Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.611.2018.2.MK
z 17 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2018 r. (data wpływu 8 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2018 r. (data wpływu 4 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania kosztów wykonawstwa zastępczego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania kosztów wykonawstwa zastępczego.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 września 2018 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy oraz przeformułowania pytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

Osoba fizyczna, prowadząca działalność gospodarczą, jako Wykonawca, świadczyła prace budowlane na rzecz spółki, jako inwestora.

W styczniu 2014 r. spółka zawarła z Wykonawcą porozumienie, na mocy, którego zatrzymała kwotę 50.000,- zł tytułem kaucji gwarancyjnej na wykonane prace.

Po technicznym odbiorze budynku, ujawniło się wiele usterek, związanych z wykonanymi przez tego wykonawcę różnymi pracami budowlanymi.

Wykonawca, wezwany do usunięcia usterek, konsekwentnie odmawiał wykonania napraw i twierdził, że usterki nie występują, a jeżeli już, to nie z jego winy. Wykonawca nie wyrażał zgody na pokrycie kosztów napraw z kaucji gwarancyjnej.

W związku z powyższym, spółka zleciła wykonanie prac naprawczych innym podmiotom i koszt tych napraw łącznie wyniósł łącznie 69.930,-zł.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, spółka wystąpiła przeciwko Wykonawcy z pozwem i w dniu 22.02.2017 r. Sąd zasądził od Wykonawcy kwotę 69.930,-zł. z dodatkowymi kosztami, w łącznej kwocie 8.092,-zł.

Następnie spółka wystąpiła do komornika z wnioskiem egzekucyjnym i na podstawie wyroku sądowego Komornik stwierdził, że kwota 50.000,-zł. pozostająca w dyspozycji spółki, nie musi być przedmiotem egzekucji, ponieważ Wnioskodawca jest w jej posiadaniu i prawo do tej kwoty potwierdza wyrok sądowy. Komornik w postępowaniu egzekucyjnym wyegzekwował różnicę w wysokości 19.930,-zł. i koszty sądowe w kwocie 8.092,-zł.

W piśmie z dnia 26 września 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że za wykonane prace zostały wystawione Wnioskodawcy faktury pierwszego wykonawcy, które zostały zapłacone w całości. Dodatkowo zostało zawarte porozumienie z dnia 13 stycznia 2014 roku, że z tytułu innych rozliczeń między Spółką, a Wykonawcą zostanie zatrzymana kwota 50.000 zł jako kaucja gwarancyjna na wykonane roboty. Wykonawca jak przyszło co do czego, nie chciał wykonać usunięcia usterek związanych z pracami objętymi wystawionymi i zapłaconymi fakturami.

Z tytułu wykonania tych samych prac lecz w formie usunięcia usterek jakie w związku z nimi wystąpiły, została wystawiona Wnioskodawcy kolejna faktura lecz przez inny podmiot ponieważ ten zobowiązany nie chciał ich wykonać.

Aktualnie ten pierwszy wykonawca w związku z tym, że Sąd orzekł o zasądzeniu kwoty 69.930 zł z tytułu wykonania zastępczego i usunięcia wad przez inny podmiot, domaga się ażeby Spółka wystawiła mu fakturę na prace (których nie wykonał) równoważne zasądzonej kwocie.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Kwota 50.000 zł nie była kwotą potraconą z faktur na podstawie porozumienia ze stycznia 2014r. Wykonawca nie musiał akceptować warunków takiego rozwiązania w porozumieniu, czyli ustanawiania kaucji gwarancyjnej w gotówce mógł zgodnie z § 2 pkt 1 lit. a, ustanowić na te kwotę gwarancję bankową, mógł także w każdym czasie przedstawić taką gwarancję co spowodowałoby zwolnienie kwoty 50.000 zł.

Porozumienie ze stycznia 2014 roku przewidywało zwrot zatrzymanej kwoty 50.000 zł, po upływie 3 lat o ile nie wystąpiłyby usterki w wykonanych pracach lub usterki zostałyby skutecznie usunięte przez pierwszego wykonawcę.

Kwota zasądzona przez Sąd jest ostateczna w kontekście przedstawionych faktur za usunięcie usterek przez inny podmiot. Nie jest natomiast ostateczna w związku z tym, że powstała konieczność usunięcia kolejnych usterek w pracach pierwszego wykonawcy. Prace związane z usunięciem kolejnych usterek trwają i będą przedmiotem kolejnych faktur, które Spółka otrzyma za wykonane prace.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy w podanym stanie faktycznym Spółka ma obowiązek wystawienia pierwszemu wykonawcy kolejnej faktury VAT na te same prace ( które pierwotnie wykonał przy realizacji inwestycji), co wiąże się z prawem do odliczenia podatku naliczonego?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka uważa, że nie powinna wystawiać faktury, ponieważ de facto zapłata nastąpiła na podstawie orzeczenia sądowego, i wbrew woli Wykonawcy.

W związku z wydanym orzeczeniem, Wykonawca utracił prawo do otrzymania faktury i kara za wysoce wadliwe wykonanie prac nie może być premią dla Wykonawcy, który chciałby w ten sposób wydatkowaną przez Spółkę na wykonanie zastępcze kwotę, potraktować, jako koszt uzyskania przychodu. Brak obowiązku wystawienia faktury wynika także stąd, że Wykonawca cały czas kwestionował prawo Spółki do wykonania praw naprawczych będących konsekwencją złego wykonania.

Przede wszystkim zaś, Wykonawca nie dokonał na rzecz Spółki dostawy towarów, ani nie świadczył na jej rzecz usług, co mogłoby być wyłącznie podstawą wystawienia faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Tym samym każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
  

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Kwestią „odpłatności” zajmował się wielokrotnie w swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, że o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Osoba fizyczna, prowadząca działalność gospodarczą, jako Wykonawca, świadczyła prace budowlane na rzecz Wnioskodawcy, jako inwestora. W dnia 13 stycznia 2014 roku Zostało zawarte porozumienie, że z tytułu innych rozliczeń między Spółką, a Wykonawcą zostanie zatrzymana kwota 50.000 zł jako kaucja gwarancyjna na wykonane roboty. Po technicznym odbiorze budynku, ujawniło się wiele usterek, związanych z wykonanymi przez tego wykonawcę różnymi pracami budowlanymi. Wykonawca, wezwany do usunięcia usterek, konsekwentnie odmawiał wykonania napraw i twierdził, że usterki nie występują, a jeżeli już, to nie z jego winy. Wykonawca nie wyrażał zgody na pokrycie kosztów napraw z kaucji gwarancyjnej. W związku z powyższym, spółka zleciła wykonanie prac naprawczych innym podmiotom i koszt tych napraw łącznie wyniósł łącznie 69.930,-zł. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, spółka wystąpiła przeciwko Wykonawcy z pozwem i w dniu 22.02.2017 r. Sąd zasądził od Wykonawcy kwotę 69.930,-zł. z dodatkowymi kosztami, w łącznej kwocie 8.092,-zł. Następnie spółka wystąpiła do komornika z wnioskiem egzekucyjnym i na podstawie wyroku sądowego Komornik stwierdził, że kwota 50.000,-zł. pozostająca w dyspozycji spółki, nie musi być przedmiotem egzekucji, ponieważ Wnioskodawca jest w jej posiadaniu i prawo do tej kwoty potwierdza wyrok sądowy. Komornik w postępowaniu egzekucyjnym wyegzekwował różnicę w wysokości 19.930,-zł. i koszty sądowe w kwocie 8.092,-zł. Aktualnie ten pierwszy wykonawca w związku z tym, że Sąd orzekł o zasądzeniu kwoty 69.930 zł z tytułu wykonania zastępczego i usunięcia wad przez inny podmiot, domaga się ażeby Spółka wystawiła mu fakturę na prace równoważne zasądzonej kwocie. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Należy zauważyć, że celem określenia zasadniczych cech stosunku gwarancyjnego, który - co do zasady - jest elementem cywilistycznie rozumianej umowy sprzedaży, należy przytoczyć w niezbędnym zakresie przepisy odrębne regulujące to zagadnienie.

Stosownie do art. 556 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kc, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Ponadto, zgodnie z art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie.

W myśl art. 577 § 2 Kc, obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług.

Zgodnie natomiast z art. 577 § 3 Kc, jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym.

Obowiązek wykonywania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Czynności naprawcze realizowane w ramach gwarancji i rękojmi mają niewątpliwie charakter usługowy. Jeżeli są one realizowane przez gwaranta na rzecz kupującego są usługami realizowanymi bez wynagrodzenia, a jako takie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powyższego wynika, że przysługujące nabywcy uprawnienia z tytułu gwarancji jakości bądź rękojmi są nierozerwalnie związane z transakcją sprzedaży i jako forma zabezpieczenia interesów nabywcy stanowią element stosunku prawnego, jaki łączy sprzedawcę i kupującego. Oznacza to, że ewentualne świadczenia sprzedawcy obowiązanego do rękojmi bądź gwaranta wykonywane w razie ujawnienia się wad fizycznych rzeczy w okresie gwarancji bądź rękojmi stanowią jedynie realizację jego zobowiązań z tytułu rękojmi bądź udzielonej gwarancji mających na celu zapewnienie nabywcy rzeczy niezakłóconego korzystania z rzeczy sprzedanej w przypadku, gdy rzecz ta okaże się wadliwa. Świadczenia te nie mogą być więc traktowane jako dodatkowe świadczenia dokonywane na rzecz nabywcy rzeczy w oderwaniu od transakcji sprzedaży rzeczy.

Jednocześnie należy wskazać, że zapłata za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty, jest w świetle regulacji Kodeksu cywilnego, odszkodowaniem. Kwestie odszkodowań regulują przepisy art. 361-363 Kc. Z ww. przepisów wynika, że:

• zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 1 i 2 Kc),
  

• jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron (art. 362 k.c.);
  

• naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 § 1 i 2 k.c.).
  
  

Stosownie natomiast do art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony powyżej zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz przepisy regulujące kwestię gwarancji, rękojmi i odszkodowań stwierdzić należy, że w zakresie opodatkowania podatkiem VAT nie mieści się przeniesienie kosztów wykonawstwa zastępczego (wykonania zleconego innemu podmiotowi – podwykonawcy zastępczemu) czyli kosztów niewykonania usługi lub wadliwego czy też nienależytego wykonania usługi oraz nieusunięcia usterek/wad, a co za tym idzie kosztów wynagrodzenia wypłaconego innemu wykonawcy (osobie trzeciej) za wykonanie prac/usunięcie wad, jakich dopuścił się wykonawca.

W niniejszej sytuacji Wnioskodawca wystąpił do Sądu o zasądzenie na jego rzecz od niesolidnego wykonawcy poniesionych kosztów wynikających z konieczności „zatrudnienia” wykonawcy zastępczego, który - w zamian za niesolidnego wykonawcę - dokona określonych czynności, do czego był zobowiązany niesolidny wykonawca. Powyższe – otrzymanie zasądzonej kwoty z tytułu wykonania zastępczego ma charakter rekompensaty dla Wnioskodawcy - nabywcy towaru i usług – z tytułu wadliwego wykonania usług przez niesolidnego wykonawcę.

Zatem, na tle powołanych przepisów prawa, stwierdzić należy, że w rozpatrywanym przypadku koszty wykonawstwa zastępczego realizowane przez osobę trzecią (wykonawcę zastępczego) mają charakter odszkodowawczy i są związane z niewywiązaniem się niesolidnego wykonawcy z obowiązków dotyczących realizacji przepisów w zakresie gwarancji i rękojmi, jak również obowiązków wynikających z zawartej ugody sądowej.

Konieczność poniesienia przez niesolidnego wykonawcę wydatków w celu należytego wykonania usług budowlanych ma – jak wskazano wyżej - wyłącznie charakter odszkodowawczy, w zamian za poniesione przez Wnioskodawcę koszty i nie łączy się z wykonaniem żadnej czynności opodatkowanej, ani żadnego wzajemnego świadczenia. Zatem otrzymane przez Wnioskodawcę od niesolidnego wykonawcy (w wyniku egzekucji komorniczej) koszty wykonawstwa zastępczego (zasądzone postanowieniem Sądu) realizowanego przez osobę trzecią nie wiążą się z żadnym świadczeniem ze strony Wnioskodawcy i w konsekwencji nie stanowią one wynagrodzenia za świadczenie usługi lub dokonanie dostawy.

Tym samym Wnioskodawca obciążając niesolidnego wykonawcę kosztami poniesionymi w związku z niewypełnieniem przez niego obowiązków, nie wykonuje – w świetle cytowanej ustawy o podatku od towarów i usług – żadnej czynności wymienionej w art. 5 ust. 1 ustawy. Wobec tego uzyskana kwota, jako stanowiąca należność o charakterze odszkodowawczym i niewiążąca się ze świadczeniem usług, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnośnie kwestii dokumentowania opisanej w stanie sprawy czynności przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że z treści art. 106b ust. 1 ustawy wynika, że podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

W konsekwencji wcześniejszych rozważań i uznania, że czynność obciążenia niesolidnego wykonawcy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie może dokumentować powyższej czynności fakturą.

Mając na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma prawa do wystawienia na rzecz pierwszego wykonawcy faktury bowiem obciążając wykonawcę kosztami wykonania zastępczego nie będzie wykonywać – w świetle ustawy o VAT – żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy

z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.