Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.469.2017.2.PP
z 29 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2017 r. (data wpływu 30 października 2017 r.) uzupełniony pismem z dnia 3 grudnia 2017 r.(data nadania 6 grudnia 2017 r., data wpływu 12 grudnia 2017 r.) na wezwanie z dnia 24 listopada 2017 r. (data nadania 24 listopada 2017 r.) Nr 0114-KDIP3-3.4011.469.2017.1.PP o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 24 listopada 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.469.2017.1.PP wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 3 grudnia 2017 r. (data nadania 6 grudnia 2017 r., data wpływu 12 grudnia 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie umowy darowizny z dnia 20 lutego 2007 r. przed notariuszem rodzice podarowali Wnioskodawczyni prawo własności nieruchomości objętej księgą wieczystą, składającej się z działki gruntu nr 529/335 o obszarze 2989 m, stanowiącej rolę.

W dniu 11 stycznia 2011 r. przed notariuszem została podpisana umowa zamiany między Wnioskodawczynią, a Jej kuzynką, która posiadała prawo własności nieruchomości składającej się z działki gruntu nr 530/335 o obszarze 3011 m stanowiącej rolę.

Na podstawie tej umowy, nieruchomości zostały połączone i wpisane w niej prawa własności po połowie.

W dniu 29 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości w częściach 1/ 2 na rzecz Wnioskodawczyni oraz Jej kuzynki. Nabycie przedmiotów zniesienia tej współwłasności nastąpiło w ramach posiadanych udziałów.

W dniu 7 czerwca 2017 r. przed notariuszem nastąpiła umowa sprzedaży, w której Wnioskodawczyni oraz Jej kuzynka sprzedała działką o nr 1012/335 o powierzchni 0,0706 ha oraz działkę o nr 1013/335 o powierzchni 0,0709 ha objęte oraz udział wynoszący 1/ 4 części w nieruchomości objętej Kw stanowiący drogę.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że jej miejscem zamieszkania dla celów podatkowych są Niemcy. Ponadto Wnioskodawczyni wyjaśniła, że wartość nabytego udziału po zniesieniu współwłasności mieściła się w wartości udziału posiadanego przed zniesieniem współwłasności. Zniesieniu współwłasności nie towarzyszyły spłaty lub dopłaty. W dniu podpisywania umowy sprzedaży Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej i przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wyjaśniła, że akt notarialny zawarty w dniu 11 stycznia 2011 r. dotyczył częściowej zamiany nieruchomości. Wnioskodawczyni oraz kuzynka dokonały pomiędzy sobą zamiany nieruchomości. Wnioskodawczyni przeniosła na rzecz kuzynki 1/2 części prawa własności nieruchomości objętej księgą wieczystą kw Nr X, a kuzynka przeniosła na rzecz Wnioskodawczyni 1/ 2 części własności nieruchomości objętej księgą wieczystą Nr Y na rzecz Wnioskodawczyni. Stawające oświadczyły, że powyższe udziały w prawach nabywają. Na podstawie powyższego aktu notarialnego stawające wniosły o połączenie nieruchomości poprzez przeniesienie całego stanu księgi wieczystej Nr X do księgi wieczystej Nr Y i wpisanie w niej prawa własności po połowie na rzecz Wnioskodawczyni i Jej kuzynki. W dniu 29 stycznia 2013 r. sąd dokonał zniesienia współwłasności. Wnioskodawczyni oraz Jej kuzynka zgodnie ustaliły, że nieruchomość składająca się z działek o numerach 1012/335, 1013/335, 1014/335, 1015/335, 1016/335, 1017/335, 1018/335, 1019/335 o powierzchni 0,5662 ha stanowi ich współwłasność w 1/2 części.

Wnioskodawczyni i Jej kuzynka dokonały ugody w ten sposób, że działki o numerach 1012, 1013, 1014, 1015 przyznają na rzecz Wnioskodawczyni, natomiast działki 1016, 1017, 1018, 1019 przyznane zostają na rzecz kuzynki Wnioskodawczyni bez wzajemnych spłat i dopłat. Nieruchomość nie stanowiła gospodarstwa rolnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Wobec zaistniałego przebiegu sprawy, w którym od czasu darowizny przez rodziców Wnioskodawczyni do czasu sprzedaży, wielkości udziałów się nie zmieniły, Wnioskodawczyni zwraca się z zapytaniem czy istnieje konieczność odprowadzenia podatku?
2. Czy na podstawie opisanego przebiegu sprawy wraz z uzupełnieniem powstaje zobowiązanie podatkowe lub obowiązek podatkowy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, połączenie nieruchomości wynikło z potrzeby zapewnienia drogi dojazdowej do poszczególnych działek.

Nabycie przedmiotów zniesienia współwłasności nastąpiło w ramach posiadanych udziałów, więc Wnioskodawczyni uważa, że nie jest zobowiązana do odprowadzenia podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez osobę, która nie posiada miejsca zamieszkania w Polsce uważa się zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 4 ww. ustawy w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepis art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni posiadająca miejsce zamieszkania w Niemczech dokona zbycia udziału w nieruchomość położonej w Polsce, a zatem zastosowanie znajdą przepisy zawarte w umowie zawartej między Polską, a Republiką Federalną Niemiec dotyczącej unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisaną w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), dochód, osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości gruntowych, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych lub zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych; statki morskie, statki żeglugi śródlądowej i statki powietrzne nie stanowią majątku nieruchomego (art. 6 ust. 2 ww. Umowy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 umowy, zyski osiągane przez osobę mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, z przeniesienia własności majątku nieruchomego w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Użycie w umowie sformułowania „może być opodatkowany” oznacza, że dochód z majątku nieruchomego jest opodatkowany w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie. Wobec tego należy stwierdzić, że w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz polsko- niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przychody ze sprzedaży nieruchomości położonej w Polsce przez osobę zamieszkałą w Niemczech podlegają opodatkowaniu w Polsce, według zasad wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zatem w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu, ma moment ich nabycia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycie” należy zatem odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), a w szczególności do art. 155 § 1, który stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości i praw wymienionych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości i praw nastąpiło po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości i praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast użyte w cytowanym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy pojęcie „odpłatne zbycie” oznacza przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Tym samym „odpłatne zbycie” obejmuje swoim zakresem nie tylko umowę sprzedaży, ale również umowę zamiany. Aby dana czynność miała charakter odpłatnej nie musi jej bowiem towarzyszyć świadczenie pieniężne i przepływ gotówkowy. Forma bezpośredniej wymiany towarów, jaką jest uregulowana w art. 603 ustawy Kodeks cywilny umowa zamiany, w wyniku której każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy, również stanowi odpłatne zbycie rzeczy. Ekwiwalentem w tym wypadku jest inna rzecz, a nie wartości pieniężne. Stosownie do art. 604 ww. Kodeksu do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Umowa zamiany jest zatem umową o podobnym charakterze co umowa sprzedaży, nie można jej jednak utożsamiać ze sprzedażą. Obie umowy stanowią o odpłatnym zbyciu.

W następstwie umowy zamiany mają miejsce dwie czynności. Z jednej strony dochodzi u każdej ze stron do odpłatnego zbycia nieruchomości, z drugiej natomiast każda ze stron nabywa nową nieruchomość. Należy przy tym zauważyć, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega jedynie odpłatne zbycie, a nabycie jest podatkowo obojętne.

Zamiana jest więc umową o podobnym charakterze co sprzedaż. Świadczy o tym między innymi fakt, że ustawodawca nie reguluje odrębnie tej umowy, a jedynie w art. 604 Kodeksu cywilnego stanowi, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Ponadto zgodnie z art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego – m. in. umowa zamiany rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę. Zasadnicza różnica między umową sprzedaży a umową zamiany polega jedynie na tym, że w umowie zamiany nie występuje świadczenie pieniężne, a formę zapłaty stanowi inna rzecz. Zamiana więc podobnie jak umowa sprzedaży stanowi formę odpłatnego zbycia.

Nie ma przy tym znaczenia czy zamieniane nieruchomości mają taką samą wartość lub powierzchnię. Zamiana bowiem niezależnie od tego czy przedmiotem zamiany są nieruchomości mające taką samą wartość, czy też nie, stanowi formę odpłatnego zbycia, przez co wywołuje określone skutki podatkowe.

Stosownie do art. 535 Kodeksu cywilnego przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Wobec powyższego należy zaznaczyć, że umowa zamiany jest zobowiązującą, konsensualną umową wzajemną bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce świadczenia ceny pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy (nieruchomości). Dlatego zamianę należy traktować na równi z odpłatnym zbyciem.

W świetle przywołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że rezultatem umowy zamiany nieruchomości jest z jednej strony zbycie nieruchomości, a z drugiej nabycie na własność innej nieruchomości. Tym samym, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej uprzednio w drodze zamiany, datą, od której należy liczyć okres pięcioletni, o którym mowa w ww. art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest rok, w którym dokonano zamiany nieruchomości.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 20 lutego 2007 r. w drodze darowizny rodzice podarowali Wnioskodawczyni prawo własności nieruchomości składającej się z działki gruntu nr 529/335 o obszarze 2989 m, stanowiącej rolę. W dniu 11 stycznia 2011 r. przed notariuszem została podpisana umowa zamiany między Wnioskodawczynią, a Jej kuzynką. Wnioskodawczyni oraz kuzynka dokonały pomiędzy sobą zamiany nieruchomości. Wnioskodawczyni przeniosła na rzecz kuzynki 1/2 części prawa własności nieruchomości objętej księgą wieczystą kw X, a kuzynka przeniosła na rzecz Wnioskodawczyni 1/ 2 części własności nieruchomości objętej księgą wieczystą Nr Y na rzecz Wnioskodawczyni. Na podstawie powyższego aktu notarialnego stawające wniosły o połączenie nieruchomości poprzez przeniesienie całego stanu księgi wieczystej Nr X do księgi wieczystej Nr Y i wpisanie w niej prawa własności po połowie na rzecz Wnioskodawczyni i Jej kuzynki. W dniu 29 stycznia 2013 r. sąd dokonał zniesienia współwłasności. Zniesieniu współwłasności nie towarzyszyły spłaty lub dopłaty. Wartość nabytego udziału po zniesieniu współwłasności mieściła się w wartości udziału posiadanego przed zniesieniem współwłasności.

Odnosząc się do kwestii dokonanego zniesienia współwłasności w 2013 r. należy wyjaśnić, że celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny, jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ww. Kodeksu, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 210 ww. ustawy, każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. W wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Natomiast gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat), to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) jak i stan jej majątku osobistego. O tym zaś czy udział uległ powiększeniu, czy też nie, nie decyduje subiektywne odczucie dotychczasowego współwłaściciela nieruchomości, lecz obiektywne kryteria odwołujące się do cen rynkowych udziałów przed zniesieniem współwłasności i po nim.

Tak więc co do zasady zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem, jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawczyni wskazała, że cyt.: „wartość nabytego udziału po zniesieniu współwłasności mieściła się w wartości udziału posiadanego przed zniesieniem współwłasności”. Tym samym dokonanego zniesienia współwłasności nie należy rozpatrywać w kategorii nabycia.

Powyższe oznacza, że nieruchomości oraz udział w nieruchomości sprzedane w 2017 r. zostały przez Wnioskodawczynię nabyte stopniowo, w dwóch datach, tj.

• w dniu 20 lutego 2007 r. w drodze darowizny od swoich rodziców Wnioskodawczyni nabyła prawo własności nieruchomości objętej księgą wieczystą,
  

• w dniu 11 stycznia 2011 r. w drodze umowy zamiany Wnioskodawczyni nabyła 1/2 części własności nieruchomości objętej księgą wieczystą.
  
  
  

Z uwagi na to, że nabycie ww. nieruchomości nastąpiło odpowiednio w części w 2007 r., oraz w 2011 r. pięcioletni termin o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy należy oddzielnie liczyć w stosunku do każdego udziału jaki Wnioskodawczyni nabyła.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w odniesieniu do udziału nabytego w drodze darowizny 5 letni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych upłynął z dniem 31 grudnia 2012 r. Natomiast 5 letni termin, w odniesieniu do udziału w nieruchomości nabytego w drodze zamiany upłynął z dniem 31 grudnia 2016 r.

Reasumując, w rozpatrywanej sprawie dokonana w 2017 r. przez Wnioskodawczynię sprzedaż działek o nr 1012/335 oraz 1013/15 i udziału wynoszącego 1/4 części nieruchomości stanowiący drogę nie będzie stanowić źródła przychodu z uwagi na upływ 5 letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do odprowadzenia podatku dochodowego od tej transakcji.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.