Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2012r. (data wpływu 9 października 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 stycznia 2013r. (data wpływu 7 stycznia 2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu powstałych w wyniku stosowanej przez Wnioskodawcę procedury przerobu akumulatorów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek z dnia 2 października 2012r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu powstałych w wyniku stosowanej przez Wnioskodawcę procedury przerobu akumulatorów.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 stycznia 2013r. (data wpływu 7 stycznia 2013r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1064/12/MS z dnia 21 grudnia 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada specjalistyczną instalację, służącą do przerobu zużytych akumulatorów kwasowo - ołowiowych, użytkowaną na podstawie tzw. zintegrowanego pozwolenia wydanego w oparciu o przepisy prawa o ochronie środowiska.

W ramach stosowanej przez Wnioskodawcę procedury przerobu akumulatorów, opisanej szczegółowo w decyzji udzielającej pozwolenia na prowadzenie instalacji, wydanej na podstawie przepisów o ochronie środowiska, występują następujące etapy:

Wstępne rozdrabnianie akumulatorów, w ramach którego zużyte i nienadające się do użytku akumulatory kwasowo - ołowiowe transportowane są taśmowo z miejsca magazynowania do komory rozdrabniacza nożowego. Powstały w wyniku rozdrabniania elektrolit spływa do specjalnych pojemników na elektrolit i tzw. pastę ołowiową. W pojemnikach następuje odfiltrowanie elektrolitu, który jest następnie przepompowany do specjalnych paleto- pojemników. Pozostała w pojemniku po odfiltrowaniu elektrolitu pasta ołowiowa wybierana jest przenośnikiem ślimakowym do odrębnego paletopojemnika, przeznaczonego do przechowywania pasty.

Kontrola elektromagnetyczna, wykonywana za pomocą elektromagnesu zainstalowanego nad transportem zespolonym, transportującego rozdrobnione wstępnie fragmenty akumulatorów. W ramach kontroli odzyskiwane są metale żelazne, wchodzące w skład akumulatora. Ponadto transporter jest czyszczony za pomocą specjalnego zgrzebła z resztek pasty ołowiowej.

Rozdrabnianie granulacyjne, wykonywane w zbiorniku rozdrabniacza granulacyjnego (tzw. granulatorze), gdzie wstępnie rozdrobnione fragmenty akumulatora, oczyszczone z metali żelaznych, elektrolitu i pasty ołowiowej, poddawane są dalszemu rozdrabnianiu. Rozdrobniona masa trafia następnie poprzez sito z dużymi otworami do wyładunkowego zbiornika granulatora.

Wstępne przemywanie granulatu, dokonywane bezpośrednio na przenośnikiem wibracyjnym, w ramach którego pod wpływem wody i wibracji od rozdrobnionych części stałych oddzielona zostaje zawiesina pasty ołowiowej, kierowana do zbiornika zawiesiny. Następnie za pomocą pompy wodna zawiesina kierowana jest do wirówki, gdzie następuje jej odwodnienie - frakcja stała osiada na ściankach robota wirówki, skąd transportowana jest przenośnikiem śrubowym do zawężonej części, gdzie następuje proces ostatecznego odwirowania wilgoci z osadu. Roztwór wodny po odwirowaniu dostaje się do zbiornika cieczy odwirowanej i poprzez zespół filtrów siatkowych pompowany jest ponownie do dysz płuczących nad przenośnik wibracyjny (krążąc tym samym w obiegu zamkniętym).

Końcowe płukanie granulatu, w ramach którego rozdrobnione, twarde frakcje, wchodzące w skład akumulatora (ebonit, polipropylen, PCV, ołów metaliczny) transportowane są przenośnikiem wibracyjnym do kabiny spryskiwacza, gdzie poddawane są końcowemu płukaniu. W wyniku płukania następuje rozdział frakcji tworzyw od frakcji ołowiu metalicznego. Mieszanina tworzyw spłukiwana jest do wodnego separatora tworzyw, gdzie następuje jej wymieszanie, rozwarstwianie, przefiltrowanie i selektywne zgromadzenie poszczególnych frakcji tworzyw. Z kolei ołów metaliczny transportowany jest przenośnikiem wibracyjnym do końcowych pojemników do przechowywania metali nieżelaznych.

W efekcie stosowania przedstawionej powyżej technologii przerobu akumulatorów, Wnioskodawca uzyskuje dwa rodzaje wyrobów ołowiowych:

1. Pastę ołowiową (dalej: pasta), uznaną na podstawie badań przeprowadzonych przez akredytowane laboratorium za produkt, stanowiący po odsiarczeniu surowiec do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, oraz
2. Frakcję metaliczną ołowiu (dalej: frakcja), stanowiącą rozdrobniony element składowy akumulatora kwasowo-ołowiowego. Na frakcję składają się (i) kratka ołowiowa, (ii) klemy oraz (iii) zanieczyszczenia. Frakcja ma postać wiórów o wyglądzie i wielkości ziaren zbóż z fragmentami klemów. Frakcja z uwagi na wysoką zawartość części metalicznych ołowiu (stanowiącą od 95 do 99% składu frakcji), stanowi półwyrób do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, wykorzystywanych w procesie produkcji akumulatorów kwasowo - ołowiowych.
   
   

Zarówno pasta, jak i frakcja stanowią „surowce wtórne z pozostałych metali”, objęte symbolem 38.32.29.0 (PKWiU 2008).

Powyższe towary (pastę i frakcję) Wnioskodawca zbywa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako surowiec podmiotom zajmującym się produkcją ołowiu i stopów ołowiu, mającym status czynnych podatników VAT. Spółka również jest czynnym podatnikiem VAT, a przedmiotowe dostawy nie korzystają ze zwolnienia od podatku, przewidzianego dla dostaw towarów używanych.

Nabywcami pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu, produkowanych przez Wnioskodawcę, są podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie produkcji ołowiu, uzyskiwanego w procesie wytopu i rafinacji ołowiu. W procesie wytopu, w ramach którego wykorzystywana jest pasta i frakcja, powstaje tzw. ołów surowy. Następnie, w dalszym procesie uszlachetniania, z ołowiu surowego powstaje tzw. ołów rafinowany.

Pasta ołowiowa i frakcja metaliczna ołowiu, produkowane przez Wnioskodawcę, służą podmiotom wymienionym w punkcie 1 powyżej jako wsad do pieca wykorzystywany w procesie wytopu ołowiu. W przypadku pasty ołowiowej, przed jej wykorzystaniem jako wsad do pieca, konieczne jest przeprowadzenie dodatkowego procesu odsiarczania.

Zarówno pasta ołowiowa jak i frakcja metaliczna ołowiu, produkowane przez Wnioskodawcę, stanowią, zgodnie z zaklasyfikowaniem w ramach PKWiU, przedstawionym we wniosku, surowce wtórne, wykorzystywane w procesie wytopu i rafinacji ołowiu. Powyższe materiały nie stanowią jednak w opinii Wnioskodawcy odpadów lub złomu w rozumieniu ustawy o VAT, co stwierdzono i szczegółowo uzasadniono we wniosku (w części dotyczącej przedstawienia stanowiska Wnioskodawcy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów ustawy o VAT, w szczególności wymienionych w niniejszym wniosku, dokonywane przez Wnioskodawcę dostawy pasty i frakcji podlegają rozliczeniu w zakresie podatku należnego przez Wnioskodawcę jako sprzedawcę, i czy w konsekwencji Wnioskodawca powinien wystawiać dla udokumentowania przedmiotowych dostaw faktury VAT zawierające kwotę podatku należnego...

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawy pasty i frakcji podlegają rozliczeniu w zakresie podatku należnego na zasadach ogólnych, przewidzianych w ustawie o VAT, tj. sprzedaż jest opodatkowana VAT należnym przez Wnioskodawcę jako dostawcę, a w konsekwencji podlega udokumentowaniu fakturami VAT określającymi m.in. kwotę podatku należnego.

Powyższe stanowisko jest uzasadnione następującymi przesłankami:

1. Stosownie do postanowień art. 17 ust. 1 pkt 7 w związku z ust. 2 i 7 ustawy o VAT, nabywca (podatnik VAT) towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, jeżeli dokonującym ich dostawy jest czynny podatnik VAT, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem od podatku przewidzianym dla towarów używanych, rozlicza podatek należny z tytułu przedmiotowych dostaw. Zgodnie z postanowieniami art. 106 ust. 1a ustawy o VAT, w przypadku powyższych dostaw dostawca w treści faktur nie określa kwoty podatku.
   W pozycji 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT wymieniono „Surowce wtórne z pozostałych metali - wyłącznie odpady i złom” (ex 38.32.29.0). Zastosowanie przy symbolu PKWiU oznaczenia ex, stosowanie do postanowień art. 2 pkt 30 ustawy o VAT, oznacza zakres wyrobów węższy niż określony w danym grupowaniu klasyfikacji. Umieszczenie tego dopisku w przypadku analizowanej pozycji załącznika nr 11 do ustawy o VAT ma więc na celu zawężenie zakresu przedmiotowego stosowania przytoczonych przepisów tylko do towarów należących do wymienionego grupowania statystycznego w rubryce „nazwa towaru lub usługi” załącznika, mających charakter odpadów i złomu.
   Pasta i frakcja kwalifikują się do wskazanego w powyższej pozycji załącznika symbolu PKWiU, a podmioty będące stronami transakcji dostaw pasty i frakcji spełniają wymogi podmiotowe warunkujące stosowanie szczególnych zasad rozliczenia dostaw towarów (tj. przez nabywcę), przewidzianych w przywołanych przepisach ustawy o VAT.
   W konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii zasadności stosowania do analizowania dostaw szczególnych zasad rozliczania sprowadza się do ustalenia, czy przedmiot dostawy (pasta/frakcja) posiada charakter odpadu bądź złomu.
2. Ustawa o VAT, jak również inne regulacje z zakresu prawa podatkowego, nie zawierają definicji pojęć użytych w pozycji 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT, tj. odpad i złom. Przedmiotowe pojęcia definiowane są natomiast w regulacjach prawnych z zakresu ochrony środowiska, takich jak:
   Ustawa z dnia 27 kwietnia 2011r. o odpadach, definiująca w art. 3 ust. 1 odpady jako każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do ich pozbycia jest obowiązany.
   Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008r. w sprawie odpadów (dalej: Dyrektywa), zawierająca w art. 3 pkt 1 definicję odpadów tożsamą z przytoczoną powyżej definicją z polskiej ustawy o odpadach (stanowiącą implementację przepisów unijnych), uzupełniająca jednak pojęcie odpadu poprzez wprowadzenie postanowień dotyczących produktu ubocznego w celu bardziej szczegółowego rozróżnienia odpadu od produktu oraz określająca warunki utraty przez daną substancję lub przedmiot statusu odpadu.
   Stosowanie do postanowień art. 5 Dyrektywy substancja lub przedmiot, powstające w wyniku procesu produkcyjnego, którego podstawowym celem nie jest ich produkowanie, mogą być uznane za produkt uboczny, a nie za odpady, jeżeli spełnione są określone warunki, w szczególności: (i) dana substancja lub przedmiot mogą być wykorzystywane bezpośrednio bez jakiegokolwiek dalszego przetwarzania innego niż normalna praktyka przemysłowa oraz (ii) dana substancja lub przedmiot są produkowane jako integralna część procesu produkcyjnego.
   Stosownie z kolei do postanowień art. 6 Dyrektywy określone rodzaje odpadów przestają być odpadami, gdy zostały poddane procesowi odzysku, w tym recyklingu i spełniają określone kryteria, a w szczególności: (i) dana substancja lub przedmiot jest powszechnie stosowana do konkretnych celów, (ii) istnieje rynek takich substancji lub przedmiotów bądź popyt na nie.
   Analiza powyższych regulacji, w szczególności zawartych w Dyrektywie, prowadzi do wniosku, że towary powstające standardowo w ramach określonych procesów przemysłowych, w tym procesów recyklingu odpadów, mają w rozumieniu przepisów podatkowych status produktów, względnie produktów ubocznych, i jako takie nie mają statusu odpadów, niezależnie od pierwotnego statusu surowca użytego do ich wytworzenia.
3. Biorąc pod uwagę powyższe regulacje z zakresu ochrony środowiska, potoczne rozumienie pojęć odpady i złom (stanowiący rodzaj odpadu, który zawiera metal) oraz uwzględniając technologię przerobu stosowaną przez Wnioskodawcę, należy stwierdzić, że:
   • zużyte akumulatory, poddawane przerobowi przez Wnioskodawcę stanowią odpad, w tym częściowo o charakterze złomu (w zakresie, w jakim w skład akumulatora wchodzą różnego rodzaju metale);
   • w wyniku przerobu (recyklingu) akumulatorów niektóre składniki akumulatorów tracą status odpadu/złomu i stają się swoistego rodzaju produktem/półproduktem w postaci pasty ołowiowej oraz frakcji metalicznej ołowiu (niezależnie od terminologii stosowanej w ramach opisu procedury przerobu akumulatorów, zawartego w pozwoleniu zintegrowanym i wynikających z tej terminologii formalności w zakresie gospodarowania odpadami).
   
   Zasadność przyznania paście ołowiowej/frakcji metalicznej statusu produktu/półproduktu potwierdzają:
   • posiadanie przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pasty ołowiowej wyniki badań, przeprowadzonych przez akredytowane laboratorium;
   • fakt dokonania przez Wnioskodawcę rejestracji pasty ołowiowej w systemie REACH jako tzw. półproduktu wyodrębnionego;
   • fakt powszechnego występowania pasty ołowiowej/frakcji metalicznej w obrocie gospodarczym jako surowca do produkcji ołowiu i stopów ołowiu;
   • faktyczne przeznaczenie pasty zbywanej przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz podmiotów produkujących ołów i stopy ołowiu.
4. Ponieważ sprzedawane przez Wnioskodawcę pasta i frakcja nie stanowią odpadu ani złomu, lecz produkty lub półprodukty służące do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, nie mieszczą się one w zakresie przedmiotów pozycji 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT, a w konsekwencji nie mieszczą się również w zakresie hipotezy przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT. W efekcie dostawy pasty i frakcji podlegają opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych, tj. podatek należny rozlicza Wnioskodawca jako dostawca, dokumentując równocześnie dostawy fakturami VAT zawierającymi informacje o kwocie podatku.
   Dodatkowym argumentem za brakiem zasadności kwalifikowania pasty i frakcji jako odpadów/złomu w rozumieniu ustawy o VAT, jest sygnalizowana już w punkcie 3 powyżej kwestia statusu odbiorców pasty i frakcji produkowanych przez Wnioskodawcę. Bezpośrednimi odbiorcami są podmioty produkujące ołów i stopy ołowiu. Z kolei dostawca (tj. Wnioskodawca) zajmuje się uzyskiwaniem pasty i frakcji z pozyskiwanych odpadów. Zarówno dostawca jak i odbiorcy z racji rodzaju i skali prowadzonej działalności są dużymi podmiotami, podlegającymi regulacjom z zakresu rachunkowości itp., wymuszającym duży stopień sformalizowania i udokumentowania przeprowadzanych transakcji. Regulacje ustawy o VAT, dotyczące obrotu odpadami i złomem, zgodnie z deklaracjami pomysłodawców ich wprowadzenia (publikowanymi w ramach uzasadnień projektów zmian ustawy o VAT), mają na celu wyeliminowanie nieprawidłowości w obrocie tego typu towarami, w szczególności procedury wyłudzeń zwrotów VAT, deklarowanych na podstawie fikcyjnych transakcji. Tego typu transakcje są jednak możliwe zasadniczo wyłącznie z udziałem podmiotów nieobjętych sformalizowanymi obowiązkami dokumentowania obrotu, gospodarki magazynowej itp. W konsekwencji bezzasadne jest stosowanie szczególnych zasad rozliczeń w odniesieniu do transakcji możliwych do szczegółowego zweryfikowania z uwagi na status ich stron.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważy, że niniejszą interpretację indywidualną wydano na podstawie stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2012r., gdyż we wniosku ORD-IN z dnia 2 października 2012r. Wnioskodawca wskazał, że sprawa dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, ustawa definiuje podatnika jako każdy podmiot, niezależnie od jego formy organizacyjno-prawnej, który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na cel oraz rezultat takiej działalności. Powyższa definicja ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2011r. podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W załączniku 11 do ustawy, stanowiącym wykaz towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, ustawodawca wskazał:

1. ex 24.10.14.0 – Granulki i proszek z surówki, surówki zwierciadlistej lub stali - wyłącznie wlewki lub gęsi zwykle ze stali wysokostopowej, otrzymywane przez przetopienie i odlanie drobniutkich odpadów lub złomu,
2. ex 24.45.30.0 – Pozostałe metale nieżelazne i wyroby z nich; cermetale; popiół i pozostałości zawierające metale i związki metali – wyłącznie odpady i złom metali nieszlachetnych,
3. 38.11.51.0 – Odpady szklane,
4. 38.11.54.0 – Pozostałe odpady gumowe,
5. 38.11.55.0 – Odpady z tworzyw sztucznych,
6. 38.11.58.0 – Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal,
7. 38.12.27 – Odpady i braki ogniw i akumulatorów elektrycznych; zużyte ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne,
8. ex 38.32.29.0 – Surowce wtórne z pozostałych metali – wyłącznie odpady i złom.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 7 ustawy o VAT przepisy ust. 1 pkt 7 i 8 stosuje się, jeżeli nabywcą lub usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że ww. art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2011r., wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia VAT na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT.

Mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli łącznie spełnione są cztery warunki:

1. nabywcą towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT ,
2. dostawcą towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT,
3. dostawca towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT,
4. dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.
   
   

Z powyższego wywieść należy, że w sytuacji, gdy dostawca jest podatnikiem VAT czynnym, który nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT, a dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. jako dostawa towarów używanych (ruchomości), dostawa taka winna być rozliczona przez kupującego (nabywcę towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT), występującego w charakterze podatnika (czynnego lub zwolnionego). A zatem w tej sytuacji nabywca towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, będąc podatnikiem w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy, będzie zobowiązany do rozliczenia podatku z tytułu nabycia tych towarów.

W przeciwnym natomiast przypadku, tj. gdy któryś z ww. warunków nie jest spełniony to obowiązek rozliczenia podatku w związku z tą dostawą spoczywa na dostawcy towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy o VAT.

Tym samym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 17 ust. 7 ustawy o VAT, podatnikami obowiązanymi do rozliczenia podatku są osoby nabywające towary mieszczące się w zakresie wskazanym w załączniku nr 11 do ustawy o VAT, jeżeli spełnione zostaną ww. określone warunki dotyczące statusu podatkowego zarówno nabywcy, jak i dostawcy.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jednakże w przypadkach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, w fakturze nie wykazuje się danych dotyczących stawki i kwoty podatku (art. 106 ust. 1a dodany do ustawy o VAT od dnia 1 kwietnia 2011r.).

Zasady wystawiania faktur uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.).

Z § 5 ust. 15 ww. rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012r. wynika, że faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi, dla których podatnikiem zgodnie z przepisami ustawy jest nabywca towaru lub usługi, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają:

1. adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub
2. wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub
3. oznaczenie „odwrotne obciążenie”.
   
   

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca posiada specjalistyczną instalację, służącą do przerobu zużytych akumulatorów kwasowo - ołowiowych, użytkowaną na podstawie tzw. zintegrowanego pozwolenia wydanego w oparciu o przepisy prawa o ochronie środowiska.

W ramach stosowanej procedury przerobu akumulatorów, Wnioskodawca uzyskuje dwa rodzaje wyrobów ołowiowych:

1. Pastę ołowiową uznaną na podstawie badań przeprowadzonych przez akredytowane laboratorium za produkt, stanowiący po odsiarczeniu surowiec do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, oraz
2. Frakcję metaliczną ołowiu (dalej: frakcja), stanowiącą rozdrobniony element składowy akumulatora kwasowo-ołowiowego. Na frakcję składają się (i) kratka ołowiowa, (ii) klemy oraz (iii) zanieczyszczenia. Frakcja ma postać wiórów o wyglądzie i wielkości ziaren zbóż z fragmentami klemów. Frakcja z uwagi na wysoką zawartość części metalicznych ołowiu (stanowiącą od 95 do 99% składu frakcji), stanowi półwyrób do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, wykorzystywanych w procesie produkcji akumulatorów kwasowo - ołowiowych.
   
   

Zarówno pasta, jak i frakcja stanowią „surowce wtórne z pozostałych metali”, objęte symbolem 38.32.29.0 (PKWiU 2008).

Powyższe towary (pastę i frakcję) Wnioskodawca zbywa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podmiotom mającym status czynnych podatników VAT. Wnioskodawca również jest czynnym podatnikiem VAT, a przedmiotowe dostawy nie korzystają ze zwolnienia od podatku, przewidzianego dla dostaw towarów używanych.

W świetle powyżej przedstawionego stanu faktycznego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy do dokonywanej przez niego sprzedaży pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu mają zastosowanie postanowienia art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, tj. czy nabywca przedmiotowych towarów będzie zobowiązany do rozliczenia podatku z tytułu ich nabycia czy też rozliczenia podatku z tytułu tej sprzedaży powinien dokonać Wnioskodawca (sprzedawca). Wnioskodawca mimo zakwalifikowania pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu do PKWiU 38.32.29.0 „surowce wtórne z pozostałych metali” ma bowiem wątpliwości czy przedmiotowe materiały stanowią surowce wtórne z pozostałych metali – wyłącznie odpady i złom o których mowa w poz. 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie, dla zastosowania właściwego sposobu rozliczania podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2011r. istotna jest klasyfikacja towaru będącego przedmiotem transakcji.

Jak już zaznaczono, w załączniku nr 11 do ustawy o VAT wymieniono towary, jednocześnie identyfikując je na podstawie symbolu PKWiU. W ww. załączniku pod pozycją 8 wskazano PKWiU ex 38.32.29.0 „Surowce wtórne z pozostałych metali - wyłącznie odpady i złom”.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 30 ww. ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania danego przepisu tylko do towarów lub usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniającego określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa towaru lub usługi”. Zatem, zastosowanie danego przepisu dotyczy wyłącznie danego towaru lub usługi z danego grupowania.

Odwołując się do ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.) w grupowaniu statystycznym PKWiU 38.32.29.0 zostały sklasyfikowane „Surowce wtórne z pozostałych metali”.

W przypadku grupowania statystycznego wymienionego w poz. 8 załącznika nr 11 do ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca wskazał na PKWiU ex 38.32.29.0 co oznacza zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia do „Surowców wtórnych z pozostałych metali - wyłącznie odpadów i złomu”. Tym samym, nie do każdego „surowca wtórnego z pozostałych metali”, objętego wskazanym symbolem PKWiU 38.32.29.0, znajdują zastosowanie regulacje wynikające z przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie do „odpadów i złomu” objętych ww symbolem w ramach towarów z danego grupowania.

Zatem dla stwierdzenia czy pasta ołowiowa i frakcja metaliczna ołowiu będące jak stwierdził Wnioskodawca „surowcami wtórnymi z pozostałych metali”, objętymi wskazanym symbolem PKWiU 38.32.29.0, znajdują zastosowanie regulacje wynikające z przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług (poz. 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT), koniecznym jest stwierdzenie czy przedmiotowe materiały można uznać za odpady lub złom.

Odnosząc się zatem do kwestii zakwalifikowania powstałych w wyniku przerobu zużytych akumulatorów kwasowo - ołowiowych pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu, w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług do złomu należy stwierdzić, iż przepisy ustawy nie definiują pojęcia złomu.

Kierując się zatem wykładnią historyczną i celowościową należy zaznaczyć, że przez złom dla potrzeb stosowania art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy (poz. 8 załącznika nr 11 do ustawy o VAT) należy rozumieć złom metali, w tym złom metali nieżelaznych w przedmiotowym przypadku ołowiu.

Jednocześnie zgodnie z definicją zawartą w słowniku języka polskiego PWN złom stanowią niepotrzebne, zużyte przedmioty metalowe, pojazdy, maszyny lub odpady poprodukcyjne zbierane jako surowiec wtórny. Natomiast w metalurgii pod pojęciem złomu rozumie się przedmioty metalowe, przeznaczone do wykorzystywania w procesie recyklingu poprzez ich ponowne przetopienie. Do złomu w myśl powyższej definicji należą np. metalowe odpady produkcyjne, wyroby metalowe nie nadające się do naprawy, elementy konstrukcji pochodzące z rozbiórki, odpady komunalne z metalu, wyeksploatowane samochody, maszyny, urządzenia i ich części, konstrukcje stalowe uszkodzone mechaniczne lub skorodowane itp.

Wnioskodawca stwierdził we wniosku, że pasta ołowiowa po odsiarczeniu stanowi surowiec do produkcji ołowiu i stopów ołowiu. Natomiast frakcja metaliczna ołowiu stanowi rozdrobniony element składowy akumulatora kwasowo-ołowiowego. Na frakcję składają się: kratka ołowiowa, klemy oraz zanieczyszczenia. Frakcja ma postać wiórów o wyglądzie i wielkości ziaren zbóż z fragmentami klemów. Frakcja z uwagi na wysoką zawartość części metalicznych ołowiu (stanowiącą od 95 do 99% składu frakcji), stanowi półwyrób do produkcji ołowiu i stopów ołowiu, wykorzystywanych w procesie produkcji akumulatorów kwasowo - ołowiowych.

Przedmiotowe materiały (pastę i frakcję) Wnioskodawca zbywa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako surowiec podmiotom zajmującym się produkcją ołowiu i stopów ołowiu,

Nabywcami pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu, produkowanych przez Wnioskodawcę, są podmioty prowadzące działalność gospodarczą w zakresie produkcji ołowiu, uzyskiwanego w procesie wytopu i rafinacji ołowiu. W procesie wytopu, w ramach którego wykorzystywana jest pasta i frakcja, powstaje tzw. ołów surowy. Następnie, w dalszym procesie uszlachetniania, z ołowiu surowego powstaje tzw. ołów rafinowany.

Pasta ołowiowa i frakcja metaliczna ołowiu, produkowane przez Wnioskodawcę, służą ww. podmiotom wymienionym powyżej jako wsad do pieca wykorzystywany w procesie wytopu ołowiu. Zarówno pasta ołowiowa jak i frakcja metaliczna ołowiu, produkowane przez Wnioskodawcę, stanowią, zgodnie z zaklasyfikowaniem w ramach PKWiU, przedstawionym we wniosku, surowce wtórne, wykorzystywane w procesie wytopu i rafinacji ołowiu.

W świetle powyższego, w ocenie tut. organu powstałe u Wnioskodawcy w procesie przerobu zużytych akumulatorów kwasowo - ołowiowych materiały, tj. pasta ołowiowa i frakcja metaliczna ołowiu zaklasyfikowane przez Wnioskodawcę do PKWiU 38.32.29.0 „Surowce wtórne z pozostałych metali” zwierające jak wskazał Wnioskodawca metal nieżelazny jakim jest ołów, wykorzystywane przez nabywców jako surowce wtórne do produkcji ołowiu, należy uznać za złom surowców wtórnych z pozostałych metali objęty ww. symbolem PKWiU, o którym mowa w poz. 8, wydanego w związku z postanowieniami art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2011r., załącznika nr 11 do ustawy.

Tym samym do sprzedaży przez Wnioskodawcę pasty ołowiowej i frakcji metalicznej ołowiu w sytuacji gdy dokonującym ich dostawy jest Wnioskodawca będący podatnikiem, o którym mowa w art. 15 tej ustawy niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, oraz przedmiotem dostawy są towary nieobjęte zwolnieniem, o którym mowa art. 43 ust. 1 pkt 2 oraz nabywcy (kontrahenci Wnioskodawcy) są podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, należy zastosować metodę opodatkowania dostawy przez nabywcę stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

Jednocześnie Wnioskodawca powinien udokumentować taką dostawę fakturą wystawioną zgodnie z postanowieniami § 5 ust. 15 rozporządzania Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. zawierającą zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem adnotację, że podatek rozlicza nabywca, lub wskazanie właściwego przepisu ustawy lub dyrektywy, wskazującego, że podatek rozlicza nabywca, lub oznaczenie „odwrotne obciążenie”.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że dostawy pasty i frakcji podlegają rozliczeniu w zakresie podatku należnego na zasadach ogólnych, przewidzianych w ustawie o VAT, tj. sprzedaż powinna być opodatkowana podatkiem VAT przez Wnioskodawcę jako dostawcę, i udokumentowana fakturą VAT określającą m.in. kwotę podatku należnego, należało uznać za nieprawidłowe

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Powrót