2018.10.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.530.2018.2.AP
z 18 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 października 2018 r. (data wpływu 8 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług,
określenia miejsca opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług,
momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług,
zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia do nabywanych przez Wnioskodawcę usług,
prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabywanymi usługami, w sytuacji gdy Wnioskodawca nie jest podatnikiem z tytułu ich nabycia

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług, w zakresie określenia miejsca opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług, w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług, w zakresie zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia do nabywanych przez Wnioskodawcę usług oraz w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabywanymi usługami, w sytuacji gdy Wnioskodawca nie jest podatnikiem z tytułu ich nabycia. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 października 2018 r. (data wpływu 8 października 2018 r.) o dowód wpłaty brakującej opłaty, przeformułowanie pytania, przedstawienie własnego stanowiska do przeformułowanego pytania, doprecyzowanie opisu sprawy oraz wyjaśnienie kwestii pełnomocnictwa.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne oraz zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności świadczył i świadczy nadal usługi montażowo-instalacyjne w zakresie systemów kontroli wilgotności opartych na zamgławianiu wysokociśnieniowym z przeznaczeniem do hal przemysłowych oraz obiektów biurowo-socjalnych i innych.

Usługi montażowe polegają na wykonaniu montażu urządzeń, instalacji kompletnych systemów zamgławiania z powierzonych materiałów. Usługi montażowo-instalacyjne nie obejmują materiałów głównych, a jedynie obejmują drobne materiały montażowe. Wnioskodawca świadczy przedmiotowe usługi jako generalny wykonawca, jak i jako podwykonawca. Systemy zamgławiania wysokociśnieniowego stosuje się tam, gdzie proces technologiczny lub inne czynniki wymagają kontrolowania poziomu wilgotności względnej powietrza oraz optymalnego poziomu temperatury. Wysokie ciśnienie pracy oraz specjalne dysze atomizujące zapewniają rozbicie wody do cząstek wielkości ok. 10 mikronów, dzięki czemu uzyskuje się delikatną, drobną mgłę, która rozprowadzana jest po obiekcie nie powodując moczenia urządzeń, mała średnica cząstek wody powoduje ich szybkie odparowywanie, skutkując spadkiem temperatury.

Systemy zamgławiania wysokociśnieniowego pracują na ciśnieniach rzędu 60-120 bar, zasilane są agregatami pompowymi wyposażonymi w pompy wysokociśnieniowe. Woda używana do zamgławiania poddana jest uzdatnianiu w procesie odwróconej osmozy. Woda doprowadzana jest do dysz przewodami wykonanymi ze stali nierdzewnej lub zbrojonymi przewodami elastycznymi. Sterowanie odbywa się w oparciu o pomiar wilgotności.

W skład kompletnego systemu kontroli wilgotności wchodzą:

urządzenia do uzdatniania wody i agregaty wysokociśnieniowe, które ustawia się we wskazanym pomieszczeniu technicznym. Urządzenia zasilane są z istniejącej sieci elektrycznej i wodnej oraz posiadają przyłącze do kanalizacji;
sieć przewodów wysokociśnieniowych rozprowadzających wodę do urządzeń emitujących mgłę. Przewody mocowane są do ściany lub elementów konstrukcyjnych budynku za pomocą uchwytów montażowych;
urządzenia emitujące mgłę w postaci dysz wysokociśnieniowych zamontowanych bezpośrednio na przewodach lub zespolonych z wentylatorem umożliwiającym dodatkowe mieszanie powietrza. Dobór urządzeń i rozmieszczenie dysz dostosowane jest do aktualnych potrzeb i może być modyfikowane.

W sytuacji zmiany przeznaczenia pomieszczenia system może być zdemontowany i przeniesiony w inne miejsce, jako że nie jest na trwałe złączony z konstrukcją obiektu. Nabywcami usług montażowo-instalacyjnych są podmioty krajowe, jak i zagraniczne. Usługi są świadczone na terenie kraju, jak i za granicą. Polscy kontrahenci Wnioskodawcy są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni. Instalowane systemy nie są połączone w sposób trwały z budynkami i budowlami. Część urządzeń wchodzących w skład systemów jest instalowana na ścianach budynków lub podwieszana do konstrukcji, pozostałe urządzenia są ustawiane w pomieszczeniu technicznym. W zakresie koniecznym, w celu połączenia instalacji w kilku pomieszczeniach często są wiercone otwory w ścianach. Demontaż instalacji nie powoduje uszkodzenia budynków, budowli, co najwyżej pozostają dziury w ścianie. W sytuacji zmiany przeznaczenia pomieszczenia system może być zdemontowany i przeniesiony w inne miejsce, jako że nie jest na trwałe złączony z konstrukcją obiektu. Wszelkie możliwe czynności przygotowawcze (np. przygotowanie gniazda prądowego do podłączenia urządzenia, dokonanie przewiertów i przepustów przez ściany) pozostają po stronie inwestora.

W ramach świadczenia usług montażowo-instalacyjnych Wnioskodawca nabywał i nabywa nadal m.in. następujące świadczenia:

usługi obejmujące montaż i układanie instalacji zamgławiania wysokociśnieniowego, montaż agregatów pompowych i systemów uzdatniania wody dla potrzeb systemu zamgławiania,
usługi serwisowe polegające na przeglądzie, naprawie i konserwacji systemów zamgławiania.

Przedmiotowe świadczenia Wnioskodawca nabywa od podatników VAT czynnych, a ponadto mają one związek ze sprzedażą opodatkowaną.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na zadane pytania:

1. Na terytorium jakiego państwa nabywca posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego wykonywane są te usługi?
  Odp. Na terytorium kraju oraz na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. W przyszłości mogą być to klienci również z innych krajów Unii Europejskiej.
2. Na terytorium jakiego państwa wykonywane są przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę?
  Odp. Na terytorium kraju oraz innych krajów Unii Europejskiej.
3. Należy wskazać klasyfikację statystyczną dla usług wykonywanych przez Wnioskodawcę – według obowiązującej dla celów podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2011 r. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.) – według symboli PKWiU siedmiocyfrowych.
  Odp. Według informacji uzyskanej z GUS jest to instalowanie urządzeń PKWiU 33.20. – usługi instalowania maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia.
  Wnioskodawca dodatkowo grupuje świadczenie w PKWiU 33.20.29.0. – Usługi instalowania pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia, gdzie indziej niesklasyfikowane.
4. Należy wskazać klasyfikację statystyczną czynności wykonywanych przez głównego wykonawcę na rzecz jego zleceniodawcy, w związku z którymi główny wykonawca nabywa od Wnioskodawcy wykonywane przez niego usługi – według obowiązującej dla celów podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2011 r. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.) – według symboli PKWiU siedmiocyfrowych.
  Odp. Wnioskodawca nie posiada takiej wiedzy.
  Mogą być to czynności nie stanowiące robót budowlanych, jak i czynności stanowiące roboty budowlane (PKWiU 41-43).
1. Należy podać klasyfikację statystyczną dla świadczeń nabywanych przez Wnioskodawcę – według obowiązującej dla celów podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2011 r. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – według symboli PKWiU siedmiocyfrowych.
  Odp. Wnioskodawca nie posiada wiedzy. Według Wnioskodawcy są to:
  33.20.29.0. – Usługi instalowania pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przypadku dokonywania przez Wnioskodawcę przedmiotowego świadczenia jako podwykonawca, podatnikiem z tego tytułu będzie nabywca usługi zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług?
W jakim momencie powstaje obowiązek podatkowy w stosunku do przedmiotowego świadczenia?
Czy miejscem opodatkowania (świadczenia) usług opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym będzie, zgodnie z art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, miejsce gdzie nabywca posiada siedzibę lub miejsce stałego prowadzenia działalności gospodarczej?
Czy Wnioskodawca jako nabywca świadczeń wymienionych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a więc powinien opodatkować transakcję oraz przysługuje mu jednocześnie prawo do odliczenia podatku naliczonego?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

W przypadku dokonywania świadczenia jako podwykonawca, podatnikiem nie będzie nabywca, albowiem przepis art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Stosownie do ust. 1h art. 17 w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

W poz. 2-48 załącznika nr 14 wymienione są usługi budowlane o PKWiU 41, 42 i 43.

Z rozporządzenia w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności wynika że Sekcja F obejmuje budowę:

kompletnych budynków (odpowiednie podklasy działu 41),
kompletnych obiektów inżynierii lądowej i wodnej (odpowiednie podklasy działu 42).

Sekcja ta obejmuje również specjalistyczne roboty budowlane, pod warunkiem, że stanowią część realizacji budowy (odpowiednie podklasy działu 43). W zakresie działu 43 w Rozporządzeniu wyjaśnia się, że instalacje budowlane obejmują instalacje wszelkich rodzajów, które są niezbędne do funkcjonowania budynku lub budowli zgodnie z jego przeznaczeniem. Roboty instalacyjne mogą być przeprowadzone na terenie budowy lub w warsztatach.

Z kolei w wyjaśnieniach dla działu 33 wskazano, że dział ten obejmuje także specjalistyczne instalowanie maszyn. Jednak instalowanie sprzętu, który stanowi integralną część budynku lub podobnych konstrukcji, jak na przykład wykonanie okablowania elektrycznego, instalowanie schodów ruchomych lub systemów klimatyzacyjnych, jest sklasyfikowane w odpowiednich podklasach Sekcji F Budownictwo. Jak podkreślił Wnioskodawca w stanie faktycznym, instalowany sprzęt nie stanowi integralnej części budynku lub budowli, a zatem montaż tego typu urządzeń nie stanowi usługi budowlanej. Zatem nie ma do niego zastosowania mechanizm odwrotnego obciążenia.

Ad. 2

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie stanowią usług budowlanych czy budowlano-montażowych, co oznacza że obowiązek podatkowy w stosunku do przedmiotowych usług powstaje na zasadach ogólnych, tj. na podstawie art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi.

Ad. 3

Miejsce opodatkowania przedmiotowych usług powinno być rozpoznawane na zasadach ogólnych, to jest zgodnie z art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT, a zatem miejscem opodatkowania (świadczenia) jest miejsce w którym nabywca ma siedzibę lub miejsce stałego prowadzenia działalności gospodarczej.

Przedmiotowe usługi nie są związane z nieruchomościami w rozumieniu art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług. Jak wynika bowiem z art. 13b Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

Z kolei w art. 31 ust. 3 lit. f przedmiotowego Rozporządzenia, wskazuje się, że nie są usługami związanymi z nieruchomością: instalacja lub montaż maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości.

Tak więc z Rozporządzenia wynika wprost, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie są związane z nieruchomościami, a tym samym ma zastosowanie zasada określona w art. 28b ust. 1 i 2 ustawy o VAT, tj. że miejscem świadczenia jest kraj nabywcy usługi lub miejsce stałego prowadzenia działalności gospodarczej.

Ad. 4

Wnioskodawca nie jest podatnikiem z tytułu nabycia przedmiotowych świadczeń, a więc nie powinien opodatkować transakcji i w konsekwencji nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Z kolei stosownie do art. 17 ust. 1h ww. ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Jak wynika ze stanu faktycznego nabyta usługa, nawet budowlana, posłuży do wykonania świadczenia, które nie stanowi usługi budowlanej. W takiej sytuacji, to Wnioskodawca jest ostatecznym odbiorcą świadczenia a kontrahent nie świadczy usługi jako podwykonawca. W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy taki mechanizm odwróconego obciążenia nie znajdzie zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że dla prawidłowości opodatkowania danych usług istotne jest właściwe ich zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację organ oparł się na podanych przez Wnioskodawcę klasyfikacjach.

Zauważyć należy, że stosownie do pkt 1 komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W związku z tym, że organy podatkowe nie są właściwe do klasyfikowania usług, a dla prawidłowego ich opodatkowania, a w konsekwencji ich udokumentowania, niezbędne jest ich zaklasyfikowanie do właściwego grupowania statystycznego, obowiązek ten spoczywa na Wnioskodawcy.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga prawidłowości klasyfikacji usług wskazanych przez Wnioskodawcę w świetle PKWiU. Wobec tego została ona wydana przy założeniu, że Wnioskodawca poprawnie zakwalifikował usługi będące przedmiotem wniosku do odpowiednich grupowań PKWiU. Tutejszy organ nie jest bowiem uprawniony, w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości formalnego przyporządkowania towaru lub usługi do grupowania statystycznego.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanych stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku usług) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Jednakże zgodnie z art. 17 ust. 1h ustawy – w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

W świetle art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Załącznik nr 14 do ustawy obowiązujący od dnia 1 stycznia 2017 r. zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa, należy wskazać, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 bądź 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Oznacza to, że nabywca usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, świadczonych przez podwykonawcę, staje się odpowiedzialny za rozliczenia podatku VAT od tych usług. Z kolei świadczenie ww. usług przez wykonawcę (głównego wykonawcę) na rzecz inwestora jest opodatkowane według zasad ogólnych, tj. podatek od towarów i usług rozliczany jest przez głównego wykonawcę, zaś inwestor otrzymuje fakturę na kwotę należności za wykonane świadczenie zawierającą podatek VAT.

Przy każdej z usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, podano również symbol klasyfikacji statystycznej PKWiU, co wskazuje, że tylko konkretne usługi sklasyfikowane pod danym symbolem, wymagają rozliczania podatku na zasadzie odwrotnego obciążenia.

Ustalenie, czy dana usługa podlega rozliczeniu zgodnie z mechanizmem odwrotnego obciążenia, czy też zastosowanie ma ogólna zasada rozliczenia podatku – ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdym konkretnym przypadku należy zbadać, czy dana usługa jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy oraz czy dana usługa jest świadczona przez podwykonawcę. Przy czym podkreślić należy, że dla zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia konieczne jest spełnienie obu ww. przesłanek łącznie.

Ustawa nie definiuje pojęcia „podwykonawcy”, zatem dla prawidłowego rozumienia tego terminu wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego: „podwykonawca to firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008).

Zatem powyższe uregulowania prawne dowodzą, że aby zaistniał mechanizm odwrotnego obciążenia dla transakcji w zakresie usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, to ich przedmiotem muszą być wyłącznie usługi, które są wykonywane w następującej relacji: podwykonawca – główny wykonawca.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności świadczył i świadczy nadal usługi montażowo-instalacyjne w zakresie systemów kontroli wilgotności opartych na zamgławianiu wysokociśnieniowym z przeznaczeniem do hal przemysłowych oraz obiektów biurowo-socjalnych i innych. Usługi montażowe polegają na wykonaniu montażu urządzeń, instalacji kompletnych systemów zamgławiania z powierzonych materiałów. Usługi montażowo-instalacyjne nie obejmują materiałów głównych, a jedynie obejmują drobne materiały montażowe. Wnioskodawca świadczoną usługę grupuje w PKWiU 33.20.29.0 – „Usługi instalowania pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia, gdzie indziej niesklasyfikowane”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wykonywana przez Wnioskodawcę usługa o symbolu PKWiU 33.20.29.0, czyli „Usługi instalowania pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia, gdzie indziej niesklasyfikowane” nie została wymieniona przez ustawodawcę w załączniku nr 14 do ustawy jako ta, do której ma zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia. Tym samym nie są spełnione przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten ma zastosowanie jedynie w odniesieniu do usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy, świadczonych przez podwykonawcę. W konsekwencji przedmiotowa usługa nie wpisuje się w mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego realizowane jest to świadczenie, a Wnioskodawca nie występuje jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy. Zatem rozliczenie podatku dla ww. usługi powinno nastąpić na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje to, czy główny wykonawca na rzecz zamawiającego zrealizuje usługi określone w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy.

Podsumowując, w przypadku dokonywania przez Wnioskodawcę przedmiotowego świadczenia (sklasyfikowanego przez niego pod symbolem PKWiU 33.20.29.0), podatnikiem z tego tytułu nie jest/nie będzie nabywca usługi zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, ponieważ świadczenie to nie stanowi usługi wymienionej przez ustawodawcę w załączniku nr 14 do ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy).

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem, tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy, to z tym miejscem.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, zgodnie z art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – dotyczącą pojęcia „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. m rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności instalację lub montaż maszyn lub sprzętu, które po zainstalowaniu lub zamontowaniu są uznane za nieruchomość.

Natomiast w myśl art. 31a ust. 3 lit. f rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 nie ma zastosowania do instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości.

Rozwiązania wprowadzone powyższym rozporządzeniem mają na celu doprowadzić w całej Unii Europejskiej do wspólnej wykładni i spójnego stosowania przepisu szczególnego, jakim jest art. 47 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.).

Dla uznania świadczonych usług za związane z nieruchomościami, musi wystąpić ścisły związek danego świadczenia z konkretną nieruchomością. Usługi te nie mogą mieć jedynie jakiegokolwiek związku z nieruchomością. Warunkiem uznania ich za związane z nieruchomością jest zasadniczo istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem, a daną nieruchomością.

Jak wskazał Wnioskodawca, instalowane przez niego systemy nie są połączone w sposób trwały z budynkami i budowlami. Część urządzeń wchodzących w skład systemów jest instalowana na ścianach budynków lub podwieszana do konstrukcji, pozostałe urządzenia są ustawiane w pomieszczeniu technicznym. W zakresie koniecznym w celu połączenia instalacji w kilku pomieszczeniach często są wiercone otwory w ścianach. Demontaż instalacji nie powoduje uszkodzenia budynków, budowli, co najwyżej pozostają dziury w ścianie. W sytuacji zmiany przeznaczenia pomieszczenia system może być zdemontowany i przeniesiony w inne miejsce, jako że nie jest na trwałe złączony z konstrukcją obiektu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że systemy zamgławiania wysokociśnieniowego nie stanowią nieruchomości w rozumieniu art. 13b lit. d rozporządzenia 282/2011. Zatem usługi montażowo-instalacyjne w zakresie systemów kontroli wilgotności opartych na zamgławianiu wysokociśnieniowym wpisują się w dyspozycję zawartą w art. 31a ust. 3 lit. f rozporządzenia 282/2011, zgodnie z którym usługi polegające na instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jak również nadzoru nad maszynami lub sprzętem, które nie są lub nie stają się częścią nieruchomości nie uznaje się za usługi związane z nieruchomością.

W związku z powyższym, miejsce świadczenia, a tym samym miejsce opodatkowania wykonywanej przez Wnioskodawcę usługi ustalane jest zgodnie z zasadą określoną w art. 28b ustawy, czyli jej miejsce świadczenia (opodatkowania) znajduje się w miejscu, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Nabywcy usług świadczonych przez Wnioskodawcę posiadają siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. W przyszłości mogą być to klienci również z innych krajów Unii Europejskiej.

W konsekwencji, świadczone przez Wnioskodawcę usługi na rzecz podatników krajowych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, natomiast gdy nabywcą usług jest kontrahent z terytorium Unii Europejskiej, miejscem opodatkowania nie jest terytorium Polski, lecz terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na terytorium którego dany podatnik posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli dla niego usługa jest świadczona.

Zatem, miejscem opodatkowania (świadczenia) usług opisanych w stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych jest/będzie, zgodnie z art. 28b ust. 1 i 2 ustawy, miejsce gdzie nabywca posiada siedzibę lub miejsce stałego prowadzenia działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej momentu powstania obowiązku podatkowego dla świadczonej przez Wnioskodawcę usługi, należy wskazać, że zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Stosownie do art. 109 ust. 3a ustawy – podatnicy świadczący usługi, których miejscem świadczenia nie jest terytorium kraju, są obowiązani w prowadzonej ewidencji podać nazwę usługi, wartość usługi bez podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze, uwzględniając moment powstania obowiązku podatkowego określany dla tego rodzaju usług świadczonych na terytorium kraju. W przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19a ust. 1-3 i 8.

Z analizy powyższych przepisów, w odniesieniu do sprzedaży poza terytorium kraju wynika, że dla usług mających miejsce świadczenia poza terytorium kraju obowiązek podatkowy nie powstaje. Usługi świadczone poza terytorium kraju należy jednak ujmować w prowadzonej ewidencji w dacie, w której powstawałby obowiązek podatkowy, gdyby usługi te były świadczone w Polsce.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z usługami świadczonymi na rzecz podatników krajowych, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski oraz na rzecz podatników z terytorium innych krajów Unii Europejskiej, których miejscem opodatkowania nie jest terytorium Polski, lecz terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na terytorium którego dany kontrahent posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli dla niego usługa jest świadczona.

W związku z tym, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz polskich podatników, sklasyfikowana przez niego do grupowania PKWiU 33.20.29.0 „Usługi instalowania pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia, gdzie indziej niesklasyfikowane”, nie jest usługą budowlaną ani budowlano-montażową, obowiązek podatkowy powstaje/będzie powstawał dla nich na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania przedmiotowego świadczenia. Natomiast usługi mające miejsce świadczenia (opodatkowania) poza terytorium kraju Wnioskodawca winien ujmować w prowadzonej ewidencji w dacie, w której powstawałby obowiązek podatkowy, gdyby usługi te były świadczone w Polsce, a więc także na podstawie art. 19a ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Udzielając natomiast odpowiedzi na pytanie nr 4 wniosku należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, wskazanych w art. 88 ustawy. W treści tej regulacji ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w ramach świadczenia usług montażowo-instalacyjnych Wnioskodawca nabywał i nadal nabywa m.in. następujące świadczenia:

usługi obejmujące montaż i układanie instalacji zamgławiania wysokociśnieniowego, montaż agregatów pompowych i systemów uzdatniania wody dla potrzeb systemu zamgławiania,
usługi serwisowe polegające na przeglądzie, naprawie i konserwacji systemów zamgławiania.

Są to usługi sklasyfikowane w PKWiU 33.20.29.0 „Usługi instalowania pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia, gdzie indziej niesklasyfikowane”.

Przedmiotowe świadczenia Wnioskodawca nabywa od podatników VAT czynnych i mają one związek ze sprzedażą opodatkowaną.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą, czy jako nabywca ww. świadczeń jest on podatnikiem podatku od towarów i usług, a więc powinien opodatkować tę transakcję oraz czy przysługuje mu jednocześnie prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W pierwszej kolejności należy ustalić, czy świadczenia, o których mowa powyżej realizowane na rzecz Wnioskodawcy będą rozliczone na zasadach ogólnych, czy też z zastosowaniem, tzw. mechanizmu odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Jak już wcześniej wskazano ustalenie, czy dana usługa podlega rozliczeniu zgodnie z mechanizmem odwrotnego obciążenia, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, czy też zastosowanie ma ogólna zasada rozliczenia podatku – ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdym konkretnym przypadku należy zbadać, czy:

dana usługa jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy (poz. 2-48),
jest świadczona przez podwykonawcę,
usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 bądź ust. 9 ustawy,
usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Przy czym podkreślić należy, że dla zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia konieczne jest spełnienie ww. przesłanek łącznie. W konsekwencji, niespełnienie chociażby jednego z tych warunków eliminuje zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że nabywane przez Wnioskodawcę od podatników VAT czynnych usługi o symbolu PKWiU 33.20.29.0 „Usługi instalowania pozostałych maszyn ogólnego przeznaczenia, gdzie indziej niesklasyfikowane” nie zostały wymienione przez ustawodawcę w załączniku nr 14 do ustawy. Zatem skoro nabywane przez Wnioskodawcę usługi nie zostały wymienione w załączniku nr 14 do ustawy jako te, do których ma zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia, to tym samym nie są spełnione przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Przepis ten ma zastosowanie bowiem jedynie w odniesieniu do usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy. W konsekwencji przedmiotowe usługi nie wpisują się w mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego realizowane jest to świadczenia. Zatem rozliczenie podatku dla ww. usług powinno nastąpić na zasadach ogólnych. Tym samym, w odniesieniu do ww. usług, Wnioskodawca nie staje się podatnikiem zobowiązanym do ich rozliczenia, gdyż w tym przypadku nie ma zastosowania mechanizm odwrotnego obciążenia.

Jak już wskazano powyżej kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca. W związku z tym, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika z tytułu nabycia ww. usług i w tej sytuacji nie występuje podatek należny, który podlegałby rozliczeniu przez niego, to Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zatem, nabywane przez Wnioskodawcę od kontrahentów usługi o symbolu PKWiU 33.20.29.0 nie podlegają/nie będą podlegać mechanizmowi odwrotnego obciążenia, o którym mowa w przepisie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, co oznacza, że Wnioskodawca nie jest/nie będzie podatnikiem zobowiązanym do ich opodatkowania, a w konsekwencji nie przysługuje/nie będzie przysługiwać mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, ponieważ w przedmiotowej sprawie nie występuje podatek należny, o którym mowa w art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4 jest prawidłowe.

Dodatkowo tutejszy organ wskazuje, że w związku z tym, iż nabywane przez Wnioskodawcę (zarejestrowanego czynnego podatnika podatku od towarów i usług) usługi o symbolu PKWiU 33.20.29.0 podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych i wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach otrzymanych od kontrahentów dokumentujących świadczenie ww. usług na rzecz Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń;
zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin