Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPP3/4512-317/15-2/ASZ
z 2 stycznia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 8 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 1017/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 2 października 2018 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 468/16 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2015 r. (data wpływu 15 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 6 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży ścinarki do poboczy, ciągnika i przyczepy oraz udokumentowania przedmiotowej sprzedaży fakturą VAT, którą należy ująć w deklaracji rozliczeniowej w miesiącu dokonania sprzedaży – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z 6 lipca 2015 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży ścinarki do poboczy, ciągnika i przyczepy oraz dokumentowania tej sprzedaży.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 15 lipca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów wydał indywidualną interpretację znak: IBPP3/4512-317/15/AŚ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za:

• nieprawidłowe w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży ścinarki do poboczy, ciągnika i przyczepy,
• prawidłowe w zakresie udokumentowania przedmiotowej sprzedaży fakturą VAT, którą należy ująć w deklaracji rozliczeniowej w miesiącu dokonania sprzedaży.
  
  

Pismem 29 lipca 2015 r., złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, P.Z.D. wezwał Organ do usunięcia naruszenia prawa przez zmianę wydanej interpretacji.

W odpowiedzi na ww. wezwanie – pismo z 20 sierpnia 2015 r. znak: IBPP3/4512-1-45/15/AŚ – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji.

P.Z.D. na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 15 lipca 2015 r. znak: IBPP3/4512-317/15/AŚ złożył skargę z 14 września 2015 r. (data wpływu 18 września 2015 r.)

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 8 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 1017/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 15 lipca 2015 r. znak: IBPP3/4512-317/15/AŚ.

Od ww. wyroku Organ złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 6 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 468/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży ścinarki do poboczy, ciągnika i przyczepy oraz udokumentowania przedmiotowej sprzedaży fakturą VAT, którą należy ująć w deklaracji rozliczeniowej w miesiącu dokonania sprzedaży, wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest samorządową jednostką budżetową utworzoną w 1999 roku na podstawie Uchwały Rady Powiatu. Realizuje zadania własne powiatu w zakresie utrzymania i nadzoru nad publicznymi drogami powiatowymi. Jest to działalność niepodlegająca VAT zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, według którego nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W roku 2008 Wnioskodawca zakupił ścinarkę do poboczy, ciągnik rolniczy i przyczepę do tego ciągnika, nie mając prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT w związku z tym, że zakupu dokonano do działalności publicznej niepodlegającej opodatkowaniu VAT. W 2010 roku jednostka otrzymała w trwały zarząd kompleks budynków, którymi zarządza. W ramach zarządu zawiera umowy najmu i dzierżawy, z tytułu których pobiera opłaty za czynsze i tzw. media. W związku z tą działalnością Wnioskodawca został w 2010 roku zarejestrowany jako czynny podatnik VAT i co miesiąc składa deklaracje VAT-7. W przyszłości zamierza sprzedać ścinarkę do poboczy, ciągnik i przyczepę, które były wykorzystywane do utrzymania dróg, a więc do działalności niepodlegającej VAT.

W piśmie z 6 lipca 2015 r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

1. Wnioskodawca dokonywał już sprzedaży środków trwałych wykorzystywanych w działalności niepodlegającej opodatkowaniu związanej z utrzymaniem dróg powiatowych.
   
2. Sprzedaży środków trwałych wymienionych we wniosku o interpretację indywidualną tj. ścinarki do poboczy, ciągnika i przyczepy Wnioskodawca dokonuje ze względu na to, że są one zbędne w działalności statutowej, do której Wnioskodawca wykorzystuje inny, alternatywny sprzęt.
   
3. Środki trwałe przeznaczone do sprzedaży wymienione we wniosku o interpretację to:
   
   • ścinarka do poboczy – w całości zamortyzowana,
   • ciągnik – nie w pełni zamortyzowany,
   • przyczepa – nie w pełni zamortyzowana.
4. Towary wymienione przez Wnioskodawcę we wniosku o interpretację indywidualną, które Wnioskodawca zamierza sprzedać, były wykorzystywane przez Wnioskodawcę tylko i wyłącznie w działalności niepodlegającej VAT, związanej z utrzymaniem dróg i nie były w żadnym zakresie wykorzystywane do działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zastosować do sprzedaży sprzętu zakupionego i wykorzystywanego wyłącznie na cele działalności niepodlegającej VAT zwolnienie od podatku VAT? Czy może potraktować tę sprzedaż jako działalność będącą poza przepisami ustawy o VAT? Czy Wnioskodawca powinien wystawić na tę sprzedaż fakturę, czy może udokumentować ją w inny sposób np. notą księgową?

W piśmie z 6 lipca 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że prosi o wyjaśnienie, czy powinien wystawić fakturę VAT i ująć ją w deklaracji rozliczeniowej w miesiącu dokonania sprzedaży?

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zastosować do sprzedaży ścinarki, ciągnika i przyczepy zwolnienie od VAT. W brzmieniu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT obowiązującym od 1 stycznia 2014 roku zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z powyższego wynika, iż używany towar musi być wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT, aby jego zbycie też było zwolnione z VAT. Literalnie traktując ten zapis Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do zwolnienia z VAT planowanej sprzedaży, gdyż działalność publiczna nie jest działalnością zwolnioną a niepodlegającą VAT. W uzasadnieniu jednak do nowelizacji ustawy o VAT na rok 2014, minister stwierdził, iż zmiana art. 43 ust. 1 pkt 2 „ma na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 dyrektywy 2006/112/WE”. Zgodnie z jej zapisem „Państwa członkowskie zwalniają (...) dostawy towarów, przy których nabyciu lub wykorzystaniu VAT nie podlegał odliczeniu zgodnie z art. 176”. W powyższego wynika, iż wszelkie dostawy towarów, przy których nabyciu lub wykorzystaniu VAT nie podlegał odliczeniu, dają prawo do zwolnienia od podatku VAT. Tym samym towary zakupione i wykorzystywane na cele działalności publicznej, przy których nabyciu samorządowa jednostka budżetowa nie miała prawa do odliczenia VAT naliczonego, może skorzystać ze zwolnienia przy sprzedaży tych towarów. Ponadto takie stanowisko jest zgodne z obowiązującą zasadą neutralności podatku i nie prowadzi do podwójnego opodatkowania, jakie miałoby miejsce w przypadku braku prawa do skorzystania ze zwolnienia. W celu udokumentowania sprzedaży sprzętów jednostka powinna wystawić fakturę, do czego zobowiązuje ją art. 106b ust. 1 ustawy o VAT. Na fakturze tej jako podstawę zwolnienia należy podać art. 136 dyrektywy. Jedynie w przypadku sprzedaży sprzętu osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej fakturę należy wystawić na żądanie nabywcy. Transakcja nie powinna być natomiast udokumentowana notą księgową, gdyż jednostka budżetowa będąca czynnym podatnikiem VAT obowiązana jest do stosowania ustawy o VAT, z której nie wynika możliwość dokumentowania świadczonych usług i realizowanych dostaw notą księgową. Wystawioną fakturę dokumentującą sprzedaż należy ująć w deklaracji VAT-7 składanej za miesiąc, w którym dokonano sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 8 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 1017/15 oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 468/16.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Art. 106b ust. 2 ustawy, stanowi, że podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W świetle art. 106b ust. 3, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1;
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik zobowiązany jest wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż dokonywaną przez niego na rzecz konkretnie wymienionych przez ustawodawcę podmiotów – takich jak: innych podatników tego podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, bądź na rzecz osób prawnych, które nie są podatnikami. W świetle omawianego przepisu, obowiązek wystawiania faktur nie spoczywa na podatniku dokonującym sprzedaży, w sytuacji gdy nabywca nie mieści się w ww. kategorii podmiotów. Jednakże należy zwrócić uwagę na treść art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, który zakłada, że wszyscy nabywcy niebędący podmiotami, o których mowa w art. 106b ust. 1 ustawy, mogą otrzymać od sprzedawcy fakturę, po wcześniejszym zgłoszeniu takiego żądania.

Zasadą jest zatem dokumentowanie sprzedaży wystawianiem faktur VAT. W przypadku gdy sprzedaż jest dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, sprzedawca obowiązany jest wystawić fakturę VAT jedynie w sytuacji, gdy nabywcy tego zażądają w terminie określonym w art. 106b ust. 3 ustawy.

Z art. 99 ust. 1 ustawy wynika, że podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu (…).

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie wprowadzonej w art. 43 ust. 1 pkt 2 regulacji zwolnienie przysługuje w razie łącznego spełnienia dwóch warunków. Po pierwsze – towary mają być wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Oznacza to, że towary powinny być zakupione z przeznaczeniem do wykorzystania ich przy wykonywaniu czynności, które są zwolnione z podatku, i faktycznie powinny być używane wyłącznie przy takiej działalności. Po drugie – dla zastosowania zwolnienia – obok spełnienia tego pierwszego warunku podatnik nie powinien mieć prawa do odliczenia podatku z tytułu nabycia, importu bądź wytworzenia tych towarów. W przypadku podatnika wykorzystującego towary, co do których nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego, do działalności innej niż zwolniona zastosowanie tego zwolnienia nie będzie możliwe.

Wśród czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT wyróżnić należy czynności zwolnione z VAT i czynności opodatkowane tym podatkiem. Natomiast czynności niepodlegające opodatkowaniu odróżnić należy od czynności zwolnionych z VAT. Przez zwolnienie rozumieć należy sytuację, w której do czynności z reguły opodatkowanej (posiadającej określoną stawkę podatku VAT) zastosowanie znajdzie brak obowiązku opodatkowania, tj. dana czynność skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego, co jednak nie prowadzi do powstania zobowiązania podatkowego. Czynności niepodlegające opodatkowaniu zaś to takie czynności, które nie są w ogóle objęte przedmiotem opodatkowania i względem których nie występuje obowiązek podatkowy.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kryterium rozróżniającym działanie organu samorządowego w charakterze organu władzy publicznej od działania w charakterze podatnika jest to, czy organ ten działa jako organ władzy, czy też zachowuje się jak przedsiębiorca (zob. wyroki NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., I FSK 1594/11 i z dnia 25 listopada 2011 r., I FSK 145/11). W wskazanych wyrokach NSA powołał się na orzecznictwo TSUE, z którego wynika, że działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy (zob. wyroki TSUE w sprawach 107/84, 235/85, C-446/98, C-288/07, C-260/98, C-408/97). NSA zauważył, że TSUE w wyroku C-4/89 stwierdził ponadto, że jedynym kryterium pozwalającym na rozróżnienie dwóch rodzajów działalności, tj. wykonywanych w oparciu o reżim publicznoprawny lub prywatnoprawny, jest sposób ich traktowania przez prawo poszczególnych państw członkowskich, a także, że przepis art. 4 (5) VI Dyrektywy (obecnie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady) służy zapewnieniu przestrzegania zasady neutralności podatkowej, która sprzeciwia się w szczególności temu, aby świadczenie podobnych usług, które są względem siebie konkurencyjne, było traktowane w różny sposób z punktu widzenia podatku od towarów i usług (C-430/04, C-498/03).

W wyroku z dnia 16 września 2008 r. w sprawie C-288/07 TSUE wyjaśnił, że podmiot prawa publicznego może być zobowiązany na podstawie prawa krajowego do wykonywania określonej działalności o charakterze czysto gospodarczym w ramach właściwego mu reżimu prawnego, podczas gdy ta sama działalność może być wykonywana równolegle przez podmioty prywatne, tak że nieopodatkowanie podatkiem od wartości dodanej tego podmiotu może skutkować pojawieniem się pewnych zakłóceń konkurencji. Przepis art. 4 ust. 5 akapit drugi VI Dyrektywy powinien być interpretowany w związku z tym w ten sposób, że znaczące zakłócenia konkurencji, do których prowadziłoby nieopodatkowanie podmiotów prawa publicznego działających w charakterze organów władzy publicznej, powinny być oceniane w odniesieniu do danej działalności jako takiej, przy czym ocena ta nie musi dotyczyć w szczególności danego rynku. Opodatkowanie podmiotów prawa publicznego podatkiem od wartości dodanej, niezależnie od tego, czy następuje na podstawie akapitu drugiego art. 4 ust. 5 VI Dyrektywy, czy na podstawie akapitu trzeciego tego przepisu, wynika z wykonywania danej działalności jako takiej, niezależnie od tego, czy podmioty te napotykają na konkurencję na szczeblu rynku lokalnego, na którym wykonują tę działalność. Z przytoczonego wyroku wynika zatem, że zarówno regulacje art. 4, VI Dyrektywy, jak i art. 13 Dyrektywy 112/2006/WE Rady zmierzają do opodatkowania podatkiem od wartości dodanej podmiotów prawa publicznego także wówczas, gdy działają one w charakterze organów władzy publicznej i prowadzą każdy rodzaj działalności mającej charakter gospodarczy. Jeśli zatem organ władzy publicznej wykonuje określoną działalność o charakterze gospodarczym w ramach właściwego mu reżimu prawnego, to wówczas należy traktować go jako podatnika VAT.

W dniu 20 marca 2014 r. TSUE wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy”.

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem pytania Wnioskodawcy, trzeba mieć na uwadze stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w orzeczeniu z dnia 6 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 468/16 oraz stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie przedstawione w wyroku 8 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 1017/15.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z 8 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Rz 1017/15 wskazał, że „Jako działalność nie podlegającą podatkowi VAT przyjmuje się wszelkie czynności mieszczące się w ramach zadań nałożonych na organ samorządu lub jednostkę samorządową przepisami prawa. W przedmiotowej sprawie za zadania takie nałożone na pytającego należy uznać zadania wytyczone w ustawie z dnia 21 maja 1985 roku o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015r., poz. 460 ze zm.).”

„Trzeba przy tym wskazać, że w odniesieniu do poszczególnych rodzajów dróg ustawa o drogach publicznych wyszczególnia określone podmioty (każdorazowo publicznoprawne) w postaci dyrekcji dróg krajowych i autostrad lub samorządu terytorialnego (wojewódzkiego, powiatowego czy gminnego) czyniąc je odpowiedzialnymi za drogi publiczne. Ustawa ta nie przewiduje, aby obowiązki te ciążyły na podmiotach prywatnych (art. 19 ust.1 i 2 ustawy o drogach publicznych). Każdy z tych organów działa w ramach swoich kompetencji i na obszarze poddanym jego właściwości. Nie jest zatem upoważnione twierdzenie, aby działały one w warunkach konkurencji. Nie występuje również konkurencja pomiędzy poszczególnymi organami – zarządcami dróg a podmiotami gospodarczymi mogącymi świadczyć usługi w zakresie utrzymania dróg. Te ostanie mogą być co najwyżej podwykonawcami zarządów utrzymania dróg. Nie są ich konkurentami. Podstawowe obowiązki w tym zakresie z mocy ustawy ciążyć będą na organach samorządu i ich jednostkach bądź zakładach budżetowych.”

„Jak już wyżej wskazano, nie stanowi działalności gospodarczej czynność jednorazowa, okazjonalna. Za taką działalność nie może być uznana jednorazowa sprzedaż środków transportu, zwłaszcza w sytuacji, gdy przy ich zakupie nie dokonano odliczenia podatku naliczonego VAT a następnie nie były one wykorzystywane do prowadzenia czynności opodatkowanych. Z.D.P. nie prowadzi w sposób częstotliwy (powtarzalny) handlu tego typu rzeczami, nie prowadzi takiej działalności handlowej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (…)”.

„W ocenie Sądu w tym przypadku Z.D.P. nie działa jako podatnik VAT i sprzedaż (dostawa tych środków transportu) nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Słusznie natomiast Minister wskazał, że w sprawie nie może mieć zastosowania przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem w opisanym stanie faktycznym rzeczywiście nie zaistniała działalność zwolniona od podatku.”

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 6 lipca 2018 r. sygn. akt I FSK 468/16 wskazał, że „w skardze kasacyjnej sformułowano jedynie zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego tj. błędną wykładnię art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT poprzez uznanie, że wnioskodawca nie działa jako podatnik VAT oraz błędną wykładnię a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie art. 136 lit. b) w zw. z art. 176 dyrektywy 2006/112 poprzez uznanie, że przepisy te mają zastosowanie do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy.

Zasadniczym przedmiotem sporu pozostaje natomiast okoliczność, czy transakcja sprzedaży wymienionych we wniosku o interpretację, urządzeń, zakupionych i wykorzystywanych do tej działalności nieopodatkowanej przez wnioskodawcę wykonującego działalność niepodlegającą VAT zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, może zostać wyłączona z opodatkowania VAT. (…). Trafnie Sąd pierwszej instancji uznał, że czynność sprzedaży przedmiotowych środków transportu nie może być uznana za działalność gospodarczą. W tym zakresie trafnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że jednorazowa sprzedaż środków transportu, w sytuacji, gdy przy ich zakupie nie dokonano odliczenia podatku naliczonego VAT a następnie nie były one wykorzystywane do prowadzenia czynności opodatkowanych nie podlega opodatkowaniu VAT.”

Mając zatem na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis sprawy, treść powołanych przepisów oraz ocenę prawną wyrażoną w ww. orzeczeniu NSA w Warszawie oraz orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Wnioskodawca nabywając w 2008 r. ścinarkę do poboczy, ciągnik i przyczepę nie działał w charakterze podatnika, nie odliczył podatku naliczonego przy zakupie oraz nie wykorzystywał tych składników majątku do prowadzenia czynności opodatkowanych, to ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem brak jest podstaw do dokumentowania fakturą VAT dostawy ww. środków trwałych. Wnioskodawca może natomiast udokumentować przedmiotową sprzedaż w inny sposób, np. notą księgową.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok TSUE C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność gospodarcza nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi.

W konsekwencji orzeczenia TSUE należy uznać, że jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów w zakresie podatku od towarów i usług.

Zauważyć należy, że z dniem 1 października 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotów środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. poz. z 2018 r. poz. 280). W myśl z art. 3 tej ustawy, jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenia postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.