Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.596.2018.2.KO
z 12 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 lipca 2018 r. (data wpływu 27 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z 4 września 2018 r. (data wpływu 5 września 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości na rzecz dzierżawcy gruntu bądź na rzecz osoby trzeciej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości na rzecz dzierżawcy gruntu bądź na rzecz osoby trzeciej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 4 września 2018 r. (data wpływu 5 września 2018 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 28 sierpnia 2018 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.596.2018.1.KO.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej VAT). Od 01.01.2017 r. Gmina dokonała konsolidacji rozliczeń podatku VAT ze wszystkimi jej jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym.

Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego, która jako wspólnota samorządowa na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2018 r., poz. 994 z późn. zm.) (dalej: UOSG) obejmuje swoim zakresem działania wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów (art. 6 UOSG). Gmina posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 i 2 UOSG).

Gmina jest właścicielem nieruchomości gruntowej, którą wydzierżawiła osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą z przeznaczeniem jako zaplecze placu budowy bez prawa zabudowy. W trakcie trwania umowy dzierżawca zabudował grunt trwale schodami do budynku apteki i pochylnią (podjazdem) dla osób niepełnosprawnych zwanych dalej składnikiem budowlanym. Gmina nie posiada informacji czy przy realizacji inwestycji dzierżawca korzystał z prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z inwestycją. Od czasu zakończenia budowy upłynęło 9 lat.

Obecnie dzierżawca wystąpił z wnioskiem o zakup dzierżawionej nieruchomości. Gmina podjęła działania w celu sprzedaży działki zajętej pod schody i pochylnię. Gmina dokona sprzedaży nieruchomości w formie bezprzetargowej lub przetargu. Zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami możliwa jest sprzedaż bezprzetargowa jeżeli przedmiotem zbycia jest nieruchomość lub jej części, jeśli mogą poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, stanowiącej własność lub oddanej w użytkowanie wieczyste osobie, która zamierza tę nieruchomość lub jej części nabyć, jeżeli nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości.

Przedmiotem sprzedaży będzie grunt wraz z nakładami tj. wraz ze składnikiem budowlanym. Budowla zawsze stanowi część składową nieruchomości gruntowej, a dzierżawcy przysługują co najwyżej roszczenia o zwrot nakładów. W przedmiotowej sprawie są one o tyle wątpliwe, że dzierżawca dokonał nakładów w postaci schodów i pochylni wbrew umowie.

W operacie szacunkowym rzeczoznawca majątkowy określił wartość nieruchomości na kwotę 19.147,00 zł, w tym wartość gruntu - 3.537,00 zł oraz składnika budowlanego -15.610,00 zł. Nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (symbol planu U, MW 04 - teren usług, zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna).

Składnik budowlany nigdy nie był wykorzystywany przez Gminę. Gmina nigdy nie sprawowała faktycznego władztwa nad składnikiem budowlanym na gruncie oddanym w dzierżawę. W ogłoszeniu o przetargu oraz w warunkach sprzedaży Gmina zamieści informację o istniejącym na nieruchomości składniku budowlanym, który administrowany i użytkowany jest przez dzierżawcę. Dzierżawca rozporządza składnikiem budowlanym jak właściciel i jest jego inwestycją w obcym środku trwałym.

Pismem z 4 września 2018 r. Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy następująco:

Ad. 1.

Przed zawarciem umowy sprzedaży działki nie nastąpi rozliczenie nakładów poniesionych na schody do budynku apteki i pochylnię (podjazd) dla osób niepełnosprawnych, tj. Gmina nie zwróci poniesionych nakładów.

Ad.2

Umowa sprzedaży działki nie będzie zawierała rozliczenia nakładów poniesionych na schody i podjazd, tj. Gmina nie zwróci dzierżawcy poniesionych przez niego nakładów. Umowa będzie zawierała oświadczenie dzierżawcy o zrzeczeniu się roszczeń wobec Gminy o zwrot nakładów. Ad.3.

Cena sprzedaży będzie obejmować wartość gruntu i posadowionego na nim składnika budowlanego.

Ad.4.

Gmina przed dokonaniem sprzedaży nigdy nie będzie w ekonomicznym posiadaniu schodów i podjazdu.

Ad.5.

Gmina nie będzie rozliczała nakładów.

Ad.6.

Zajęcie (używanie) schodów i podjazdu nastąpiło przez dzierżawcę tj. wytwórcę nakładów jednak Gmina nie zna dokładnej daty ich zajęcia.

Ad.7.

Schody i pochylnia posadowione są na działce Gminy lecz stanowią integralną część składową budynku.

Ad.8.

Prawo do rozporządzania jak właściciel budynkiem, do którego dobudowane zostały schody i podjazd posiada właściciel budynku, który jednocześnie jest dzierżawcą gruntu, na którym posadowione są schody i pochylnia.

Ad.9.

Pierwsze zajęcie (używanie) schodów i podjazdu nastąpiło przez dzierżawcę tj. wytwórcę nakładów po ich wybudowaniu około 2008 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Gmina prawidłowo przyjmuje, że przedmiotem transakcji (tj. sprzedaży nieruchomości zabudowanej z rozliczeniem nakładów poczynionych nie przez właściciela lecz przez dzierżawcę), w świetle ustawy o podatku od towarów i usług na rzecz dzierżawcy bądź na rzecz osoby trzeciej jest dostawa nieruchomości gruntowej (bez wartości składnika budowlanego) opodatkowana stawką VAT 23%?
2. Jeżeli Gmina błędnie przyjmuje, że transakcja w świetle ustawy o podatku od towarów i usług na rzecz dzierżawcy bądź osoby trzeciej jest dostawą nieruchomości gruntowej, to czy prawidłowym będzie przyjęcie przez Gminę stanowiska, że przedmiotem ww. transakcji jest dostawa nieruchomości zabudowanej opodatkowana stawką VAT zwolnioną?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

ad.1

Zdaniem Gminy, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, powyższa transakcja dotyczyć będzie dostawy nieruchomości niezabudowanej. Opisaną transakcję sprzedaży nieruchomości zabudowanej z rozliczeniem nakładów poczynionych nie przez właściciela lecz przez dzierżawcę należy interpretować w ten sposób, że na gruncie prawa cywilnego jest ona sprzedażą prawa własności nieruchomości zabudowanej łącznie, natomiast w świetle przepisów ustawy od towarów i usług są to dwie odrębne transakcje. Nie można bowiem uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), będzie składnik budowlany nierozerwalnie związany z gruntem, jeżeli został on zbudowany przez dzierżawcę z własnych środków bez udziału właściciela gruntu.

Pierwsza z nich - sprzedaż prawa własności składnika budowlanego nie spełnia definicji dostawy towarów, której istotą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. W orzecznictwie i praktyce ETS pojawił się w tym kontekście termin „własność ekonomiczna” - tak w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financien). W orzeczeniu tym ETS stwierdził, że „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym.

Druga z nich - sprzedaż nieruchomości gruntowej jest dostawą towarów o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaną stawką podstawową 23%, gdyż w tym przypadku dostawą towarów jest tylko sam grunt nie zaś grunt, na którym posadowiony jest składnik budowlany.

ad.2

Zdaniem Gminy, transakcja sprzedaży nieruchomości zabudowanej z rozliczeniem nakładów poczynionych nie przez właściciela lecz przez byłego dzierżawcę w świetle ustawy o VAT jest dostawą nieruchomości zabudowanej. Gmina nie posiada informacji czy powyższa dostawa dokonywana jest w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz czy pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub jej części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Wobec powyższego Gmina przyjmuje, że dostawa ta spełnia warunki określone w art. 43 ust.10a ustawy o VAT, ponieważ Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego ani też Gmina nie ponosiła wydatków na jej ulepszenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość spełnia definicje towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, iż nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów czy świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie treści art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy). W myśl art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przytoczonych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie wykonywane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany, wynajmu, dzierżawy.

Z przedstawionego opisu prawy wynika, że Gmina jest właścicielem nieruchomości gruntowej, którą wydzierżawiła osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą z przeznaczeniem jako zaplecze placu budowy bez prawa zabudowy. W trakcie trwania umowy dzierżawca zabudował grunt trwale schodami do budynku apteki i pochylnią (podjazdem) dla osób niepełnosprawnych zwanych dalej składnikiem budowlanym. Obecnie dzierżawca wystąpił z wnioskiem o zakup dzierżawionej nieruchomości. Gmina podjęła działania w celu sprzedaży działki zajętej pod schody i pochylnię. Nieruchomość objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (symbol planu U MW 04 - teren usług, zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania przedmiotu transakcji.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zwolnienie od podatku, o którym mowa w przywołanym przepisie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższego wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r., poz. 1202 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

W myśl art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród

Natomiast stosownie do art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Według art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Przytoczony przepis łączy się z art. 191 ustawy Kodeks cywilny, wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit.

Inaczej przedstawia się status prawny części budynku wzniesionego na własnym gruncie z przekroczeniem granic sąsiedniego gruntu. W myśl art. 151 ustawy kodeks cywilny, jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nieuzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy albo że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze.

Należy zauważyć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że w takim przypadku właścicielem całego budynku jest inwestor, a właściciel nieruchomości sąsiedniej może żądać – w zależności od spełnienia dalszych przesłanek określonych w art. 151 zd. 1 Kodeksu cywilnego – przywrócenia stanu poprzedniego lub roszczeń przewidzianych w art. 151 zd. 2 Kodeksu cywilnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 1971 r., sygn. akt I CR 5/71, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt III CZP 9/05, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt III CZP 72/06 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2007 r., sygn. akt III CZP 159/06).

Jak wynika z powyższych uregulowań, usytuowanie części budynku (np. schodów i podjazdu do budynku) na cudzej nieruchomości nie powoduje automatycznie, że część ta staje się częścią składową tej nieruchomości - chociaż jest z nią trwale związana, pozostaje nadal częścią składową całego budynku.

W konsekwencji powyższego w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy jest grunt, na którym znajdują się elementy należące do budynku usytuowanego na odrębnej (sąsiedniej) działce, tj. schody i podjazd – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania częścią tego budynku jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i prawnym), a zatem przedmiotem dostawy może być tylko grunt. W tym przypadku faktem pozostaje jednak to, że przedmiotem dostawy będzie grunt, którego nie można już uznać za teren niezabudowany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że w sytuacji gdy na działce znajdują się elementy należące do budynku usytuowanego na odrębnej działce (schody i podjazd), położonego w granicach nieruchomości sąsiedniej, to planowana sprzedaż ww. działki powinna być traktowana jako odpłatna dostawa nieruchomości zabudowanej, a Wnioskodawca będzie dokonywał zbycia nieruchomości stanowiącej grunt zabudowany budynkiem.

W rozpatrywanej sprawie nie będzie miał również zastosowania art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, ponieważ dostawa części budynku w tym przypadku nie będzie miała miejsca.

Skoro zatem na działce będącej przedmiotem sprzedaży znajduje się część budynku, to nie ma podstaw do przyjęcia, że dokonując sprzedaży tego gruntu dokonuje się dostawy gruntu niezabudowanego. Tym samym w rozpatrywanej sprawie, w odniesieniu do dostawy działki nie może mieć zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wnioskodawca – w odniesieniu do dostawy nieruchomości – nie może również skorzystać ze zwolnienia w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Z opisu sprawy nie wynika bowiem, aby nieruchomość była przez Wnioskodawcę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności zwolnionych od podatku. Jak wskazano w opisie sprawy działka była przedmiotem dzierżawy.

Z uwagi na powyższe dostawę działki Wnioskodawca będzie zobowiązany opodatkować stawką VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 146a pkt 1 tej ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, jednakże prawidłowość stanowiska wynika z innego uzasadnienia aniżeli wskazał Wnioskodawca.

Jednocześnie tut. Organ wyjaśnia, że nie rozpatruje pytanie nr 2 w związku z udzieleniem odpowiedzi na pytanie nr 1, w którym wskazał, że dostawa działki powinna zostać opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.