Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.334.2017.3.PS
z 30 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2017 r. (data wpływu 20 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku uzupełnionym pismem z dnia 14 grudnia 2017 r. przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającym przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992r. (Dz. U. 2017 r., poz. 1566 ze zm.; dalej: ustawa o PDOP). Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i prowadzi działalność opodatkowaną. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe, zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz. U. z 2016 poz. 1047 ze zm.; dalej UoR).

Spółka zajmuje się produkcją masy betonowej oraz sprzedażą materiałów budowlanych. Prowadzi działalność operacyjną w trzech składach. Zarząd Spółki zdecydował o wybudowaniu utwardzonego dojazdu na teren jednego ze składów budowlanych Spółki. Podjęte prace miały na celu poprawę warunków dojazdu oraz poprawę wizerunku składu budowlanego. Dojazd do oddziału Spółki w postaci drogi nieutwardzonej nie spełniał oczekiwań i potrzeb Spółki. Stąd wybudowanie drogi dojazdowej uznane zostało przez Spółkę jako celowe. Prace budowlane zrealizowane zostały na gruntach należących do Miasta. Spółka nie dysponuje prawem do wyłącznego korzystania z wybudowanej drogi. Przedmiotowa droga, zgodnie z Decyzją nr ... z dnia 25 stycznia 2017 roku ma mieć charakter ogólnodostępny - dojazd wykorzystywany jest zarówno przez pracowników, dostawców jak i kontrahentów Spółki. Zakres zrealizowanych prac obejmował m.in. uzyskanie wszelkich niezbędnych pozwoleń na budowę drogi, przygotowanie projektu budowlanego drogi dojazdowej wraz z przebudową zjazdu do istniejącej sieci dróg, przygotowanie projektu zabezpieczenia i przebudowy uzbrojenia telekomunikacyjnego, wybudowanie i odbiór drogi. Prace zostały w całości zlecone firmom zewnętrznym. W związku z realizacją prac Spółka ponosiła koszty w 2016 i 2017 roku. Nakłady zostały całkowicie sfinansowane przez Spółkę i nie będą zwracane przez Miasto w żadnej formie. W dniu 4 września 2017 roku zostało złożone w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego przyjęcie zawiadomienia o zakończeniu robót budowlanych. Do momentu złożenia wniosku o wydanie interpretacji nie nastąpiło formalne, tj. na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych, przekazanie na rzecz Miasta poszczególnych składników majątkowych wytworzonych w tym zakresie. Ze względu na wysoką wartość wydatków związanych z budową drogi, w celu zachowania zasad współmierności przychodów i kosztów i w oparciu o obowiązującą w Spółce politykę rachunkowości, Zarząd Spółki podjął decyzję o rozliczaniu ww. kosztów w czasie za pomocą konta czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W rezultacie koszty związane z wybudowaniem drogi są rozliczane poprzez miesięczne odpisy w koszty bilansowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka powzięła wątpliwość czy w przypadku kwalifikacji bilansowej poniesionych kosztów poprzez konto czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, Spółka w tym samym czasie powinna kwalifikować odpisy do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 15 ust 4e?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma podstaw do zaliczenia poniesionych wydatków na budowę infrastruktury drogowej, która następnie ma być przedmiotem przekazania na rzecz Miasta, do kosztów wytworzenia środka trwałego Spółki ani inwestycji w obcym środku trwałym. W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o PDOP, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1. Z powyższego przepisu wynika, że zakwalifikowanie składników majątkowych jako środków trwałych jest zasadniczo możliwe w przypadku, gdy podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem tych składników. W przedmiotowym przypadku Spółka zrealizowała prace na gruntach stanowiących własność Miasta. Zgodnie zaś z zasadą superficies solo cedit, wyrażoną w art. 47 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93, ze zm.), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. W konsekwencji, majątek powstały w wyniku prac inwestycyjnych sfinansowanych przez Spółkę, związanych z budową drogi, nie może zostać uznany za jej odrębny środek trwały dla celów podatkowych. Jednocześnie, zdaniem Spółki brak jest podstaw do uznania kosztów poniesionych przez Spółkę w związku z budową drogi za tzw. inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOP. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcym środku trwałym są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który jest używany przez podmiot dokonujący ulepszeń na podstawie tytułu prawnego. Podstawą do używania może być umowa najmu, dzierżawy lub inne umowy o podobnym charakterze. W omawianym przypadku Spółka nie będzie jednak dysponować podobnym tytułem prawnym do używania infrastruktury drogowej. Stanowisko Spółki, zgodnie z którym droga wybudowana przez inwestora na gruntach nienależących do niego nie stanowi środka trwałego inwestora, a wydatków poniesionych przez Spółkę w związku z taką inwestycją nie sposób uznać także za inwestycję w obcym środku trwałym znajduje potwierdzenie w interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydawanych przez organy podatkowe w indywidualnych sprawach podatników. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 30 października 2008 r. znak: IBPB3/423-709/08/AP wskazał, że droga publiczna, do budowy (rozbudowy, przebudowy, modernizacji) której Spółka jest zobowiązana przez właściwy organ zarządzający drogami publicznymi, nie stanowi środka trwałego podatnika, gdyż nie stanowi jego własności. Podobne stanowisko wyraził także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 21 lipca 2008 r. znak: ILPB1/415-272/08-4/IM oraz w interpretacji z 1 września 2011 r. znak: ILPB4/423-182/11-4/MC; Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 30 kwietnia 2009 r. znak: IPPB5/423-155/09- 2/AM oraz w interpretacji z 29 marca 2011 r. znak: IPPB5/423-33/11-2/AM, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 23 lutego 2011 r. znak: IBPBI/2/423-1695/10/MO oraz w interpretacji z 21 września 2009 r. znak: IBPBI/2/423-716/09/MO. Brak możliwości uznania majątku za środek trwały, jak również potraktowania tych nakładów jako inwestycji w obcym środku trwałym wyklucza w konsekwencji możliwość zaliczania poniesionych wydatków inwestycyjnych do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie, w związku z tym, że poniesione wydatki wykazują niewątpliwy związek z osiągnięciem przychodu oraz zabezpieczeniem źródła przychodu i nie są wymienione w art. 16 ust 1 ustawy o PDOP, zdaniem Spółki stanowią one koszty uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, zastosowanie znajdzie w przedstawionym stanie faktycznym art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pewnych wyjątków, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń między okresowych kosztów. Art. 15 ust 4e ustawy o PDOD nie odnosi się do jakiekolwiek ujęcia wydatku w księgach rachunkowych, tylko jego ujęcia w kosztach danego okresu rozliczeniowego, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt, na podstawie przyjętej polityki rachunkowości oraz przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności. Innymi słowy przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust 4e. ustawy o PDOP. Wobec powyższego ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego.

Na podstawce ww. przepisów w ocenie Spółki prawidłowe będzie stanowisko, zgodnie z którym miesięczne odpisy związane z budową drogi w koszty bilansowe powinny być w tym samym czasie kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych zgodnie z zapisami ustawy PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zdecydował o wybudowaniu utwardzonego dojazdu na teren jednego ze składów budowlanych Spółki. Prace budowlane zrealizowane zostały na gruntach należących do Miasta, a Spółka nie dysponuje prawem do wyłącznego korzystania z wybudowanej drogi. Przedmiotowa droga, zgodnie z Decyzją nr ... z dnia 25 stycznia 2017 roku ma mieć charakter ogólnodostępny. W związku z realizacją prac Spółka ponosiła koszty w 2016 i 2017 roku. Nakłady zostały całkowicie sfinansowane przez Spółkę i nie będą zwracane przez Miasto w żadnej formie. Ze względu na wysoką wartość wydatków związanych z budową drogi, w celu zachowania zasad współmierności przychodów i kosztów i w oparciu o obowiązującą w Spółce politykę rachunkowości, Zarząd Spółki podjął decyzję o rozliczaniu ww. kosztów w czasie za pomocą konta czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na budowę tej drogi (utwardzonego dojazdu).

Odnosząc zatem przedstawione okoliczności do przepisów prawa podatkowego w pierwszej kolejności wskazać należy, iż grunty, w obrębie których ma powstać droga, będąca elementem koniecznym w celu skutecznego prowadzenia działalności gospodarczej w jednym ze składów budowlanych Spółki, nie stanowią jej środka trwałego, gdyż nie stanowią jej własności. Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika również, że droga ta będzie przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze zawartej z jej właścicielem, tj. miastem. Wobec powyższego, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, przedmiotowych wydatków nie można uznać za wydatki poniesione na wytworzenie własnego środka trwałego, jak i inwestycji w obcym środku trwałym, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dlatego też wydatki poniesione na wybudowanie drogi nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została – jak wyjaśniono na wstępie niniejszej interpretacji – od istnienia określonego związku przyczynowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła.

Przedmiotowa inwestycja związana z budową drogi, jak wskazuje Wnioskodawca, miała na celu poprawę warunków dojazdu oraz poprawę wizerunku składu budowlanego. Dojazd do oddziału Spółki w postaci drogi nieutwardzonej nie spełniał oczekiwań i potrzeb Spółki.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż wydatki poczynione przez Spółką, a dotyczące budowy drogi na gruntach należących do miasta, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podkreślenia wymaga jednak, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Działalność gospodarcza, co do zasady, nastawiona jest na zysk, czyli osiąganie dochodu. Skutki podejmowanych nietrafionych decyzji gospodarczych nie mogą w każdym przypadku być przerzucane na Skarb Państwa poprzez obniżanie podstawy opodatkowania, dlatego każda decyzja związana ponoszeniem kosztu winna być odpowiednio uzasadniona i udokumentowana.

W związku z tym, należy podkreślić, że aby można było zaliczyć ponoszone wydatki do kosztów uzyskania przychodów Spółka musi udowodnić i udokumentować, że w momencie ich ponoszenia były celowe z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka winna udowodnić, iż w momencie ponoszenia wydatków celem ich było osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów oraz że jego działanie było staranne i racjonalne.

Moment potrącania kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty te są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wskazać należy, iż z brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2017 r., poz. 2342, z późn. zm).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Zarząd Spółki podjął decyzję o rozliczaniu ww. kosztów w czasie za pomocą konta czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W rezultacie koszty związane z wybudowaniem drogi są rozliczane poprzez miesięczne odpisy w koszty bilansowe.

W konsekwencji stanowisko Spółki, w świetle którego odpisy związane z budową drogi w koszty bilansowe powinny być w tym samym czasie kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych zgodnie z zapisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że mocą ustawy z dnia 27 października
2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym
od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175) z dniem 1 stycznia 2018 r. zmieniono między innymi art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz nie ma to wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto – w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych – stwierdzić należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, pomimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.