Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.390.2017.2.EC
z 26 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 stycznia 2018 r. (data wpływu 22 stycznia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 10 stycznia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.390.2017.1.EC, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 10 stycznia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 16 stycznia 2018 r.). W dniu 22 stycznia 2018 r. (nadano w dniu 19 stycznia 2018 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną z orzeczonym lekkim stopniem niepełnosprawności. Ponadto ma stwierdzoną zaćmę. Stale poddaje się leczeniu tej choroby. Jednak wymaga to od Niego ponoszenia dodatkowych kosztów, związanych z zakupem specjalistycznych preparatów leczniczych. Preparaty te nie są dostępne w oficjalnej dystrybucji aptecznej. Nabyć je można tylko w szpitalu, który prowadzi specjalistyczne programy lecznicze w zakresie leczenia chorób oczu. Zastrzyki, które Wnioskodawca otrzymuje nie są refundowane przez NFZ, a każdy z nich kosztuje 1000 zł. Lek jest poddawany bezpośrednio do ciała szklistego obu oczu.

Lek ten jest niezbędny w procesie leczenia, gdyż pozwala Wnioskodawcy utrzymać widzenie w obu oczach. Gdyby Wnioskodawca tego preparatu nie przyjmował, to grozi Mu całkowita utrata wzroku. Taki wydatek dla emeryta stanowi poważne nadszarpnięcie budżetu domowego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca nadmienia, że chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w rozliczeniu za 2017 r., które złoży w obowiązującym terminie. Wnioskodawca posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności, wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Symbol przyczyny niepełnosprawności to: 07-S, 05-R, 10-N. Orzeczenie to wydane jest na stałe, począwszy od dnia 4 czerwca 2008 r. Wydatki na cele rehabilitacyjne zostały poniesione w 2017 r. Za takie wydatki Wnioskodawca uważa wydatki poniesione na zakup leków do oka. Sama iniekcja tego leku jest bezpłatna. Wnioskodawca nie otrzymał żadnego dofinansowania do zakupu tych leków. Wnioskodawca był zmuszony sfinansować je z własnych środków. Nie zostały też odliczone od przychodu, bądź zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca jest emerytem i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, więc nie ma prawa uznania tych wydatków za koszty uzyskania przychodów. Wnioskodawca posiada faktury potwierdzające zakup leków oraz dokumenty potwierdzające jego iniekcję do oczu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może ten wydatek odliczyć od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej wynikającej z przepisów art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Z kolei art. 26 ust. 7a ww. ustawy precyzuje jakie wydatki uważa się za poniesione na cele rehabilitacyjne. I tak w punkcie 13 są zapisane leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki.

Ponieważ Wnioskodawca jest osobą z orzeczonym stopniem niepełnosprawności, to zgodnie z tym przepisem takie odliczenie Wnioskodawcy przysługuje. Ponadto lekarz specjalista wydał zaświadczenie, że ten lek jest niezbędny w procesie leczenia. Nie podanie tego leku będzie skutkować trwałą utratą wzroku. Lek jest podawany w odstępach kwartalnych.

Biorąc powyższe pod uwagę Wnioskodawca uważa, że odliczenie wydatków na ten specyfik w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawcy przysługuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Z kolei jak wynika z art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną z orzeczonym lekkim stopniem niepełnosprawności. Orzeczenie to wydane jest na stałe począwszy od dnia 4 czerwca 2008 r. Ponadto ma stwierdzoną zaćmę. Stale poddaje się leczeniu tej choroby. Jednak wymaga to od Niego ponoszenia dodatkowych kosztów związanych z zakupem specjalistycznych preparatów leczniczych. Lek ten jest niezbędny w procesie leczenia, gdyż pozwala Wnioskodawcy utrzymać widzenie w obu oczach. Gdyby Wnioskodawca tego preparatu nie przyjmował to grozi Mu całkowita utrata wzroku. Za wydatki na cele rehabilitacyjne Wnioskodawca uważa wydatki poniesione na zakup leków do oka. Sama iniekcja tego leku jest bezpłatna. Wnioskodawca posiada faktury potwierdzające zakup leków oraz dokumenty potwierdzające jego iniekcję do oczu.

Jak wynika z ww. przepisów wydatki związane z zakupem leków, podlegają odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, spełni następujące warunki:

• dokona zakupu produktów mających cechy „leku”,
  

• poniesie w danym miesiącu wydatki na ich zakup powyżej kwoty 100 zł,
  

• posiada dokument potwierdzający poniesienie wydatku (np. faktury),
  

• posiada potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconego leku (leków).
  
  

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, dlatego posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2016 r., poz. 2142, z późn. zm.). Z zawartych w art. 2 pkt 10, 11, 12 i 32 ww. ustawy definicji wynika, że:

• lekiem aptecznym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;
  

• lekiem gotowym - jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;
  

• lekiem recepturowym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego - na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;
  

• produktem leczniczym - jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.
  
  

Wykaz produktów spełniających cechy „leku” na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym, jeżeli Wnioskodawca poniósł wydatek na zakup leku, opisanego we wniosku, co do którego lekarz specjalista wydał zaświadczenie, że lek ten jest niezbędny w procesie leczenia, to ma prawo odliczyć wydatek poniesiony na ten cel w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość wydatków na zakup leków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument ten winien zawierać dane personalne osoby niepełnosprawnej ponoszącej wydatek na ten cel. Dokumentem takim może być dowód, z którego wynikać będzie kto, kiedy i jakiego rodzaju wydatek poniósł.

Wnioskodawca może odliczyć tylko i wyłącznie wydatek na zakup leku, pod warunkiem, że posiada dokument, z którego jednoznacznie wynika jaki jest koszt zakupu leku (bez kosztu iniekcji leku do oka).

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące odliczenia wydatku poniesionego na zakup leku do oka należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni łub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.