Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP7.8220.65.2017.CRS
z 29 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), w związku z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. poz. 1948, z późn.zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2015 r. Nr ILPB1/4511-1-932/15-2/AP, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.) o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej i niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 26 czerwca 2015 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży prywatnego samochodu osobowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej i niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2011 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą – świadczy usługi księgowe (PKD 69.20.Z). Z podatku dochodowego rozlicza się na zasadach ogólnych prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W listopadzie 2014 r. Wnioskodawczyni nabyła do małżeńskiego majątku wspólnego samochód osobowy, jako że w jej związku panuje ustrój wspólnoty majątkowej. Mąż nie prowadzi działalności gospodarczej, a zakupiony samochód służy w zdecydowanej większości zaspokajaniu potrzeb prywatnych. Wnioskodawczyni planuje, aby wartość nielicznych jazd służbowych polegających na wyjazdach do klientów (Wnioskodawczyni przewiduje, że będzie to średnio 1-2 razy w miesiącu) była zaewidencjonowana w kosztach uzyskania przychodów do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przyszłości w przypadku sprzedaży tego samochodu powstanie u Wnioskodawczyni przychód z działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku odpłatnego zbycia samochodu nie powstanie u niej przychód wymieniony w art. 10 ust. 1 pkt 3. Nie będzie to w ogóle przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie znajdzie do niego zastosowania żadna z przesłanek wymieniona w art. 10 ust. 1, w tym ta, o której mowa w pkt 8, jako że od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie już w chwili składania niniejszego wniosku upłynęło pół roku.

Art. 14 ust. 2 pkt 1 w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Dotyczy to zarówno składników, które z uwagi na przewidywany okres ich użytkowania krótszy niż rok, nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, jak i składników, których podatnik – pomimo takiego obowiązku – nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Tymczasem art. 23 ust. 1 pkt 46 zezwala na obciążanie kosztami eksploatacji samochodu osobowego, w tym stanowiącego własność lub współwłasność podatnika, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych do wysokości limitu wynikającego z liczby przejechanych kilometrów i stawki za km. Ponieważ samochód zakupiony był z zamiarem wykorzystywania go na cele prywatne, a w razie potrzeby – planuje się odbycie jazdy lokalnej lub zamiejscowej i zaprowadzenie ewidencji przebiegu, Wnioskodawczyni nie uznaje za zasadne przyjmować go do używania jako środek trwały w rozumieniu art. 22 ust. 1, więc nie ma potrzeby ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdyż w ewidencji tej powinny znaleźć się składniki majątku wykorzystywane przede wszystkim (przeważnie) do działalności gospodarczej. Natomiast przepisy dotyczące sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej powinny mieć zastosowania do takich, których charakter w zasadzie eliminuje prywatne używanie, np. maszyna do prac ziemnych, ciągnik siodłowy, maszyna do pakowania art. spożywczych. W przeciwnym razie mogłoby dojść do sytuacji, gdzie koszty uzyskania przychodów mogłyby zostać w ewidentny sposób zawyżone. Wszak obecnie nierzadko zdarza się, że w małżeństwie czy rodzinie użytkuje się kilka samochodów osobowych. Osoba prowadząca działalność gospodarczą przesiadając się z jednego w drugi i wyjeżdżając w celach służbowych, miałaby nie tylko prawo, ale i obowiązek wprowadzenia wszystkich trzech do ewidencji środków trwałych oraz poddania ich odpisom amortyzacyjnym stanowiącym koszty uzyskania przychodów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, wydając z upoważnienia Ministra Finansów interpretację indywidualną z dnia 23 września 2015 r. Nr ILPB1/4511-1-932/15-2/AP, uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą PIT”, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy PIT odrębnymi źródłami przychodów jest:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 (pkt 8):
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Na gruncie przepisów ustawy PIT przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy PIT, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Stosownie bowiem do art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy PIT, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Jeżeli zatem rzecz ruchoma stanowi składnik majątku wymieniony w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT, to przychód ze sprzedaży tej rzeczy będzie zaliczony do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, czyli do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni nabyła do małżeńskiego majątku wspólnego samochód osobowy, który służy w zdecydowanej większości zaspokajaniu potrzeb prywatnych. Wnioskodawczyni planuje, aby wartość nielicznych jazd służbowych polegających na wyjazdach do klientów (Wnioskodawczyni przewiduje, że będzie to średnio 1-2 razy w miesiącu) była zaewidencjonowana w kosztach uzyskania przychodów do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa należy zauważyć, że jeżeli samochód osobowy nie jest składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT, a koszty jego eksploatacji dla celów działalności gospodarczej są rozliczane na podstawie ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy PIT, wówczas odpłatne zbycie tego samochodu nie generuje przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz przychód z tytułu odpłatnego zbycia innych rzeczy, określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy PIT.

W konsekwencji, odpłatne zbycie ww. samochodu nie spowoduje powstania zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli jego odpłatne zbycie nastąpi po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie.

Wobec powyższego stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2015 r. Nr ILPB1/4511-1-932/15-2/AP.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.