Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.498.2017.2.JK2
z 31 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2017 r. (data wpływu 10 listopada 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 stycznia 2018 r. (data nadania 11 stycznia 2018 r., data wpływu 17 stycznia 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 13 grudnia 2017 r., Nr 0114-KDIP3-3.4011.498.2017.1.JK2 (data nadania 14 grudnia 2017 r., data doręczenia 4 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty emerytury z Republiki Malty – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty emerytury z Republiki Malty.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 13 grudnia 2017 r., Nr 0114-KDIP3-3.4011.498.2017.1.JK2 (data nadania 14 grudnia 2017 r., data doręczenia 4 stycznia 2018 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 11 stycznia 2018 r. (data nadania 11 stycznia 2018 r., data wpływu 17 stycznia 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem polskim. W związku ze świadczeniem pracy poza granicami Rzeczypospolitej Polski od końca 2015 roku, otrzymuje emeryturę zagraniczną. Świadczenie to wypłacane jest przez Republikę Malty i jest tzw. emeryturą częściową, albowiem Wnioskodawca nie przepracował wystarczająco długiego okresu w Republice Malty, aby otrzymać emeryturę pełną. Wnioskodawca był zatrudniony jako specjalista anestezjologii i intensywnej terapii w jedynej na wyspie Malta publicznej placówce zdrowia - Hospital w okresie 1992 r. -1993 r. oraz 1995 r. - 2005 r. Obecnie placówka ta nie funkcjonuje, powstał nowy szpital.

Podczas pobytu zagranicą, jako rezydent Republiki Malty, Wnioskodawca rozliczał i odprowadzał podatek dochodowy zgodnie z przepisami tam obowiązującymi. Emerytura wypłacana jest na polski numer rachunku bankowego.

Od końca roku 2005 Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii. Świadczy tam pracę jako specjalista anestezjologii i intensywnej terapii i rozlicza podatek dochodowy według przepisów obowiązujących w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca pozostaje jednak osobą podlegającą opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 3 ust. 2a i 2b pkt 4 ustawy p.d.o.f. - wynajmuje mieszkanie.

W uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że emerytura otrzymywana przez Niego z Republiki Malty jest wypłacana mu na podstawie właściwych przepisów ustawodawstwa Republiki Malty o ubezpieczeniach społecznych. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że wstąpił w drugi związek małżeński w dniu 15 maja 2014 roku. Małżonka Wnioskodawcy jest obywatelstwa polskiego, mieszka na terytorium RP i prowadzi działalność gospodarczą w Polsce. Wnioskodawca nie posiada innej rodziny w Polsce. Z poprzedniego związku małżeńskiego zawartego z obywatelką Belgii, Wnioskodawca posiada dorosłego syna, który wraz ze swoją małżonką mieszka i pracuje w Wielkiej Brytanii. Syn Wnioskodawcy wyjechał z Polski w 2000 roku. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości. Nieruchomość podatnik wynajmuje i jak wskazano we wniosku, rozlicza dochód z tego tytułu w Urzędzie Skarbowym.

Podatnik nie prowadzi działalności gospodarczej, posiada rachunki bankowe w Wielkiej Brytanii i jeden rachunek w Polsce, który został założony w celu zaciągnięcia i spłaty kredytu przeznaczonego na zakup mieszkania w Polsce i na który wpływa miesięczny czynsz z tytułu wynajmu tego mieszkania. Podatnik posiada polisy ubezpieczeniowe na życie inne niż obowiązkowe w Wielkiej Brytanii, nie posiada polis i ubezpieczeń w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym kraju Wnioskodawca ma rozliczać emeryturę otrzymywaną na podstawie ustawodawstwa Republiki Malty?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.2016.2032, tj. z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca stale mieszka na terytorium Wielkiej Brytanii, gdzie świadczy pracę i rozlicza podatek dochodowy. Pozostaje jednak pod ograniczonym obowiązkiem podatkowym w RP w związku dochodem powstałym w wynajmie nieruchomości w Mieście ... (art 3 ust. 2b pkt 4 u.p.d.o.f.).

Przepis art. 3 ust. 2a ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a tej ustawy).

W przypadku podatnika, dla dokonania właściwej interpretacji należy wskazać na zapisy Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Malty w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w La Valetta dnia 7 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 49, poz. 256).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ww. Umowy z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2, renty emerytury i inne podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniej pracy najemnej, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Przepis ten wiąże obowiązek podatkowy z miejscem zamieszkania podatnika. Zasada ta jest jednak wyłączona przez art. 18 ust. 2 powyższej umowy, który stanowi, że bez względu na postanowienia ustępu 1 emerytury, renty i inne podobne świadczenia, płatne na mocy ustawodawstwa Umawiającego się Państwa o ubezpieczeniach socjalnych, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Według Wnioskodawcy, odnosząc wyżej wskazane przepisy do opisanego stanu faktycznego należy uznać, że winien on rozliczać i odprowadzać podatek od dochodu, którego podstawą obliczenia jest emerytura płatna na mocy ustawodawstwa Republiki Malty (Umawiającego się Państwa) o ubezpieczeniach socjalnych, w tym Państwie.

Ponadto Wnioskodawca pragnie wskazać, że uzyskiwane przez Niego dochody z tytułu emerytury wypłacanej przez Republikę Malty przez cały okres wypłacania świadczenia - od 2015 r., są tam zwolnione z opodatkowania, gdyż nie przekraczają progu kwoty wolnej od podatku (próg w kwocie 8500 euro dla 2015 r., 9100 euro dla 2016 r. i 2017 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie w dniu 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840, z późn. zm.).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub jeżeli nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Wielką Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy, wskazać należy, że spełnia przesłanki pozwalające uznać Go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terenie Wielkiej Brytanii, gdyż w Wielkiej Brytanii mieszka od końca 2005 r., świadczy pracę i rozlicza podatek dochodowy według przepisów obowiązujących w Wielkiej Brytanii, posiada rachunek bankowy i polisy ubezpieczeniowe na życie. Natomiast w Polsce mieszka jego żona, z którą ożenił się w 2014 r. Małżonka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą. Ponadto w Polsce posiada nieruchomość, którą wynajmuje. Zatem mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że Wnioskodawca podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiągniętych na terytorium RP.

Zatem emerytura otrzymywana na podstawie ustawodawstwa Republiki Malty przez Wnioskodawcę mającego miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii nie podlega opodatkowaniu w Polsce i wykazaniu w zeznaniu podatkowym.

W konsekwencji, w odniesieniu do emerytury otrzymywanej przez Wnioskodawcę na podstawie ustawodawstwa Republiki Malty nie znajdą zastosowania zapisy art. 18 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Malty w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w La Valetta dnia 7 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 49, poz. 256), gdyż jak wynika ze stanu faktycznego i z uzasadnienia interpretacji, Wnioskodawca nie jest osobą posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe, gdyż brak rozliczenia emerytury w Polsce jak wyjaśniono powyżej, wynika z tego, że Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii i jednocześnie ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, a nie jak wskazał Wnioskodawca ze względu na rozliczenie i odprowadzanie podatku od dochodu, którego podstawą obliczenia jest emerytura płatna na mocy ustawodawstwa Republiki Malty o ubezpieczeniach socjalnych na Malcie.

Stanowisko Wnioskodawcy o zastosowaniu umowy polsko-maltańskiej byłoby w pełni uzasadnione, gdyby Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania na terytorium RP i posiadał nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.