Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.638.2017.1.NK
z 23 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2017 r. (data wpływu 22 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 stycznia 2018 r. (data wpływu 22 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT z tytułu sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku VAT z tytułu sprzedaży działek. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 stycznia 2018 r. (data wpływu 22 stycznia 2018 r.) o wyjaśnienie dotyczące sposobu doręczenia interpretacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Nie jest i nigdy nie był rolnikiem ryczałtowym, nie jest płatnikiem podatku VAT i nigdy nie był płatnikiem podatku VAT. Zainteresowany przebywa na stałe poza granicami Polski od 21 lat.

Wnioskodawca jest od roku 1996 właścicielem następujących działek:

1. zakupionych na podstawie umowy kupna:
   • o numerach 86/57 do 86/74 położonych w A (gmina B) zakupionych w roku 1996,
   • o numerze 204 (ok. 56 ha) położonej w C (gmina D) zakupionej na poszerzenie gospodarstwa rolnego w roku 2010,
   • o numerach 206 i 207 (ok. 17 ha razem) położonych w C (gmina D) zakupionych na poszerzenie gospodarstwa rolnego w roku 2015,
2. otrzymanych w darowiźnie od rodziców:
   • o numerze 35, 20/1, 20/2, 20/3, 20/4, 28/3 oraz 27/5 położonych w A (gmina B) otrzymanych w roku 2004,
   • o numerze 3 położonej w E (gmina F) otrzymanej ok. roku 2000,
   • o numerach 254 i 255 położonych w G (gmina B) otrzymanych ok. roku 2000,
   • o numerach 761/20 do 761/35 położonych w B (gmina B) otrzymanych ok. roku 2000,
   • o numerze 130/2 położonej w C (gmina D) otrzymanej ok. roku 2008.

Wszystkie powyżej wymienione działki (kupione i darowane) uprawiane są rolniczo (uprawia grzecznościowo sąsiad, nie ma umowy dzierżawy i Zainteresowany nie ma z tego tytułu korzyści majątkowych oraz nie posiada umowy dzierżawy z sąsiadem) i działki te nigdy nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej. Dla działek o numerach 86/57 do 86/74 Gmina w B wydała decyzje o warunkach zabudowy, a obecnie wbrew woli Wnioskodawcy został uchwalony plan miejscowy zapisany uchwałą Gminy B nr (…) z dnia 28 stycznia 2014 r. (opublikowaną w Dz. U. Woj.) z przeznaczeniem pod aktywizację gospodarczą.

Działki o numerach 28/3 oraz 27/5 w momencie darowania przez rodziców posiadały już plan miejscowy pod inwestycje, natomiast działka nr 35 znajdowała się w momencie darowania częściowo w planie miejscowym.

Działka numer 3 położona w E oraz działka numer 130/2 położona w C znajdują się w planie miejscowym gminy z przeznaczeniem pod aktywizację gospodarczą.

Działki o numerach 761/20, 761/34 i 761/35 położone w B posiadają decyzje o warunkach zabudowy, o które wystąpił ojciec Zainteresowanego.

Dla działek o numerach 204, 206 i 207 położonych w C trwa obecnie prowadzona przez Urząd Gminy procedura uchwalania planu miejscowego o co do Urzędu Gminy wystąpił ojciec Wnioskodawcy.

Zainteresowany nie zamierza ponieść żadnych nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży. W ciągu ostatnich 10 lat Wnioskodawca sprzedał 3 działki o przeznaczeniu aktywizacji gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając którąś z tych działek Zainteresowany musi zapłacić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w tym przypadku nie zachodzi obowiązek opłaty podatku VAT ponieważ działki te pochodzą z majątku osobistego Zainteresowanego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Nie jest i nigdy nie był rolnikiem ryczałtowym, nie jest płatnikiem podatku VAT i nigdy nie był płatnikiem podatku VAT. Zainteresowany przebywa na stałe poza granicami Polski od 21 lat. Wnioskodawca jest od roku 1996 właścicielem następujących działek:

1. zakupionych na podstawie umowy kupna:
   • o numerach 86/57 do 86/74 położonych w A zakupionych w roku 1996,
   • o numerze 204 (ok. 56 ha) położonej w C zakupionej na poszerzenie gospodarstwa rolnego w roku 2010,
   • o numerach 206 i 207 (ok. 17 ha razem) położonych w C zakupionych na poszerzenie gospodarstwa rolnego w roku 2015,
2. otrzymanych w darowiźnie od rodziców:
   • o numerze 35, 20/1, 20/2, 20/3, 20/4, 28/3 oraz 27/5 położonych w A otrzymanych w roku 2004,
   • o numerze 3 położonej w E otrzymanej ok. roku 2000,
   • o numerach 254 i 255 położonych w G otrzymanych ok. roku 2000,
   • o numerach 761/20 do 761/35 położonych w B otrzymanych ok. roku 2000,
   • o numerze 130/2 położonej w C otrzymanej ok. roku 2008.

Wszystkie powyżej wymienione działki (kupione i darowane) uprawiane są rolniczo (uprawia grzecznościowo sąsiad, nie ma umowy dzierżawy i Zainteresowany nie ma z tego tytułu korzyści majątkowych oraz nie posiada umowy dzierżawy z sąsiadem) i działki te nigdy nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej. Dla działek o numerach 86/57 do 86/74 Gmina w B wydała decyzje o warunkach zabudowy, a obecnie wbrew woli Wnioskodawcy został uchwalony plan miejscowy zapisany uchwałą Gminy B z dnia 28 stycznia 2014 r. z przeznaczeniem pod aktywizację gospodarczą. Działki o numerach 28/3 oraz 27/5 w momencie darowania przez rodziców posiadały już plan miejscowy pod inwestycje, natomiast działka nr 35 znajdowała się w momencie darowania częściowo w planie miejscowym. Działka numer 3 położona w E oraz działka numer 130/2 położona w C znajdują się w planie miejscowym gminy z przeznaczeniem pod aktywizację gospodarczą. Działki o numerach 761/20, 761/34 i 761/35 położone w B posiadają decyzje o warunkach zabudowy, o które wystąpił ojciec Zainteresowanego. Dla działek o numerach 204, 206 i 207 położonych w C trwa obecnie prowadzona przez Urząd Gminy procedura uchwalania planu miejscowego o co do Urzędu Gminy wystąpił ojciec Wnioskodawcy.

Wątpliwości Zainteresowanego w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy sprzedając którąś z tych działek musi zapłacić podatek VAT.

W związku z nieodpłatnym użyczeniem przez Wnioskodawcę powyższych działek należy wskazać na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 1 kwietnia 1982 r. w sprawie C-89/81 Staatssecretaris van Financiën v. Hong-Kong Trade Development Council, w którym wskazano, że podmiot prowadzący stale i wyłącznie działalność nieodpłatną nie może być uznany za podatnika.

Wnioskodawca poinformował również, że nie zamierza ponieść żadnych nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży. W ciągu ostatnich 10 lat Wnioskodawca sprzedał 3 działki o przeznaczeniu aktywizacji gospodarczej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie wynika zatem taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak np.: uzbrojenie terenu, ogrodzenie działek, wystąpienie o warunki zabudowy, wnioskowanie o objęcie nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców itd.).

W niniejszej sprawie brak jest więc przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy działek Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Tym samym w rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowany dokonując dostawy działek będzie korzystać z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że dokonując dostawy działek opisanych we wniosku Wnioskodawca będzie korzystać z przysługującego Mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego – stosownie do zapisów orzecznictwa – transakcje zbycia działek nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że sprzedając opisane we wniosku działki Zainteresowany nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.