Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.508.2018.1.JŻ
z 10 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2018 r. (data wpływu 9 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe,
  

• miejsca opodatkowania nabywanych usług – jest nieprawidłowe,
  

• prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejsca opodatkowania nabywanych usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Y. (Spółka) jest spółką prawa niemieckiego założoną w 2008 r. Spółka posiada siedzibę w Niemczech i jest tam zarejestrowana jako podatnik VAT.

Grupa spółek, do której należy Y., zajmuje się badaniami, projektowaniem, rozwojem, produkcją i dystrybucją szerokiej gamy produktów gumowych, w tym opon samochodowych.

W styczniu 2010 r. Y. rozpoczęła działalność jako lokalny dystrybutor (bez prawa wyłączności) opon samochodowych w Europie. Centrala Y. w Niemczech prowadzi i realizuje sprzedaż na całym rynku europejskim.

Od stycznia 2016 Spółka jest również zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce.

Model działalności Y. w Polsce przedstawia się następująco:

1. Y. przemieszcza własne towary (głównie opony) z Niemiec i innych krajów (w tym krajów spoza UE) do magazynu znajdującego się w Polsce (transakcje są rozpoznawane jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów albo import towarów w Polsce). Magazyn nie jest własnością Spółki. Spółka korzysta z magazynu w ramach usługi logistycznej świadczonej przez podmiot trzeci (Spółka przedstawia szczegóły tej współpracy w dalszej części opisu stanu faktycznego);
2. Następnie, towary są sprzedawane polskim klientom (Y. rozpoznaje sprzedaż jako dostawę krajową, podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce);
3. Może się również zdarzyć, że towary znajdujące się w magazynie zostaną sprzedane klientom z innych krajów UE (transakcje są rozpoznawane jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów z Polski), a także spoza UE (eksport towarów z Polski). Spółka dokonuje również przesunięć towarów z Polski do magazynów Y. znajdujących się w innych krajach UE (wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów własnych z Polski).
   
   

Ponadto, oprócz powyższego schematu, Y. dokonuje dostaw swoich produktów do polskich klientów również bezpośrednio z terytorium Niemiec.

Nabywcami towarów Spółki w Polsce są wyłącznie podatnicy podatku VAT.

Sprzedaż na rynku polskim jest wspierana przez Menedżerów ds. wsparcia sprzedaży (dalej: „Menedżerowie”). Obecnie w Polsce na stałe przebywa 3 Menedżerów.

Menedżerowie są odpowiedzialni za obsługę polskiego rynku.

Menedżerowie inicjują procesy pozyskiwania nowych klientów, utrzymują istniejące relacje biznesowe z klientami, uzyskują informacje rynkowe i dostarczają ogólnych informacji na temat produktów i ich cen w przypisanym im regionie. Menedżerowie nie są umocowani do zawierania umów w imieniu Spółki ani do negocjowania kluczowych elementów umów z klientami, m.in. cen oraz warunków płatności lub warunków dostawy.

W związku z tym centrala Spółki w Niemczech zastrzega sobie wyłączne prawo do opracowywania, zawierania i akceptowania zamówień, cen, umów, warunków dostawy i fakturowania klientów. Odpowiedzialność za obsługę zamówień klientów należy do działu obsługi klienta Spółki znajdującego się w Niemczech.

Menedżerowie są związani instrukcjami oraz poleceniami otrzymywanymi z niemieckiej centrali Spółki i są zobowiązani do raportowania swoich działań.

Spółka nie wynajmuje w Polsce powierzchni biurowej dla potrzeb Menedżerów, którzy w przeważającej mierze, pracują na terenie klientów.

Y. zawarł umowę o świadczenie usług logistycznych (dalej: „Umowa”) z polską spółką zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT (dalej: „Kontrahent”). Umowa została zawarta do 31 grudnia 2019 r. z klauzulą automatycznego przedłużenia o kolejne 3 lata chyba, że Umowa zostanie rozwiązana przez którąś z jej stron z określonym w umowie wyprzedzeniem. Z informacji uzyskanych od Kontrahenta wynika, że jest on niezależnym operatorem logistycznym, świadczącym usługi na rzecz szeregu różnych podmiotów działających w ramach różnych branż. Spółka jest w rezultacie jednym z wielu klientów Kontrahenta.

Przedmiotem Umowy jest świadczenie usług m.in. magazynowania i zarządzania transportem produktów Y. (opony pneumatyczne), które z tego magazynu są dostarczane do klientów w Polsce i innych krajach. Magazyn znajduje się z Polsce.

Powyższe usługi świadczone na podstawie Umowy przez Kontrahenta, obejmują w szczególności:

1. Usługi magazynowe (procesy przychodzące):
   • Przyjęcie ciężarówek z Y., parkowanie na rampie według uzgodnionych przedziałów czasowych;
     
   • Ręczne rozładowywanie pojedynczych opon, paletyzacja opon na regałach;
     
   • Rejestracja oraz wyrywkowa kontrola;
     
   • Kontrola przyjęcia towarów;
     
   • Transport i przechowywanie opon w regalach.
2. Usługi magazynowe (procesy wychodzące):
   • Przekazanie zamówień z Y. do Kontrahenta;
     
   • Przydzielanie pracowników, realizowanie zamówień, przydzielenie personelu realizującego wywóz;
     
   • Ręczne pobieranie opon lub regałów z oponami;
     
   • Transport do obszaru wywozowego;
     
   • Przygotowywanie przesyłek i drukowanie listów przewozowych;
     
   • Załadunek ciężarówek;
     
   • Rejestracja wywozu, przekazywanie informacji dla Y.
3. Działania spedycyjne, które są wykonywane w następującym schemacie:
   • Ciężarówka odbiera towar z rampy - wstępnie załadowany lub załadowany;
     
   • Towary są dostarczane do klientów Y. wraz z listami przewozowymi;
     
   • Przekazanie towarów i potwierdzeń odbioru na liście przewozowym;
     
   • Rozładunek ciężarówek jest dokonywany przez klientów Y.
   
   
   

Spółka pozostaje właścicielem towarów (opon) podczas gdy znajdują się one w magazynie.

Zgodnie z Umową (w okresie jej obowiązywania) ww. usługi będą świadczone na terenie Polski oraz wybranych krajów UE na rzecz Y. wyłącznie przez Kontrahenta. Jednocześnie, Kontrahent może świadczyć usługi logistyczne w magazynie dla różnych klientów, jednak powinien zagwarantować oddzielenie przestrzeni, w której znajdują się produkty Y. od produktów innych kontrahentów. Miejsce magazynowania przedmiotowych opon powinno być oznaczone w wyraźny sposób i przeznaczone wyłącznie dla Spółki. Ponadto, przedstawiciele Y. są upoważnieni do wejścia do magazynu w celu dokonania inspekcji/kontroli.

Postanowienia Umowy przewidują odrębne wynagrodzenie za usługi związane z magazynowaniem oraz usługi związane z transportem.

Dodatkowo, Spółka nabywa od polskiego podatnika VAT również usługi w zakresie odprawy celnej na terytorium Polski (kompleksowa obsługa importu towarów do Polski).

Spółka nie posiada na terytorium Polski biura ani oddziału. Spółka nie posiada w Polsce również żadnych technicznych zasobów (poza regałami do przechowywania opon, znajdującymi się w magazynie Kontrahenta - regały te są wykorzystywane przez Kontrahenta do świadczenia usług na podstawie zawartej Umowy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z opisanym w stanie faktycznym schematem, powstanie dla Spółki na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów stosowania art. 28b ustawy o VAT?
   
2. Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w przypadku nabywania przez Spółkę od polskich usługodawców usług związanych ze sprzedażą przez Spółkę towarów w Polsce, dla których miejsce świadczenia ustalane jest w oparciu o zasady ogólne tj. art. 28b ustawy o VAT (np. lokalne usługi transportowe), miejscem opodatkowania tych usług będą Niemcy, w związku z faktem, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce?
   
3. Czy w przypadku uznania za nieprawidłowe stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1, tj. przyjęcia, że Spółka posiada na terytorium Polski stale miejsce prowadzenia działalności, a w związku z tym usługi o których mowa w pytaniu nr 2 podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce - Spółce na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia tych usług?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

W związku z opisanym w stanie faktycznym schematem, nie powstanie dla Spółki na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów stosowania art. 28b ustawy o VAT.

Ad. 2

W przypadku nabywania przez Spółkę od polskich usługodawców usług związanych ze sprzedażą przez Spółkę towarów w Polsce, dla których miejsce świadczenia ustalane jest w oparciu o zasady ogólne tj. art. 28b ustawy o VAT (np. lokalne usługi transportowe), miejscem opodatkowania tych usług będą Niemcy, w związku z faktem, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Ad. 3

W przypadku uznania za nieprawidłowe stanowiska Spółka w zakresie pytania nr 1, Spółce na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia usług wskazanych w pytaniu nr 2.

UZASADNIENIE

Ad. 1

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy, nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu Wykonawczym. Należy podkreślić, że Rozporządzenie ma charakter wiążący i podlega bezpośredniemu zastosowaniu we wszystkich państwach członkowskich, nie wymaga ono zatem implementacji do prawa krajowego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. U. L. 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej „Dyrektywa VAT”) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego na potrzeby przepisów art. 45. art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Ponadto, zgodnie z ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym stanowi, w istocie, potwierdzenie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w odniesieniu do stałego miejsca prowadzenia działalności w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), co potwierdza chociażby pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać orzecznictwo TSUE.

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stale miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Podobnie w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. (C-73/06) TSUE wskazał, iż „(...) zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...).”

W wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95). TSUE stwierdził, iż przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

1. miejsce działalności charakteryzuje się obecnością odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (tj. będących do wyłącznej dyspozycji podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej);
2. miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, czyli podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w ty m miejscu w sposób stały (tj. nieprzerwany, stabilny i zasadniczo bezterminowy);
3. działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności głównej, (rozumiane w szczególności, jako możliwość niezależnego zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych), co wynika z nieodłącznego elementu działalności gospodarczej, jakim jest prowadzenie jej w sposób samodzielny.
   
   

Powyższe kryteria muszą zostać spełnione łącznie. W przypadku, gdy którekolwiek z nich nie zostanie spełnione, nie będzie można uznać, iż powstało stałe miejsce prowadzenia działalności.

Powyższe rozumienie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności” zostało potwierdzone również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz w interpretacjach organów podatkowych.

Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 lutego 2014 r., sygn. I FSK 393/13 stwierdził, że „o stałym miejscu prowadzenia działalności możemy mówić, gdy podatnik ma możliwość kierowania sprawami firmy, utrzymuje stały personel i posiada minimalne środki techniczne, niezbędne do prowadzenia działalności. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w orzeczeniu z 28 lipca 2011 r., sygn. III SA/Wa 3326/10, odwołując się do orzecznictwa TSUE stwierdził, że „nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług”.

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu Wykonawczym, jak również przytoczone powyżej tezy orzeczeń TSUE, orzecznictwo polskich sadów administracyjnych oraz praktykę interpretacyjną, Spółka stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie posiada ona w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Za takim stanowiskiem przemawiają następujące okoliczności.

1. Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego
   
   

Zdaniem Spółki, w opisanym we wniosku stanie faktycznym, Spółka nie posiada w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza ludzkiego niezbędnego dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności.

Co prawda w Polsce obecni są aktualnie trzej Menedżerowie Spółki. Nie są oni jednak umocowani do zawierania umów w imieniu Spółki ani do negocjowania kluczowych elementów umów z klientami, m.in. cen oraz warunków płatności i dostawy. Pełnią oni wyłącznie rolę przedstawicieli handlowych Spółki. Co więcej są oni związani instrukcjami oraz poleceniami otrzymywanymi z niemieckiej centrali Spółki i są zobowiązani do raportowania swoich działań.

W związku z tym, wszelkie kluczowe decyzje odnośnie działalności w Polsce, są podejmowane w siedzibie Spółki, która znajduje się w Niemczech. W szczególności, centrala Spółki w Niemczech zastrzega sobie wyłączne prawo do opracowywania, zawierania i akceptowania zamówień, cen, umów, warunków dostawy i fakturowania klientów. Odpowiedzialność za obsługę zamówień klientów należy do działu obsługi klienta Spółki znajdującego się w Niemczech.

Podsumowując, działania Menedżerów podejmowane na terenie Polski nie pozostają w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (sprzedaż towarów), lecz mają charakter pomocniczy (wsparcie sprzedaży).

W danym stanie faktycznym, nie została więc spełniona przesłanka dysponowania odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego.

Okoliczność ta, sama w sobie, powinna wykluczać istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności dla Spółki w Polsce, co wielokrotnie potwierdzały organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych.

I tak, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 listopada 2016 r., nr 1462.IPPP3.4512.735.2016.1.JŻ. organ stwierdził, iż „w przedstawionym przypadku wykorzystanie w Polsce jedynie zasobów personalnych Spółki, tj. dwóch osób, których głównym zadaniem jest promowanie produktów Spółki, nawiązywanie relacji z klientami na terenie Polski oraz zbieranie i przekazywanie zamówień na Systemy pracownikom Spółki w Danii, z których jedna osoba ponadto świadczy usługi opieki technicznej oraz duńskich pracowników wysyłanych do Polski gdy instalacja lub serwisowanie Systemów tego wymaga, nie kwalifikuje prowadzonej aktywności Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.”.

Z kolei w interpretacji indywidualnej z dnia 25 stycznia 2016 r„ nr IPPP3/4512-26/16-2/JF Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odstąpił od uzasadnienia prawnego, akceptując stanowisko wnioskodawcy wskazującego, iż „wszelkie decyzje o charakterze zarządczym (a w szczególności wszelkie umowy) są podejmowane przez odpowiedni personel Spółki w Niemczech. Tym samym, zdaniem Spółki przesłanki stałości prowadzenia działalności gospodarczej oraz obecności zasobów ludzkich nie są spełnione.”

Nie można również uznać, że pracownicy Kontrahenta (świadczącego na rzecz Spółki usługę logistyczną) mogliby zostać uznani za wystarczające zaplecze personalne Spółki dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności. Przede wszystkim, osoby te działają na rzecz swojego pracodawcy/zleceniodawcy (tj. Kontrahenta), nie zaś na rzecz Spółki. Spółka nie posiada kontroli nad działaniem pracowników Kontrahenta, wobec czego nie mogą oni zostać uznani za zasoby personalne Spółki. Podejście takie potwierdził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 grudnia 2014 .„ sygn. IPPP3/443-954/14-4/KT, akceptując stanowisko spółki, zgodnie z którym „(...) nawet, jeżeli niektóre czynności wynikające z faktu przechowywania/magazynowania towarów na terytorium RP będą wykonywane na rzecz Spółki przez pracowników/zleceniobiorców P., nie będzie uzasadnione stwierdzenie, że istnieje wystarczające zaplecze personalne dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce”.

2. Brak odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego
   
   

Również przesłanka posiadania w Polsce odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności nie została spełniona w opisanym we wniosku stanie faktycznym.

Spółka nie posiada w Polsce infrastruktury wystarczającej do prowadzenia niezależnej działalności w Polsce.

Towary Spółki, co prawda, są przemieszczane do magazynu Kontrahenta i stamtąd trafiają następnie do klientów Spółki jednak ze względu na charakter prowadzonej przez Spółkę działalności, nie można uznać, że Spółka posiada zaplecze techniczne wystarczające dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Nie sposób w szczególności uznać, że sam fakt przechowywania towarów w magazynie, w związku z ich dalszą dostawą może być uznany za wystarczające zaplecze techniczne.

Jak zauważano w opisie stanu faktycznego, przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż towarów (głównie opon). Co warte ponownego podkreślenia wszystkie czynności niezbędne do realizacji tego celu są wykonywane w siedzibie Spółki w Niemczech - Spółka nie posiada w Polsce żadnego pomieszczenia biurowego ani innego lokalu, za pomocą którego mogłaby prowadzić niezależną działalność w tym zakresie.

Ponadto, co bardzo istotne. Spółka nie posiada praw w zakresie swobodnego korzystania z powierzchni magazynowej Kontrahenta. Kontrahent wykonuje jedynie na rzecz Spółki usługę logistyczną, w której ramach konieczne jest zapewnienie odpowiedniej przestrzeni do przechowywania towarów Spółki.

Fakt przechowywania towarów w magazynie pozostaje w ścisłym związku z przyjętym modelem działalności tj. dostarczania towarów w Polsce (oraz do innych krajów). Proces sprzedaży Spółki jest w całości zarządzany w siedzibie Spółki w Niemczech.

Warte podkreślenia jest również to, że umowa zawarta z Kontrahentem jest umową zawartą na czas określony co implikuje stwierdzenie, że nie powstała dla Spółki stała struktura w zakresie zaplecza technicznego.

Wobec powyższego nie można uznać, że Spółka posiada w Polsce odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza technicznego, konieczną dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce.

Powyższe stanowisko Spółki potwierdzają liczne interpretacje indywidualne.

I tak, w interpretacji indywidualnej z dnia 11 marca 2016 r., nr IPPP3/4512-1074/15-4/JŻ Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odstąpił od uzasadnienia prawnego akceptując stanowisko wnioskodawcy wskazującego, iż „sam fakt, iż wyroby solowe / półprodukty będą magazynowane w ramach świadczonych usług na rzecz Wnioskodawcy, nie może być utożsamiany z utworzeniem w Polsce struktury w zakresie zaplecza technicznego. W szczególności wskazuje na to fakt, iż B. ani jej pracownicy nie będą mieli możliwości swobodnego wstępu na teren obiektów magazynowych, które to obiekty będą w pełni niezależnie zarządzane przez Spółkę (...) Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie dysponował on w Polsce jakąkolwiek strukturą w zakresie zaplecza technicznego, jak również nie wytworzy on struktury w zakresie zaplecza personalnego, która umożliwiłaby mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”.

W innej interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 marca 2013 r. sygn. IPPP3/443-1258/12-2/SM, stwierdzono, że: „(...) Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie będzie posiadać na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie będzie posiadać na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp., korzystać będzie jedynie z infrastruktury (składów celnych) prowadzonych przez podmioty trzecie posiadające siedzibę w Polsce.”.

Z kolei w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 grudnia 2012 r., sygn. IPPP3/443-960/12-4/LK, organ potwierdził brak stałego miejsca działalności w Polsce spółki sprowadzającej towary do magazynu zlokalizowanego w Polsce: „Magazynowanie oraz dalszy transport towarów Spółki do spółek dystrybucyjnych będzie realizowany na zlecenie Spółki przez Centrum Usług Wspólnych w ramach kompleksowej usługi logistycznej. W konsekwencji towary będące przedmiotem dostaw będą miedzy innymi przejściowo magazynowane na zlecenie Wnioskodawcy na terytorium Polski, a następnie dystrybuowane w opisany powyżej sposób. (...) Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Firmy będącej Usługodawcą Spółki.”.

3. Brak niezależności decyzyjnej
   
   

Spółka nie posiada w Polsce jakiejkolwiek struktury, która mogłaby brać udział w podejmowaniu decyzji zarządczych, czy w procesie zawierania umów. W szczególności w Polsce nie znajduje się żaden pracownik Spółki ani inna osoba upoważniona do zawierania umów w imieniu Spółki. Jak wskazano w stanie faktycznym, Menedżerowie nie są upoważnieni do zawierania ani negocjowania umów w imieniu Y.

Wszelkie kluczowe decyzje odnośnie działalności w Polsce, są podejmowane w siedzibie Spółki, która znajduje się w Niemczech. Centrala Spółki w Niemczech zastrzega sobie wyłączne prawo do opracowywania, zawierania i akceptowania zamówień, cen, umów, warunków dostawy i fakturowania klientów.

Ponadto, wszystkie czynności wykonywane przez Kontrahenta (magazynowanie/transport towarów) oraz przez Menedżerów (utrzymywanie relacji z klientami, badanie rynku) mają jedynie charakter pomocniczy względem działalności gospodarczej Spółki prowadzonej z terytorium Niemiec (sprzedaż produktów). W ocenie Wnioskodawcy, czynności podejmowanych przez Menedżerów oraz przez Kontrahenta nie można uznać za działalność gospodarczą prowadzoną w sposób niezależny.

W konsekwencji, w danym stanie faktycznym nie zostanie spełniona przesłanka prowadzenia działalności w sposób niezależny od działalności Spółki w Niemczech.

Organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wielokrotnie potwierdzały, iż brak niezależności decyzyjnej wyklucza istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 18 grudnia 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, nr IPPP3/443-1002/12-4/SM, uznał, że wnioskodawca nie ma na terytorium Polski stałego miejsca działalności gospodarczej, i odnosząc się do przesłanki odpowiedniego zaplecza personalnego wskazał, iż „w związku z dokonywaniem tej sprzedaży Spółka zatrudnia na terytorium Polski wyłącznie jednego pracownika w charakterze menedżera ds. sprzedaży. Pracownik ten jednak nie ma prawa do reprezentowania Spółki, nie jest też prokurentem. Działania podejmowane przez Spółkę w Polsce uznać zatem należy jedynie za czynności pomocnicze w stosunku do działalności podstawowej Spółki prowadzonej na terytorium Wielkiej Brytanii. Zasadniczą część czynności będących przedmiotem działalności Spółki (sprzedaży jej towarów) wykonują pracownicy Wnioskodawcy w Wielkiej Brytanii.”.

Ponadto, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 18 maja 2012 r., sygn. IPPP3/443-238/12-3/SM, uznał, że: „Spółka nie ustanowiła w Polsce pełnomocnika uprawnionego do podpisywania umów w jej imieniu. Spółka zapewnia dostawy produktów leczniczych na rynek polski, otrzymuje i akceptuje zamówienia od klientów, organizuje dostawy produktów i obsługę logistyczną oraz wystawia faktury za dostarczone towary. Ponadto, Spółka zawarła z R. Poland Sp. z o.o. umowę o świadczenie usług marketingowo-informacyjnych oraz pomocniczo-administracyjnych. Zgodnie z umową R. Poland ani jego pracownicy lub przedstawiciele medyczni nie są i nie mogą być, w żadnym wypadku, uznani za pracowników, pośredników lub przedstawicieli Spółki. Nie mają oni żadnego umocowania ani uprawnienia do dokonywania czynności wiążących dla Spółki lub zawierania umów, negocjowania warunków umownych w jej imieniu. Wszelkie zamówienia lub formalne zainteresowanie dotyczące zakupu Produktów powinny być kierowane do Spółki (lub innych właściwych podmiotów)”.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 20 kwietnia 2015 r., sygn. ILPP4/4512-1-36/15-2/ISN, stwierdził, że: „(...) kontrahent niemiecki nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pomimo tego, że wynajmuje on na terytorium kraju powierzchnię produkcyjną i posiada własne maszyny, nie posiada tu żadnego swojego pracownika - wszystkimi sprawami produkcyjnym i administracyjnymi zajmuje się Zainteresowany (zapewnia kontrahentowi z Niemiec ciągłość produkcji, zaplecze administracyjne, dba o wynajmowaną powierzchnię produkcyjną oraz o jego maszyny). Wszystkie decyzje podejmowane są przez kontrahenta w siedzibie jego spółki w Niemczech”.

Ad. 2

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług świadczonych na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z tym, że w opinii Spółki, nie posiada ona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, uzasadnione jest jej stanowisko, że w przypadku nabywania przez Spółkę od polskich usługodawców usług związanych ze sprzedażą przez Spółkę towarów w Polsce, dla których miejsce świadczenia ustalane jest w oparciu o zasady ogólne tj. art. 28b ustawy o VAT (np. lokalne usługi transportowe), miejscem opodatkowania tych usług będą Niemcy, tj. miejsce siedziby działalności gospodarczej Spółki.

Ad. 3

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Biorąc pod uwagę powyższe, w przypadku gdyby organ uznał za nieprawidłowe stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1, tj. uznał, że Spółka posiada jednak stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (i związku z tym usługi o których mowa w pytaniu nr 2 podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce), to w takiej sytuacji Spółce na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia usług o których mowa pytaniu nr 2. Usługi te będą bowiem związane z czynnościami opodatkowanymi VAT wykonywaniami przez Spółkę (sprzedażą towarów).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego:

• w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest nieprawidłowe,
  

• w zakresie miejsca opodatkowania nabywanych usług jest nieprawidłowe,
  

• w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, spółka prawa niemieckiego, należy do Grupy spółek, które zajmują się badaniami, projektowaniem, rozwojem, produkcją i dystrybucją szerokiej gamy produktów gumowych, w tym opon samochodowych. Centrala Wnioskodawcy prowadzi i realizuje sprzedaż na całym rynku europejskim. Spółka jest również zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Wnioskodawca w Polsce dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, importu towarów, dostawy krajowej, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, eksportu towarów, jak również dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów własnych.

Wątpliwości sformułowane w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia czy powstanie dla Spółki na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów stosowania art. 28b ustawy.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
   
   

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg -Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca bowiem spełnia przesłanki do uznania opisanej w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym działalności za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca przemieszcza własne towary (głównie opony) z Niemiec i innych krajów (w tym krajów spoza UE) do magazynu znajdującego się w Polsce (transakcje są rozpoznawane jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów albo import towarów w Polsce). Spółka korzysta z magazynu w ramach usługi logistycznej świadczonej przez podmiot trzeci. Następnie, towary są sprzedawane polskim klientom (Y. rozpoznaje sprzedaż jako dostawę krajową, podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce). Może się również zdarzyć, że towary znajdujące się w magazynie zostaną sprzedane klientom z innych krajów UE (transakcje są rozpoznawane jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów z Polski), a także spoza UE (eksport towarów z Polski). Spółka dokonuje również przesunięć towarów z Polski do magazynów Y. znajdujących się w innych krajach UE (wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów własnych z Polski). Ponadto, oprócz powyższego schematu, Y. dokonuje dostaw swoich produktów do polskich klientów również bezpośrednio z terytorium Niemiec. Sprzedaż na rynku polskim jest wspierana przez Menedżerów ds. wsparcia sprzedaży. Obecnie w Polsce na stałe przebywa 3 Menedżerów. Menedżerowie są odpowiedzialni za obsługę polskiego rynku. Menedżerowie inicjują procesy pozyskiwania nowych klientów, utrzymują istniejące relacje biznesowe z klientami, uzyskują informacje rynkowe i dostarczają ogólnych informacji na temat produktów i ich cen w przypisanym im regionie. Menedżerowie są związani instrukcjami oraz poleceniami otrzymywanymi z niemieckiej centrali Spółki i są zobowiązani do raportowania swoich działań. Menedżerowie w przeważającej mierze pracują na terenie klientów. Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług logistycznych z polską spółką zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT. Umowa została zawarta do 31 grudnia 2019 r. z klauzulą automatycznego przedłużenia o kolejne 3 lata chyba, że Umowa zostanie rozwiązana przez którąś z jej stron z określonym w umowie wyprzedzeniem. Spółka jest jednym z wielu klientów Kontrahenta. Przedmiotem Umowy jest świadczenie usług m.in. magazynowania i zarządzania transportem produktów Wnioskodawcy (opony pneumatyczne), które z tego magazynu są dostarczane do klientów w Polsce i innych krajach. Usługi świadczone na podstawie Umowy przez Kontrahenta, obejmują w szczególności: usługi magazynowe (procesy przychodzące), w tym przyjęcie ciężarówek z Y., parkowanie na rampie według uzgodnionych przedziałów czasowych; ręczne rozładowywanie pojedynczych opon, paletyzacja opon na regałach; rejestracja oraz wyrywkowa kontrola; kontrola przyjęcia towarów; transport i przechowywanie opon w regałach, usługi magazynowe (procesy wychodzące), w tym przekazanie zamówień z Y. do Kontrahenta; przydzielanie pracowników, realizowanie zamówień, przydzielenie personelu realizującego wywóz; ręczne pobieranie opon lub regałów z oponami; transport do obszaru wywozowego; przygotowywanie przesyłek i drukowanie listów przewozowych; załadunek ciężarówek; rejestracja wywozu, przekazywanie informacji dla Y., działania spedycyjne, które są wykonywane w następującym schemacie: ciężarówka odbiera towar z rampy - wstępnie załadowany lub załadowany; towary są dostarczane do klientów Y. wraz z listami przewozowymi; przekazanie towarów i potwierdzeń odbioru na liście przewozowym; rozładunek ciężarówek jest dokonywany przez klientów Y. Spółka pozostaje właścicielem towarów (opon) podczas gdy znajdują się one w magazynie. Zgodnie z Umową (w okresie jej obowiązywania) ww. usługi będą świadczone na terenie Polski oraz wybranych krajów UE na rzecz Y. wyłącznie przez Kontrahenta. Ponadto, przedstawiciele Y. są upoważnieni do wejścia do magazynu w celu dokonania inspekcji/kontroli. Dodatkowo, Spółka nabywa od polskiego podatnika VAT również usługi w zakresie odprawy celnej na terytorium Polski (kompleksowa obsługa importu towarów do Polski). Spółka posiada w Polsce regały do przechowywania opon, znajdujące się w magazynie Kontrahenta - regały te są wykorzystywane przez Kontrahenta do świadczenia usług na podstawie zawartej Umowy.

Zatem z wniosku wynika, że swoją działalność w Polsce Wnioskodawca realizuje poprzez przemieszczenie własnych towarów do magazynu znajdującego się w Polsce w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo importu towarów, a następnie ich sprzedaż polskim klientom w ramach dostawy krajowej, klientom z innych krajów UE w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, a także spoza UE w ramach eksportu towarów. Spółka dokonuje również przesunięć towarów z Polski do magazynów Wnioskodawcy znajdujących się w innych krajach UE w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów własnych. Przy tym, Wnioskodawca dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług logistycznych z polską spółką na znany Wnioskodawcy i umownie określony okres czasu, co jednocześnie potwierdza stałość działalności Spółki na terytorium kraju w powyższym zakresie. Przedmiotem Umowy jest świadczenie usług m.in. magazynowania w magazynie znajdującym się w Polsce i zarządzania transportem produktów Wnioskodawcy, które z tego magazynu są dostarczane do klientów w Polsce i innych krajach. Ponadto, Spółka posiada w Polsce regały do przechowywania opon, znajdujące się w magazynie Kontrahenta. Jednocześnie sprzedaż na rynku polskim jest wspierana przez Menedżerów ds. wsparcia sprzedaży. Jak wskazał Wnioskodawca, obecnie w Polsce na stałe przebywa 3 Menedżerów, którzy inicjują procesy pozyskiwania nowych klientów, utrzymują istniejące relacje biznesowe z klientami, uzyskują informacje rynkowe i dostarczają ogólnych informacji na temat produktów i ich cen w przypisanym im regionie. Menedżerowie są związani instrukcjami oraz poleceniami otrzymywanymi z niemieckiej centrali Spółki i są zobowiązani do raportowania swoich działań. Ponadto, przedstawiciele Y. są upoważnieni do wejścia do magazynu w celu dokonania inspekcji/kontroli. Tym samym, w celu magazynowania i sprzedaży towarów Wnioskodawca korzysta na terytorium kraju zarówno z zasobów zewnętrznych/obcych, tj. zasobów Kontrahenta w postaci magazynu i personelu obsługującego towary, jak i zasobów własnych w postaci regałów do przechowywania opon i Menadżerów ds. sprzedaży. Zatem, cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza personalnego i technicznego umożliwiają Wnioskodawcy prowadzenie niezależnej działalności. Wnioskodawca będzie dysponował niezbędną infrastrukturą w celu przechowywania, a następnie sprzedaży towarów w kraju, jak i poza terytorium kraju, w tym będzie w stanie nabywać usługi dla potrzeb prowadzenia opodatkowanej działalności gospodarczej. Jednocześnie należy podnieść, że Wnioskodawca posiada kontrolę nad realizowaną w Polsce obsługą i sprzedażą towarów, bowiem jak wskazał Menedżerowie są związani instrukcjami oraz poleceniami otrzymywanymi z niemieckiej centrali Spółki i są zobowiązani do raportowania swoich działań, natomiast przedstawiciele Y. są upoważnieni do wejścia do magazynu w celu dokonania inspekcji/kontroli. Zatem, Wnioskodawca pomimo, że prowadzi działalność w Niemczech jako lokalny dystrybutor opon samochodowych w Europie, czynności magazynowania i sprzedaży ww. towarów dokonuje na terytorium Polski przy zaangażowaniu odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych. Zatem, biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca na terytorium kraju posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto należy podnieść, że jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. Wnioskodawca decydując się na magazynowanie i spedycję towarów do klientów Wnioskodawcy, z wykorzystaniem zaplecza technicznego i personalnego Kontrahenta, zleca mu, w tym ich pracownikom, realizację wszelkich czynności w celu obsługi towarów. Tym samym, z punktu widzenia prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności na terytorium kraju polegającej na sprzedaży towarów Wnioskodawca posiada zasoby techniczne i personalne – zarówno te zewnętrzne, jak i należące do Wnioskodawcy – niezbędne do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium kraju. Nie bez znaczenia również pozostaje, że Wnioskodawca choć posiada siedzibę działalności w Niemczech, decyduje o sprzedaży towarów, która odbywa się w Polsce oraz ma istotny wpływ na sposób wykonania przedmiotu umowy. Tym samym, na podstawie powyższego opisu, należy stwierdzić, że zaplecze którym dysponuje Wnioskodawca, umożliwia mu prowadzenie niezależnej działalności na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy należy stwierdzić, że zostały spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której ma miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Wnioskodawca jest w stanie przy wykorzystaniu przedmiotowych zasobów w sposób zorganizowany oraz ciągły prowadzić działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Tym samym należy stwierdzić, że wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto, wątpliwości dotyczą ustalenia czy w przypadku nabywania przez Spółkę od polskich usługodawców usług związanych ze sprzedażą przez Spółkę towarów w Polsce, dla których miejsce świadczenia ustalane jest w oparciu o zasady ogólne tj. art. 28b ustawy (np. lokalne usługi transportowe), miejscem opodatkowania tych usług będą Niemcy (pytanie nr 2).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jak wskazał Wnioskodawca nabywa usługi od polskich usługodawców, które są związane ze sprzedażą towarów realizowaną przez Spółkę w Polsce, dla których miejsce świadczenia ustalane jest w oparciu o zasady ogólne tj. art. 28b ustawy. Jednocześnie, jak stwierdzono w niniejszej interpretacji Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Zatem, skoro Wnioskodawca na terytorium kraju posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, usługi świadczone przez polskich usługodawców (np. lokalne usługi transportowe) na rzecz Wnioskodawcy, których miejsce opodatkowania ustalane jest w oparciu o zasady ogólne, tj. na podstawie art. 28b ustawy, będą podlegały opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie miejsca opodatkowania nabywanych usług należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie wątpliwości dotyczą ustalenia czy w przypadku przyjęcia, że Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, a w związku z tym usługi podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce, czy Spółce na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia tych usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona generalna zasada odliczenia podatku wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze – w części dotyczącej tych czynności.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego należy zauważyć, że Wnioskodawca, zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług, wykonuje na terytorium kraju czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednocześnie Wnioskodawca na terytorium kraju posiada stałe miejsce prowadzenia działalności dla którego są świadczone usługi realizowane przez polskich usługodawców, których miejsce opodatkowania ustalane w oparciu o zasady ogólne, tj. na podstawie art. 28b ustawy znajduje się w Polsce. Zatem, Spółce co do zasady, przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem przedmiotowych usług. W analizowanym sprawie spełnione bowiem są przesłanki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy – usługi nabywane przez Wnioskodawcę (zarejestrowanego podatnika podatku VAT) od polskich usługodawców są związane z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Wnioskodawcę, jak również nie wystąpią przesłanki negatywne, o których mowa w art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy. W konsekwencji, Wnioskodawca na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług realizowanych przez polskich usługodawców.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych na poparcie własnego stanowiska w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy zauważyć, że pogląd rozumienia stałego miejsca prowadzenia działalności ewoluował w kolejnych orzeczeniach Trybunału oraz orzeczeniach WSA i NSA. Na podstawie aktualnego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz sądów krajowych wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. Podatnik może "stworzyć" wymaganą infrastrukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. W świetle aktualnych orzeczeń w literaturze przedmiotu prezentowana jest teza, że kryterium posiadania odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych dla celów istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności będzie spełnione również w przypadku, gdy podatnik nie będzie w danym kraju zatrudniał pracowników niezbędnych do produkcji towarów i nie będzie posiadał nieruchomości.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę na fakt, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Interpretacje powołane przez Wnioskodawcę rozstrzygają w odmiennym stanie od stanu faktycznego przedstawionego we wniosku przez Spółkę.

Tymczasem, posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności należy oceniać przez pryzmat konkretnego przypadku. Przy rozstrzyganiu posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności niezbędna "struktura organizacyjna" różni się w zależności od sektora, którego sprawa dotyczy. Inne jest zaplecze techniczne i organizacyjne niezbędne dla dystrybucji opon pneumatycznych/ samochodowych, o których mowa w niniejszej interpretacji, zaś inne dla zakresu działalności prowadzonej przez podmioty, dla których wydano interpretacje przywołane przez Wnioskodawcę. Tym samym powołane przez Spółkę we własnym stanowisku interpretacje nie mogą stanowić poparcia stanowiska Spółki, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.