2018.01.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.587.2017.1.PR
z 18 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

prawidłowe – w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem harwestera;
nieprawidłowe – w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem skiddera;
nieprawidłowe – w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem klembanka;
nieprawidłowe – w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem forwardera.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem harwestera, skiddera, klembanka i forwardera.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne oraz zdarzenia przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej A udostępnia swoim klientom do używania, na podstawie umów leasingu oraz umów najmu długoterminowego, następujące maszyny do pozyskania drewna (zwane dalej: „przedmiotami leasingu”):

harwester (kombajn zrębowy) – jest to wykorzystywana w leśnictwie maszyna służąca do wyrębu drewna w lesie, wykonująca w tym procesie kilka operacji – ścinkę drewna, jego okrzesywanie i przerzynkę oraz inne podobne czynności.
Głównymi zespołami składowymi harwestera są: nośnik, żuraw (lub inny element zawieszenia) oraz głowica harwesterowa (względnie kilka głowic). Nośnik harwestera jest specjalnie przystosowany do poruszania się w warunkach leśnych i może być wsparty na kołach lub gąsienicach.
skidder – jest to wykorzystywany w leśnictwie ciągnik zrywkowy do transportu w lesie drewna okrągłego z miejsca pozyskania (od pnia) do miejsca załadunku, składowania, wstępnej obróbki itp. W trakcie transportu dolna część pnia spoczywa na ciągniku (lub jest uniesiona do góry za pomocą specjalnych kleszczy) zaś górna część jest ciągnięta po ziemi.
Rama skiddera składa się z dwóch części połączonych ze sobą przegubowo. Na przedniej ramie umieszczony jest silnik, kabina kierowcy oraz mygłownica (urządzenie służące do spychania drewna, formowania go w stosy i załadunku drewna na środki transportu) lub lemiesz. Na tylnej ramie znajduje się wciągarka linowa i/lub chwytak kleszczowy oraz tarcza osłaniająca tylne kola.
klembank – jest to wykorzystywany w leśnictwie ciągnik zrywkowy, który podobnie jak skidder służy do transportu w lesie drewna okrągłego w taki sposób, że dolna cześć pnia spoczywa na ciągniku zaś górna jest ciągnięta po ziemi. Klembank jest wyposażony w specjalne kleszcze osadzone na tylnej części ramy i żuraw (ładowarkę), który służy do umieszczania drewna w kleszczach; po ich zaciśnięciu, drewno jest gotowe do transportu.
forwarder – jest to ciągnik zrywkowy wykorzystywany w leśnictwie do transportu w lesie drewna krótkiego (kłód i wałków) posiadający również ładowarkę pozwalającą na załadowanie drewna. W trakcie transportu (po lesie) za pomocą forwardera drewno nie ma kontaktu z ziemią. Forwarder może być również wyposażony w kleszcze przeznaczone do transportu długiego drewna (którego jeden koniec jest ciągnięty po ziemi).

Każdy z powyższych przedmiotów leasingu ma własny napęd w postaci silnika o pojemności skokowej większej niż 48 cm3 lub o mocy większej niż 7,2 kW. Każdy z nich może również poruszać się po drogach publicznych (w przypadku harwestera pod warunkiem, że nie ma gąsienic ani półgąsienic), ale tylko na niewielkie odległości i z niewielką prędkością. Z uwagi na ograniczenia funkcjonalne nie mogą one jednak służyć do transportu drewna po drogach publicznych.

Powyższe przedmioty leasingu są nabywane przez A od dostawców z innych krajów Unii Europejskiej i są transportowane do Polski z tych krajów albo przez ich dostawcę albo przez leasingobiorcę lub najemcę (tj. stronę umowy leasingu lub najmu zawartej z A). Są one użytkowane w Polsce, lecz nie podlegają rejestracji zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Zawierane z leasingobiorcami/najemcami umowy nie spełniają warunków wynikających z art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 ustawy o VAT.

A jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny i składa miesięczne deklaracje VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z nabyciem wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedmiotów leasingu Wnioskodawca jest zobowiązany do złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy o VAT i do zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z nabyciem wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedmiotów leasingu Wnioskodawca nie jest zobowiązany do złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy o VAT i nie jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko Wnioskodawca motywuje w sposób następujący

Zgodnie z art. 103 ust. 4 i 5 w zw. z art. 103 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, którzy składają okresowe deklaracje VAT i którzy dokonują wewnątrzwspólnotowego nabycia „nowych środków transportu” lub „innych środków transportu” muszą w związku z tym złożyć stosowną informację naczelnikowi urzędu skarbowego oraz wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego. Przepisy te mają zastosowanie o ile nabywane środki transportu mają być przez nabywcę zarejestrowane w Polsce lub, jeśli nie podlegają rejestracji, mają być w Polsce użytkowane.

Ze stanu faktycznego wynika wprost, że nabywca (tj. A) jest podatnikiem składającym okresowe deklaracje VAT i że przedmioty leasingu są użytkowane w Polsce. Nie powinno również budzić wątpliwości, że nabywając przedmioty leasingu, które są transportowane z innego kraju UE do Polski, A dokonuje w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia. W efekcie, o tym czy A jest zobowiązana do złożenia powyższej informacji i do zapłaty podatku VAT w terminie 14 dni decyduje to, czy przedmioty leasingu stanowią „nowe środki transportu” bądź „inne środki transportu”.

Ustawa o VAT zawiera definicję „nowych środków transportu” (w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy o VAT), nie precyzując jednak pojęcia „innych środków transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy o VAT. Skoro jednak ustawodawca posługuje się tymi dwoma pojęciami równocześnie, to w ocenie Spółki należy przyjąć, że „innymi” środkami transportu są te, które nie spełniają warunków „nowości”, tj. które przejechały więcej niż 6.000 km lub pojazdy, w przypadku których upłynęło 6 miesięcy od dopuszczenia ich do użytku. Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 17 listopada 2014 r. (sygn. IPPP3/443-808/14-5/KB), w której uznał, że: „(...) przez inne środki transportu, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za nowe środki transportu w postaci przebiegu lub okresu który upłynął od dopuszczenia ich do użytku”. Oznacza to, że jeśli tylko nabywane przez Spółkę przedmioty leasingu są „środkami transportu”, to na Spółce ciąży obowiązek uiszczenia podatku VAT w ciągu 14 dni oraz złożenia informacji o ich nabyciu bez względu na ich przebieg czy też okresu czasu, jaki upłynął od momentu dopuszczenia ich do użytku (tj. bez względu na to czy są „nowe” czy „inne”).

Odnosząc się do pojęcia „środka transportu” to zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. a ustawy o VAT, jest nim pojazd lądowy, napędzany silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 cm3 lub o mocy większej niż 7,2 kW, przeznaczony do transportu osób lub towarów. Ze stanu faktycznego wynika wprost, że przedmioty leasingu wyposażone są w silniki o pojemności skokowej większej niż 48 cm3 lub o mocy większej niż 7,2 kW. Co więcej, jako że są wyposażone w układy jezdne pozwalające im na poruszanie się po lesie, to można również przyjąć, że są „pojazdami lądowymi”. Tym niemniej, w ocenie Spółki, przedmioty te nie są przeznaczone do transportu osób lub towarów, w efekcie czego nie stanowią one „środków transportu” w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

W ocenie Spółki, fakt, że każdy z przedmiotów leasingu jest obsługiwany przez operatora (czyli osobę, która nim „podróżuje”) i posiada układ napędowy, dzięki któremu może poruszać się po lesie wraz z ładunkiem (z wyjątkiem harwestera) nie mogą przesądzać o zakwalifikowaniu ich jako środków transportu. Choć za ich pomocą przemieszcza się drewno w procesie wyrębu, to jest to jedynie proces przygotowania do właściwego transportu, który zasadniczo odbywa się ciężarówkami do transportu drewna. Gdyby uznać, że przemieszczanie drewna przy wyrębie za pomocą forwardera czy skiddera stanowi transport, a maszyny te są środkami transportu, to za środek transport należałby również uznać np. koparkę (transportuje np. piasek pomiędzy jedną hałdą a drugą) czy spalinowy wózek widłowy (transportuje towary po hali magazynowej).

W ocenie Spółki, takie podejście skutkujące uznaniem za środek transportu każdej maszyny posiadającej układ jezdny i zdolnej do przemieszczania towarów, jest niezgodne z celem przepisów Unii Europejskiej w zakresie podatku VAT, dotyczących sprzedaży wewnątrzwspólnotowej środków transportu. Jak bowiem wynika z pkt 24 wyroku Trybunału Sprawiedliwości z 18 listopada 2010 r. w sprawie X przeciwko Skatteverket (C-84/09), ustawodawca wspólnotowy (unijny) przewidział specjalne zasady opodatkowania sprzedaży środków transportu, gdyż przez wzgląd na ich znaczną wartość i łatwą możliwość transportowania, osoby nie mające pełnego prawa do odliczenia VAT naliczonego mogłyby chcieć nabywać te środki w krajach o niskich stawkach podatku VAT, ze szkodą dla pozostałych państw i prowadzących w nich działalność przedsiębiorców. Wynika z tego, że pojęciem „środka transportu” należy objąć te pojazdy, które dzięki swojej konstrukcji mogą z łatwością przemieszczać się pomiędzy państwami. Taka charakterystyka nie odpowiada natomiast przedmiotom leasingu przedstawionym w stanie faktycznym, gdyż są one przystosowane do poruszania się niewielką prędkością (są zasadniczo klasyfikowane jako pojazdy wolnobieżne, a zatem takie, których konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h) po lesie (na odpowiednio dużych kołach), w efekcie czego nie nadają się do poruszania po drogach (choć potencjalnie są do tego zdolne – podobnie jak koparka czy wózek widłowy) a już z pewnością nie mogą przemieszczać się łatwo pomiędzy krajami UE.

Wnioskodawca stoi jednocześnie na stanowisku, że dla udzielenia odpowiedzi na postawione pytanie bez znaczenia są polskie przepisy o ruchu drogowym. Pojęcie „środków transportu” wynika bowiem wprost z art. 2 ust. 2 Dyrektywy VAT, który nie odsyła do innych przepisów państw członkowskich a przez wzgląd na konieczność jednolitej interpretacji czynności opodatkowanych (takich jak wewnątrzwspólnotowa dostawa i nabycie środków transportu) nie jest możliwe dokonywanie wykładni powyższego pojęcia przez pryzmat przepisów, które nie zostały zharmonizowane w ramach Unii Europejskiej. Jak uznał bowiem Trybunał w pkt 28 powyższego orzeczenia w sprawie X, dostawa i nabycie wewnątrzwspólnotowe stanowią w rzeczywistości jedną i tą samą transakcję gospodarczą, wobec czego należy nadać im identyczne znaczenie i identyczny zakres. Cel ten byłby zagrożony, gdyby pojęcia te były odmienne interpretowane w państwie wysyłki i w państwie zakończenia transportu towarów (środków transportu).

Konkludując, w ocenie Spółki, wymienione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedmioty leasingu nie są środkami transportu w rozumieniu ustawy o VAT. W efekcie, A nie jest zobowiązana do złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji o ich wewnątrzwspólnotowym nabyciu (zgodnie z art. 103 ust. 5 ustawy o VAT) ani do uiszczenia podatku VAT w terminie 14 dni od ich powstania obowiązku podatkowego (zgodnie z art. 103 ust. 4 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych jest:

prawidłowe – w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem harwestera;
nieprawidłowe – w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem skiddera;
nieprawidłowe – w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem klembanka;
nieprawidłowe – w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem forwardera.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy – przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

nabywcą towarów jest:
1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A
- z zastrzeżeniem art. 10;
dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy ‒ podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

po pierwsze podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;
po drugie po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, opodatkowaniu podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej).

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i składa miesięczne deklaracje VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej udostępnia swoim klientom do używania, na podstawie umów leasingu oraz umów najmu długoterminowego maszyny do pozyskiwania drewna, takie jak: harwester, skidder, klembank, forwarder. Wnioskodawca nabywa ww. maszyny od dostawców z innych krajów Unii Europejskiej, które są transportowane do Polski z tych krajów albo przez ich dostawcę albo przez leasingobiorcę lub najemcę (tj. stronę umowy leasingu lub najmu zawartej z Wnioskodawcą).

Zatem opisane we wniosku nabycia przez Wnioskodawcę maszyn spełniają/będą spełniały definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy i Wnioskodawca powinien z ich tytułu rozliczyć podatek VAT w Polsce.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju (art. 103 ust. 4 ustawy).

Stosownie do art. 103 ust. 5 ustawy – w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno „nowych środków transportu” jak i „innych środków transportu”.

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że przez nowy środek transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Powołując się na definicję zawartą w ww. przepisie ustawy, za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

Aby można uznać jakąkolwiek maszynę za „nowy środek transportu” lub „inny środek transportu”, należy przede wszystkim ustalić, czy będzie się ona zawierała w zakresie pojęciowym „środka transportu”.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, z późn. zm.) brzmi: „W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej”.

I tak, zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – „środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis art. 38 ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawiera niewyłączną, przykładową listę środków transportu i zgodnie z tym przepisem – środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;
przyczepy i naczepy;
wagony kolejowe;
statki;
statki powietrzne;
pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;
ciągniki i inne pojazdy rolnicze;
pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia 282/2011 – środkami transportu, o których mowa w ust. 1, nie są pojazdy trwale unieruchomione ani kontenery.

Analiza regulacji art. 38 rozporządzenia 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danej maszyny za środek transportu jest jej przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji „środka transportu” zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.

Z opisu sprawy wynika, że każda z nabywanych przez Wnioskodawcę maszyn ma własny napęd w postaci silnika o pojemności skokowej większej niż 48 cm³ lub o mocy większej niż 7,2 kW. Każdy z nich może również poruszać się po drogach publicznych (w przypadku harwestera pod warunkiem, że nie ma gąsienic ani półgąsienic), ale tylko na niewielkie odległości i z niewielką prędkością. Ww. maszyny są użytkowane w Polsce, lecz nie podlegają rejestracji zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Wnioskodawca wskazał, że skidder, klembank i forwarder stanowią ciągniki zrywkowe służące do transportu drewna w lesie. Jedynie harwester służy do wyrębu drzew w lesie i nie jest wykorzystywany do transportu drewna.

W tym miejscu należy przytoczyć opinię Komitetu Doradczego ds. VAT (organu Unii Europejskiej zajmującego się wykładnią Dyrektywy 2006/112/UE), która co prawda dotyczy uznania żurawia samochodowego za środek transportu jednak zawiera wytyczne, które należy analogicznie zastosować w celu prawidłowej klasyfikacji innych maszyn jako środków transportu dla potrzeb podatku od towarów i usług.

W opinii Komitetu Doradczego ds. VAT żurawie samojezdne (dźwigi) nie są wprost wymienione w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Zdaniem Komitetu należy zwrócić się do definicji określonej w ustępie 1 tego artykułu. Główną cechą tej definicji jest to, że pojazdy muszą być przeznaczone do transportu osób i obiektów z jednego miejsca do drugiego. Jedynymi pojazdami wykluczonymi przez pkt 3 tego samego artykułu są te, które są trwale unieruchomione oraz kontenery. Komitet zwraca uwagę, że żurawie samochodowe są zasadniczo przeznaczone do prac budowlanych, a ich głównym zadaniem jest właśnie transport lub przenoszenie dźwigu. Z uwagi na powyższe powinny być postrzegane, jako pojazdy specjalnie stworzone do transportu przedmiotów. Z uwagi na to, że nie ma żadnych innych warunków określonych w dyrektywie VAT ani w rozporządzeniu wykonawczym 282/2011, a ponieważ dźwigi przeznaczone są do transportu przedmiotów, odpowiadają zatem definicji środków transportu określonej w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Komitet ds. VAT wprost wyraził pogląd, że nie może zgodzić się z wnioskiem, do którego doszły polskie władze, że „fakt, że urządzenia te są zasadniczo przeznaczone do transportu przedmiotów na krótkich dystansach w ramach prac budowlanych, ani fakt, że mogą poruszać się o własnych siłach, nie oznacza, że są one przeznaczone do przewozu osób lub rzeczy lub, w konsekwencji, że mogą one zostać uznane za środek transportu w celu wprowadzenia dyrektywy 2006/112/WE”. W opinii Komitetu żurawie są zaprojektowane do przenoszenia przedmiotów i w związku z tym nie ma znaczenia, czy muszą przenosić ten przedmiot na długim czy krótkim dystansie. Zdaniem Komitetu definicja z wykonawczego rozporządzenia 282/2011 stwierdza, że jedynym warunkiem jest to, że mają one być przeznaczone do przewozu przedmiotów. W rzeczywistości będą one przewozić przedmioty na krótkich dystansach, gdy będą pracować na konkretnym placu budowy, ale gdy muszą przenieść się do pracy w innym miejscu, dystans, na którym będą przenosiły dane przedmioty (dźwig) będzie większy.

Komisja jest zatem zdania, że żuraw samochodowy jest uznany za środek transportu w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE, ponieważ spełnia definicję określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jako zaprojektowany do transportu przedmiotów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że harwester, który nie jest przeznaczony do transportu drewna a jedynie do wyrębu drzew w lesie, nie spełnia warunków przewidzianych w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 i nie powinien być traktowany jako środek transportu.

Natomiast skidder, klembank i forwarder spełniają warunki przewidziane w art. 38 ust. 1 rozporządzenia 282/2011 i dlatego – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – powinny być traktowane jako środki transportu, ponieważ maszyny te przeznaczone są do przewozu drewna. Bez wpływu na powyższą klasyfikację pozostaje fakt, że ww. maszyny nie mogą służyć do transportu drewna po drogach publicznych.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 105 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie określenia wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz. U. z 2012 r., poz. 780) określił wzór takiej informacji i jest to druk VAT-23, stanowiący załącznik do ww. rozporządzenia.

Zatem do czynności nabycia skiddera, klembanka i forwardera od dostawców z innych krajów Unii Europejskiej ma/będzie miał zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, tzn. Wnioskodawca ma/będzie miał obowiązek przedłożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz zapłaty podatku od towarów i usług.

Podsumowując, w związku z nabyciem skiddera, klembanka i forwardera Wnioskodawca jest/będzie zobowiązany do złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i do zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy. Natomiast ww. obowiązki nie dotyczą/nie będą dotyczyć nabycia harwestera.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązku złożenia do naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 103 ust. 5 ustawy i zapłaty podatku VAT w terminie wynikającym z art. 103 ust. 3 i 4 ustawy w związku z nabyciem skiddera, klembanka i forwardera jest nieprawidłowe, natomiast w zakresie dotyczącym harwestera jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników dotyczących konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie i nie mogą one decydować o niniejszym rozstrzygnięciu.

Natomiast w związku z powołanym przez Wnioskodawcę wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – C-84/09 – tutejszy organ wyjaśnia, że nie ma on zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ dotyczy zaklasyfikowania transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia lub dostawy w związku z terminem rozpoczęcia lub zakończenia transportu określonego towaru z państwa dostawy do państwa przeznaczenia oraz oceny, czy dany środek transportu stanowiący przedmiot nabycia wewnątrzwspólnotowego jest nowy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń;
zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin