Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.578.2017.1.IT
z 16 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2017 r. (data wpływu 22 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do sprzedaży na rzecz nabywcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do sprzedaży na rzecz nabywcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca sprzedaje towary na rzecz nabywcy z kraju trzeciego (tj. kraju nienależącego do Unii Europejskiej). Towary te są transportowane z zakładu Wnioskodawcy w Polsce do zakładu ich odbiorcy z kraju trzeciego, innego niż kraj w którym siedzibę ma nabywca, przez przewoźnika działającego na zlecenie odbiorcy.

Zamówienie na konkretną wysyłkę odbiorca przesyła bezpośrednio do Wnioskodawcy, który potwierdza odbiorcy jego zamówienie. Potwierdzenie zamówienia zawiera takie informacje jak: data załadunku, nazwa zamawianych produktów, rodzaj opakowań, waga netto czy też informacje o tym, że sprzedawany produkt jest produktem niebezpiecznym. Odbiorca przesyła te informacje przewoźnikowi dodając przy tym w kopii Wnioskodawcę. Następnie Wnioskodawca kontaktuje się bezpośrednio z przewoźnikiem w zakresie technicznej organizacji transportu. W szczególności Wnioskodawca:

• ustala z przewoźnikiem miejsce i terminu odbioru towarów; Wnioskodawca potwierdza również bezpośrednio z przewoźnikiem numery samochodu oraz nazwisko kierowcy, który ma odebrać towar. Jeśli przewoźnik nie jest w stanie odebrać towaru w wyznaczonym przez Wnioskodawcę terminie, ustala on nową datę odbioru bezpośrednio z przewoźnikiem;
• informuje przewoźnika o szczegółach transportu, np. o wadze (netto i brutto) i rozmiarze towarów (ilości i wielkości palet, na których umieszczony jest towar), które mają być załadowane na środek transportu;
• uzgadnia z przewoźnikiem sposób transportu towarów oraz wymogi, jakie musi spełniać środek transportu, jeśli transportowany produkt jest niebezpieczny. Wnioskodawca weryfikuje, czy podstawione przez przewoźnika auto spełnia wymagania do przewozu substancji niebezpiecznych i uprawnienia kierowcy w tym zakresie. Jeśli warunki te nie są spełnione, Wnioskodawca kontaktuje się bezpośrednio z przewoźnikiem celem ustalenia dalszych działań;
• dokonuje innych czynności administracyjnych związanych z wysyłką towarów. W szczególności, Wnioskodawca sporządza i przekazuje kierowcy faktury, specyfikacje wysyłkowe, certyfikaty analizy oraz Karnet TIR. Wnioskodawca zgłasza również towary do celnej procedury wywozu.
  
  

Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentu celnego IE 599, w postaci elektronicznego pliku w formacie xml.

Jest on zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i jako podatnik VAT UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do stosowania, w odniesieniu do sprzedaży dokonanej na rzecz nabywcy, stawki VAT w wysokości 0%?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo do stosowania, w odniesieniu do sprzedaży dokonanej na rzecz nabywcy, stawki VAT w wysokości 0%.

Powyższe stanowisko Wnioskodawca motywuje w sposób następujący

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o VAT, stawka VAT w wysokości 0% znajduje zastosowanie w eksporcie towarów przez który, w świetle art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, rozumie się dostawę towarów, które są wysyłane lub transportowane z Polski poza UE przez dostawcę lub przez zagranicznego nabywcę, o ile wywóz poza UE jest potwierdzony przez właściwy urząd celny.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonuje dostawy towarów, które są wywożone z Polski do kraju trzeciego, czyli poza UE i że dysponuje on dokumentem celnym IE 599 (w formie elektronicznego pliku w formacie xml), który stanowi potwierdzenie wywozu przez organ celny. Wynika z tego, że dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż stanowi eksport towarów, jeśli transport tych towarów powinien być przypisany tej dostawie (w rozumieniu przepisów o podatku VAT).

W przedstawionym opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wysyłka towarów z Polski jest skutkiem dwóch następujących po sobie dostaw towarów, tj. sprzedaży dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy oraz sprzedaży dokonanej przez nabywcę na rzecz odbiorcy. Jest to zatem tzw. transakcja łańcuchowa, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w odniesieniu do której ustawa o VAT przewiduje specjalne zasady przypisywania transportu. W szczególności, jak wynika z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, jeśli transport jest organizowany przez drugi w kolejności podmiot w łańcuchu, transport przypisuje się dostawie dokonanej na jego rzecz lub przez niego, w zależności od warunków dostawy.

Wynika z tego, w ocenie Wnioskodawcy, że jeśli transport jest organizowany przez pierwszy w kolejności podmiot, wówczas powinien on być przypisany dostawie, której ten podmiot dokonuje.

Z orzecznictwa organów podatkowych wynika, że o tym, do której z dostaw dokonywanych w ramach transakcji łańcuchowej należy przypisać transport decyduje to, który z uczestniczących w niej podmiotów jest odpowiedzialny za techniczną organizację transportu. Stanowisko takie wyraził np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 14 lipca 2017 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.134.2017.2.RM), w której uznał, że:

„W celu ustalenia dostawy, której przyporządkowany jest transport towarów należy poddać analizie okoliczności związane z organizacją transportu, tzn. jakie czynności faktyczne związane z transportem podjął każdy z uczestników transakcji łańcuchowej. Przy czym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu”.

Identyczne stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyraził również w interpretacji z dnia 14 czerwca 2017 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.135.2017.1.RM).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją i wysyłką towarów do miejsca przeznaczenia poza UE odpowiedzialny jest Wnioskodawca, bowiem to on ustala z przewoźnikiem czas i miejsce odbioru towarów, informuje przewoźnika o wadze i rozmiarze towarów, ustala z przewoźnikiem szczegóły dotyczące środka transportu, jeśli transportowany towar jest niebezpieczny, potwierdza uprawnienia kierowcy do przewozu takiego rodzaju towarów oraz dokonuje szeregu innych czynności administracyjnych związanych z wysyłką towarów. Oznacza to, w ocenie Wnioskodawcy, że za organizatora transportu należy uznać Wnioskodawcę.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje oparcie w cytowanych wyżej interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. W obu tych interpretacjach organ podatkowy uznał pierwszego dostawcę (takiego jak Wnioskodawca) za organizatora transportu z tego względu, że był on odpowiedzialny za kontakt z przewoźnikiem, tj. ustalał czas i miejsce odbioru towarów, potwierdzał dostępność towarów do odbioru, informował o szczegółach transportu (takich jak waga czy rozmiar transportowanych towarów), uzgadniał z przewoźnikiem wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu, wypełniał dokumenty przewozowe i wykonywał inne czynności administracyjne związane z wysyłką towarów.

Mając na względzie powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że transport towarów sprzedawanych przez niego, zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, należy przypisać dostawie dokonywanej przez Spółkę na rzecz nabywcy. W konsekwencji spełniony jest warunek, wynikający z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym za transport towarów musi być odpowiedzialny dostawca lub nabywca. Skoro bowiem w przedmiotowym stanie faktycznym, jak wynika z powyższego, za transport jest odpowiedzialny Wnioskodawca, czyli dostawca, dostawę Wnioskodawcy należy zakwalifikować jako eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy o VAT, stawkę VAT w wysokości 0% stosuje się w eksporcie towarów pod warunkiem posiadania dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza UE. W ocenie Wnioskodawcy, takim dokumentem jest elektroniczny plik IE 599, który, jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, jest w jego posiadaniu. W konsekwencji należy przyjąć, że Wnioskodawca spełnia warunki do zastosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do dokonywanego eksportu towarów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że sprzedaż dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy stanowi eksport towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a Wnioskodawca spełnia warunki zastosowania stawki VAT 0% do eksportu towarów. W efekcie, przysługuje mu prawo do stosowania, w odniesieniu do sprzedaży dokonanej na rzecz nabywcy, stawki VAT w wysokości 0%.

Mając na względzie powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy – przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

• jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.
  
  

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy – należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towarów musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.
  
  

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych przesłanek powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów.

W przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu – który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów – ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację, gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 2 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z przepisu art. 22 ust. 2 ustawy (zdanie pierwsze) wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Omawiany przepis – zdanie drugie – odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (przesyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Warto w tym miejscu przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

Powyższe orzeczenie dotyczy wprawdzie sprawy, w której w ramach transakcji łańcuchowej była realizowana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, niemniej jednak, zasady określania dostawy „ruchomej”, tj. dostawy, do której przyporządkowuje się transport, bez wątpienia należy stosować również w odniesieniu do transakcji, w ramach których dochodzi do wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

W efekcie, tylko ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport ma charakter międzynarodowy. Przepisy ustawy nie precyzują jednak w jaki sposób należy rozumieć użyte w przywołanych regulacjach sformułowanie „przyporządkowanie” transportu do danej dostawy. Zgodnie z definicją językową, pojęcie „przyporządkowanie” należy rozumieć jako „ustalenie relacji między czymś a czymś lub uczynienie zależnym od czegoś nadrzędnego” (internetowy słownik języka polskiego PWN; www.sjp.pwn.pl).

Niewątpliwe ustalenie z przewoźnikiem terminu i miejsca odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów, potwierdzenie dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgodnienie sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiedzialność za przygotowanie i załadunek towarów stanowią zasadnicze elementy procesu przygotowania i organizacji transportu towarów, wypełniające przywołaną powyżej definicję „przyporządkowania”.

Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Dlatego też przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sprzedaje towary na rzecz nabywcy z kraju trzeciego. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i jako podatnik VAT UE. Towary te są transportowane z zakładu Wnioskodawcy w Polsce do zakładu odbiorcy z kraju trzeciego, innego niż kraj w którym siedzibę ma nabywca, przez przewoźnika działającego na zlecenie odbiorcy.

Zamówienie na konkretną wysyłkę odbiorca przesyła bezpośrednio do Wnioskodawcy, który potwierdza odbiorcy jego zamówienie. Potwierdzenie zamówienia zawiera takie informacje jak: data załadunku, nazwa zamawianych produktów, rodzaj opakowań, waga netto, czy też informacje o tym czy dany produkt jest niebezpieczny. Odbiorca przesyła te informacje przewoźnikowi dodając przy tym w kopii Wnioskodawcę. Następnie Wnioskodawca kontaktuje się bezpośrednio z przewoźnikiem w zakresie technicznej organizacji transportu. W szczególności Wnioskodawca:

• ustala z przewoźnikiem miejsce i terminu odbioru towarów; Wnioskodawca potwierdza również bezpośrednio z przewoźnikiem numery samochodu oraz nazwisko kierowcy, który ma odebrać towar. Jeśli przewoźnik nie jest w stanie odebrać towaru w wyznaczonym przez Wnioskodawcę terminie, ustala on nową datę odbioru bezpośrednio z przewoźnikiem;
• informuje przewoźnika o szczegółach transportu, np. o wadze (netto i brutto) i rozmiarze towarów (ilości i wielkości palet, na których umieszczony jest towar), które mają być załadowane na środek transportu;
• uzgadnia z przewoźnikiem sposób transportu towarów oraz wymogi, jakie musi spełniać środek transportu, jeśli transportowany produkt jest niebezpieczny. Wnioskodawca weryfikuje, czy podstawione przez przewoźnika auto spełnia wymagania do przewozu substancji niebezpiecznych i uprawnienia kierowcy w tym zakresie. Jeśli warunki te nie są spełnione, Wnioskodawca kontaktuje się bezpośrednio z przewoźnikiem celem ustalenia dalszych działań;
• dokonuje innych czynności administracyjnych związanych z wysyłką towarów. W szczególności, Wnioskodawca sporządza i przekazuje kierowcy faktury, specyfikacje wysyłkowe, certyfikaty analizy oraz Karnet TIR. Wnioskodawca zgłasza również towary do celnej procedury wywozu.
  
  

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w ww. transakcji występują dwie dostawy:

1. dostawa między Wnioskodawcą a nabywcą oraz
2. dostawa między nabywcą a odbiorcą

przy czym towar transportowany jest bezpośrednio od Wnioskodawcy do odbiorcy.

Zakres czynności, które wykonuje Wnioskodawca w związku z transportem towarów – przesądza o tym, że to on jest jego organizatorem.

Mając na uwadze powyższe w kontekście art. 22 ustawy należy stwierdzić, że transport towarów powinien zostać przypisany dostawie towarów dokonanej przez Wnioskodawcę – organizującego transport towarów z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego – na rzecz nabywcy. Transakcja ta stanowi zatem dostawę „ruchomą”, opodatkowaną w miejscu rozpoczęcia transportu, czyli na terytorium kraju. Kolejna dostawa towarów dokonana przez nabywcę na rzecz odbiorcy, jest dostawą „nieruchomą” opodatkowaną w miejscu zakończenia transportu.

W przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania zdanie drugie art. 22 ust. 2 ustawy, ponieważ organizatorem transportu jest Wnioskodawca (pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw), a nie nabywca towarów, który dokonuje ich dostawy na rzecz odbiorcy.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy  w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy  stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy  dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Jak wskazuje art. 41 ust. 6 ustawy, aby podatnik miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0% do eksportu towarów, przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać dokument potwierdzający wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Od dnia 31 sierpnia 2007 r. w Polsce zaczęła w pełni funkcjonować I faza Systemu Kontroli Eksportu (ang. Export Control System, ECS). Od tego momentu zmianie uległy zasady dokonywania zgłoszeń celnych do procedury wywozu, procedury uszlachetnienia biernego i powrotnego wywozu. System ECS pozwala na dokonywanie i obsługę zgłoszenia w formie elektronicznej, zarówno w urzędzie wywozu jak i wyprowadzenia. System ten opiera się na obiegu dokumentów pomiędzy urzędami a podmiotami dokonującymi zgłoszeń. W ramach tego systemu dokumentem potwierdzającym wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest komunikat IE-599 podpisany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych. Komunikat ten zawiera dane zgłoszenia z momentu zwolnienia zgłoszenia do procedury wywozu oraz informacje o potwierdzeniu wywozu lub zatrzymaniu towaru na granicy. Komunikat IE-599 jest wysyłany do zgłaszającego przez urząd celny wywozu.

Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentu celnego IE 599, w postaci elektronicznego pliku w formacie xml.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie sprzedając towar nabywcy Wnioskodawca dokonuje/dokona eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a ustawy, dla którego przysługuje/przysługiwać mu będzie prawo do stosowania stawki podatku w wysokości 0%, na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięć, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.