Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.501.2018.2.BW
z 5 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 czerwca 2018r. (data wpływu 26 czerwca 2018r.), uzupełnionym pismem z 24 sierpnia 2018r. znak: BS.04.3201.171.2018.MK (data wpływu 28 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat z tytułu oddania działki gruntu w użytkowanie wieczyste - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat z tytułu oddania działki gruntu w użytkowanie wieczyste.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 24 sierpnia 2018r znak: BS.04.3201.171.2018.MK (data wpływu 28 sierpnia 2018r.), przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 17 sierpnia 2018r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.501.2018.1.BW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również jako: „Gmina” lub „Miasto”), jest jednostką samorządu terytorialnego i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 3 Ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 280), od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina podjęła wspólne rozliczanie podatku VAT wraz ze wszystkimi jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym. Z dniem tym, zgodnie z art. 4 ww. ustawy, Gmina wstąpiła we wszystkie przewidziane w przepisach dotyczących podatku VAT, prawa i obowiązki swoich jednostek budżetowych i zakładu budżetowego.

Gmina prowadzi postępowanie w sprawie realizacji roszczenia Gminy o nabycie przez właścicieli wszystkich wyodrębnionych lokali prawa użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej w części budynkiem położonym przy ul. /…/ w /…/ w trybie art. 209a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. jedn. z 2018 r., poz. 121 ze zm.), dalej zwana „u.g.n”.

Przedmiotowy budynek położony jest na terenie dwóch nieruchomości stanowiących odrębne działki ewidencyjne tj. działek nr 36 oraz działek nr 37/2 obr. /…/. Działka nr 37/2, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr /…/ stanowi własność Gminy, natomiast działka nr 36, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr /…/ wprawdzie jest własnością Gminy ale pozostaje w użytkowaniu wieczystym właścicieli lokali mieszkalnych nr: 7, 17, 26 i 14 usytuowanych w budynku nr 5 przy ul. /…/.

Przekazana przez Zarząd Budynków Komunalnych przy piśmie z dnia /…/ znak /…/ inwentaryzacja architektoniczno-budowlana budynku wskazuje, że jedyne wejście do budynku znajduje się w tej części, która usytuowana jest na działce nr 36, natomiast korytarze prowadzące do lokali (dostępne z klatki schodowej) znajdują się w obu częściach budynku, usytuowanych na dwóch działkach.

Ponadto jak ustalono z nieruchomości stanowiącej działkę nr 36, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr /…/ wyodrębnione zostały 4 lokale mieszkalne. Inwentaryzacja wskazuje natomiast, że w istocie lokale nr 7, nr 17 i nr 26 położone są na działce nr 36, natomiast lokal nr 14 w części budynku usytuowanej na działce nr 37/2.

Z powyższego wynika, iż przedmiotowy budynek stanowi konstrukcyjną całość usytuowaną na dwóch odrębnych nieruchomościach gruntowych (brak jednolitej ściany od fundamentów po przekrycie dachu, która dzieliłaby go na dwie odrębne części). Z uwagi na stwierdzony stan geodezyjno-prawny przedmiotowej nieruchomości w ocenie Wydziału Skarbu Miasta zasadnym jest nabycie przez wszystkich właścicieli wyodrębnionych na własność lokali usytuowanych w budynku nr 5 przy ul. /…/ tytułu prawnego w postaci użytkowania wieczystego działki nr 37/2 obr. /…/., na której znajduje się w zasadniczej części przedmiotowy budynek zagospodarowanej dla potrzeb korzystania z tego budynku w trybie art. 209a ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Wydział Architektury i Urbanistyki Urzędu Miasta /…/ postanowieniem z dnia /…/ r. odmówił wydania zaświadczeń o samodzielności lokali mieszkalnych 1, 2, 5-7, 7A, 10-12, 14, 16-19, 20, 21, 23-26, 26A zlokalizowanych w budynku nr 5 przy ul. /…/.

Na podstawie danych wykazanych w Internetowym Serwerze Danych Przestrzennych prowadzonym przez Wydział Geodezji Urzędu Miasta ustalono, że przedmiotowa działka znajduje się w obszarze, który nie podlega ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i żaden plan nie jest na tym terenie sporządzany. Zgodnie ze Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta /…/ - Dokument Ujednolicony (Uchwała nr /…/ zmieniona uchwałą Nr /…/ z dnia /…/. zmieniona uchwałą Nr /…/ z dnia /…/) przedmiotowa działka znajduje się w kategorii UM - tereny zabudowy usługowej oraz zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej.

Natomiast w piśmie z 24 sierpnia 2018r. Wnioskodawca wskazał:

Ad. 1. W zakresie udzielenia informacji czy dla działki nr 37/2 została wydana decyzja o warunkach zabudowy wyjaśnia się, iż na podstawie danych wykazanych w Internetowym Serwerze Danych Przestrzennych ustalono, że w stosunku do ww. działki została wydana w dniu /…/ decyzja nr /…/ w sprawie zmiany sposobu użytkowania lokalu usługowego na przychodnię medyczną z gabinetami diagnostycznymi, przebudowa lokalu usługowego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym zlokalizowanym na działce nr 36 i 37/2 obręb /…/. Ponadto, ustalono również, że w 2001 r. wydana została decyzja nr 257 w sprawie dobudowy klatki schodowej do budynku mieszkalnego.

Ad. 2. Odnosząc się do pytania, czy przy nabyciu przedmiotowej działki Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, czy też nie przysługiwało takie prawo uprzejmie wyjaśnia się, iż jak ustalono prawo własności tej nieruchomości z dniem 1 stycznia /… r./ nabył Skarb Państwa na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego w /…/ z dnia 6 września 2005 r„ sygn. akt /…/. Na podstawie decyzji Nr /…/ z dnia /…/ r. Wojewody /…/ prawo własności tej nieruchomości z mocy prawa z dniem 27.05.1990 r. nabyła Gmina. Jak informowano budynek położony przy ul. /…/ usytuowany jest na terenie dwóch nieruchomości stanowiących odrębne działki ewidencyjne tj. działka nr 36 oraz działka nr 37/2 obr./…/. Działka nr 37/2, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr /…/ stanowi własność Gminy, natomiast działka nr 36, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr /…/ wprawdzie jest własnością Gminy, ale pozostaje w użytkowaniu wieczystym właścicieli lokali mieszkalnych nr: 7, 17, 26 i 14 usytuowanych w budynku nr 5 przy ul. /…/. Wyodrębnienie i sprzedaż pierwszego lokalu mieszkalnego nr 26 w ww. budynku nastąpiło aktem notarialnym z dnia 09.02.1990 r. Rep. /…/. Następnie w dniu 04.05.1990 r. aktem notarialnym Rep. /…/ wyodrębniono i sprzedano lokal mieszkalny nr 7, a w dniu 30.10.1990 r. aktem notarialnym nr Rep. /…/ został zbyty lokal mieszkalny nr 17. Natomiast lokal mieszkalny nr 14 został wyodrębniony i sprzedany aktem notarialnym z dnia 06.02.1991 r. Rep. /…/. W dniu 30 czerwca 2005 r. protokołem zdawczo-odbiorczym Gmina działająca za pośrednictwem Zarządu Budynków Komunalnych w /…/ przekazała zarząd budynku położonego przy ul. /…/ Wspólnocie Mieszkaniowej budynku reprezentowanej przez Zarząd Wspólnoty. Jak wynika z ww. protokołu „na podstawie uchwały nr /…/ z dnia /… r. została przejęta nieruchomość wspólna zabudowana budynkiem nr 5 przy ul. /…/ przez Wspólnotę Mieszkaniową, w zarząd i administrację od dnia 01 lipca 2005 r.”

Ad. 3. Odnosząc się do wskazania czy ww. nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku Wnioskodawca uprzejmie informuje, iż inwentaryzacja architektoniczno-budowlana budynku wskazuje, że w budynku położonym przy ul. /…/ usytuowanych jest 18 lokali mieszkalnych oraz 4 lokale o przeznaczeniu innym niż mieszkalne. Zgodnie z protokołem zdawczo-odbiorczym Gmina zastrzegła sobie prawo wykonywania czynności Wynajmującego w stosunku do najemców lokali mieszkalnych i użytkowych stanowiących jej własność w budynku nr 5 przy ul. /…/, w szczególności wskazywania najemców, zawierania i rozwiązywania umów najmu ww. lokali, pobierania czynszów i opłat. Odnosząc się do zapytania czy będąca przedmiotem pytania nieruchomość była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku dla lokali mieszkalnych i użytkowych usytuowanych w przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca informuje, że występowała i nadal występuje zarówno sprzedaż opodatkowana jak i zwolniona od podatku VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy pierwsza opłata i późniejsze opłaty roczne z tytułu oddania działki gruntu nr 37/2 obr. /…/ w użytkowanie wieczyste podlegać będą opodatkowaniu VAT według podstawowej stawki podatku, czy też będą od tego podatku zwolnione?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opinii Gminy - pierwsza opłata i późniejsze opłaty roczne z tytułu oddania działki gruntu nr 37/2 obr. /…/ w użytkowanie wieczyste podlegać będą zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste. Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W kwestii zbycia nieruchomości w trybie art. 209a u.g.n. wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 marca 2015 r. sygn. akt I FSK 740/14. Jak wynika z uzasadnienia „Istotą sprzedaży działki w trybie art. 209a u.g.n., na której znajdują się elementy należące do budynku usytuowanego na odrębnej nieruchomości, takie jak schody, ganki itp., jest sprzedaż terenu niezabudowanego, do którego odnosi się art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.tu., a nie gruntu zabudowanego obiektami, które nie pełnią samodzielnych funkcji budowlanych, a jedynie zapewniają normalne użytkowanie budynku usytuowanego na innym gruncie.” „Realizując dyspozycję art. 209a u.g.n. dokonano sprzedaży gruntu, w żadnej mierze zaś nie dokonano dostawy gruntu wraz z wybudowanymi w jego granicach znajdującymi obiektami. Sensem tej czynności jest dostawa działki niezabudowanej, po to aby zapewnić normalne korzystanie z budynku usytuowanego na sąsiedniej działce, a nie dostawa ganków i schodów, będących integralną częścią rzeczonego budynku, którymi skarżąca nie może rozporządzać ani w sensie ekonomicznym ani prawnym. Będzie tu miała miejsce dostawa niezabudowanej działki gruntu, a nie dostawa gruntu zabudowanego, dlatego zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.tu.”.

Skoro więc przedmiotem oddania w użytkowanie wieczyste będzie grunt nie stanowiący terenu budowlanego (gdyż nie ustalono na tym gruncie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani nie wydano decyzji o warunkach zabudowy), czynność ta podlegać będzie zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Nie ma znaczenia fakt, że na zbywanej działce znajduje się fragment budynku sąsiedniego, gdyż nie jest on przedmiotem transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż grunt stanowi rzecz w rozumieniu przepisów ustawy.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały zasadniczo w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018r., poz. 1025 z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121 z późn. zm.).

Z regulacji zawartych w Kodeksie cywilnym wynika, iż użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

W myśl natomiast art. 238 Kodeksu cywilnego, wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Powyższe przepisy, a także przepisy art. 235 oraz art. 237 k.c., kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i § 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu oraz w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

W oparciu o art. 4 pkt 3b ustawy o gospodarce nieruchomościami, zbywanie nieruchomości jest rozumiane jako dokonywanie czynności prawnych, na podstawie których następuje przeniesienie własności nieruchomości lub przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej albo oddanie jej w użytkowanie wieczyste.

Stosownie do art. 71 ust. 1-4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Jak wynika z powyższego, oddanie – za wynagrodzeniem – nieruchomości w użytkowanie wieczyste (w tym ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu) stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak wynika z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwolniona od podatku została dostawa towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wskazać należy, że zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z kolei, przepisem z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwolniona od podatku została dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Gmina prowadzi postępowanie w sprawie realizacji roszczenia Gminy o nabycie przez właścicieli wszystkich wyodrębnionych lokali prawa użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej w części budynkiem.

Przedmiotowy budynek położony jest na terenie dwóch nieruchomości stanowiących odrębne działki ewidencyjne tj. działek nr 36 oraz działek nr 37/2 obr. /…/.

Działka nr 37/2, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr /…/, stanowi własność Gminy, natomiast działka nr 36, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr /…/ wprawdzie jest własnością Gminy ale pozostaje w użytkowaniu wieczystym właścicieli lokali mieszkalnych nr: 7, 17, 26 i 14 usytuowanych w budynku.

Przekazana przez Zarząd Budynków Komunalnych inwentaryzacja architektoniczno-budowlana budynku wskazuje, że jedyne wejście do budynku znajduje się w tej części, która usytuowana jest na działce nr 36, natomiast korytarze prowadzące do lokali (dostępne z klatki schodowej) znajdują się w obu częściach budynku, usytuowanych na dwóch działkach.

Ponadto jak ustalono z nieruchomości stanowiącej działkę nr 36, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr /…/ wyodrębnione zostały 4 lokale mieszkalne. Inwentaryzacja wskazuje natomiast, że w istocie lokale nr 7, nr 17 i nr 26 położone są na działce nr 36, natomiast lokal nr 14 w części budynku usytuowanej na działce nr 37/2.

Na podstawie danych wykazanych w Internetowym Serwerze Danych Przestrzennych ustalono, że w stosunku do ww. działki nr 37/2 została wydana w /…/ r. decyzja nr /…/ w sprawie zmiany sposobu użytkowania lokalu usługowego na przychodnię medyczną z gabinetami diagnostycznymi, przebudowa lokalu usługowego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym zlokalizowanym na działce nr 36 i 37/2 obręb /…/. Ponadto, ustalono również, że w 2001 r. wydana została decyzja nr /…/ w sprawie dobudowy klatki schodowej do budynku mieszkalnego.

Wnioskodawca poinformował, że dla lokali mieszkalnych i użytkowych usytuowanych w przedmiotowej nieruchomości występowała i nadal występuje zarówno sprzedaż opodatkowana jak i zwolniona od podatku VAT.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy pierwsza opłata i późniejsze opłaty roczne z tytułu oddania działki gruntu nr 37/2 obr. /…/ w użytkowanie wieczyste podlegać będą zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Decydujące dla rozstrzygnięcia, czy w niniejszej sprawie oddanie działki 37/2 w użytkowanie wieczyste, na której usytuowana jest część budynku może korzystać ze zwolnienia od podatku, jest rozstrzygnięcie czy przedmiotem tej czynności będzie wyłącznie grunt czy też grunt wraz z posadowioną na niej infrastrukturą, a także czy przedmiotowa działka stanowi teren niezabudowany.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 48 ustawy Kodeks cywilny, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z ww. przepisów prawa cywilnego wynika, że przedmiotem sprzedaży zawsze jest grunt wraz ze wszystkimi budynkami i urządzeniami trwale z tym gruntem związanymi.

Wskazać w tym miejscu jednak należy, że wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” zawartego w przytoczonym wyżej art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług nie należy utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, definiując wyrażenie „dostawa towarów” akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego, regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie „dostawa towarów” w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

Biorąc pod uwagę treść złożonego wniosku stwierdzić należy, że z perspektywy ekonomicznej Wnioskodawca nie znajduje się w faktycznym posiadaniu części budynku znajdującego się na działce nr 37/2 i nie korzysta z tej części budynku jak właściciel. Zatem nie sposób przyjąć, że Wnioskodawca dokona dostawy (ustanowienia prawa użytkowania wieczystego) ww. działki wraz ze znajdującymi się na nich naniesieniami w postaci części budynku. Tym samym należy uznać, że w okolicznościach niniejszej sprawy przedmiotem dostawy będzie wyłącznie prawo użytkowania wieczystego gruntu.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2017 r., poz. 1073 z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, iż stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Art. 2 pkt 33 ustawy o VAT w zgodny sposób odpowiada zatem także treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Uwzględniając okoliczności sprawy (w szczególności fakt, że do ww. działki 37/2 została wydana decyzja w sprawie zmiany sposobu użytkowania lokalu) stwierdzić należy, że w przypadku planowanej dostawy (oddania w użytkowanie wieczyste) przedmiotowej działki nr 37/2 – przedmiotem zbycia jest grunt, którego, z uwagi na powyższe okoliczności, nie można uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do badania możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a zatem należy przeanalizować wyłącznie możliwość skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Należy ponownie wskazać, że zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że dla lokali mieszkalnych i użytkowych usytuowanych w przedmiotowej nieruchomości występowała i nadal występuje zarówno sprzedaż opodatkowana jak i zwolniona od podatku VAT.

Zatem w przedmiotowej sprawie warunki do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie zostały spełnione (ww. nieruchomość nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług).

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że oddanie w użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości zabudowanej (stanowiącej działkę gruntu nr 37/2) będzie podlegało opodatkowaniu stawką podstawową, zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem pierwsza opłata za użytkowanie wieczyste, jak i opłaty roczne z tytułu oddania działki 37/2 w użytkowanie wieczyste winny zostać opodatkowane według stawki podatku w wysokości 23%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że powołany we wniosku wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując orzeczeń sądu, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Dodatkowo należy zauważyć, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok zapadł w innym stanie faktycznym od tego jaki jest przedmiotem wniosku.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na dołączone do wniosku (uzupełnienia wniosku), jako załączniki, materiały. W odniesieniu do powyższego należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w /…/, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.