Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.433.2017.2.ES
z 1 lutego 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 19 stycznia 2018 r. (data wpływu 23 stycznia 2018 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 18 stycznia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.433.2017.1.ES (data nadania 18 stycznia 2018 r., data odbioru 19 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania z tytułu ubezpieczenia samochodu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania z tytułu ubezpieczenia samochodu oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów amortyzacji i wydatków poniesionych na naprawę pojazdu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik spółki cywilnej (T. s.c.). Z podatku dochodowego rozlicza się na zasadach ogólnych. Przedmiotem działalności jest świadczenie usług transportowych zarówno w kraju jak i za granicą. W maju 2015 roku spółka nabyła samochód ciężarowy marki SCANIA oraz naczepę do tego pojazdu (dalej pojazd). Zakup sfinansowany został zaciągniętym na ten cel kredytem bankowym. Jednym z zabezpieczeń spłaty kredytu była ustanowiona przez finansujący bank cesja praw z polisy ubezpieczeniowej zawartej w S.A. (dalej S.A.). Pojazd został ubezpieczony w zakresie OC, AC i NW. W/w pojazd został wprowadzony do środków trwałych spółki i amortyzowany. Koszty amortyzacji stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku tej spółki. Podobnie rozliczenie przebiegało u pozostałych wspólników tej spółki.

W dniu 4 września 2017 roku pojazd uległ wypadkowi. Ubezpieczyciel uznał tę szkodę jako całkowitą i przyznał odszkodowanie. Bank pismem z dnia 23 października 2017 roku poinformował S.A., aby wypłata odszkodowania dotycząca wskazanej szkody pojazdu została przekazana na rachunek bankowy banku kredytującego tytułem spłaty kredytu udzielonego Firmie T. S.C. Zgodnie z umową cesji ubezpieczenia całość przyznanego odszkodowania została wypłacona bankowi kredytującemu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia wymienionego w poz. 74 pojazdu jest przychodem z działalności gospodarczej w przypadku, gdy kwota ubezpieczenia została przekazana przez ubezpieczyciela bezpośrednio na rachunek bankowy banku kredytującego, którego kredyt na zakup danego pojazdu był zabezpieczony cesją wierzytelności z tytułu ubezpieczenia majątkowego stwierdzonego polisą ubezpieczeniową?
2. Czy należy kontynuować, na niezmienionych warunkach, amortyzację pojazdu w przypadku gdy pomimo uznania przez S.A. całkowitej szkody, pojazd został wyremontowany i nadal będzie używany w prowadzonej działalności gospodarczej?
3. Czy wydatki potwierdzające naprawę pojazdu Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia?
   
   

Odpowiedź w zakresie pytania Nr 1 stanowi przedmiot niniejszego rozstrzygnięcia. Odpowiedź na pytania Nr 2 i 3 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie wypłacone na konto banku kredytującego nie jest jego (analogicznie pozostałych wspólników spółki) przychodem, gdyż dokonując cesji ubezpieczenia przeniósł prawo do odszkodowania na bank. W wyniku tej cesji odszkodowanie nie było jemu należne i nie zostało przez niego otrzymane, a tylko w takim przypadku, zgodnie z zapisem art. 14 ust. 2 pkt 12 updof odszkodowanie jest przychodem z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują m.in. przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz.459 z późn. zm.).
Zgodnie z art. 822 § 1 ww. ustawy, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z ustawy Kodeks cywilny sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia.

W myśl art. art. 34 ust. 1 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Przy czym, przy ubieganiu się o odszkodowanie za wypadek spowodowany z winy innego kierowcy, poszkodowani mają zazwyczaj możliwość wyboru sposobu likwidacji szkody. Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzonego szkodą. Celem odszkodowania jest naprawienie szkody, które może nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłacenie odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 Kodeksu cywilnego). Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z póżn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 powyższej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii.

Przychodem z działalności będą przekazane przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkody w składnikach majątku związanych z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wskazane w art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą będą zarówno składniki majątku stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne w tej działalności, jak i wszelkie inne przedmioty, które są w funkcjonalny sposób związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, tj. wszelkie przedmioty wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się, kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowią przychód z działalności gospodarczej, jednakże przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza z przychodów tę część odszkodowania, która stanowi zwrot poniesionych wydatków, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Wyłączenie zawarte w powyższym przepisie odnosi się do kwot uzyskanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, które w istocie stanowią zwrot takich wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, niezaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów winno wynikać bądź z ustawowego wyłączenia tego wydatku z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź z braku związku poniesionego wydatku z przychodem, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy. Nie może ono zatem być wynikiem dobrowolnego działania podmiotu, nieznajdującego oparcia w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.

Zauważyć należy, że w wyżej przedstawionej sytuacji nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w związku powstałą szkodą nie otrzymał on odszkodowania. Na okoliczność, tę nie ma wpływu fakt, że dokonując cesji ubezpieczenia przeniósł prawo do odszkodowania na bank. Było to odszkodowanie przyznane Wnioskodawcy z wypłatą przekazaną na rachunek banku kredytującego tytułem spłaty kredytu udzielonego spółce cywilnej T..

Były to zatem środki należne Wnioskodawcy w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zaliczone wprost do przychodów przez przepis art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.