługi informatyczne”. W myśl zawartej umowy o świadczenie usług, M.P. zobowiązała się wystawiać faktury VAT z tytułu wynagrodzenia za świadczone usługi. W związku ze świadczonymi przez siebie usługami, M.P. za miesiąc styczeń, luty oraz marzec 2018 r. wystawiła faktury VAT z wykazanymi na nich kwotami VAT w stawce 23%. Na podstawie dostarczonych przez M.P. faktur VAT, Wnioskodawca odliczył VAT naliczony w miesiącu otrzymania faktury VAT, tj. w styczniu 2018 r., w lutym 2018 r. oraz marcu 2018 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach otrzymanych od kontrahenta niezarejestrowanego jako podatnik VAT czynny w dniu ich wystawienia.

Odnosząc się do powyższego należy zwrócić uwagę, że prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawowym i fundamentalnym prawem podatnika, wynikającym z konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. Unormowanie to jest implementacją wcześniej obowiązującego art. 17 ust. 2 lit. a VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej. To samo wynika z art. 168 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. 347, s. 1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że odliczenie przysługuje jedynie w odniesieniu do podatku powstałego w wyniku czynności wykonanej przez innego podatnika, a dla realizacji tego prawa - stosownie do art. 178 lit. a tej Dyrektywy - konieczne jest posiadanie faktury wystawionej zgodnie z art. 220, art. 236, art. 238, art. 239 i art. 240 Dyrektywy. Sama faktura nie tworzy prawa do odliczenia podatku w niej wykazanego. Prawo do odliczenia przysługuje zatem wówczas, gdy podatek naliczony związany jest z faktycznie dokonanymi czynnościami opodatkowanymi. Potwierdzeniem tego może być wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 13 grudnia 1989 r. w sprawie Genius Holding BV v. Staatssecretaris van Financien, C-342/87, w którym stwierdzono, że zgodnie z artykułem 17 (2) podatnik może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT przewidzianego w VI Dyrektywie z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług przez innego podatnika wyłącznie w odniesieniu do podatków faktycznie należnych, tj. podatków przypadających do zapłaty z tytułu działalności podlegającej opodatkowaniu lub zapłaconych, o ile były one należne. Zasada ta nie dotyczy podatku, który jest należny tylko z tego powodu, że został wykazany na fakturze. Dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z tego uprawnienia. Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu.

Zatem sam fakt otrzymania faktury z wykazanym podatkiem VAT nie jest wystarczającą przesłanką do realizacji prawa do dokonania obniżenia podatku należnego.

Aby powstało prawo do odliczenia, u wystawcy faktury podatek VAT musi być wymagalny, co oznacza, że powstał obowiązek podatkowy z tytułu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem oraz powstała także podstawa opodatkowania z tytułu zrealizowania jednej z czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Niewystarczającym przy tym dla prawa do odliczenia podatku z danej faktury jest jedynie ustalenie, że dana usługa została wykonana, jeżeli nie zostanie wykazane, że to w wyniku czynności udokumentowanej tą właśnie fakturą rodzącej u sprzedawcy powstanie obowiązku podatkowego, doszło do nabycia tej usługi.

W kontekście prawa do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez podmioty niezarejestrowane należy również wskazać na wyrok w sprawie C-438/09 Dankowski, w którym TSUE orzekł, co następuje: „1) Artykuł 18 ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy Rady 2006/18/WE z dnia 14 lutego 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego z tytułu nabycia usług wykonanych przez innego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik podatku od wartości dodanej, w sytuacji gdy odnośne faktury zawierają wszystkie informacje wymagane przez wskazany art. 22 ust. 3 lit. b), a w szczególności zawierają informacje niezbędne do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła te faktury, oraz rodzaju wykonanych usług.

2) Artykuł 17 ust. 6 szóstej dyrektywy 77/388 w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy 2006/18 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, na mocy których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego innemu podatnikowi będącemu usługodawcą niezarejestrowanym dla celów tego podatku.”

Również TSUE w ww. wyroku w sprawach C-80/11 i C-142/11 stwierdził, że: „(...) określenie działań, jakich podjęcia w konkretnym przypadku można w sposób uzasadniony oczekiwać od podatnika, który zamierza skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, w celu upewnienia się, że dokonywane przez niego transakcje nie wiążą się z popełnieniem przestępstwa przez podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu, zależy przede wszystkim od okoliczności rozpatrywanego przypadku.” (pkt 59 wyroku). Ocena każdej z takich indywidualnych spraw należy (ostatecznie) do kompetencji sądów administracyjnych (pkt 55, 59 i 61 wyroku w sprawie C-439/04 i 440/04).

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006 r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja jest wykorzystywana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez podatnika.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Jednocześnie należy zauważyć, że prawidłowe funkcjonowanie systemu podatku VAT wymaga dobrej wiary podmiotów gospodarczych.

Dobra wiara – zgodnie z opinią Rzecznika Generalnego w połączonych sprawach C 131/13, C-63/13 i C-164/13) (Staatssecretaris van Financiën przeciwko Schoenimport „Italmoda” Mariano Previti vof (C-131/13) oraz Turbu.com BV (C-163/13), Turbu.com Mobile Phone’s BV (C-164/13) przeciwko Staatssecretaris van Financiën) - jest rozumiana w sposób szeroki, wykraczający poza klasyczne znaczenie tego pojęcia. Wymóg dobrej wiary spełnia bowiem podatnik, który nie tylko nie uczestniczy czynnie w oszustwie, ale również nawet nie wie i nie może wiedzieć, że bierze w nim udział. Jest zatem wymagane, aby podatnik był uczciwy, ale także, by w razie potrzeby, podjął środki ostrożności celem upewnienia się w przedmiocie legalności prowadzonych transakcji. Jeżeli transakcja jest związana z oszustwem, skorzystanie z prawa do odliczenia jest uzależnione od dochowania przez podatnika należytej staranności, a więc od braku świadomego uczestnictwa w oszustwie i od podjęcia środków koniecznych celem pozyskania informacji dotyczących legalności przeprowadzanej transakcji. Przy czym wymóg dobrej wiary nie stanowi wymogu co do rezultatu, lecz zwykły wymóg odnoszący się do podjętych środków. Podmioty gospodarcze podejmujące wszelkie możliwe działania, których podjęcia można się od nich w sposób uzasadniony domagać celem zapewnienia, że realizowane przez nie transakcje nie są związane z oszustwem, powinny móc powołać się na ich legalność.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości akcentuje się, że przezorny przedsiębiorca powinien, zależnie od okoliczności konkretnego przypadku, zasięgnąć informacji na temat podmiotu, u którego zamierza nabyć towary lub usługi, w celu upewnienia się co do jego wiarygodności (zob. np. pkt 38 postanowienia w sprawie Jagiełło, C-33/13).

Należy również wskazać, że możliwość zawarcia transakcji z podmiotem uczestniczącym w oszustwie podatkowym, to także element ryzyka związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, z którym obecnie muszą liczyć się przedsiębiorcy.

Takie zdarzenia wyznaczają uczestnikom obrotu gospodarczego jeszcze wyższe standardy staranności kupieckiej. Problem ten dostrzegł także ustawodawca, wprowadzając do ustawy nowe regulacje, tj. obowiązujący od 1 stycznia 2014 r. przepis z art. 106m, który wprowadza pojęcie autentyczności pochodzenia i integralności faktury (ust. 1), wskazuje, że autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług (art. 106m ust. 4).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nawiązując współpracę zweryfikował fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez kontrahenta w CEIGD, z której wynikało, że działalność gospodarcza kontrahenta pod wskazanym przez niego NIP została wpisana do CEIDG 3 stycznia 2018 r., natomiast 4 stycznia 2018 r. widnieje wpis nadania NIP. Jednocześnie Wnioskodawca w związku z zawartą umową o świadczenie usług informatycznych uzyskał informację, że kontrahent świadczone usługi będzie dokumentował fakturami VAT.

Uzyskując 19 kwietnia 2018 r. informację, że kontrahent ma moment wystawienia faktur VAT za świadczone usługi informatyczne nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, Wnioskodawca wobec powstałych wątpliwości co do prawa do odliczenia podatku naliczonego, dokonał korekty odliczonego podatku naliczonego wynikającego z tych faktur, jednocześnie podjął działania zmierzające do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Wnioskodawca w wyniku podjętych działań uzyskał informacje, że kontrahent obecnie posiada status podatnika VAT czynnego (potwierdzenie zarejestrowania kontrahenta jako czynnego podatnika VAT z 12 czerwca 2018 r.). Wnioskodawca wyjaśnia, że usługi nabywane od kontrahenta nie stanowiły nadużycia podatkowego w celu uzyskania korzyści majątkowej ani też nie miały na celu obejścia przepisów prawa lecz wynikały z błędów popełnionych w związku z rejestracją dla potrzeb podatku VAT.

Jednocześnie jak wskazał Wnioskodawca faktury o których mowa we wniosku wystawione przez kontrahenta zawierają wszystkie dane, które powinna zawierać faktura, określone w art. 106e ustawy o podatku VAT. Dokumentują czynności faktycznie dokonane oraz zawierają wszystkie niezbędne dane do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła faktury oraz rodzaju wykonywanych usług. Po zakończeniu każdego miesiąca świadczenia usług został podpisany obustronnie protokół odbioru usług.

Czynności udokumentowane wskazanymi we wniosku fakturami były opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Wnioskodawca nabyte od kontrahenta usługi informatyczne wykorzystywał do czynności opodatkowanych i usługi te (zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym) nie stanowiły nadużycia podatkowego w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz też nie miały na celu obejścia przepisów prawa.

Ponadto Kontrahent przedstawił potwierdzenie zarejestrowania z 12 czerwca 2018 r. jako podatnik VAT czynny oraz Wnioskodawca posiada informacje, że podatek należny wynikający z faktur VAT wystawionych przez kontrahenta za styczeń, luty i marzec 2018 r. został przez kontrahenta rozliczony w deklaracjach VAT-7 za okresy, w których powstał obowiązek podatkowy od czynności udokumentowanych tymi fakturami.

Wobec powyższego oraz mając na uwadze, że czynności udokumentowane wskazanymi we wniosku fakturami były opodatkowane stawką podatku VAT w wysokości 23% a Wnioskodawca nabyte od kontrahenta usługi informatyczne wykorzystywał do czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta, za styczeń, luty i marzec 2018 r., tj. w okresie gdy świadcząc na rzecz Wnioskodawcy usługi informatyczne, zachowywał się jak podatnik podatku VAT, lecz nie figurował w rejestrze podatników VAT czynnych. Z odliczenia podatku Wnioskodawca będzie mógł skorzystać w rozliczeniu za poszczególne okresy, w których łącznie spełnione zostały przesłanki z art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Wnioskodawca ma wątpliwości czy w sytuacji gdy będzie mu przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta, za styczeń, luty i marzec 2018 r. będzie mógł zrealizować przedmiotowe prawo przez złożenie korekt deklaracji VAT za te miesiące.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca pierwotnie odliczył podatek naliczony wynikający z faktur VAT wystawionych przez kontrahenta otrzymanych w styczniu, lutym i marcu 2018 r. odpowiednio w deklaracjach VAT-7 za styczeń, luty, marzec 2018 r. Jednocześnie uzyskując 19 kwietnia 2018 r. informację, że kontrahent ma moment wystawienia faktur VAT za świadczone usługi informatyczne nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, Wnioskodawca wobec powstałych wątpliwości co do prawa do odliczenia podatku naliczonego, dokonał korekty odliczonego podatku naliczonego wynikającego z tych faktur. Tym samym Wnioskodawca nie odliczył podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez kontrahenta.

Zatem mając na uwadze, że Wnioskodawcy jak stwierdzono w niniejszej interpretacji przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez kontrahenta, za styczeń, luty i marzec 2018 r., to Wnioskodawca może zrealizować przedmiotowe prawo poprzez złożenie korekt deklaracji VAT za te miesiące.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało również uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin