Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.709.2018.1.AKO
z 21 grudnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2018 r. (data wpływu 25 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką i zajmuje się sprzedażą książek drukowanych sklasyfikowanych w grupowaniu 58.11.1 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (dalej: „PKWiU”) z wyłączeniem map i ulotek – oraz gazet, czasopism i magazynów, drukowanych (PKWiU ex 58.13.1 i PKWiU ex 58.14.1). Spółka jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę handlową ze spółką zajmującą się sprzedażą detaliczną książek na polskim rynku wydawniczo-księgarskim (dalej: „Kontrahent”). W ramach planowanej umowy Kontrahent będzie przyjmował towary Wnioskodawcy do depozytu (znajdującego się w magazynach lub księgarniach), a następnie – w miarę potrzeb – będzie miał prawo przedmiotowy towar będący w depozycie, następnie sprzedać własnym klientom.

Samo zdeponowanie towarów w depozycie nie będzie wiązało się z przekazaniem Kontrahentowi władztwa nad towarami. Do czasu pobrania przez Kontrahenta towaru w celu sprzedaży na rzecz własnych klientów, Spółka będzie posiadała pełne prawo do rozporządzania towarami, w tym w szczególności do przywozu, wywozu i wymiany towarów, zgodnie z własną decyzją. Oprócz tego, umowa będzie zawierała zobowiązanie Spółki do ubezpieczenia swoich towarów przechowywanych przez Kontrahenta – ryzyko utraty towarów pokrywa w dalszym ciągu Spółka – z wyłączeniem odpowiedzialności za szkody powstałe z winy Kontrahenta.

Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umowy, towary deponowane przez Kontrahenta nie będą stanowiły własności Kontrahenta do momentu ich pobrania przez Kontrahenta w celu dalszej sprzedaży (dalej: „Pobranie”). Przed dokonaniem Pobrania towaru Kontrahent złoży u Wnioskodawcy odpowiednie zamówienie na dany towar.

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym Spółka powzięła wątpliwość co do momentu dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, a w konsekwencji momentu powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w 19 ust. 1 w zw. z art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b, art. 106b ust. 1 oraz art. 106i ust. 3 pkt 2 i 4 ww. ustawy w związku z dostawą książek na rzecz Kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy w podatku VAT w związku z dostawą towarów na rzecz Kontrahenta powstanie z chwilą wystawienia faktury na zasadach określonych w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b w zw. z art. 106b ust. 1 oraz art. 106i ust. 3 pkt 2 i 4, tj. nie później niż 60. dnia od dnia Pobrania towarów przez Kontrahenta, a w przypadku, gdy umowa przewidywać będzie rozliczenie zwrotów, nie później niż 120. dnia od pierwszego dnia Pobrania towarów przez Kontrahenta?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy w podatku VAT w związku z dostawą towarów na rzecz Kontrahenta powstanie z chwilą wystawienia faktury na zasadach określonych w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b w zw. z art. 106b ust. 1 oraz art. 106i ust. 3 pkt 2 i 4, tj. nie później niż 60. dnia od dnia Pobrania towarów przez Kontrahenta, a w przypadku, gdy umowa przewidywać będzie rozliczenie zwrotów, nie później niż 120. dnia od pierwszego dnia Pobrania towarów przez Kontrahenta.

Uzasadnienie

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast jak wynika z art. 2 pkt 22 tej ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Kwestia momentu dostawy towaru była przedmiotem wielu analiz i orzeczeń, łącznie z wyrokami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „Trybunał” lub „TSUE”). Zgodnie z wyrokiem Trybunału z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financien przeciw Shipping and Forwarding Enterprise Safe B.V. ETS, dostawa towarów nie odnosi się do przeniesienia prawa własności zgodnie z procedurami wynikającymi ze stosownego prawa krajowego, ale odnosi się do przeniesienia dobra materialnego przez jedną ze stron transakcji, która jednocześnie uprawnia drugą stronę do faktycznego zarządzania tym dobrem, jak gdyby była jego właścicielem. TSUE posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Dopiero zatem przekazanie władztwa ekonomicznego nad rzeczą jest przesłanką do uznania danej czynności za dostawę towarów. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako prawa własności. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przeniesienia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Innymi słowy, jeśli nabywca może dowolnie towar zmienić, zniszczyć, oddać innej osobie w używanie, bądź dalej przenieść prawo do dysponowania towarem jak właściciel, to nabycie przez niego towaru podlega opodatkowaniu jako dostawa towarów. Niemniej jednak czynności przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel musi towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru. Tylko wówczas powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności.

Postanowienia planowanych umów przewidywać będą, że towary do chwili Pobrania ich przez Kontrahenta pozostaną własnością Spółki, a Spółka będzie miała prawo do dysponowania nimi jak właściciel. Spółka w każdej chwili będzie mogła odebrać towar z depozytu. Kontrahent z kolei do momentu zakupu towaru od Spółki (a więc do chwili złożenia zamówienia i Pobrania towarów) nie będzie uprawniony do zmiany, zniszczenia, oddania towarów innej osobie w używanie, dalszej sprzedaży, itd. Podkreślić w tym miejscu jeszcze raz należy, iż zgodnie z planowaną umową, Spółka ubezpieczy towar zdeponowany przez Kontrahenta (do momentu ewentualnego Pobrania towaru przez Kontrahenta w celu dalszej sprzedaży). Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru, wobec czego, zdaniem Spółki, przekazanie towaru do depozytu nie jest jego wydaniem, a w związku z tym nie powstaje w tym przypadku obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do okoliczności przedmiotowej sprawy, samo zdeponowanie towarów przez Spółkę u Kontrahenta nie wiąże się z przekazaniem mu władztwa nad towarami. Przekazanie towaru nie wiąże się z wydaniem towaru rozumianym jako przejście na inną osobą władztwa nad towarem i ryzyka związanego z towarem.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 1, z tytułu dostawy książek drukowanych (PKWiU ex 58.11.1) – z wyłączeniem map i ulotek – oraz gazet, czasopism i magazynów, drukowanych (PKWiU ex 58.13.1 i PKWiU ex 58.14.1).

Przepis art. 106b ust. 1 omawianej ustawy statuuje obowiązek wystawienia faktury dokumentującej:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Artykuł 106i ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT stanowi, że fakturę wystawia się nie później niż 60. dnia od dnia wydania towarów – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b, z zastrzeżeniem ust. 4. Natomiast w przypadku dostawy ww. towarów, gdy umowa przewiduje rozliczenie zwrotów wydawnictw, fakturę wystawia się nie później niż 120. dnia od pierwszego dnia wydania towarów.

W konsekwencji powyższego, obowiązek podatkowy u kontrahenta, zgodnie z art. 19a ust. 1 w zw. z 19a ust. 5 pkt 3 lit. b ustawy o VAT, powstanie z chwilą wystawienia faktury przez Spółkę, co z kolei będzie możliwe dopiero po Pobraniu towaru przez Kontrahenta (wydaniu towaru, o którym mowa w art. 106i ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT).

Zdaniem Spółki definicja wydania towarów w rozumieniu Ustawy o VAT następuje w momencie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje poparcie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 sierpnia 2017 roku, znak: 0115-KDIT1-2.4012.295.2017.1.RS:

„Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że samo przekazanie przez Wnioskodawcę towaru do depozytu kontrahenta nie będzie wiązało się z przekazaniem temu podmiotowi władztwa nad towarem, gdyż – jak wynika z treści wniosku – towar zdeponowany u kontrahenta pozostanie nadal własnością Wnioskodawcy. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (tj. dostawy towaru) dojdzie dopiero z chwilą jego sprzedaży kontrahentowi, u którego jest zdeponowany lub podmiotom trzecim. W związku z powyższym obowiązek podatkowy przy dostawie towarów powstanie – zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – z chwilą wydania (sprzedaży) towaru, w tym bowiem momencie następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Podobnie wypowiedział się również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 19 lutego 2016 roku, znak: ILPP5/4512-1-300/15-2/AK oraz interpretacji indywidualnej z dnia 28 listopada 2016 roku, znak: 3063-ILPP2-1.4512.104.2016.l.MK.

Podsumowanie

Samo przechowywanie towaru Wnioskodawcy u Kontrahenta nie wiąże się z przekazaniem mu władztwa nad towarem – towary te pozostają nadal własnością Wnioskodawcy. Nie można również powiedzieć, że nastąpiło wydanie towarów. Zdaniem Spółki czynność dostarczenia towarów do depozytu jest neutralna na gruncie podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 cyt. ustawy).

Z kolei przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W tym miejscu należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumiana jest przez ustawodawcę jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamianę, darowiznę oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Powołany przepis definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” TSUE określił w wyroku z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financiën przeciwko Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV. W orzeczeniu tym TSUE stwierdził, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Z opisu sprawy przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą książek drukowanych sklasyfikowanych w grupowaniu PKWiU 58.11.1 z wyłączeniem map i ulotek – oraz gazet, czasopism i magazynów, drukowanych (PKWiU ex 58.13.1 i PKWiU ex 58.14.1). Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę handlową ze spółką zajmującą się sprzedażą detaliczną książek na polskim rynku wydawniczo-księgarskim (Kontrahent). W ramach planowanej umowy Kontrahent będzie przyjmował towary Wnioskodawcy do depozytu (znajdującego się w magazynach lub księgarniach), a następnie – w miarę potrzeb – będzie miał prawo przedmiotowy towar będący w depozycie, następnie sprzedać własnym klientom. Samo zdeponowanie towarów w depozycie nie będzie wiązało się z przekazaniem Kontrahentowi władztwa nad towarami. Do czasu pobrania przez Kontrahenta towaru w celu sprzedaży na rzecz własnych klientów, Spółka będzie posiadała pełne prawo do rozporządzania towarami. Oprócz tego, umowa będzie zawierała zobowiązanie Spółki do ubezpieczenia swoich towarów przechowywanych przez Kontrahenta – ryzyko utraty towarów pokrywa w dalszym ciągu Spółka – z wyłączeniem odpowiedzialności za szkody powstałe z winy Kontrahenta. Towary deponowane przez Kontrahenta nie będą stanowiły jego własności do momentu ich pobrania przez Kontrahenta w celu dalszej sprzedaży, przed dokonaniem Pobrania towaru Kontrahent złoży u Wnioskodawcy odpowiednie zamówienie na dany towar.

W odniesieniu do przedstawionego zdarzenia wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii właściwego określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w związku z dostawą książek na rzecz Kontrahenta.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7 11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4 – art. 19a ust. 8 ww. ustawy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis art. 19a ust. 1 cyt. ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jednakże w sytuacji, gdy przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Od powyższej ogólnej zasady, ustawodawca określił w sposób odmienny, szczególne momenty powstania obowiązku podatkowego.

I tak, na podstawie art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 1, z tytułu dostawy książek drukowanych (PKWiU ex 58.11.1) – z wyłączeniem map i ulotek – oraz gazet, czasopism i magazynów, drukowanych (PKWiU ex 58.13.1 i PKWiU ex 58.14.1).

Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.

W przypadku dostawy książek, prawidłowe ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego wymaga dodatkowo weryfikacji terminu wystawienia faktury.

Jak stanowi art. 106b ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ww. ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W ust. 3 pkt 2 powołanego artykułu wskazano, że fakturę wystawia się nie później niż 60. dnia od dnia wydania towarów – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b, z zastrzeżeniem ust. 4.

Przy czym – w myśl ust. 4 cyt. przepisu – w przypadku dostawy towarów, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b, gdy umowa przewiduje rozliczenie zwrotów wydawnictw, fakturę wystawia się nie później niż 120. dnia od pierwszego dnia wydania towarów.

Wskazany powyżej art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b ustawy o VAT stanowi odstępstwo od ogólnej zasady dotyczącej momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT z chwilą wydania towarów. Przepis ten został wprowadzony z uwagi na specyfikę działalności i rozliczeń stosowanych przy dostawie książek oraz prasy. W odniesieniu do analizowanej sytuacji moment powstania obowiązku podatkowego będzie odroczony do momentu wystawienia faktury.

Odniesienie przedstawionego opisu sprawy do przepisów prawa podatkowego mających zastosowanie w niniejszej sprawie prowadzi do wniosku, że do dostawy książek dojdzie w momencie pobrania ich z depozytu przez Kontrahenta Wnioskodawcy. Obowiązek podatkowy powstanie zatem – w myśl art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b ustawy o VAT w związku z art. 106b ust. 1 i art. 106i ust. 3 pkt 2 tej ustawy – z chwilą wystawienia faktury dokumentującej tę dostawę, która powinna być wystawiona nie później niż 60. dnia od dnia wydania towarów (gdy umowa nie będzie przewidywała możliwości zwrotów). Z kolei w sytuacji, gdy umowa przewidywać będzie rozliczenie zwrotów – zastosowanie znajdzie art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. b ustawy o VAT w związku z art. 106b ust. 1 i art. 106i ust. 4 ww. ustawy – a więc obowiązek podatkowy powstanie również z chwilą wystawienia faktury, która powinna być wystawiona nie później niż 120. dnia od pierwszego dnia wydania towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy a zatem nie wywiera skutku prawnego dla Kontrahenta Spółki.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.