Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.402.2018.2.AK
z 23 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 24 września 2018 r. (data nadania 24 września 2018 r., data wpływu 25 września 2018 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.402.2018.1.AK z dnia 12 września 2018 r. (data wysłania 13 września 2018 r., data doręczenia 18 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu przekazanej darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu przekazanej darowizny.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 12 września 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.402.2018.1.AK (data wysłania 13 września 2018 r., data doręczenia 18 września 2018 r.) wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 24 września 2018 r. (data nadania 24 września 2018 r., data wpływu 25 września 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest ojcem 29-letniej córki – osoby z zespołem Downa i z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności (oprócz upośledzenia umysłowego córka urodziła się bez palców u prawej dłoni).

Jako osoby fizyczne, Wnioskodawca wraz z małżonką wpłacili darowiznę na rzecz Stowarzyszenia ze wskazaniem córki.

Podobną procedurę zastosowali przy opłacie za zajęcia organizowane przez Koło Stowarzyszenia, na które uczęszcza córka – także wpłacili darowiznę ze wskazaniem na córkę.

Obie te darowizny zostały uznane przez Urząd Skarbowy jako „świadczenia wzajemne”, a ich odliczenie w PIT-37 jako nienależne.

Wnioskodawca w uzupełnieniu doprecyzował stan faktyczny o następujące informacje:

Darowizny zostały przekazane na cele określone w ustawie o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, w szczególności na „działalność na rzecz osób niepełnosprawnych”.

Stowarzyszenie oraz Koło Stowarzyszenia są Organizacjami Pożytku Publicznego i prowadzą działalność w sferze zadań publicznych.

Wpłata na rzecz Stowarzyszenia jest związana z działaniami rehabilitacyjnymi prowadzonymi przez tę organizację, konkretnie chodzi o letnie kolonie rehabilitacyjne – dwutygodniowe wyjazdy osób niepełnosprawnych pod opieką terapeutów do ośrodków wypoczynkowo-rehabilitacyjnych.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu sformułowano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo odliczania od dochodu darowizny przekazanej na rzecz Stowarzyszeń, zgodnie art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo odliczania od dochodu darowizny przekazanej na rzecz Stowarzyszenia oraz Koła Stowarzyszenia, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29–30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4–4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot darowizn przekazanych na cele:

1. określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego, organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy lub równoważnym organizacjom określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele, z zastrzeżeniem ust. 6e,
2. kultu religijnego,
3. krwiodawstwa realizowanego przez honorowych dawców krwi na podstawie ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi, w wysokości iloczynu kwoty rekompensaty określonej przepisami wydanymi na podstawie art. 11 ust. 2 tej ustawy i litrów oddanej krwi lub jej składników

– w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej jednak niż kwoty stanowiącej 6% dochodu.

Z powyższego przepisu wynika, że podstawowym warunkiem odliczenia od dochodu jest dokonanie darowizny oraz przeznaczenie darowizny na cel enumeratywnie wymieniony w art. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

Ponadto, z przytoczonego przepisu art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby można było dokonać odliczenia od dochodu darowizny, musi ona spełniać następujące warunki:

• musi być przekazana na cele określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
  

• obdarowanym musi być organizacja określona w art. 3 ust. 2 i 3 ww. ustawy, prowadząca działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych.
  
  
  

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest ojcem 29-letniej córki – osoby z zespołem Downa i z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności. Wnioskodawca wraz z małżonką wpłacili darowiznę na rzecz Stowarzyszenia ze wskazaniem córki. Wpłata na rzecz Stowarzyszenia jest związana z działaniami rehabilitacyjnymi prowadzonymi przez tę organizację, konkretnie chodzi o letnie kolonie rehabilitacyjne – dwutygodniowe wyjazdy osób niepełnosprawnych pod opieką terapeutów do ośrodków wypoczynkowo-rehabilitacyjnych. Podobną procedurę zastosowali przy opłacie za zajęcia organizowane przez Koło Stowarzyszenia, na które uczęszcza córka – także wpłacili darowiznę na rzecz Koła Stowarzyszenia ze wskazaniem na córkę. Darowizny zostały przekazane na cele określone w ustawie o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, w szczególności na „działalność na rzecz osób niepełnosprawnych”. Stowarzyszenie oraz Koło Stowarzyszenia są Organizacjami Pożytku Publicznego i prowadzą działalność w sferze zadań publicznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji darowizny, wobec czego należy odwołać się do przepisów Kodeksu cywilnego. W myśl art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Darowizna polega zatem na bezpłatnym, nieekwiwalentnym świadczeniu darczyńcy kosztem jego majątku i nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek dobra albo innego świadczenia w związku z przekazaną kwotą pieniędzy.

Bezpłatność świadczenia oznacza, że nie może ono mieć odpowiednika w świadczeniu drugiej strony umowy, albowiem umowa darowizny jest umową jednostronnie zobowiązującą, a podstawę świadczenia stanowi causa donandi, czyli chęć dokonania przysporzenia majątkowego. Nie ma znaczenia dla oceny charakteru prawnego umowy darowizny konkretny, zindywidualizowany motyw dokonanego nieodpłatnie przysporzenia. Przyczyna prawna jest bowiem stypizowana i identyczna dla wszystkich wchodzących w grę przypadków. Motywy indywidualne dokonywanego przysporzenia bywają natomiast mocno zróżnicowane: czysto altruistyczne, wynikające z powinności natury moralnej, czy wreszcie uzasadnione określonymi racjami gospodarczymi. Tak więc świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Nieodpłatność ta oznacza, że darczyńca nie może uzyskać jakiegokolwiek ekwiwalentu w zamian za dokonaną darowiznę ani w chwili jej dokonywania ani też w przyszłości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika zatem, że świadczenie pieniężne w formie tzw. „darowizny”, które Wnioskodawca przekazał na rzecz wskazanych Organizacji Pożytku Publicznego stanowią wydatki, jakie ponosi Wnioskodawca na co dzień, a związane z leczeniem i rehabilitacją dziecka.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Przy czym nieodpłatność świadczenia darczyńcy stwierdzona musi być zarówno subiektywnie jak i obiektywnie, tj. niezależnie od uzyskania jakiejkolwiek korzyści lub ekwiwalentu od obdarowanego. Czyniąc darowiznę darczyńca realizuje zamiar przysporzenia obdarowanemu korzyści kosztem własnego majątku.

Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie obdarowanego – do zwiększenia jego majątku (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów).

Z kolei z art. 893 Kodeksu cywilnego wynika natomiast, że darczyńca może włożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie).

W literaturze podkreśla się, że co do zasady samo ustanowienie polecenia w umowie darowizny nie zmienia samej jej istoty, gdyż nie odbiera jej charakteru czynności dokonanej pod tytułem nieodpłatnym. Niemniej jednak z orzecznictwa sądów wynika, że nałożenie na obdarowanego obowiązku świadczenia na rzecz osoby trzeciej tylko wówczas nie pozbawia umowy cech nieodpłatności, gdy nie przekreśla istoty darowizny wyrażającej się w przysporzeniu majątku obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Oznacza to, że charakter świadczenia nieodpłatnego traci takie świadczenie, które zostało spełnione w celu uzyskania określonego świadczenia ekwiwalentnego.

Co więcej, w doktrynie prawa cywilnego podnosi się, że nie może być w ogóle mowy o poleceniu, jeżeli z treści umowy wynika, że odbiorca określonego przedmiotu zobowiązany jest do oddania go w całości osobie trzeciej. Występuje on wtedy z reguły jako posłaniec. Nie dochodzi więc w ogóle do skutku umowa darowizny.

Wskazać również należy, że z samego tylko faktu, zgodnie z którym zawarcie w umowie darowizny polecenia nie czyni nikogo wierzycielem, nie wynika, że zdarzenie to pociąga za sobą jedynie moralną powinność obdarowanego. W istocie jest to bowiem obowiązek prawny, do domagania się realizacji którego – co wynika z art. 894 Kodeksu cywilnego – uprawniony jest darczyńca, jego spadkobiercy lub właściwy organ państwowy, jeżeli polecenie ma na względzie interes społeczny.

W świetle przedstawionych wyjaśnień stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji Wnioskodawca nie ma prawa pomniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych o kwoty uiszczone przez niego na rzecz Organizacji Pożytku Publicznego: Stowarzyszenia oraz Koła Stowarzyszenia, z pomocy których korzysta córka Wnioskodawcy. Jak wykazano bowiem wyżej, w przedstawionej sytuacji świadczenia Wnioskodawcy nie mogą zostać uznane za darowizny na rzecz tych organizacji. Nie spełniają one bowiem warunku, jakim jest przysporzenie w majątku obdarowanego – w tym wypadku obu Stowarzyszeń. Beneficjentem świadczeń Wnioskodawcy będzie bowiem córka Wnioskodawcy, gdyż tymi środkami będzie sfinansowana jej rehabilitacja i leczenie. W konsekwencji również świadczenia Wnioskodawcy nie mogą zostać uznane za nieekwiwalentne. W zamian za nie Stowarzyszenia będą bowiem zobowiązane do przeprowadzenia zajęć oraz podjęcia działań rehabilitacyjnych na rzecz córki Wnioskodawcy, przez co Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do ich bezpośredniego finansowania.

Tym samym, w przedmiotowej sprawie nie mogą mieć zastosowania przepisy art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że niemożliwe jest odliczenie od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwot poniesionych nakładów na dokonanie darowizny na rzecz Stowarzyszeń w postaci wpłat ze wskazaniem na własne dziecko.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednakże, wskazać należy, że mając na uwadze przepis art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna skierowana jest wyłącznie do Wnioskodawcy i skutki prawne wywołuje tylko w stosunku do Niego. Natomiast żona Wnioskodawcy, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.