Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.563.2017.2.AP
z 23 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 14 listopada 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 10 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

1. prawidłowe – w zakresie uznania transakcji zakupu towarów jako niepodlegającej opodatkowaniu w Polsce, w zakresie wykazania transakcji zakupu towarów w deklaracji VAT-7 oraz w zakresie wykazania transakcji zakupu towarów w informacji podsumowującej,
2. nieprawidłowe – w zakresie sposobu dokumentacji transakcji dostawy towarów dla firmy polskiej oraz w zakresie wykazania tej transakcji w deklaracji VAT-7.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji zakupu towarów jako niepodlegającej opodatkowaniu w Polsce, w zakresie wykazania transakcji zakupu towarów w deklaracji VAT-7, w zakresie wykazania transakcji zakupu towarów w informacji podsumowującej, w zakresie sposobu dokumentacji transakcji dostawy towarów dla firmy polskiej oraz w zakresie wykazania tej transakcji w deklaracji VAT-7. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 stycznia 2018 r. (data wpływu 10 stycznia 2018 r.) o brakującą opłatę oraz o przedstawienie własnego stanowiska w odniesieniu do pytań nr 3 i 4 przedstawionych we wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca prowadzi działalność handlowo-usługowo-produkcyjną, jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce.

W ramach działalności handlowej Wnioskodawca sprzedaje między innymi belki świetlne dla samochodów uprzywilejowanych.

W lipcu 2017 r. Wnioskodawca otrzymał zamówienie od polskiej firmy (zarejestrowanej jako podatnik czynny VAT w Polsce) na zakup 2 szt. belek. Firma ta miała je sprzedać firmie koreańskiej. Wnioskodawca nie mając na stanie takiego towaru złożył zamówienie w firmie z Wielkiej Brytanii. Dostawa z Wielkiej Brytanii się opóźniała wobec czego Brytyjczycy zobowiązali się, że dostarczą towar bezpośrednio do firmy koreańskiej na własny koszt, tj. opłacając transport i opłaty celno-podatkowe. Wnioskodawca otrzymał z Wielkiej Brytanii tylko fakturę z której wynika, że towar wysłano do firmy koreańskiej na warunkach Incoterms – DDP (w załączeniu kopia faktury).

Towar został dostarczony do firmy koreańskiej. Wnioskodawca jako druga firma w łańcuchu uznał, że zakup dla niego nie będzie opodatkowany, a dla kontrahenta polskiego wystawi fakturę krajową ze stawką 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy uznanie, że zakup był dla Wnioskodawcy zdarzeniem nieopodatkowanym jest prawidłowe?
2. Czy prawidłowe było wystawienie dla firmy polskiej krajowej faktury VAT ze stawką 23%?
3. W jakich pozycjach deklaracji podatkowej VAT-7 powinny być ujęte te zdarzenia?
4. Czy te transakcje Wnioskodawca ujmuje w informacji podsumowującej VAT UE?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup traktuje on jako nieopodatkowany w Polsce, gdyż zgodnie z art. 22 ust.1 pkt 1 ustawy o VAT dla towarów wysyłanych miejscem dostawy jest państwo, w którym towary znajdują się w momencie wysyłki, tj. w Wielkiej Brytanii. Natomiast sprzedaż dla podmiotu polskiego Wnioskodawca traktuje jako krajową ze stawką 23%.

Ponadto w złożonym uzupełnieniu wskazano, że w związku z art. 22 ust. 1 ustawy o VAT miejscem opodatkowania towaru było państwo, w którym towary znajdowały się w momencie wysyłki, tj. w Wielkiej Brytanii i opodatkowała je firma angielska, to firma Wnioskodawcy nie opodatkowuje towaru w Polsce, jak również nie ujmuje nabycia towaru w deklaracji VAT-7. Nie doszło do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, więc Wnioskodawca nie ujmuje transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE. Natomiast sprzedaż krajową na podstawie art. 7 pkt 8 ustawy o VAT opodatkowaną stawką 23% Wnioskodawca ujął w deklaracji VAT-7 w części C rozliczenie podatku należnego w poz. 19 i 20.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest:

1. prawidłowe – w zakresie uznania transakcji zakupu towarów jako niepodlegającej opodatkowaniu w Polsce, w zakresie wykazania transakcji zakupu towarów w deklaracji VAT-7 oraz w zakresie wykazania transakcji zakupu towarów w informacji podsumowującej,
2. nieprawidłowe – w zakresie sposobu dokumentacji transakcji dostawy towarów dla firmy polskiej oraz w zakresie wykazania tej transakcji w deklaracji VAT-7.
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym w Polsce. W ramach działalności handlowej sprzedaje między innymi belki świetlne dla samochodów uprzywilejowanych. W lipcu 2017 r. Wnioskodawca otrzymał zamówienie od polskiej firmy (zarejestrowanej jako podatnik czynny VAT w Polsce) na zakup 2 szt. belek. Firma ta miała je sprzedać firmie koreańskiej. Wnioskodawca nie mając na stanie takiego towaru złożył zamówienie w firmie z Wielkiej Brytanii. Dostawa z Wielkiej Brytanii się opóźniała wobec czego Brytyjczycy zobowiązali się, że dostarczą towar bezpośrednio do firmy koreańskiej na własny koszt, tj. opłacając transport i opłaty celno-podatkowe. Wnioskodawca otrzymał z Wielkiej Brytanii tylko fakturę z której wynika, że towar wysłano do firmy koreańskiej na warunkach Incoterms – DDP. Towar został dostarczony do firmy koreańskiej.

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej transakcji występują trzy dostawy, tj.:

1. dostawa między brytyjskim kontrahentem a Wnioskodawcą,
2. dostawa między Wnioskodawcą a polskim kontrahentem, oraz
3. dostawa między polskim kontrahentem a koreańskim kontrahentem

− przy czym towary te zostają przetransportowane bezpośrednio od pierwszego (tj. brytyjskiego) kontrahenta do ostatniego (koreańskiego).

W przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu – który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów – ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy – w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

W przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego odbiorcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jeden transport lub wysyłka.

Wszystkie dostawy dokonane przed dostawą, do której jest przyporządkowany transport lub wysyłka towarów, mają charakter transakcji krajowych w państwie dostawy towarów, natomiast wszystkie późniejsze dostawy po tej dostawie mają charakter dostaw krajowych w państwie przeznaczenia towarów.

W przedmiotowej sprawie transport towarów do Korei dokonała firma z Wielkiej Brytanii – pierwszy podmiot w łańcuchu dostaw.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że transport towarów powinien zostać przypisany dostawie towarów dokonanej przez kontrahenta brytyjskiego – transportującego towar z terytorium Wielkiej Brytanii na terytorium Korei – na rzecz Wnioskodawcy. Transakcja ta stanowi zatem dostawę „ruchomą”, opodatkowaną – na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy – w miejscu rozpoczęcia transportu, czyli na terytorium Wielkiej Brytanii.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Transakcja przedstawiona w opisanej sprawie nie stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, ponieważ w wyniku dokonanej dostawy towary nie są wysyłane ani transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uznania transakcji zakupu towarów jako niepodlegającej opodatkowaniu w Polsce jest prawidłowe.

Dostawy towarów dokonane między Wnioskodawcą a polskim kontrahentem oraz między polskim kontrahentem a kontrahentem z Korei (odbiorca finalny) – jako występujące po transporcie towarów – są dostawami „nieruchomymi” opodatkowanymi – na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy – w miejscu zakończenia transportu, tj. w Korei.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że dostawa towarów przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta polskiego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – ponieważ miejscem opodatkowania ww. transakcji sprzedaży jest terytorium Korei.

Odnosząc się do sposobu dokumentowania przez Wnioskodawcę dostawy towarów na rzecz kontrahenta polskiego należy wskazać, że zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

I tak, zgodnie z art. 106a ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-18 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
    1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
    2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
    – wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 – wyraz „samofakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”.
    
    

Jak stanowi art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy – faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b – danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14.

W świetle przytoczonego wyżej art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy, należy stwierdzić, że jeśli miejscem świadczenia dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa trzeciego faktura może nie zawierać:

• numeru, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
• stawki podatku;
• sumy wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
• kwoty podatku, od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku.
  
  

Wobec powyższego w związku z tym, że przedmiotowa dostawa towarów, dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz polskiego kontrahenta, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, to Wnioskodawca ma obowiązek, stosownie do ww. przepisu art. 106e ust. 5 pkt 2 ustawy, udokumentować ją fakturą, która nie powinna zawierać m.in. stawki i kwoty podatku.

Zatem wystawienie dla firmy polskiej krajowej faktury VAT ze stawką 23% było nieprawidłowe.

Z kolei w kwestii wykazania przedmiotowych transakcji w deklaracji VAT-7 należy wskazać, że stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

W myśl art. 99 ust. 14 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

W załączniku nr 1 do mającego zastosowanie w sprawie rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 2273) został zawarty wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7, natomiast w załączniku nr 3 do tego rozporządzenia, zawarto objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K).

Zgodnie z tymi objaśnieniami na druku VAT-7 (17) – w poz. 11 („Dostawa towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju”) wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju oraz świadczonych usług rozliczanych w ramach procedury szczególnej dotyczącej usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych.

Jak już wcześniej wskazano, transakcje będące przedmiotem zapytania są opodatkowane odpowiednio w kraju dostawcy (Wielka Brytania) oraz na terytorium państwa trzeciego ostatecznego odbiorcy (Korea). W związku z tym opodatkowanie zarówno nabycia jak i dostawy towarów będzie miało miejsce na zasadach obowiązujących w kraju dostawcy oraz w kraju ostatecznego odbiorcy z zastosowaniem właściwej stawki.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że Wnioskodawca przedmiotowych transakcji (zarówno nabycia jak i dostawy towarów) nie wykazuje w deklaracji VAT-7.

Wnioskodawca posiadałby obowiązek wskazania wartości dostawy towarów realizowanych poza terytorium kraju wyłącznie w celu skorzystania z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawa do zwrotu podatku należnego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy.

Tym samym stanowisko w zakresie wykazania transakcji zakupu towarów od kontrahenta brytyjskiego w deklaracji VAT-7 jest prawidłowe, jednakże w zakresie wykazania transakcji dostawy towarów na rzecz kontrahenta polskiego w deklaracji VAT-7 jest nieprawidłowe.

Natomiast w kwestii wykazywania przedmiotowych transakcji w informacji podsumowującej VAT UE należy zauważyć, że przepis art. 100 ust. 1 ustawy wskazuje, że podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11
3. ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
5. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0 %, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

− zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

W efekcie, skoro w analizowanym przypadku nie występuje wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów – o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy – transakcji dokonywanej przez Wnioskodawcę nie ujmuje się w informacji podsumowującej VAT UE.

Zatem, Wnioskodawca nie wykazuje nabycia towarów od dostawcy z Wielkiej Brytanii w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie wykazania ww. transakcji w informacji podsumowującej jest prawidłowe.

Dodatkowo tutejszy organ informuje, że analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem tutejszy organ nie jest uprawniony do oceny prawnej załącznika dołączonego przez Wnioskodawcę.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanami faktycznymi podanymi przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.